Edouard Vaillant

Edouard Vaillant Obraz w Infoboksie. Édouard Vaillant w przedniej części Federacji muru w tym cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu (1908). Funkcjonować
Zastępca Sekwany
3 września 1893 -18 grudnia 1915
Biografia
Narodziny 29 stycznia 1840
Vierzon
Śmierć 18 grudnia 1915(w wieku 75 lat)
12. dzielnica Paryża
Pogrzeb Vierzon
Narodowość Francuski
Szkolenie Szkoła Centralna Uniwersytetu Paryskiego
Paryż
Zajęcia Polityk , pisarz , komunard , mason, lekarzson
Inne informacje
Partie polityczne Francuska sekcja Centralnego Komitetu
Rewolucyjnego Międzynarodowej Partii Socjalistyczno-Rewolucyjnej
Robotników
Członkiem Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników
Komitet Centralny Gwardii Narodowej
Republikański Centralny Komitet Rady Dwudziestu Okręgów
Gminy
Uzbrojony Gwardia Narodowa
Konflikt Centrala w Paryżu
Przekonanie Kara śmierci (1872)

Édouard Vaillant , ur29 stycznia 1840w Vierzon ( Cher ) i zmarł dnia18 grudnia 1915w Paryżu , jest politykiem francuskim . Socjalista , jest jednym z głównych wybieralnych urzędników Komuny Paryskiej . Stanowi ona, z Jean Jaures , Guesde'a i Jean Allemane , głównego kwartet francuskiego socjalizmu z końca XIX XX  wieku i na początku XX -go  wieku.

Biografia

Młodzież i szkolenia

Urodzony w zamożnej rodzinie, Édouard Vaillant urodził się dnia 29 stycznia 1840w Vierzon , w Cher ), na n °  3 Rue Neuve (Avenue obecnej Republiki). Pierwsze dwa lata życia spędził w Vierzon, zanim jego rodzina przeniosła się jednocześnie do Salbris (Loir-et-Cher) i Paryża w dzielnicy Panteon. Łaciny uczy się w Salbris z księdzem. W wieku ośmiu lat został stażystą w Collège Sainte-Barbe w Paryżu, gdzie zmagał się z dyscypliną. W 1857 uzyskał bakalaureat z nauk ścisłych i przygotowywał się do wstąpienia do École centrale de Paris, gdzie pięć lat później uzyskał dyplom „Ingénieur des Arts et Manufactures”. W 1865 został doktorem nauk na Sorbonie. Po zdobyciu doktoratu medycyny w Niemczech, a następnie uzyskaniu niezbędnych ekwiwalentów w Anglii po Komunie, Vaillant będzie mógł praktykować medycynę w tych dwóch krajach, ale nie we Francji, gdzie jednak jego autorytet w tej dziedzinie będzie powszechnie uznawany. Pozwoli mu to na przeprowadzenie wielu reform w zakresie higieny i edukacji medycznej. W Londynie jest nawet, jako chirurg, członkiem Royal College of Surgeons i asystentem słynnego europejskiego specjalisty od gardła Morella Mackenziego . Podczas pobytu na uniwersytecie w Niemczech wstąpił do Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotników w Genewie i bywał w kręgach rewolucyjnych, gdzie poznał Charlesa Longueta , Louisa-Augustina Rogearda , Julesa Vallèsa . Odkrywa w ten sposób tezy Pierre-Josepha Proudhona , z którym się zapoznaje.

Wrócił do Paryża na początku wojny francusko-pruskiej w 1870 r. Miał wówczas adres w Vierzon-Ville, 27 route de Paris (obecnie technikum Henri Brissona). ten4 września 1870 rbierze udział w powstaniu paryskim. Wraz z Charlesem Longuetem wysłał telegram do Karola Marksa, aby poinformować go o upadku cesarstwa i składzie nowego rządu. W czasie oblężenia służył w artylerii Gwardii Narodowej. Édouard Vaillant jest sygnatariuszem manifestu komitetu centralnego dwudziestu okręgów.

Udział w Gminie the

Od schwytania Napoleona III Édouard Vaillant brał udział w agitacji rewolucyjnej, która opanowała Paryż. Tam są świadkami nadejście III e Rzeczypospolitej4 września 1870 r. Podczas oblężenia Paryża spotkał Auguste'a Blanqui'ego . Był inicjatorem Republikańskiego Centralnego Komitetu Dwudziestu Okręgów , brał udział w powstaniach z 31 października 1870 i 22 stycznia 1871 skierowanych przeciwko polityce Rządu Obrony Narodowej i które usiłowały powołać Komunę , odmawiając rokowań. o zawieszenie broni. Uczestniczył w tworzeniu Komitetu Centralnego Gwardii Narodowej . ten5 stycznia 1871 r, jest jednym z czterech redaktorów Czerwonego Plakatu , który wzywa do utworzenia Komuny w Paryżu. ten8 lutegobez powodzenia był rewolucyjnym kandydatem socjalistów w wyborach do Zgromadzenia Narodowego .

Po wybuchu Komuny , został wybrany do Rady Gminy w VIII th arrondissement. Został delegatem ds. edukacji publicznej, zastępując Édouarda Roulliera. Stara się rozwijać szkoły dla wszystkich. Najpierw przystąpił do reorganizacji szkół podstawowych, które ucierpiały z powodu niezadowolenia dużej części zakonników. Próbuje wprowadzić w szkole świeckość, zakazując nauczania religii. Stara się również promować edukację dziewcząt i kształcenie zawodowe. Ale szybki koniec Komuny uniemożliwia realną realizację jej reform. Jest także kierownikiem Dziennika Urzędowego Gminy.

Wygnanie w Londynie 1871-1880

Pod koniec Krwawego Tygodnia udał się na wygnanie do Anglii przez Hiszpanię i Portugalię (nie czekając na wyrok śmierci zaocznie, wLipiec 1872przez III Radę Wojenną). Wraz z zamożną matką przeniósł się do Wielkiego Londynu, do Kentish Town , gdzie żył całkiem dobrze.

W Londynie wstąpił do sekretariatu Międzynarodówki, gdzie kontynuował kampanię w kierunku Blancquist. Ale zerwał w 1872, stwierdzając, że Międzynarodówka nie jest wystarczająco rewolucyjna. Przewodzi także grupie Blanquist przy Komunie Rewolucyjnej, autor manifestu komunistycznego Aux Communeux (Czerwiec 1874).

Powrót z wygnania do Vierzon i Cher 1880-1884

Powrót do Francji po amnestii 11 lipca 1880 r, kontynuował walkę polityczną u boku Blanqui, któremu pomógł uruchomić dziennik Ni Dieu, ni maître, z którym współpracował. Poświęcił się szczególnie propagandzie rewolucyjnej w Cher, osiedlając się w Vierzon. Jest także jednym z przywódców Centralnego Komitetu Rewolucyjnego (CRC) utworzonego w 1881 roku po śmierci Blanquiego.

Radny miejski w 1884 r.

W 1884 roku został wybrany na radnego miejskiego jednocześnie w Vierzon-Ville, Vierzon-Villages, w dzielnicy Belleville w Paryżu w 20 th  dzielnicy.

Opowiada się za tym ostatnim mandatem, który zostanie odnowiony w 1887 roku iz którego zrezygnuje dopiero po wyborze do Izby Deputowanych. Następnie był posłem w okręgu wyborczym w 1893 r. w okręgu Père-Lachaise, był regularnie wybierany ponownie, aż do śmierci w 1915 r.

Vaillant próbuje zjednoczyć nurty socjalizmu , ale powstanie Boulangisme powoduje nowy podział w 1889 roku, kiedy Granger i zwolennicy udziału w Boulangisme sprzeciwiają się Vaillantowi i opuszczają CRC, by założyć Centralny Komitet Socjalistycznych Rewolucjonistów .

Poseł na Paryż w 1893 r.

Został wybrany dnia 3 września 1893zastępca dzielnicy Seine, Père-Lachaise ( 2 nd  okręgu na 20 th  dzielnicy, „de Ménilmontant” arrondissement).

Problem braku jedności socjalistów powrócił dziesięć lat później, podczas afery Dreyfusa , kiedy kwestia udziału w rządzie podzieliła Jeana Jaurèsa i Julesa Guesde . W walce między „rewolucjonistami” a „reformatorami” zajmuje pozycję pośrednią. W 1898 został ponownie wybrany posłem do Sekwany. CRC, dzielna formacja, zostaje przekształcona w Rewolucyjną Partię Socjalistyczną (PSR).

Lider PSR, brał udział w zjednoczeniu francuskiego ruchu socjalistycznego. W 1901 brał udział w fuzji z Partią Robotniczą i Rewolucyjnym Sojuszem Komunistycznym w ramach Rewolucyjnej Jedności Socjalistycznej (co zaowocowało powstaniem w 1902 Socjalistycznej Partii Francji ), następnie w 1905 w fuzji. Partia Socjalistyczna francuska , która pozwala na tworzenie sekcji francuskiej Robotniczej Międzynarodówki (SFIO). Ważna postać w partii z Jaurèsem, Guesde i Allemane (innym byłym komunardem), był witany na socjalistycznych zgromadzeniach i kongresach okrzykiem „Niech żyje Komuna!” ” .

Obrońca pierwszej ustawy o higienie 15 lutego 1902odnajduje w Henri Sellier i Jules-Louis Breton dwóch uczniów, którzy w dziedzinie mieszkalnictwa i zdrowia w pracy będą kontynuować jego pracę dotyczącą obrony prawa do zdrowia dla wszystkich. Zobowiązała się do sekularyzmu i wolności sumienia , był jednym z inspiratorów tego prawa rozdzielenia kościołów i państwa (1905), za którą przyjęły pewne kompromisy z centrystów. Promuje autonomię i swobodę działania i decyzji związków zawodowych w stosunku do polityków; zasady te zostaną przyjęte przez Kartę Amiens (1906) Generalnej Konfederacji Pracy (CGT). Jest także jednym z najbardziej zaawansowanych polityków francuskich w krytyce kolonializmu , energicznie potępiającym represje kolonialne w Tunezji i Maroku. W 1904 r. na zjeździe Socjalistycznej Partii Francji nalegał, aby każdy wybrany socjalista miał obowiązek sprzeciwiania się podbojom kolonialnym.

Jako poseł socjalistyczny broni swobód komunalnych, ośmiogodzinnego dnia pracy, przedłużenia ubezpieczenia zdrowotnego, na wypadek bezrobocia i inwalidztwa... Jest kandydatem SFIO w wyborach prezydenckich w styczniu 1913 r. , zajmując trzecie miejsce z nieco ponad 8. % głosów, za radykalnym kandydatem Julesem Pamsem i umiarkowanym Republikaninem Raymondem Poincaré . Jest zatem pierwszym socjalistą, który kandydował na to stanowisko, drugim, jeśli weźmiemy pod uwagę republikanina François-Vincenta Raspaila z 1848 roku.

Podobnie jak zdecydowana większość socjalistów, po zamachu na Jeana Jaurèsa poparł Świętą Unię . Dotknięty zamachem na Jaurèsa i wyczerpany nieprzerwaną pracą 50 lat wojowniczości, zmarł w swoim paryskim domu, 15 willi Bel-Air, w nocy18 grudnia 1915, w wieku 75 lat. Po ceremonii w Paryżu jego szczątki zostają przewiezione do Vierzon.

Rodzina

Édouard Vaillant jest pradziadkiem Élisabeth Badinter poprzez swoją wnuczkę, Sophie Vaillant, która poślubiła syna rosyjskiego emigranta żydowskiego Marcela Bleusteina (który został Marcelem Bleustein-Blanchet po jego działalności w ruchu oporu ), założyciela grupy Publicis .

Jest także teściem Hélène Gosset , żony jego syna Jacquesa Vaillanta, dziennikarza i działacza na rzecz kobiet, dzieci i pokoju.

Ulice i zabytki

Istnieje rue Édouard-Vaillant w Alfortville , Bagnolet , Bezons , Bondy , Bourges , Chevilly-Larue , Colombes , Creil , ERRE , Fontenay-sous-Bois , Levallois Perret , Liévin , Montreuil , Outreau , Perpignan , Puteaux , Saint-Denis , Romorantin-Lanthenay , Roubaix , Tuluza i Tours  ; aleje w Boulogne-Billancourt , Marsylii , Suresnes , Pantin i Vierzon ; bulwar w Aubervilliers , pole Édouard-Vaillant w Bordeaux  ; kwadrat w 20 th dzielnicy Paryża. Grupy szkolne noszą jego imię także w Creil , Fontenay-sous-Bois , Marsylii , Nîmes , Saint-Martin-d'Hères , Palaiseau i Vierzon .

Uwagi i referencje

  1. M. Dommanget, (patrz źródła) , s.  134 .
  2. Biografia Edouarda Vaillanta, Marca Nadaux
  3. M. Dommanget, (zob. źródła), s.  51 .
  4. „  ROULLIER Édouard [ROULLIER Edmond, Louis, Henri, Charles, Édouard]  ” , na stronie maitron.fr .
  5. Edouard Vaillant na wygnaniu w Londynie
  6. Edouard Vaillant
  7. Gilles Candar i Edouard Vaillant, socjalizm republikański , Fundacja Jean Jaurès,2015, s.  36.
  8. „  SELLIER Henri, Charles - Maitron  ” , na stronie maitron.fr (dostęp 23 lutego 2020 r. )
  9. "  BRETON Jules-Louis, Émile - Maitron  " , na maitron.fr (dostęp 23 lutego 2020 r. )
  10. Gilles Candar , „  Edouard Vaillant, trzeci człowiek socjalizmu  ” , na liberation.fr (konsultacja 26 lipca 2021 ) .
  11. Jean-Numa Ducange , „  Lewica i kwestia kolonialna  ” , na monde-diplomatique.fr ,1 st kwiecień 2021.
  12. G. Candar, (patrz źródła) , s. 8.
  13. Marion Van Renterghem, „Élisabeth Badinter, la claw de la République”, Le Monde , 19.06.2016 [ czytaj online ]

Zobacz również

Powiązane artykuły

Bibliografia

Linki zewnętrzne