Abélard , Abailard , a nawet Abeilard ( po łacinie : Abaelardus ), w religii Pierre alias Petrus (ur. 1079 w Le Pallet k. Nantes - zm.21 kwietnia 1142, w klasztorze Saint-Marcel koło Chalon-sur-Saône ), jest filozofem , dialektykiem i teologiem chrześcijańskim , ojcem scholastyki , wynalazcą konceptualizmu i mężem Heloizy .
Urodził się w rodzinie Poitou magazynie siedzibę w Księstwie Bretanii , był opat z Rhuys ale pracował głównie w tym, co jest teraz Île-de-France , jako profesora mianowanego przez arystokratycznych rodzin , a jako kompozytor piosenek dla goliards. Jego sławę na całym Zachodzie , jako myśliciela zarówno rygorystyczny i nie- konformistyczne , była konsolidowana do zjawiska społecznego początku XII -go wieku , który doprowadzi do przedłużenia statusu od urzędnika do całego wydziału i studentów.
Łacińska autor , między innymi, Oui et non (LA) , która była pierwszą pracę być dystrybuowane w trakcie jego trwania w dużym niewyspecjalizowanych publiczności, jest też jednym z głównych aktorów w odrodzeniu sztuki językowych w koniec karolińskiego późnego średniowiecza wkroczenie reformy gregoriańskiej . Był pierwszym, w ramach szkół katedralnych , w celu promowania Arystotelesa studia i założył w 1110 roku w Sainte Genevieve pierwszy uczelni , które zapowiedzią University , uciekł władzę biskupią . Został mnichem w 1119 r. w Saint-Denis , ale w 1121 r. zobaczył na soborze w Soissons swój kurs Teologii władcy, potępiony za sabelianizm i przekazany autodafé . Opracowywany od 1125 r. traktat o etyce Znani siebie inauguruje współczesne prawo , opierając pojęcie winy już nie na popełnionym czynie, ale na intencji. Jako apologeta kobiet i zwolennik jej edukacji, w 1131 założył w Szampanii pierwsze opactwo przestrzegające specyficznie kobiecej zasady, Paraklet , schronienie dla uczonych kobiet, dla których stworzył ważny zbiór muzyki liturgicznej . W 1140 r. jego teologia dla studentów była przedmiotem drugiego wyroku skazującego za herezję na soborze w Sens .
Propaganda instrumentem na łasce hańbę drugiego charakteru państwa, kanclerz Étienne de Garlande , Abelard, chronione przed rywalem z Capetians , na hrabiego z Szampanii Thibault , było przedmiotem chwały i skandal, jeszcze do okazji wiadomości, a mianowicie kastracji, której padł ofiarą w 1117 r., co stało się motywacją do napisania pierwszej autobiografii, w której subiektywna narracja i romantyzm przeważają nad dydaktyką i budowaniem: Histoire de mes malheurs ( Historia moich nieszczęść) (w) . Jego sprawa, która zaczęła się w 1113 roku z tym, który stanie się matką jego syna Astralabe , heloise , zapowiadając model dworskiej miłości , stała się mitem założycielskim wolnej miłości i litery wymieniane przez pary, listów dwóch kochanków oraz Lettres d'Abélard et d'Héloïse , pomnik literatury, gdzie wolności intymnej wypowiedzi służy zaskakująco nowoczesny styl. 16 czerwca 1817 r., szczątki kochającej zakonnicy i jej męża mnicha zostają przeniesione na cmentarz Père-Lachaise (oddział 7), gdzie można zwiedzać ich mauzoleum.
Pierre Abelard urodził się w 1079 r. w szlacheckiej rodzinie, której cały majątek, zgodnie ze zwyczajem Bretanii , należał do kobiet. Nie ustalono jednak, że urodził się dżentelmenem .
Rzeczywiście, jego ojciec, Béranger, urodzony około 1055 roku, jest poitevin „ człowiekiem broni ”, który oddał się na służbę hrabiego Nantes Matthias , młodszego brata księcia Alaina Fergenta i wuja przyszłego Conana III . Ożenił się z Lucie, spadkobierczynią innego wasala hrabiego Daniela, Pana Pałacu , który jest miejscem w Poitou na pograniczu Mauges i Tiffauges, które w ślad za nową dynastią bretońską zostało zawarte traktatem podpisanym w 942 roku pomiędzy Alainem. Barbetorte i Guillaume Tête d'Etoupe . Zostań komornik z pałacu po śmierci ojca-in-law, dlatego posiada on nic przez siebie, z wyjątkiem wyraźnej delegacji udzielonej przez jego żonę. Jego zadaniem jest dowodzić ten garnizon z twierdzy , która w środkowej i z dala od urządzenia zawierającego twierdz Machecoul , La Benâte , Clisson , Oudon i Ancenis , straż stolicę Księstwa południu Loire skierowaną do Poitou warownie od Montaigu , Tiffauges i Champtoceaux .
Beranger, który należy do pokolenia dzieci zdobywców Anglii i karmił się ich legendą, jest rycerzem, który sam aspiruje do życia w sztuce i piśmie, najprawdopodobniej dlatego, że miał „możliwość wysłuchania bretońskich bardów i uczestniczyć w dworze księcia Akwitanii Wilhelma IX Akwitanii w okresie rozkwitu sztuki trubadurów , poczynając od pierwszego z nich, młodego hrabiego Poitiers . O osiem lat starszy od Abelarda, książę ten inauguruje nową erę rycerskości, w której w dziedzinie literatury i muzyki rozwinie się zupełnie nowe pojęcie miłości dworskiej . Béranger zrealizuje swoje ambicje przez pełnomocnika i, co niezwykłe, weźmie udział w edukacji swoich dzieci. Przyjmie też, że Abelard odrzuca swoje pierworództwo i wyrzeka się swojego następcy w rycerskości . Wyszkoleni w szermierce i kawalerii , jego synowie uczyli się także czytania, gramatyki , łaciny i, podobnie jak dzieci wielu mistrzów rozprowadzanych wówczas na Zachodzie , muzyki . Abélard dorastał w romańskim środowisku „ francuskim ” (dwa terminy są następnie używane zamiennie na określenie języka starofrancuskiego, który łączy wszystkie dialekty Oïl ). Breton mu to język obcy.
Ze względu na znaczenie swojej roli wojskowej, Béranger został wyniesiony na dwór księcia Fergenta i wszedł w znajomość księcia na tyle, że Abelard został wybrany w 1118 r. na jego osobistą świty, gdy Béranger przeszedł na emeryturę monastyczną do ' Opactwo Redon . Porozumienie między ludźmi musi być wtedy wielkie, ponieważ jest podwojone przez to, co między nimi ustaliły ich żony. W rzeczywistości jednocześnie Lucie i księżna Ermengarde przejdą na emeryturę do nowego opactwa Fontevrault . W związku z tym ojciec i matka Abelarda zrealizują chrześcijański ideał zakończenia życia jako mnich lub mniszka .
Abelard jest najstarszym z trzech braci i siostry. Raoul zwolni urząd wojskowy, który kwestionuje jego starszy. Porchaire staną się wpływowym kanon z Nantes rozdziale . Dagobert nie jest znany nigdzie indziej. Denyse wychowuje swojego siostrzeńca Astralabe , syna Heloizy , z własnymi dziećmi.
Student wędrowny (1093-1100)Wychowany w piśmiennym i nowoczesnym środowisku, Abelardowi powierzono około jedenastego roku życia Szkole w Chartres, aby śledzić trivium z nastolatkami w jego wieku . Naukę kontynuował przez łączenie studentów Roscelin de Compiègne , wynalazca nominalizmu , w Loches , gdzie dotarł między 1093 i 1095 i którą opuścił w 1099 roku najpóźniej . Prawdopodobnie słucha innych mistrzów pracujących w Dolinie Loary , zwłaszcza w Angers i Tours , i spotyka wpływowych autorów, takich jak Marbode , biskup Rennes , czy Baudri , opat Bourgueil , jeśli nie ludzie wokół nich.
Abelard miał dwadzieścia lat, gdy pierwsi krzyżowcy zdobyli Jerozolimę . Za aprobatą ojca zrezygnował z tytułu dziedzica i zawodu broni, do którego był przeznaczony i w którym był szkolony jako dziecko.
Wyjechał do Paryża około 1100 podążać nauczanie Guillaume de Champeaux , archidiakon z katedry rozdziale Paryża i uczonym w École du cloitre , z którą złamał w sposób wstrząsających w 1108 ze względu na swoją reputację jako dialektykiem który obecnie przekroczone że jego pana. Jak Rouen i Provins , miasto przeżywało się ekonomiczną i demograficzną boomu po pierwszej krucjaty . Abelard odnajduje tam energiczną młodość, goliardów , który odkrywa Logica nova , ucieka od rodzinnej sytuacji, ucieka przed wojowniczym przeznaczeniem szlachty i na nowo odkrywa świat. On sam jest młodym rycerzem o atrakcyjnej sylwetce, kawalerem, który postanowił nie obciążać swojej kariery małżeństwem i ojcostwem.
W 1101 roku uzyskuje stanowisko uczeń z Melun, to znaczy od mistrza szkołach kapituły kolegiaty Notre-Dame , za nauczania i organizacji nauczania, w ogóle z zaawansowanych uczniów. W stanie pomóc najmłodszy. W 1104 został przydzielony do Corbeil , które pod przywództwem lordów z Le Riche było kwitnącym miastem.
Te siedem lat nauczania pod opieką hrabiów Corbeil było najbardziej stabilnym okresem w życiu Abelarda i najdłużej piastowanym przez niego stanowiskiem. To tam rozwija swoje nauczanie i zawiera sojusze, które będą kierować jego karierą. Hugues de Corbeil , który wejdzie w konflikt ze stroną kapetyńską , jest sojusznikiem Étienne de Garlande , który będzie ściśle chronił Héloïse i jej męża, oraz krewnym Le Riche , którego wybitny przedstawiciel, Eustachie , będzie ściśle uczestniczył z Tybaldami w założeniu Pocieszyciela .
W 1107 roku, wyczerpany życiem wypełnionym intensywnymi badaniami, Abelard doznał załamania nerwowego ( „ex immoderata studii afflictione correptus infirmitate coactus” ) i wziął rok sabatu w swojej bretońskiej „ojczyźnie” – na Palecie .
Kłótnie w Cloître de Paris (1108-1109)W 1108 roku zastosowano na stanowisko uczeń w szkole katedralnej w Cloître de Paris, który Guillaume de Champeaux właśnie opuszczonej wycofać się ze świata, z jego najlepszych studentów, w ruinach pozostawionych przez Normanów od An opactwa położonych na brzegi naprzeciwko Ile de la Cité , opactwa Świętego Wiktora . Guillaume wymiana , Gilbert, który jest od strony modernistycznej obsługiwanym przez wpływowych dworzan, ustępuje po dwadzieścia dziewięć-letniego profesora.
Manewr ten wywołuje gniew Wilhelma , który został upokorzony podczas sporu teologicznego u źródła sporu Uniwersalistów , słabo broniąc platońskiej tezy o realizmie Idei . Woli wrócić na swoje stanowisko w następnym roku, niż patrzeć, jak zajmuje go jego były uczeń, który stał się jego wrogiem. Konflikt obu mężczyzn, zwolenników przeciwnych orientacji kościelnych , będzie trwał do ich śmierci. Daleki od zredukowania do osobistej zazdrości, konflikt ten jest echem świeckiej walki o władzę pomiędzy ich zwolennikami, z jednej strony Tibaldianami , wielkimi panami feudalnymi, których zastąpią Plantageneci , i których sieć dominacji rozciąga się od Blois ze starej Neustrii do Anglii , a Kapetyjczycy z drugiej strony. Przychylna wymianie handlowej między Anglią a Lewantem , ta pierwsza, poprzez Étienne de Garlande , poparła liberalny projekt ucieleśniony przez Abelarda w edukacji. Ci ostatni będą szukać i uzyskiwać u Sugera poparcie papiestwa przy okazji przywrócenia kontroli nad klasztorami i kanonikami poprzez reformę gregoriańską . Każda ze stron ma swoją kohortę synów rodzin, uczniów zgrupowanych w klany wokół nauczyciela z jednego lub drugiego obozu, którzy przychodzą klaskać podczas kłótni .
Przez manewry Guillaume w 1109 r. uzyskuje zwolnienie Gilberta, oskarżonego o coś niesławnego. W konsekwencji, następca Gilberta, Abelard, musi zrezygnować z przewodniczenia szkole Cloître . Natychmiast odnajduje to z Melun .
Szkoła nowego rodzaju (1110)W 1110 , Étienne de Garlande , wrócił do łask na dworze Ludwika Le Gros , uzyskał tytuł dziekana Abbey Sainte-Geneviève z Paryża . Do opactwa przetrwał w ruiny pozostawione przez Normanów na góry Sainte-Geneviève . Pomiędzy miastem a „diabeł Vauvert ”, co było w starożytności forum , nie więcej niż dziki i słabo uczęszczanym przedmieściach znaczy, sąd cudów prawdopodobne, aby zadowolić burzliwych goliards i miejscem wolności.
Étienne de Garlande natychmiast upoważnił Abelarda do założenia tam szkoły retoryki i teologii , pierwszego kolegium, które wymknęło się codziennej kontroli biskupa zamkniętego w Île de la Cité . To nie jest tylko kwestia, jak to będzie czterdzieści pięć lat później do Studium z Bolonii , ośrodka szkoleniowego dla mnichów i przyszłych kanonów . W przeciwieństwie do Guillaume de Champeaux , który dwa lata wcześniej w Saint-Victor chciał założyć klasztor i wycofać się ze świata, Abelard chciał przyciągnąć tłum i otworzył dla świeckich, wśród nielicznych Génovéfains , nową szkołę średnią .
Po raz pierwszy opactwo otworzyło drzwi do wiedzy. Znajduje tam, dzięki rozgłosowi swojego nauczania, sposób na przekazywanie darów konkurentów i wzbudzanie powołań wśród młodych ludzi uciekających przed surowością. Jedyną działalnością intelektualnego nauczania autoryzowaną regułą św. Benedykta jest bezkrytyczne studiowanie Ewangelii i Ojców Kościoła , katechizm , akt wiary, a nie nauki. Ten akt wyzwolenia z edukacji kontrolowanej przez kapitułę katedralną zapowiada Uniwersytet , który zostanie sformalizowany dopiero dziewięćdziesiąt lat później.
Kłótnia uniwersaliów (1111)W Sainte-Geneviève Abelard, a za nim Robert de Melun , nauczał trivium , w szczególności dialektyki , przez dwa lata, czas na odzyskanie chwały. Tam wynalazł filozofię scholastyczną i bardzo szybko cieszył się dostateczną renomą w świecie intelektualnym, by móc piastować najbardziej prestiżowe stanowiska.
Rywalizacja między Ecole du Mont i Ecole du cloitre budzi wiele sporów między zespołami z każdej szkoły na koncepcyjnym (a nie nominalnej ) lub prawdziwej natury o uniwersalia . Guillaume de Champeaux , po wcześniejszych niepowodzeniach w walce z Abelardem, udoskonalił tradycję platońską, której naucza. Wyjaśnia teraz, że wspólna istota, która definiuje jednostki, nie tylko ma charakter odmienny od osobliwości każdej jednostki, ale jest od nich niezależna, to znaczy, że jednostki jako takie nie są jedynie przypadkami, efektem zepsucia. świata, i że ich prawdziwa istota jest w Bogu, bez udziału w boskości zmienianej przez ich obecność w świecie. To jest teoria obojętności uniwersaliów. Abelard przyjmuje tylko punkty wspólne między jednostkami, które pozwalają je sklasyfikować i zrozumieć jako wytwór ludzkiej inteligencji, część Ducha Świętego . Modernizm drugiego, zgodny z moralnymi dążeniami młodzieży do większej wolności indywidualnej, zyskuje poparcie tych drugich i rujnuje uczęszczanie do szkoły Cloître .
Kłótnia między uniwersaliów jest sprzężony z dyskusji, a nawet wewnętrznej rywalizacji. W ten sposób Abelard, nie będąc dogmatycznym, przyznaje się jednemu ze swoich najwspanialszych uczniów, zachęconym przez niektórych, Gossuinowi d'Anchin , do popełnienia błędu w rozumowaniu.
Jakkolwiek rewolucyjne może być podejście Étienne de Garlande i Abelarda, wydaje się, że nie zaprojektował on swojej szkoły jako trwałego projektu, ale po prostu jako środek szybkiego wzbogacenia się. W 1112 opuścił Sainte-Geneviève, aby powrócić do Le Pallet, aby wziąć udział w ceremonii wstąpienia do zakonów swoich rodziców. Podróżuje do granic Almoravid Andalus i spotyka Adélarda od Bath do Leon .
Przed znalezieniem pracy, w roku 1113 przebywał w Laon na studiach u Anselme de Laon . Tam poznał teologię . Lekkomyślnie, pewny swojej techniki egzegetycznej , od razu posunął się do tego, że sam improwizował jako udzielający lekcji z tego przedmiotu, do którego nie miał uprawnień . Po kilku lekcjach przyjętych z protekcjonalnością, jego bezpośrednia lektura tekstu biblijnego wywołuje zdumienie, a następnie entuzjazm, wzbudzając zazdrość i manewrując w kręgu dwóch uczniów, którzy twierdzą, że są następcami Anzelma . Abelardowi dziękuje się bez namysłu.
W Paryżu, podobnie jak w Laon , Abelarda zauważa oryginalność myśli i niewygodny charakter, który często będzie źródłem kłopotów. Jest porównywany do „nieokiełznanego nosorożca” .
Romans Heloise (1113-1115)W 1113 roku , Abélard uzyskuje się po raz drugi na stanowisko uczeń w szkole katedralnej w Klasztorze . Nowoczesna edukacja sprawia, że wpisuje się. Potem zaczyna się jego słynny romans z Héloïse , tragiczny romans, w którym anegdota przyćmiewa myśl założycielską Abelarda.
Nieślubne dziecko z najwyższej szlachty, Héloïse ma za wuja Fulberta , kanonika katedry Saint-Etienne, dobrze w sądzie. Po ukończeniu szkoły z internatem dla dziewcząt prowadzonej przez benedyktynów z klasztoru Argenteuil , uzyskała prawo do kontynuowania studiów sztuk wyzwolonych , stając się tym samym jedyną i pierwszą uczennicą kursu zarezerwowanego dla chłopców. Ten stan przyniósł mu reputację wykraczającą poza ramy Paryża . Jeszcze przed poznaniem Abelarda była już postacią rozpoznawalną ze względu na praktykę łaciny , greki i hebrajskiego . Zadziwia ją znajomością starożytnych autorów , których studiował Baudri de Bourgueil , przyjaciel rodziny, ale pozostają ignorowani przez oficjalne nauczanie.
Znana jest już z pieśni przejętych przez goliardów, gdy z buntu i rozpusty, aby dodać ją do długiej listy swoich kobiecych podbojów, Abelard podejmuje z Fulbertem szkołę z internatem pod pretekstem, by zostać korepetytorem siostrzenica tego. Między mistrzem a jego młodym uczniem nawiązuje się więź seksualna i intelektualna, w której najdelikatniejsza erudycja miesza się z najsurowszą pasją. Abelard zalewa ją pilnymi listami, które stara się przepisywać własnymi odpowiedziami, przygotowując to, co zostanie opublikowane anonimowo trzy i pół wieku później pod tytułem „ Listy dwojga kochanków” .
Ojcostwo, małżeństwo i kastracja (1116-1117)Skandal wybucha w dwóch etapach. Po tym, jak Fulbert odkrywa dwoje kochanków splecionych „jak Mars i Wenus” , Héloïse wyjawia Abelardowi swoją ciążę. Abelard następnie ukrywa ją wraz z rodziną w Le Pallet, gdzie rodzi syna, którego nazywają Astralabe . Tymczasem w Paryżu Fulbert chce uzyskać zadośćuczynienie mimo protestów Heloizy, która w liście sprzeciwia się małżeństwu (którego fragmenty zamieszcza Abelard w Historii calamitatum . Autentyczność tego listu sprzeciwiającego się małżeństwu została niedawno wykazana). . Abelard ulega Fulbertowi i sprowadza Héloïse z powrotem do Paryża, dziecko przebywające z jego siostrą Denise.
Aby zachować karierę nauczyciela Abelarda, ślub odbywa się o świcie, w obecności niewielu świadków i nie powinien być upubliczniany. Rzeczywiście, od czasu reformy gregoriańskiej (1074-1075) duchowni muszą pozostawać w celibacie, a Ives de Chartres zadekretował, że kanonik, który się żeni, traci przywileje. Ale kanonik Fulbert ujawnia małżeństwo w biały dzień.
Abélard po umieszczeniu Heloizy w klasztorze w Argenteuil, by chronić ją przed jej wujkiem, kanonik woła o odrzucenie i wysyła popleczników, by ukarali Abélarda. To jest wykastrowane wSierpień 1117. Afera jest ogromna, bo to kara zarezerwowana dla cudzołożników i gwałcicieli. Co więcej, czyniąc Abelarda niedoskonałym ciałem, okaleczenie to brutalnie zatrzymuje jego karierę kościelną, a tym samym jego nauczanie. Ponieważ dotyczy prywatnej zemsty , dokonanej w samej kapitule katedralnej i na najznakomitszym duchownym swoich czasów, przeraża całe królestwo. Dwaj bandyci zostają wykastrowani zgodnie z prawem odwetu ; ich oczy są również wyłupione; Fulbert został zawieszony w obowiązkach kanonika na dwa lata. Héloïse nosi zasłonę w Argenteuil , a Abelard odchodzi na emeryturę jako mnich w opactwie Saint-Denis .
Abelard rozpoczął swoje badania teologiczne późno , bo w 1113 roku , od Anselme de Laon , ale niegdyś mnicha w opactwie Saint-Denis , jego sukces w nauczaniu tego przedmiotu był równie ważny jak logika („dialektyka”). Jest autorem kursu teologicznego Theologia Summi Boni (Teologia suwerennego dobra).
W swoich poszukiwaniach w bibliotekach Saint-Denis i Paris znajduje w Boecjuszu dowód na to, że Saint Denis uhonorowany przez jego braci nie jest Areopagitą, w który wierzą. To kwestionowanie przez tekst tradycji jest dla Ojca Adama nie do zniesienia . Jest mu jednak przykro, że musi rozstać się z wybitnym profesorem, który cieszy się wielkim rozgłosem dla jego zakładu. Znaleziono kompromis. Abélard zostaje mianowany kierownikiem klasztoru należącego do opactwa, który będzie ich szkołą. Tradycja identyfikuje go z klasztoru w Sainte-Marguerite de Maisoncelles , hipoteza wzmocniona przez fakt, że to miejsce należy do sojusznikiem Abelard, w liczbie od Champagne Thibault . Był w stanie ułatwić spotkanie.
Przeor Maisoncelles (1120-1121)Znowu otoczony przez tłum studentów, Abelard ma nieostrożność, by błyskotliwie obalić nominalizm swego byłego mistrza Roscelina de Compiègne , wynalazcy teorii uniwersaliów . Wymaga to sporu , debaty publicznej, którą zazwyczaj rozstrzyga zwycięstwo tego, kto ma najbardziej burzliwy policzek . Dlatego ważne jest wcześniejsze uzyskanie pozytywnych opinii. W tym celu Roscelin, przedstawiony przez swoich uczniów, prowadzi brutalną kampanię oczerniania ad hominem . Już sam oczerniany przez Anzelma z Canterbury , atakuje słaby punkt mężczyzny, Heloizy , rozpowszechniając list otwarty, w którym oskarża swojego byłego ucznia o utrzymywanie żony z opłat za nauczanie, pozostając mnichem . Abelard, mieszając stan monastyczny i cywilny, zakłóciłby Kościół . Z debaty teoretycznej spór wywodzi się z kwestii moralności przedstawicieli Kościoła i ich celibatu . Héloïse zostaje znieważona i zadenuncjowana zarówno jako niewinna ofiara, jak i radosna dziewczyna . Roscelin posuwa się tak daleko, że wyrzuca profesorowi jego pieczęć , która przedstawia go tworzącego jedno ciało ze swoją żoną. Być może z powodu nadmiernego podejścia Roscelina i jego niezręczności w chęci odwrócenia debaty, zamiast odpowiadania na temat, lub po prostu dlatego, że umiera, wydaje się, że nie został mu przyznany.
Partia przeciwna, realizmu Idei Platońskich, którą wyznaje Guillaume de Champeaux , jest równie podtrzymywana, ale wykazuje więcej umiejętności. Wybitne osobistości, takie jak Bernard de Clairvaux i Guillaume de Saint-Thierry , którzy bronią rygorystycznego przywrócenia tradycji, uderza wprowadzenie starożytnej, pogańskiej teologii Arystotelesa do badania podstaw wiary chrześcijańskiej . Sam termin teologia oznacza zatem jedyne studium mitologii greckiej i genezy świata, takie jak opowiadanie Hezjod . Ponadto fanatom reformy gregoriańskiej przeszkadza nauczanie dialektyki, która uzbraja indywidualne rozumowanie i dyskredytuje autorytatywne argumenty przedstawicieli tej reformy, premonstratensów i norbertańskich kaznodziejów . „Wiara”, mówi Abelard, „to opinia o ukrytych, nieoczywistych rzeczywistościach. " Także oni nadzieję uciszyć Abelard nie stara się obalić jego teorie o uniwersalia ale w ten potępiać na własnym gruncie doktryny . Teologiczne i doktrynalne stanowiska głoszone przez Abelarda w kwestii trójcy i wiary zostaną ogłoszone heretykami . Bernard de Clairvaux prowokuje Abelarda do sporu między orędownikami dwóch przeciwstawnych partii, który odbędzie się podczas soboru w Soissons zaplanowanego na kwiecień 1121 roku .
Spotkanie w ostatniej chwili okaże się wezwaniem do sądu. Siedzenie było słychać o stwierdzenie, że Theologia Summi Boni , „rozpatrywane jedności i Trinity boskości”, jest sprzeczne z art 20 o symbolu 351 Sirmium , i to pomimo faktu, że dopasowuje się do Symbol Nicejski ( 325 ), który określa , jeśli nie poprawia, poprzedni. Przyszły św. Bernard w przemówieniu tak rozproszonym, jak robiącym wrażenie, stawia w wątpliwość autora. Geoffroy , biskup Chartres , broni swojego przyjaciela i ostrzega przed podziałami Kościoła, do których doprowadziłoby potępienie tak popularnego uczonego. Pod protestami zgorszonej opinii publicznej Bernard uzyskuje natychmiastowe zamknięcie sesji i potępienie, bez sprzecznej debaty, autora za sabelianizm . Sam Abelard miał dostarczyć kopię jego Teologii Sovereign Dobre do auto-da-fé na miejscu .
Został umieszczony w areszcie domowym w klasztorze Saint-Médard w Soissons , gdzie znalazł się pod opieką Gossuina d'Anchin , swojego byłego zwycięzcy, który został wyznaczony do zarządzania tym zakładem w celu przeprowadzenia reformy gregoriańskiej . Grozi mu ten sam Gossuin d'Anchin, który domaga się poddania swojego byłego mistrza i ponownego przekazania go trybunałowi, czyli radzie dyscyplinarnej zakonu. Szybko nadszedł list od tego papieskiego legata wymawiając jego zniesienia orzechy. Przyjaciele byli pilni.
Uniwersytet na polach (1122-1126)Abélard wraca do opactwa Saint-Denis . Łupem nienawiści swego opata Adama, wykorzystał umierającą starość, by w nocy uciec i schronić się w Provins pod opieką Thibaulta , potężnego hrabiego Szampanii i starszego brata dziedzica Wilhelma Zdobywcy , króla Stefan . Był witany przez wcześniejszy od Saint-Ayoul , który należał do Abbaye Saint-Pierre de Montier-la-Celle , w jakim było to trzecie co do wielkości miasto w Królestwie . Zostało to wzbogacone o handel międzynarodowy, który dziesięć lat później dał początek pierwszej regulacji jarmarków szampańskich . Znajdują się w nim trzy synagogi ożywione przez Tossafistów wywodzących się ze szkoły talmudycznej w Troyes, którą Raszi kierował dwadzieścia lat wcześniej. Hrabia sprzyjał instalacji Żydów , bankierów niepodlegających zakazowi nałożonemu przez Kościół na pożyczanie na procent . Poprzez tych finansistów z dworu hrabiego, których animuje Adèle de Normandie , Abelard jest jedną z nielicznych osób, które mają bezpośredni dostęp do Tanach i doświadczenie pilpoul .
Wokół sprawy Abelarda rozpoczęły się negocjacje na dworze królewskim między Sugerem , który zastąpił Adama, który zmarł 22 stycznia , pod kierunkiem opactwa Saint-Denis , a Étienne de Garlande , Boucher du Roi , czyli ministrem. od Stewardship i Thibault za prawnika . Ten książę odzyskuje ziemie pszenicy, które łączą jego geograficznie powiatów z Troyes i Meaux i którego królewski opactwo nie mieli środków do przywrócenia do pracy od najazdów normańskich . W sytuacji silnej dzięki posiadanym środkom finansowym na oddanie tych gruntów w koncesję lub dzierżawę wieczystą uzyskuje korzystne kontrakty na dostawy.
W tym czasie Abelard pisze dzieło, które za kilka lat będzie miało pewien wpływ i będzie dyskutowane nawet w najbardziej odległej wsi, Sic, a nie (la) . Jest to ekspozycja sprzecznych odpowiedzi Biblii i Ojców Kościoła na sto pięćdziesiąt siedem pytań dotyczących zarówno etyki, jak i teologii chrześcijańskiej , liturgii i postępowania w życiu codziennym. Abelard ma czelność dodawać do tego rozbieżne opinie starożytnych autorów, stawiając na równi myśl pogańską i punkt widzenia lekarzy . Cztery i pół wieku przed Humanistami , pięćset lat przed Kalwinem , zaprasza w ten sposób wszystkich, a nie tylko duchownych , do odwoływania się bezpośrednio do tekstu, a nie tylko do słów zbyt często niewykształconych kaznodziejów czy biskupów .
W tym samym roku 1122 Abelard założył pustelnię w pobliżu Nogent , w dolinie Ardusson , dopływu Sekwany , osłoniętą pod zalesionym wzgórzem Mont Limars. To właśnie to oratorium początkowo poświęcone św. Denisowi , które Heloise poświęci w 1130 r. Pocieszycielowi na pamiątkę pocieszenia , jakie odnalazł tam jej mąż, oraz nawiązując do ich potajemnych rozmów na temat Trójcy Świętej . Natychmiast dołącza do niego tłum uczniów, synów rodzin uwiedzionych powrotem do natury i osiedla się w domkach. Zostają murarzami, aby wyposażyć dormitorium swojego czterdziestotrzyletniego pana i zaspokoić wszystkie jego materialne potrzeby. Więcej niż szkoła, zorganizowane jest życie wspólnotowe bez reguł monastycznych , świeckie.
Opat Rhuys (1127-1132)Projekt uniwersytetu w dziedzinach jest krytykowany przez cysterskich kaznodziejów i premonstrated jako miejsce, gdzie nauczanie wiary jest opuszczony na rzecz rozumu i że w 1127 Abelarda, znowu zagrożona, należy położyć kres. Wrócił do ojczyzny, gdzie w Saint-Gildas de Rhuys czekał na niego urząd opata .
Jego ćwiczenie, które trwało do 1133 roku , poszło bardzo źle. Otwarty konflikt z mnichami, dla których rolą opata jest oddanie fortuny na usługi establishmentu i którzy z braku takiej fortuny są zobowiązani do wspólnego życia, aby przeżyć, degeneruje się w zamach na niego. Abailard musi schronić się na błoniach.
Odrzucony w całym królestwie, a także w swojej ojczyźnie, Bretanii , planuje uciec do Al Andalus , regionu, który odwiedził dwadzieścia lat wcześniej i gdzie ma nadzieję, że będzie mógł skorzystać z tolerancji udzielonej dhimmi , gdy Héloïse , również w ucisku i wygnana wraz z siostrami z klasztoru Argenteuil przez Sugera , zwraca się do swojego prawowitego męża i prosi go o pomoc.
Jest tylko właścicielem przekazanej mu ziemi na brzegach Ardusson i oferuje mu odbudowę swojej pustelni. W 1132 napisał Histoire de mes malheurs , autobiograficzną opowieść, której celem jest przeniesienie i zbieranie datków, które trafią do towarzystwa jego żony, czasowo uchodźczyni w opactwie Notre-Dame d' Yerres .
W 1136 roku , Étienne de Garlande , powrócił na korzyść na dworze Ludwika Le Gros po przejściu czasu przedostatni, w 1127, przeżywało okres hańby, odzyskał tytuł dziekana opactwa Sainte-Geneviève i przypomina jego protegowanego . Abelard powtarza tam doświadczenie z 1110 r. Odnosi tam jeszcze większy sukces i dlatego jest uważany za jednego z najważniejszych filozofów swojego pokolenia. Do jego szkoły uczęszczało kilku znanych mężczyzn i stała się ośrodkiem szkoleniowym dla nauczycieli. Do jej ucznia Roberta de Melun dołączają słuchacze ze wszystkich narodów, jak Jan z Salisbury , Pierre Lombard , Gilbert de la Porrée , czy przyszły papież Celestyn II .
Heretyk mnich (1140-1141)Od kilku lat Guillaume de Saint-Thierry , genialny rywal, ale mimo to wielbiciel Abelarda, który był obecny na soborze w Soissons , krąży teksty, które chcą ostrzec Kościół przed nowatorskim niebezpieczeństwem. Zwrócił się do Geoffroya , biskupa Chartres i przyjaciela Abelarda, który musiał działać jako pośrednik, obalenie trzynastu twierdzeń dotyczących skutków Łaski i Ducha Świętego lub grzechu , które odnotował w Theologia Scholarium , a następnie zaalarmował Bernarda de Clairvaux listownie. Abélard odpowiada, przedstawiając argument .
Uzgodniono, że odbędzie się ono podczas soboru Sens , w poniedziałek26 maja 1140. Powtórzenie o wiek później sprawy heretyków orleańskich , jest w istocie nowym procesem, który czeka Abelarda, procesem pod wpływem zorganizowanym z okazji wysiedlenia króla , gdzie rozgrywa się poprzez kwestię miejsce duchownych w Kościele , konflikt między Tibaldami , obrońcami Heloizy i Abelarda, a Capétiens , konflikt, który dwa lata i osiem miesięcy później przeradza się w masakrę w Vitry dokonaną przez żołnierzy Ludwika VII .
Podobnie jak w sprawie z 1121 r., spór jest ukierunkowany na gorliwość Bernarda de Clairvaux . Aby uniknąć incydentów, które wtedy prawie pokrzyżowały pułapkę, uzyskuje się wyrok wydany przez biskupów zgromadzonych za zamkniętymi drzwiami na bankiet, w nocy z niedzieli 25, w wigilię zaplanowanego dnia. Jego przeciwnicy będą twierdzić, że to za sprawą wina skazanie zostało uzyskane. Argumentem zdania jest ochrona tradycji. Następnego dnia głos zabiera oskarżyciel Bernard z Clairvaux, żądając bez debaty skruchy Abelarda. Zapewniając go, że jest inaczej, insynuuje groźbę stosu, zapoczątkowanego sto lat wcześniej tortur. Abelard, któremu asystuje Arnaud de Brescia , tym razem ma inteligencję, by się nie spierać. Oświadcza, że kwestionuje procedurę i chce się odwołać. Korzystając z przychylności tłumu, ucieka i unika drugiego ognia płonącego .
Odrywając nieco bardziej Kościół, czego obawiał się biskup Chartres Geoffrey i jak to bywa w atakach na Akwinaty i potępieniu Galilei , skandal jest proporcjonalny do reputacji oskarżonego, ogromny. Partia ochrony tradycji zbuntowała się przeciwko partii na rzecz postępu rozumu w wierze . Skazany postanawia przejść przez Heloise, aby publicznie zaprotestować o swojej dobrej wierze. Wkwiecień 1141, W formie listu skierowanego do przełożonej na Parakleta , pisał w jej obronie na wyznanie wiary , na próżno. Reskrypt podpisany przez papieża Innocentego II , zwykłą formalność w Kurii , potwierdza tę drugą na potępienie Abelard18 lipca 1141.
Śmierć (1141-1142)W drodze do Rzymu, aby odwołać się od drugiego wyroku skazującego, Abelard zatrzymuje się w przeorcie Saint-Marcel , dawnym opactwie położonym w pobliżu Chalon-sur-Saône . Chory i zmęczony przedłużył tam swój pobyt, aż Piotr Czcigodny , przełożony Cluny , zaoferował mu gościnę w siedzibie zakonu. Piotr Czcigodny zorganizował tam spotkanie pojednania z Bernardem de Clairvaux . Abelard, pomniejszony starzec, traktowany jest z największym szacunkiem, ale cierpi na pewien diogenizm , charakterystyczny dla zaawansowania starości . Zdarza się, że pomiędzy długimi okresami ciszy ponownie się rozpala i ukazuje potęgę geniusza, która wtedy wydaje się nienaruszona.
Abelard wraca do klasztoru św. Marcela, by traktować to, co określa się mianem psory . To właśnie tam, w wieku sześćdziesięciu dwóch lub sześćdziesięciu trzech lat, zmarł dnia21 kwietnia 1142. Jego bracia ustawili mu monumentalny grobowiec w opactwie .
Na prośbę Heloizy , podziwiający ją od młodości Piotr Czcigodny, zezwala na przekazanie ciała jej męża Pocieszycielowi . Sam kieruje zespołem, który okrada swego oddziału, jednej nocy około Dzień Wszystkich Świętych 1144 , zazdrosnego relikwii i złóż go w Pocieszyciela na 10 listopada . W dniu 16 listopada , wracając do Cluny , on przyznaje jego władza nullius diœcesis się odpustu do tego, którego herezja pozostał do czasu, aż potem i uzyskać od niego ksieni że Pocieszyciel zintegrowania zamówienie kluniaccy , przynależność, które nie będą rejestrowane. Przez Kuria tylko w 1198 roku w ramach pontyfikatu od Innocentego III .
Heloiza kazała wznieść grób nie na cmentarzu swojego opactwa, jak prosił zmarły, ale w kaplicy aneksu, Petit Moustier. Ona organizuje kult, obchodzonego co roku w rocznicę śmierci jej męża, który zbiega się z ruchomego święta od Wielkanocy . Ceremonia jest ozdobiona modlitwie , w Nénie d'Abelard , którego muzyka, zagubione, był, według składu tekstu, w formie dialogu. Scenariusz zbliża go do liturgicznego dramatu z muzyką. Dzień wcześniej procesja z udziałem mieszkańców wsi Saint-Aubin , Fontaine-Mâcon i Avant-lès-Marcilly, którzy przybyli, aby zapłacić dziesięcinę , wystawił „Krzyż Mistrza”.
Kiedy zmarła 16 maja 1164 r. , pochowano Héloïse , ostatnią oznakę uległości, pod ciałem męża. Legenda głosi, że gdy trumna została otwarta, ramiona trupa rozłożyły się. Rytuał wielkanocny zostanie przerwany przez liczne zniszczenia, jakie wielokrotnie opuszczony Paraklet będzie musiał ponieść, ale pamięć o Nénie zostanie przekazana, prawdopodobnie przez emigrantów . Populacja, wdzięczny sióstr, będzie utrzymywać procesji, wydaje się aż alienacja z opactwa wymawiane na 30 marca 1792 przez Zgromadzenia Ustawodawczego .
9 października 1792po wydaleniu ostatnich starszych zakonnic Pocieszyciela , relikwie są uroczyście wycofane, aby wystawić je w Nogent-sur-Seine . Stają się obiektem oddania w kręgach romantycznych. Alexandre Lenoir , który w 1800 roku uzyskał zgodę na przeniesienie szczątków do Paryża , przekazał wyznawcom pary wiele darów.
Na dziedzińcu Petits Augustins wzniósł zaprojektowane przez siebie mauzoleum z elementów nagrobka Saint-Marcela i rozrzuconych fragmentów pochodzących z różnych zabytków gotyckich lub renesansowych . Inauguracja 27 kwietnia 1807 r. dała początek nieustannej i prozaicznej paradzie. Moda, zaostrzona przez powieść Les Souffrances młodego Wertera, jest namiętnie niemożliwa i samobójcza.
Zamówienie od18 grudnia 1816, na samym początku Restauracji , przypisuje dawny klasztor Petits Augustins do nowej Szkoły Sztuk Pięknych . Miejsce to musi zostać uwolnione od pomnika, który przywołuje libertynizm w Kościele i tak ucieszył cesarzową Józefinę spacerującą tam podczas rekolekcji przy pochodniach . Aby promować cmentarz Wschodu i zachęcić paryżan do uzyskania koncesji , miasto Paryż postanawia udekorować to nowe miejsce pochówku mauzoleum kochanków zjednoczonych po śmierci. Został przeniesiony w pobliżu zachodniego wejścia między 16 czerwca a 8 listopada 1817 roku .
Życie Pierre'a Abelarda znane jest z jego korespondencji: Lettres d'Abelard i d'Héloïse . Pierwsza obejmuje długi list zaadresowany do nieznanego przyjaciela (który jest być może tylko wyimaginowaną postacią), w którym Abelard demaskuje nieszczęścia i prześladowania, których doświadczył, jako teologiczny przykład pokazujący, że opatrzność Boża ratuje grzeszników: Historia Calamitatum (" Historia moich nieszczęść"). Otrzymując ten list w przeorcie Parakleta, gdzie Abelard umieścił go po wydaleniu z Argenteuil, Héloïse wyrzuca mu, że nie wysłał mu listu pocieszenia i wskazówek religijnych. Ich słynny wymiana listów kontynuował dialog intelektualny - Abélard napisał w 1135 - 1139 reguła dla Pocieszyciela (który nigdy nie został oddany do użytku), odpowiedział na pytania egzegetycznych heloise (złożenie Problemata Heloissae ) oraz inne prace dedykowane”.
Problem autentycznościKilkakrotnie, przez dwa stulecia, autentyczność tej korespondencji była kwestionowana, do tego stopnia, że sugerowano, że tekst łaciński został napisany przez francuskiego tłumacza Jeana de Meung . Autentyczność listów jest dziś niemal jednogłośnie uznawana przez środowisko historyków. Ostatnio wykazano, że najstarszy zachowany rękopis powstał w Paryżu w latach po 1237 , prawdopodobnie przez Guillaume d'Auvergne , z niektórych rękopisów, które wykazują wielką jedność kompozycji i stylu z wcześniejszego stulecia, zachowanych przez Héloïse .
Pierre Abélard jest specjalistą językowym. Dla niego dialektyka jest pokrewna logice .
W pewnym sensie Abelard jest największym obrońcą nominalizmu w średniowieczu . On atakuje realizmu uniwersaliów prowadzone przez Guillaume de Champeaux i nominalizm z Roscelin . Udaje mu się przezwyciężyć sprzeczności tych dwóch doktryn w systemie: konceptualizm (lub nierealistyczna teoria „statusu”). Próbując wydostać się z opozycji między vox (głos) i res (rzecz), zastępuje głos słowem nomen (imię). Słowa są konwencjonalne, ale mają znaczną wartość dla myśli. Są to terminy, które ze względu na funkcję mogą być przypisane kilku. To język jest twórcą terminów uniwersalnych. Tym, co w rzeczywistości odpowiada uniwersaliom, jest coś z nieredukowalną indywidualnością. Uniwersum jest więc nazwą umowną. Umysł operuje na jednostce pracą abstrakcji, która odziera ją z jej osobliwości, aby rozważać tylko elementy wspólne. Uniwersalia mają zatem obiektywną podstawę w rzeczywistości.
Ponieważ to nie esencja czy powszechna natura jest źródłem uniwersaliów, ale „status”, to pojęcie abelardowskie daje z czasem początek dwóm interpretacjom, z których żadna nie jest jeszcze jednomyślnie zaakceptowana. Pierwsza mówi, że status jest, by tak rzec, „sposobem bycia”; w ten sposób dwaj ludzie mieliby ten sam „status” człowieka, ponieważ obaj mają tę samą przyczynę przypisywania nazwy „człowiek”, co nie powinno być uważane za realny byt w nich egzystujący. w realizmie. Drugi uważa, że Abelard rozumie przez „status” jedynie istotę rozumu, owoc abstrakcyjnej aktywności umysłu wydobywającej i łączącej w ogólnym pojęciu identyczne właściwości obecne u różnych przedstawicieli gatunku.
Abelard pozostaje, mimo swego stanowiska bliskiego nominalizmowi , zależny od neoplatońskiej teorii idei boskich. Tak więc w swojej teorii określony człowiek należy do gatunku „człowiek”, ponieważ wywodzi się z idei człowieka, który zamieszkuje myśl boską. Jest możliwe, aby człowiek doszedł do pewnego poznania tej idei, ale wiedzę tę można pomylić tylko ze względu na ograniczenia procesu abstrakcji i granice samego ludzkiego rozumu. Nawet dzisiaj rozwiązanie Abelarda wydaje się mieć tę zaletę, że jest zarówno naturalne, jak i pozbawione dogmatyzmu.
Według niektórych interpretatorów jego dzieła Abelard broniłby takiego stanowiska w kwestii uniwersaliów ze względu na problem zła: sądziłby, że przyjęcie teorii realistycznej byłoby równoznaczne z nadaniem złu realnego istnienia, co jest sprzeczne z potoczną teorią. utrzymywany od św. Augustyna , mówiąc, że zło jest tylko privatio boni (pozbawienie dobra).
Przed René Descartes Abailard praktykuje metodyczne wątpienie: „ Wątpiąc, angażujemy się w badania, a poprzez poszukiwanie znajdujemy prawdę. "
Filozofia Abelarda nie ogranicza się do jego teorii uniwersaliów. Zawdzięczamy mu także, oprócz licznych dzieł logiki, traktat zatytułowany Scito te ipsum („Poznaj siebie”) (ok. 1139 ), w którym rozwija teorię moralną opartą na intencji. „Bo nie to, co się dzieje, ale w jakim duchu to się dzieje, to właśnie waży Bóg. ”. Ten pomysł zawdzięcza Héloïse: „Wina nie jest w czynie, ale w nastroju. Sprawiedliwość waży nie uczynki, ale intencje. Ale moje intencje wobec ciebie, jesteś jedynym, który może osądzać, ponieważ tylko ty wystawiłeś je na próbę. "
Ta podstawowa zasada jest dziś zapisana w prawie, na przykład we Francji , „nie ma przestępstwa ani wykroczenia bez zamiaru ich popełnienia” , w szczególności w niektórych morderstwach z namiętności .
Ponadto, za pomocą Sic et Non ( Oui et Non , 1122), zbioru cytatów zaczerpniętych od Ojców Kościoła, Abelard stara się rozwiązać sprzeczności w kwestiach, w których wygłaszają sprzeczne oświadczenia. Dzieło, z którego znane są tylko dwa rękopisy, zostało po raz pierwszy opublikowane w 1836 roku przez spirytystę filozofa Victora Cousina . Abélard chce wzbudzić zainteresowanie swoich uczniów i promować ćwiczenie refleksji. Abelard proponuje zatem nową formę dialektyki , nauki o języku, która musi badać znaczenie słów, ponieważ to samo słowo może mieć kilka znaczeń. W ten sposób przyczynia się do rozwoju scholastyki .
Według arystotelesowskiej dialektycznej metody , on stawia aporiami do czytnika , podżeganie go do poszukiwania dla siebie, to znaczy przez Ducha Świętego , prawdy poza widocznego tekstu i rozwiązania się do osobistej opinii w obliczu ograniczeń poznawalnego. Dzieje się tak dlatego, że Dogmatu nie należy mylić z Tajemnicą , to znaczy częścią nieznanego, której Abelard, daleki od karykaturalnego racjonalizmu, do którego redukują go jego współcześni krytycy, rezerwuje sobie całe miejsce, jak Pierre Duhem. będzie teoretyzować . Dla Abelarda szczera wiara nie koliduje z rozumem. Wręcz przeciwnie, rozum prowadzi z jednej strony do zrozumienia dogmatu, az drugiej do rozpoznania niepoznawalnego, nawet mistycyzmu, takiego jak wyznawany przez Erazma .
Dialektyka , w której Sic a nie (la) inicjuje laika , oferuje mu argumenty przeciwstawne do władzy tych kapłanów , którzy zostali źle wyszkolonych. „Odpowiedzieć prawdą opartą na rozsądku jest bardziej solidne niż afiszować się ze swoim autorytetem”. Nie pozostaje to bez konsekwencji etycznych . Zbawienie i grzech staje się kwestią mniej odpowiadać na morał tej chwili osobiście zrozumieć swój błąd i wewnętrznie szukać prawdy.
W XII -tego wieku, gdzie cywilizacji stykać Abélard jest prekursorem dialogu między kulturami. Napisał Dialog między filozofem, Żydem i chrześcijaninem (1142), który pozostaje niedokończony i kładzie nacisk na żydowskie pochodzenie Kościoła i jego obrzędów.
Myśl Abelarda pozostaje jednym z głównych przełomów w historii wprowadzania do teologii metody dialektycznej, której kulminacją była scholastyka sto lat później. W teologii jego doktryna opiera się na stanowisku, zgodnie z którym niemożliwe byłoby poznanie świata bez odrzucenia realizmu rzeczy. Jego liczne innowacje w dziedzinie wiary, w szczególności te, które znalazł w traktacie Theologia Summi Boni (1120), gdzie stosuje dialektykę do systematycznego zajmowania się dogmatem Trójcy Świętej, wywołały gniew Bernarda z Clairvaux . Między innymi jego sposób odnoszenia terminów „Moc”, „Mądrość” i „Dobroć” do trzech osób Trójcy (Ojciec / Syn / Duch Święty).
„Chrystus, nasz Pan, który jest wcieloną Mądrością, starannie wyróżnił doskonałość Najwyższego Dobra, którym jest Bóg, opisując je trzema imionami… Substancję boską nazwał „Ojcem”, „Synem” i „ Ducha Świętego” z trzech przyczyn. Nazwał Ją „Ojcem”, zgodnie z tą wyjątkową mocą Jego majestatu, jaką jest wszechmoc… Ta sama Boska substancja jest także „Synem”, zgodnie z wyróżnieniem Jego mądrości… Tak samo nazwał tę substancję „Duch Święty”, zgodnie z łaską Jego dobroci… Tak więc Bóg jest w trzech osobach, czyli „Ojciec”, „Syn” i „Duch Święty”. Zatem możemy powiedzieć, że boska substancja jest potężna, mądra i dobra; zaprawdę, jest samą mocą, samą mądrością i samą dobrocią. "
- Pierre Abelard, Theologia Summi Boni. Tractatus de unitate et trinitate divina
To spowodowało, że niektórzy oskarżyli go o tryteizm (oskarżenie to zostało już sformułowane przeciwko jego mistrzowi Roscelinowi ); inni później zaczęli myśleć, wręcz przeciwnie, że Abelard w rzeczywistości zaprzeczał rzeczywistości Boskich Osób, redukując ich imiona do atrybutów boskiej hipostazy (zob. modalizm ). Współcześni uczeni ( Jean Jolivet ) od tego czasu zaprzeczają, jakoby Abelard był w stanie bronić takich opinii.
Innym stanowiskiem teologicznym powszechnie przypisywanym Abelardowi jest teoria, że wcielenie i śmierć Chrystusa służyły jedynie dawaniu ludziom moralnego przykładu do naśladowania. Wcielenie ma sens i skuteczność poprzez głoszenie przez przykład prawa miłości. Teza ta, która wykracza przeciwko ortodoksyjnych pozycji na ten temat, i został skazany na Radę Sens w 1140 roku, powrócił w XIX th wieku wraz z rozwojem teologicznego liberalizmu , będąc w osobie protestancki teolog Schleiermacher jednego z jej główni przedstawiciele.
Abélard był również oburzony brakiem religijności niektórych mnichów, którzy według niego spędzali za dużo czasu na polowaniu, a za mało na modlitwie; kiedy schronił się w Bretanii w biskupstwie Vannes , w opactwie Saint-Gildas de Ruys , ( „kraina barbarzyńska, nieznany język, ludność brutalna i dzika” , przywoływał wśród mnichów, „życia notorycznie buntowniczego do jakiejkolwiek przerwy " [...] " Mnisi mieli obsesję na punkcie swoich codziennych potrzeb, ponieważ wspólnota nie miała nic, co mógłbym rozdać, i każdy brał ze swojego dziedzictwa, aby utrzymać siebie i swoją konkubinę, a także swoich synów i córki. Zadowoleni z dręczenia mnie, kradli i brali wszystko, co mogli, aby mnie zawstydzić i zmusić do rozluźnienia zasad dyscypliny lub do wycofania się. Cała horda. kogo mogłem prosić o pomoc” ; ” Drzwi opactwa zdobiły tylko kurze łapki, niedźwiedzie, dziki, krwawe trofea ich polowań. Mnisi obudzili się tylko na dźwięk rogu i psów. szczekanie opakowanie. Mieszkańcy byli okrutni i bez hamulców” .
Podobnie potępia ostentacyjny rytuał, niewykształcone duchowieństwo, ubogacenie biskupów. Opowiada się za szczerością opartą na zrozumieniu tekstów i ich znaczenia. Wierny το μεσον, arystotelesowskiemu szczęśliwemu medium , opowiada się za umiarem i naturalną prostotą, która nie przeradza się w nadmierną ascezę i oburzające błaganie .
Abelard był także uczonym kompozytorem i popularnym autorem piosenek . Piosenki miłosne skomponowane dla Héloizy , jeśli wierzyć jej listom, były modnymi sukcesami jej czasów, minstrele zapewniały szybką dystrybucję do szerokiej arystokratycznej i popularnej publiczności . Znaleziono tylko jedną z tych piosenek.
Dwa rękopis znaleziono w Brukseli i Chaumont , ostatni tyłu celownik jako koniec XV -go wieku , jednak nagłośnić wielu hymnów i planctus (lament utworów) skomponował dla mniszek z Parakleta . To dość wyjątkowy przypadek, bo w muzyce średniowiecznej zasadą jest anonimowość .
De generibus et speciebus ( „rodzajów i gatunków”), przypisywanych Abelard Victor Cousin, jest dziś uważany za dzieło Pseudo-Joscelinem.
„In omni quippe disciplina tam de scripto quam de sententia se ingerit controversia et in quolibet disputiationis conflictu firmior rationis veritas reddita quam auctoritas ostensa”
- W każdej dziedzinie, zarówno egzegeza, jak i doktryna, powstają kontrowersje, a pośród sprzeczności debaty itp.