Bazylika Saint-Denis | |
Fasada bazyliki Saint-Denis po pracach konserwatorskich (2012-2015). | |
Prezentacja | |
---|---|
Nazwa lokalna | Bazylika Saint-Denis |
Kult | rzymskokatolicki |
Dedykowany | Święty Denis |
Rodzaj | Opactwo, a następnie katedra |
przywiązanie | Diecezja Saint-Denis (siedziba) |
Dominujący styl | gotycka architektura |
Ochrona | Sklasyfikowane MH ( 1862 , 1926 ) |
Stronie internetowej | Parafie katolickie Saint-Denis i Île Saint-Denis |
Geografia | |
Kraj | Francja |
Region | Ile-de-France |
Departament | Sekwana-Saint-Denis |
Miasto | Św. Denis |
Informacje kontaktowe | 48 ° 56 ′ 08 ″ północ, 2 ° 21 ′ 35 ″ wschód |
Bazylika Saint-Denis jest Gothic- styl kościół znajduje się w centrum miasta Saint-Denis , 5 km na północ od Paryża, w francuskim departamencie w Seine-Saint-Denis w tym regionie Île-de-France .
Założona jako opactwa , miała ona status katedry z diecezji Saint-Denis od 1966 roku .
U swoich początków dawne królewskie opactwo Saint-Denis związane jest z historią Franków . Kościół opactwa od czasów Merowingów nazywany jest „bazyliką” (podobnie jak wiele innych kościołów). Stoi na miejscu cmentarza galijsko-rzymskiego , miejsca pochówku św. Denisa zamęczonego ok . 250 r . Transeptu kościoła opactwa, o wyjątkowej wielkości, miał pomieścić królewskie grobowce. Jest to zatem nekropolia tych królów Francji od czasu bezpośrednich Robertians i Capetians , nawet jeśli kilka Merowingów i Karolingów królów wybrał się tam odpocząć przed nimi.
Bazylika Saint-Denis jest przedmiotem klasyfikacji jako zabytki na liście z 1862 roku . Otaczający go ogród został sklasyfikowany jako zabytek historyczny od19 sierpnia 1926.
Bazylika jest obsługiwana w odległości 400 metrów od przystanku tramwajowego linii 1 i linii metra 13 na stacji Basilique de Saint-Denis .
Z Dolnego Cesarstwa , nekropolia gallo-rzymska jest potwierdzona w miejscu Saint-Denis przez różne kampanie archeologiczne. Według niezbyt solidnej tradycji, Denis , legendarny święty, zginąłby śmiercią męczeńską w miejscu obecnego kościoła Saint-Denys de la Chapelle . Pierwszy Męka Saint Denis , narracji początku VI th century, opowiada o Christian nazwie Catulla byłby ukrył ciało w polu jego własnością. Wówczas, z pewnością po edykcie mediolańskim , powstałoby mauzoleum , które szybko stałoby się obiektem kultu, na co wskazuje obecność w pobliżu kilku kamiennych lub gipsowych sarkofagów frankońskich arystokratów. Zgodnie z życia w Sankt Geneviève (hagiograficzna źródłowy napisany około 520 , a które muszą być traktowane z ostrożnością), patronki Paryża po odwiedzeniu grobu męczennika, uznałby, że jest niegodna takiego wspaniałego charakteru. Sainte Geneviève uzyskane z paryskiego duchowieństwa kupić ziemię na „ vicus Catulliacus ” i miał Gallo-Roman kaplicę zbudowano tam między 450 i 475 .
Tych niepewnych tradycje są powtarzane w La Legende dorée przez Jacques'a de Voragine, który popularyzuje mit Saint Denis kefaloforia , którzy po jego oderwania, wstał i podszedł, głowę w ręce, do miejsca, gdzie chce być pochowany w Gallo -Cmentarz rzymski w Catolacus, który mogłaby znaleźć św. Geneviève. Tak czy inaczej, obecnym badaniom trudno jest rozwikłać prawdę historyczną i legendarną wiedzę.
Pierwsza rozbudowa kaplicy na gallo-rzymskim cmentarzu Catolacus przynosi przedłużenie o 11 metrów na zachód. Natomiast Michel Fleury stanął pomiędzy 540 i 550 lub panowania Childebert I st Patrick Perin niedawno oszacowano w latach 451 - 459 , oferując rozpoznać w kaplicy św Genevieve .
W rzeczywistości, to miejsce w tym czasie wielkiego prestiżu czym świadczy odkrycie w 1959 sarkofagu królowej Arnegunde , żony Clotaire I er i córki Clovis , który zmarł między 573 i 579 , pierwsza osoba królewskiej jest pochowany. Zapoczątkowana przez Clovis praktyka pochówku ad sanctos („w pobliżu świętych”) została więc szybko naśladowana przez arystokrację. Najbardziej bezpośrednią konsekwencją propagowania kultu Denisa jest powstanie rozległej nekropolii ad sanctos, obejmującej co najmniej 8000 m 2 na północ od sanktuarium.
Gesta Dagoberti , napisany około 835 prawdopodobnie przez młodego Hincmar , następnie mnich i uczeń Hilduin , opowiadają o cudownym odkryciu grobowca trzech męczenników ( Saint Denis i jego dwóch kompanów, kapłan Rustique i diakona Eleuthere ) przez Dagobert i er i ozdobić tradycję, zgodnie z którą król Franków miał ich relikwie przeniesiono do obecnej bazyliki i założył benedyktyński klasztor . Umieściłby tam około 630 ciał trzech męczenników, ale bardziej prawdopodobne jest, że ich ciała zostały przeniesione podczas poprzednich rządów, a nawet, że zawsze znajdowały się w tym miejscu.
Według Domu Doublet , autor historii opactwa Saint-Denys we Francji , budowa nowej kaplicy byłby rozpoczęła się w 632 i poświęcenie na24 lutego 636. Dagobert jest pierwszym królem Franków pochowanym w kościele Saint-Denis. Pod rządami Merowingów i Karolingów ta nekropolia królewska dzieli ten przywilej z innymi kościołami. Jest to prawdopodobnie z VII XX wieku, pod przewodnictwem królów Merowingów, społeczność obsługujących bazylikę przyjęła zakonne sposób życia, to miejsce w całej w średniowieczu , około stu pięćdziesięciu religijnej. Około roku 650 wybudowano klasztor, a na północ od kaplicy szereg drugorzędnych sanktuariów poświęconych św. Bartłomiejowi , św. Pawłowi i św . Piotrowi .
Kościół za czasów dynastii KarolingówUprzywilejowane związki, jakie utrzymuje opactwo Saint-Denis z dynastią Merowingów, zostały wzmocnione za czasów Karolingów, którzy uczynili z opatów arcykapelanów króla, a następnie cesarza, najwyższą rangą wszystkich wysokich urzędników tej dynastii. Z tego okresu narodziło się „powołanie opactwa na historiografa i strażnika frankońskich tradycji chrześcijańskich” .
Karol Martel powierzył edukację swoich synów mnichom sandonizyjskim, a jego pogrzeb w 741 r. zainaugurował drugą serię pochówków królewskich w bazylice.
Wydaje się, że przy okazji swojej drugiej koronacji w Saint-Denis w 754 r. Pepin Krótki złożył przysięgę odbudowy antycznej bazyliki. Ojciec Fulrad jako przedstawiciel Pepin odbył kilka podróży do Rzymu, skąd czerpie inspirację do odbudowy Saint-Denis, w szczególności biorąc za wzór rzymskie bazyliki Saint-Pierre-aux-Liens i Saint-Paul za Murami . Prace nie rozpocząć dopiero po jego śmierci, około 768 - 769 , a konsekracja odbyła się w obecności Karola w24 lutego 775. Ten nowy kościół, wciąż pod wezwaniem św. Piotra, ma prawie 80 metrów długości, ma plan bazyliki z trzema nawami .
Zawiera lekko nadwieszony transept, który otwiera się na wschód na półkolistą absydę. Nawa ma dwa rzędy kolumn, dziewięć przęseł i mierzy wewnętrznie 20,70 metra szerokości. Niektóre beczki skręconych kolumn pochodzą ze starożytnych zabytków we Włoszech , w szczególności kilka fragmentów marmuru z Synnady ( Anatolia ). Pod absydą znajduje się krypta pierścieniowa, zbudowana w stylu rzymskim , umożliwiająca pielgrzymom dostęp do spowiedzi, w której wystawione są relikwie św. Denisa i jego dwóch towarzyszy, arcykapłana św. Rustyka i archidiakona św. Eleuterę. W obecnej krypcie można jeszcze zobaczyć ślady tego korytarza okalającego wnętrze absydy.
Około 800 , są rozmieszczone baptysterium poświęcony św Jana Chrzciciela i Jana okrągłego i kaplicę poświęconą Dziewicy w 832 który stał królewski skarbiec w XIX th wieku.
W 832 r. ksiądz Hilduin powiększył kryptę w kierunku wschodnim. Kazał wybudować kaplicę z trzema naczyniami poświęconymi Najświętszej Maryi Pannie, św. Janowi i wszystkim świętym. Ściany części środkowej zachowały relikwie Męki Pańskiej i zostały ozdobione złotymi kamieniami. Była też studnia z rzekomo leczniczymi wodami.
W 857 r. klasztor Saint-Denis został kilkakrotnie splądrowany przez Wikingów, którzy oblegali Paryż od grudnia 856 r. Wielki Piątek 3 kwietnia 858, dwie bandy normańskie opuszczają Jeufosse konno, jedna w kierunku opactwa Saint-Denis, druga w kierunku opactwa Saint-Germain-des-Prés , aby pojmać swoich opatów i zażądać ciężkiego okupu . W Saint-Denis, kilku mężczyzn Kościoła zostali porwani, w tym opata i jego przyrodniego brata Gauzlin ( 834 - 886 ), biskup Paryża . Generalnie IX th wieku został oznaczony przez wielu zaburzeń wywołanych przez Viking naloty w górę Sekwany w Paryżu i jego okolicach.
W 867 zaangażowanie w życie polityczne i prestiż opatów był taki, że Karol II Łysy przywłaszczył sobie tytuł opata Saint-Denis .
W 869 , Karol II Łysy w obliczu zagrożenia inwazją od Wikingowie warowny klasztor.
W pierwszej połowie XII -tego wieku, między 1135 i około 1144 , opat Suger , doradca królów Ludwika VI i Ludwika VII i opatem Saint-Denis od 1122 do 1151 , chce wyremontować stary kościół Karolińskiej do zaprezentowania relikwie z Saint Denis w nowym chórze. Decyduje się na przebudowę kościoła ze znaczną elewacją i oknami, które wpuszczają światło. Inspiracją jest między innymi sąsiedni klasztor Saint-Martin-des-Champs w Paryżu .
W 1130 roku miał nowy zachodni masyw zbudowany , wzorując się na fasadzie harmonicznej , a Norman modelu w wieku romański , takich jak w opactwie Saint-Etienne w Caen . Powiększył kościół opactwa , przeprojektowując narteks z fasadą z po raz pierwszy rozetą i trzema dużymi portalami. Dedykowane na9 czerwca 1140Fasadę tę flankują dwie wieże połączone balustradą z krenelażem, przywołującą niebiańskie Jeruzalem .
Zmodyfikował także chór , dodając do niego promieniujące kaplice. Podejmując zasadę obejścia z promieniującymi kaplicami, ale podwajając ją, Suger wprowadza innowacje, wybierając opcję zestawienia dawniej izolowanych kaplic poprzez oddzielenie ich prostą przyporą. Każda z kaplic ma duże podwójne wnęki z witrażami, które filtrują światło. Sklepienie przyjmuje technikę krzyżowo-żebrową , która pozwala na lepsze rozłożenie sił w kierunku filarów.
Szafka nocna jest poświęcona? 11 czerwca 1144. Kościół inauguruje francigenum opus , nazwane później sztuką gotycką . Benedyktyńskie opactwo w związku z Saint-Denis stał się prestiżowym i bogaty zakład.
To od panowania Ludwika VI , że królowie Francji pójść do kościoła, aby podnieść sztandar Saint-Denis przed pójściem na wojnę lub krucjacie .
Kościół XIII -go wiekuW XIII -go wieku, zapotrzebowanie na miejsca dla królewskiej nekropolii wymaga wznowienie prac rekonstrukcji gdzie Suger aresztowany im. Do tej pory kościół posiadał zrujnowaną nawę karolińską, wciśniętą między przednią część a absydę Sugera. Został on przebudowany w XII -go wieku na obu końcach. Podejmujemy się zatem przebudowy nawy głównej (której sklepienie wznosi się na wysokość 30 m ) i rozległego transeptu, a także podwyższenia chóru Sugera i rekonstrukcji dwóch wież fasady, w tym iglicy północnej. wzniesiony w latach 1190 - 1230, którego kulminacją było 85 lub 86 metrów wysokości (lub 90 z krzyżem i które w ten sposób zostało pomyślane jako przewyższające krzyż Notre-Dame . Ta strzała została zaatakowana przez piorun w 1837, a następnie zdestabilizowana w 1846 przez znane tornado jako „Trombe de Gonesse ”, który również burzy dwanaście dzwonnic w regionie. Iglica została następnie rozebrana kamień po kamieniu przez Viollet-le-Duc , który był wówczas w konflikcie z François Debret, który ją odrestaurował.
Kościół w XII -tego wieku, jeden zachowuje fasadę harmonicznych i dolną część absydy. Prace na dużą skalę prowadzono od 1231 do 1281 roku , czyli za mniej niż pięćdziesiąt lat. Odbudowy podjęto się dzięki połączeniu trzech wyjątkowych postaci: młodego króla Ludwika IX , jego matki Blanche de Castille , regentki za mniejszość Ludwika i podczas jego pierwszej krucjaty oraz opata Saint-Denis , Eudesa Klemensa ( 1228 - 1245 ).
Mistrz budowniczy postanawia zachować ambulatorium Sugera i promieniujące kaplice, ale niszczy górne części chóru Sugera. Ojciec Eudes Clément chciał, aby nowy plan mógł dostosować się do wysokości fasady Sugera, z wyższym chórem i transeptem. W ten sposób kolumny Sugera zostały usunięte i zastąpione cięższymi wspornikami składającymi się z szeregu poziomych bębnów z wystającymi wałami skierowanymi w stronę ołtarza. Skrzyżowanie transeptu , szersze niż chór, prowadzi do poszerzenia pierwszego przęsła chóru w kierunku transeptu na zachód, zarówno po stronie północnej, jak i południowej.
Ideą nowego architekta jest połączenie zachowanych konstrukcji kościoła Sugera, absydy i narteksu z większym planem nowego budynku. Skrzyżowanie transeptu i nowej nawy przy starej absydzie również skutkuje sztuczką architekta: łuki arkad wznoszą się, gdy idzie się na zachód. Ponadto podstawa triforium również wznosi się w każdym przęśle w kierunku filarów przeprawy . Wymiary zmieniają się więc stopniowo od kameralnych brył chóru Sugera do monumentalnego i ostatecznego projektu transeptu i nawy. Ta zmiana jest dokonywana z wielką subtelnością, tak że przejście nie jest widoczne.
Po ukończeniu wielkiego transeptu w latach 60. XIII wieku nowy program królewskich pomników nagrobnych ma na celu ujawnienie ciągłości trzech frankońskich ras królewskich. W 1267 Ludwik IX dokonał inauguracji nowego zespołu grobowego. Układ miał na celu wizualną ilustrację wyjaśnienia powiązań trzech królewskich dynastii opisanych przez dominikańskiego uczonego bliskiego rodzinie królewskiej, Vincenta de Beauvais . Wincenty potwierdza „powrót królestwa Franków do rasy cesarza Karola Wielkiego” w osobie Ludwika VIII , ojca Ludwika IX , którego karolińska krew została mu przekazana przez matkę Isabelle de Hainaut . Znajdujące się w centrum budowli pomniki Filipa Augusta i Ludwika VIII świadczą zatem o zjednoczeniu w ich osobie rodów Merowingów i Karolingów z jednej strony (których królowie mają swoje groby na południu), a z drugiej strony Kapetyngów (których królowie mają swoje grobowce na północy).
Transept z grobowcami królewskimi stanowi zatem łącznik między wysokim chórem, w którym znajdowały się relikwie na wschodzie, a chórem mnichów na zachodzie, gdzie codziennie rozbrzmiewają modlitwy do patrona monarchii.
22 sierpnia 1291, A byk z papieża Mikołaja IV , datowanego Orvieto , sama potwierdzając bullę Celestyna III , przyznaje religijne Saint-Denis przywilej nie podlegania jakimkolwiek kanonicznych sankcji, wywodzącymi się z nikim, z wyjątkiem ich opatów , bez specjalnego zezwolenia od Papieża .
O nacjonalizacji dóbr kościelnych podjęto decyzję 2 listopada 1789 r. Zniesienie święceń zakonnych zadekretowano 13 lutego 1790 r., które weszło w życie dopiero do czasu ostatecznego zniesienia święceń 17 sierpnia 1792 r. W opactwie odprawiono ostatni urząd monastyczny. Saint-Denis 14 września 1792 r. Kościół opacki stał się kościołem parafialnym 6 września.
W 1793 roku , po zbezczeszczeniu grobów bazyliki Saint-Denis , rewolucjoniści zrzucili prochy czterdziestu dwóch królów, trzydziestu dwóch królowych, sześćdziesięciu trzech książąt, dziesięciu sług królestwa, a także około trzydziestu opatów i różne zakonnice, „między wapiennymi łożami”, w masowych mogiłach dawnego cmentarza zakonnego znajdującego się wówczas na północ od bazyliki.
Część skarbów bazyliki zostaje zamieniona na walutę. Jeśli chodzi o figury leżące, arcydzieła sztuki pogrzebowej sięgające późnego średniowiecza dla najstarszych, są one w dużym stopniu zniszczone. Że od Karola V Mądrego utraciła berło, a jego żona Jeanne de Bourbon w międzyczasie zniknął. Jego leżący jelit (cmentarzysko zawierające wnętrzności) z Kościołem Celestins Paryża przeniósł się do jej miejsce w XIX th wieku.
W 1805 roku Napoleon I po raz pierwszy ustalił nowe przeznaczenie budynku: symbol ciągłości monarchii, powinien stać się pomnikiem czterech dynastii rządzących Francją. 20 lutego 1805prosi o poinformowanie go o stanie opactwa, a dwa dni później, aby MSW przystąpiło do jego restauracji. W 1805 roku Jacques-Guillaume Legrand otrzymał zadanie odrestaurowania starego kościoła opackiego Saint-Denis. Jego pierwszym zadaniem jest odrestaurowanie pokrywy opactwa, która została zdjęta w 1794 roku w celu odzyskania ołowiu i witraży . Podczas prac odkrył dwa korytarze krypty karolińskiej. Pracę nadzorował aż do śmierci i miał zostać zastąpiony przez Jacques'a Celleriera . Sporządzono oszacowanie na 247 830 franków , rozpoczęto prace dekarskie, rozpoczęto brukowanie gruntu (kościół był całkowicie pozbawiony gwiazdek), opróżniono kryptę i sklepienia. Cesarz wyjaśnił swoją myśl, pytając:
22 czerwca 1807 r.Napoleon I po raz pierwszy napisał z Tilsit do Cambaceres, aby przyspieszyć renowację bazyliki. Rzeczywiście, właśnie stracił swojego siostrzeńca i domniemanego dziedzica, Napoleona-Charlesa , najstarszego syna swego brata Ludwika , króla Holandii i pragnie złożyć swoje ciało w bazylice. Szczątki, zdeponowane czekając w kaplicy Notre-Dame de Paris , ostatecznie nie pójść do Saint-Denis, powrót Burbonów w 1814 - 1815 r umieszczenie pogrzebowych troskę o innych zmarłych. Napoleon-Charles Bonaparte spoczywa w kościele Saint-Leu-la-Forêt .
W 1809 roku Napoleon I po raz pierwszy zdecydował:
W 1811 roku , Napoleon I er domagać się realizacji mieszkaniu na parterze domu edukacji „dla dużych uroczystości.” Prosi, aby imiona królów, którzy pochowali się w Saint-Denis, zostały wygrawerowane na brązowych lub marmurowych stołach . Po tym, jak wahał się przed ponownym montażem pomników nagrobnych królów, zrezygnował z tego pomysłu, który ostatecznie został zrealizowany w ramach Restauracji . W przeciwieństwie do tego, co jest podane do dekoracji zbyt pogrzebowe aspekt, Napoleon I er zrobić usuwając czarne lub białe marmurowe dodatki. Ponadto, po wizycie przeprowadzonej przez hrabiego de Montalivet , Ministra Spraw Wewnętrznych,2 maja 1811 r., a zainspirowany Vivantem Denonem wstrzymano projekt dekoracji nowej zakrystii: dziesięć płócien osadzonych w przegrodach zarezerwowanych między kolumnami doryckimi , upamiętniających historię Saint-Denis. Ten program skierowany jest do oczu kanoników-biskupów i zasłużonych gości. Napoleon pojawia się tam jako kontynuator królów pierwszych dynastii. Zamierza zatrzeć ślady rewolucyjnej przemocy i nieporządku, jednocześnie odrzucając pamięć Burbonów .
Muzeum francuskich zabytków z Alexandre Lenoir zostaje zniesiony przez rząd Ludwika XVIII w24 kwietnia 1816 r. co jest potwierdzone w dniu 18 grudnia 1816kiedy klasztor Petits-Augustins zostaje przypisany Szkole Sztuk Pięknych . Likwidacja muzeum trwała kilka lat, a restytucja znajdujących się tam mebli, nagrobków i witraży odbyła się w wielkim nieładzie w odrestaurowanej bazylice. 19 stycznia 1817 r., Ludwik XVIII sprowadzone szczątki jego poprzedników, odzyskane w dołach, w krypcie bazyliki, gdzie są one zebrane (bo wapno zapobiega ich identyfikację) w ossuarium uszczelnionej przez marmurowych tablic, na których zapisane są imiona osoby pochowane. Ossuarium znajduje się w krypcie, w starym sklepieniu, w którym do 1793 r. znajdowało się ciało Turenne (pod starą kaplicą Notre-Dame-la-Blanche ).
Następnie rozpoczęto prace restauracyjne, zmierzające do osiągnięcia stanu, jaki znamy dzisiaj, w szczególności pod kierunkiem Eugène'a Viollet-le-Duc - który podjął się także restytucji katedry Notre - Dame Pani Paryskiej , również sprofanowanej.
Trzy architekci spowodować przywrócenie bazyliki od 1813 do 1879 roku .
W ramach Drugiego Cesarstwa , Napoleon III zdecydował, że bazylika Saint-Denis będzie dom jego pochówku, który z żoną i jego następców, w odróżnieniu od innych książąt rodziny cesarskiej, do którego krypcie kościoła Saint-Augustin zostanie przypisany . Ten nowy Imperial grób nie jest jednym z oczekiwaniami Napoleon I er , byłego Hilduin który Louis wykonane skarbca królewskiego. W 1859 r. polecił więc Eugène'owi Viollet-le-Duc wyposażyć nowe sklepienie cesarskie znajdujące się na zachód od poprzedniego, pod ołtarzem głównym. Ta bardzo duża podziemna kaplica została zburzona w 1952 roku .
Zestaw wyszukiwań prowadzone są przez Sumner McKnight Crosby (in) , od 1939 do 1977 roku , przez Jules Formigé następnie przez Édouard Salin i Olivier Meyer od drugiej połowy XX th wieku.
9 października 1966, bazylika była promowana katedrą podczas tworzenia diecezji Saint-Denis . Budynek jest powszechnie znany jako „Bazylika Saint Denis”: nawet jeśli nie tytuł bazyliki mniejszej , wydobywa cechy tego terminu, który wyznacza od VI th wieku zbudowano kościół poza murami iz pogrzebowej docelowego ( sanktuarium zbudowane na grobie świętego).
Jeśli bazylika przeszła kilka kampanii rekultywacji od czasu XIX th wieku i jeśli kilka okien czyścili obiekt na początku XXI -go wieku, pogorszenie nekropolii nie został przerwany.
Tak więc, pomimo remontu łóżku, burmistrz Saint-Denis ubolewa z okazji Dni Dziedzictwa od 2006 roku brak projektów naprawy południowej elewacji (14 mln euro ), kamienia i portali. Powieści na elewacji zachodniej, natomiast witraże zostały w 2003 roku zastąpione plastikiem.
Ponadto pod wpływem rozbudowy linii 13 metra , która dogłębnie zmieniła bieg podziemnych rzek, królewskie sanktuarium jest podkopywane przez szereg infiltracji, których działanie łączy się z rozpowszechnianiem soli. współczesne zanieczyszczenia. Solidność sklepień jest poważnie zagrożona, a wiele pomników nagrobnych uległo zniszczeniu pod wpływem wilgoci. Ossuaria wszystkich królów Francji, zapieczętowane w 1817 r. marmurowymi płytami, padły ofiarą poważnej infiltracji.
Ponadto szczególnie zniszczone są trumny krypty Burbonów . Niektóre posadowiono na prostych kozłach, inne zostały połamane i wypatroszone pod wpływem wilgoci, odsłaniając kości. Krypta w ogóle nie jest podświetlona, brama wjazdowa zamknięta, nie ma oświetlenia ani informacji przeznaczonych dla publiczności.
Ponadto nie zaprogramowano planu ratowania terenu, który zresztą od dwudziestu lat nie korzystał z kredytów budżetowych, które pozwoliłyby na sfinansowanie wznowienia wykopalisk, które jednak wielu historyków uważało za obiecujące. Wykopaliska archeologiczne w podziemiach są zatrzymywane od lat 90. XX wieku . Sarkofagi Merowingów, podobnie jak nienaruszona trumna królowej Arégonde , nie były przedmiotem dogłębnych badań. Specjaliści chcieliby mieć dostęp do piwnicy wejścia, w której znajduje się grób króla Pepina , ojca Karola Wielkiego . Niektórzy archeolodzy proponowali wykorzystanie kamer używanych przez egiptologów do badania królewskich nekropolii faraonów i piramid . Wreszcie, projekt obejmuje bazylikę Saint-Denis i jego królewskiej nekropolii w World Heritage of UNESCO wydaje się być zamknięty podczas bazylika był pierwszy kościół na świecie, zbudowany w stylu gotyckim znane.
Jednak prace konserwatorskie na elewacji zachodniej rozpoczęto w 2012 r., a zakończono w 2015 r. , co pozwoliło odzyskać całą plastyczną jakość i autentyczność trzech rzeźbionych portali. Ta restauracja została umieszczona pod kierunkiem Jacquesa Moulina , głównego architekta zabytków. W tym samym czasie Regionalna Dyrekcja ds. Kultury Île-de-France rozpoczęła również renowację witraży ambulatorium, przebudowę chóru liturgicznego (we współpracy z diecezją w zakresie mebli liturgicznych), ponowną instalację w bazylice „stara neogotycka stolarka wcześniej przechowywana w rezerwie i kontynuowana renowacja elewacji południowej nawy. W najbliższych latach planowana jest renowacja rozety południowej transeptu, wspierana od 2006 roku.
Model opactwa w XIX -tego wieku .
Wielkie organy bazyliki.
Projekt François Mansart dla kaplicy Burbonów.
W 1992 roku , pod przewodnictwem byłego komunistycznego burmistrza Saint-Denis Marcelin Berthelot , powołano Komitet do odbudowy wieży i północnej iglicy. Do czasu jej demontażu w 1847 roku , północna strzała była rzeczywiście symbolem miasta Saint-Denis . Organizatorzy projektu, ogłoszonego na konferencji prasowej w ratuszu w marcu 2013 r. , zapewniają, że badana jest jego wykonalność techniczna i model ekonomiczny.
Ale ten projekt przywrócenia strzały dzieli specjalistów. Rzeczywiście, identyczna rekonstrukcja jest często kwestionowana przez konserwatorów zabytków, którzy widzą w niej zarówno odejście od Karty Weneckiej , negację historii, jak i zafałszowanie dzieła. W tym samym duchu bardzo ożywione debaty towarzyszyły odbudowie kościoła Matki Bożej Drezdeńskiej , czy też zamku berlińskiego . Jeśli w tym konkretnym przypadku Olivier de Rohan-Chabot lub Stéphane Bern promują projekt odbudowy iglicy, która zniknęła prawie dwa wieki temu, inne osobistości równie zainteresowane zachowaniem dziedzictwa, jak Alexandre Gady czy Didier Rykner, są zdecydowanie przeciwne to. Ten ostatni od 2013 r. niestrudzenie wysuwa swoje argumenty za pośrednictwem La Tribune de l'art , znajdując w szczególności nieproporcjonalne inwestycje prestiżowe dla mniej istotnych operacji, podczas gdy inne zabytki we Francji grożą zawaleniem się z powodu braku konserwacji, a nawet zostaną zburzone.
W następstwie bardzo ważnego projektu renowacji fasady i jej trzech portali rozpoczętego w 2012 roku, 90-metrowa iglica Saint-Denis mogła ponownie wznieść się do nieba.
Ponownego składania strzałką nabiera nowego impulsu podczas Dni Dziedzictwa w19 września 2015 r. : podczas wizyty w bazylice Saint-Denis Prezydent Republiki François Hollande , w towarzystwie Ministra Kultury Fleur Pellerin i różnych lokalnych urzędników, „okazuje zainteresowanie projektem”. Po zielonym świetle od państwa w maju 2016 r. projekt ogłoszono w dniu1 st lipiec 2016przez burmistrza Saint-Denis Didier Paillard . Prace mogłyby trwać dziesięć lat i byłyby w całości finansowane z wizyt na miejscu, na wzór budowy Château de Guédelon .
Po dokonaniu rezerwacji dnia 30 stycznia 2017przez Państwową Komisję Zabytków w odniesieniu do ogólnych zasad restauracji zabytków i wieku rozbiórki iglicy, nowa Minister Kultury Audrey Azoulay wnosi o dodatkowe badania i stawia trzy warunki: wykazać wyjątkowy charakter pracy nad użytecznością społeczną , członkostwo i uczestnictwo ludowe; zapewnić, że zachodni masyw bazyliki będzie w stanie utrzymać to miejsce bez uszkodzeń, a ciężar odbudowywanej wieży; samofinansowanie operacji poprzez wpływy z wizytacji i sponsoringu . Wierząc, że te warunki są spełnione, François Hollande udał się na miejsce po raz drugi w dniu11 marca 2017 r.do wsparcia projektu. 17 marca 2018 r., Françoise Nyssen , nowa minister kultury, potwierdza rozpoczęcie projektu. Prace mają się rozpocząć w 2022 roku i potrwać dziesięć lat, do 2032 roku. W międzyczasie kamieniarze i inni rzemieślnicy prowadzą prace przygotowawcze i organizują warsztaty edukacyjne ze stowarzyszeniem Follow the arrow .
W grudniu 2020 r. burmistrz Mathieu Hanotin i przewodniczący rady departamentu Stéphane Troussel ogłosili, że projekt korzysta ze wsparcia w wysokości 20 milionów euro przez międzyresortowy fundusz solidarnościowo-inwestycyjny departamentów Île-de-France. Po przedstawieniu propozycji tej pomocy stanowiącej połowę łącznego szacowanego budżetu na odbudowę, Minister Kultury Roselyne Bachelot musi podjąć decyzję o rozpoczęciu prac na tej nieruchomości należącej do państwa.
Bazylika jest zbudowana z wapienia luteckiego, który pochodzi ze starych kamieniołomów Paryża, a zwłaszcza z Carrières-sur-Seine (dawniej Carrières-Saint-Denis). Starożytne rzeźby portali znajdują się w „liais”, luteckim wapieniu twardszym i drobniejszym niż inne.
Fasada ujawnia okres przejściowy: półkolisty łuk ganków i arkad jest charakterystyczny dla architektury romańskiej , pionowa konstrukcja w trzech częściach i rozeta osobliwie noszą w nich gotyk. Suger rzeczywiście zdecydował się na harmonijną fasadę (Saint-Denis jest pierwszym przykładem jej zastosowania w Île-de-France, ale demontaż wieży północnej w 1847 r. zakłócił tę harmonię) przypominającą kościoły opactwa normańskiego, ale integrującą dla po raz pierwszy rozeta nad portalem centralnym zwieńczona wykuszem z trzema łukami. Dwa boczne portale zwieńczone są dwoma poziomami przęseł z trzema łukami.
Fasada, zwieńczona krenelażową kurtyną , przepruta jest trzema portalami, których glazury ozdobiono posągami-kolumnami. Konsekrowane w 1140 r. portale te są pierwszymi portalami królewskimi w sztuce gotyckiej, jednak zakres modyfikacji i renowacji dokonywanych na przestrzeni wieków utrudnia identyfikację ich pierwotnego wyglądu.
Centralny drzwi XIX -tego wieku wiernie naśladuje oryginalne drzwi z brązu, na których zorientowali Mękę i Zmartwychwstanie .
Portal centralnyTympanon portalu centralnego przedstawia Sąd Ostateczny : pierwszy rejestr przedstawia zmartwychwstanie zmarłych wyłaniających się z sarkofagów. Drugi rejestr przedstawia Chrystusa w mandorli opartego o swój krzyż, z wyciągniętymi ramionami trzymającymi dwie filakterie (ten po prawej zaprasza Błogosławionego „ Venite benedicti Patris mei ” („Przyjdź do mnie błogosławiony mojego Ojca”), ten na Lewica odrzuca Przeklęte „ Disedite a me maledicti ” („odejdź ode mnie, przeklęty”)). Zasiadający na tronie Chrystus jest otoczony przez apostołów, a na jego końcach scenę oprawiają dwaj aniołowie , jeden trzymający ognisty miecz, a drugi olifant oraz dwie dziewice. W górnym rejestrze dwa anioły trzymają instrumenty Męki Pańskiej , dwa inne podtrzymują patibulum . Suger był reprezentowany w modlitwie u stóp Zbawiciela, o którego miłosierdzie błagał. Sąd kontynuuje na łuku wewnętrznym: popiersie Chrystusa, spoczywające na obłoku, oddziela sceny raju po lewej stronie (dwa anioły niosące dusze błogosławionych, potem anioł przytulający dwie dusze i Abraham niosący w sobie trzy dusze), a po prawej sceny piekielne (grzesznicy dręczeni przez demony i potwory). Pozostałe trzy łuki przedstawiają dwudziestu czterech starszych Apokalipsy trzymających instrumenty muzyczne. Cztery mądre dziewice i szalona dziewica pojawiają się odpowiednio na molo po prawej i lewej stronie.
To w dużej mierze przywrócone tympanon François Debret środkową część XIX -tego wieku. W szczególności prawie wszystkie głowy, które zniknęły, zostały przerobione. Na przykład duża postać Chrystusa zachowuje w całości swoją pierwotną pozę oraz stylizowany układ draperii, choć zostały one skrócone, ale nosi współczesną, często krytykowaną głowę, a tułów został ponownie skrócony. prawa strona, która redukuje sylwetkę; co więcej, konserwatorzy naprawili ranę w boku zadaną przez Longinusa , którą musieli przyjąć za szkodę czasu; Jednak pozostałe części pod warunkiem potwierdza odnowiony zainteresowanie rzeźbiarzy XII th anatomii wieku i poczucie objętości.
Bramy boczneTympanon z lewej portalu, rzeźbione XIX th century, to począwszy Dionizy ze swymi dwoma towarzyszami; Wydaje się, że zostały ozdobione w XII -go wieku z mozaiki na koronację Matki .
Tympanon prawego portalu poświęcony jest ostatniej komunii św. Denisa i jego towarzyszy z rąk samego Chrystusa. Jej pomosty reprezentują kalendarz, którego miesiące są reprezentowane przez prace rolnicze. Ten po lewej przedstawia ich męczeństwo, a na jego pionach znaki zodiaku .
Lewy portal
Właściwy portal
Bazylika ma 108 metrów długości, 39 metrów szerokości i 29 metrów wysokości. Aby sprawić wrażenie większej wysokości, kierownicy projektu w szczególności użyli filarów utworzonych z kilku zaangażowanych kolumn, z których każda odpowiada żebrom różnych łuków sklepienia. Zgodnie z życzeniem Sugera, chevet zbudowany w latach 1140-1144 jest lekko podwyższony, aby wzrok pielgrzyma przykuwał, gdy tylko wejdzie do budynku przez relikwie św . Denisa . Transept ma 39 metrów szerokości. Wieża południowa wznosi się na 58 metrów.
Bazylika jest skąpana w świetle dzięki dużemu przeszklonemu dachowi ( witraż bazyliki stają się dwa razy większe), który przestrzega rygorystycznej ikonografii (życie świętego Denisa i papieży, życie królów i królowych Francji w nawie głównej). ), który go zdobył przydomek aż do XVIII th century „ Lucerna ” latarni.
Oprócz wielu dzieł sztuki związanych z nekropolią, w bazylice znajdują się również pierwsze organy zbudowane przez Aristide Cavaillé-Coll we współpracy z jego ojcem i bratem. Instrument ten, przeznaczony między 1834 i 1840 przez to wtedy dwadzieścia trzy-letniego narządów budowniczego , obejmuje znaczną liczbę innowacji, które sprawiają, że jest on unikalny prototyp w świecie, otwierając erę romantyczny narządu choć jest nadal w dużej mierze tradycja francuskich organów klasycznych . Z sześćdziesięcioma dziewięcioma klawiszami podzielonymi na trzy klawisze i pedały na czterech ręcznych płaszczyznach dźwiękowych, zachował się prawie w całości w oryginalnym stanie i jest bez wątpienia jednym z najpiękniejszych instrumentów we Francji. Bufet i część instrumentalna są klasyfikowane przez Pomnik Historii jako obiekt ruchomy.
Pierre Pincemaille , organista tytularny, organizował liczne koncerty na tym instrumencie w latach 1989-1995, a następnie w latach 2014-2017.
Klasztor, przez swoją sławę stał na czele skarbu , jednym z wielkich darczyńców był Suger . Ze względu na swój status nekropolii królów Francji, ostatecznie przejętej pod bezpośrednimi kapetynami, bazylika była okazją dla najlepszych artystów do pracy zarówno dla francuskiej rodziny królewskiej, jak i dla Kościoła katolickiego . Królowie stopniowo wzbogacali skarb, który był bez wątpienia najbogatszy na Zachodzie wraz ze świętym Markiem z Wenecji i który przed rewolucją przyciągał wielu francuskich i zagranicznych gości. Skarb znajdował się w budynku parterowym na południowej stronie bazyliki została zniszczona na początku XIX th wieku.
W 1706 r. Dom Félibien reprezentował w dziele pięć gabinetów skarbu (w przededniu rewolucji było ich osiem). Jeśli grób św. Ludwika , dzieło złotnika, został zniszczony przez angielskiego najeźdźcę podczas wojny stuletniej , większość zniszczeń dziedzictwa tego kościoła jest znacznie nowsza. W rzeczywistości okresy degradacji i restauracji następowały po sobie od czasu rewolucji francuskiej, która rozproszyła i zniszczyła większość fragmentów skarbu.
W skarbcu kościelnym znajdowały się regalia , przedmioty symbolizujące suwerenność i używane podczas koronacji, w tym liczne berła i korony. Szczególnie prestiżowymi dziełami były dwie korony koronacyjne króla i królowej.
14 sierpnia 1193Król Filip August ożenił się w drugim małżeństwie Ingeburge z Danii . Następnego dnia było święte; z tej okazji król nosił koronę. W 1223 r. król zapisał testamentem (przechowywanym w opactwie) koronę swoją i królowej skarbowi świętego Denisa. Wkrótce po koronacji Ludwika VIII i Blanche z Kastylii w Reims tymi dwiema koronami. Król nie uszanował życzeń ojca i postanowił odzyskać dwie korony poprzez zrekompensowanie opactwu. W 1226 , Ludwik IX wstąpił na tron. W 1261 r. ta ostatnia postanowiła definitywnie zwrócić do opactwa Saint-Denis dwie korony wskazujące tekstem, że zostały wykonane z okazji koronacji królów i królowych, a w uroczyste święta zawieszono je na łańcuchach nad porannym ołtarzem . W ten sposób te dwie korony króla i królowej zostały wkomponowane w skarbiec kościoła.
Inwentarz skarbu z 1534 r. podaje dokładny opis królewskiej korony: była ona ze szczerego złota i ważyła ze wszystkimi kamieniami czapki i srebrnymi łańcuszkami prawie cztery kilogramy. Korona ta miała wewnętrzny kapelusz w kształcie stożka, zwieńczony rubinem o masie 200 karatów . To król Jan II kazał zrobić to szkarłatne nakrycie głowy. W 1547 roku Henryk II przerobił nową czapkę podbitą atłasami . W 1590 roku książę Mayenne przejął koronę i założył ją, aby wydobywać pieniądze i finansować Ligę Katolicką .
Następnie do koronacji użyto niemal identycznej korony królowej. Te dwie korony nazywano kolejno „koroną Karola Wielkiego”.
Podobno inna korona królewska mieściła w sobie cierń z korony Jezusa Chrystusa i obok Świętego Gwoździa stanowiła jedną z głównych części skarbca kościelnego. W średniowieczu nazywano ją Świętą Koroną, później nazywano ją koroną św. Ludwika. Był używany do koronacji Jana II i Anny Bretanii i został zniszczony wraz z innymi koronami skarbu, takimi jak korona Karola Wielkiego, korona Joanny z Evreux i korona Henryka IV.
Często składa się z ponownie używanych części zabytkowych, elementów z różnych epok, montowanych, odnawianych i modyfikowanych na przestrzeni czasu, proponowana tutaj klasyfikacja ma charakter czysto orientacyjny.
Poranny ołtarz kościoła słynął z przepychu. Obraz Mistrza z Saint Gilles pozwala nam precyzyjnie go przedstawić. Masa Saint Gilles stanowi źródło pierwszej klasy w sprawie organizacji przestrzeni otaczającej ołtarz rano pod koniec średniowiecza. Powstała efektowna sukcesja ołtarzy, monumentalnych krzyży i nagrobków, wyznaczających oś chóru liturgicznego.
Zgodnie z tradycją dionizyjską to papież Stefan II konsekrował28 lipca 754ołtarz główny lub wielki ołtarz poświęcony apostołom Piotrowi i Pawłowi . Karol II Łysy ozdobił go z przodu słynnym wytłaczanym i wysadzanym klejnotami złotym panelem, który Suger wykonał z pozostałych trzech stron. Nad stołem ołtarzowym wznosił się słynny krzyż znany jako „Święty Eloj”.
Suger określił go jako ołtarz świętych męczenników „ sanctorum martyrium ołtarzia ”, ołtarz Świętego Zbawiciela „ sancti Salvatoris ołtarze ”, czy główny ołtarz „ główny beati Dionysii ołtarze ”.
W wyniku przebudowy, prawdopodobnie w XV -go wieku, złoty znak Karola II Łysego , który zdobi przód ołtarza została zamontowana ołtarza.
Karol VI ofiarował opactwu sanktuarium Ludwika IX Francji . Zamontowano ją w 1398 roku na cyborium za ołtarzem głównym.
Chór wzniesiony nad kryptą zamykała rzeźbiona drewniana balustrada. Za ołtarzem znajdowały się dwoje drzwi; jeden zapewniał dostęp do kaplicy św. Demeter w krypcie, a drugi do chóru górnego.
Basen krużganka mnichów Saint-Denis miał średnicę około 3,80 metra; dzieło późnego XII th wieku znajdował się w Pawilonie zatopić KLASZTOR. Służyła zarówno jako miejsce ablucji dla mnichów, jak i jako punkt zaopatrzenia w wodę. Ta słynna umywalka składała się z okrągłej umywalki, umywalki wspartej na małych kolumnach i fontanny. Zaokrąglona misa pozwalała wodzie spływać przez szereg otworów ozdobionych figurami twarzy lub profilu, przywołującymi starożytne bóstwa lub bohaterów, rozmieszczonymi regularnie na całym obwodzie.
Podczas Rewolucji Francuskiej uratował go Alexandre Lenoir (1761-1839), który wystawił go w swoim Muzeum Zabytków Francuskich mieszczącym się w klasztorze Petits-Augustins w Paryżu. Za czasów Pierwszego Cesarstwa rozważano zintegrowanie tego basenu z nową fontanną Inwalidów, gdzie mieszkałby z lwem św. Marka z Wenecji, ale architekt Guillaume Trepsat ostatecznie nie korzystał z umywalki mnichów.
Od 1954 r . basen znajduje się w oranżerii opactwa , rezerwacie lapidarium bazyliki.
Inne ślady można było odkryć podczas wykopalisk archeologicznych w 1990 roku. Są to zworniki wykute około 1150 roku, dziś zachowane w rezerwacie lapidarium bazyliki, pochodzące ze średniowiecznego krużganka opactwa, rozebranego w połowie XVIII wieku, aby umożliwić jego umieszczenie w nowym zespole budynków konwentualnych o architekturze klasycznej.
Z płyt pogrzebowych mnichów i opatów, pochowanych w średniowiecznym krużganku, nie pozostało nic, poza zapisem inskrypcji dokonanych przez Dom Félibien podczas przebudowy budynków klasztornych przez De Cotte. Na cmentarzu legionowym znajduje się nakrycie sarkofagu w stylu Merowingów, prawdopodobne pozostałości jednego z grobów wymienionych w chórze lub w sąsiednim kościele św. Z marmurowego marmuru, wyrzeźbionego w kształcie dachu, jest wyrzeźbiony we wzory łusek. Inskrypcja z XIV wieku łączy ją z dobrze ugruntowanym w opactwie kultem św. Jana Chrzciciela.
Bazylika Saint-Denis po zburzeniu wieży północnej.
Kościół opactwa Saint-Denis (absyda i fasada północna), litografia Félixa Benoista ok. 1850 r.
Kościół opactwa Saint-Denis przed i po pożarze iglicy.
Widok z boku na bazylikę.
Leżące postacie Pépin le Bref i Bertrade de Laon .
Groby Henryka II i Katarzyny Medycejskiej , Filipa V , Joanny d'Évreux i Karola IV .
Grób Ludwika XII i Anny Bretanii .
Leżące postacie Henryka II i Katarzyny Medycejskiej, wzmocnione „mokrym serwetem”
Pomniki pogrzebowe (nie ich groby) Ludwika XVI i Marii Antoniny autorstwa Edme Gaulle'a i Pierre'a Petitota w 1830 r.
Garnek do sardynek.
Element eskrany Karola Wielkiego , antyczny wklęsły akwamaryn przedstawiający Julię Titi .
Bębenek lewego ucha
Środkowa błona bębenkowa
Prawa błona bębenkowa
Przegląd elementów architektonicznych za pomocą drona
Z okresu późnego cesarstwa na terenie Saint-Denis udokumentowany jest cmentarz gallo-rzymski. W IV -go wieku, mauzoleum został wzniesiony na miejscu ołtarza dzisiaj i już był przedmiotem kultu. Następnie około 475 , St. Genevieve kupił otaczającą ziemię i wybudował kościół domu grób Saint Denis , pierwszego biskupa Paryża męczeńską w III th wieku.
Kościół ten stał się królewską nekropolią od początku monarchii francuskiej, ponieważ spoczywa tu królowa Arnegunda , córka Clovis I st . Dagobert I er był pierwszym królem być pochowany w tym miejscu; jego postać leżąca znajduje się w centralnym chórze i jako jedyna znajduje się z boku i jest skierowana w stronę relikwii św. Denisa.
Królewskie nekropolia Saint-Denis mieści groby wielu władców i frankach francuskich, od Dagobert I er do Ludwika XVIII . Ta nekropolia znajduje się w bazylice Saint-Denis. Ale jeśli kilku królów Merowingów, a następnie Karolingów osiedliło się tam po raz ostatni, to właśnie z Robertianami i Kapetynami nekropolia królewska zainstalowana w kościele Saint-Denis uzyskała swój ostateczny status jako miejsce spotkań królewskich pochówków. Tak więc królowie kapetyńscy, z wyjątkiem Filipa I st , Ludwika VII i Ludwika XI , wszystko odpoczęło.
Stopniowo na nekropolię chowano nie tylko królów i królowe, ale także członków rodziny królewskiej, a także wielkich sług królestwa, które królowie chcieli uhonorować, pozwalając im spocząć obok siebie.
Koronacje królowych Francji odbywały się na ogół w bazylice. Według ceremonii koronacji królów Francji , wydanej w Paryżu w 1775 r. przez Ponsa Augustina Alletza , w kościele koronowano 29 księżniczek na królowe Francji.
Mniej zrytualizowana koronacja królowej nie była systematyczna i mogła odbyć się wiele lat po jej wstąpieniu na tron. Uczestnicząca w królewskiej godności, ale w mniejszym stopniu niż jej mąż, królowa komunikująca się pod obydwoma gatunkami, została namaszczona (tylko w dwóch miejscach, a nie balsamem Świętej Ampułki ), obdarzona małym berłem i koroną. Ale wyłączona z funkcji suwerennej nie złożyła przysięgi, nie otrzymała ani znaków władzy, ani szat kapłańskich.
Koronacja odzwierciedla dwoistość jej statusu: podkreślając jej królewski charakter, który stawia ją ponad społeczeństwem, wyznacza także granice jej wyjątkowej pozycji, co oznacza, że nie jest obdarzona władzą.
Możemy przytoczyć koronacje w Bazylice Saint-Denis:
Obecnie bazylika podzielona jest na trzy przestrzenie, z których dwie pierwsze są otwarte dla publiczności:
Pierwszym wspomnianym opatem był Dodon w 627 roku , aż do Dom François Verneuil w 1792 roku .
W bazylice co roku odbywa się kilka koncertów muzyki klasycznej i współczesnej w ramach Festiwalu Muzycznego Saint-Denis i Métis . Organizowane są również wystawy, takie jak Lamyne M. i kreacje artystyczne, takie jak oświetlenie postaci leżących.
Każdego roku katolicy diecezji organizują pielgrzymkę na uroczystość św. Denisa. W 2019 roku ta pielgrzymka rozpoczęła się od kościoła Notre-Dame-des-Missions w Epinay-sur-Seine .
Ta strona jest obsługiwana przez stację metra Basilique de Saint-Denis .