Hotel nieważny

Hotel nieważny Obraz w Infoboksie. Widok z lotu ptaka. Prezentacja
Początkowy cel podróży
Kościół Szpitalny
Dom spokojnej starości
Mauzoleum
Aktualny cel podróży
Muzeum Wojska Muzeum Orderu Wyzwolenia
Muzeum Historii Współczesnej
Szpital
Style Klasyczna architektura , architektura barokowa
Architekt Liberalny Bruant
Jules Hardouin-Mansart
Budowa 1670 - 1679
Otwarcie 1687
Sponsor Ludwik XIV
Wzrost 107  m na szczyt kopuły
Posługiwać się Muzeum
Ojcowieństwo Logo pomnika historycznego Sklasyfikowane MH ( 1862 , 1906 , 1914 , 1935 )
Stronie internetowej www.invalides.org
Lokalizacja
Kraj Francja
Region Ile-de-France
Gmina Paryż
Szczegóły kontaktu 48 ° 51 ′ 36 ″ N, 2° 18 ′ 43 ″ E

Hotel des Invalides jest pomnik w Paryżu , znajduje się w 7 -go okręgu , którego budowa została zamówiona przez Ludwika XIV przez królewskiego edyktu24 lutego 1670 r, aby powitać inwalidów swoich armii. Pozostał wierny tej misji, ale także mieści się w Saint-Louis des Invalides, kilka muzeów i cmentarz wojskowy w tym grobie Napoleon I er . Siedziba wysokich władz wojskowych, takich jak wojskowy gubernator Paryża , skupia również szereg organizacji poświęconych pamięci weteranów i pomocy rannym żołnierzom.

Ten ogromny kompleks architektoniczny, zaprojektowany przez liberała Bruanda i Julesa Hardouina-Mansarta , jest jednym z najważniejszych arcydzieł klasycznej architektury francuskiej.

Ta strona jest obsługiwana przez stacje metra Invalides , Varenne i La Tour-Maubourg . Przed 1860 roku został on zlokalizowany w 10 th district „stary”, gdzie rejestracja śmierci wojskowych w „Vital odtworzony” w stolicy, które można znaleźć w różnych bazach danych.

Historia budynku

Stworzenie za panowania Ludwika XIV

Król Ludwik XIV chciał, podobnie jak jego poprzednicy Henryk II , Henryk III , Henryk IV nieść pomoc i pomoc niepełnosprawnym żołnierzom swoich armii; aby „ci, którzy narażali swoje życie i przelewali krew w obronie monarchii (...) resztę swoich dni spędzili w spokoju” – głosi królewski edykt12 marca 1670 r. Niemniej jednak, poza humanitarnym gestem, Ludwik XIV miał też doskonale zamysły polityczne. Ci inwalidzi, głównie z wojny trzydziestoletniej , przybrali złą twarz, przesiadywali na Pont Neuf , często brali udział w ulicznych burdach, a ludność skarżyła się na takie zachowanie. Król przekwaterował inwalidów w niektórych opactwach, nadając im rangi oblatów , przyczyniając się w ten sposób do wzmocnienia szeregów duchowieństwa , ale zarówno wojskowi, jak i religijni unikają tego rozwiązania, odmawiając życia tak surowego jak życie monastyczne i stając się żebrakami, sługami. , złodzieje, nieudolni więźniowie lub zakonnicy. Ponadto Ludwik XIV nie ukrywając już swoich planów podboju, musi przywrócić ludności wizerunek swojej armii, ale także swój wizerunek w oczach żołnierzy.

W 1659 r. , po traktacie pirenejskim , Ludwik XIV podjął ideę Richelieu, który w 1634 r. przekształcił zamek Bicêtre w zakład utrzymania niepełnosprawnych żołnierzy („komandorię św. Ludwika”). Projekt nie doszło do skutku dopiero jedenaście lat później, gdy król stworzony przez królewskiego rozporządzenia z24 maja 1670 rHôtel des Invalides przeznaczony dla żołnierzy w podeszłym wieku, rannych lub niezdolnych do wojny. Placówka pełniąca funkcje szpitala, hospicjum, koszar i klasztoru jest zwolniona z podatków i administrowana przez wojewodę. Żołnierzy utrzymują się z funduszy pochodzących z dochodów przeoratów i opactw.

Zlokalizowane na równinie Grenelle w dzielnicy Gros Caillou , a następnie na przedmieściach Paryża , prace nad głównymi budynkami (mieszkanie, ambulatorium, refektarz) zostały powierzone architektowi króla liberałów Bruanta przez francuskiego sekretarza stanu ds. wojny Louvois i testamentu. być za zakwaterowanie i utrzymanie inwalidów lub starców bez majątku, którzy służyli w jego armii. Aby ci, którzy narazili swoje życie i przelali krew w obronie monarchii… spędzili resztę swoich dni w pokoju… określa edykt królewski.

Liberalny Bruant zbudował już hospicjum Salpêtrière . Jego projekt, wybrany przez Ludwika XIV spośród ośmiu zaproponowanych, zainicjował w wieku 36 lat organizację pięciu dziedzińców, skupionych wokół największego: dworu królewskiego otoczonego czterema głównymi budynkami. W ten sposób nawiązuje do planu Escurial , pałacowego klasztoru Filipa II Hiszpanii , niedaleko Madrytu, ale inspiruje się również ówczesnymi szpitalami (Salpêtrière, hospicjum nieuleczalnych ). Prace prowadzono w okresie od marca 1671 r. (położono pierwszy kamień)30 listopada 1671 r) i luty 1674 r. , który można zakwalifikować jako szybki dzięki pomocy udzielonej przez Louvoisa i jego zastępców, trzech braci Camus. Pierwsi mieszkańcy zostali zakwaterowani, gdy hotel został zainaugurowany w październiku 1674 r . osobiście przez Ludwika XIV . Jednak w tym dniu budowa kościoła jeszcze się nie rozpoczęła. Tylna ściana wielkiego dziedzińca została jednak zniszczona niecały rok po jego ukończeniu, aby zrobić miejsce pod fundamenty wielkiej kopuły. Materiały budowlane, w szczególności kamień kredowy, wyładowywano w porcie wybudowanym nad Sekwaną na wysokości przyszłego mostu Aleksandra III .

Kościół królewski, pierwotnie planowany przez Bruanta , potyka się o budowę. Louvois, który widział go jako okazję do jednej linii bocznej z protegowanych jego rywal, w Colbert , przekierowane Bruant do innych prac mostowych i drogowych i powierzył pracę od marca 1676 do Jules Hardouin- Mansarta który pracuje również w pawilonów wejściowych i izby chorych. Budowa budynku sakralnego trwała prawie trzydzieści lat i została ukończona dopiero w28 sierpnia 1706data przekazania kluczy przez architekta Królowi Słońca . Długa konstrukcja, która zmienia się po śmierci Colberta, której ograniczenia stłumiły konstrukcję. Louvois zastąpił go w ministerstwie i tym samym czterokrotnie zwiększył udział stu tysięcy funtów przeznaczonych na budowę kopuły przez Colberta. Niemniej jednak jest bardzo obecny na stronie i nie waha się nękać dostawców kamienia opóźnionego, takich jak Carel. Louvois był szczególnie przywiązany do Inwalidów, gdzie również chciał odpocząć po swojej śmierci. ten19 lipca 1691 r, został pochowany w kościele, ale niestety nigdy nie widział końca prac nad kopułą. Tragiczna historia miłosna, bo mimo wszystko w 1699 r. jego mauzoleum wciąż nie było ukończone, król nie wydał na ten cel funduszy. Madame de Maintenon , morganatyczna żona króla i dawna przeciwniczka Louvois , jest podejrzana o opóźnienie budowy. Więc29 stycznia 1699, ciało Louvoisa opuszcza swój hotel w Les Invalides i zostaje pochowane w kościele klasztoru Kapucynów , który zbudował u wylotu Placu Vendôme . Niemniej jednak pozostaje ona obecna przez miłą grę słów: wśród zdobień broni na świetliku dziwnie przedstawia się zwierzę wyłaniające się z wysokiej trawy wpatrujące się w dziedziniec. Rzeczywiście, stąd „wilk widzi”.

Miejsce to stało się wtedy prawdziwym deptakiem dla paryżan, mieszając się z ludnością wojskową. Uroczystości, które się tam odbędą, ponownie przyciągną wielu widzów. Inwalidzi pozostaną dla monarchii przedmiotem Ludwika XIV. Ludwik XV tam nie pojedzie, a Ludwik XVI tylko w rzadkich okazjach, podczas których zawsze chwalił działanie tej instytucji. Inny gość ilustruje erę monarchicznego, car Piotr I st rosyjska pójdzie tam w kwietniu 1717 roku .

Projekt

Pierwotnie planowano tylko pewną liczbę koszar, ale król Ludwik XIV wybrał projekt architekta Liberal Bruant, który składał się z dużego imponującego budynku z dworem królewskim i kościołem.

Budynek jest w rzeczywistości podwójny, nawet jeśli istnieje ciągłość architektoniczna: nawa stanowi kościół żołnierzy , chór pod kopułą jest kwalifikowany jako kościół kopuły . To rozróżnienie zostało urzeczywistnione przez zamontowanie w 1873 roku dużego szklanego dachu oddzielającego te dwie części.

Hôtel des Invalides obejmował wówczas, oprócz kościoła, fabrykę (produkującą mundury i drukarnie), hospicjum ("dom starców") i szpital wojskowy. Początkowe warsztaty są szybko porzucane na rzecz dodatkowych pomieszczeń.

Koniec tantiem

W poniedziałek 13 lipca 1789o zmroku w Paryżu wznoszą się barykady . Baron Pierre-Victor de Besenval , generał porucznik armii królewskiej i pułkownik pułku gwardii szwajcarskiej , jest odpowiedzialny za ochronę miasta, ale ten ostatni, w obliczu zagrożenia, okopuje się swoimi oddziałami w swoim obozie założonym przy ul. Champ de Mars . Tłum uzbrojony w kije i stopniowo plądrował klasztor Saint-Lazare. Gubernator Charles François de Virot de Sombreuil , odpowiedzialny za Inwalidów, wie, że ten klimat rozprzestrzenił się w szeregach jego instytucji. Niepopularne reformy hrabiego Saint-Germain, ministra wojny Ludwika XVI , zraziły gubernatora rojalistów i jego sztab. Wśród samych inwalidów bliskość lóż masońskich i kohabitacja z żołnierzami francuskimi, którzy przeżyli siły ekspedycyjne La Fayette podczas rewolucji amerykańskiej , wywołały falę sympatii dla ruchu rewolucyjnego.

Dzień później, 14 lipca 1789O siódmej rano Stały Komitet Elektorów siedzący w ratuszu wysłał Ethisa de Corny'ego , prokuratora króla, by zażądał broni przechowywanej u Inwalidów. Ten ostatni przybywa o dziewiątej w towarzystwie uzbrojonej eskorty. Gubernator, mając tylko swoją gwardię i kompanię artylerzystów, odmawia dostarczenia broni bez formalnych rozkazów króla. Już poprzedniego wieczoru Sombreuil otrzymał prośbę o dostarczenie ludziom broni. Zrozumiał wtedy zainteresowanie tłumu tym towarem i zatrudnił 20 inwalidów, aby wyjęli psy z karabinów i tym samym uniemożliwili im użycie. Ale te zostały w tyle, z pewnością w celu wsparcia akcji rewolucyjnej, i pomysł został porzucony. Sombreuil następnie wyjaśnia Ethisowi de Corny, że kurier wyjechał do Wersalu i prosi go, aby poczekał na odpowiedź. Jednak tłum, który zgromadził się wokół Inwalidów, odrzucił prośbę i przypuścił szturm na budynek. Artylerzyści wydają rozkaz strzelania do tłumu, ale nie słychać ani jednego strzału. Sami inwalidzi otwierają bramy. Schwytanie Inwalidów pozwoli tłumowi odzyskać 32 000 karabinów i 27 armat, które zostaną użyte do zdobycia Bastylii .

ten 15 lipca 1789Sombreuil nie może uspokoić swoich ludzi. Następnie zrezygnował, co spotkało się z odmową króla, prosząc go o poczekanie na podjęcie przez Zgromadzenie decyzji w sprawie losów instytucji. Akta zostaną zbadane znacznie później, w 1791 r., przez Konstytuantę , powierzając teczkę Edmondowi Louisowi Alexisowi Dubois-Crancé , który był już odpowiedzialny za akta reorganizacji armii. Chce, aby hotel został zamknięty, aby zaoszczędzić pieniądze i zwiększyć pensje 30 000 niepełnosprawnych żołnierzy rozsianych po całym kraju. Chorzy byliby następnie rozdzielani pomiędzy 83 „hospices de la Patrie”, które Konstytuanta stara się stworzyć. Budynek zostałby sprzedany miastu Paryż, które następnie mogło go ponownie wykorzystać jako więzienie. Projekt jest dyskutowany, sami inwalidzi są podzieleni, ksiądz Jean-Sifrein Maury jest jednym z największych przeciwników idei zamknięcia zakładu, który uważa za „przykład dla całej Europy  ”.

ten 30 kwietniaThe Składnik decyduje utrzymanie budynku i jego statucie, ale pod nowym tytułem „National Hotel żołnierzy niepełnosprawnych”, który będzie odpowiedzialny za elektywne komisji departamentu Paryża. Ten nowy status zostanie zakwestionowany przez część personelu (m.in. bohater szturmu na Bastylię , Cordier oraz osoba odpowiedzialna za infirmerię, wdowa Piat) i zostanie ostatecznie usunięty w dniu15 maja 1794następnie zastąpiona przez Agencję Rewolucyjną, złożoną z jakobinów . Aresztują Sombreuila, który zostanie niesłusznie zgilotynowany wraz ze swoim synem Stanisławem,17 czerwca 1794. Od tego czasu hotel był już wielokrotnie plądrowany, wbijano królewskie godła i symbole religijne, przemianowano dwory (dwór królewski staje się dwór Republiki, ambulatorium w dziedzic Ludzkości, gubernator na dwór sansu). -kuloty…). Cztery cnoty, które zdobiły latarnię kopuły, zostaną skonfiskowane, stopione, by stać się kulami. W ten sposób symbol Ludwika XIV ucierpiał w gniewie Rewolucji. Niemniej jednak wraz z wypowiedzeniem wojny Austrii przez20 kwietnia 1792, rząd rewolucyjny nie wahał się już zwrócić się do swoich byłych żołnierzy, Inwalidom przedstawiano emblematy wroga, wreszcie wyznaczono silnych ludzi na czele instytucji, aby ją naprawić, takich jak Louis-Adrien Brice de Montigny wspierany przez adiutanta generalnego Dumesnila i generał dywizji Jean-François Berruyer . Z biegiem czasu instytucja odnajduje swoje ślady. Ale to nazwa, która zjednoczy mieszkańców. Tylko o nim mówią już ranni z kampanii włoskiej : młody generał Napoleon Bonaparte .

Zwrot napoleoński

Przemianowany na narodowy hotel dla niepełnosprawnych żołnierzy , grozi mu zniknięcie, ale młody generał nigdy nie przestał utrzymywać bliskich relacji z Inwalidami. Był to dla niego, u jego początków, sposób na legitymizację siebie, zdobywanie serc żołnierzy. W ten sposób23 września 1800W Les Invalides odbędzie się rocznica założenia republiki pod przewodnictwem Pierwszego Konsula , podczas której przemówienie wygłoszone przez jego brata Luciena Bonaparte będzie wibrować narodowym sznurem starych żołnierzy. Kiedy bomba eksplodowała,24 grudnia 1800podczas wizyty Bonapartego w operze, intrygi prowadzonej przez Cadoudala , Inwalidzi natychmiast wysłali swoje wsparcie i życzenia na przyszłość. Z ogłoszeniem senatus-consulte z18 maja 1804, ogłaszając Imperium , martwią się dawni rewolucjoniści.

Tak więc Napoleon przebiegły odkłada rocznicę szturmu na Bastylię na następny dzień, niedzielę, dzień odpoczynku. Podstęp polega na tym, że w tym samym czasie przygotowuje nową ceremonię, która również odbędzie się u Inwalidów. Więc15 lipca 1804 rW kaplicy Les Invalides odbyła się wystawna oficjalna ceremonia: pierwsze wręczenie przez Napoleona odznaczeń Legii Honorowej zasłużonym oficerom.

Ceremonia dostosowana do milimetra. Josephine , jej szwagierki i damy dworu poprzedzają Bonaparte, który opuszcza Tuileries w południe na bogato zaprzęgniętym koniu. Eskortują go marszałkowie, adiutanci, pułkownicy, generałowie jego gwardii i starsi oficerowie, a także niekończący się szereg żołnierzy, towarzyszących mu do wejścia do kopuły. Nowy gubernator Les Invalides, generał-senator Sérurier , a także kardynał De Belloy wychodzą mu na spotkanie, Napoleon przejmuje tron ​​zainstalowany w chórze. Od czasu inauguracji Ludwika XIV w 1706 r. pomnik nie szczycił się taką świetnością. Starsi żołnierze, duchowni i wielcy naukowcy konkurują o najlepsze miejsca, a studenci Politechniki i inwalidzi, umieszczeni na trybunach, biorą udział w tym pięknym spektaklu.

Po przemówieniach przychodzi czas na dekoracje. Sam Napoleon otrzymał Legię Honorową z rąk swego wnuka i siostrzeńca, księcia Ludwika , ale ten oderwał ją od habitu i wolał udekorować kardynała Giovanniego Battistę Caprarę . Szlachetny gest wzbudza sympatię tłumu. Napoleon, który ma u swoich stóp dwie misy, jedną ze złotymi legionami dla wielkich oficerów, dowódców i oficerów, drugą ze srebra dla rycerzy, rozpoczyna rozdawanie od przyszpilania krzyży do piersi każdego. Znajdziemy tam znakomitych żołnierzy, Kellermanna , Oudinota , Sucheta , Marmonta … ale też kardynałów jak Belloy czy Fesch , naukowców jak Monge , założyciela Polytechnique, chemika Bertholleta , astronomów Lalande , Cassini czy Méchaina , chirurga Pelletana , uczonego aptekarz Parmentier , były pracownik Inwalidów i wielu innych malarzy, muzyków, botaników, kucharzy… Do każdego z nich dotyka słowem, ich ran, ich pracy, wspólnych wspomnień… Po ceremonii Te Deum de Pierre Desvignes rozbrzmiewa w chórze cesarskiej kaplicy, gdy Napoleon odchodzi z Wielkim Mistrzem Ceremonii M. De Ségurem i Wielkim Szambelanem Talleyrandem .

Jeśli jego brat Lucien Bonaparte marzy o wielkiej nekropolii wojskowej, to sam Napoleon odrzuca projekty, nie będąc wystarczająco okazałymi, by konkurować z dziełem Ludwika XIV. Woli dbać o funkcjonowanie Zakładu, a także o jego reputację. Wymazuje wszelkie krzywdy wyrządzone przez rewolucję francuską , wraz z degradacją posągów, dlatego prosi Pierre'a Cartelliera o rekonstrukcję konnego posągu Ludwika XIV na płaskorzeźbie drzwi honorowych, wyrzeźbionych przez Nicolasa Coustou .

Cesarz umieszcza 17 maja 1807 r.z wielką pompą miecz króla pruskiego Fryderyka II pruskiego , nabyty po jego zwycięstwie dn25 października 1806 rw bitwie pod Poczdamem .

Napoleon kilkakrotnie pojedzie, by wysłuchać oskarżeń swoich byłych towarzyszy broni. ten25 marca 1811 r.przyznał wówczas hotelowi budżet w wysokości 6 mln franków . Pierwsze Imperium było prawdziwym złotym wiekiem dla Les Invalides .

Od śmierci Napoleona do dnia dzisiejszego

W 1814 roku Invalides zmieniono nazwę na „Hôtel royal des Invalides”, ale w sercach bonapartystowskich żołnierzy pozostali oni emblematycznym miejscem ich bohatera. Wraz z upadkiem Karola X i wzrost Louis Philippe I st , bonapartystowskiej są wolne, aby pokazać ich lojalność i kwestia powrotu popiołów mogą być umieszczone. Victor Hugo i Alexandre Dumas wzywają do tego powrotu. Wreszcie, to Adolphe Thiers , w Zgromadzeniu, udaje się przechylić debatę. Powrót popiołów wydawał mu się pięknym symbolem powrotu potężnej Francji. Jeśli Louis-Philippe I st pozostaje niechętny, jego syn książę Orleanu jest entuzjastyczny. ten1 st May 1840, dzień św. Ludwika Filipa, przyjmuje prośbę Adolfa Thiersa . Charles de Rémusat , minister spraw wewnętrznych, zwrócił się następnie do Zgromadzenia o pożyczkę w wysokości miliona franków na sfinansowanie zwrotu szczątków i budowy grobowca, którego lokalizacja została już wyznaczona: Inwalidów, już wybranych przez samego Napoleona. Kiedy drugi milion, którego zażądano od Zgromadzenia, zostaje odrzucony, prasa zostaje uwolniona: rojaliści uważają to za afront, republikanie za kolosalną sumę, bonapartyści za naturalny wydatek. Książę Joinville jest odpowiedzialny za przeniesienie na pokładzie La Belle Poule i La Favorite na7 lipca 1840 rz Tulonu , wracając30 listopada 1840w Cherbourgu . Ale dramatyczna zmiana między nimi, rząd Adolphe Thiersa właśnie upadł i zostaje zastąpiony przez marszałka Soulta, który oskarża François Guizota o sprawy zagraniczne, a tym samym o repatriację. Ale jest zagorzałym przeciwnikiem Thiersa, a także antybonapartystą. Joinville zostaje następnie uwięziony w Cherbourgu, czekając na zamówienia, które nie docierają. Jeśli strona rozwija się wielkimi krokami pod przewodnictwem kierowników projektów Henri Labrouste i Louisa Viscontiego , ceremonia nie jest gotowa. Niemniej jednak Dorade może wreszcie udać się w górę Sekwany, aby zadokować w Courbevoie z okrzykiem „Vive l'Empereur!” ”.

Od 1871 roku , w okresie III RP , hotel bardzo wcześnie przejął funkcję muzealną: muzeum artylerii w 1872 roku i muzeum historyczne armii w 1896 roku , połączone w muzeum armii w 1905 roku . W 1896 roku w hotelu było tylko około 40 osób niepełnosprawnych.

Różne ozdoby miał tymczasową egzystencję: oprócz pomnika Eugeniusz de Beauharnais zainstalowane między 1870 i 1970 w Plac na boku Esplanade, czołgi marszałka Leclerc, Guynemer na samolot i wielu innych świadków historii wojskowości XX wieku, możemy przytoczyć w szczególności duże freski malarza Bénédicta Massona przedstawiające sceny z historii Francji od początku, rozpoczętej w czasach Drugiego Cesarstwa i nigdy nieukończonej. Odrestaurowany w 1913 roku, mają na pewno zostały skasowane przez przywrócenie koniec XX -go  wieku .

Pełnowymiarowy posąg Napoleona na dziedzińcu honorowym znany jest z perypetii: zamówiony przez Ludwika Filipa od rzeźbiarza Charlesa Émile Seurre'a do zainstalowania na szczycie kolumny Vendôme w 1833 r. , Za czasów Napoleona III został zastąpiony posągiem uważanym za bardziej godne reprezentowania Napoleona w todze Cezara . To właśnie ten posąg zostanie zburzony przez Komunę Paryską . W międzyczasie na rondzie Courbevoie, położonym na historycznej osi zachodniego Paryża, stoi pomnik Seurre . Wraz z upadkiem Drugiego Cesarstwa zostaje zdemaskowana przez paryżan, którzy wierzą w plotkę, że Prusacy chcą ją związać za szyję i ciągnąć ulicami stolicy. Przewieziona do Inwalidów, aby uciec przed Prusami w 1870 i Komuną w 1871 , została umieszczona na barce na Sekwanie, ale wpadła do wody (wypadek? Umyślnie rzucona?). Plotka głosi, że brązowa głowa oddzieliła się od ciała podczas upadku i że obecna głowa nie jest oryginałem. Został wyłowiony w 1876 ​​roku i umieszczony w rezerwatach Inwalidów. Odrestaurowany, z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Wojska, odnajduje11 marca 1911jego obecne miejsce w Les Invalides. Została zastąpiona w Courbevoie przez grupę rzeźbiarską La Défense de Paris , zainaugurowaną w 1883 roku .

Hôtel des Invalides mieści około stu głównych inwalidów wojennych z armii francuskiej . Administracją odpowiedzialną za tę misję jest Krajowa Instytucja ds . Inwalidów . Pozostał również emblematycznym paryskim miejscem armii francuskiej, dlatego dziedziniec Inwalidów jest uprzywilejowaną scenerią wielu ceremonii wojskowych.

sobota 13 września 2008, Papież Benedykt XVI odprawił masę na Esplanade des Invalides przed 260.000 ludzi jako część jego apostolskiej podróży do Francji .

Podwójny kościół

Na miejscu wybudowano dwa kościoły:

  • kaplica do wyłącznego użytku rodziny królewskiej, znana jako Dôme des Invalides, obecnie zbezczeszczona.
  • kościół Saint-Louis-des-Invalides, zbudowany dla żołnierzy, w 1986 roku został ogłoszony katedrą diecezji armii francuskiej .

Oba budynki przylegają do siebie i są bezpośrednio połączone, ale oddzielone szklanym dachem wybudowanym w 1873 roku.

Kopuła Inwalidów

Ogólny plan budynku na parterze, autorstwa Julesa Hardouina-Mansarta , jest prosty: krzyż grecki wpisany na planie kwadratu. Każda z elewacji zewnętrznych składa się z dwóch nałożonych na siebie porządków, podkreślonych gankiem zwieńczonym trójkątnym frontonem. Jest zwieńczony kopułą zwieńczoną latarnią o wysokości 107 metrów (351 stóp).

Kopuła osadzona jest na wysokim piętrowym bębnie ozdobionym wysokimi oknami. To na tym poziomie zauważalnie ewoluuje bardzo wielki „klasyczny” rygor architektury: formy komplikują się im bardziej wznosi się na wysokość, z architektury o kwadratowej strukturze na ziemi zwieńczonej trójkątnymi frontonami. gdzie krzywe stopniowo dominują, gdy się wznoszą: bęben, woluty, kopuła, oculi… Pierwszy stopień bębna jest otoczony przyporami, które podtrzymują podwójną kamienną kopułę wewnątrz. Te przypory, inspirowane przyporami św. Piotra w Rzymie , przeplatają się wysokimi oknami z zakrzywionymi nadprożami, każda z nich jest ozdobiona dwiema bliźniaczymi kolumnami, jak w przypadku okien wejściowych, w których nie ma przypór. Te przypory, w liczbie ośmiu, nie są regularnie rozmieszczone w głównych punktach budynku, ale są zgrupowane po dwa ze względu na położenie filarów, na których są umieszczone, które znajdują się wewnątrz budynku pogrupowane po dwa w czterech rogach budynku. skrzyżowanie, a więc pod kątem do zewnętrznych ścian pomnika. Małe typowo barokowe wolutami wykonać te przypory u podstawy drugim piętrze bębna, jak w kościele Matki Bożej Val-de wstępnym oraz w obrazie Salute w Wenecji .

Właściwa kopuła zadaszenia o owalnym kształcie, otoczona garnkami ogniowymi, wykonana jest z ołowianego dachu na solidnej dębowej ramie. Składa się z dwunastu złoconych przegródek ozdobionych trofeami, w których ukryte są świetliki . Wreszcie kopułę dachu wieńczy wysoka, smukła, całkowicie złocona latarnia, przypominająca kształty gotyckie . Jest to kwadratowy pawilon, ustawiony skośnie do elewacji, z narożami ozdobionymi kolumnami, na których ustawione są posągi, zwieńczony zwężającym się obeliskiem zakończonym krzyżem. Budowę tej kopuły zakończono w 1708 roku , 27 lat po wmurowaniu pierwszego kamienia.

Został ponownie złocony w latach 1807 , 1830 , 1839 , 1937 i ostatni raz w 1989 r. , wymagając przy tej okazji 12 kilogramów złota.

Wewnątrz, pod oprawy tytułowej kopuła, istnieją dwie kopuły w kamieniu , które składają się dwa malownicze samolotów. Zdobią je freski przedstawiające postacie kilku świętych namalowane przez Jeana Jouveneta oraz ogromna kompozycja autorstwa Charlesa de la Fosse przedstawiająca św. Ludwika w gronostajowym płaszczu z królewskimi emblematami ( fleur-de-lys ) podający swój miecz Jezusowi Chrystus osobiście w otoczeniu anielskich muzyków.

Od 1861 roku , pod kopułą i kopułami, leży ciało cesarza Napoleona I st w sześciu kolejnych trumien wewnątrz sarkofagu kwarcytu czerwony, w krypcie otwartym przekopanym pit w tym celu w środku „budynku.

Kaplice

Na parterze znajdują się cztery kaplice, które otaczają kopułę. Dedykowane Grégoire, Augustinowi , Jérôme'owi , Ambroise i Marie do głównego ołtarza, ozdobione są obrazami Pierre'a Dulina , Louisa de Boullogne'a , Bon Boullogne'a , Noëla Coypela i Michela Corneille'a.

Obrazy kopuły

  • Kopuła dominująca nad Paryżem, widziana z Wieży Eiffla (z Panteonem po prawej i katedrą Notre-Dame po lewej).

  • Widok budynku od strony ogrodu południowo-zachodniego.

  • Widok z daleka od alei de Breteuil , pozwalający lepiej dostrzec rzeczywiste proporcje architektoniczne.

  • Wysoki bęben z dwoma piętrami, kopułą i latarnią.

  • Drzwi południowe kopuły, z brązu, zdobione złotem.

  • Plan kaplicy królewskiej Les Invalides z 1760 roku.

  • Widok ogólny przejścia z grobowcem Napoleona w centrum.

  • Wnętrze kopuły (widok pionowy) z dwiema nałożonymi na siebie i malowanymi kopułami .

  • Widok na architekturę wnętrz.

  • Prezentacja Kaplicy Grzegorza, jednej z czterech małych kopuł bocznych.

  • Przekrojowy plan kopuły o trójpowłokowej konstrukcji.

  • Widok na dwie kamienne kopuły pod kopułą.

  • Zbliżenie na kopułę pokrywy, ołowianą na drewnianej ramie, bogato zdobioną i złoconą.

  • Szczelina między dwoma wewnętrznymi kamiennymi kopułami.

  • Wewnątrz marmurowe posadzki zdobią delikatne polichromowane marmurowe intarsje .

Katedra Saint-Louis-des-Invalides

W duchu Ludwika XIV Hôtel des Invalides musi nie tylko leczyć inwalidów wojennych, ale także dbać o moralność swoich mieszkańców: podobnie jak w Escurial, miejsce honorowe będzie zatem zarezerwowane dla kościoła, logicznie umieszczonego pod patronatem św. Ludwik, król Francji . Został zbudowany od 1676 roku przez Julesa Hardouina-Mansarta , według projektu liberała Bruanta , architekta Hôtel des Invalides. Kościół, do 1791 r. siedziba parafii w diecezji paryskiej , od 1679 r . został otwarty dla żołnierzy . Bicie dzwonu przypomniało im o obowiązkach duchowych: modlitwach porannych i wieczornych oraz obowiązkowym uczestnictwie we mszy i nieszporach w niedziele i święta.

„  Wikariat Armii Francuskiej  ” został utworzony w 1957 r. pod zwierzchnictwem kardynała arcybiskupa Paryża . W 1967 uzyskał niepodległość. Konstytucja apostolska Spirituali militum curae Jana Pawła II z 21 kwietnia 1986 roku przekształca go w Ordynariat Sił Zbrojnych . Od 21 lipca 1986 roku mówimy raczej o diecezji Armii, z Bishop wojsk oraz Saint-Louis Church następnie uzyskuje status katedry z diecezji do armii francuskiej . „Chór” katedry Saint-Louis jako jedyny ze wszystkich kościołów i katedr jest trwale ozdobiony francuskimi flagami.

Można tam zobaczyć zawieszone pod sklepieniem według starej tradycji flagi i sztandary odebrane nieprzyjacielowi. Pierwszy konsul chciał tam zainstalować arcydzieła sztuki wysłane z Włoch do Francji po traktacie w Tolentino  ; ale w obliczu niechęci Davida przyjął sugestię architekta Pierre'a Fontaine'a, aby zamiast tego powiesić na sklepieniach flagi odebrane nieprzyjacielowi. Po prawej stronie przy wejściu znajduje się również znak Drogi Wolności , a następnie znak Świętej Ziemi .

Projekt kolumnady Saint-Louis-des-Invalides

Jules Hardouin-Mansart planował wyposażyć kościół Les Invalides w kolumnadę inspirowaną Bazyliką Świętego Piotra w Rzymie, ale mniej zamkniętą niż ta.

Kolumnada miała być niezależna od kościoła, aby pozostawić mu monumentalną autonomię. Opierałby się na czterech pawilonach, zwieńczonych małymi kopułami, które osiągałyby wysokość prostokątnego cokołu kościoła. Na ten kamienny półokrąg odpowiadałby półokrąg wody złożony z rowów, a całość wyznaczała duży plac.

Kiedy generał de Gaulle rozważał opuszczenie Pałacu Elizejskiego , przewidywano zainstalowanie Prezydencji Republiki w Les Invalides i dokończenie projektu Julesa Hardouina-Mansarta poprzez budowę tej kolumnady.

Hôtel des Invalides i paryska urbanistyka

Złota kopuła Inwalidów jest jednym z symboli paryskiego krajobrazu .

Za Ludwika XIV Inwalidzi znajdowali się na otwartej przestrzeni, na skraju aglomeracji ówczesnego Paryża, ale na zewnątrz zabudowania otaczały pola i łąki. Pierwotnie główne wejście do Inwalidów, przynajmniej to, które z wielką pompą witało króla, znajdowało się od południa, na poziomie Kaplicy Królewskiej (kopuła), gdzie planowano duży plac z kolumnadą. przyjęcie króla i dworu pochodzące z Wersalu . Szerokie promieniste aleje obsadzone drzewami zostały zatem wytyczone na południu na wsi. Wraz z ekspansją miasta Paryża w późniejszych okresach, Inwalidzi znaleźli się w samym sercu miasta, a cała ta peryferyjna wieś jest obecnie bardzo gęsto zurbanizowana, urbanizacja zintegrowała te stare szlaki. Stare aleje otaczające Inwalidów i te, które do nich prowadzą, stały się zatem ważnymi alejami i bulwarami miejskimi w dzisiejszej siódmej dzielnicy  : w szczególności avenue de Breteuil , ale także avenue de Ségur , avenue de Villars , avenue de Tourville , bulwarze des Invalide i bulwar de La Tour-Maubourg . Aleja Lowendal o tym dodano później.

Od samego początku północny plac hotelu został poszerzony poza granice hotelu w kierunku północnym o szeroką publiczną esplanadę do Sekwany, która stała się obecną esplanadą des Invalides , wzdłuż której znajdują się dziś ambasady Austrii i Finlandii , stacja Invalides i hotelu Ministra Spraw Zagranicznych . Dwie cementowane przestrzenie na północnych krańcach służą jako plac zabaw dla rolkarzy . Esplanade des Invalides jest jedną z dużych otwartych przestrzeni pod budowę w Paryżu , podobnie jak Pola Marsowe i Ogrody Tuileries . Na końcu tej esplanady, na której odbyła się Wystawa Powszechna w 1900 roku , nad Sekwaną w osi Hôtel des Invalides i jego kopułą zbudowano most Aleksandra III, aby podkreślić je w postrzeganiu alei triumfalnej, most ten jest uważany za najbardziej luksusowy w Paryżu, prowadzi przez Sekwanę do Petit Palais i Grand Palais zbudowanego wzdłuż tej osi.

Hotel ma misję ochrony herbów i trofeów Francji. W związku z tym armaty przechwycone przez wroga są wyświetlane jako trofea wzdłuż fosy, naprzeciwko Esplanade des Invalides. Do początku XX th  wieku, oni strzelali salutuje który oznaczał wielkie uroczystości publicznych.

Szpital wojskowy Inwalidów

Żołnierze inwalidów dotarli do Inwalidów dopiero po dziesięciu latach służby w armii, a następnie w 1710 roku do dwudziestu . Oskarżenie zostało przekazane gubernatorowi hotelu, ponieważ miejsce to uznano zarówno za obiekt sakralny, jak i za organizację wojskową, która miała zweryfikować różne akta kandydatów. Tak więc za czasów Ludwika XIV odmówiono protestantom , marynarzom i skrofuli pacjentów . Zakonnicy zatem przez odmowę protestantów, ale także przez czterdziestodniowe szkolenie, jakie każdy żołnierz otrzymał po przybyciu przez księży. Ta nauka religii była często skrócona do dwóch tygodni dla oficerów. Różnica, którą można znaleźć w zakwaterowaniu. Do dwóch lub trzech funkcjonariusze mają prawo do ogrzewanego pomieszczenia. Dla żołnierzy dormitoria z pięcioma lub sześcioma łóżkami. Jakość koców i kształt łóżek są tego kolejnym dowodem.

Codzienne życie jest tam przyjemne, chodzą swobodnie, chodząc do jednego z ośmiu kotłów, z których dwa zostały uznane za „palaczy”. Jeśli kobiety będą zakazane, żonaci żołnierze będą mogli spać dwa razy w tygodniu. Jedzenie i picie w pokojach jest zabronione, a wszelkie formy handlu są zabronione pod groźbą wykluczenia. Pierwsi niepełnosprawni ocaleni z wojny trzydziestoletniej zostali przyjęci zaraz po zakończeniu prac w 1674 roku . Instytucja nasycona od 1676 r. , inwalidzi mogli przez swoje salda przebywać poza hotelem. Ludwik XIV nie wahał się rozdawać swoim żołnierzom ziemi, na której mogliby budować swoje domy. Niemniej jednak, między 1676 i 1690 roku , budynek zakwaterowane 6000 inwalidów Fed obficie, a korzystających z dobrymi zasadami higieny, oraz luksusowe usługi szpitalnym. Rzeczywiście, będzie zawierać 300 pojedynczych łóżek za czasów Ludwika XIV, prawdziwy luksus w tamtych czasach.

Dwa razy dziennie lekarz i chirurg chodzą po łóżkach z książką recept w ręku. Kule i drewniane nogi są rozdawane w czwartki. W nocy nad chorymi czuwają dwie siostry. Miejsce pozostaje pod religijnym kielichem. Dwunastu księży ze Zgromadzenia Misji Saint-Lazare zajmuje się urzędami: codzienną modlitwą do króla, za jego rodzinę i „powodzenie broni”. Rano i wieczorem inwalidzi chodzą na modlitwę, a w niedziele i święta nieszpory.

Niepełnosprawni mimo to nadal pracują w służbie państwa. Bardziej sprawni fizycznie stoją na straży (jak w Dieppe , Lisieux , Honfleur , Saint-Malo ...), podczas gdy inni zostają w Paryżu, aby w fabrykach zainstalowanych w hotelu robić mundury, pończochy, buty, a nawet gobeliny. Jedna z tych fabryk, obiekt wszelkiej dumy, pracownia kaligrafii i iluminacji, pracuje nawet dla Wersalu. W czasach Inwalidów za Ludwika XIV panuje żelazna dyscyplina. Żadnych spóźnialskich nie wpuszczano, gdy wieczorem brama zbliżała się do dźwięku wojskowego bębna. System nagród wzbogaca informatorów o złych obyczajach inwalidów. W przypadku winy: pozbawienie wina, zatrzymanie, więzienie, wydalenie lub „drewniany koń” (żołnierz siedzi na koniu z łękiem, na dziedzińcu hotelu i jest wyśmiewany przez jego towarzyszy… ).

Zgodnie z prawem 23 stycznia 1873 r.mając na celu walkę z alkoholizmem , w szczególności w wojsku, gubernator Inwalidów pisze do stojącego za tym tekstem ministra wojny Ernesta Courtota de Cissey , aby wskazać mu, że będzie miał „obowiązek wysłania hotelu na starsi, którzy przelali krew za swój kraj” i uzyskuje od niego zwolnienie dla mieszkańców Inwalidów.

W 1918 r. szpital doświadczył napływu rannych.

W 1940 r. mieszkańcy zostali ewakuowani do Orne przed ostatecznym powrotem do miastaczerwiec 1941. W 1942 r. u podnóża Kopuły osiedliła się siatka ruchu oporu, umożliwiająca ucieczkę lotnikom alianckim.

Po wojnie Instytut przyjął wielu rannych, potem z wojen w Indochinach i Algierii, potem z operacji zagranicznych (OPEX) i ofiar wypadków w służbie Francji.

W latach 70- tych Ministerstwo Spraw Weteranów podjęło decyzję o naprawie i humanizacji pomieszczeń służących jako przestrzeń życiowa dla tych, którzy służyli krajowi w rozkazach wojskowych, opłatę tę powierzono alzackiej firmie UA5, założonej przez Jeana Apprilla i Pierre'a Gebharta, pracę wyreżyserował ich partner Jean-Paul Meyer. Inauguracja odbyła się dnia18 grudnia 1980Prezydent Republiki Valéry Giscard d'Estaing i wojskowy gubernator Paryża, w towarzystwie różnych sekretarzy stanu.

Ponieważ prawo 3 lipca 1991The Institut National des Invalides jest publiczny zakład administracyjny .

W rzeczywistości szpital nadal działa, ma 13 miejsc w oddziałach dziennych . Jest otwarty dla wszystkich (nie tylko wojskowych), podobnie jak wszystkie szpitale wojskowe ( Legouest (Metz), Bégin (Saint-Mandé), Percy (Clamart), Clermont-Tonnerre (Brest), Desgenettes (Lyon), Robert-Picqué ( Villenave-d'Ornon), Laveran (Marsylia) i Sainte-Anne (Tulon)).

  • Fasada północna kompleksu, na esplanadzie.

  • Północny portal wejściowy z Ludwikiem XIV jako jeźdźcem na frontonie.

  • Ogólny widok na główny dziedziniec Invalides.

  • Rzeźba i rzeźbiony świetlik zdobiący główny dziedziniec.

Panteon wojskowy

Kilku francuskich wojowników odpoczywa u Invalides.

Tak więc za okresy monarchiczne i rewolucyjne: marszałek Francji Henri de La Tour d'Auvergne, wicehrabia Turenne , serce marszałka Sébastiena Le Prestre de Vauban , serce Théophile Malo Corret de La Tour d'Auvergne , bohatera Rewolucji Wars , generał François Severin Marceau i Claude Joseph Rouget de Lisle , autor Marsylianki .

Szczątki Napoleona I er , zmarłego w 1821 r. na Św. Helenie , umieszczono tymczasowo – grób zamówiony przez Ludwika Visconti przez Ludwika Filipa nie był wówczas ukończony – w kaplicy Saint-Jérôme15 grudnia 1840, w okresie monarchii lipcowej, której władcy dążyli do zjednoczenia zwolenników zmarłego cesarza (w tym samym czasie ukończono de facto Łuk Triumfalny Gwiazdy ).

Jego ciało (w kilku kolejnych trumnach) zostało złożone dopiero po 2 kwietnia 1861, w obecności rodziny cesarskiej i kilku dygnitarzy, w monumentalnym sarkofagu , ani w bretońskim "bardzo pięknym kamieniu zbliżonym do marmuru" znalezionym i zaproponowanym rządowi przez mineraloga Paula Émile'a de La Fruglaye (wnuka słynnego Ludwika - René Caradeuc z Chalotais ) - który ostatecznie kazał tam wyrzeźbić swój własny grób w kaplicy swojego zamku Keranroux  - lub w porfiru z Rosji , jak to często się mówi, ale w kwarcytowej czerwieni Finlandii lub "metamorficznym piaskowcu" z kariery należącej do Karelii do cara Mikołaja I er rosyjskim , spoczywała na bazie granitu zielonych Vosges , całość umieszczona w krypcie otwartej formie okrągłej praktykowane w środku kaplicy Saint-Louis , w kopule. W pobliżu znajduje się oryginalny nagrobek Napoleona I er repatriowanego w 1840 roku z wyspy Św. Heleny, na dziedzińcu Nimes, ogrodu wzdłuż Saint-Louis des Invalides.

ten 15 grudnia 1940, prochy jego jedynego syna, zwanego „Królem Rzymu” Napoleona II lub „Orłem”, zostały przetransportowane tam z Wiednia do złożenia w urnie pogrzebowej, na wniosek Adolfa Hitlera za radą Otto Abetza i w obecności od Fernand de Brinon dla rządu Vichy (Paryż będąc w strefie przebywania ludzi w tym czasie ).

Znajdują się tam również szczątki jego braci Józefa i Jerome Bonaparte oraz serce królowej Westfalii , żony tej ostatniej, oraz innych członków rodziny Bonaparte.

Kilku naczelnych dowódców I i II wojny światowej zostało również pochowanych w Invalides: marszałkowie Francji Ferdinand Foch , Hubert Lyautey , Philippe Leclerc de Hauteclocque , Alphonse Juin , generałowie Robert Nivelle , Charles Mangin , Pierre Auguste Roques i Henri Giraud , Admirałowie Boué de Lapeyrère i Gauchet .

Gubernatorami hotelu des Invalides, który pozostaje miejscem wojskowym, są także; Admirał Émile Guépratte , generał Louis Ernest de Maud'huy są pochowani w zarezerwowanej dla nich krypcie.

Z powodu braku ich szczątków, kilka wielkich francuskich postaci wojskowych ma tylko swoje serca pochowane w Invalides.

Osobowości odpoczywające w kościele

Do dziś grób cesarski otaczają w kaplicach:

  • Powrót prochów Napoleona do Les Invalides.

  • Grób Napoleona, pod kopułą, w wykopie (krypcie) otoczonym zwycięstwami z białego marmuru.

  • Grób Napoleona to krypta na świeżym powietrzu w centrum kościoła Kopuły.

  • Dwa z dwunastu zwycięstw otaczających Napoleona.

  • Pomnik Vaubana .

  • Urna pogrzebowa króla Rzymu.

  • Grób Józefa Bonaparte, pod jedną z czterech małych kopuł bocznych.

  • Grób marszałka Focha , również pod jedną z bocznych kopuł.

Serca umieszczone na marmurowych cippi w krypcie Ciała innych głównych żołnierzy spoczywających w krypcie Gubernatorzy Inwalidów

Wszyscy gubernatorzy Inwalidów mają tam swoje groby, z wyjątkiem Charlesa François de Virot de Sombreuil , którego zastąpiła jego córka Marie-Maurille de Sombreuil .

Geneviève Alexandrine Framboisier de Bauney de Sainte-Honorine żona Guillaume Marie de Gilibert de Merliac, podpułkownika głównej części hotelu des Invalides od 1767 do 1793 roku , jest również pochowany.

hołd narodowy

Hôtel des Invalides, jako panteon wojskowy, jest miejscem tych, którzy zginęli za naród. Od czasu powrotu prochów Napoleona do Les Invalides w 1840 roku, na głównym dziedzińcu Hôtel des Invalides składa się hołd narodowy . Jest to zazwyczaj hołd złożony żołnierzom poległym w walkach, ale po ich śmierci uhonorowano tam wiele osobistości cywilnych: komandor Cousteau w 1997 roku, Jacques Chaban-Delmas w 2000 roku, Philippe Séguin w 2010 roku, Stéphane Hessel i Pierre Mauroy w 2013 roku, Dominique Baudis w 2014, Charles Pasqua w 2015, Michel Rocard w 2016, Simone Veil i Jean d'Ormesson w 2017, Charles Aznavour w 2018 i Jacques Chirac w 2019 . To oficjalne wyróżnienie dotyczy również ofiar terroryzmu, takich jak zamachy z 13 listopada 2015 r. (pierwszy raz, w którym oddano narodowy hołd anonimowym cywilom), Xavier Jugelé i kapral Albéric Riveta w 2017 r. czy Arnaud Beltrame w 2017 r. 2018. Z drugiej strony rodziny ofiar ataków ze stycznia 2015 roku we Francji nie chciały ceremonii wojskowej, hołdu odbywającego się w Pałacu Elizejskim, za zamkniętymi drzwiami, z dala od kamer.

Ceremonia hołdu narodowego odbywa się na dziedzińcu Inwalidów. Po jednej stronie tego dziedzińca ustawione są na baczność oddziały trzech armii i bandy, po drugiej cywile. Uroczystość pod przewodnictwem Prezydenta Rzeczypospolitej , tradycyjnie obejmuje następujące etapy: honory wojskowe wówczas przegląd wojsk przez Prezydenta Rzeczypospolitej (który jest także szefem sił zbrojnych), przyjazd do trumny pokryte flaga narodowa , przemówienie krewnych, pochwała pogrzebowa wygłoszona przez głowę państwa, wojskowe odznaczenia pogrzebowe, odejście trumny i odznaczenia z flagami.

Muzea

Mapa Hôtel des Invalides
  • Kopuła Inwalidów
  • Kościół Saint-Louis-des-Invalides
  • Muzeum Wojska
  • Muzeum Planów Pomocy
  • Muzeum Orderu Wyzwolenia
  • Państwowa Instytucja Inwalidów
  • Gubernator Inwalidów
  • Wojskowy gubernator Paryża
  • Kancelaria Orderu Wyzwolenia
  • Krajowy Urząd ds. Kombatantów i Ofiar Wojny
  1. dziedziniec
  2. Sąd w Angouleme
  3. Cour d'Austerlitz
  4. Dwór Zwycięstwa
  5. Sąd Wartości
  6. Dwór Marsa
  7. Dwór Tulonu
  8. Dwór Nismes
  9. Dwór Metzz
  10. Sąd Infirmerii
  1. Dwór Oran
  2. Sąd Pokoju
  3. Dwór Arles
  4. Dwór w Algierze
  5. Saint-Louis Court
  6. Dwór św. Józefa
  7. Saint-Jacques Court

Muzeum Płaskorzeźb

Już w 1777 roku królewska galeria planów reliefowych opuściła Luwr dla Inwalidów; wciąż tam jest, w Musée des Plans-reliefs .

Muzeum Wojska

Dołączyło do niego w 1871 roku Muzeum Artylerii, którego eksponaty zdobią dziedzińce i aleje pałacu.

Aby zachować ślady tradycji wojska, jego trofea i przedmioty codziennego życia żołnierzy, w 1896 r . utworzono muzeum historyczne armii . Połączyła się z artylerią w 1905, tworząc Muzeum Wojska.

Sekcja gromadzi starą broń i zbroje umieszczone w gablotach. Kolejny, na trzech kondygnacjach, śledzi historię wojen z lat 1870 , 1914-1918 i 1939-1945 z wieloma obiektami i dokumentami z tamtego okresu.

Od zakończenia II wojny światowej , podczas której Inwalidzi ukryli w 1942 r. siatkę oporu , muzeum powiększyło się o Muzeum Orderu Wyzwolenia i Muzeum Historii Współczesnej .

Zabytkowy Charles-de-Gaulle to multimedialna przestrzeń 2500  m 2 w podziemiach, zainaugurowana22 lutego 2008, który śledzi życie i twórczość generała de Gaulle'a poprzez obraz i dźwięk, głównie za pomocą dokumentów audiowizualnych.

Administracja

Hôtel des Invalides był zarządzany przez gubernatorów (1670-1792), generalną radę dyrektorów (1793-1796), komturów (1796-1803), ponownie gubernatorów (1803-1871), kolejnych dowódców (1871-1941) i wreszcie gubernatorzy ponownie od 1941 roku.

W Les Invalides mieści się również Sekretariat Generalny Obrony i Bezpieczeństwa Narodowego oraz biuro gubernatora wojskowego Paryża .

Galeria

  • Dziedziniec Inwalidów.

  • Widok kopuły od strony północnej.

  • Fragment północnej bramy wjazdowej na esplanadzie.

  • Widok z latarni na budynki Les Invalides, esplanadę i miasto Paryż.

  • Les Invalides i most Alexandre III od brzegu Sekwany.

  • Dziedziniec główny widziany nocą, od 2011 roku animowany przez program wideo La Nuit aux Invalides .

  • Widok z wieży Montparnasse.

  • Fragment marmurowych posadzek pod kopułą.

  • Zbroja cesarza Qianlonga na wystawie w Muzeum Armii .

  • Organ Saint-Louis-des-Invalides.

Kultura

  • Hôtel des Invalides był tematem filmu dokumentalnego na zamówienie wyreżyserowanego przez Georgesa Franju w 1951 roku . Dokument ślizgający się przez cały film w stronę krytyki i potępienia wojny i jej konsekwencji, armia odmówiła.
  • Zakończenie filmu Przygody rabina Jakuba rozgrywa się na dziedzińcu Hôtel des Invalides.
  • Koniec Guignolo odbywa się na dziedzińcu Hôtel des Invalides. Kopuła nie została jeszcze przemalowana.

Uwagi i referencje

  1. Wskazówka n o  PA00088714 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
  2. Élisabeth Belmas i Serenella Nonnis-Vigilante , Zdrowie ludności cywilnej i wojskowej: nowe podejścia i nowe źródła szpitalne, XVII-XVIII w. , Villeneuve d'Ascq, Presses Universitaires du Septentrion,2010, 311  s. ( ISBN  978-2-7574-0162-0 , czytaj online ) , s.  52.
  3. Już w 1575 r. Henryk III utworzył przy rue de Lourcine , w dawnym miejscu „  Hotel-Dieu du Patriarche”, królewski i gościnny dom dla oficerów i niedołężnych żołnierzy, zwany „królewskim domem miłosierdzia”. Chrześcijanin”.
  4. W 1603 Henryk IV wydał nowy edykt na rzecz królewskiego domu chrześcijańskiej dobroczynności, który przyznawał mu część dochodów ze szpitali i chorób.
  5. Pierre Gouhier, Wojsko , edycje uniwersyteckie,1983, s.  64.
  6. Jean-Pierre Labatut, Ludwik XIV, Król Chwały , Drukarnia Narodowa,1984, s.  155.
  7. Guillaume de Jerphanion, Żołnierze Francji. Armia w sercu narodu , L'Harmattan ,2013, s.  280.
  8. Anne Muratori-Philip, Historia Inwalidów , Perrin ,2001, s.  20.
  9. François Lagrange i Jean-Pierre Reverseau, Les Invalides. Państwo, wojna, pamięć , Gallimard ,2007, s.  17.
  10. rok do podania, nie może być 1789
  11. Journal z Narodowego Związku zawodników , n O  5, str. 5
  12. Artysta: dziennik literatury i sztuk pięknych , Paryż,1840( czytaj online ) , s.  241.
  13. Od tego czasu został zastąpiony przez pomnik La Défense de Paris .
  14. Posąg Napoleona u Inwalidów .
  15. Historia , na terenie diecezji do armii.
  16. François Poche i Jean-Claude Rochette, Le Dôme des Invalides. Odrestaurowane arcydzieło , Somogy,1995, s.  66.
  17. Saint-Louis-des-Invalides katedry na terenie diecezji do armii .
  18. Zob. np. Almanach Royal pour 1788 , s. 104 i Abbé Delarc, Kościół paryski podczas rewolucji francuskiej, 1789-1801 , Paryż, Desclées de Brouwer, sd (ok. 1900), t. 1, rozdział VII, s. 280-392. Skonsultuj się online .
  19. Marie Louise Biver Fontaine, Paryż, Librairie Plon, 1964.
  20. Yvan Chrystusa, Paris des Utopies , ed. Balland, Paryż 1977, s.  86 .
  21. Georges Gugliotta, oficer sztabowy: General Courtot de Cissey, reorganizator armii francuskiej (1810-1882) , Montpellier, Université Montpellier-III ,1987, 1109  s. , s.  362.
  22. Dokumentacja francuska , Paryż 1980.
  23. Hôtel national des Invalides , Ministerstwo Sił Zbrojnych, 27 września 2015 r.
  24. Szpital , Institution Nationale des Invalides, 27 marca 2018 r.
  25. Por. Claude Frégnac, Cuda zamków Bretanii i Wandei , Hachette-Réalités, 1970, s.  32 ).
  26. Musée de l'Armée , „  Dôme des Invalides, grób Napoleona I  ” , na www.musee-armee.fr ,8 grudnia 2016(dostęp 8 maja 2018 r . ) .
  27. Louis Antoine Léouzon le Duc, sarkofag Napoleona w jego grobowcu w Les Invalides ,1873, 39  pkt. ( czytaj online ) , s.  10.
  28. „  Dôme des Invalides, grób Napoleona I – Muzeum Armii  ” , na www.musee-armee.fr (konsultacja 21 grudnia 2016 ) .
  29. Katedra Saint-Louis des Invalides i Krypta Gubernatorów .
  30. Christian Amalvi, „  Narodowy hołd: ceremonia, która ewoluowała od ataków z 2015 roku  ” , na franceculture.fr ,27 marca 2018 r..
  31. "  A" ceremonia pogrzebowa "dla Simone Veil w środę u Inwalidów  " , na lejdd.fr ,30 czerwca 2017 r..
  32. "  Aznavour na żywo:" Jesteśmy tu, aby oddać hołd mistrzowi francuskiej piosenki  " , na lemonde.fr ,5 października 2018 r..
  33. „  Dlaczego hołd narodowy składa się Inwalidom?”  » , na ouest-france.fr ,27 listopada 2015 r..
  34. Narodowy hołd dla Simone Veil podczas Inwalidów , prezentacja mistrza ceremonii, na youtube.com, 24 min 10 s.
  35. Pierre Breteau, „  Ceremonia oddania hołdu żandarmowi Arnaudowi Beltrame: czym jest hołd narodowy?  » , Na lemonde.fr ,26 marca 2018.
  36. „  Oficjalna strona La Nuit aux Invalides  ” [ archiwum ] .

Zobacz również

Powiązane artykuły

Bibliografia

  • „Narodowa Instytucja Inwalidów”, w Historii medycyny w siłach zbrojnych , tom 3: od 1914 do dnia dzisiejszego , pod kierunkiem Pierre'a Lefebvre'a , wyd. Lavauzelle, 1987, s.  387-397 .
  • Anne-Marie Grué-Gélinet, Trzymając się gwiazdy - tak idzie życie w Les Invalides , Le Recherches Midi, 2020.
  • Generał Malleterre, Napoleon aux Invalides , Paryż, La Renaissance du livre, 1921, 162  s.
  • Gabriel-Louis Pérau , Opis historyczny Hôtel royal des Invalides autorstwa Ojca Pérau […]; z planami, przekrojami, geometrycznymi elewacjami tego budynku oraz obrazami i rzeźbami kościoła, narysowanymi i rytowanymi przez s. Cochin  ; w PARYŻU, Chez Guillaume Desprez, zwyczajny księgarz króla i duchowieństwa Francji, rue St. Jacques, w S. Prosper & aux Trois Vertus, MDCCLVI.
  • Georges Poissona "  Saint-Simon, kopuła Invalides Saint-Denis  " Cahiers Saint-Simon , n O  34,2006, s.  91-104 ( czytaj online )

Linki zewnętrzne