Od końca starożytności , a jeszcze w bieżącym katolicyzmu , spłaszczony (od łacińskiego oblatus „ oferowanych ” i oblatio „ don ”) to laik , który otrzymuje lub nadaje się do klasztoru , który przyjmuje go w celu umożliwienia mu żyć pewne aspekty życia i duchowości monastycznej.
Status oblatury i jej warunki prawne stale ewoluowały od starożytności do czasów współczesnych : pierwotnie oznaczało ono dzieci, które rodzice przekazali klasztorowi, z obowiązkiem troski o ich edukację przez klasztor.
Według CNRTL stara definicja oblata odnosi się do dziecka z rodziny, które kiedyś zostało przekazane przez rodziców do klasztoru, aby mogło poświęcić swoje życie Bogu. Zwykła definicja charakteryzuje mężczyznę lub kobietę, którzy przystąpili do wspólnoty zakonnej, na ogół „po przekazaniu jej swojej własności” i którzy „przestrzegają jej przepisów, ale bez składania ślubów lub wyrzekania się stroju świeckiego. "
Pisownia: kobiecy spłaszczony , liczba mnoga świeccy .
Słowo „oblat” pochodzi od łacińskiego słowa oblatus „ofiarowany”, które dało oblatio „don”. W starożytności słowa te miały najpierw znaczenie prawne. Współcześni teoretycy oblacji benedyktyńskiej opierają duchowość tej praktyki na łacińskim przekładzie listu Pawła do Efezjan (rozdz. 5, w. 2), który kwalifikuje jako oblatio ofiarę, którą złożył z niego Chrystus . także rozdział 10 Listu do Hebrajczyków ). W starożytnych chrześcijańskiego monastycyzmu ( katolickie i prawosławne Kościoły ), w szczególności w art Mistrza i w zasadzie od św Benedykta (rozdział 59), Oblatus wyznaczony dzieci, szlachetne lub nie, który po wniosek ich rodziny, byli " ofiarowane” na służbę Bogu w klasztorze, którego zadaniem jest ich wychowanie i opiekowanie się nimi materialnie i duchowo. Chodziło o nadzorowanie przyjmowania – materialnego, wychowawczego i duchowego – dzieci, których rodzice nie chcieli lub nie mogli już przyjąć. Rozdział 59 dostarcza monastycznej odpowiedzi na fakt społeczny w takim samym stopniu, jeśli nie bardziej niż religijny.
Od zamożnych rodzin proszono o dotację, najczęściej finansową, w zamian za edukację ich dziecka i opiekę kościelną, podobną do tej, jaką otrzymują mnisi. Oblatami opiekowali się wszyscy mnisi i podobnie jak oni podlegali zasadom posłuszeństwa , ubóstwa i czystości . Już Reguła Mistrza przewidywała, że pewnego dnia będą mogli osobiście ratyfikować swoją darowiznę. Św. Benedykt nic o tym nie mówi, a historia pokazuje, że nie zawsze tak było. Teoretycznie oblaci podążali za życiem wspólnoty, ale korzystali z uprzywilejowanego traktowania (głównie żywności) dostosowanego do ich młodego wieku, zgodnie z zasadami, za które odpowiadał opat i lokalnymi zwyczajami. Ludwik Pobożny w 817 r. zastrzegł im dostęp do wewnętrznych szkół klasztornych, ustanawiając szkoły zewnętrzne dla pozostałych dzieci. Oblacja jest więc początkiem instytucji szkół monastycznych otwartych dla dzieci.
Już w średniowieczu i na długo przed końcem tego systemu, w którym patrycjusze, ale także zwykli ludzie, narzucali swoim dzieciom wybór życiowy, oblaci byli także dorosłymi, którzy osobiście ofiarowali się klasztorowi. Niektórzy wstąpili do klasztoru pro remedio animae („na lekarstwo duszy”):
Inni oferowali swoją działalność, przedkładając atmosferę klasztorną nad męki potężnych panów. W wieku dorosłym wielu oblatów zajmowało wysokie urzędy w duchowieństwie: oblatura była wówczas ważną okazją do awansu społecznego. Niektórzy wolą opuścić klasztor, aby zakończyć to życie, którego nie wybrali. Prawo zapewni im możliwość inteligentnej ratyfikacji tego wyboru życia, gdy tylko osiągną konieczną dojrzałość w wieku określonym przez prawo. Ten ostatni ewoluował na przestrzeni wieków. Dziesiąty Rada Toledo (the VII th century) ustala się na dziesięć lat minimalny wiek, w którym dziecko może być podana przez rodziców w służbie Boga i Rady z Paryża 1212 zarządził, że nikt nie być odbierane przed ukończeniem osiemnastu lat . Należy zauważyć, że są to sejmiki wojewódzkie, których decyzje odnoszą się do prawa partykularnego i świadczą o praktykach lokalnych, a nie o ogólnych zasadach prawnych. Prawo powszechne (Karolingi Kapituła Ludwika Pobożnego w 817 r., następnie Dekret z Gratien (z 1140 r.) określi tryb ratyfikacji oblatury. Przynajmniej we Włoszech praktyka oblatowania dzieci była kontynuowana - po tej dacie (przypadek Tomasza z Akwinu z Monte Cassino) Sobór w Konstancji zastrzega, że dzieci nie są przyjmowane do święceń ani do profesji przed osiągnięciem wieku dojrzewania.
Status oblacji zmieniał się na przestrzeni wieków. Obiat z dzieciństwa nigdy tak naprawdę nie został zniesiony, ale wyszedł z użycia. Jest to wymóg wolnego wyboru rodzaju życia w wieku rozumu i zakaz przyjmowania poddanych wbrew ich woli – mocno postulowany w kontekście dyskusji związanych z soborami w Bazylei i Konstancji i mocno uchwalony na soborze trydencki - który spowodował, że oblatury dzieci przekształciły się w inne zasymilowane formy, takie jak kolegia alumnackie, monastyczne, parafialne i diecezjalne (Trydenckie), statuty renderów, braci świeckich i dary oraz oczywiście oblatury dla dorosłych.
Oblat jest chrześcijaninem związanym szczególną więzią ze wspólnotą monastyczną rodziny benedyktyńskiej, bez przynależności do niej w sensie właściwym i kanonicznym, w szczególności bez składania takich samych ślubów jak mnisi, ale dążący do życia zgodnie z duchem wypowiedź monastyczna i otrzymanie w zamian pewnego towarzyszenia duchowego.
W obecnej praktyce wiele wspólnot monastycznych typu benedyktyńskiego ( benedyktyni i cystersi ) posiada pewną liczbę oblatów. Istnieją dwa statuty oblaturalne, związane głównie z klasztorami, które podlegają regule św. Benedykta: oblatów świeckich i oblatów regularnych .
Że świeccy są prywatne formalna obietnica (odnawialny co roku lub na całe życie), aby śledzić Reguła św Benedykta w życiu prywatnym, w domu iw pracy, jak najbliżej ich szczególnych okoliczności i wcześniejszych zobowiązań.
W kilku zakonach oblaci to mężczyźni lub kobiety, żonaci lub kawalerowie.
Regularne spłaszczony , znany również jako klasztoru , żyć pod rządami ze wspólnoty monastycznej, zwykle w niej następujące główne obchody i uczestnicząc w liturgii, bez wymawiania publiczne śluby zakonne . Kandydat do oblacji podejmuje, po roku próby, proste zobowiązanie do życia w klasztorze, które przyjmuje przełożony w obecności całej wspólnoty. Oblaci dzielą życie, pracę i modlitwę mnichów stosownie do swoich sił, pod odpowiedzialnością przełożonego lub zakonnika delegowanego w tym celu i bez wynagrodzenia. Nie są uważani za mnichów ani mniszki. Mogą nosić habit religijny identyczny jak u mnichów lub nieco inny.
Nie składają formalnie trzech ślubów zakonnych (czystości, ubóstwa, posłuszeństwa), ale zobowiązują się do posłuszeństwa przełożonemu wspólnoty.
Oblat zwyczajny lub przełożony mogą z własnej inicjatywy odwołać to zaangażowanie w każdym czasie, z uzasadnionych powodów, a jeśli inicjatywa pochodzi od opata, po konsultacji z kapitułą.
Przez analogię z Oblatów monastycznego, system oblat wojskowej jest potwierdzone we Francji między XIII TH i XVIII th wieku.
Pewni zasłużeni żołnierze i oficerowie, którzy zostali niepełnosprawni w wyniku poważnych obrażeń, mogli zostać mieszkańcami niektórych klasztorów. Ta praktyka, rozważana od czasów Philippe-Auguste , rozprzestrzeniła się za Saint Louis wraz z powrotem do Europy wielu niepełnosprawnych krzyżowców.
Ustanowiono także odznaczenie (przez króla Henryka III ) dla uhonorowania tych oficerów i żołnierzy rannych w służbie państwa: Order Chrześcijańskiej Miłosierdzia (biały krzyż zakotwiczony i niebieska wstążka). Tę instytucję udoskonali Henryk IV , później zainspirował Ludwika XIV do założenia Hôtel des Invalides . Od 1670 roku i aż do końca XVIII th wieku (głównie z rozpoczęciem budowy Hotel des Invalides w Paryżu), system wojskowy oblaci stopniowo zniknął.
Słowo oblat kojarzy się z nazwą kilku zakonnych zgromadzeń zakonnych lub instytutów, które używają terminu oblaci w znaczeniu „ofiarowani Bogu”: