Paul Pau

Paul Pau
Paul Pau
Generał Paul Pau
Narodziny 29 listopada 1848
Montelimar ( Francja )
Śmierć 2 stycznia 1932
Paryż ( Francja )
Pochodzenie Francja
Uzbrojony Piechota
Stopień generał
Konflikty Wojna 1870
Wojna 14-18
Nagrody Legion Honor GO ribbon.svgWielki Oficer
z Legii Honorowej
Medal wojskowy ribbon.svg medal wojskowy
Croix de Guerre 1914-1918 ribbon.svg1914-1918 wojennej krzyż z palmy
Pamiątkowy medal z wojny 1914-1918 ribbon.svgpamiątkowym medalem 1914-1918

Paul Pau (Paul Marie César Gérald Pau), ur29 listopada 1848w Montélimar ( Drôme ) i zmarł dnia2 stycznia 1932w Paryżu jest francuski generał .

Biografia

Paul Marie César Gérald Pau urodził się w Montélimar dnia 29 listopada 1848Vital Esprit Césaires Pau, kapitan 68 pułku piechoty i Louise Pétronille Eyma Alléaume.

Kariera oficerska

Studiował w National Military Prytaneum, a następnie w Corniche Drouot Lycée Henri-Poincaré w Nancy. W 1867 wstąpił do promocji Mentana de Saint-Cyr . W miejscu 60 na 259, opuścił szkołę w 1869 w piechocie.

Podporucznik 1 st październik 1869w 78. pułku piechoty został ranny w lewe udo6 sierpnia 1870tego samego dnia okaleczony w bitwie pod Frœschwiller , z uniesioną prawą ręką. Pomimo kontuzji służył podczas tej wojny w armii prowincji i został mianowany porucznikiem le26 października 1870 następnie kapitanem 8 listopada 1870ma mniej niż dwadzieścia dwa lata. Kończy konflikt z 63 pułkiem piechoty marszowej .

Przydzielony do 135. pułku piechoty , kapitan Pau brał udział w kampanii przeciwko Komunie Paryskiej (1871) od 16 maja do 7 czerwca 1871 roku. Wkrótce potem został kawalerem Legii Honorowej na24 czerwca 1871. Został kapitanem w dniu jego powołania przez komisję przeglądową stopni 26 lutego 1872 r. Przeniesiony do 120 Pułku Piechoty 1 maja 1872 r., Od 30 marca 1875 r. Pełnił funkcję adiutanta-majora. Major Pau przeniesiony do 77. pułku piechoty 9 marca 1881 roku. Dowódcą batalionu został mianowany 28 lutego 1882 roku. Dowódcą 23. batalionu piechoty został 6 września 1883 roku.

Paul Pau poślubia 7 sierpnia 1884 Marie Henriette z domu de Guntz, inspektor szpitali wojskowych, z którą ma dwoje dzieci: Rolanda i Marie-Edmée.

Walczył w Afryce od 15 stycznia 1885 r. Do 11 września 1886 r. 31 października 1888 r. Upadek z dowódcy konia zranił jego prawą stopę.

Został mianowany podpułkownikiem 117 pułku piechoty 15 kwietnia 1890 r., A następnie pułkownikiem 45 pułku piechoty 2 października 1893 r. Pułkownik Pau objął dowództwo 54 pułku piechoty 11 października 1894 r. Został mianowany generałem brygady. 12 lipca 1897 roku.

W 1903 roku został generałem dywizji , a od 1906 do 1909 dowodził na 16 i 20 th  korpus .

Do Wysokiej Rady Wojennej

Był członkiem Naczelnej Rady na czas wojny od 1909 do 1913 r. W 1911 r. Odmówił objęcia stanowiska szefa sztabu, częściowo ze względu na swój wiek, ale przede wszystkim dlatego, że odmówiono mu prawa do powoływania generałów bez kontroli rządu. Do rezerwy przeniósł się w 1913 roku.

W tym samym roku kierował śledztwem dotyczącym fali buntu w koszarach przeciwko trzyletniej ustawie . Bardzo szybko przypisał odpowiedzialność propagandzie antymilitarystycznej. Nastąpiła fala represji wobec Generalnej Konfederacji Pracy (CGT) i anarchistów .

Dnia awansował do Wielkiego Krzyża Legii Honorowej10 lipca 1913, przed otrzymaniem medalu wojskowego w dniu6 grudnia tego samego roku.

Pierwsza wojna światowa

Kiedy w 1914 r. Wybuchła pierwsza wojna światowa, generał Joffre , naczelny dowódca wojsk francuskich, wyprowadził generała Pau z emerytury, aby powierzyć mu armię Alzacji, która miała uczestniczyć w ofensywach przewidzianych w Planie. XVII , aby odzyskać „ Alzacja-Lotaryngia” . Pomimo sukcesu w Alzacji, Pau musiał się wycofać z powodu porażek Lorraine pod Morhange i Sarrebourg. Kiedy Joffre rozumie, że szanse na szybkie zwycięstwo w Alzacji poleciał i że Francja jest teraz zagrożona przez szybki klęsce armia dowodzona przez Pau rozpuszcza się i wysłał swoich ludzi na północ do VI th armii do udziału w pierwszej bitwie nad Marną .

Następnie we wrześniu 1914 r. Rozpoczął karierę dyplomatyczną jako doradca wojskowy króla Belgów w Antwerpii. Udaje mu się przekonać tego ostatniego do porzucenia ufortyfikowanej pozycji Antwerpii i przyłączenia się do sił alianckich we Flandrii. Złożył jednak lekkomyślną obietnicę, że armia belgijska będzie mogła oddychać po przejściu na emeryturę. Kiedy Niemcy upierali się przy zmuszaniu Ysera, generał Foch napotkał trudności w zmuszeniu Alberta I do przyjęcia obowiązku pełnego zaangażowania i niemożności dotrzymania obietnicy.

Od lutego do kwietnia 1915 r. Generał Pau przebywał z misją na Bałkanach, a następnie w Rosji. W listopadzie 1915 r. Objął dowództwo francuskiej misji wojskowej w głównej kwaterze rosyjskiej. Wojna jeszcze się nie skończyła, gdy generał Pau został wysłany do Australii. Nie ma go prawie rok13 lipca 1918 w 1 st sierpień 1919. Po powrocie został wymieniony przez ministra wojny na rozkaz armii francuskiej, jako „wyświadczający najwybitniejsze zasługi dla wspólnej sprawy” (10 listopada 1920 r).

Po konflikcie

Był prezesem Francuskiego Czerwonego Krzyża od 1918 do 1932 roku.

Plik 4 marca 1919, jest zaproszony do Zgromadzenia Ustawodawczego Quebecu . Po przemówieniu Josepha-Édouarda Perraulta na jego cześć, generał Pau podchodzi do biurka Perraulta, podaje mu rękę i mówi kilka słów, łamiąc regulamin Izby według L'Événement . Tych kilka słów znalazło się w dzienniku Zgromadzenia.

W Maj 1920, został mianowany członkiem komitetu sterującego Ligi Patriotów pod przewodnictwem Maurice'a Barres'a .

Zmarł w Paryżu dnia 2 stycznia 1932i jest pochowany w „skarbcu gubernatorów” Hôtel des Invalides .

Pisma

Nagrody

Pau otrzymał następujące odznaczenia w Narodowym Orderu Legii Honorowej:

Inne dekoracje:

Daniny

Ulica w Montrealu nosi jego imię „Paul-Pau”. Rue du Général Pau istnieje również w jego rodzinnym mieście Montélimar.

Bibliografia

  1. „  Cote LH / 2779/6  ” , baza danych Leonora , francuski Ministerstwo Kultury
  2. Kim jesteś?: Rocznik współczesnych; noty biograficzne, tom 3 s.  590 C. Delagrave, 1924
  3. Historia 52 th  promocja specjalnego cesarskiej szkoły wojskowej w Saint-Cyr (1867/69) , John Boy 2011
  4. „  Stan funduszy prywatnych T.1  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) P.  91 , Ministerstwo Obrony, Służba Obrony Historycznej
  5. „  Maj 1913: Beginnings of Rebinies in the Baracks  ” , na www.alternativelibertaire.org (dostęp 27 maja 2018 )
  6. Pierre Rocolle, The Hecatomb of the Generals , Paris-Limoges, Lavauzelle,1980, 373,  str. , s.  86
  7. „  Korespondent wojenny i generał  ”, Sources de la Grande Guerre ,5 lutego 2013( czytaj online , sprawdzono 27 maja 2018 r. )
  8. „  Francuskie dokumenty dyplomatyczne, 1915: 15 września - 31 grudnia, tom 3  ” , na books.google.ca , Ministerstwo Spraw Zagranicznych , s.  529
  9. „  Debaty Zgromadzenia Ustawodawczego (ponownie ukonstytuowane debaty)  ” , 14. parlament, 3. sesja ,4 marca 1919(dostęp 6 lutego 2017 ) .
  10. La Presse , 28 maja 1920, s.  2 .
  11. (w) Spencer Tucker ,, Laura Matysek Wood i Justin D. Murphy , Europejskie mocarstwa w pierwszej wojnie światowej: encyklopedia , Taylor & Francis ,1996, 783  str. ( ISBN  978-0-8153-0399-2 , czytaj online ) , str.  549
  12. Bertrand BEYERN , Przewodnik po grobach znanych mężczyzn , Recherche Midi,8 grudnia 2011, 385  pkt. ( ISBN  978-2-7491-2169-7 , czytaj online ) , str.  167
  13. „  Cote LH / 2779/6  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury
  14. Dekret Wodza Naczelnego L. 2956 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 11)

Linki zewnętrzne

obraz ikony Obraz zewnętrzny
Generałowie Michel, Percin, Messimy, Pau National Library of France