Antoine Parmentier

Biografia

Narodziny	12 sierpnia 1737 Montdidier
Śmierć	17 grudnia 1813(w 76) Paryż
Pogrzeb	Cmentarz Pere Lachaise
Imię w języku ojczystym	Antoine Augustin Parmentier
Imię urodzenia	Antoine Augustin Parmentier
Skrót w botanice	Parm.
Narodowość	Francuski
Dom	Francja
Trening	Liceum Louis-le-Grand
Zajęcia	Botanik , farmaceuta , lekarz , agronom , dietetyk , cenzor królewski

Inne informacje

Pole	Nauka o roślinach ( d )
Członkiem	Academy of Sciences Turyn Academy of Sciences (1803)

Podpis Parmentiera w liście skierowanym do Renou, profesora historii naturalnej w centralnej szkole w Angers, 18 Vendémiaire, rok VI.

Grobowiec Antoine Parmentier na cmentarzu Père-Lachaise.

Antoine Augustin Parmentier , urodzony dnia12 sierpnia 1737w Montdidier i zmarł dalej17 grudnia 1813w Paryżu jest farmaceutą wojskowym, agronomem , dietetykiem i higienistą francuskim .

Pionier w chemii żywności i agrobiologii , jest najbardziej znany ze swoich działań na rzecz promocji spożycia ziemniaków przez ludzi, ale także ze swojej pracy nad higieną żywności, stosowaniem ziemniaków. Nowa żywność w okresach częstego głodu i jako wojsko farmaceuta (odgrywający znaczącą rolę w farmaceutycznej organizacji służby zdrowia w ramach Cesarstwa ).

Biografia

Lata treningu

Antoine Augustin Parmentier urodził się w burżuazyjnej rodzinie: jest najmłodszym z pięciorga dzieci Jean-Baptiste Parmentier (6 kwietnia 1712 - 26 czerwca 1788), która prowadzi skromny sklep stacjonarny przy głównej arterii Montdidier , wioski handlowej w Pikardii. Jego matką jest Marie-Euphrosine Millon (6 maja 1706 - 14 lutego 1776), córka sklepu spożywczego. Jego ojciec doświadczył odwrócenia losu, a edukację jego dzieci zapewnia żona, z pomocą proboszcza księdza Daugy'ego, który wpaja je w łacinę, niezbędną w zawodzie farmaceuty. Dołączył do Montdidier w 1750 roku jako urzędnik w fryzyjskiej aptece, którą właśnie przejął daleki kuzyn Paul-Félix Lendormy, ten aptekarz szkolący go w farmacji . W 1755 r., Polecony przez Lendormy'ego, został praktykantem w aptece Simmonet przy rue Croix-des-Petits-Champs w Paryżu i został zakwaterowany u swojego mistrza praktykanta Jean-Antoine'a Simonneta, takiego jak Picard.

Farmaceuta wojskowy

Nie mając środków na otwarcie własnej przychodni, postanawia zaciągnąć się do armii, która potrzebuje aptekarzy. WMarzec 1757, został zatrudniony przez Louisa Claude Cadet de Gassicourt , głównego aptekarza w Hôtel des Invalides i przydzielony jako aptekarz trzeciej kategorii w szpitalach armii hanowerskiej dowodzonej przez marszałka d'Estrées podczas wojny siedmioletniej . Pierre Bayen , szef tego oddziału, zauważa jego działalność, inteligencję i „żarliwe oddanie się obowiązkom”: zostaje jego przyjacielem i powołuje się na zainteresowanie Chamousseta , generalnego zarządcy szpitali. Podczas epidemii czerwonki, która pustoszy armię, udowadnia swoje możliwości. Pięć razy wpadał w ręce wroga, ale z powodu braku aptek w armii był systematycznie zwalniany podczas wymiany więźniów. Dzięki jego dwóch ochraniaczy Bayen i Chamousset The Lieutenant-General of the Armies, książę Choiseul , sprawiło mu wspinać się w szeregi: drugiej klasy farmaceutęStyczeń 1758, pierwsza klasa (tj. adiutant ) w 1760 roku.

Chemia była wtedy szczególnie praktykowana w Niemczech, a Parmentier zastosowany tam pod okiem Mayera (en) , słynnego aptekarza z Frankfurtu nad Menem . Mógł zostać jego zięciem i następcą, ale nie chce rezygnować z kraju. W 1763 roku, po powrocie do Paryża, uczęszczał na kursy fizyki u Abbé Nolleta, których został przygotowującym, chemii Rouelle i botaniki z Jussieu . Plik16 października 1766zdobył w konkursie miejsce asystenta aptekarza w Hôtel des Invalides . Dyplom jako główny aptekarz apteki Invalides otrzymał dnia18 lipca 1772. Przechodzi dyplom magistra aptekarz stopnia zwycięzca magisterskiej na28 maja 1774. Powstaje jednak konflikt z „Szarymi Zakonnicami” (imieniem Sióstr Miłosierdzia ), które chcą zachować swoje prerogatywy w zarządzaniu szpitalem i apteką Inwalidów. Prawdopodobnie chcąc wyjść z tego impasu, Parmentier zrezygnował ze stanowiska głównego aptekarza29 lipca 1774. W zamian Ludwik XVI uczynił Parmentiera rezydentem króla w Les Invalides. Utrzymuje tam mieszkanie za darmo i może teraz całkowicie poświęcić się swoim badaniom. Jego siostra Marie-Suzanne (14 kwietnia 1736-10 grudnia 1809) wdowa osiedla się z nim w tym mieszkaniu, „aby prowadziła dom, zapewniała sekretariat, uczestniczyła w badaniach”, tworząc nierozłączny duet.

W 1779 r. Został cenzorem królewskim . Z6 czerwca 1779 aż do Maj 1781, był aptekarzem-majorem szpitali wojskowych w oddziale Le Havre i Bretanii podczas wojny morskiej Francji i Anglii .

Jego praca na ziemniaku

Podczas wojny siedmioletniej jako więzień wojskowy w Prusach Parmentier skosztował owsianki ziemniaczanej i dostrzegł wartości odżywcze tej bulwy. W Hanowerze odkrył w szczególności swoją kulturę internetową, która zwiększyła jego produktywność. W Europie poza granicami Niemiec, jest uprawiany we Włoszech w XVI th wieku w Alzacji i Lotaryngii w XVII th century, w Sabaudii w końcu XVII -tego wieku i został przyjęty na południu, w Anjou i Limousin. Często nosi nazwę „trufola” (lub pokrewną), w związku z jej wyglądem i podziemnym pochodzeniem. Jednak została odrzucona przez północną Francję, w tym Ile-de-France, skąd pochodził Parmentier, a nawet zakazano jej uprawy przez parlament paryski w 1748 r.

Po klęskach głodu, które miały miejsce we Francji w 1769 i 1770 r., Akademia Besançon w 1771 r. Zaproponowała, za swoją cenę, oznaczenie substancji spożywczych, które mogłyby złagodzić klęski głodu. Parmentier stwierdza w ukoronowanym pamiętniku, że łatwo było wyekstrahować ze skrobi dużej liczby roślin mniej lub bardziej obfite źródło składników odżywczych. Pod koniec publikacji jego rozprawy, Akademia Nauk, Belles-Lettres et des Arts nagradza go, pomimo zakazu przez parlament (który ma władzę nad większością północnej Francji) uprawy ziemniaków z 1748 roku.

W 1772 r. Członkowie Wydziału Lekarskiego Paryża długo pracowali nad tym tematem i ostatecznie stwierdzili, że spożywanie ziemniaków nie stanowi żadnego zagrożenia. Ale ziemia, na której założył swoje plantacje w pobliżu Les Invalides, należała do zakonnic Zakładu i w opozycji do nich wkrótce musiał zrezygnować z ich uprawy.

Napisał kilka wspomnień, aby promować wartości odżywcze ziemniaka dla człowieka, podczas gdy do tej pory był on pozostawiony bydłu lub „chudym dniom” wspólnot religijnych (podziemna bulwa, w rzeczywistości jest to najwyżej klasyfikowana. „ skala bytów ”) oraz zlikwidowanie powszechnych uprzedzeń na tej bulwie, oskarżanych o wywoływanie chorób (gorączka, trąd, dżuma czy skrofulum) i zubożenie gleby. La Manière de faire le pain de ziemniaki, bez mieszania mąki w 1779 r., Nawiązuje do wcześniejszych prób Joachima Faigueta de Villeneuve i François Mustela (agronoma z Rouen, który rozwinął kulturę w Normandii, oskarża Parmentiera przy tej okazji o plagiat jego pamięci) chleb zrobiony z mąki ziemniaczanej i pszenicy, jęczmienia lub żyta, Parmentier bierze te doświadczenia do zrobienia tylko mąki ziemniaczanej, ale proces jest trudny w użyciu, ponieważ zajmuje sześć dni. Kontynuował swoją "Parmentière crusade", uzyskując od rządu dwa obszary ziemi na równinie Sablons , polu wojskowym uznanym za nieuprawne, aby sadzić bulwy ziemniaka na14 maja 1786. Robiąc bukiet z niektórych z nich, przedstawia go Wersalowi w towarzystwie botanika Philippe'a Victoire Levêque de Vilmorin le24 sierpnia 1786, w wigilię święta św. Ludwika, królowi Ludwikowi XVI, który natychmiast umieszcza kwiat w swojej butonierce i jeden w peruce Marii Antoniny. Przykład monarchy (który składa hołd uczonemu, deklarując: „Francja pewnego dnia podziękuje ci za znalezienie chleba ubogich”) dotyczy dworzan i reszty Francji.

Parmentier będzie również promować ziemniaka organizując kolacje, na które zaproszeni zostaną prestiżowi goście, jak np. Benjamin Franklin czy asystent Lavoisier .29 października 1778, przed piecami piekarskimi w Hôtel des Invalides , gdzie do pieca wkładany jest chleb z mąki ziemniaczanej. 1 st listopada wszyscy goście znajdą się na stole gubernatora Invalides przetestować chleb i dwadzieścia potraw. Chociaż wynik smakowy jest mierny, Journal de Paris opisuje to wydarzenie jako „najważniejsze odkrycie stulecia”, a ta operacja reklamowa jest dla Parmentier okazją do opublikowania The Perfect Baker lub kompletnego traktatu o produkcji i handlu chlebem oraz otworzyć szkołę piekarniczą w 1780 roku.

Jednak niektórzy są nadal podejrzliwi, a według legendy Parmentier stosuje podstęp, aby przezwyciężyć niechęć: ma pole równiny Sablonów strzeżone przez uzbrojonych ludzi w dzień, ale nie w nocy. Utrzymanie pola podnosi wartość kultury w oczach paryżan, którzy uważają, że jest to przysmak zarezerwowany dla stołu króla i najwyższych panów, a nocą kradzieże bulw są zamożne. Dlatego paryżanie skorzystali z okazji, by „ukraść” bulwy, a konsumpcja rozprzestrzeniłaby się. W rzeczywistości żołnierze w dzień obserwują cały plac manewrowy, tak jak na każdym terenie wojskowym, a listy Parmentiera do stewarda ujawniają jego obawy, że nocne loty niedojrzałych bulw (brak deszczu i uboga gleba skutkują opóźnieniem sezon) niekorzystnie wpływają na promocję ziemniaka. W następnym roku powtórzył swoje doświadczenie w Les Sablons oraz, aby zapobiec „degeneracji” sadzonek, na równinie Grenelle , co zaowocowało publikacją na temat27 czerwca 1787z dysertacji na uprawę ziemniaków w równinach Sablons i Grenelle .

Francuski agronom Henri Louis Duhamel du Monceau podkreślał jednak od 1761 r. Zainteresowanie tej bulwy w okresie niedoborów żywności i, wbrew temu, co się często pisze, spopularyzował przed Parmentierem użycie ziemniaka. Ponadto Parmentier bez wahania określa Chevalier Mustel jako „pierwszego apostoła ziemniaków we Francji, znanego z doskonałych dzieł”. Chociaż uważano go za mdły, mączny i wietrzny, rzeczywiście ziemniak był na wsi gotowany na wsi z bekonem i solą lub gotowany pod popiołem do gulaszu, a u bardziej zamożnych ludzi był dodawany do masła, mięsa, i to na długo przed narodzinami Parmentier. Parmentier umożliwił bowiem, dzięki swym talentom do promocji, królewskiemu uznaniu i doświadczeniu w uprawie ziemniaków na równinie Sablons, cofnięcie ziemniaka z jego wizerunku kiepskiej żywności i wprowadzenie do konsumpcji tej bulwy wśród elity, czyniąc z ziemniaka „warzywo chaty i zamku”.

Inne prace na zawiasach rewolucji naukowej

Skupia się także na kasztanach (1780), kukurydzy czy pszenicy z Turcji, w odpowiedzi na temat z Akademii Bordeaux (1785). Będąc pionierem chemii żywności, zastąpił metodę podgrzewania retorty , która zniszczyła składniki żywności, które chcieliśmy przeanalizować, delikatniejszą ekstrakcją stosowaną wcześniej przez Claude de La Garaye . Jest dietetykiem i higienistą, zajmuje się również skrobią, chlebem ( Perfect baker, czyli Kompletny Traktat o produkcji i handlu chlebem , 1778, w-8 °), cukrem winogronowym, interesuje się produktami mleczarskimi (stąd z Nicolasem Deyeuxem , w roku VII). Napisał kilka instrukcji podczas głodu w 1785 roku.

Aby zaradzić niedoborowi cukru trzcinowego , zaleca stosowanie cukrów winogronowych i innych słodkich warzyw. On jest zainteresowany w zachowaniu z mąką , winem i mlecznych produktów .

W 1772 roku w towarzystwie Cadeta de Vaux (byłego farmaceuty w Les Invalides) próbował poprawić jakość chleba rozprowadzanego w szpitalach i więzieniach, opracowując nową metodę wypieku chleba . Wraz z Cadet de Vaux założył w 1780 roku szkołę piekarniczą rue de la Grande-Truanderie w Paryżu.

Parmentier zajmuje się również kilkoma tematami związanymi z higieną: bezpieczeństwo zdrowotne ekshumacji, jakość wody, jakość powietrza zwłaszcza na oddziałach szpitalnych, zalecenia dotyczące konserwacji i regularnego opróżniania szamb.

W początkach rewolucji pamięć o jego pracy wystawiła go na pewną niechęć, a następnie w 1793 r. Ziemniak znalazł uznanie u „niwelatorów”, którzy wszędzie go polecali. Parmentier najpierw trzymał się z dala od administracji, potem nadzorował solenie przeznaczone dla Marynarki Wojennej , jednocześnie zajmując się przygotowaniem biszkoptu morskiego .

Zajmuje się również sporyszem kukurydzy , opium i żyta . Opowiada się za konserwowaniem mięsa na zimno . Pracował również nad udoskonaleniem techniki konserwowania żywności poprzez gotowanie, odkrytą przez Nicolasa Apperta w 1795 roku i opublikowaną w 1810 roku.

W 1793 podał nawet techniki, które miały być użyte. Tak właśnie dzięki niemu w 1801 roku powstała pierwsza cukrownia buraczana na zlecenie Delessert .

W 1796 r. Został wpisany na listę Instytutu utworzoną przez nowy dyrektor . W konsulacie został powołany do przewodniczenia Radzie ds. Sanitarnych departamentu Sekwany i do zastąpienia Generalnego Inspektora Hospicjów i Służby Zdrowia (1805 i 1809); napisał kod Pharma ( 3 th ed. 1807). Towarzystwo Rolnicze wysłał go do Anglii z Jean-Baptiste Huzard do ponownego komunikacji naukowej między oboma krajami.

Generalny inspektor służby zdrowia od 1796 do 1813 r. Otrzymał szczepienie przeciwko ospie wietrznej przyjęte przez wojsko i dbał o higieniczne warunki na statkach Marynarki Wojennej. Był jednym z twórców szkoły Boulangerie we Francji w 1800 roku.

Był głównym farmaceutą Armii Côtes de l'Océan w 1803 r. Został pierwszym prezesem Paryskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, od jego powstania w 1803 r., Przewodniczył mu w 1804, 1807 i 1810 r.

Zbyt młody, by uczestniczyć w przygodzie encyklopedystów i zbyt stary, by wziąć udział w początkach XIX th stulecie rewolucji nauki, w tym wyprawy naukowej kampanii egipskiej , Parmentier Jednak naukowiec w pracy niezwykłą dla jego różnorodności. Uczestniczy także w życiu społecznym, współpracując przy tekstach dotyczących reformy rolnej, źródeł kodeksu wiejskiego, zgłaszanych przez Towarzystwo Rolnicze do Zgromadzenia Narodowego . Był członkiem Société d'Agriculture de Paris w 1773 roku. Został wybrany do Académie des sciences na13 grudnia 1795w dziale gospodarka wiejska .

Nie mając żony ani dziecka, poświęcił całe swoje życie badaniom, ale z przykrością stracił w 1809 roku swoją siostrę Marie-Suzanne, powierniczkę i współpracowniczkę, która dzięki jego troskliwej opiece oszczędził mu trudów długiego celibatu. Jego przyjaciele z Bulletin de pharmacy , tacy jak Louis Claude Cadet de Gassicourt , nadali mu przydomek „dobroczynny gburowaty”, ponieważ regularnie zabiegany przez farmaceutów o uzyskanie miejsca lub emerytury, początkowo był niechętny, ale w końcu wykorzystał swoje kontakty, aby im pomóc .

Zmarł z płuc gruźlica , zjedzone przez gruźlicę , w swoim domu w Folie-Genlis, 12 rue des Amandiers-Popincourt . Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu . Jego grób jest regularnie konserwowany przez niektóre firmy farmaceutyczne. Aż do początku XX th wieku, grób ten został ozdobiony ogrodu warzywnego kwitło ziemniaki plany na cześć wielkiego popularyzatora.

Potomkowie

Honoruje anthumes

Konwent Narodowy planuje udzielić mu napiwek trzech tysięcy funtów za świadczone usługi, nigdy wypłacanym. Z drugiej strony przyznała mu złoty medal2 lipca 1795 za „rozmnażanie i oświecenie kultury ziemniaka”.

Wkrótce po utworzeniu Legii Honorowej , Napoleon ogłosił dekret przyznający dziesięć krzyży Legii Honorowej do służb cywilnych i wojskowych w aptece. Listę dziesięciu zdobywców przygotowuje Parmentier, którego nie ma w niej z pokory, dlatego wręczany jest mu jedenasty medal, który wręcza mu cesarz15 lipca 1804. Człowiek dyskretny, nie ubiegający się o zaszczyty, nie został baronem Imperium , w przeciwieństwie do swojego przyjaciela Jean-Antoine'a Chaptala i jego kolegi Antoine-François Fourcroy, którzy otrzymali tytuł szlachecki Cesarstwa .

Podobno w okresie jego istnienia przyznano mu co najmniej 48 dyplomów. Jest w szczególności członkiem Académie des sciences, belles-lettres et arts de Lyon , Académie des sciences de l ' Institut de France (sekcja gospodarki wiejskiej i sztuki weterynaryjnej) na13 grudnia 1795Akademia Aleksandryjska, Berno, Bruksela, Florencja, Genewa, Lozanna, Madryt i Mediolan, Neapol, Turyn i Wiedeń zaliczają go do swoich członków.

Te „ czarne husaria ” z III e Rzeczypospolitej propagują mit pie „wynalazca ziemniaka” legendy stworzonej na długo przed śmiercią PARMENTIER Neufchâteau François Liczba prowadzone z dala od swego ognistego oratorium w pełnej sesji Senatu , ten entuzjasta rolnej podziwiając Parmentiera do tego stopnia, że zdecydował, że ziemniak będzie odtąd nazywany „ solignée parmentière ” (zwyczaj, który został utracony podczas monarchii lipcowej ).

Hołd pośmiertny

Podczas kolonizacji Algierii wioska Oranie Aïn el Hadjar została przemianowana na Parmentier w hołdzie naukowcu.
W czasie wojny 1870 r. „Parmentier” był balonem przewożącym pocztę.
Francja złożyła mu hołd filatelistyczny w 1956 roku.
W 1913 r. Szpital wojskowy Percy de Cambrai przyjął nazwę Parmentier.
W Paryżu , aleja ( 10 th i 11 th okręgi) i stacja metra , stacja Parmentier na linii 3 i koszary Paryż Brygada Straży Pożarnej ( 11 th arrondissement), zostały nazwane na jego cześć.
Na jego cześć wzniesiono pomnik na dziedzińcu wydziału farmacji w Paryżu .
W Saint-Fons (Rhône) szkoła publiczna nosi nazwę Parmentier.
W Ivry-sur-Seine publiczny plac nosi jego imię.

W Montdidier jego posąg z brązu dominuje nad Place Parmentier i wraz z cokołem stanowi pomnik ku czci postaci. Przód tego pomnika przedstawia Parmentiera rozdającego bulwy wdzięcznemu chłopowi.
Kolegium w Montdidier również nosi jego imię.
W Vigneux-sur-Seine , Douanenez i Nantes, ulica nosi jego imię.
W Neuilly-sur-Seine , przed wejściem do ratusza, stoi posąg z brązu przedstawiający Parmentiera, wyrzeźbiony przez André Lavaysse'a w 1982 roku. Herb tego miasta , przyjętej w 1900 roku, jest ładowany z trzech parmentière kwiatach i liściach podkradał ze złota.
We wsi Vierzon znajduje się przedszkole, które nosi jego imię.
Legenda głosi, że jest mu dedykowana nazwa zapiekanka pasterska , a także inne potrawy z ziemniakami (parmentier do omletów itp.).
Martine Aiache, dziekan wydziału farmacji w Paryżu i przewodnicząca komitetu narodowego ds. Obchodów dwusetnej rocznicy śmierci Antoine-Augustin Parmentier, otwiera23 września 2013„Parmentier rok”. Poświęcone mu są z tej okazji pocztówki, książki, znaczki, monety oraz różne wystawy i wydarzenia.

Monument Parmentier w Montdidier.
Posąg Parmentiera na dziedzińcu ratusza w Neuilly-sur-Seine.
Statua Parmentiera na Wydziale Farmacji w Paryżu.
Grobowiec Antoine Parmentier na cmentarzu Père-Lachaise .
Pomnik Parmentiera rozdającego ziemniaki - stacja Parmentier , linia 3, metro w Paryżu.
Panel Historia Paryża : „Les Botanistes-Rue du Chemin-Vert”.

Prace (lista niepełna)

Antoine Parmentier napisał 165 prac rolniczych, z których większość poświęcona jest uprawie ziemniaków.

Pojedyncze wychowanie wróbla , Mercure de France, 1771, 6 s. (pierwsze pisanie Parmentiera)
Badanie chemiczne ziemniaków, w których poddawane są obróbce części składowe pszenicy , Paryż: Didot le jeune, 1773, in-12, xxiv -252 s., Przeczytaj online na Gallica . Przeczytaj online na Wikisource
Ziemniaki w aspekcie zdrowotnym i gospodarczym: praca, w której również zajmujemy się pszenicą i ryżem , Paryż, Monory,1774( czytaj online ).
Rady dla dobrych gospodyń domowych w mieście i na wsi, jak najlepiej upiec chleb , Paryż,1777( czytaj online ).
Sposób wypieku chleba ziemniaczanego bez mieszania mąki , Paris, Imprimerie Royale,1778, 56 s. , w broszurze 8 °. ( czytaj online ), czytaj online w Gallica .
The Perfect Baker , Paryż,1778( czytaj online ).
Krytyczne badanie ziemniaka , 1779
Traktat kasztanowy , Bastia i Paryż: Monory, 1780, za-8 °, xxviii -160 p., Przeczytaj online na Gallica .
Badania nad odżywianiem roślin, które w czasach niedoboru mogą zastąpić zwykłe pożywienie; z nowymi obserwacjami dotyczącymi uprawy ziemniaków , Paryż: Impr. royale, 1781, in-8 °, XVI-599 s., czytaj online w Gallica .
Pamięć ukoronowana 25 sierpnia 1784 roku przez Królewską Akademię Nauk, Belles Lettres et Arts de Bordeaux, w tej kwestii: Jaki byłby najlepszy proces przechowywania tak długo, jak to możliwe, czy to w zbożu, czy w mące, kukurydzy lub pszenicy z Turcji ...? A jakie byłyby różne sposoby, aby to wykorzystać w tych dostatnych latach ...? Bordeaux: A.-A. Pallandre starszy, 1785, in-4 °, 164-V str., Przeczytaj online w Gallica .
Rozprawa o sposobie uprawy i wykorzystaniu kukurydzy na paszę , Paryż: Impr. Royale, 1785; 3 e ed. ( Kukurydza, czyli Pszenica z Turcji, ceniona we wszystkich swoich aspektach [ukoronowana pamięć, tzw25 sierpnia 1784, Royal Academy of Sciences, Belles-lettres et Arts de Bordeaux] ), Paryż: Impr. imperialnym, w Méquignon, starszym ojcu, oraz w A.-J. Marchant, 1812, za-8 °, VIII -303 s.
Wspomnienie o korzyściach, jakie prowincja Langwedocja może czerpać ze swoich zbóż, rozpatrywanych w ich odmiennym związku z rolnictwem, handlem, młynarstwem i piekarstwem , Paryż: impr. des Etats de Languedoc, 1786, in-4 °, [4] -447 p., pl., czytaj online w Gallica .
Rady dla mieszkańców miast i wsi prowincji Langwedocja dotyczące sposobu przetwarzania ich zboża i wypieku chleba w Paryżu drukarni stanów Langwedocji pod kierunkiem PF Didot young, 1787, in-4 °, 52 str., Przeczytaj online w Gallica .
Gospodarka wiejska i krajowa , Universal Ladies Library , rue i Hôtel Serpente, 1788-1797, 8 tomów. Ta encyklopedia dla kobiet była kontynuowana przez cały rewolucyjny okres, który nie był łatwy dla ojca ziemniaka. Tam uczy wiejskie kobiety wszystkiego, co potrzebne do prowadzenia wiejskiego domu. Tom I dotyczy ogólnych obowiązków wobec rolników i ubogich; tom II dotyczy piekarni, mleczarni, serowarni, spiżarni, kuchni, piwnicy, piwnicy; tom III dotyczy zagrody, a następne z dużym bydłem; tom V ogrodu rozkoszy, ogrodu warzywnego. szkółka i drzewo owocowe; tom VI o oraniu i pracach polowych; tom VII łąk, siana, roślin pastewnych i winorośli, lasów, stawów i stawów rybnych. Ostatni tom opisuje rośliny do zastosowań rzemieślniczych: konopie, len, marzanę, rośliny oleiste, tytoń, wiklinę, chmiel, szafran, rabarbar; rośliny przydatne dla ogonistów, garbarzy, introligatorów itp.
Wspomnienie o korzyściach, jakie dla królestwa przyniosłoby rozszerzenie uprawy korzeni warzyw na dużą skalę , jesień 1788 r.
Instrukcja [lub opinia] o ochronie i użytkowaniu ziemniaków , 1789, za-8 °, 24 s.
Traktat o kulturze i zastosowaniach ziemniaków, ziemniaków i karczochów jerozolimskich , wydrukowany na polecenie króla , Paryż: Barrois l'Aîné, 1789, za-8 °, VIII -392 s., Przeczytaj online na Gallica .
Wspomnienie o korzyściach, jakie królestwo może czerpać ze swoich ziaren , Paryż: Barrois l'Aîné, 1789, in-4 °, IV-447 s., Pl., Przeczytaj online w Gallica .
Wspomnienie o naturze i sposobie działania nawozów , broszura in-8 °, 1791 (Annales de Chimie, tom jedenasty,Październik 1791, s. 278-308 ), [ czytaj online ] .
z Nicolasem Deyeuxem , Mémoire sur le sang, w którym odpowiada na to pytanie: Aby określić, zgodnie ze współczesnymi odkryciami chemicznymi i dokładnymi eksperymentami, jaki jest charakter zmian, których doświadcza krew w chorobach zapalnych, chorobach gorączkowych, zgniłych i szkorbut . Paryż, 1791, za-4 °.
Pamięć o wędlinach . Paryż, 1793, za-8 °.
Traktat na ziemniakach , 1795, w-8 °.
z Nicolasem Deyeux , Precis of Experiments and Observations on the different species of Milk, rozpatrywanym w ich związku z Chemistry, Medicine and Rural Economy , Strasburg, FG Levrault; Paryż, Th. Barrois et chez M me Huzard, 1798, in-8 °, 420 p., Przeczytaj online na Gallica
Teoretyczny i praktyczny traktat o kulturze winorośli, ze sztuką wytwarzania wina, eaux-de-vie, spirytusem wina, octy proste i złożone , we współpracy z Jean-Antoine Chaptal , Abbé Rozier i Dussieux, 1801, 2 t. .
Obserwacje dotyczące środków utrzymania i przywracania zdrowia powietrza w mieszkaniach zwierząt domowych , 1802; włożony w tomie VIII w Mémoires de la Société d'rolnictwa de Paris .
Instrukcja uprawy, konserwacji, zastosowań i zalet ziemniaka , Paryż, A.-J. Marchant, 1808, w-12, 72 s.
Traktat o sztuce wytwarzania syropów i przetworów z winogron przeznaczonych do uzupełnienia cukru z kolonii w głównych zastosowaniach gospodarki krajowej , Paryż: Méquignon Elder, 1810, 388 s. ; za 8 °, czytaj online na Gallica .
Praktyczne instrukcje dotyczące składu, przygotowania i stosowania zup warzywnych, powiedz Rumfordowi w Paryżu: Méquignon l'Aîné, 1812, za-8 °, [3] -40 s., Przeczytaj online na Gallica .

Uwagi i odniesienia

Ludovic Baillet, „ Antoine Augustin Parmentier ” , na santerre.baillet.org (dostęp 17 sierpnia 2008 ) .
Ten sklep jest miejscem narodzin Antoine Parmentier. Znajduje się na rue de la Mercerie (obecnie rue Parmentier) w Montdidier , w pobliżu kościoła Grobu Świętego, w którym został ochrzczony, został zniszczony podczas bombardowań pierwszej wojny światowej . Źródło: Antoine-Augustin Parmentier. Farmaceuta i agronom - Un kid de Montdidier , Interuniversity Health Library, Paryż.
Olivier Lafont, Parmentier. Poza ziemniakami , Pharmathemas,2012, 142 pkt. ( ISBN 978-2914399340 ).
Maurice Bouvet, „ Archiwa rodzinne ożywiają początki Parmentier i Vauquelin ”, Revue d'histoire de la pharmacy , vol. 46, n o 157,1958, s. 281.
Antoine Miquel, Pochwała Parmentiera , Dziennik Zdrowia,1823, s. 55.
Léon Gabriel Toraude , Zawiadomienie o Jean-Antoine-Augustin Parmentier (1737-1813) , Revue Moderne de Pharmacie,1919, s. 16
W korporacji aptekarskiej praktyka zawodowa trwa średnio cztery lata. Następnie kandydat oddaje się do służby u mistrza aptekarza w mieście zaprzysiężonym na dwa lata i może zatem przygotować się do egzaminu, który odbywa się w trzech częściach: Akt czytania (czytanie i komentarz do starego tekstu w języku łacińskim), Ustawa o ziołach (rozpoznawanie roślin) i Arcydzieło (przygotowanie preparatów). Mistrz mistrzostwa to praktykant, który przez kilka lat oddaje się w służbę ubogim, co pozwala mu zdobyć tytuł magistra bez konieczności przystępowania do egzaminu, na którym koszty finansowe są znaczne. Źródło: George Dillemann Michel i Marie-Edmee " aptekarzy nagrodami kontrolę paryskich szpitali: szczególny tryb odbioru, XVII th - XVIII th stulecia ," apteki Historia Przegląd , vol. 76, n o 2771988, s. 191-203.
Edmond Blaessinger, Kilka wielkich postaci farmacji wojskowej , J.-B. Baillière et fils,323, s. 1948
R. Massy, „ W aptece w Hôtel Royal des Invalides. Konflikt z 1772 r. Między administracją a Siostrami Miłosierdzia ”, Revue d'histoire de la pharmacy , t. 42, n o 1421954, s. 315-324
Jean Boulaine, Richard Moreau i Pierre Zert, Elementy historii rolnictwa i lasu , Éditions L'Harmattan ,2010( czytaj online ) , s. 150-151
Antoine Balland, francuscy farmaceuci wojskowi , L. Fournier,1913, s. 44
Gourmaud, Jamy, 1970 -... , Moja wycieczka po Francji: ciekawostki przyrodnicze i naukowe , Francuska biblioteka ogólna, dl 2020 ( ISBN 978-2-253-10126-0 i 2-253-10126-5 , OCLC 1182574405 , czytaj online ) , s. 96-97
Dokładny tytuł brzmi: „Jakie rośliny można by zastąpić w przypadku ich niedoboru tymi, które są powszechnie używane i jaki powinien być preparat?” ”. We wspomnieniu opublikowanym w 1773 r. Pod tytułem Krytyczne badanie ziemniaka , poczynił następującą obserwację: „Nasi żołnierze podczas ostatniej wojny jedli dużo ziemniaków; zrobili z tego nawet nadmiar, nie będąc niewygodnym; były moim jedynym źródłem pomocy przez ponad dwa tygodnie i nie byłem ani zmęczony, ani niedysponowany. "
Madeleine Ferrières, History of Food Obawy: Od średniowiecza do zarania XX th century , Seuil,2010, s. 90
Ernest Roze, Historia ziemniaka , J. Rothschild,1898, s. 137
François Mustel, Wspomnienie o ziemniakach i chlebie ekonomicznym, Imprimerie de la Veuve Besongne,1767, 51 str.
Antoine Augustin Parmentier , Sposób robienia chleba ziemniaczanego bez mieszania mąki , Imprimerie Royale,1779, 55 pkt. ( czytaj online )
Jean Callens, Tysiąc lat historii w Nord-Pas-de-Calais i Pikardii , La Renaissance du Livre,2002, s. 166
Według Mornay, Petit Cours d'agriculture , t. I, str. 20 .
Antoine-Augustin Parmentier. Farmaceuta i agronom - wielki popularyzator , Międzyuczelniana Biblioteka Zdrowia, Paryż
(w) Eugene Grubb i William Guilford, Ziemniak , Applewood Books,2007, s. 518
Antoine-Augustin Parmentier (1737-1813) na stronie Agriculture.gouv.fr
Robert Muchembled, Hervé Bennezon i Marie-José Michel, History of Greater Paris: from the Renaissance to the Revolution , Perrin,2009, s. 303
Xavier Joubert, Vaugirard i Grenelle na przestrzeni wieków , SPIG,1960, s. 134
Andrew J. Bourde, Agronomy and agronomists in France in the XVIII th century , SEVPEN,1967, s. 641
Henri-Louis Duhamel Du Monceau, Traktat o uprawie ziemi, zgodnie z zasadami M. Tull , Hippolyte-Louis Guérin i Louis-François Delatour, 1753-1761
Ernest Kahane, op. cytowane, s. 49-51
Antoine Augustin Parmentier , The Perfect Baker lub Complete Treatise on the Making & Trade of Bread of Bread , De l'Imprimerie Royale,1778( czytaj online ) , s. 579
Artykuł „ Ziemniak ” z Diderot's Encyclopédie, 1765, s. 4
Jean Anthelme Brillat-Savarin , Fizjologia smaku , Nabu Press,1855, s. 373
Claude Toussaint Marot de Garaye , Chemia hydrauliczna do ekstrakcji niezbędnych soli z roślin, zwierząt i minerałów za pomocą czystej wody , Chez Didot le Jeune,1775
Jacques-Antoine Dulaure, Fizyczna, cywilna i moralna historia Paryża, od najwcześniejszych czasów historycznych do współczesności , Guillaume et Compagnie,1829, s. 236
Charles Alexandre de Calonne , Hecquet , Louis Guillaume Laborie , Antoine-Alexis Cadet de Vaux i Antoine Parmentier, Zbiór dokumentów dotyczących ekshumacji dokonanych w ogrodzeniu kościoła Saint Eloy w Dunkierce , drukarnia Monsieur,1783
Antoine Parmentier, Fizyczna, chemiczna i ekonomiczna rozprawa o naturze i zdrowotności wód Sekwany , JG Clousier, 1775, in-4, 34 s.
Georges Barral, Historia nauki pod wodzą Napoleona Bonaparte , A. Savine,1889, 290 pkt.
Amable Charles Franqueville , Pierwszy wiek Instytutu Francji , J. Rothschild,1895, s. 114
" Kiedy Parmentier wynalazł ... ziemniaka!" » , W nowej republice ,24 września 2013
Obecnie pod adresem 68 rue du Chemin-vert, Paryż 11 e ), ul17 grudnia 1813. Zobacz Bernarda Stéphane, Mała i wielka historia ulic Paryża , Albin Michel,2000, s. 68
Antoine Balland, francuscy farmaceuci wojskowi , L. Fournier,1913, s. 42
Michel Dansel, Miejsca kultu na cmentarzu Père-Lachaise , redaktor G. Trédaniel,1999, s. 189.
Antoine-Augustin Parmentier. Farmaceuta i agronom - nowe krucjaty ... ale Terror zmienia ich w podejrzanego , Bibliothèque Interuniversitaire de Santé, Paryż
Xavier Riaud, „Szlachetni chirurdzy, lekarze lub farmaceuci Imperium i / lub posiadacze Legii Honorowej”, w: The International Napoleonic Society, Montreal, 2010, s. 1-5
Lista członków, korespondentów i zagranicznych współpracowników Akademii Nauk od czasu jej utworzenia w 1666 r. , Strona academie-sciences.fr
Xavier Riaud, „ Antoine Augustin Parmentier (1737–1813), pierwszy farmaceuta Wielkiej Armii i wielki obrońca ziemniaka ”, Międzynarodowe Towarzystwo Napoleońskie, 2010
M. Bouvet " Senator-liczyć François de Neufchâteau chrzestnego z 'parmentière' ", Revue d'histoire de la farmacji , N O 1541957, s. 152-153 ° C
Étienne Jouzier, „ Francuscy farmaceuci uhonorowani filatelistyką ”, Biuletyn Towarzystwa Farmaceutycznego Bordeaux , t. 139,2000, s. 138
Abel Hureau de Villeneuve, „ Balony ”, Aeronauta , t. 19,1886, s. 235
Étienne Jouzier, op. cytowane, s. 136
Gipsowy posąg (obecnie w Ministerstwie Rolnictwa), wyrzeźbiony przez Adriena Étienne Gaudeza w 1886 r. (Zlecenie na stulecie plantacji ziemniaków przez Parmentiera na polu doświadczalnym Sablons w Neuilly), jego brązowe tłumaczenie jest zainstalowane w pobliżu dawnego wymiaru sprawiedliwości pokój w 1888 r. następnie przeniósł się do ratusza w 1937 r. z okazji 200. rocznicy urodzin Parmentiera. Odkręcony za rządów Vichy w 1942 r. W celu wysłania do żeliwa, w 1982 r. Został zastąpiony repliką rzeźbiarza André Lavaysse , wykonaną z brązowej redukcji znajdującej się w biurze burmistrza Neuilly.
[PDF] Historia Antoine-Augustin Parmentier , Miejskie Archiwa Neuilly-sur-Seine
„ Parmentier. Naukowiec w cieniu ziemniaka ” na Le Télégramme ,24 września 2013
Bibliografia agronomiczna lub, Reasoned Dictionary of works on rural and domestic economy and on weterynarii , Paryż, Imprimerie D. Colas,1810( czytaj online ) , s. 364.

Bibliografia

Antoine-Toussaint Dumont , Éloge historique de Parmentier, zawierające notatkę o Olivierze de Serres, analizę jego Teatru Rolniczego i kilka uwag na temat uprawy ziemniaków , Dusacq, księgarz-wydawca,1855, 31 s. ( czytaj online )

Antoine Balland , Food chemistry in the work of Parmentier , Baillière,1902, 448 str.
André Dubuc, Kultura ziemniaka w Normandii, przed i po Parmentier , Annales de Normandie , 1953, a. 3, N O 1 s. 50-68
Michel MORINEAU , ziemniak XVIII p wieku , Annales ESC (Paris), 1970 ,. 25 N O 6 s. 1767-1785
Marcel Henon, Parmentier i ziemniak , Technika nauki o sztuce. Przegląd Edukacji Technicznej (Paris), 1974 n o 1-2 pkt. 39-40
Ernest Kahane , Parmentier czyli godność ziemniaka - Esej o głodzie , Albert Blanchard,1978, 183, str. ( ISBN 2-85367-088-0 ).
Anne Muratori-Philip , Parmentier , Paryż, Plon,2006, 2 II wyd. ( 1 st ed. 1994), 398 , str. ( ISBN 2-259-20545-3 )
Anne Muratori-Philip , Tell me Parmentier and the potato , Paryż, Nouvelle Arche de Noé Éditions, wyd. „Kolekcja obywatela”,2013, 48 s. ( ISBN 978-2-84368-103-5 )
Christian Ferault , Pisma Antoine-Augustin Parmentier we Francuskiej Akademii Rolnictwa: analiza, komentarze i ujęcie z perspektywy. CR Acad. Agric. Fr., 2013, 99, n o 4 73-80.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :
Uwagi w słownikach ogólnych lub encyklopediach : Brockhaus Enzyklopädie • Deutsche Biography • Enciclopedia De Agostini • Encyclopædia Universalis • Swedish Nationalencyklopedin
Zasoby badawcze :
Zasoby związane ze zdrowiem :
- Międzyuczelniana biblioteka zdrowia
„ Parmentier, pionier w żywieniu | Gallica's blog ” , na gallica.bnf.fr (dostęp 20 lutego 2019 )
Biografia i bibliografia Antoine-Augustin Parmentier autorstwa Victora de Beauvillé
Grobowiec Parmentiera w Père-Lachaise
Oficjalna strona narodowych obchodów 200-lecia jego śmierci
Wirtualna wystawa z okazji dwusetnej rocznicy jego śmierci

Parm. to standardowy botaniczny skrót od Antoine Parmentier .

Zapoznaj się z listą skrótów autora lub listą roślin przypisanych temu autorowi przez IPNI