Karol z Mayenne
Karol Lotaryński
Karol, książę Mayenne (około 1580).
| Wielki Szambelan Francji |
|---|
| Książę Mayenne | |
|---|---|
| 1573-1611 | |
| Poprzednik | Claude II Lotaryngii |
| Następca | Henri z Lotaryngii |
| Narodziny |
26 marca 1554 Alencon |
|---|---|
| Śmierć |
3 października 1611 r(w wieku 57 lat) Soissons |
| Czynność | Wojskowy |
| Rodzina | Dom Przebrania |
| Tata | Francois z Lotaryngii |
| Matka | Anna d'Este |
| Rodzeństwo |
Henryk I Lotaryński Ludwik Lotaryński Henryk I Sabaudzki-Nemours Karol-Emmanuel Sabaudzki Katarzyna Lotaryńska |
| Małżonka | Henriette de Savoie-Villars (od1576) |
| Dzieci |
Henri de Lorraine Renée de Mayenne ( d ) Katarzyna de Lorraine Charles Emanuel de Mayenne ( d ) |
| Stopień wojskowy | Admirał |
|---|---|
| Nagrody |
Kawaler Orderu Ducha Świętego Kawaler Orderu Saint-Michel Amiral de France |
Karol ( II ) Lotaryński , książę Mayenne , ur26 marca 1554w Alençon i zmarł dnia3 października 1611 rw Soissons jest francuskim szlachcicem z Domu Guise i przywódcą wojskowym Ligi podczas Wojen Religijnych .
Jest młodszym bratem księcia Henryka de Guise . Kapitan wojenny w czasie wojen religijnych, brał udział w kilku kampaniach wojskowych za panowania Henryka III . Gubernator Burgundii , pełni honorowy urząd wielkiego szambelana na dworze francuskim . Po zamachu na swoich braci w 1588 roku objął kierownictwo Ligi, ale po kilku porażkach ( Arques , Ivry , Fontaine-Française ) w 1595 roku podporządkował się królowi Henrykowi IV .
Biografia
Jest on drugim synem François I er , książę de Guise , a Anna d'Este , a więc brat Henryk I st Guise Scarface .
Posłuszny kapitan króla
Niecierpliwy do walki Karol opuścił królestwo Francji w wieku 18 lat, by zmierzyć się z Turkami w Lidze Świętej . Za późno na udział w bitwie pod Lepanto . Po powrocie do kraju skorzystał ze śmierci swojego wuja Claude z Lotaryngii , zastępując go na stanowisku gubernatora Burgundii i wielkiego szambelana króla. W tym samym roku, w 1573, Karol IX wzniósł swój markiz Mayenne w księstwo-parostwo .
W 1576 r. jego małżeństwo z Henriettą de Savoie-Villars , córką marszałka de Villars , zapewniło mu znaczne środki. Kiedy zmarł jego teść, książę Mayenne odziedziczył jego urząd admirała Francji, który piastował do 1582 r. , kiedy to przeniesiono na niego księcia Joyeuse , jednego z dwóch „ archiminonów ” Henryka III . .
W czasie wojen religijnych dał się poznać jako posłuszny dowódca armii królewskiej. Zdobył Brouage , twierdzę hugenotów podczas szóstej wojny religijnej ( 1577 ), aw 1580 odebrał La Mure protestantom z Dauphiné podczas siódmej.
Ligueur
W 1584 Henri de Guise przebudował Ligę, aby objąć prowadzenie. Wspierają go jego bracia, w tym książę Mayenne. Razem podpisują tajemniczy Traktat z Joinville w dniu17 stycznia 1585, sojusz między Hiszpanią a Guises w celu poparcia roszczeń kardynała de Bourbon do sukcesji na tronie Francji. Dla spiskowców nie wchodzi w rachubę przyjęcie protestanta Henri de Navarre jako następcy.
Król Henryk III utrzymuje jednak Karola pod dowództwem wojskowym. W towarzystwie Matignona Ligueur zostaje wysłany do walki z protestantami na zachodzie i południowym zachodzie ( Dordogne , Montségur ). Był w Dauphiné, kiedy dowiedział się o zabójstwie swoich dwóch braci 23 i24 grudnia 1588. Po uzyskaniu poparcia swojego rządu Burgundii, udał się do Paryża, gdzie Ligueurs, w poszukiwaniu nowego przywódcy, niecierpliwie na niego czekali.
W stolicy książę Mayenne, obdarzony bezprecedensowym tytułem generała porucznika państwa i korony francuskiej, ustanowił prawdziwe kontrpaństwo Ligi, w szczególności otaczając się radą rządową. Powołuje się na Radę Generalną Związku , pięćdziesięciu czterech przedstawicieli szlachty, duchowieństwa i stanu trzeciego. Henri III próbuje negocjować z nowym przywódcą Ligi. Na próżno. Król był nawet bliski pojmania przez swego przeciwnika w Tours . Książę Mayenne nie zdołał jednak powstrzymać władcy i Henryka de Navarre przed zbliżeniem się do Paryża i oblężeniem go. Postanawia, jak się wydaje, zorganizować zabójstwo Henryka III przez zakonnika Jacques'a Clémenta . Król umiera z rana2 sierpnia 1589. Jego następcą został sporny Henri de Navarre pod imieniem Henri IV .
Henryk IV pokonuje Charlesa de Mayenne w Arques ( 1589 ) i Ivry ( 1590 ), ale książę, wspomagany przez hiszpańską pomoc, trzyma główny: Paryż . Musiał jeszcze uporać się ze swoim sojuszem z władzami paryskimi, w szczególności z Radą XVI . W grudniu 1591 r. powiesił najbardziej ekstremistycznych przywódców Ligi Paryskiej, którzy właśnie powiesili Barnabé Brissona , pierwszego przewodniczącego parlamentu paryskiego , przypieczętowując tym samym zerwanie między Ligą Szlachecką a Ligą Miejską. WCzerwiec 1592zwołał Stany Generalne, które zebrały się w Paryżu w 1593 r. , aby mianować katolickiego władcę w miejsce Henryka IV . Mayenne przedstawiłby swoją kandydaturę. Jego manewry nie powiodły się w szczególności dlatego, że Béarnais ujawnili jego pragnienie nawrócenia.
Wyrzeczenie Henryka IV zmniejszyło sprzeciwy, zwłaszcza paryżan. Charles de Mayenne opuszcza stolicę, która otwiera swoje podwoje dla króla w dniu22 marca 1594 r.
W 1594 roku sprzedał Urbain de Laval-Boisdauphin się baronia Sablé , który był częścią Księstwa Mayenne za 90.000 funtów.
Le Ligueur schronił się w swoim rządzie Burgundii, który miał nadzieję przekształcić w dziedziczną twierdzę. W 1595 roku do Burgundii wkroczyła duża armia hiszpańska, do której dołączył niewielki oddział z Mayenne. W konfrontacji z dwoma sojusznikami Henryk IV odniósł kolejne zwycięstwo w bitwie pod Fontaine-Française , niedaleko Dijon (5 czerwca 1595 r). Ta porażka, utrata Burgundii i zgromadzenie wielu książąt skłoniły Mayenne do aktu uroczystego poddania się Henrykowi IV w listopadzie 1595 roku . To zgromadzenie, wynegocjowane, dało początek traktatowi: edyktowi Folembray (Styczeń 1596). Tym tekstem Mayenne i książęta Lotaryngii zostają oczyszczeni z zarzutu królobójstwa przeciwko Henrykowi III . Rząd Burgundii zostaje wycofany z byłego szefa Ligi w zamian za rząd Île-de-France, bez Paryża. Ładna rekompensata finansowa, dostarczenie trzech bezpiecznych miejsc ( Seurre , Soissons , Chalon-sur-Saône ) na sześć lat oraz utrzymanie honorowego tytułu wielkiego szambelana zapewniają buntownikom honorowe wyjście. Dowodem jego przemiany jest to, że w następnym roku walczył ze swoimi dawnymi sojusznikami, Hiszpanami, niedaleko Amiens .
Nabył Hôtel de Mayenne w Paryżu w 1605 roku.
Portret
Z wojskowego punktu widzenia jest doświadczonym kapitanem bez geniuszu. Jego porażki w bitwach pod Arques i Ivry, mimo wyraźnej przewagi liczebnej, świadczą o słabych walorach militarnych, ale w jego obronie niska jakość jego żołnierzy, zwłaszcza milicji miejskich, nie pomaga mu w tych krytycznych momentach. W trakcie swojej kariery książę staje się coraz bardziej brutalny.
Chociaż Karol okazał solidarność ze swoimi braćmi, Ludwikiem de Guise i Henrykiem de Guise , w obronie rodu i walce politycznej, od 1584 roku pojawiła się cicha rywalizacja między nim a nim. , Charles ma trudności z przyciąganiem tłumów, zwłaszcza gdy staje się gruby i zyskuje reputację skąpstwa. Bez wielkiego zmysłu politycznego i ducha decyzyjnego jest wyzywający i przebiegły.
Według anegdoty Sully'ego , Henri IV bawił się podczas uległości Mayenne, aby pokazać mu zamek Montceaux podczas szarży. Książę, otyły i cierpiący na rwę kulszową, stracił oddech.
Małżeństwo i potomkowie
Ożenił się, 6 sierpnia 1576 r, Henriette de Savoie-Villars ( † 1611), córka marszałka de Villars . Z tego związku narodzili się:
- Henri ( ° 1578 † 1621), książę Mayenne i d'Aiguillon;
- Charles Emmanuel ( ° 1581 † 1609), hrabia Sommerive;
- Katarzyna ( ° 1585 † 1618), ożenił się w 1599 roku do Karola I st Gonzague ( ° 1580 † 1637), książę Mantui ;
- Renée ( † 1638), poślubiła w 1613 Mario II Sforza di Santa Fiora (it) ( ° 1594 † 1658), księcia Ognano i Segni, hrabiego Santa Fiora.
Pochodzenie
Przodkowie Charles de MayenneUwagi i referencje
- Historycy nadali temu księciu tytuł Karola II, ponieważ jest on drugim Karolem, który został Lordem Mayenne. Poprzednim był Karol I st , książę Bretanii i baillistre baron de Mayenne, znany również jako Charles de Blois (syn hrabiego Blois).
- Boucher 1998 , s. 1088.
- Boucher 1998 , s. 1089.
- Le Roux 2014 , s. 218.
- Le Roux 2014 , s. 222.
- Garrisson 1991 , s. 116.
- Garrisson 1991 , s. 117-118.
- Le Roux 2014 , s. 238.
- Boucher 1998 , s. 1.090.
- Le Roux 2014 , s. 274.
- Boucher 1998 , s. 1090-1091.
- Boucher 1998 , s. 1,092.
- 640 000 książek według Pierre'a Miquela , Les Guerres de Religion , Paris, Fayard ,1980, 596 s. ( ISBN 978-2-21300-826-4 , OCLC 299354152 , czytaj online ). str. 394 ; 3 580 000 według Jouanna 1998 , s. 398.
- Nicolas Le Roux, Wojny religijne 1559-1629 , Belin, 2009, s. 314 .
- Joanna 1998 , s. 406.
- Stała 1990 , s. 222.
- Boucher 1998 , s. 1089-1090.
- Le Roux 2014 , s. 236.
- Henri Drouot, Mayenne i Burgundia: studium Ligi (1587-1596) , wydania Picarda, 1937.
- Joanna 1998 , s. 398.
Bibliografia
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Biblioteka Narodowa Hiszpanii
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Watykańska Biblioteka Apostolska
- Czeska Biblioteka Narodowa
- Identyfikator WorldCat
- ŚwiatKot
-
Jacqueline Boucher , „Mayenne, Charles de Lorraine, duc de” w Arlette Jouanna , Jacqueline Boucher, Dominique Biloghi i Guy Le Thiec, Historia i Słownik Wojen Religijnych , Robert Laffont, coll. „Książki”,Listopad 1998( ISBN 2-221-07425-4 ) , s. 1 088-1092.
-
Arlette Jouanna , „Czas wojen religijnych we Francji (1559-1598)” , w Arlette Jouanna , Jacqueline Boucher, Dominique Biloghi i Guy Le Thiec, Historia i słownik wojen religijnych , Robert Laffont, coll. „Książki”,Listopad 1998( ISBN 2-221-07425-4 ) , s. 3-440.
-
Janine Garrisson , Wojna domowa i kompromis. 1559-1598 , t. 2, edycje du Seuil , coll. „Nowa historia współczesnej Francji”,1991, 257 s. ( ISBN 978-2-02-013689-1 ).
-
Nicolas Le Roux , Wojny religijne , Paryż, Belin , coll. „Historia Francji”,2014( 1 st ed. 2009), 607 str. ( ISBN 978-2-7011-9193-5 ).
-
Jean-Marie Constant , „Mayenne, Charles de Lorraine, duc de” , w François Bluche , Dictionary of the Grand Siècle , Paris, Fayard,1990( ISBN 2-213-02425-1 ) , s. 997.
- Henri Drouot , Mayenne i Burgundia: studium Ligi (1587-1596) , obj. 1-2, A. edycje Picarda,1937.