Charles de Wailly | |
Popiersie Charlesa De Wailly (1789) autorstwa Augustina Pajou ( Palais des beaux-arts de Lille ) | |
Prezentacja | |
---|---|
Narodziny |
9 listopada 1730 r Paryż ( Francja ) |
Śmierć |
2 listopada 1798 Paryż ( Francja ) |
Narodowość | Francja |
Ruch | Neoklasycyzm |
Zajęcia | Architekt, urbanista, malarz |
Trening |
Jean-Laurent Legeay Jacques François Blondel |
Jego uczniowie |
Wasilij Bajenow Karol Norry Ivan Starov |
Grafika | |
Nagrody | Grand Prix de Rome za architekturę (1752) |
Charles De Wailly , urodzony dnia9 listopada 1730 rw Paryżu i zmarł dnia2 listopada 1798w Paryżu, jest francuskim architektem .
Jeden z głównych architektów „style à l'Antique” lub architektury neoklasycznej , De Wailly miał upodobanie do idealnej figury, koła.
Swoje szkolenie rozpoczął od kursów Jeana-Laurenta Legeaya , w towarzystwie innych powstających architektów: Étienne-Louis Boullée , Marie-Joseph Peyre czy Pierre-Louis Moreau-Desproux . Był wtedy uczniem tych samych towarzyszy Szkoły Sztuk Pięknych Jacquesa François Blondela w 1749 roku , gdzie poznał Williama Chambersa, a później Giovanniego Niccolo Servandoniego .
Po zdobyciu Grand Prix de Rome za architekturę w 1752 , przebywał w Académie de France w Rzymie przez trzy lata do 1755 , dzieląc emeryturę ze swoim przyjacielem Pierre-Louis Moreau-Desproux . Obaj brali udział w wykopaliskach Term Dioklecjana . W Rzymie De Wailly zaprzyjaźnił się z rzeźbiarzem Augustinem Pajou, który miał wyrzeźbić popiersie jego i swojej żony i dla którego zbudował przylegający do siebie dom.
W 1767 roku De Wailly został członkiem pierwszej klasie Royal Academy of Architecture , aw 1771 roku , w Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby . Katarzyna II z Rosji zaproponowała mu stanowisko prezesa Akademii Architektury w Petersburgu , na co odmówił.
W 1772 został mianowany architektem Château de Fontainebleau wraz z Marie-Joseph Peyre . W następnym roku pozwolono mu na długi pobyt w Genui, aby odnowić Pałac Spinola. Kilkakrotnie musiał wracać do pracy we Włoszech . Sprowadzał z nich antyczne marmury, które sprzedawał swoim bogatym klientom.
Zauważony przez markiza de Voyer zaprojektował dla niego neoklasyczną jadalnię w duchu Grand Siècle swojego zamku Asnières . Nastąpiła seria ważnych prac, które uczyniły markiza de Voyer wielkim protektorem i bliską osobą architekta: modernizacja Hôtel d'Argenson, znanego również jako Chancellerie d'Orléans ; duża stodoła, stajnia z Chateau des Ormes i centralnym organem Ormes zamku zapowiadającego eklektyzmu z XIX -tego wieku . De Wailly utworzył wraz z architektami Julien-David Leroy , Bernard Poyet i William Chambers , krąg artystyczny markiza de Voyer.
W następstwie markiz d'Argenson który był rywalem zastąpić Chief budowli, sztuki i Króla wytwarzania, markiza de Marigny , brat M mnie o Pompadour , wyszło De Wailly w parku jego zamku przez Menars . Dzięki jego poparciu architektowi udało się uzyskać zamówienie na dekorację Opery Królewskiej w Wersalu w 1768 r. (ten sam rzeźbiarz Pajou i ten sam malarz Durameau co w Hôtel d'Argenson, w którym wówczas pracował) oraz nowy teatr dla Comédie-Française . W 1779 roku De Wailly i Peyre zbudowali swoje najsłynniejsze dzieło, Théâtre de l'Odéon w Paryżu (patrz poniżej).
De Wailly daje również projekt dla Opéra Comic .
W 1795 roku został wybrany do Akademii Sztuk Pięknych - 3 rd odcinek (architektura), fotel V i został członkiem nowo utworzonej Philotechnical Society .
W 1795 roku został kuratorem muzeum malarstwa, a po aneksji tych krajów został wysłany do Holandii i Belgii, aby tam wybierać dzieła sztuki.
Po jego śmierci w roku VII Brumaire, Joseph Lavallée wygłasza pochwałę najpierw w Towarzystwie Filotechnicznym w roku VII Brumaire, a następnie na początku roku szkolnego w Lycée Républicain w 1. Frimaire. Na Akademii Sztuk Pięknych jego następcą jest Jean-François Chalgrin . Jego żona, Adélaïde Flore Belleville, ponownie wyszła za mąż w 1800 roku za chemika Antoine'a François de Fourcroy .
Był bratem leksykografa Noël-François De Wailly ( 1724 - 1801 ).
Podczas Rewolucji Francuskiej Charles De Wailly zaproponował projekt ponownego połączenia Luwru i Tuileries , nowego zespołu tworzącego Pałac Narodowy.
Do Pałacu Narodowego weszlibyśmy szeroką ulicą biegnącą w linii prostej od Placu Bastylii i kończącą się w miejscu wyznaczonym w pobliżu Pont Neuf . Plac ten zamykałyby spichlerze obfitości i plantacje drzew. Ten duży plac zwrócony w stronę Luwru zapewniałby dostęp do Cour Carrée, w którym mieściłby się okrągły amfiteatr. Wybudowano by galerię łączącą Luwr i Tuileries, podobną do galerii na brzegu. Cała przestrzeń między tą galerią a budynkami wzdłuż wejścia do Palais-Royal zostałaby wyczyszczona, aby stworzyć duży plac w Pałacu Narodowym.
Na wielkim dziedzińcu Pałacu Narodowego mieściłby się inny, znacznie większy amfiteatr. Pośrodku tej ogromnej przestrzeni miała być wzniesiona grupa skał przebitych w obu kierunkach, aby zachować punkty widzenia, na szczycie której miałaby powstać zgromadzenie przedstawicieli ludu.