Charles de Wailly

Charles de Wailly
Obraz poglądowy artykułu Charles De Wailly
Popiersie Charlesa De Wailly (1789) autorstwa Augustina Pajou ( Palais des beaux-arts de Lille )
Prezentacja
Narodziny 9 listopada 1730 r
Paryż ( Francja )
Śmierć 2 listopada 1798
Paryż ( Francja )
Narodowość Francja
Ruch Neoklasycyzm
Zajęcia Architekt, urbanista, malarz
Trening Jean-Laurent Legeay
Jacques François Blondel
Jego uczniowie Wasilij Bajenow
Karol Norry
Ivan Starov
Grafika
Nagrody Grand Prix ​​de Rome za architekturę (1752)

Charles De Wailly , urodzony dnia9 listopada 1730 rw Paryżu i zmarł dnia2 listopada 1798w Paryżu, jest francuskim architektem .

Jeden z głównych architektów „style à l'Antique” lub architektury neoklasycznej , De Wailly miał upodobanie do idealnej figury, koła.

Biografia

Swoje szkolenie rozpoczął od kursów Jeana-Laurenta Legeaya , w towarzystwie innych powstających architektów: Étienne-Louis Boullée , Marie-Joseph Peyre czy Pierre-Louis Moreau-Desproux . Był wtedy uczniem tych samych towarzyszy Szkoły Sztuk Pięknych Jacquesa François Blondela w 1749 roku , gdzie poznał Williama Chambersa, a później Giovanniego Niccolo Servandoniego .

Po zdobyciu Grand Prix ​​de Rome za architekturę w 1752 , przebywał w Académie de France w Rzymie przez trzy lata do 1755 , dzieląc emeryturę ze swoim przyjacielem Pierre-Louis Moreau-Desproux . Obaj brali udział w wykopaliskach Term Dioklecjana . W Rzymie De Wailly zaprzyjaźnił się z rzeźbiarzem Augustinem Pajou, który miał wyrzeźbić popiersie jego i swojej żony i dla którego zbudował przylegający do siebie dom.

W 1767 roku De Wailly został członkiem pierwszej klasie Royal Academy of Architecture , aw 1771 roku , w Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby . Katarzyna II z Rosji zaproponowała mu stanowisko prezesa Akademii Architektury w Petersburgu , na co odmówił.

W 1772 został mianowany architektem Château de Fontainebleau wraz z Marie-Joseph Peyre . W następnym roku pozwolono mu na długi pobyt w Genui, aby odnowić Pałac Spinola. Kilkakrotnie musiał wracać do pracy we Włoszech . Sprowadzał z nich antyczne marmury, które sprzedawał swoim bogatym klientom.

Zauważony przez markiza de Voyer zaprojektował dla niego neoklasyczną jadalnię w duchu Grand Siècle swojego zamku Asnières . Nastąpiła seria ważnych prac, które uczyniły markiza de Voyer wielkim protektorem i bliską osobą architekta: modernizacja Hôtel d'Argenson, znanego również jako Chancellerie d'Orléans ; duża stodoła, stajnia z Chateau des Ormes i centralnym organem Ormes zamku zapowiadającego eklektyzmu z XIX -tego  wieku . De Wailly utworzył wraz z architektami Julien-David Leroy , Bernard Poyet i William Chambers , krąg artystyczny markiza de Voyer.

W następstwie markiz d'Argenson który był rywalem zastąpić Chief budowli, sztuki i Króla wytwarzania, markiza de Marigny , brat M mnie o Pompadour , wyszło De Wailly w parku jego zamku przez Menars . Dzięki jego poparciu architektowi udało się uzyskać zamówienie na dekorację Opery Królewskiej w Wersalu w 1768 r. (ten sam rzeźbiarz Pajou i ten sam malarz Durameau co w Hôtel d'Argenson, w którym wówczas pracował) oraz nowy teatr dla Comédie-Française . W 1779 roku De Wailly i Peyre zbudowali swoje najsłynniejsze dzieło, Théâtre de l'Odéon w Paryżu (patrz poniżej).

De Wailly daje również projekt dla Opéra Comic .

W 1795 roku został wybrany do Akademii Sztuk Pięknych - 3 rd  odcinek (architektura), fotel V i został członkiem nowo utworzonej Philotechnical Society .

W 1795 roku został kuratorem muzeum malarstwa, a po aneksji tych krajów został wysłany do Holandii i Belgii, aby tam wybierać dzieła sztuki.

Po jego śmierci w roku VII Brumaire, Joseph Lavallée wygłasza pochwałę najpierw w Towarzystwie Filotechnicznym w roku VII Brumaire, a następnie na początku roku szkolnego w Lycée Républicain w 1. Frimaire. Na Akademii Sztuk Pięknych jego następcą jest Jean-François Chalgrin . Jego żona, Adélaïde Flore Belleville, ponownie wyszła za mąż w 1800 roku za chemika Antoine'a François de Fourcroy .

Był bratem leksykografa Noël-François De Wailly ( 1724 - 1801 ).

Osiągnięcia

We Francji

W Belgii

w niemczech

We Włoszech

W Rosji

Projekt zjazdu Luwru i Tuileries

Podczas Rewolucji Francuskiej Charles De Wailly zaproponował projekt ponownego połączenia Luwru i Tuileries , nowego zespołu tworzącego Pałac Narodowy.

Do Pałacu Narodowego weszlibyśmy szeroką ulicą biegnącą w linii prostej od Placu Bastylii i kończącą się w miejscu wyznaczonym w pobliżu Pont Neuf . Plac ten zamykałyby spichlerze obfitości i plantacje drzew. Ten duży plac zwrócony w stronę Luwru zapewniałby dostęp do Cour Carrée, w którym mieściłby się okrągły amfiteatr. Wybudowano by galerię łączącą Luwr i Tuileries, podobną do galerii na brzegu. Cała przestrzeń między tą galerią a budynkami wzdłuż wejścia do Palais-Royal zostałaby wyczyszczona, aby stworzyć duży plac w Pałacu Narodowym.

Na wielkim dziedzińcu Pałacu Narodowego mieściłby się inny, znacznie większy amfiteatr. Pośrodku tej ogromnej przestrzeni miała być wzniesiona grupa skał przebitych w obu kierunkach, aby zachować punkty widzenia, na szczycie której miałaby powstać zgromadzenie przedstawicieli ludu.


Uwagi i referencje

  1. „De” w nazwie „De Wailly” nie jest cząstką, ale wywodzi się z flamandzkiego przedimka określonego der . Dlatego wskazane jest pisanie przez duże D, aby powiedzieć De Wailly, a nie Wailly i odpowiednio ułożyć je w kolejności alfabetycznej.
  2. J.-M. Pérouse de Montclos, Étienne-Louis Boullée , wyd. Flammarion, 1994, s. 21
  3. Na przykład, pod warunkiem, że księcia Condé z pomocą skromnych Venus lustro z callipygous Wenus który umieścił w swojej nowej sali jadalnej w Hôtel de Lassay (Michel Gallet, Les architectes parisiens du XVIII e  siècle , str. 61).
  4. Joseph Lavallée, Nota historyczna dotycząca architekta Charlesa Dewailly'ego , Paryż, Imprimerie de la Société des Amis des Arts, rok VII ( Czytaj o Gallica ).
  5. Jean-Claude Daufresne, Luwru i Tuileries, architektur papierowych , wyd. Pierre Mardaga, Paryż, 1987, s. 115.

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne