Anzelm z Canterbury

Katolicki św. Anzelm z Canterbury
Obraz poglądowy artykułu Anzelm z Canterbury
XVII-wieczna impresja artysty
Anzelma z Canterbury.
filozof, teolog, doktor Kościoła
Narodziny 1033
Aosta
Śmierć 21 kwietnia 1109 (76 lat)
Canterbury
Inne nazwy Anselme du Bec
Zakon religijny Order św. Benedykta
Czczony w Canterbury, Opactwo Bec
Kanonizacja 1494
przez Aleksandra VI
Doktor Kościoła 1720
przez Klemensa XI .
Ogłoszony Doktorem Wspaniałym
Czczony przez Kościół katolicki
Przyjęcie 21 kwietnia

Święty Anzelm z Canterbury ( łaciński  : Anselmusa Cantuariensis ), znany jako „Magnificent” (Doctor Doctor Magnificencji ), jest benedyktyn urodzony w Aosta (Włochy) w 1033 lub 1034 , a zmarł w Canterbury na21 kwietnia 1109. Nazywany również Anselme d'Aosta z powodu urodzenia w Dolinie Aosty , jest lepiej znany pod imieniem Anselme du Bec ze względu na jego członkostwo jako mnich benedyktyński w opactwie Notre-Dame du Bec w Normandii . Kanonizowany w 1494 r. św. Anzelm został ogłoszony Doktorem Kościoła w 1720 r. przez Klemensa XI .

U źródeł tego, co Kant nazywa argumentem ontologicznym , św. Anzelm jest jednym z głównych pisarzy średniowiecznego Zachodu . Autor Monologionu i Proslogionu , jest jednym z twórców teologii scholastycznej . Kierując się naczelną zasadą Fides quaerens intellectum – wiara w poszukiwaniu intelektu – szuka w Kościele pojednania wiary w Boga z ludzkim rozumem . Jego tezy komentowali następcy po nim scholastycy, w szczególności Abelard i Thomas d'Aquin .

Jako teolog , rozwinął się dogmat o circumincession - boską obecność trzech osób w siebie - przyjęty w 1442 na soborze florenckim . Z tego dogmatu kładzie podwaliny pod teorię zadowolenia, którą sprecyzuje Tomasz z Akwinu , a Kalwin zinterpretuje w sensie przebłagalnym na podstawie swojej teologii łaski .

Jako arcybiskup Canterbury narzucił reformę gregoriańską , przeniósł inwestytury do Rzymu i nadał Kościołowi anglikańskiemu kierunek, w którym podążał Thomas Beckett . Obchodzony jest 21 kwietnia .

Biografia

Ekstrakcja i szkolenie (1033-1059)

Urodzony w Aosta , w 1033 , w przyszłych stanach Sabaudii ( Aosta należy od 1024 do domeny utworzonej przez dynastię sabaudzką ) królestwa Arles w Imperium , Anselme jest synem Ermenberge i Gandulfa, szlachcica lombardzkiego . Ten ojciec, krewny hrabiego Humberta de Maurienne , miał więzy rodzinne z hrabiną Matyldą z Toskanii . Jego matki wujowie są Lambert i Foucheraud, którzy mogą być kanony z kapituły katedralnej Aosty. Jego bratanek, Anzelm z San Saba , był opatem opactwa Bury St Edmunds w 1121 r. , następnie wybrany biskupem Londynu (1136-1138).

Duchowny wyszkolony przez benedyktynów z kościoła Aosty , odrywając się w wieku piętnastu lat od ojca i swoich mistrzów, po śmierci matki, około 1056 r. , postanowił przyłączyć się do nauczania dość znanej uczennicy . Wyjechał z Aosty w towarzystwie kolegi ze studiów do Burgundii , a następnie do Francji . Stamtąd, zdobył w 1059 , avranches na których zależy prestiżową opactwa Mont-Saint-Michel i gdzie kolejny Lombard , Lanfrank , był uczony . Śmierć ojca skłoniła go do rozważenia powrotu do Sabaudii i życia patrycjusza .

Student, przed ówczesnym opatem Bec (1060-1092)

Nauczyciel Bec (1060-1078)

W 1060 , po wahaniu się co do swojego powołania , zastosował się do rady , o którą prosił Maurille , arcybiskup Rouen . Zrezygnował z bycia pustelnikiem i postanowił zostać mnichem nowego opactwa Bec , wolał swojego starszego brata, opactwa Cluny . Opactwo Bec rzeczywiście posiada wszystkie tłumaczenia autorów starożytności opracowane przez Boecjusza . Zajmując się nauczaniem gramatyki udzielanej kolegom z klasy, ukończył swoje trivium , studiując dialektykę i retorykę pod kierunkiem uczonego przeora Lanfranca oraz u boku Yvesa de Chartres .

Lanfranc mianowany opatem Saint-Étienne de Caen w 1063 , Anselme z kolei został przeorem Bec. Przybywali studenci z całego chrześcijaństwa , w tym Anselme de Laon . W 1076 zsyntetyzował swój cykl nauczania z traktatem o dialektyce stosowanej w teologii , Monologion de Divinitatis , demonstracją elegancji w posługiwaniu się techniką rozumowania, zarówno luźną, jak i trafną. Uzupełnił ją w następnym roku „Suplementem”, Proslogion seu Alloquium de Dei Existia , w którym nie używał już argumentów egzegezy , to znaczy autorytetu tekstów i Objawienia , ale argumenty logiki do zajmują się kwestią istnienia Boga . Rzeczywiście, naukowy wpływ Arystotelesa na Anzelma jest niewątpliwy: zapożycza on w szczególności od greckiego filozofa pojęcie konieczności, które staje się podstawowym pojęciem jego racjonalnej teologii.

Lider Bec (1079-1091)

Kiedy zmarł Herluin ,26 sierpnia 1078, Anselme zostaje wybrany, aby go zastąpić jako opat Bec. Foulque, opat Saint-Pierre-sur-Dives , do którego zapytał, czy musi się podporządkować, namawia go do przyjęcia urzędu. Kij podarował mu Wilhelm Zdobywca i otrzymał błogosławieństwo Gilberta Fitza Osberna , biskupa Évreux , biskupa Évreux .22 lutego 1079.

W następnym roku Anselme założył klasztor w Conflans-Sainte-Honorine , naprzeciwko Francji, której terytorium okupowane było do czasu, gdy Auteuil po podboju Mans w 1060 doświadczył kilku buntów. W 1082 roku przewodniczył przeliczenia relikwii z Honorine de Graville . W 1080 i 1082 r. podpisał się pod potwierdzeniem założenia opactwa w Troarn przez Wilhelma Zdobywcę.

To właśnie w tych latach 80. napisał kilka swoich dialogów. W latach 1090 i 1092, podczas wojny o sukcesję w Normandii w następstwie śmierci Wilhelma Zdobywcy , starał się walki na piśmie nominalistą teorie o Roscelin de Compiègne w Trójcy .

Misja na walijskie marsze (1092)

W 1092 r. Hugues le Loup , wicehrabia Avranches, który od końca podboju posiadał honor Cestre , pragnąc odbudować opactwo Saint Werburgh zrównane z ziemią dwa lata wcześniej, zaprosił opata z Bec, aby dołączył do niego w jego stolicy po drugiej stronie Kanał. Hrabia został zabrany przez swojego kuzyna i towarzysza broni Roberta z Rhuddlan  ( na terytorium Gwynedd utraconego przez uzurpatora Gruffydda ap Cynana) . Bez odpowiedzi pozostaje kwestia reorganizacji Kościoła Walijskiego  (w) i poprzez niego kontroli populacji. W tym celu proponuje się model parafii , zorganizowanej terytorialnie wokół proboszcza , kontrolowanej hierarchicznie przez biskupa diecezjalnego , nowej organizacji w krajach o rozproszonym środowisku , którą reforma gregoriańska proponuje usystematyzować i której broni Anzelm. jako skuteczniejsze narzędzie niż system szczątków wędrownych opatów charakterystyczny dla Kościoła celtyckiego .

Po czterech miesiącach misji w Chester Anselme zostaje zatrzymany po tej stronie Kanału przez króla Wilhelma Roux, który przygotowuje kampanię przeciwko Gwentowi , Brycheiniogowi i Deheubarthowi .

Arcybiskup buntowników (1093-1097)

Spór o inwestycje (1093)

Na początku marca 1093 , Guillaume le Roux zachorował na dworze Alveston  (w) . 6, przyjmuje Anzelma na zamku Gloucester , którym opiekują się mnisi z pobliskiego opactwa  (w) , ofiarowując mu siedzibę Canterbury , warownię kościelną pustą od śmierci Lanfranca . Król, który potrzebuje środków finansowych na utrzymanie przyszłego pokoju, czeka na reformę rządu, zwłaszcza opactw, poprawiającą dochody państwa.

Anzelm ma też na myśli reformę, ale zupełnie inną, reformę gregoriańską, która ma na celu uwolnienie Kościoła od państwa i „  symonii  ”. Natychmiast odrzuca karoliński zwyczaj bycia lokowanym przez władcę doczesnego i twierdzi, że jego paliusz otrzymał tylko w Rzymie od papieża Urbana II . Zakwestionowany przez cesarza Henryka IV papież Urban II nie jest uznawany przez króla Anglii Wilhelma II, który jednak uważa, by nie rozpoznać antypapieża Klemensa III .

Anzelm jest konsekrowany arcybiskupem Canterbury ,3 grudnia 1093W ujęciu polemicznych który podważyć porozumienie Winchester  : „  Prymas z Bretanii  ” według Eadmer i jego zwolenników, „  Metropolitan z Canterbury  ” według Hugues le chantre  (w) i jego przeciwników.

Rada Rockingham (1095)

Ta schizma między papiestwem a władzami cesarskimi i królewskimi, umacniająca jego pozycję, król Wilhelm II zwołuje sobór w Rockingham na25 lutego 1095. Guillaume de Saint-Calais wysuwa przeciwko Anzelmowi oskarżenie o złamanie ślubu wierności królowi i chęć przejęcia królewskiego przywileju, jakim jest uznanie papieża . Zasiadający w zgromadzeniu baronowie odrzucają propozycję usunięcia arcybiskupa , mniej na jego korzyść niż w opozycji do władzy centralnej. Z tego punktu widzenia Anselme był kojarzony z obroną wolności parlamentarnych.

Tajne negocjacje prowadzi legat Wilhelm z Albano z przedstawicielami króla, kapelanem Williamem Warelwastem i kanclerzem wielkim Gérardem . Prowadzą one w czasie konspiracji od Aumale do dostarczenia paliusz do Anzelma i jego zatwierdzeniu przez króla,10 czerwca 1095, w Pałacu Windsor , a nie na Lateranie . W zamian król uznaje papieża Urbana II , ale za cenę umowy konkordancyjnej poddając inwestytury jego weta .

Konfliktowe ćwiczenie (1096-1097)

Raz na miejscu Anzelm nie odpowiada na wezwanie soboru w Clermont i odmawia wysyłania ludzi z królestwa Anglii do Ziemi Świętej . Nie dlatego, że nie pochwala krucjaty , ale zaleca ją na przykład swojemu szwagra i bratankom jako poszukiwanie duchowe. 8 czerwca 1096wychował Gerarda , który nie był nawet urzędnikiem , w biskupstwie Hereford .

W tym samym roku 1096, mianował Ernulf przed od kapituły katedralnej w Canterbury i oskarżyła go o czyniąc katedra najbardziej niezwykły budynek w królestwie. Praca trwała dziesięć lat. Powstaje druga krypta, niezwykła ze względu na użytą technikę: Notre-Dame des Soupirailles . Wielkość nawy jest podwojona.

Podczas dwóch lat konfliktu arcybiskup i król obozowali na swoich stanowiskach, pierwszy odmówił rezygnacji z prymatu wikariusza rzymskiego, drugi zwołał drugi sobór, który pogodziłby wierność obu. Nie mając wsparcia finansowego arcybiskupstwa podczas trzeciej kampanii w walijskich Marchiach , Wilhelm II postanawia w 1097 r. przejąć dochody kościelne , nie pozostawiając Anzelmowi innego wyboru, jak tylko udać się na wygnanie. Arcybiskup schronił się w Lyonie wraz ze swoim kolegą z prymatu , Hugues de Die . Na zyski z tych diecezji są konfiskowane.

Arcybiskup między dwoma zesłańcami (1097-1109)

Pierwsze wygnanie (1098-1099)

W Październik 1097Anzelm przybywa do Rzymu . Ze swoją sekretarką Eadmer , ma rozrywki, aby rzucić na pergaminie konsekwencje jego logicznym podejściem do Trójcy przyłożonego do łaski z Odkupienia  : Cur Deus homo - Dlaczego Bóg [wykonane siebie] człowiek?.

W maj 1098uczestniczy w oblężeniu Kapui, podczas którego spotyka wielu muzułmanów zaciągniętych do oddziałów Rogera de Hauteville, zaintrygowanych jego sławą. Pięć miesięcy później został wezwany przez papieża Urbana II na sobór w Bari  (it), podczas którego ustalił argumenty filioque vis-à-vis Kościoła greckiego, które miały być przedmiotem jego traktatu Contra Graecos . Wkwiecień 1099 10Bierze udział w Radzie Rzymu , który głosi dekrety przeciwko Simony i określa punktów gregoriańskiej reformy dotyczącej konkubinat duchownych i inwestyturę z laikatu . Pod koniec roku 1099, po śmierci papieża Urbana II , wrócił do Lyonu z Hugues de Die , zdetronizowanym przez nowego papieża Paschala II z funkcji prymasa Galów, do której podniósł go papież Grzegorz .

Spór spadkowy (1100-1101)

Sześć miesięcy później 2 sierpnia 1100, król Anglii Guillaume le Roux , w wieku około czterdziestu lat, zginął podczas polowania w obecności swojego najmłodszego brata Henri Beauclerc i prawdopodobnie Gérarda, którego Anselme uczynił biskupem Hereford . Henri Beauclerc został koronowany na króla Anglii, podpisał Kartę Wolności i zaprosił Prymasa Anglii do zakończenia wygnania. Anselme zgadza się na powrót do Londynu i zapłacić hołd dla Henri Beauclerc na cześć z Canterbury , aby legitymizować go przed jego starszy Robert Courteheuse .

Jednym z pierwszych aktów Anselme jest wsparcie konfiskaty biskupstwa Durham od jego właściciela Ranulfa Flambarda, który popiera roszczenia Roberta Courteheuse . Ponieważ6 czerwca 1096Wznosi Gerard do innego pierwszeństwa  (In) na Królestwo Anglii , na arcybiskupa Yorku . W ten sposób potwierdza swoją wyższość i przywraca warunki Umowy z Winchester . Posunął się nawet do ekskomunikowania starszego brata króla, Roberta Courteheuse , gdy ten powrócił z krucjaty , wylądował z armią w Portsmouth na początku lata 1101 r. i próbował odzyskać koronę, która była dzięki niemu w ramach umowy spadkowej podpisanej dzień po śmierci ich ojca Wilhelma Zdobywcy .

Anselme nie szczędzi wysiłków w dyplomatycznych wysiłkach z baronami w celu wyegzekwowania traktatu z Alton, który zamyka sprawę. Może w końcu ogłosić siebie „  arcybiskup Canterbury , Prymasa z Wielkiej Brytanii i Irlandii oraz Wikariusza High Papieżem paschalnej II  ”, co oznacza, że rozszerzone autorytetu Kościoła Anglii przez Land of Wales .

Kłótnia Prymasów (1102)

29 września 1102, w dzień św. Michała , arcybiskup Canterbury przewodniczy soborowi w Westminster  (w), na końcu którego promulgowana jest reforma gregoriańska dla Kościoła anglikańskiego , zamknięcie zakonów dla świeckich , zakaz zawierania małżeństw kapłanów , zakaz konkubinatu , zasady ubioru i dyscypliny moralnej, czyli w istocie trzeźwości. Gérard , arcybiskup Yorku , pojawia się tam, ale, trochę wdzięczny, odmawia tam siedzenia pod pretekstem, że katedra, którą dla niego zaplanowano, jest mniejsza niż katedra Anzelma. Idąc do rozmowy, przechyla siedzenie stopą.

Kłótnia z naczelnych  (w) wznawia w którym król Anglii , teraz pewni swego tronu, aspiruje do korzystania z takich samych przywilejów jak jego poprzednik do mianowania biskupów i opatów i wspiera Gerard, arcybiskup Yorku . Ten ostatni przywrócił Ranulfa Flambarda na siedzibę biskupstwa Durham, z którego Anzelm zwolnił go sześć lat wcześniej. Kiedy w tym samym roku Anzelm odmawia zainwestowania trzech biskupów, ponieważ dwóch z nich zostało mianowanych przez króla, Gérard , arcybiskup Yorku , spieszy z propozycją poświęcenia ich, co ostatecznie akceptuje tylko jeden.

Drugie wygnanie (1103-1105)

Anzelm wyciąga konsekwencje swoich niepowodzeń i ponownie wybiera taktykę wygnania. Opuścił Canterbury wKwiecień 1103z legatem Williamem Warelwastem do Rzymu, skąd negocjacje kontynuowano przy obfitej wymianie listów.

W rzeczywistości reforma gregoriańska została w pełni narzucona dopiero w diecezji Canterbury, gdzie Anselme ustanowił kapitułę składającą się wyłącznie z kanoników regularnych . Na przykład w biskupstwie Durham , ale także w większości diecezji , kapituła jest prowadzona przez kanoników, którzy interpretują celibat nie jako ślub czystości , ale jako wyrzeczenie się małżeństwa. Uważają swoje podopieczne za dodatki, które rekompensują im czas, jaki poświęcają Kościołowi , ze szkodą dla spraw publicznych i prywatnych, którymi w przeciwnym razie zajmują się. Od czasu swojego rzymskiego wygnania , podobnie jak sufragan Galon i uczeń Guillaume de Champeaux w Paryżu , Anselme potępia te praktyki jako symonię .

Z Lyonu, dokąd powrócił, Anzelm uzyskał od papieża Paschala II początkowo ekskomunikę na biskupów nałożoną przez króla Anglii, a po drugie,26 marca 1105, doradcy króla Roberta de Meulana . Taktyka stopniowej ekskomuniki przynosi owoce. Pod groźbą bycia z kolei Henryk Anglii, doradzany przez Roberta de Meulana , zgadza się, inKwiecień 1105, aby poznać Anselme.

Osiągnięto porozumienie, 22 lipca 1105, podczas wywiadu Orła w Normandii pomiędzy Anselme, arcybiskupem Canterbury i Henrykiem, królem Anglii . To jeden zrezygnuje z Inwestytura , ale zachowuje zwierzchnictwo na kościelnych zwierzchnictwa , oznaczał przez utrzymanie Norman regalia dla duchownych, a hołd zapłaconą przez biskupów i opatów do doczesnej władzy podczas ceremonii pochwalny  (w) . 23 marca 1106Papież Paschalis II zatwierdził skład z Laigle pocztą tak, że Henry z Anglii wrócił do Londynu . Kompromis jest wyjaśnione podczas drugiego wywiadu na opactwa Bec , gdzie król Anglii ,15 sierpnia 1106.

Łagodzenie bez rozwiązania (1106-1109)

Anzelm po raz drugi odnajduje katedrę św. Augustyna  ( fr ) inwrzesień 1106. Gérard , arcybiskup Yorku, zgadza się uznać jego lojalność wobec Anzelma na soborze Westminster  (w) 1107, który ratyfikuje kompromisy Laigle i du Bec , ale tylko dla jego biskupstwa Hereford i odmawia spisania tego na piśmie.

Pod koniec swego mandatu Anzelmowi nie udało się narzucić zbliżenia Królestwa Anglii z papiestwem pożądanym przez reformę gregoriańską . Tego zbliżenia nie dokonuje się ani między cesarstwem a papiestwem zainstalowanym w trwałej walce między Gwelfami a gibelinami urodzonymi wraz z ekskomuniką cesarza Henryka IV , wspieranego przez antypapieża Klemensa III , a następnie z ekskomuniką jego syna cesarza Henryka V w 1111 r. Rozpoczęte od zniesienia ekskomuniki króla Filipa I Francji w 1104, wzmocnionej przez Sugera , zaostrzonej przez zabójstwo Thomasa Becketta , następuje zbliżenie z Francją , „  najstarszą córką Kościoła  ”, i zostanie potwierdzone podczas walka między Kapetynami a Plantagenetami poprzez przeniesienie papiestwa do Awinionu .

Na łożu śmierci, Anzelm wciąż anathematizing z arcybiskupem Yorku , Thomas II , który odmawia, mimo interwencji Roberta de Meulan , aby uznać wyższość Canterbury . Zmarł w Canterbury dnia21 kwietnia 1109, o świcie Wielkiej Środy , sceptycznie nastawiony do sukcesji uczniów wokół niego, i jest pochowany w katedrze w Canterbury . Jego kanonizacja został zaproponowany w 1163 , w tym Rady Tours , przez Thomas Beckett otrzymaniu paliusz od papieża Aleksandra III .

Teologia i filozofia

„Nie próbuję zrozumieć, aby uwierzyć, ale wierzę, aby zrozumieć. Bo wierzę w to - chyba że wierzę, nie zrozumiem. "

Proslogion . Dla Anzelma wiara nie sprzeciwia się rozumowi , ale go buduje.

„Ontologiczny dowód” na istnienie Boga

Termin „argument ontologiczny” lub „dowód ontologiczny” zwykle nie odnosi się do dowodu Anzelma, ale do dowodu René Descartesa . Anzelm stanowi jednak jedną z pierwszych prefiguracji tej myśli, która będzie krytykowana przez Immanuela Kanta .

Toczy się wiele aktualnych debat, aby dowiedzieć się, czy scholastyka była wystarczająco dobra, aby wyobrazić sobie dowód na istnienie Boga i czy ten ostatni może być rozumiany w taki sam sposób jak Kartezjusza.

„Wierzymy, że jesteś czymś, o czym nie można pomyśleć nic większego. Czy taka natura nie istnieje, ponieważ głupiec powiedział w swoim sercu: Bóg nie istnieje? Ale przynajmniej ten głupiec, słysząc to, co mówię: coś takiego, o czym nie można pomyśleć nic większego, rozumie to, co słyszy; a to, co rozumie, jest w jego inteligencji, nawet jeśli nie rozumie, że ta rzecz istnieje. Coś innego ma być w inteligencji, coś innego istnieć. […] I oczywiście Istota, która jest taka, że ​​nic większego nie może być pomyślane, nie może być tylko w inteligencji; nawet w rzeczywistości, jeśli jest tylko inteligencją, możemy wyobrazić sobie istotę taką jak on, która również istnieje w rzeczywistości i która dlatego jest większa od niego samego. Gdyby zatem był w jedynej inteligencji, istota, która jest taka, że ​​nic większego nie można by pomyśleć, byłaby taka, że ​​można by pomyśleć o czymś większym. "

- Anzelm z Canterbury, Proslogion .

Argument ten uważa, że ​​istnienie jest wielkością: powiedzieć „Bóg” to rozpoznać w swoim umyśle pojęcie „takiego, że nic większego nie można pomyśleć”. Jeśli taki byt istnieje tylko w umyśle tego, kto go myśli, to zawsze można sobie wyobrazić podobny byt, który miałby dodatkowo własność istnienia. Taka istota byłaby więc „większa” niż ta, która nie istnieje i jest tylko wyobrażona. Stwierdzenie, że Bóg nie istnieje, stawia myślenie w sprzeczności z samym sobą: jeśli nie istnieje, to, co „jest takie, że nic większego nie można pomyśleć”, jest tym, że można pomyśleć o czymś większym. Jeśli zastosujemy podejście anzelmiańskie, irracjonalne (stąd wzmianka o „głupcu”) jest zaprzeczanie istnieniu Boga, ponieważ wspierałoby to logiczną sprzeczność.

Celem racjonalnego dowodu istnienia Boga było raczej obalenie mnicha Gaunilona, który uważał istnienie Boga za nie do udowodnienia, niż przekonanie niewierzących, gdyż ateizm był wówczas na Zachodzie prawie nieistniejący publicznie i czysto hipotetycznie. . Dowód Anzelma odbywa się w kontekście średniowiecznej debaty na temat relacji między wiarą a rozumem, w której uczestniczyć będą Tomasz z Akwinu i Bonawentura de Bagnoregio . To nie jest kwestia wiedząc, czy Bóg istnieje, czy nie, ale czy jego istnienie jest udowodnić przez naturalne światło z filozofów , na przykład poganie , jak Arystoteles , czy to może być tylko ujawniła przez Pismo .

Chrystologia

W swojej książce Dlaczego Bóg stał się człowiekiem? Anzelm stara się racjonalnie wytłumaczyć fakt, że Bóg stał się człowiekiem w Chrystusie. Według niego Pismo Święte nie wystarcza, aby wyjaśnić tajemnice Chrystusa niewierzącym, ponieważ uważają je za fikcje.

Musi zatem użyć języka pojęciowego, który jest bardziej dostępny i solidny dla jego współczesnych, aby udowodnić konieczność Chrystusa dla zbawienia ludzi:

„Czy nie mamy wystarczających dowodów na to, że człowiek może być zbawiony przez Chrystusa (...) i że wyszliśmy na jaw, że w przypadku, gdy Chrystus nie istnieje, absolutnie niemożliwe jest znalezienie sposobu na zbawienie człowieka? "

Mając to na uwadze, rozwinął swoją teorię satysfakcji, korzystając ze słownika porządku i sprawiedliwości (por. satysfakcja z artykułu ). Ale zadowala go teologia oparta na sprawiedliwości bez miłosierdzia. Ostatecznie to miłosierdzie Boże wyraża się w Chrystusie

Teologia satysfakcji

Satysfakcja jest doktryną soteriologiczną w teologii chrześcijańskiej, odnoszącą się do znaczenia i skutku śmierci Jezusa Chrystusa . Jest tradycyjnie nauczany w kręgach katolickich , luterańskich i reformowanych . Teologicznie i historycznie termin „zadowolenie” nie oznacza „zaspokojenia” jak w mowie potocznej, ale należy go rozumieć w kontekście pokuty, gdzie zadośćuczynienie polega na dobrych uczynkach, które umożliwiają naprawienie zniewagi wyrządzonej Bogu przez grzech.

Morał

Dla Anzelma, podobnie jak dla Augustyna, celem życia moralnego jest osiągnięcie szczęścia obiecanego przez Boga, czyli cieszenia się Bogiem: „Nie wolno nam wątpić, że rozumna natura została stworzona właśnie przez Boga, aby korzystając z niego, była szczęśliwa. (...) Pewne jest, że rozumna natura została stworzona w tym celu, aby mogła kochać i wybierać ponad wszystko suwerenne dobro, nie dla czegoś innego, ale dla niego - nawet."

Uroczystość

Uznanie przez Kościół Katolicki

Kanonizowany w 1494 r. , ogłoszony Doktorem Kościoła w 1720 r. , jego święto ustala się na 21 kwietnia według Martyrologium Rzymskiego .

Pisma

Anzelm, zakonnik, opat i arcybiskup, był poszukiwaczem Boga, dzięki czemu zyskał przydomek „wspaniały lekarz” .

Kochać raczej niż być kochanym

„Anzelm, arcybiskup, swojemu bratu, który go kocha, Gautier, zbawienie i błogosławieństwo Boga z jego, na ile jest to warte.
Dziękuję Panu, który mnie w ten sposób daje kochać; ale napełniając twoje serce miłością do innych, obdarzył cię jeszcze większym darem, bo Bóg jest nam o wiele bardziej wdzięczny za miłość, jaką darzymy bliźniego, niż za tę, z którą się rodzimy.
Dlatego musimy zawsze starać się kochać, a nie być kochanym, bardziej się radować, wreszcie oszacować, że kochanie jest dla nas większym zyskiem niż bycie kochanym.
Podobnie utrata miłości, która ożywiała nas wobec naszych braci, musi sprawić nam dużo głębszy ból niż fakt pozbawienia uczuć innych: musimy myśleć, że szkoda jest bardziej znacząca, ponieważ dotyczy tego, kto kocha , a nie temu, który jest kochany, aby nagroda była należna.
Proszę Boga, za którego mnie kochasz, aby sam Ciebie pokochał; niech to on udzieli ci wskazówek, o które mnie prosisz, aby żyć w świętości; niech cię odpuści od wszelkiego grzechu i przyniesie do życia wiecznego. "

- Anzelm z Canterbury. List 136 (III, 146) , przeł. Nuns Sainte-Croix de Poitiers , Wybrane listy duchowe, Paryż / Maredsous, DDB / Lethielleux, 1926, s. 284-285.

Pracuje

Opracowano edycje nowoczesne
  • Dzieła filozoficzne , trad. Pierre Rousseau, Paryż, Aubier, 1947
  • L'Œuvre d'Anselme de Canterbury , krytyczne dwujęzyczne wydanie Michela Corbina, Paryż, 6 tomów, Cerf, 1986 ff.
Cztery dialogi między mistrzem a jego uczniem Bozonem
  • Anzelma z Canterbury. Gramatyk Prawdy Wolność wyboru Upadek diabła. Wstęp, tłumaczenie i uwagi , trad. M. Corbin i in., Paryż, Cerf, 1986
  • De grammatico (Du grammairien), dialog o wielkiej logicznej rygorze, 1060-1063
  • De veritate , około 1080
  • De libertate arbitrii (z wolnej woli), około 1085
  • De casu diaboli (Od upadku diabła)
Trzy traktaty o istnieniu Boga
  • Monologion de Divinitatis (Solilog o Boskości), 1075-1076, przeł. Michel Corbin (z Proslogionem ) "Medytacja o racji wiary", z trzema dowodami na istnienie Boga , Paryż, Cerf, 1986
  • Proslogion seu Alloquium de Dei existia (Suplement lub Przemówienie o istnieniu Boga), 1077-1078, przeł. Michel Corbin (z Monologionem ) Proslogion Argument ontologiczny jako dowód na istnienie Boga , Paryż, Cerf, 1986
  • Liber apologeticus ad insipientem (Książka przepraszająca głupca), trad. B. Pautrat, Proslogion , a następnie jego odrzucenie przez Gaunilona i odpowiedź Anselme , Paryż, Garnier-Flammarion, 1993 (Przeciwko oszczercy, mnich Gaunilon, autor Liber pro insipiente (Księga dla szalonych), która zaatakowała jego ontologiczną argument za istnieniem Boga)
Inne traktaty dotyczące punktów dogmatu katolickiego
  • Cur Deus homo („Dlaczego Bóg-człowiek?”), 1098, o odkupieniu , przeł. R. Roques, Dlaczego Bóg stał się człowiekiem , Obrona praw rozumu, 1963.

handel. Michel Corbin i Alain Galonniert, Paryż, Cerf, 1988 (z Listem o Wcieleniu Słowa z 1094 przeciwko Roscelin uważany za heretyka )

  • De fide Trinitatis i de incarnatione Verbi , P. l. , t. CLVIII, s.  259-284
  • De processione Spiritus Sancti contra Græcos , 1101, s . l. , t. CLVIII, s.  280-326
  • De conceptu virginalis and originali peccato , 1099?, s . l. , t. CLVIII, s.  431 , 464
  • De concordia præscientiæ et prædestinationis necnon gratiæ Dei cum libero arbitrio , ~ 1109, s . l. , t. CLVIII, s.  507-542
Korespondencja (400 listów)
  • P. l. , t. CLVIII, s.  1059-1208
  • P. l. , t. CLIX, s.  9-272

fragmenty, z których prezentowane są w formie krótkich traktatów:

  • Offendiculum sacerdotum , P. l . , t. CLVIII, s.  555-556
  • De nuptiis consanguineorum , P. l . , t. CLVIII, s.  557-560
  • Judicium de stabilitate monachi , P. l . , t. CLIX, s.  333-335
Teksty anonimowe napisane prawdopodobnie przez Anselme
  • De beatitudine cælestis patriæ , P. l. , t. CLIX, s.  587-606 (konferencja w Cluny w 1100 r., której styl sugeruje, że pisanie pozostawiono uczniowi i zrecenzował Anselme)
  • De pace et concordia , P. l. , t. CLVIII, s.  1015-1021 (może być kolejnym wykładem Anzelma)
  • De voluntate , P. l. , t. CLVIII, s.  487-489 (może być kompilacją sporządzoną przez ucznia)
  • Admonitio morienti , P. l . , t. CLVIII, s.  685-688
  • De pace et concordia , P. l. , t. CLVIII, s.  1015-1021
  • Dziewiąta homilia, P. l. , t. CLVIII, s.  644-649
  • Medytacje , w P.l. , t. CLVIII, s.  709-820 (tylko jedenasty jest na pewno od Anzelma, dziewiąty z pewnością nie jest od niego)
  • Oracje 49, 50, 51, 69, 74 i nieokreślona liczba innych, w P. l. , t. CLVIII, s.  855-1016
Krytyka pozostaje w martwym punkcie, jeśli chodzi o przypisanie wielu tekstów, m.in
  • De voluntate Dei , P. l. , t. CLVIII, s.  581-585
  • Tractatus asceticus , P. l . , t. CLVIII, s.  1021-1035
  • Exhortatio ad contemptum temporalium et desiderium æternorum , P. l. , t. CLVIII, s.  677-686
  • Sermo Passione Domini , P.l. , t. CLVIII, s.  673 , 676
  • Od similitudinibus , P. l. , t. CLIX, s.  605-708 (bardziej prawdopodobnie zbiór słów mistrza wykonany przez Eadmera )
Zaginione rękopisy
  • Flora Psalmorum

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. hagiografia Anselm napisany przez jego sekretarza, Eadmer , mówi o czarteru Anzelma uczyniłby znak do króla w szponach choroby i strachu przed śmiercią. Przedstawiony jako pierwowzór Karty Wolności , nigdy nie został odnaleziony.
  2. Eadmer donosi, że na pięć dni przed śmiercią, w Niedzielę Palmową , powiedział im o nierozwiązanej kwestii pochodzenia dusz: „Nie wiem, czy ktoś po mnie wyjaśni to”.

Bibliografia

  1. Véronique Gazeau ( Pref.  David Bates i Michael Parisse ) Normannia Monástica ( x p - XII p  wieku) II Prozopografia benedyktynki Opaci , Caen, Publikacje CRAHM,2007, 403  s. ( ISBN  978-2-902685-44-8 , czytaj online ) , s.  10-13
  2. Alexandre Koyré , Idea Boga w filozofii św. Anzelma , Vrin,1984, 246  s. ( ISBN  9782711608621 ).
  3. R. Foreville, Kościół i rodzina królewska w Anglii pod panowaniem Henryka II Plantageneta (1154-1189) , Paryż, 1943.
  4. B. Demotz , Savoy County of XI th do XV th wieku: zasilanie, Zamek i stanu, w średniowieczu , p.  19-20 , Slatkine , Genewa , 2000 ( ISBN 2-05101-676-3 ) . 
  5. M. Rule, Życie i czasy S. Anselma , 2 tomy, Londyn , 1883.
  6. Ph. Ragey, Historia św. Anzelma, arcybiskupa Canterbury , t. ja, s.  11 , Delhomme i Brigue, Paryż, 1890.
  7. P. l. , t. CLVIII, s.  52 .
  8. Pierre Riché , Guy Lobrichon Bible wszechczasów , tom 4, Éditions Beauchesne, 1984, s.  175.
  9. Sylvain Gouguenheim , Aristote au Mont Saint-Michel , Seuil, 2008, s.  120.
  10. Pierre Bouet i François Neveux , Biskupi normańscy z XI wieku: Sympozjum Cerisy-la-Salle (30 września - 3 października 1993) , Caen, University Press of Caen,1995, 330  pkt. ( ISBN  978-2-84133-021-8 , informacja BNF n O  FRBNF35784893 ) „Norman biskupi od 985 do 1150”, str.  19-35
  11. C. Viola, św. Anzelm, jego historycy i teologowie - krytyka niektórych ostatnich poglądów , CNRS Centre Jean Pépin UPR 76, Villejuif , 1984, w Anselm Studies , Kraus International Publications, Millwood  (en) ( Nowy Jork ), wyd. anulowany.
  12. G. Bosanquet, patrz rozdział Bibliografia .
  13. Kantor NF , Kościół, królestwo i świecka inwestytura w Anglii 1089–1135. , s.  166–167 , Princeton University Press, Princeton ( New Jersey ), 1958.
  14. Po śmierci Guillaume le Roux wrócił do Anglii (1100), ale postawa króla Henryka I Beauclerca zmusiła go do wyboru po raz drugi wygnania (1103). Po rozmowie z Orłem (1105), w której grozi królowi ekskomuniką, Anzelm wraca definitywnie do Anglii i zwołuje Radę Londyńską wezwaną do wyjaśnienia trudnej sytuacji Kościoła anglikańskiego po długim okresie niepokojów.
  15. P. l. , t. CLVIII, s. 227.
  16. Psalmy 14, 1; 52, 1.
  17. Cyt. w: Émile Bréhier , Historia filozofii , s. 507.
  18. „Dlatego, kiedy przedstawiamy niewiernym powody wygody, które proponujesz jako obrazowe przedstawienie ukończonej historii, oni czują, że niejako ćwiczymy nasz pędzel na chmurach, ponieważ ich zdaniem to, co uważamy za nie ukończona historia, ale fikcja. Dlatego konieczne jest najpierw podkreślenie racjonalnej solidności prawdy, to znaczy konieczności, która dowodzi, że Bóg musiał lub mógł zniżyć się do tych kroków, które afirmujemy; następnie, aby nadać więcej blasku temu, co stanowi, że tak powiem, samo ciało prawdy, takie jak wzory namalowane na tym ciele, te powody wygody zostaną wyjaśnione. »Św. Anzelmie, Dlaczego Bóg stał się człowiekiem? , trad. R. Roquesa. Paryż, Cerf , 1963 Collection "  Źródła chrześcijańskie  ", n o  91, l.1, Ch.4, str.  223 )
  19. Św. Anzelmie, Dlaczego Bóg stał się człowiekiem? , trad. R. Roquesa. Paryż, Cerf , 1963.  Zbiór „  Sources Chrétiennes ”, nr 91, L.1, rozdz.35, s.343.
  20. „Jeśli chodzi o miłosierdzie Boże, które wydawało się, że zanikło, gdy rozważamy Boską sprawiedliwość i grzech człowieka, odkrywamy, że jest ono tak wielkie i tak przyznane sprawiedliwości, że nie można jej wyobrazić. Czy możemy bowiem wyobrazić sobie bardziej miłosierne postępowanie niż to, które Bóg Ojciec powiedział do grzesznika skazanego na wieczne męki i pozbawionego tego, co mogłoby go odkupić: „Weź mego jednorodzonego Syna i ofiaruj go zamiast ciebie!” „I samego Syna mówiącego z kolei do człowieka: „Weź mnie i odkup się! "? To jest, by tak rzec, to, co mówią nam, kiedy wzywają nas do wiary chrześcijańskiej i do niej przyciągają. Co może być zresztą bardziej sprawiedliwego ze strony tego, kto otrzymuje dar cenniejszy niż jakikolwiek dług, niż przebaczenie całego długu, jeśli ten dar jest ofiarowany z wymaganymi uczuciami? »Św. Anzelmie, Dlaczego Bóg stał się człowiekiem? , trad. R. Roques., Paryż, Cerf , 1963. Kolekcja "  Źródła chrześcijańskie  ", n o  91, L.2, ch.18, str.  458 , sygn. 430b.
  21. Anzelm z Canterbury jako pierwszy sformułował teorię satysfakcji w swoim Cur Deus-homo? ( Dlaczego Bóg-człowiek? ), A w skrócie w Meditatio redemptionis humanae ( Medytacja o ludzkim odkupieniu ).
  22. Dlaczego Bóg stał się człowiekiem? , trad. R. Roquesa. Paryż, Cerf , 1963. Kolekcja "  Źródła chrześcijańskie  ", n o  91, L.2, ch.2, str.  351 , sygn. 400c.
  23. "  Saint Anselme de Canterbury  " , na nominis.cef.fr ( dostęp 20 kwietnia 2021 )
  24. Anzelm z Canterbury, znany jako „Wspaniały Doktor” .

Załączniki

Bibliografia

  • Eadmer , Vita Anselmi , w JP Migne , Patrologia Latina , tom. CLVIII, s.  49-120 , Paryż, Le Petit Montrouge, 1855
  • J. Bainvel, Św. Anzelm z Canterbury , w reż. Alfred Vacant i Eugène Mangenot, Słownik teologii katolickiej zawierający wykład doktryn teologii katolickiej, ich dowodów i ich historii , Paryż, Letouzey i Ané, 1902-1950
  • G. Bosanquet, Historia ostatnich wydarzeń w Anglii Eadmera, Londyn, Cresset Press, 1964, s.  53-77 . [ (w)  przeczytaj fragmenty online ]
  • (en) Richard W. Southern , St. Anselm: A Portrait in a Landscape , Cambridge University Press,1992, 524  pkt. ( ISBN  978-0-521-43818-6 )

Studia nad Anzelmem z Canterbury

Krytyka myśli anzelmiańskiej według katolickiego dogmatu
  • Abelard , Laon  ?, ~ 1111, w JP Migne , Patrologia Latina , tom. CLXXVIII, s.  362 , Paryż, Le Petit Montrouge, 1853
  • Kardynał d'Aguirre , Sancti Anselmi teologia , 3 tomy. , Salamanka , 1678-1681 i Rzym , 1690
  • J. Porta, Theologia scholastica secundum principia Sancti Anselmi , Rzym , 1690
  • JB Lardito, Komentarz do głównych dzieł Anzelma , 3 tomy, Salamanka , 1699-1700, 1703
  • NM Tedeschi, Scholæ Sancti Anselmi doctrinæ , Rzym , 1705
Kalwińskie , luterańskie i katolickie odczyty teorii zadowolenia
  • Schwarz, Doctrina de satysfakcja Christi ab Anselmo Cantuarensi exposita , Greiffenberg , 1841
  • FPJ Sibmacher Zynem, De Anselmi et Calvini placitis de hominum per Christum a peccato redemptione inter se collatis , Utrecht , 1856, 168 s.
  • W. Höhne, Anselmi Cantuarensis philosphia cum aliorum illius ætatis decretis comparatur, eiusdemque de satysfakcja doctrina dijudicatur , rozprawa inauguracyjna, Lipsk , 1867, 64 s.
  • E. Pouget, Doktryna zadośćuczynienia wikariusza według Cur Deus homo św. Anzelma , Genewa , 1875, s. 32.
  • H. Cremer, Die Wurzeln des Anselmschen Satisfaktionsbegriffs , s.  7-24 , w Theologische Studien und Kritiken , 1880
  • H. Cremer, s.  481-492 , w Evangelischen Kirchen Zeitschrift , 1883
  • H. Cremer, Der germanische Satisfaktionsbegriff in der Versöhnungslehre , s.  316-345 , Greiffenberg , 1893
  • J. Olivier, Anselme, z Canterbury, zgodnie z jego Medytacjami, teza obroniona publicznie, aby uzyskać stopień licencjata z teologii , Wydział Teologii Protestanckiej w Montauban , Tuluza , 1890, 46 s.
  • Dörholt, Die Lehre von der Genugthuung Christi , s.  201 i kw., Paderborn , 1891
Liberalny katolicyzm, o którym mowa w XIX wieku Współcześni teologowie
  • AA..VV. Spicilegium Beccense I , (zbiór esejów), Paryż, Vrin, 1959
  • K. Barth , Saint Anselme, fides quaerens intellectum, dowód na istnienie Boga , Genewa: Labor et Fides, 1985, ( ISBN  2830900316 ) , tekst częściowo online
  • Michel Corbin, sj  :
    • (la) L'Œuvre d'Anselme de Canterbury, tom 1: Monologion - Proslogion , Cerf, coll.  "Anzelm z Canterbury - Dzieła",1986, 333  pkt. ( ISBN  978-2-204-02515-7 )
    • Działa t. II. Gramatyk. Od prawdy. Wolność wyboru. Upadek diabła , Cerf, coll.  „Dzieło Anzelma z Canterbury”,1987, 387  s. ( ISBN  978-2-204-02516-4 )
    • (the) Dzieło Anzelma z Canterbury, tom 5: O zgodzie uprzedniej wiedzy, predestynacji i łaski Bożej z wolnym wyborem: Prayers and Meditations , Cerf, coll.  „Anzelm z Canterbury – Dzieła”,1989, 460  pkt. ( ISBN  978-2-204-02999-5 )
    • Modlitwa i rozum wiary: Wprowadzenie do dzieła św. Anzelma z Canterbury , Cerf, coll.  „Dzieło Anzelma z Canterbury”,1992, 476  s. ( ISBN  978-2-204-04423-3 )
    • (en) Pascha Boga: Cztery opracowania o S. Anzelmie z Canterbury , Cerf, coll.  "Monitorowana noc",1997, 328  s. ( ISBN  978-2-204-05729-5 )
    • Św. Anzelme , Editions du Cerf, coll.  „Filozofia i teologia”,2004, 203  pkt. ( ISBN  978-2-204-07394-3 )
    • M. Corbin, Helmut Kohlenberger  (en) i Henri Rochais, Correspondence Letters 1 do 147: (Priorat et abbatiat au Bec) , Cerf, coll.  „Dzieło Anzelma z Canterbury”,2005, 435  s. ( ISBN  978-2-204-06859-8 )
    • Nadzieja dla wszystkich, cztery nowe badania na temat św. Anzelma z Canterbury , Paryż, Cerf, 2006
    • Łaska wolności: Augustyn i Anselme , Paris, Cerf, coll.  „Teologie”,2012, 372  s. ( ISBN  978-2-204-09738-3 , informacja BNF n O  FRBNF42756991 )
    • Kontemplacja Boga: czytanie Monologion i Proslogion św. Anthelme de Bec , Paryż, Cerf, coll.  „Dziedzictwo jeleni”,2017, 316  pkt. ( ISBN  978-2-204-10977-2 , informacja BNF n O  FRBNF45328308 )
Współcześni filozofowie
  • A. Jori , Die Paradoxien des menschlichen Selbstbewusstseins und die notwendige Existenz Gottes-Zu 'Cogitatio' und 'Intellectus' im Streit zwischen Anselm und Gaunilo , w: C. Viola i J. Kormos (red.), Rationality from Saint Augustine to Saint Augustine to Saint Augustine to Saint Augustine Anzelma. Obrady Międzynarodowej Konferencji Anzelmskiej – Piliscsaba (Węgry) 20-23 czerwca 2002 (Piliscsaba, 2005), 197-210
  • Alexandre Koyré , Idea Boga w filozofii św. Anzelma , Paryż, Ernest Leroux, 1923; Paryż, Vrin, 1984
  • Jules Vuillemin , Le Dieu d'Anselme i pozory rozsądku , Editions Aubier, coll.  " Filozofia ",1992( ISBN  978-2-7007-3321-1 )

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne