Opactwo Buzay

Opactwo Buzay
Pozostałości wieży dawnego opactwa Buzay.
Pozostałości wieży dawnego opactwa Buzay.
Zamówienie cystersów
Fundacja 1135
Zamknięcie Wojny Wandei
Założyciel Bernard z Clairvaux
Lokalizacja
Kraj
Informacje kontaktowe 47 ° 12 ′ 24 ″ północ, 1 ° 49 ′ 30 ″ zachód
Geolokalizacja na mapie: Loara Atlantycka
(Zobacz sytuację na mapie: Loire-Atlantique) Opactwo Buzay
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Opactwo Buzay

Dawne opactwo cystersów Buzay , położone we francuskiej gminie Rouans w Loire-Atlantique , zostało założone w 1135 roku przez Bernarda de Clairvaux . Jedyną pozostałością jest wieża Buzay.

Historia opactwa

Fundacja

Na wniosek Ermengarde d'Anjou , wdowa Alain IV Fergent i matka Conana III , księcia Bretanii , opactwo zostało założone w 1135 roku przez Bernard z Clairvaux na miejscu Buzay. W następnym roku, w 1136 , w tym nowym opactwie osiedliła się pierwsza wspólnota kilkunastu mnichów z Nivardem, młodszym bratem Bernarda de Clairvaux, jako przeorem. Cystersek jest wówczas w pełni ekspansji.

Około 1143 - 1144 roku Bernard de Clairvaux przybył ze swojego Szampanii, aby odwiedzić opactwo Buzay, które odkrył w stanie skrajnej biedy i opuszczenia. Książę Conan III nie dotrzymał słowa i obiecana pomoc nie nadeszła. Bernard de Clairvaux prosi zakonnika o powrót do Clairvaux . Przed wyjazdem do Szampanii Bernard de Clairvaux spotyka Conana III i mówi mu o swoim niezadowoleniu. Książę uznaje swoją winę i zwraca mnichom wszystko, co im odebrał. Wtedy mnisi decydują się zostać.

Ewolucja

Opactwo szybko stanie się bardzo bogate dzięki handlowi solą, dotacjom na ruch handlowy nad Loarą oraz licznym darowiznom ziemi i towarów. W 1177 r. Biskup Nantes Robert II zatwierdził dwa klasztory, jeden dla mężczyzn, a drugi dla kobiet . W 1180 r. Geoffroy Plantagenêt , hrabia Nantes i syn króla Anglii, księcia Normandii i hrabiego Anjou Henri II Plantagenêt i Eleanor z Akwitanii , wyznaczył na zawsze 20  funtów Angevin rocznej jałmużny, która miała być zabrana na młyny okoliczna parafia.

Dziewczyny z Buzay

Gdy tylko udało jej się zadomowić, Buzay urodziła trzy nowe opactwa.

1 st lipiec 1172 , wysłała kilka mnichów na małej wyspie Pillar północy Noirmoutier . Teren nie jest odpowiedni, zbyt odległy, omiatany wiatrem. Stwarza tak wiele problemów dla nowej wspólnoty, że w 1205 roku mnisi wycofują się na wyspę Noirmoutier i zakładają opactwo Notre-Dame la Blanche .

W 1201 roku , za namową księżnej Konstancji Bretanii , mnisi założyli opactwo Villeneuve na posiadłości należącej do opactwa Buzay, w pobliżu châtellenie Touffou i wioski Bignon . Mnisi będą uczestniczyć w osuszaniu bagien otaczających opactwo za radą techników z bagien Poitevin . Będą również uczestniczyć w kopaniu kanału między Messanem a Loarą. Samo opactwo Villeneuve znajduje się na Ognonie , rzece wpływającej do jeziora Grand-Lieu .

W 1259 roku opactwo było na tyle zamożne, że na wspólną prośbę zakonu cystersów i księcia Jana I er, roiło się od modlitw .

Kolejność

Opactwo Buzay zostało oddane do użytku w 1474 roku . Pierwszy opat, Odet de la Rivière, został mianowany zarówno przez papieża, jak i księcia Bretanii Franciszka II .

Architektura i opis

Podczas rewolucji francuskiej , podczas wojen Vendée , opactwo Buzay zostało zniszczone przez pożar. Jedyna pozostała wieża została przebudowana w późnym XVIII -tego  wieku. Niemniej jednak jego dzwony zostaną przeniesione do katedry w Chartres , włoski ołtarz z marmuru zostanie umieszczony w kościele Saint-Louis de Paimbœuf , ambona znajdzie się w kościele Saint-Pierre de Bouguenais i meble (w tym najstarszy krucyfiks Retz pochodzący z XIV th  wieku) w kaplicy św Anny Tharon-Plage .

Filiacja i zależności

Le Buzay jest córką opactwa Clairvaux .

Lista opatów

Zwykli Opaci   Chwalebni Opaci  

Uwagi

  1. Daniel Andrejewski ( red. ) I in. ( pref.  Charles Le Quintrec), Les Abbeys bretonnes , Nantes Paris, Biennial of Breton Abbeys Fayard,1983, 544  str. ( ISBN  978-2-213-01313-8 , OCLC  10726407 ) , str.  457-458.
  2. Les Abbeys Bretonnes , op. cit. , s.  459.
  3. Jh.-M. Le Mené, „Abbaye de Prières”, Bulletin and Memoirs of the polymathic Society of Morbihan , 1903, s.  8 i kw .
  4. Ulysse Chevalier, Chronologiczno-historyczna notatka o arcybiskupach Wiednia (1879), str. 18

Bibliografia