Geoffroy II Bretanii

Geoffroy II
Rysunek.
Portret Geoffrey II zdecydował się na genealogię XIV XX  wieku
Funkcje
Książę Bretanii
1181 - 1186
Poprzednik Conan IV
Następca Stałość
Hrabia Richmond
1181 - 1186
Poprzednik Stałość
Następca Stałość
Hrabia Rennes i Nantes
1181 - 1186
Poprzednik Henryk II
Następca Stałość
Biografia
Dynastia Plantagenet
Data urodzenia 23 września 1158
Data śmierci 19 sierpnia 1186
Miejsce śmierci Paryż ( Francja )
Pogrzeb Katedra Notre-Dame de Paris
Tata Henryk II z Anglii
Matka Eleonora z Akwitanii
Małżonka Konstancja Bretanii
Dzieci Eleonora z Bretanii
Matylda Bretania
Artur I st Czerwona korona.png

Geoffroy II Bretanii (ur23 września 1158 - martwy 19 sierpnia 1186w Paryżu w wieku 27 lat) jest synem króla Anglii , księcia Normandii i hrabiego Anjou Henryka II oraz Aliénor d'Aquitaine , księżnej Akwitanii . Geoffroy został intronizowany księciem Bretanii w Rennes w 1169 z powodu swojej narzeczonej Constance de Bretagne . Jego ojciec sprawuje administrację jako komornik księstwa do 1181 roku . Krótki osobisty panowanie tego księcia ( 1181 - 1186 ) został oznaczony przez Andegawenów wpływem dynastii Plantagenetów i kodyfikacji nowych zwyczajów: do Assise hrabiego Geoffroy , pierwszego aktu prawnego podejmowane na poziomie księstwa przez księcia Bretania.

Biografia

Pochodzenie

Geoffroy to młodszy brat Wilhelma , hrabiego Poitiers ( 1153 - 1156 ), z Henrym młodego króla ( 1155 - 1183 ), z Mathilde, księżna Saksonii ( 1156 - 1189 ), a Richard I st Lwie Serce ( 1157 - 1199 ). Jest także starszym bratem Eleonory, królowej Kastylii ( 1161 - 1214 ), Joanny, królowej Sycylii ( 1165 - 1199 ) i Jana bez Ziemi ( 1166 - 1216 ).

Jego matka, Aliénor d'Aquitaine , to dawniej królowa Francji przez jej małżeństwo z Louis VII Francji , Geoffroy jest zatem matki pół-brat Marie de France ( 1145 - 1198 ) i Alix de Blois ( 1150 - 1195 ).

Jego ojciec, król Anglii Henryk II , pozostawia kilkoro nieślubnych dzieci różnych kochanek. Geoffroy jest więc ojcowski pół-brat Geoffroy, arcybiskup Yorku ( 1151 - 1212 ), z Guillaume de Longue-EPEE ( 1176 - 1226 ) i Morgan (po 1180 - po 1213 ).

Dominacja plantagenetów

Konan , wnuk zmarłego w 1148 roku księcia Conana III Grubego, postanowił ostatecznie zapanować nad swoim księstwem, dzięki poparciu Henryka II , króla Anglii od 1154 roku , udaje mu się wyrwać władzę swojemu nauczycielowi Eudonowi II de Porhoët . Armii anglo-bretońskiej udało się pokonać Eudona II de Porhoët, który został ostatecznie wypędzony w 1156 . Dynasta z rodu Plantagenetów skorzystał z okazji, by zdobyć przyczółek w Bretanii , jego pomoc nie była bez znaczenia. Nowy książę, Conan IV , ceduje na hrabstwa Nantes do Henryka  II . W 1160 ożenił się z Małgorzatą de Huntingdon , co ostatecznie połączyło go z królestwem Anglii.

W 1162 r. Henryk  II zmusił potężnego lorda bretońskiego Raoula, barona Fougères , do oddania mu châtellenie w Combourg-Dol, którego właśnie został mianowany guwernerem. Raoul, zirytowany rosnącymi wpływami angielskiego monarchy, utworzył koalicję wielkich panów pod przewodnictwem Eudona II de Porhoët i Hervé de Léona. Ogłoszony księciem w 1156 , Conan IV musiał abdykować w 1166, kiedy Henryk  II na czele armii najechał Bretanię i zdewastował powstańcze miasta, w tym Fougères i jego zamek , twierdzę Raoul. Książę, zbyt osłabiony, by móc dalej panować, jest postrzegany przez Henryka II jako narzucającego  sojusze małżeńskie. Do lepszej kontroli Bretania, Henri  II żonaty dwoje dzieci: syna Geoffroy wieku 7 i dziedziczkę Constance , córkę Conan IV i wieku 4 . Henri  II jest uznawany za opiekuna księstwa aż do większości Geoffroy.

Rząd Henryka  II

Rok po abdykacji Conana IV z Bretanii i zdobyciu Fougeres , Henryk II z Anglii powrócił do Bretanii. Udaje się do Leon, gdzie Gujomarch IV odmawia poddania się przy wsparciu Eudona II de Porhoët, który został jego zięciem. Kampania króla Anglii jest gwałtowna, Leon zostaje zdewastowany, a według Roberta de Thorigny jego główna forteca jest zniszczona. Guyomarch IV poddaje się i dostarcza zakładników takich jak Eudon, który powierza królowi Alix córkę zrodzoną z jego związku z Berthe z Bretanii. Henri  II następnie stara się pogodzić szlachtę bretońską; wzywa na swój dwór Eudona de Porhoët, który przez całe życie utrzymywał rozległe majątki w hrabstwach Vannes i Quimper. Eudon, który teraz sprzymierzył się z Rollandem de Dinanem, odmówił zaproszenia, bez wątpienia zachęcony przez Ludwika VII z Francji, który w tym czasie był w otwartym konflikcie z Henrykiem  II z Anglii, który w 1168 r . przeprowadził nową wyprawę do Bretanii . Odbywa wielką przejażdżkę po półwyspie i atakuje własną domenę Eudona; forteca Josselin zostaje zdobyta i zniszczona, w hrabstwie Vannes zdobywa Auray i kontynuuje ofensywę w Kornwalii, nie napotykając wielkiego oporu. Król Anglii zwraca się następnie przeciwko Rollandowi de Dinanowi i jego sojusznikom. On niszczy obszar Rance, zajmuje zamek Léhon i że od hédé niszczy zamek Montmuran i skutecznie oblega Becherel . Następnie Henryk  II opuścił Bretanię, by spotkać się z Ludwikiem VII w La Ferté-Bernard .

Mimo interwencji szlachty bretońskiej król Francji musiał nawiązać rozmowy z Henrykiem  II i na początku 1169 r. w Montmirail uznał wybitną pozycję Henryka  II w Bretanii i przyjął hołd swego syna Henryka Młodszego dla Normandii. , Maine , Anjou i Bretanii . Henryk  II triumfuje; Jest odbierany Geoffroy w katedrze w Rennes podczas lata 1169 i odbiera w Nantes na Boże Narodzenie hołd wasali Breton. Król Anglii umieścił wówczas ludzi zaufania w administracji Bretanii i na czele biskupstw. Umyka mu jedynie biskupstwo Saint-Pol-de-Léon, ponieważ posiadacz stanowiska w Hamonie, do którego wstąpił, zostaje za to zamordowany.styczeń 1171przez jego brata wicehrabiego Gyomarcha IV . Henryk  II wwiosna 1171angażuje się w kampanię ukarać buntownika, który woli poddania się Pontorson na16 maja 1171i dostarczaj jej zamki. W tym samym roku po śmierci Conana IV przejął posiadłości, które posiadał, to znaczy hrabstwo Guingamp i hrabstwo Richmond . Eudon de Porhoët ponownie próbuje stawić opór, ale zostaje pobity przez najemników Henryka  II .

W 1173 roku imperium Plantagenetów ogarnia wielka rewolta, na czele której stoi najstarszy syn króla; Henri le Jeune wspierany przez swoich braci Richarda i Geoffroya. Eudon de Porhoët i Raoul II de Fougères po raz kolejny chwytają za broń, ale Rolland de Dinan pozostaje wierny Henrykowi  II . Rebelianci jednak kontrolują Fougères , Ancenis i La Guerche de Bretagne . Henri  II reaguje szybko, idzie przeciwko bretońskim lordom, którzy zajęli Dol-de-Bretagne i miażdżą ich w pobliżu miasta. Pokonani znajdują schronienie w twierdzy miasta, dokąd wyruszają26 sierpnia. 82 rycerzy zostało wziętych do niewoli, w tym Raoul II z Fougères, który znalazł wolność jedynie poprzez wydanie dwóch swoich synów jako zakładników i pojednanie z królem. Najemnicy Henryka  II kontynuują kampanię dewastacji zamków Rougé i La Guerche , Ancenis zostaje zabrany osobiście przez Henryka  II nawiosna 1174.

Od 1175 do 1181 Henryk  II nie interweniował już bezpośrednio w Bretanii, zostawił to swojemu synowi Geoffroyowi i jego „Sprawiedliwości” Rollandowi de Dinan , seneszalowi Bretanii, który okazał swoją lojalność w latach 1173 - 1174 , aby utrzymać porządek. Tak więc w 1177 roku, kiedy Guyomarch IV de Léon i Jarnogon de La Roche-Bernard zbuntowali się, to Geoffroy interweniuje tak jak w 1179 podczas ostatniego buntu wicehrabiego de Léon, którego Geoffroy dzieli majątki między dwóch synów.

Panowanie Geoffroy

Małżeństwo Geoffroya i Constance odbywa się w Lipiec 1181, ale efektywna władza Geoffroya pozostanie krótka, ponieważ zmarł przypadkowo w 1186 roku w wieku 28 lat . W latach 1181 - 1182 odrzuca kuratelę Rollanda de Dinana, przejmuje i pali jego miasto Bécherel i mianuje seneszala Raoula II de Fougères byłym przeciwnikiem swojego ojca. Daje ona w 1181 r. potwierdzenie porozumienia zawartego między opactwem Saint-Magloire w Paryżu a klasztorem królewskim Saint-Magloire de Léhon

Za swoich rządów Geoffroy II miał czas na przygotowanie tekstu w 1185 roku przez zgromadzenie prawników, Assise of Count Geoffroy, które miało na celu ograniczenie podziału wielkich lenn, co zyskało mu przychylność baronów. Po zbuntowaniu się przeciwko swojemu ojcu Henrykowi  II, który odmówił zainwestowania go w Andegawenii , schronił się na dworze Francji. Zmarł z powodu obrażeń odniesionych w turnieju w Paryżu w dniu19 sierpnia 1186. Został pochowany w chórze katedry Notre-Dame de Paris , gdzie jego grób zniknął po reorganizacji chóru katedralnego w 1699 roku .

Potomkowie

Ze swojego związku z Konstancją , księżną Bretanii, Geoffroy II miał troje dzieci, Alienora , Matyldę i Artura , pośmiertnego syna, który został księciem w 1196 roku.

Nowy król Anglii, Ryszard Lwie Serce , kontynuował ojcowską politykę ujarzmienia Bretanii iw 1196 roku zagarnął księżną w Carhaix . Reakcja Bretonów rozgromiła jego armię. Dlatego Artur Bretanii został powierzony królowi Francji, Filipowi Augustowi, aby zapewnić mu bezpieczeństwo. Eleonora, więzień Jeana sans Terre zmarła w 1241 roku . Constance poślubiła trzecie małżeństwo z Guy de Thouars i miała Alix , który zastąpił jego przyrodniego brata w 1203.

Reprezentacja w kulturze

W literaturze

Geoffroy II de Bretagne jest jedną z głównych postaci w grze Jamesa Goldmana Lew w zimie  (PL) (1966), gdzie wcielił się w zamknięciu sposób do portretu wykonanego przez Giraud de Barri i powieści Sharon Kay Penmana s” Diabelski potomek (2008 ) . Jest on również wymieniony w tragedii kłopotliwego panowania króla Jana (anonimowy, c. 1589), Życie i śmierć króla Jana (1593-1596) przez Williama Szekspira i króla Jana przez Richarda Valpy , poemat Le petit Arthur de Bretagne à la tour de Rouen (1822) Marceline Desbordes-Valmore , dramat Artur de Bretagne (1885) Louisa Tiercelina oraz powieści Lwie Serce (2011) i Okup króla (2014) Sharon Kay Penman (w) , a także w drugim tomie trylogii Le Château des Poulfenc (2009) Brigitte Coppin .   

Na ekranie

Geoffroya zagrał John Castle w filmie The Lion in Winter (1968), adaptowanym na podstawie sztuki Jamesa Goldmana , oraz John Light w telewizyjnym remake'u (2003). Geoffroy grał także Austin Somervell (Geoffroy jako dziecko) i Martin Neil (Geoffroy jako dorosły) w serialu telewizyjnym BBC The Devil's Crown (1978).

Uwagi i referencje

  1. Marie-Aline de Mascureau, Chronology , pierwotnie opublikowane w Aliénor d'Aquitaine . Revue 303 , wydanie specjalne n O  81, str.  218-223 , Nantes 2004, w Edmond-René Labande , Pour un obraz veridique d'Aliénor d'Aquitaine , przedruk z przedmową Martina Aurell przez Société des Antiquaires de l'Ouest -Geste edycjach en 2005 ( ISBN  2- 84561-224-9 ) , s.  128
  2. Mascureau, op. cyt. , s.  142
  3. Arthur de La Borderie Historia Bretanii wznowienie Joseph Floch Mayenne (1975) „Tyrania Henryka  II i bretoński ruch oporu” s.  273-276
  4. Artur de La Borderie op. cyt. str.  277-279
  5. Artur de La Borderie op. cyt. str.  279-280
  6. Peter Meazey Dinan w czasach jego panów Editions de la Plomée Guimgamp 1997 ( ISBN  2912113008 ) s.  53
  7. Archiwa wydziałowe Indre-et-Loire, seria H 988-1175, Dodatek do katalogu opactw, klasztorów i klasztorów, komandorii, hospicjów i ośrodków chorobowych. Pokój: H 1027
  8. „Czerwonka po wypadku”, według Dom Lobineau ( Histoire de Bretagne , Palais Royal, 1973, I , s.  171 , CLVIII ).
  9. Arthur de La Borderie „Panowanie Geoffroya II  ” op. cyt. str.  281-285
  10. Pochówki w katedrze Notre-Dame w Paryżu
  11. Patrz „ Eugène Viollet-le-Duc §  Ferdinand de Guilhermy - Opis Notre-Dame, katedry w Paryżu”, Nawiasy, kolekcja eupalinos, 2019, ( ISBN  978-2-86364-683-0 ) / ISSN 1279-7650, strona 123
  12. Guy-Alexis Lobineau wspomina o istnieniu Matyldy: Histoire de Bretagne , Palais Royal, 1973, I , s.  171 , CLIX ).
  13. Malcolm A. Craig, „Druga córka Geoffreya z Bretanii” , Badania Historyczne , tom.  50 N O  121 (maj 1977), s.  112-115.

Bibliografia

Linki zewnętrzne