William Szekspir

William Szekspir Obraz w Infoboksie. Chandos portret jest jednym z niewielu portretów Szekspira uważane autentyczne. Biografia
Narodziny 1564
Stratford-upon-Avon ( Anglia )
Śmierć 23 kwietnia 1616 (3 maja 1616 rw kalendarzu gregoriańskim )
Stratford-upon-Avon ( Anglia )
Pogrzeb Kościół Świętej Trójcy Stratford-upon-Avon
Przezwisko Bard z Avonu
Dom Stratford nad Avonem (1564-1616)
Trening Szkoła Króla Edwarda VI, Stratford-upon-Avon ( w )
Czynność dramaturg , poeta , aktor
Tata Jan Szekspir
Matka Mary Szekspir
Rodzeństwo Joan Shakespeare ( en )
Anne Shakespeare ( d )
Margaret Shakespeare ( d )
Richard Shakespeare ( d )
Edmund Shakespeare ( en )
Gilbert Shakespeare ( en )
Joan Shakespeare ( d )
Małżonka Anne Hathaway (z1582 w 1616)
Dzieci Susanna Hall
Hamnet Szekspir
Judith Quiney
Inne informacje
Pole Piękne litery
Data chrztu 26 kwietnia 1564 r
Ruch teatr elżbietański
Gatunek artystyczny Teatr elżbietański
Wpływem Plauta
Przymiotniki pochodne szekspirowski
Wymowa Shakespeare1COA.png herb Podstawowe prace
podpis Serious Shakespeare -Stratford-upon-Avon -3June2007.jpg Widok na grób.

William Shakespeare był dramatopisarzem , poetą i aktorem angielskim zwanym26 kwietnia 1564 rw Stratford-upon-Avon i zmarł dnia23 kwietnia 1616w tym samym mieście. Nazywany "Bardem Avon  ", "Nieśmiertelnym Bardem" lub po prostu "Bardem", jest uważany za jednego z największych poetów i dramaturgów w języku angielskim . Jego dzieło, przetłumaczone na wiele języków, składa się z 39 sztuk teatralnych, 154 sonetów i kilku dodatkowych wierszy, z których część nie jest mu przypisywana z całą pewnością.

Po studiach w Stratford-upon-Avon w Warwickshire , Szekspir ożenił się w wieku 18 lat z Anne Hathaway , z którą miał troje dzieci. W nieokreślonym terminie między 1585 i 1592 roku, rozpoczął swoją karierę jako aktor i autor udanej w Londynie z Lorda Chamberlaina mężczyzn , spółki w której był wspólnikiem. Wydaje się, że około 1613 roku przeszedł na emeryturę do Stratford, by tam umrzeć trzy lata później. Pozostało niewiele dowodów na człowieka Szekspira, który wywołał wiele spekulacji na temat jego wyglądu fizycznego , jego seksualności , jego religii  (w) . Na marginesie teorii twierdzą, że jego praca została napisana przez inną rzeczywistość.

Szekspir napisał większość swoich sztuk w latach 1589-1613. Te pierwsze to głównie komedie i dramaty historyczne, potem poświęcił się bardziej tragediom takim jak Hamlet , Otello , Król Lear i Makbet . Pod koniec życia pisał tragikomedie i współpracował z innymi dramatopisarzami. Za jego życia wiele jego sztuk zostało opublikowanych w niedrogich książkach o różnej jakości. W 1623 r. dwóch jego przyjaciół opublikowało „  Premier Folio  ”, zbiór, który zawierał prawie całą jego twórczość teatralną w ostatecznej formie. W przedmowie Ben Jonson trafnie przewiduje ponadczasowość Szekspira, którego sztuki przez wieki były wystawiane, adaptowane, odkrywane na nowo i reinterpretowane w różnych kontekstach kulturowych i politycznych.

Biografia

Pochodzenie, małżeństwo i stracone lata

William Shakespeare jest synem Johna Shakespeare'a (ok. 1531-1601) i Mary Arden (ok. 1537-1608). Jego ojciec, pochodzący ze Snitterfield w Warwickshire , był odnoszącym sukcesy rękawicznikiem mieszkającym w Stratford-upon-Avon, gdzie sprawował funkcję radnego , podczas gdy jego matka była córką zamożnego właściciela ziemskiego z Wilmcote . Urodzony w Stratford William Shakespeare został ochrzczony dnia26 kwietnia 1564 r. Jego dokładna data urodzenia nie jest znana. Tradycji, która wywodzi się z dokonaną przez pomyłkę krytyk George Steevens z XVIII th  century jest23 kwietnia. Data ta jest podejmowana przez wielu biografów, uwiedzionych zbiegiem okoliczności ze św. Jerzym , świętem patrona Anglii, a także dniem śmierci dramaturga w 1616 roku. William jest trzecim z ośmiorga dzieci Szekspira i najstarszy żyjący syn niemowlęcy.

Większość biografów Shakespeare'a uważa go za prawdopodobnie wykształconego w King's New School  w Stratford, chociaż od tego czasu nie ma żadnych zapisów o frekwencji. To gimnazjum zostało założone na mocy królewskiego przywileju Edwarda VI w 1553 roku i znajduje się niecałe 500 metrów od domu Johna Szekspira. Szkoły angielskie różnią się jakością, ale zgodnie z dekretem królewskim mają ten sam program nauczania. Opiera się głównie na intensywnych badaniach gramatyki klasycznej literatury łacińskiej i łacińskiej .

William Shakespeare jest poniżej osiemnastego roku życia, kiedy ożenił się z Anne Hathaway , córkę Yeoman z Shottery  (w) , dwadzieścia sześć. Prezbiterium z diecezji Worcester wystawia świadectwo ślubu na27 listopada 1582 r, który upoważnia do obchodzenia zaślubin po tylko jednej publikacji zakazów zamiast trzech. Następnego dnia dwaj sąsiedzi Hathaway zaświadczają, że nie ma prawnych przeszkód dla tego związku. Ten pośpiech tłumaczy się stanem Hathaway, która sześć miesięcy później rodzi córkę Susannę , ochrzczoną26 maja 1583. Bliźniaczki Hamnet i Judith rodzą się półtora roku później i przyjmują chrzest2 lutego 1585. Hamnet zmarł w wieku jedenastu lat z nieznanych przyczyn; jest pochowany w Stratford w dniu11 sierpnia 1596 r.

Po narodzinach bliźniaków Szekspir prawie całkowicie zniknął z dokumentów z epoki na siedem lat, aż do jego ponownego pojawienia się jako ugruntowana postać w małym świecie londyńskiego teatru w 1592 roku. Jego jedyne wzmianki w źródłach z tego okresu znajdują się w dokumentach dotyczących proces odbył się w Queen's Bench w Westminster między końcem 1588 a końcem 1589 roku. Biografowie dramaturga odnotowują liczne apokryficzne historie, które, jak się uważa, miały miejsce podczas tych „straconych lat” jego życia. Pierwszy z nich, Nicholas Rowe (1674-1718), donosi legendę, że Szekspir ze Stratford uciekł do Londynu, by uciec przed wymiarem sprawiedliwości po tym, jak został przyłapany na kłusownictwie na ziemiach Thomasa Lucy  (w) . Zemściłby się później, skomponując oszczerczy wiersz przeciwko Lucy. Inna legenda głosi, że Szekspir wkroczył do świata teatru jako stabilna ręka. John Aubrey (1626-1697) poinformował, że był gdzieś nauczyciela, w kraju, pomysł wzięty do XX th  wieku po odkryciu pewnej „Williama Shakeshafte” w zapisobiercom woli „Alexander Hoghton, katolik ziemianina z Lancashire. Żadna z tych legend nie opiera się na więcej niż plotkach i założeniach, które nie osiągają konsensusu; Shakeshafte to popularne nazwisko w Lancashire.

Aktor i dramaturg w Londynie

Nieznana jest data i sposób rozpoczęcia kariery aktorskiej i pisarskiej Szekspira. Był wystarczająco znany w 1592 roku, by stać się celem Roberta Greene'a . W swojej broszurze Greene's Groats-Worth of Wit  (w) , opublikowanej pośmiertnie, Greene oskarżył w zawoalowanym Szekspira o to, że jest kluczową biedą, która chce domniemania konkurowania z uznanymi dramatopisarzami z Oxfordu i Cambridge, takimi jak Christopher Marlowe , Thomas Nashe lub sam Greene. To pierwsza aluzja do twórczości teatralnej Szekspira, która mogła rozpocząć się w dowolnym dniu między połową lat 80. XX wieku a atakiem na Greene'a.

Od 1594 r. sztuki Szekspira wystawiał wyłącznie lord Chamberlain's Men , zespół aktorski, do którego należał i który szybko stał się najpopularniejszym w Londynie. Po śmierci królowej Elżbiety I ponownie , w 1603 roku, jego następca Jacques I po raz pierwszy został patronem firmy, która przemianowała ją na King's Men. Kilku członków zespołu połączyło siły w 1599 roku, aby zbudować własny teatr w dzielnicy Southwark , na południe od Tamizy  : The Globe . Przejmują również kontrolę nad Blackfriars Theatre  (w) w 1608 roku. Zapisy pokazują, że Szekspir czerpie znaczne korzyści ze związku z firmą. W 1597 roku udało mu się kupić drugi co do wielkości dom w Stratford, New Place .

Sztuki pisane przez Szekspira zaczęto ukazywać w formacie quarto w 1594 roku. Jego nazwisko pojawiło się na kartach tytułowych od 1598 roku, wskazując na pewną popularność. Nadal występuje jako aktor, m.in. w rolach innych autorów, grając w Every Man in His Humor  (w) (1598) i Sejanus His Fall  (w) (1603) Bena Jonsona . Z drugiej strony nie występuje w obsadzie Volpone w 1605 roku, co niektórzy biografowie interpretują jako dowód końca jego kariery aktorskiej. Niemniej jednak Pierwsze Folio z 1623 r. twierdzi, że jest on jedną z głównych ról we wszystkich jego sztukach, z których niektóre zaczęto wystawiać dopiero po 1605 r., bez znajomości ról, które grał. W 1610 r. John Davies z Hereford  (w) mówi, że „dobra wola” odegrała „królewskie” role. Sto lat później Nicholas Rowe donosi o tradycji, w której interpretował królewskie spektrum  (w) w Hamlecie . Inne role są następnie przyznawane mu Adam w Jak lubisz chór w Henryku V . Eksperci kwestionują źródła tych informacji.

Przez całą swoją karierę Szekspir dzielił swój czas między Londyn i Stratford. W 1596 r. rezydował w parafii św. Heleny w Bishopsgate . Podszedł do Southwark przed 1599 rokiem Globe powstała, po czym wrócił do żywo w poprzek Tamizy przed 1604. W tym samym roku, wynajął mieszkanie do francuskiego hugenotów w północnej części katedry świętego. -Paul który zawiera kilka pięknych domów .

Ostatnie lata i śmierć

Nicholas Rowe jako pierwszy twierdzi, że Szekspir odchodzi na emeryturę, aby przenieść się do Stratford na ostatnie lata swojego życia, co powtórzył Samuel Johnson . Jednak pomysł na emeryturę nie jest powszechne w początkach XVII -tego  wieku. W rzeczywistości dokument z 1635 r. wskazuje, że był on nadal aktywny na scenie w Londynie w 1608 r. Jednak epidemia dżumy, która nawiedziła Londyn w następnym roku, doprowadziła do częstych zamknięć teatrów miasta (były one zamykane na niż 60 miesięcy międzymaj 1603 i Luty 1610), co ogranicza możliwości pracy aktorów.

Obecność Szekspira w Londynie poświadczana jest do dziś w latach 1611-1614. W 1612 został powołany do składania zeznań w sprawie Bellott v. Radość . W marcu następnego roku kupił stróżówkę w dawnym klasztorze Blackfriars . ZListopad 1614, spędził kilka tygodni w Londynie ze swoim zięciem Johnem Hallem  (w) . Od 1610 r. napisał mniej sztuk i żadnej nie przypisuje się mu po 1613 r. Ostatnie trzy są wynikiem współpracy, prawdopodobnie z Johnem Fletcherem , jego następcą jako mianowany dramatopisarzem King's Men.

William Shakespeare zmarł dnia 23 kwietnia 1616w wieku 52 lat, miesiąc po sporządzeniu testamentu  (w) , w którym określa się jako „całkowicie zdrowy”. Okoliczności jego śmierci nie podaje żadne źródło czasu. Pół wieku później wikariusz Stratford John Ward  (w) donosi, że dostał gorączki po zbyt podlanym wieczorze z Michaelem Draytonem i Benem Jonsonem i zmarł.

Ocalała jego żona i dwie córki. Najstarsza, Susanna, poślubiła dr Johna Halla w 1607 roku, a Judith poślubiła handlarza winem Thomasa Quineya  (w) dwa miesiące przed śmiercią jego ojca. Susanna dziedziczy większość majątku Szekspira, który w nienaruszonym stanie ma przekazać najstarszemu z możliwych synów. Quineyowie mają troje dzieci, które umierają bez potomków. Hall miał córkę, Elżbietę  (w) , która zmarła w 1670 roku, nie mając dzieci swoich dwóch mężów. Jego śmierć oznacza wyginięcie potomstwa dramaturga.

Szekspir jest pochowany w prezbiterium w kościele Świętej Trójcy w Stratford-upon-Avon w dwa dni po jego śmierci. Jego grób nosi następujące epitafium:

Mój przyjacielu, z miłości do Zbawiciela, powstrzymaj się
od kopania kurzu, który się na mnie nałożył.
Błogosławiony człowiek, który oszczędzi te kamienie,
ale przeklęty ten, który gwałci moje ossuarium

Dobry przyjacielu, na miłość boską, wybacz,
by kopać pył tu zawarty.
Błogosławiony człowiek, który oszczędza te kamienie,
ale przeklęty ten, który porusza moje kości.

Nieznanej daty między 1616 a 1623 rokiem na północnej ścianie prezbiterium wzniesiono pomnik  (w) ku jego pamięci. Zawiera rzeźbę z jego podobizną oraz tablicę, której tekst porównuje go do Nestora , Sokratesa i Wergiliusza .

Drzewo rodzinne

                          Ryszard Szekspir
(1490-1561) 		  Robert
Arden
(† 1556) 		                                 
                                                                             
                          Jan
Szekspir
(1531-1601) 		  Mary
Arden
(1537-1608) 		                          Ryszard
Hathaway
(† 1581) 		 
   
                                                                                 
                                                                       
  Joanna
Szekspir
(1558-1558) 		  Małgorzata
Szekspir
(1562-1563) 		  William
Szekspir
(1564-1616) 		  Gilbert Szekspir
(1566-1612) 		  Joanna Szekspir
(1569-1646) 		  Anna
Szekspir
(1571-1579) 		  Ryszard
Szekspir
(1574-1613) 		  Edmund Szekspir
(1580-1607) 		  Anna
Hathaway
(1555-1623) 		 
                                                                             
                                                   
                                                                               
                     
                          John Hall
(1575-1635) 		 
Sala Zuzanny
(1583-1649) 		  Hamnet
Szekspir
(1585-1596) 		  Judyta
Quiney
(1585-1662) 		  Tomasz Quiney
(1589-1662) 		         
       
                                                                                 
                     
                      Tomasz Nash (1)
(1593-1647) 		  Elisabeth Barnard
(1608-1670) 		  Jan Barnard (2)
(1604-1674) 		  Szekspir
Quiney
(1616-1617) 		  Ryszard
Quiney
(1618-1639) 		  Tomasz
Quiney
(1620-1639) 		     
   


Bezpośredni wstępni i potomkowie Szekspira są ubrani na niebiesko, rodzeństwo na czerwono, rodzina jego żony na żółto, a przybrani rodzice na zielono. Niektóre daty są przybliżone.

Pracuje

Teatr

Pokoje

Trudno wymyślić dokładną chronologię sztuk Szekspira . Najstarsze pochodzą z początku lat 90., okresu wielkiej popularności teatru historycznego: są to Ryszard III i trzy części Henryka VI . Istnieją dowody sugerujące, że Tytus Andronikus , Komedia omyłek , Oswojona złośnica i Dwóch dżentelmenów z Werony również należą do pierwszej połowy lat 90. XX w. Najwcześniejsze sztuki historyczne Szekspira, oparte głównie na wydaniu kroniki z 1587 r. od Raphael Holinshed oferują dramatyczną interpretację szkodliwymi skutkami słabego lub skorumpowanego rządu i może stanowić obronę początków Domu Tudor . Świadczą o wpływie innych dramaturgów elżbietańskich, zwłaszcza Thomasa Kyda i Christophera Marlowe'a, ale także teatru średniowiecznego i sztuk Seneki . Komedia omyłek również ma starożytną inspirację, ale nie znaleziono żadnego źródła dla Oswojonej złośnicy , która może opierać się na popularnej opowieści. Spektakl, który opowiada o przedstawienie do mężczyzny z kobietą wolnego ducha, jest uważany za problematyczny przez krytyków i widzów początku XXI th  century.

Wczesne komedie Szekspira, inspirowane antyczną lub włoską inspiracją, z dobrze uregulowanymi równoległymi wątkami i milimetrowymi komediowymi pasażami, ustąpiły w połowie lat 90. bardziej romantycznym komediom, na ogół preferowanym przez krytyków. Sen nocy letniej łączy więc romans, baśniową magię i niską komedię. Równie romantyczny kupiec wenecki przedstawia problematyczną postać w osobie żydowskiego lichwiarza Shylocka , który odzwierciedla antysemityzm społeczeństwa elżbietańskiego. Dowcipy z Wiele hałasu o nic , duszpasterska oprawa Comme il vous plaira i świąteczna atmosfera Nocy królów dopełniają inwentarz wielkich komedii Szekspira. Po lirycznej Ryszarda II , prawie całkowicie werset grać wprowadza elementy komiczne prozy Shakespeare w dwóch częściach Henry IV i Henry V . Jego postacie stają się bardziej złożone i umiejętnie przeplata sceny humorystyczne i poważne, wierszem lub prozą. Dwie tragedie wrobić tego płodnego okresu: Romeo i Julia (circa 1595), jeden z jego najbardziej znanych dramatów, które zajmuje się dojrzewania, miłości i śmierci, Juliusza Cezara (około 1599), zainspirowany tłumaczeniu z Plutarcha Parallel Lives przez Thomasa północy , która wprowadza nowy rodzaj tragedii, w której różne ulubione tematy Szekspira (polityka, bohaterowie, introspekcja, współczesne wydarzenia) zaczynają się wzajemnie przenikać.

Ku początku XVII -tego  wieku, Szekspir napisał serię „  kawałki problemy  ” Miarka za miarkę , Troilusie i Cressida i Wszystko dobre, co się dobrze kończy . W tym okresie powstały także jego najsłynniejsze tragedie. Teksty te, należące do najbardziej cenionych przez dramaturga, na ogół obracają się wokół głównego bohatera, którego ruina jest spowodowana fundamentalną wadą charakteru. W Hamlecie to właśnie niezdecydowanie bohatera , zilustrowane jego słynną tyradą „  Być albo nie być  ” , powoduje jego upadek. W Otellu to zazdrość bohatera , podsycana przez makiawelicznego Jago , popycha go do zabicia niewinnej żony. W Królu Learze stary król popełnia błąd, zrzekając się swoich uprawnień, uruchamiając serię wydarzeń, których kulminacją, z nieuniknionym okrucieństwem, są tortury hrabiego Gloucester i śmierć jego ulubionej córki Cordelii. W Makbecie , najkrótszej i najgęstszej z tragedii Szekspira, to nienasycona ambicja skłania Makbeta i jego żonę do zamordowania prawowitego króla, zanim zostaną zmiażdżeni poczuciem winy. Ostatnie wielkie tragedie Szekspira, Antoniusz, Kleopatra i Coriolanus , są uważane za jego najlepsze przez poetę i krytyka TS Eliota .

W późniejszych latach Szekspir zwrócił się ku romansom i tragikomedii. Ukończył trzy inne duże dzieła: Cymbeline , Le Conte d'Hiver i La Tempête , a także Perykles, książę Tyru , napisany z anonimowym współpracownikiem. Te cztery sztuki są poważniejsze niż komedie z lat 90., ale są też mniej ponure niż wcześniejsze tragedie Szekspira, kończące się pogodzeniem wrogów i wybaczeniem potencjalnie tragicznych błędów. Niektórzy krytycy postrzegali to jako zmianę w filozofii starszego Szekspira, ale może to tylko odzwierciedlenie modnych trendów. Ostatnie dwie znane sztuki Szekspira, Henryk VIII i Les Deux Nobles Cousins , są wynikiem współpracy, przypuszczalnie z Johnem Fletcherem .

Na scenie

Zespoły, dla których Szekspir pisał swoje pierwsze sztuki, nie są utożsamiane z pewnością. Strona tytułowa wydania Tytusa Andronika z 1594 roku wskazuje, że utwór ten został wykonany przez trzy różne kompanie. Po epidemii dżumy w latach 1592-1593 trupa Szekspira, Lord Chamberlain's Men, wystawiała jego teksty w Theatre and the Curtain , dwóch miejscach w londyńskiej dzielnicy Shoreditch . Pisarz Leonard Digges donosi, że publiczność spieszy tam na przedstawienia pierwszej części Henryka IV . W konflikcie z ich właścicielem, Lord Chamberlain's Men zburzyli teatr i wykorzystali jego belki, aby założyć własne miejsce, The Globe w Southwark. Jest to pierwszy teatr założony przez aktorów dla aktorów. Otwarto ją jesienią 1599 roku i jedną z pierwszych wystawianych tam sztuk był Juliusz Cezar Szekspira. Większość jego kolejnych arcydzieł jest napisanych dla Globe, od Hamleta przez Otella do Króla Leara .

W 1603 roku Lord Chamberlain's Men stają się King's Men i tym samym utrzymują szczególne stosunki z królem Jacques'em I st . Źródła z epoki są fragmentaryczne, ale pewne jest, że w okresie międzywojennym wystawił na dworze siedem sztuk Szekspira1 st listopad 1604 i 31 października 1605, w tym dwukrotnie Le Marchand de Venise . Od 1608 roku trupa występowała zimą w Blackfriars, a latem w Globe. Ponieważ Blackfriars jest zadaszonym pomieszczeniem, Szekspir może wprowadzać bardziej wymyślne efekty specjalne, które również odpowiadają gustom publiczności na misternie wyreżyserowane maski . W ten sposób sprawia, że ​​bóg Jowisz pojawia się siedzący na orle i otoczony błyskawicą w Cymbelinie . Te efekty specjalne nie są pozbawione niebezpieczeństwa:29 czerwca 1613 r, podczas przedstawienia Henryka VIII , ogień z armaty podpala strzechę Globu, a powstały pożar obrócił teatr w popiół. Ten incydent to jeden z nielicznych przypadków, w których występ Szekspira możemy datować co do dnia.

W skład trupy Szekspira wchodzi kilku znanych aktorów, w tym Richard Burbage i William Kempe . To Burbage zagrał w kilku swoich sztukach, w tym w Ryszardzie III , Hamlecie , Otello i Królu Learu . Kempe sam jest popularnym aktorem komiksowym, który gra między innymi domowego Piotra w Romeo i Julii oraz konstabla Dogberry  (w) w Wiele hałasu o nic . Około 1600 roku został zastąpiony przez Roberta Armina , który grał między innymi Touchstone'a w Jak wam się podoba i błazna w Królu Learze .

Po bezkrólewie (1642-1660), podczas którego teatr został zdelegalizowany, trupy Restauracji czerpały z twórczości dramaturgów poprzedniego pokolenia: niezwykłą popularnością cieszyli się Beaumont i Fletcher, ale także Ben Jonson i William Shakespeare. Ich prace są często radykalnie dostosowywane do obrazu króla Leara z Nahum Tate, który otrzymuje szczęśliwe zakończenie. Aż do XIX -tego  wieku, dramaty Szekspira są interpretowane we współczesnych kostiumach. Z kolei w epoce wiktoriańskiej przedstawienia teatralne naznaczone były poszukiwaniem rekonstrukcji epoki, z artystami fascynującymi się realizmem historycznym . Inscenizacja Gordona Craiga dla Hamleta w 1911 roku inauguruje jego kubistyczne wpływy , wyrafinowanym wystrojem złożonym z prostych poziomów, monochromatycznych odcieni rozłożonych na drewnianych deskach podłogowych, połączonych tak, aby się wzajemnie wspierać. Chociaż takie wykorzystanie przestrzeni scenicznej nie jest niczym nowym, to jednak po raz pierwszy reżyser wykorzystał ją dla Szekspira. W 1936 roku Orson Welles zamontował w Harlemie nowatorskiego Makbeta , nie tylko transponując epokę sztuki, ale także zatrudniając wyłącznie afroamerykańskich aktorów. Ten bardzo kontrowersyjny program rozgrywa akcję w Indiach Zachodnich, gdzie król zmaga się z magią voodoo . Wiele kolejnych produkcji decyduje się na przeniesienie akcji dramatów Szekspira do bardzo współczesnego i politycznego świata.

Opublikowanie

W 1623 r. dwóch członków King's Men, Henry Condell i John Heminges , wydało First Folio , zbiór 36 sztuk Szekspira, z których 18 zostało wydrukowanych po raz pierwszy. Pozostałe ukazały się przed tą datą w formacie quarto , mniejszym i mniej prestiżowym. Nie ma dowodów na to, że Szekspir autoryzował publikację tych quarto, opisanych w Pierwszym Folio jako „skradzione i tajne kopie” . Dramaturg prawdopodobnie nie przewidział, że jego dzieło jakoś przetrwa, i gdyby nie opublikowanie Premier Folio przez jego przyjaciół po jego śmierci, prawdopodobnie zostałoby zapomniane.

W 1909 r. bibliograf Alfred William Pollard wprowadził określenie „  złe quarto  ” na określenie niektórych tekstów opublikowanych przed 1623 r., które charakteryzują się słabą jakością treści. Zaadaptowane, sparafrazowane lub zmiksowane, ich tekst mógłby być po części rekonstrukcją zaczerpniętą ze wspomnień publicysty lub członka obsady. Gdy istnieje kilka wersji tej samej części, zawsze występują różnice. Różnice te mogą wynikać z błędów w kopiowaniu lub druku, notatek sporządzonych przez aktorów lub widzów, a nawet szkiców Szekspira. Jest prawdopodobne, że dramaturg zrewidował tekst niektórych sztuk, takich jak Hamlet , Troilus i Cressida i Otello po ich wydaniu w formacie quarto. W przypadku Króla Leara różnice między quarto z 1608 a pierwszym folio są takie, że redaktorzy Oxford Shakespeare postanowili opublikować oba teksty jeden po drugim, zamiast je łączyć.

Klasyfikacja

36 sztuk Szekspira opublikowanych w Pierwszym Folio podzielono na trzy kategorie: 14 komedii , 10 dramatów historycznych i 12 tragedii . Trzy dodatkowe utwory, nie zawarte w pierwszym folio, są tradycyjnie dodawane do kanonu szekspirowskiego, a krytycy zgadzają się, że w dużej mierze przyczyniły się one do ich pisania: Dwóch kuzynów szlacheckich , Peryklesa, księcia Tyru i Edwarda III .

W 1875 roku krytyk Edward Dowden  (w) wprowadził nową kategorię romansów , w której sklasyfikował cztery późne komedie: Perykles, Książę Tyru , Cymbeline , Opowieść zimowa i Burza . Termin „romans” jest nadal powszechnie używany do ich opisu, nawet jeśli niektórzy autorzy wolą mówić o tragikomedii . W 1896 roku Frederick S. Boas  (w) wyróżnia cztery części: Wszystko dobre, co się dobrze kończy , Miarka za miarkę , Troilus oraz Cressida i Hamlet , które określił jako problem kawałków . Uważa, że ​​te sztuki nie są ani stricte komedią, ani stricte tragedią. Ta klasyfikacja, szeroko dyskutowana przez badaczy Szekspira, jest nadal stosowana w trzech z tych czterech sztuk, a Hamleta zdecydowanie uważa się za tragedię.

Poezja

Sonety

Opublikowane w 1609 roku Sonety są ostatnim niedramatycznym dziełem Szekspira, które zostało zredagowane. Te 154 wiersze, głębokie medytacje nad naturą miłości, namiętności, prokreacji, śmierci i upływu czasu, zostały prawdopodobnie skomponowane przez długi czas dla niewielkiej grupy odbiorców. Pisarz Francis Meres przywołuje je w 1598 roku, aw następnym roku dwa z nich zostały opublikowane bez autoryzacji Szekspira w zbiorze Le Pèlerin impasse . Kolejność wydania z 1609 r. prawdopodobnie nie odpowiada życzeniom Szekspira, który zdaje się uważać te wiersze za należące do dwóch odrębnych cykli: jedna opisuje gwałtowną namiętność do zamężnej kobiety o ciemnej karnacji, a druga przedstawia udaremnione miłość do blond młodzieńca. Kwestia tożsamości tych dwóch osób jest przedmiotem gorących dyskusji, podobnie jak narratora wierszy, który niekoniecznie musi być Szekspirem. Kolejne nierozwiązane pytanie dotyczy tożsamości „pana WH”, któremu dedykowane jest wydanie z 1609 roku.

Inne wiersze

W latach 1593-1594, kiedy teatry Londynu zostały zamknięte z powodu zarazy, Szekspir opublikował dwa poematy narracyjne, Wenus i Adonis oraz Porwanie Lukrecji , które zadedykował hrabiemu Southampton Henry Wriothesley . Seks jest częstym tematem do dwóch wierszy: w Wenus i Adonis , niewinnych Adonis odrzuca zaloty bogini Wenus , podczas gdy w Gwałtu na Lukrecji , o lubieżne Tarquin narusza cnotliwego Lukrecję . Zainspirowany Metamorfozy z Owidiusza , teksty te pokazują, poczucie winy i moralne zamieszanie wywołało niepohamowaną żądzę. Odniosły wielki sukces i były wielokrotnie wznawiane za życia ich autora. Trzeci wiersz narracyjny, Skarga kochanka , pojawia się na końcu pierwszego wydania Sonetów . Wyrażając rozpaczy młodej kobiety porzuconej przez kochanka, to jest zwykle przypisane do Szekspira, chociaż jego ojcostwo zostało natychmiast wyzwał od początku XIX -go  wieku. Wreszcie, Feniks i gołąb  (w) , opublikowane w 1601 roku w dodatku do poematu Amores Męczennika z Robertem Chester  (w) , to alegoryczny Lament na śmierć Phoenix i jego kochanka, gołębia.

Styl

Wczesne sztuki Szekspira są pisane jak inne sztuki tamtych czasów. Jej bohaterowie wyrażają się w stylizowany sposób, który nie wyłania się w sposób naturalny z ich charakterystyki czy potrzeb fabuły. Poezja tekstu opiera się na wątkowych metaforach i złożonych koncepcjach, z wieloma retorycznymi sztuczkami. Są bardziej deklamowane niż wypowiadane. Niektórzy krytycy uważają więc, że wzniosłe diatryby Tytusa Andronika paraliżują akcję, a wersety Dwóch dżentelmenów z Werony są zbyt szczupłe.

Szekspir szybko nagina standardy stylistyczne dla własnych celów. Tak więc wstępna tyrada Ryszarda III jest zasadniczo inspirowana dyskursem Vice w średniowiecznych sztukach chrześcijańskich, ale samoświadomość pokazana w postaci Ryszarda zapowiada monologi w późniejszych sztukach Szekspira. Nie ma wyraźnej linii dla tego przejścia od stylu tradycyjnego do bardziej swobodnego, a dramaturg łączy te dwa w całej swojej karierze, o czym najwyraźniej świadczą Romeo i Julia . Pisząc tę ​​sztukę, wraz z Ryszardem II i Snem nocy letniej , Szekspir tworzy poezję bardziej naturalną i mniej sztywną, w której porównania i metafory służą fabule.

Jego ulubioną formą poetycką jest nierymowany biały wiersz w pentametrach jambicznych , z dziesięcioma sylabami w wierszu i jedną na dwie sylaby akcentowane. W pierwszych utworach ma tendencję do rozpoczynania i kończenia zdań w granicach każdego wiersza, nawet jeśli oznacza to stworzenie pewnej monotonii. Rozwijając swoje mistrzostwo w pustym wierszu, zaczyna bawić się rytmem zdań w sztukach Juliusza Cezara czy Hamleta , w których posiekane zdania odzwierciedlają zamęt w umyśle księcia.

Po Hamlecie Szekspir rozwinął swoją stylistyczną różnorodność, zwłaszcza w najbardziej emocjonujących fragmentach swoich późnych tragedii. Posługuje się kilkoma technikami: przechodzeniem , nieregularnymi pauzami i wyraźnymi wariacjami w budowie i długości zdań. Na przykład w Makbecie linie mowy łączą metafory i porównania bez wspólnego punktu zakotwiczenia, zmuszając słuchacza do zrekonstruowania znaczenia słów. Późne romanse, ze swoimi odwróceniami i szczególnym podejściem do upływu czasu, inspirują do kolejnej odmiany stylistycznej: przeciwstawienie długich i krótkich zdań, powiązanie zdań, wymiana podmiotu i przedmiotu, pominięcie słów. Wszystkie te efekty dają tekstowi wrażenie spontaniczności.

Poetycki geniusz Szekspira wiąże się przede wszystkim z jego konkretną wizją teatru. Jak wszyscy dramaturdzy tamtych czasów, czerpał z historii ze źródeł takich jak Plutarch i Holinshed, ale przerobił każdą fabułę, aby zaoferować wiele obszarów zainteresowań i przedstawić publiczności jak najwięcej punktów widzenia. Dzięki tej metodzie sztuki Szekspira można tłumaczyć, skracać lub reinterpretować bez utraty ich centralnego konfliktu. Jego postępy jako pisarza prowadzą go do oferowania jaśniejszych i bardziej zróżnicowanych motywacji dla swoich postaci, a także odrębnych sposobów mówienia. Nie zaprzecza jednak całkowicie stylowi swoich początków. W swoich późnych romansach świadomie powraca do bardziej sztucznej dykcji, by podkreślić iluzoryczność teatru.

Wpływający

Wpływ Szekspira na nowoczesny teatr jest znaczny. Odgrywa kluczową rolę w rozwijaniu dramatycznego potencjału elementów takich jak charakterystyka, fabuła, język i gatunek. Tak więc historie miłosne nie były uważane za ważny temat tragedii przed Romeem i Julią . Monologi służyły głównie do przekazywania informacji opinii publicznej; Szekspir używa ich do badania umysłów bohaterów. W XIX th  wieku, poeci romantyczni próbować produkować nowe części do szekspirowskiego modelu, bez większego powodzenia: według krytyk George Steiner , wszystkie części w języku werset produkowane między Coleridge i Tennysona są tylko „ubogich wariacji szekspirowskich tematów” .

Twórczość Szekspira ma również wpływ na powieściopisarzy, takich jak Thomas Hardy , William Faulkner i Charles Dickens . Monologi bohaterów Hermana Melville'a wiele zawdzięczają monologom Szekspira: kapitan Achab z Moby Dick to bohater tragiczny . Ponad 20 000 dzieł muzycznych ma związek z Szekspirem, w tym opery Giuseppe Verdi Makbeta , Otella i Falstaffa , których krytyczna reputacja dorównuje tym, które je zainspirowały. Wielu malarzy, zwłaszcza nurtów romantycznych i prerafaelickich, również czerpało z twórczości dramaturga. Poza światem sztuki psychoanalityk Zygmunt Freud był inspirowany postaciami Szekspira, w szczególności Hamletem, do rozwijania swoich teorii na temat ludzkiej natury.

Użycie przez Szekspira języka angielskiego przyczynia się do rozwoju jego nowoczesnej formy. Jest to najbardziej cytowany autor w Słowniku Języka Angielskiego przez Samuela Johnsona (1755), jeden z pierwszych słowników anglojęzycznych. Wiele słów i wyrażeń przeniesionych do języka potocznego pojawia się po raz pierwszy w twórczości Szekspira, jak np. „za  jednym zamachem  ” czy „  dobra ucieczka  ”. Angielski jest powszechnie określany peryfrazą „  język Szekspira  ”.

Wpływ Szekspira nie ogranicza się do świata anglojęzycznego. Jest to popularny w Niemczech w XVIII th  century od autorów Klasyka Weimarska i Christoph Martin Wieland był pierwszym produkować kompletne tłumaczenie jego pracy teatralnej w innym języku, z 1760s we Francji, wywiera znaczący wpływ na Honoré de Balzac , niektórzy posuwają się nawet do mówienia o plagiatach dotyczących ojca Goriota i króla Leara . Według Index Translationum , który ma łącznie 4281 tłumaczeń, jest on trzecim najczęściej tłumaczonym pisarzem na świecie po Agatha Christie i Jules Verne .

Istnieje ponad 400 filmów zaadaptowanych ze sztuk Szekspira. Od 1978 do 1985 roku BBC wyprodukowało adaptacje 37 sztuk Szekspira dla telewizji: The Complete Dramatic Works of William Shakespeare . Ten wyjątkowy zespół, grany przez jednych z najlepszych brytyjskich komików ( Derek Jacobi , Anthony Quayle , John Gielgud itp.), jest bardzo wierny oryginalnym tekstom i oferuje inscenizacje inspirowane angielską tradycją teatralną.

Krytyczne powitanie

Za życia twórczość Szekspira zbierała entuzjastyczne recenzje, ale nie uważano go za geniusza. W Pierwszym Folio Ben Jonson opisuje to jako „duszę naszych czasów, radość naszej sceny” , ale w innym miejscu zauważa, że „Szekspirowi brakowało sztuki” . Podczas Przywrócenia aż do końca XVIII -go  wieku starożytne idee są modne i Szekspir jest zatem mniej krytyczne oko przez Jonson i John Fletcher . Tym samym Thomas Rymer krytykuje go za mieszanie komiksu z tragiką. Opinia Rymer przemógł przez kilka dziesięcioleci, aż krytycy XVIII th  century rozważyć Shakespeare siebie i wykryć, co nazywają jego naturalny geniusz. Jego reputacja wzrosła wraz z publikacją wydań krytycznych Samuela Jonsona i Edmonda Malone , opublikowanych odpowiednio w 1765 ( The Plays of William Shakespeare ) i 1790. W 1769 roku aktor David Garrick zorganizował jubileusz Szekspira w swoim rodzinnym Stratford, który wyznaczył etap rozwoju prawdziwego kultu wokół dramaturga, „bardolatrii”. U progu XIX -tego  wieku, jego pozycja jako poetę narodowego Anglii jest zapewniona. Cieszy się również solidną reputacją za granicą po chwaleniu przez takich autorów jak Voltaire ( Listy filozoficzne , 1734), Goethe ( Lata nauki Wilhelma Meistera , 1795-1796), Stendhal ( Racine i Szekspir , 1823-1825) i Victor Hugo (przedmowa Cromwella , 1827 i esej William Shakespeare , 1864).

W XIX th  century, podziw dla Szekspira graniczy z kultem. Był chwalony przez romantyków, takich jak Samuel Taylor Coleridge i Auguste Schlegel, a epoka wiktoriańska widziała jego utwory wykonywane we wspaniałych inscenizacjach. Dramaturg George Bernard Shaw szydzi z tego, co nazywa „bardolatrią” i twierdzi, że naturalizm dramaturgów takich jak Henrik Ibsen sprawił, że Szekspir stał się przestarzały. Niemniej jednak ruch modernistyczny z początku XX th  century nie odrzuca swoje prace, a wręcz przeciwnie, jego części zostały wykorzystane przez teatralnej awangardy. Wystawiali je zarówno niemieccy ekspresjoniści, jak i rosyjscy futuryści, a Bertolt Brecht rozwinął ideę teatru epickiego, czerpiąc inspirację z Szekspira. TS Eliot przyjmuje przeciwieństwo krytyki Shawa, twierdząc, że to właśnie „prymitywna” postać Szekspira czyni go nowoczesnym.

Obecna nowa krytyka , inspirowana przez Eliota i krytyków takich jak G. Wilson Knight  (w) , oferuje bliższe odczytanie wyobrażeń Szekspira. Nowe podejścia pojawiły się w latach pięćdziesiątych i były zwiastunem postmodernistycznych studiów Szekspira. Jego twórczość badają różne nurty, w tym strukturalizm , feminizm , neohistoryzm , studia afroamerykańskie i queer studies .

Spekulacje

Ojcostwo jego prac

Marginalne teorie dotyczące autorstwo dzieł przypisywanych Szekspira krążących od połowy XIX th  wieku. Wśród nazwisk wysuwanych jako prawdziwy autor jego sztuk i wierszy najpopularniejsze to Francis Bacon , Christopher Marlowe i hrabia Oxfordu Edward de Vere . Pomysł ten budzi pewną ciekawość wśród ogółu społeczeństwa, ale środowisko akademickie niemal jednogłośnie uznaje, że nie ma uzasadnionego powodu, by kwestionować autorstwo dzieł Szekspira.

Religia

Życie publiczne Szekspira to życie wyznawcy Kościoła anglikańskiego  : jest to religia, w której się żeni, jego dzieci są chrzczone i jest pochowany. Jednak jego intymne przekonania są źródłem dyskusji, a niektórzy badacze twierdzą, że członkowie jego rodziny są katolikami, wiarą wówczas zakazaną w Anglii. W rzeczywistości jej matka, Mary Arden, pochodziła z pobożnej katolickiej rodziny. Deklaracja wiary katolickiej podpisana przez jego ojca Jana została odkryta w 1757 roku w suficie jego dawnego domu przy Henley Street, ale dokument ten zaginął, a jego autentyczność jest przedmiotem dyskusji. Według doniesień John Shakespeare opuścił mszę w 1591 roku, a córka dramaturga, Susanna, znajduje się na liście wyznawców Stratford, którzy nie otrzymali Eucharystii w Wielkanoc w 1606 roku. Jeśli chodzi o samego Szekspira, nie ma żadnych wskazówek, aby ustalić swoją intymna wiara. Różne odczytania jego sztuk widziały w nim dowody na jego katolicyzm, protestantyzm lub brak wiary, nigdy nie znajdując żadnej rozstrzygającej wskazówki.

Seksualność

Orientacja seksualna Szekspira jest przedmiotem debaty. Pewne jest, że ożenił się z Anne Hathaway i że mieli troje dzieci. Po jego śmierci niektórzy czytelnicy, uznając sonety Szekspira za autobiograficzne, widzieli w nich dowód jego miłości do młodego człowieka, a więc możliwej biseksualności . Inni jednak widzą tylko wyraz intensywnej przyjaźni.

Portrety

Fizyczny wygląd Szekspira nie jest opisany w żadnym źródle z epoki i nie ma dowodów na to, że miał namalowany portret. Jedyne dwa przedstawienia dramaturga, które mogą dać wyobrażenie o jego wyglądzie, to portret Droeshout , który pojawił się jako frontyspis Pierwszego Folio, które Ben Jonson twierdzi, że dobrze reprezentuje jego modela, oraz jego pomnik pogrzebowy w Stratford. Od XVIII -tego  wieku, popularność Szekspira przetłumaczony na portretach badawczych dramaturga, począwszy od portretów błędnej identyfikacji innych osób do produkcji fałszywych portrety.

Uwagi

  1. Wszystkie daty w tym artykule są w kalendarzu juliańskim , który obowiązywał w Anglii do 1752 roku.

Bibliografia

  1. Schoenbaum 1987 , s.  14-22.
  2. Schoenbaum 1987 , s.  24-26, 296.
  3. Honan 1998 , s.  15-16.
  4. Schoenbaum 1987 , s.  24-26.
  5. Schoenbaum 1987 , s.  62-63.
  6. Ackroyd 2006 , s.  53.
  7. Wells i in. 2005 , s.  xv-xvi.
  8. Baldwin 1944 , s.  464.
  9. Baldwin 1944 , s.  179-180, 183.
  10. Cressy 1975 , s.  28-29.
  11. Baldwin 1944 , s.  117.
  12. Schoenbaum 1987 , s.  77-79.
  13. Drewno 2003 , s.  84.
  14. Schoenbaum 1987 , s.  93.
  15. Schoenbaum 1987 , s.  94.
  16. Schoenbaum 1987 , s.  224.
  17. Bate 2008 , s.  314.
  18. Schoenbaum 1987 , s.  95.
  19. Schoenbaum 1987 , s.  97-108.
  20. Schoenbaum 1987 , s.  144-145.
  21. Schoenbaum 1987 , s.  110-111.
  22. Honigmann 1999 , s.  1.
  23. Wells i in. 2005 , s.  xvii.
  24. Honigmann 1999 , s.  95-117.
  25. Drewno 2003 , s.  97-109.
  26. Ackroyd 2006 , s.  176.
  27. Greenblatt 2005 , s.  213.
  28. Schoenbaum 1987 , s.  151-153.
  29. Wells 2006 , s.  28.
  30. Schoenbaum 1987 , s.  144-146.
  31. Izby 1930a , s.  59.
  32. Schoenbaum 1987 , s.  184.
  33. Izby 1923 , s.  208-209.
  34. Izby 1930b , s.  67-71.
  35. Bentley 1961 , s.  36.
  36. Schoenbaum 1987 , s.  188.
  37. Kastan 1999 , s.  37.
  38. Knutson 2001 , s.  17.
  39. Holandia 2013 .
  40. Schoenbaum 1987 , s.  200.
  41. Schoenbaum 1987 , s.  200-201.
  42. Ackroyd 2006 , s.  357.
  43. Wells i in. 2005 , s.  XXII.
  44. Schoenbaum 1987 , s.  202-203.
  45. Honan 1998 , s.  121.
  46. Shapiro 2005 , s.  122.
  47. Honan 1998 , s.  325.
  48. Greenblatt 2005 , s.  405.
  49. Ackroyd 2006 , s.  476.
  50. Honan 1998 , s.  382-383.
  51. Smith 1964 , s.  558.
  52. Ackroyd 2006 , s.  477.
  53. Barroll 1991 , s.  179-182.
  54. Bate 2008 , s.  354-355.
  55. Honan 1998 , s.  326.
  56. Ackroyd 2006 , s.  462-464.
  57. Schoenbaum 1987 , s.  272-274.
  58. Honan 1998 , s.  387.
  59. Schoenbaum 1987 , s.  279.
  60. Honan 1998 , s.  375-378.
  61. Schoenbaum 1987 , s.  276.
  62. Schoenbaum 1991 , s.  78.
  63. Rowse 1963 , s.  453.
  64. Schoenbaum 1987 , s.  287, 292-294.
  65. Schoenbaum 1987 , s.  304.
  66. Honan 1998 , s.  395-396.
  67. Izby 1930b , s.  8, 11, 104.
  68. Schoenbaum 1987 , s.  296.
  69. Izby 1930b , s.  7, 9, 13.
  70. Schoenbaum 1987 , s.  289, 318-319.
  71. Schoenbaum 1987 , s.  306-307.
  72. Wells i in. 2005 , s.  xviii.
  73. Schoenbaum 1987 , s.  308-310.
  74. Frye 2005 , s.  9.
  75. Honan 1998 , s.  166.
  76. Schoenbaum 1987 , s.  159-161.
  77. Dutton i Howard 2003 , s.  147.
  78. Ribner 2005 , s.  154-155.
  79. Frye 2005 , s.  105.
  80. Ribner 2005 , s.  67.
  81. Bednarz 2004 , s.  100.
  82. Honan 1998 , s.  136.
  83. Schoenbaum 1987 , s.  166.
  84. Friedman 2006 , s.  159.
  85. Ackroyd 2006 , s.  235.
  86. Drewno 2003 , s.  161-162.
  87. Drewno 2003 , s.  205-206.
  88. Honan 1998 , s.  258.
  89. Ackroyd 2006 , s.  359-383.
  90. Shapiro 2005 , s.  150.
  91. Gibbons 1993 , s.  1.
  92. Ackroyd 2006 , s.  356.
  93. Drewno 2003 , s.  161.
  94. Honan 1998 , s.  206.
  95. Ackroyd 2006 , s.  353, 358.
  96. Shapiro 2005 , s.  151-153.
  97. Bradley 1991 , s.  85.
  98. Muir 2005 , s.  12-16.
  99. Bradley 1991 , s.  40, 48.
  100. Bradley 1991 , s.  94.
  101. Bradley 1991 , s.  42, 169, 195.
  102. Greenblatt 2005 , s.  304.
  103. Bradley 1991 , s.  226.
  104. Ackroyd 2006 , s.  423.
  105. Kermode 2004 , s.  141-142.
  106. McDonald 2006 , s.  43-46.
  107. Bradley 1991 , s.  306.
  108. Ackroyd 2006 , s.  444.
  109. McDonald 2006 , s.  69-70.
  110. Eliot 1934 , s.  59.
  111. Dowden 1881 , s.  57.
  112. Dowden 1881 , s.  60.
  113. Frye 2005 , s.  123.
  114. McDonald 2006 , s.  15.
  115. Wells i in. 2005 , s.  1247, 1279.
  116. Wells i in. 2005 , s.  XX.
  117. Wells i in. 2005 , s.  XXXI.
  118. Shapiro 2005 , s.  16.
  119. Foakes 1990 , s.  6.
  120. Shapiro 2005 , s.  125-131.
  121. Nagler 1958 , s.  7.
  122. Shapiro 2005 , s.  131-132.
  123. Foakes 1990 , s.  33.
  124. Ackroyd 2006 , s.  454.
  125. Holandia 2000 , s.  xli.
  126. Wells i in. 2005 , s.  1247.
  127. Ringler 1997 , s.  127.
  128. Schoenbaum 1987 , s.  210.
  129. Izby 1930a , s.  341.
  130. Shapiro 2005 , s.  247-249.
  131. Zobacz Witryna historii w teatrze pod koniec XIX -go  wieku
  132. Gordon Craig i odnowa teatru , Biblioteka Narodowa , 1962
  133. Wells i in. 2005 , s.  XXXVII.
  134. Wells i in. 2005 , s.  xxxiv.
  135. Pollard 1909 , s.  xi.
  136. Maguire 1996 , s.  28.
  137. Bowers 1955 , s.  8-10.
  138. Wells i in. 2005 , s.  xxxiv-xxxv.
  139. Wells i in. 2005 , s.  909, 1153.
  140. Boyce 1996 , s.  91, 193, 513.
  141. Kathman 2003 , s.  629.
  142. Boyce 1996 , s.  91.
  143. Edwards 1958 , s.  1-10.
  144. Snyder i Curren-Aquino 2007 .
  145. Schanzer 1963 , s.  1-10.
  146. Boas 1896 , s.  345.
  147. Schanzer 1963 , s.  1.
  148. Bloom 1999 , s.  325-380.
  149. Jagoda 2005 , s.  37.
  150. Drewno 2003 , s.  177-178.
  151. Schoenbaum 1987 , s.  180.
  152. Honan 1998 , s.  180, 289.
  153. Roe 2006 , s.  1.
  154. Schoenbaum 1987 , s.  327.
  155. Honan 1998 , s.  180.
  156. Schoenbaum 1987 , s.  268-269.
  157. Roe 2006 , s.  21.
  158. Frye 2005 , s.  288.
  159. Roe 2006 , s.  3, 21.
  160. Jackson 2004 , s.  267-294.
  161. Honan 1998 , s.  289.
  162. Clemen 2005a , s.  150.
  163. Frye 2005 , s.  105, 177.
  164. Clemen 2005b , s.  29.
  165. Brooke 2004 , s.  69.
  166. Bradbrook 2004 , s.  195.
  167. Clemen 2005b , s.  63.
  168. Frye 2005 , s.  185.
  169. Wright 2004 , s.  868.
  170. Bradley 1991 , s.  91.
  171. McDonald 2006 , s.  42-46.
  172. McDonald 2006 , s.  36, 39, 75.
  173. Gibbons 1993 , s.  4.
  174. Gibbons 1993 , s.  1-4.
  175. Gibbons 1993 , s.  1–7, 15.
  176. McDonald 2006 , s.  13.
  177. Meagher 2003 , s.  358.
  178. Komory 1944 , s.  35.
  179. Levenson 2000 , s.  49-50.
  180. Clemen 1987 , s.  179.
  181. Steiner 1996 , s.  145.
  182. Bryant 1998 , s.  82.
  183. Brutto 2003 , s.  641-642.
  184. Paraisz 2006 , s.  130.
  185. Bloom 1995 , s.  346.
  186. Kryształ 2001 , s.  55-65, 74.
  187. Wain 1975 , s.  194.
  188. Kryształ 2001 , s.  63.
  189. "  Jak Szekspir został przemieniony w Niemca  " , na DW.com ,22 kwietnia 2016
  190. „  Unser Shakespeare: szalona obsesja Niemców na punkcie barda  ” , o The Local ,22 kwietnia 2016
  191. Martin Kanes, Père Goriot : Anatomia niespokojnego świata . Twayne Publishers, Nowy Jork, 1993, s.  13 ( ISBN  0805783636 )
  192. (w) Unesco „  50 najlepszych autorów wszech czasów  ” (dostęp 29 lipca 2014 ) .
  193. (w) Mark Young, (red.) Księga Rekordów Guinnessa: 1999 , Bantam ,1999, 656  s. ( ISBN  978-0-553-58075-4 ) , s.  358.
  194. (w) Susan Willis, The BBC Shakespeare Plays: Making the Televised Canon , (Chapel Hill i Londyn: The University of North Carolina Press, 1991), 10-11.
  195. Dominik 1988 , s.  9.
  196. Grady 2001b , s.  267.
  197. Grady 2001b , s.  269.
  198. Grady 2001b , s.  270-272.
  199. Levin 1986 , s.  217.
  200. McIntyre 1999 , s.  412-432.
  201. Grady 2001b , s.  270.
  202. Grady 2001b , s.  272-274.
  203. Sawyer 2003 , s.  113.
  204. Levin 1986 , s.  223.
  205. Schoch 2002 , s.  58-59.
  206. Grady 2001b , s.  276.
  207. Grady 2001a , s.  22-26.
  208. Grady 2001a , s.  24.
  209. Grady 2001a , s.  29.
  210. Drakakis 1985 , s.  16-17, 23-25.
  211. Shapiro 2010 , s.  77-78.
  212. Gibson 2005 , s.  48, 72, 124.
  213. Kathman 2003 , s.  620, 625-626.
  214. Miłość 2002 , s.  194-209.
  215. Schoenbaum 1991 , s.  430-440.
  216. Rowse 1988 , s.  240.
  217. Pritchard 1979 , s.  3.
  218. Drewno 2003 , s.  75-78.
  219. Ackroyd 2006 , s.  22-23.
  220. Drewno 2003 , s.  78.
  221. Ackroyd 2006 , s.  416.
  222. Schoenbaum 1987 , s.  41-42, 286.
  223. Wilson 2004 , s.  34.
  224. Shapiro 2005 , s.  167.
  225. Casey 1998 .
  226. Pequigney 1985 .
  227. Evans 1996 , s.  132.
  228. Cooper 2006 , s.  48, 57.
  229. Schoenbaum 1981 , s.  190.

Bibliografia

  • (en) Peter Ackroyd , Shakespeare: The Biography , Londyn, Vintage,2006, 546  s. ( ISBN  978-0-7493-8655-9 ).
  • (en) Joseph Quincy Adams, Życie Williama Szekspira , Boston, Houghton Mifflin,1923( OCLC  1935264 ).
  • (en) TW Baldwin, Small Latine & Lesse Greek Williama Shakspere'a , tom.  1, Urbana, University of Illinois Press ,1944( OCLC  359037 ).
  • (en) Leeds Barroll, Polityka, Plaga i Teatr Szekspira: Lata Stuarta , Ithaca, Cornell University Press ,1991( ISBN  978-0-8014-2479-3 ).
  • (pl) Jonathan Bate , Dusza Wieku , Londyn, Pingwin,2008, 500  pkt. ( ISBN  978-0-670-91482-1 ).
  • (en) James P. Bednarz, „Marlowe i angielska scena literacka” , w: Patrick Gerard Cheney (red.), The Cambridge Companion to Christopher Marlowe , Cambridge, Cambridge University Press,2004( ISBN  978-0-511-99905-5 ).
  • (en) GE Bentley, Shakespeare: A Biographical Handbook , New Haven, Yale University Press ,1961, 256  s. ( ISBN  978-0-313-25042-2 ).
  • (pl) Ralph Berry, Zmiana stylu w Szekspirze , Londyn, Routledge ,2005, 123  s. ( ISBN  978-0-415-35316-8 , czytaj online ).
  • (en) Harold Bloom , The Western Canon: The Books and School of the Ages , Nowy Jork, Riverhead Books,1995, 546  s. ( ISBN  978-1-57322-514-4 ).
  • (en) Harold Bloom, Shakespeare: The Invention of the Human , New York, Riverhead Books,1999, 745  pkt. ( ISBN  978-1-57322-751-3 ).
  • (en) Frederick S. Boas, Szekspir i jego poprzednicy , Nowy Jork, Synowie Charlesa Scribnera ,1896.
  • (en) Fredson Bowers, On Editing Shakespeare and the Elizabethan Dramatists , Filadelfia, University of Pennsylvania Press ,1955( OCLC  2993883 ).
  • (en) Charles Boyce, Słownik Szekspira , Ware, Wordsworth,1996, 742  s. ( ISBN  978-1-85326-372-9 ).
  • (en) Muriel Clara Bradbrook, „Wspomnienie Marlowe'a Szekspira” , w: Philip Edwards, Inga-Stina Ewbank i GK Hunter (red.), Shakespeare's Styles: Essays in Honor of Kenneth Muir , Cambridge, Cambridge University Press,2004( ISBN  978-0-521-61694-2 ).
  • (pl) AC Bradley , Shakespearean Tragedy: Lectures on Hamlet, Othello, King Lear and Macbeth , London, Penguin,1991( 1 st  ed. 1904), 474  , str. ( ISBN  978-0-14-053019-3 ).
  • (en) Nicholas Brooke, „Język i mówca w Makbecie  ” , w: Philip Edwards, Inga-Stina Ewbank i GK Hunter (red.), Shakespeare's Styles: Essays in Honor of Kenneth Muir , Cambridge, Cambridge University Press,2004( ISBN  978-0-521-61694-2 ).
  • (en) John Bryant, „  Moby-Dick as Revolution” , w: Robert Steven Levine (red.), The Cambridge Companion to Herman Melville , Cambridge, Cambridge University Press,1998( ISBN  978-1-139-00037-6 ).
  • (w) Charles Casey, „  Czy Szekspir był gejem? Sonnet 20 a polityka pedagogiki  ” , Literatura Szkolna , t.  25 N O  3,1998( JSTOR  25112402 ).
  • (en) EK Chambers , Scena elżbietańska , tom.  2, Oxford, Clarendon Press ,1923( OCLC  336379 ).
  • (en) EK Chambers, William Shakespeare: Studium faktów i problemów , tom.  1, Oxford, Clarendon Press , 1930a ( OCLC  353406 ).
  • (en) EK Chambers, William Shakespeare: Studium faktów i problemów , tom.  2, Oxford, Clarendon Press , 1930b ( OCLC  353406 ).
  • (en) EK Chambers, Shakespearean Gleanings , Oxford, Oxford University Press ,1944( ISBN  978-0-8492-0506-4 ).
  • (pl) Wolfgang Clemen, Soliloquies Szekspira , Londyn, Routledge ,1987, 211  s. ( ISBN  978-0-415-35277-2 , czytaj online ).
  • (en) Wolfgang Clemen, Sztuka dramatyczna Szekspira: zebrane eseje , Londyn, Routledge , 2005a, 236  s. ( ISBN  978-0-415-35278-9 , czytaj online ).
  • (en) Wolfgang Clemen, Shakespeare's Imagery , Londyn, Routledge , 2005b, 237  s. ( ISBN  978-0-415-35280-2 ).
  • (pl) Tarnya Cooper, Searching for Shakespeare , New Haven, Yale University Press ,2006, 239  s. ( ISBN  978-0-300-11611-3 , czytaj online ).
  • (en) David Cressy, Education in Tudor and Stuart England , New York, St Martin's Press,1975( ISBN  978-0-7131-5817-5 ).
  • (en) David Crystal, The Cambridge Encyclopedia of the English Language , Cambridge, Cambridge University Press ,2001, 500  pkt. ( ISBN  978-0-521-40179-1 ).
  • (pl) Mark Dominik, Shakespeare – Middleton Collaborations , Beaverton, Alioth Press,1988, 173  s. ( ISBN  978-0-945088-01-1 , przeczytaj online ).
  • (en) Edward Dowden, Shakespeare , Nowy Jork, D. Appleton & Company ,1881( OCLC  8164385 ).
  • (pl) John Drakakis, Alternative Shakespeares , Nowy Jork, Methuen ,1985, 294  s. ( ISBN  978-0-416-36860-4 ).
  • (en) Richard Dutton i Jean E. Howard, Towarzysz dzieł Szekspira: Historie , tom.  2, Oksford, Blackwell,2003, 496  s. ( ISBN  978-0-631-22633-8 ).
  • (en) Phillip Edwards, Romans Szekspira: 1900-1957 , tom.  11, Cambridge, Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge ,1958( ISBN  978-1-139-05291-7 ).
  • (pl) TS Eliot , Elizabethan Essays , Londyn, Faber & Faber ,1934( ISBN  978-0-15-629051-7 ).
  • (en) G. Blakemore Evans (red.), The Sonnets , Cambridge, Cambridge University Press ,1996( ISBN  978-0-521-22225-9 ).
  • (en) RA Foakes, „ Domki zabaw i gracze” , w AR Braunmuller i Michael Hattaway (red.), The Cambridge Companion to English Renaissance Drama , Cambridge, Cambridge University Press,1990( ISBN  978-0-521-38662-3 ).
  • (en) Michael D. Friedman, „Nie jestem reżyserem feministycznym, ale…: Ostatnie feministyczne produkcje Poskromienia złośnicy  ” , w: Paul Nelsen i June Schlueter (red.), Acts of Criticism: Performance Matters in Szekspir i jego współcześni , New Jersey, Fairleigh Dickinson University Press,2006( ISBN  978-0-8386-4059-3 ).
  • (pl) Roland Frye, The Art of the Dramatist , New York, Routledge ,2005, 271  s. ( ISBN  978-0-415-35289-5 , czytaj online ).
  • (en) Brian Gibbons, Shakespeare and Multiplicity , Cambridge, Cambridge University Press ,1993( ISBN  978-0-511-55310-3 ).
  • (en) HN Gibson, The Shakespeare Claimants: krytyczne badanie czterech głównych teorii dotyczących autorstwa sztuk Szekspira , Londyn, Routledge ,2005, 320  pkt. ( ISBN  978-0-415-35290-1 , czytaj online ).
  • (en) Hugh Grady, „Modernity, Modernism and Postmodernism in the Twentieth Century's Shakespeare” , w: Michael Bristol i Kathleen McLuskie (red.), Shakespeare and Modern Theater: The Performance of Modernity , Nowy Jork, Routledge, 2001a ( ISBN  978- 0-415-21984-6 ).
  • (en) Hugh Grady, Krytyka szekspirowska, 1600–1900 , w: Margreta de Grazia i Stanley Wells (red.), The Cambridge Companion to Shakespeare , Cambridge, Cambridge University Press, 2001b ( ISBN  978-1-139-00010-9). ).
  • (en) Stephen Greenblatt , Wola na świecie: Jak Szekspir stał się Szekspirem , Londyn, Pimlico,2005, 430  pkt. ( ISBN  978-0-7126-0098-9 ).
  • (en) John Gross, „Wpływ Szekspira” , w: Stanley Wells i Lena Cowen Orlin (red.), Shakespeare: An Oxford Guide , Oxford, Oxford University Press,2003( ISBN  978-0-19-924522-2 ).
  • (w) Peter Holland (red.), Cymbeline , Londyn, Penguin,2000, 144  s. ( ISBN  978-0-14-071472-2 ).
  • (en) Peter Holland , „Shakespeare, William (1564-1616”) , w Oxford Dictionary of National Biography , Oxford University Press ,2013( przeczytaj online ) Wymagamy rejestracji.
  • (pl) Park Honan , Shakespeare: A Life , Oxford, Clarendon Press ,1998, 479  s. ( ISBN  978-0-19-811792-6 , czytaj online ).
  • (en) EAJ Honigmann , Szekspir: „Stracone lata” , Manchester, Manchester University Press ,1999, 172  pkt. ( ISBN  978-0-7190-5425-9 , czytaj online ).
  • (w) MacDonald P. Jackson, „  Ponowna skarga kochanka  ” , Shakespeare Studies , tom.  32,2004( ISSN  0582-9399 ).
  • (pl) David Scott Kastan , Szekspir po teorii , Londyn, Routledge ,1999, 264  pkt. ( ISBN  978-0-415-90112-3 ).
  • (en) David Kathman, „Kwestia autorstwa” , w: Stanley Wells i Lena Cowen Orlin (red.), Shakespeare: An Oxford Guide , Oxford, Oxford University Press,2003( ISBN  978-0-19-924522-2 ).
  • (en) Frank Kermode, Wiek Szekspira , Londyn, Weidenfeld & Nicolson ,2004, 194  s. ( ISBN  978-0-297-84881-3 ).
  • (en) Roslyn Knutson, Firmy grające i handel w czasach Szekspira , Cambridge, Cambridge University Press ,2001( ISBN  978-0-511-48604-3 ).
  • (w) Jill L. Levenson (red.), Romeo i Julia , Oxford, Oxford University Press ,2000, 450  pkt. ( ISBN  978-0-19-281496-8 ).
  • (en) Harry Levin, „Krytyczne podejścia do Szekspira od 1660 do 1904” , w: Stanley Wells (red.), The Cambridge Companion to Shakespeare Studies , Cambridge, Cambridge University Press,1986( ISBN  978-0-521-31841-9 ).
  • (en) Harold Love, Przypisywanie autorstwa: An Introduction , Cambridge, Cambridge University Press ,2002( ISBN  978-0-511-48316-5 ).
  • (en) Laurie E. Maguire, Shakespearean Suspect Texts: The 'Bad' Quartos and Their Contexts , Cambridge, Cambridge University Press ,1996( ISBN  978-0-511-55313-4 ).
  • (en) Russ McDonald, Shakespeare's Late Style , Cambridge, Cambridge University Press ,2006( ISBN  978-0-511-48378-3 ).
  • (en) Ian McIntyre, Garrick , Harmondsworth, Allen Lane,1999, 678  s. ( ISBN  978-0-14-028323-5 ).
  • (en) John C. Meagher, Pursuing Shakespeare's Dramaturgia: Some Contexts, Resources and Strategies in his Playmaking , New Jersey, Fairleigh Dickinson University Press,2003, 489  s. ( ISBN  978-0-8386-3993-1 , czytaj online ).
  • (pl) Kenneth Muir, Tragiczna sekwencja Szekspira , Londyn, Routledge ,2005, 207  s. ( ISBN  978-0-415-35325-0 , czytaj online ).
  • (pl) AM Nagler, Shakespeare's Stage , New Haven, Yale University Press ,1958, 117  s. ( ISBN  978-0-300-02689-4 ).
  • (en) Júlia Paraisz, Autor, Redaktor i Tłumacz: William Shakespeare, Alexander Chalmers i Sándor Petofi or the Nature of a Romantic Edition , Cambridge, Cambridge University Press ,2006( ISBN  978-1-139-05271-9 ) , rozdz.  59.
  • (en) Joseph Pequigney, Taka jest moja miłość: studium sonetów Szekspira , Chicago, University of Chicago Press ,1985, 249  s. ( ISBN  978-0-226-65563-5 ).
  • (en) Alfred W. Pollard, Shakespeare Quartos and Folios: A Study in the Bibliography of Shakespeare's Plays, 1594-1685 , Londyn, Methuen ,1909( OCLC  46308204 ).
  • (en) Arnold Pritchard, Catholic Loyalism in Elizabethan England , Chapel Hill, University of North Carolina Press,1979, 243  s. ( ISBN  978-0-8078-1345-4 ).
  • (en) Irving Ribner, The English History Play in the Age of Shakespeare , Londyn, Routledge ,2005, 356  s. ( ISBN  978-0-415-35314-4 , czytaj online ).
  • (en) William Ringler, Shakespeare and His Actors: Some Remarks on King Lear , w: James Ogden i Arthur Hawley Scouten (red.), Lear from Study to Stage: Essays in Criticism , New Jersey, Fairleigh Dickinson University Press,1997( ISBN  978-0-8386-3690-9 ).
  • (en) John Roe (red.), Wiersze: Wenus i Adonis, Gwałt na Lukrecji, Feniks i żółw, Namiętny pielgrzym, Skarga kochanka , Cambridge, Cambridge University Press ,2006, 309  s. ( ISBN  978-0-521-85551-8 ).
  • (en) AL Rowse, William Shakespeare: A Biography , New York, Harper & Row ,1963.
  • (en) AL Rowse, Shakespeare: The Man , Londyn, Macmillan ,1988( ISBN  978-0-333-44354-5 ).
  • (en) Robert Sawyer, Victorian Appropriations of Shakespeare , New Jersey, Fairleigh Dickinson University Press,2003, 172  pkt. ( ISBN  978-0-8386-3970-2 , czytaj online ).
  • (en) Ernest Schanzer, Problem Plays of Shakespeare , Londyn, Routledge i Kegan Paul ,1963, 196  s. ( ISBN  978-0-415-35305-2 , czytaj online ).
  • (en) Richard W. Schoch, „Pictorial Shakespeare” w: Stanley Wells i Sarah Stanton (red.), The Cambridge Companion to Shakespeare on Stage , Cambridge, Cambridge University Press,2002( ISBN  978-0-511-99957-4 ).
  • (en) Samuel Schoenbaum , William Shakespeare: Records and Images , Oxford, Oxford University Press ,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden( ISBN  978-0-19-520234-2 ).
  • (en) Samuel Schoenbaum, William Shakespeare: A Compact Documentary Life , Oxford, Oxford University Press ,1987, 384  s. ( ISBN  978-0-19-505161-2 , czytaj online ).
  • (en) Samuel Schoenbaum, Shakespeare's Lives , Oxford, Oxford University Press ,1991, 612  pkt. ( ISBN  978-0-19-818618-2 , czytaj online ).
  • (en) James Shapiro, 1599: Rok z życia Williama Szekspira , Londyn, Faber & Faber ,2005, 429  s. ( ISBN  978-0-571-21480-8 ).
  • (pl) James Shapiro, testament testowy: kto napisał Szekspira? , Nowy Jork, Simon & Schuster ,2010( ISBN  978-1-4165-4162-2 ).
  • (en) Irwin Smith, Shakespeare's Blackfriars Playhouse , Nowy Jork, New York University Press,1964.
  • (w) Susan Snyder i Deborah Curren-Aquino (red.), The Winter's Tale , Cambridge, Cambridge University Press ,2007, 279  s. ( ISBN  978-0-521-22158-0 , czytaj online ).
  • (en) George Steiner , Śmierć tragedii , New Haven, Yale University Press ,1996, 368  s. ( ISBN  978-0-300-06916-7 , czytaj online ).
  • (pl) John Wain , Samuel Johnson , Nowy Jork, Viking,1975, 388  s. ( ISBN  978-0-670-61671-8 ).
  • (w) Stanley Wells, Shakespeare & Co. , Nowy Jork, Panteon,2006( ISBN  978-0-375-42494-6 ).
  • (en) Stanley Wells, Gary Taylor , John Jowett i William Montgomery, The Oxford Shakespeare: The Complete Works , Oxford, Oxford University Press ,2005, 2 II  wyd. , 1344  s. ( ISBN  978-0-19-926717-0 , czytaj online ).
  • (en) Richard Wilson, Secret Shakespeare: Studies in Theatre, Religion and Resistance , Manchester, Manchester University Press ,2004, 326  s. ( ISBN  978-0-7190-7024-2 , czytaj online ).
  • (pl) Michael Wood, Shakespeare , New York, Basic Books ,2003( ISBN  978-0-465-09264-2 ).
  • (en) George T. Wright, „The Play of Phrase and Line”, w Russ McDonald (red.), Shakespeare: An Anthology of Criticism and Theory, 1945-2000 , Oxford, Blackwell,2004( ISBN  978-0-631-23488-3 ).

Linki zewnętrzne