Termin chrześcijański Zachód ( Zachodnie chrześcijaństwo w języku angielskim lub „zachodnie chrześcijaństwo”) pojawia się w XIX th wieku w literaturze historycznej i geograficznej Zachodnia zdefiniować koncepcję łączącą terytorium (obejmujące Europy Zachodniej i Ameryki ) w Kościele katolickim i protestantyzmu , które doprowadziły z tego. W ostatnim czasie wyrażenie chrześcijański zachód nabrało konotacji geopolitycznej , służąc do odróżnienia cywilizacji pochodzenia zachodnioeuropejskiego od wszystkich innych.
Koncepcja ta została opracowana z dzieł niemieckiego historyka Hieronymus Wolf w XVI th wieku, którzy sprzeciwiają się zachodniego cesarstwa rzymskiego , z Kościołem Rzymu i Europy Zachodniej członkowskich do Cesarstwa Rzymskiego 'Orient i jego formę prawosławia (większość w chrześcijaństwie wschodnim ). Jednak koncepcja, ale bez samego wyrażenia, poprzedza Hieronymusa Wolfa i sięga średniowiecza : ma swoje korzenie w słowniku krucjat i rekonkwisty , w opozycji krzyżowców i muzułmanów oraz w roszczeniach rywalizujących ze sobą chrześcijaństwa na Zachodzie i Wschodzie w odniesieniu do prawowitości rzymskiego dziedzictwa politycznego i religijnego . Po pojawieniu się na Zachodzie w Kościele katolickim , że papieskie kancelarie rozwijać argumenty powiększyć doktrynalne i kanoniczne pozycje tego Kościoła, i odrzuca odpowiedzialność za oddzielenia Kościołów Wschodu i Zachodu na prawosławia sam. , dlatego kwalifikuje się jako schizmatycki : jego doktryna jest kwalifikowana jako dysydencka, ponieważ nie obejmuje ani czyśćca , ani Filioque , ani celibatu księży , ani odpustów , ani świeckiego prymatu papieża, które są innowacjami Kościoła rzymskiego.
Ponieważ Kościół Rzymski rości sobie prawo do Patrimonium Petri („dziedzictwa św. Piotra”, którego papieże uważają się za jedynych prawowitych następców), inne Kościoły w Europie Zachodniej są delegitymizowane, co czyni je moralnie dopuszczalnymi dla Czwartej Krucjaty złupienie Konstantynopola , jeszcze miasta chrześcijańskiego. W rezultacie plądrowanie Cesarstwa Bizantyjskiego i podział Grecji pomiędzy państwa krzyżowców (znane jako łacińskie lub frankońskie ) są „uzasadnione” przez przepisywanie historii w następnych stuleciach. Tysiące zachodnich uczonych zostało wyszkolonych w tym duchu, aż do zaciemnienia greckiego dziedzictwa, nie uznając, że znaleźli starożytną wiedzę, z wyjątkiem Arabów hiszpańskich za pośrednictwem Gerberta d'Aurillac (pomimo Wenecjan , Genueńczyków i Florentczyków, którzy czerpali bezpośrednio z Źródła bizantyńskie dzięki greckim uczonym, takim jak Gemist Plethon , Georges de Trébizonde , Démétrius Chalcondylas , Jean Bessarion czy Jean Lascaris ), nie pytając skąd sami Arabowie czerpali tę wiedzę. Aż do Voltaire'a , który pod wpływem Hieronima Wolfa widział w Bizancjum „model religijnego obskurantyzmu, grabarza sztuki”. W tym przepisaniu, bardzo obecnym u autorów takich jak Edward Gibbon , Charles George Herbermann czy Michel Le Quien , chrześcijański Zachód nie ma już korzeni na Wschodzie ani w judaizmie, ale tylko w pontyfikacie Rzymu oraz w nawróceniu i działaniu królów germańskich. takich jak Clovis i Karol Wielki .
Koncepcja chrześcijańskiego Zachodu jest od średniowiecza ściśle związana z Kościołem katolickim , który przeciwstawia się innym formom chrześcijaństwa i innym religiom niechrześcijańskim. Chrześcijański Zachód jest definiowany przez różnice między Kościołem Rzymu i innych, zwłaszcza z augustianów wzroku od grzechu pierworodnego i rzymskim stanowisku w „ Filioque kłótni ”.
W okresie renesansu , wraz z odkryciem innych cywilizacji w Azji , Afryce i Ameryce , koncepcja zaczyna ewoluować, przeciwstawiając Europę Zachodnią i jej katolickie lub protestanckie chrześcijaństwo tym innym cywilizacjom, których militarną niższość uważa się za niższość. materialnie padać ofiarą niewolniczych i kolonialnych apetytów , a duchowo „ krajów misyjnych ” przeznaczonych do nawrócenia. W XVIII th century, niezgodne w głosy, podobnie jak Jean-Jacques Rousseau , jeszcze pojawić: oni wątpić w „wyższość” chrześcijańskiego Zachodu, a nawet przeciwstawiać jego „hipokryzję” i „wady” do rzekomej „czystości” lub „niewinności ” innych cywilizacji, wyidealizowany .
Dopiero w XIX th wieku, który rozwija wizję historyczno-polityczne chrześcijańskiego Zachodu, z autorami, we Francji, jak Édouard Thouvenel , Arthur de Gobineau , Charles Maurras , Gustave Thibon , Pierre Gaxotte , Robert Brassillach , którzy używają go w sensie cywilizacji lepszy od innych lub zidentyfikować z tej kultury, w przeciwieństwie do „ barbarzyństwa ”. W tej perspektywie, historia Europy Zachodniej są zapisywane na kotwicy koncepcję w ukorzenia rzymskiego , papieskiej i chrześcijańskiej historia sięga V th wieku, odnosząc się do wizji triumfu wiary Augustyna z Hippony , ceniąc konwersję germańskich królowie, a następnie walka z ekspansją islamu .
Zgodnie z tym punktem widzenia Zachód i katolicyzm są nierozerwalnie związane, ponieważ jeśli geograficzny Zachód jest politycznie podzielony na wiele królestw i księstw, to z drugiej strony łączy go religia i używanie łaciny jako liturgii i kultury. język. Od tej jedności rozpoczyna „podbój będzie” przejawia się rekonkwisty z monarchów katolickich , przez pielgrzymek , przez krucjaty i budowę łacińskiego Zjednoczonych Wschodu , przez pojawienie się zakonów rycerskich założonych w Ziemi Świętej , przez z wypraw krzyżowych. Baltic Sea oraz chrystianizacja od Skandynawii , przez walkę średniowiecznego chrześcijańskiego Zachodu wobec świata arabsko-muzułmańskiego i „ schizmatyków ”, a do zamorskiej ekspansji w Hiszpanii i Portugalii , związany przez Traktat z Tordesillas , który będzie prowadzą do świata kolonii . Kolonizacja z Ameryki Południowej to przede wszystkim, w tej wizji, do zwiastunów ważnego przedłużenia religii katolickiej.
Migracje związane z prześladowaniami religijnymi na „Starym Kontynencie” prowadzą do pojawienia się drugiego prodromu, który nie jest posłuszeństwem katolickim: to świat anglosaski , którego ideologiczne źródła to anglikanizm i purytanizm .
W XIX -tego wieku , pojęcie Zachodnim Christian rozwija się kontrapunktem do wzrostu nacjonalizmu (które najpierw odcieniem z oczekiwań społecznych), ale przede wszystkim w reakcji na sekularyzm transmisji przez rewolucję francuską . Podtrzymuje także ideologię kolonializmu , z „obowiązkiem białych ojców chrystianizacji świata” i pojęciem „ brzegu białego człowieka ”. W XX th century, pojęcie chrześcijańskiego Zachodu służy katolikom Francji w walce przeciwko III RP , która w 1905 roku , nakłada sekularyzmu uwalniając stan z dowolnej religii państwowej . Wraz z pojawieniem się komunizmu i jego różnych historycznych przejawów ( komuna paryska , reżimy komunistyczne itp.), koncepcja chrześcijańskiego Zachodu będzie używana, szczególnie w kontekście zimnej wojny , aby przeciwstawić się zachodniemu „ wolnemu światu ” i kapitalistycznemu. do totalitarnych dyktatur na wschodzie, postrzeganych wówczas jako współczesny awatar starożytnych despotów, takich jak carowie . Pojęcie chrześcijańskiego Zachodu nie jest jednak związane z materialistycznym liberalizmem , oskarżanym o „ odczarowanie świata ” zbyt szeroką swobodą sumienia, wynikającą z sekularyzmu i prowadzącą do „ amoralności ”; przeciwnie, często sprzeciwia się jej w imię „chrześcijańskich korzeni” „cywilizacji europejskiej” (obecnie rozszerzonej na Amerykę Północną ).
Historycznie, pod wpływem Oświecenia , siła dogmatów leżących u podstaw pojęcia chrześcijańskiego Zachodu upadła w obliczu postępującej sekularyzacji całej Europy, objawiającej się powstaniem państw świeckich . Współczesna logika państwa narodowego zastępuje koncepcję chrześcijańskiego Zachodu, która stopniowo stała się prerogatywą nostalgicznej skrajnej prawicy , a Portugalia Salazara pozostaje do lat 70. ostatnim państwem ( Estado Novo ), które twierdzi, że jest takim państwem. koncepcja, podzielana przez brazylijską juntę, która przejęła władzę wraz z zamachem stanu w 1964 roku , armia ogłaszająca się gwarantem „chrześcijańskiej tożsamości” narodu brazylijskiego pod przykrywką antykomunizmu . Nie wszyscy szeregowi księża podzielają ten punkt widzenia i jest wielu, którzy wyznają zarówno chrześcijańską, jak i marksistowską „ teologię wyzwolenia ” .
Ze swej strony zachodnia socjaldemokracja łączy się z sekularyzmem i wielokulturowością , podczas gdy Europa Wschodnia po II wojnie światowej oficjalnie staje się ateistyczna , integrując się z blokiem komunistycznym . To dlatego, w Europie, praktyki religijne maleje w krajach o socjaldemokratycznej przeszłości, podczas gdy pozostaje silna w krajach o komunistycznej przeszłości, gdzie chrześcijaństwo stanowiło alternatywę dla totalitarnego alienacji , a wszystkim tym bardziej tak jak aparatczyków z nomenklatura , aby utrzymać swoje wpływy i ich prerogatyw po otwarciu żelaznej kurtyny , przylegające do religii i nacjonalizmów jako alternatywnych ideologii.
Współczesna tożsamość zachodnia nie byłaby więc już oparta na religii, ale na pewnym poziomie życia gospodarczego i życia, a także na prawach człowieka, które głosiły „uniwersalne”, ponieważ są uzasadnione piramidą uniwersalnych ludzkich potrzeb . poza ich różnicami), są skazane na uznanie poza granicami Zachodu.
Odtąd Zachód wyznaczyłby zatem zbiór krajów lub regionów, które miałyby wspólną tożsamość: kraje kapitalistyczne , o tradycji demokratycznej i liberalnej . Ta koncepcja jest jednak otwarty na krytykę: oprócz znacznych różnic w poziomie życia w ramach „Zachodniej bloku” się (między Ameryce Łacińskiej i Ameryce Północnej , lub między Europy Wschodniej i Zachodniej . Europy) Na Zachodzie , w wielu krajach często były poddawane do autorytarnych i dyktatorskich reżimów, zwłaszcza w latach 70., Stany Zjednoczone i Kanada , kwintesencja mocarstw „zachodnich”, charakteryzują się oficjalną i uznaną obecnością wielu religii i sekt (zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych ). Podobnie islam jest drugiej religii we Francji . Ponadto przebudzenie indygenizmu w obu Amerykach i legitymizacja praw ludów tubylczych prowadzi również do zakwestionowania dokładnej natury tożsamości kulturowej tych krajów. Wszędzie wielokulturowość prowadzi do zakwestionowania jakiejkolwiek jednostronnej koncepcji „tożsamość”, która byłaby oparta na chrześcijaństwie, które byłoby uważane za pierwotną religię krajów Europy Zachodniej. Religia nie jest czynnikiem homogenizacji populacji, która teraz dzielić dowolnie różne obrzędy i zwyczaje. Tak zwane państwa zachodnie są bardzo zróżnicowane m.in. pod względem religijnym: np. ateizm nie jest tak obecny w Stanach Zjednoczonych, jak w Europie. Wszystko to kładzie kres kojarzeniu dwóch terminów „Zachód” i „Chrześcijanin” .
Chrześcijański Zachód rozpatrywany jest współcześnie, przede wszystkim jako reinterpretacja historii a posteriori . 1700 lat po wydarzeniach gest Konstantyna na rzecz nadejścia chrześcijaństwa jako religii państwowej Cesarstwa przed pogańskimi świątyniami jest przedmiotem szczególnej uwagi w ramach kilku prac traktujących w równym stopniu filozofię retrospektywną niż tożsamości europejskiej. W pierwszej kolejności założeniem takiej interpretacji jest amalgamat: Europy Zachodniej jako terytorium geograficznego z ziemiami „średniowiecznego chrześcijańskiego Zachodu”, czyli z obszarem ekspansji katolicyzmu w średniowieczu.
Przegląd ten ma miejsce w związku z debatą nad tym, czy proklamować „chrześcijańskie korzenie” w Konstytucji Europejskiej .
W ramach Michel Onfray za 2003-2008 cyklu na przeciw-historii filozofii , autor zbadał wkład Pawła z Tarsu i Konstantyna, jeden za sprowadzenie koncepcję uniwersalizmu religijnego ( fr ) do paleochristianism a drugi za to, że, zgodnie z opowiedział się za ustanowieniem religii państwowej w Cesarstwie Zachodniorzymskim w przededniu jego upadku i przyspieszył koniec oświeconego pogańskiego humanizmu, który charakteryzował zamożne klasy imperialne, opartego na tolerancji wszystkich kultów, w tym politeistów . Michel Onfray polega na niszczeniu świątyń i pogańskich bibliotek, chrześcijan, którzy doszli do władzy po 312 latach konspiracji, aby wymazać przeszłość i pisma, które trudno pogodzić z moralnym absolutyzmem monoteizmu ( w szczególności stoicyzm i epikureizm ).
Ze swojej strony Paul Veyne w swoim dziele Gdy nasz świat stał się chrześcijański , stwierdza, że nawrócenie Konstantyna dotyczyło tylko jego samego i tylko w sferach władzy przekazanych do funkcji cesarskiej , z pewnością bardzo rozległej: położyłby kres kult cesarzy . Według Veyne'a, jego nawrócenie na chrześcijaństwo uczyniło jego osobę nie-boską, ale zwyczajowe pogańskie kulty obywateli Imperium nadal były tolerowane, aby niszczenie świątyń i fajerwerków nie leżało w woli cesarza.
Jeśli chodzi o kwestię „chrześcijańskich korzeni” Europy, Paul Veyne konkluduje w tym dziele, że Europa nie ma uprzywilejowanych korzeni, lecz przeciwnie, jest wynikiem epigenezy ( fr ) , podobnie jak nadejście chrześcijaństwa , co więcej. Teza spokojnej nadejściem triumf chrześcijańskiej jest bardzo kwestionowana w świetle faktów historycznych i wielu innych autorów, w szczególności McMullen, szacują, że jest to rzeczywiście przez przemoc, że ostatnie poganie zostali wyeliminowani z IV E do IX E. wieku z zachodu na wschód.