Ledringhem | |||||
Centrum wsi z drogą do Wormhout, kościołem Saint-Omer , cmentarzem i ratuszem. | |||||
Herb |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Hauts-de-France | ||||
dział | północ | ||||
Dzielnica | Dunkierka | ||||
Międzywspólnotowość | Wspólnota gmin Hauts de Flandre | ||||
Mandat burmistrza |
Chrześcijanin Delassus 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 59470 | ||||
Wspólny kod | 59338 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Ledringhemois | ||||
Ludność miejska |
659 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 94 mieszkańców/km 2 | ||||
Geografia | |||||
Szczegóły kontaktu | 50°51′19″ północ, 2°26′30″ wschód | ||||
Wysokość | Min. Maks. 11 m 26 mln |
||||
Obszar | 7,01 km 2 | ||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Kanton Wormhout | ||||
Ustawodawczy | okręg wyborczy czternasty | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Hauts-de-France
| |||||
Ledringhem jest francuski gmina znajduje się w dziale o północy , w okręgowych Hauts-de-France .
Jest to wieś typu wieś- ulica położona w zakręcie drogi do Wormhout/d'Arnèke ( D 55 ). Ta droga biegnie z północnego wschodu na południowy zachód mniej więcej w centrum terytorium. Serce wsi znajduje się w najbardziej wysuniętej na zachód jednej trzeciej jej trasy.
Wioska Ledringhem leży więc około trzydziestu kilometrów od Morza Północnego i wybrzeża wydm Flandrii . Znajduje się około dziesięciu kilometrów na północ od Monts de Cassel i les Récollets .
Znajduje się między rzeką Yser przechodzącą nieco dalej na północ a jej dopływem Peene Becque , południową granicą wsi.
Ledringhem znajduje się w Westhoek , belgijsko-francuskim regionie transgranicznym w prowincji Flandria Zachodnia (region flamandzki) i departamencie Nord (region Hauts-de-France), położonym między Morzem Północnym , Lys na południu i Aa na zachód.
Od granicy z Belgią na wschodzie i belgijskiego miasta Poperinge dzieli go około dziesięciu kilometrów .
Znajduje się we francuskiej Flandrii , w części zwanej Houtland ("Kraj Lasu", z miastami Cassel i Hazebrouck ).
Wioska położona jest około 4 km od miasteczka Wormhout . Jest jedną z 45 gmin kantonu Wormhout . Ostatnim kantonalny data cięcia 2014. To weszło w życie z dniem 1 st stycznia 2015 r .
Wieś położona jest około 30 km od miasta Dunkierka . Jest to również jedna ze 111 gmin w okręgu Dunkierki . Od października 2020 r. wieś jest gminą w koronie atrakcyjności Dunkierki (dawniej obszaru miejskiego Dunkierki ).
Zegerscappel | Esquelbecq | |
Robal | ||
Arnèke | Zermezeele |
Rzeka Peene Becque stanowi południową granicę między Ledringhem, Arnèke i Zermezeele. Jest to również granica południowo-wschodnia z Wormhout, dopóki granica ta nie stanie się linią w poprzek pola między rue des poste a rue de la Forgé. Północno-wschodnia granica z Wormhout to rue Louis Patoor. Zachodnią granicę z Arnèke i Zegerscappel stanowi droga rzymska ( D 52 ) . Północną granicę z Esquelbecq stanowi droga Rubrouck.
Ledringhem ma z grubsza kształt wypukłego czworoboku o wymiarach około 3 na 3 km, ustawionego pod kątem około 30° od północy.
Granice północna i zachodnia (Chemin de Rubrouck i droga rzymska) przebiegają pod kątem prostym . To są proste drogi.
Granice południowa i wschodnia (Peene Becque i granica z Wormhout) są bardzo nieregularne. Peene Becque ma dwa meandry w środku swojego biegu w mieście. Tworzy kąt prosty w południowo-wschodnim narożniku miasta (miejsce zwane Coin de l'Est). Wschodnią granicę z Wormhout wyznaczają dwa wcięcia, pierwsze wzdłuż zakrętu w Penne Becque, drugie prostokątne pośrodku pól .
Granice wschodnia i zachodnia są mniej więcej równoległe , natomiast granice północna i południowa są znacznie mniejsze.
Teren wsi posiada skarpę zorientowaną z północnego zachodu na południowy wschód. Ich wysokość waha się od 26 m na północno-zachodnim rogu na skrzyżowaniu drogi rzymskiej i drogi Rubrouck, w miejscu zwanym „La Potence” do 11 m na południowym wschodzie w Peene Becque, w miejscu zwanym „Narożnik wschodni ”.
Klimat Ledringhem jest oceaniczny z łagodnym latem (jego kod klasyfikacji Köppena to Cfb).
Średnia roczna temperatura wynosi około 10,4 °C (średnia krajowa: 13,9 °C (2018)). Średnie roczne opady wynoszą około 673 mm (średnia krajowa: 867 mm (2014)). Roczne nasłonecznienie wynosi około 1900 h (średnia krajowa: 1973 h).
Krajobraz to „ uprawy z aureolami łąki wokół wiosek i/lub towarzyszące doliny/zbocza...”. Terroir jest z „ Bocage ” typu .
SiedliskaWedług danych opublikowanych w 2006 r. na stronie internetowej serwisu zrównoważonego rozwoju Hauts-de-France, Flandria śródlądowa jest obszarem, na którym przestrzeń jest wykorzystywana najbardziej do celów rolniczych (87,5%). Medium pośrednie zajmuje powierzchnię 8,6%. Siedlisko ludzkie jest tam bardzo rozproszone. Środowiska leśne (3,7%) są nieliczne. Przestrzeń bocage jest dziś bardzo zdegradowana. Tereny podmokłe stanowią tylko 0,2%. Nie pozostawia to wiele miejsca na zachowanie bioróżnorodności.
W Ledringhem wzdłuż drogi do Wormhout znajduje się teren podmokły o powierzchni 2 ha, należący do służb drogowych departamentu. Był on przedmiotem inwentaryzacji w 2018 roku przez Conservatory of Natural Areas (CEN) we współpracy z Union of North Sanitation Unions (USAN). Jest to łąka kośna z krzakami i dwoma stawami . Może stać się rezerwatem przyrody , jeśli podjęte zostaną działania ochronne mające na celu utrzymanie otwartego środowiska. Obszar zawiera 3 gatunki jaskierów, w tym jaskier peltée ( Ranunculus peltatus ), gatunek wodny, chroniony w Nord-Pas-de-Calais, kilka gatunków ważek, ptaki typowe dla tego środowiska i płazy (traszka punktowa, Lissotriton vulgaris i traszka grzebieniasta , Triturus cristatus ). Diagnoza ekologiczna z 2019 r. przeprowadzona przez USAN zaleca wycinanie zdrewniałych odrzutów i wielkości zarośli jeżyn, koszenie megaphorbiaie i prerii ( Arrhenatherion elatioris ), z eksportem.
Najbliżej naturalny obszar ekologicznego, faunistycznych i florystycznych zainteresowania (ZNIEFF) jest „ Yser zbiornik biologiczny ” w Esquelbecq , około 2 km . Kolejny ZNIEFF o nazwie „Podmokłe łąki Wormhout ” oddalony jest o około 4 km .
Flora i faunaRolnicze równiny wsi są odpowiednie dla zająca ( Lepus europaeus ) i kuropatwy ( Perdix perdix ). Dla tych dwóch gatunków istnieją plany polowań. Pola są siedliskiem skowronka ( Alauda arvensis ). Obecność tego ptaka zależy od obecności mesykoli, których nasiona stanowią główną część jego diety. Gatunek zanika od kilku lat, prawdopodobnie z powodu stosowania pestycydów rolniczych .
Niedaleko Piany Becque lub jej dopływów, będzie również znaleźć pliszki , Moorhens ( Gallinula chloropus ) i kaczki ( Anas sp.). Uprawy zbóż wzdłuż rzeki są korzystnymi miejscami gniazdowania błotniaka stawowego ( Circus aeruginosus ).
Piżmak (lub amerykański szczur, Ondatra zibethicus ) jest uważane za gatunki inwazyjne i jest przedmiotem kampanii odłowu. Gołąb drewna ( Columba palumbus ) pojawia się na listach gatunków zagrożonych, prawdopodobnie ze względu na ich drapieżnictwo na sadzonki na początku uprawy.
Starożytne i legendarne wyjaśnienie etymologii Ledringhema opiera się na analogii z nazwą lokalnej rzeki zwanej Leder (łac. Ledera ). Wyjaśnienie to, znalezione w tomie II, strona 572 Flandria Illustrata (1641), choć wątpliwe, jest również podane dla nazwy pobliskiej wioski Lederzeele . Pochodzi od Antoine'a Sanderusa (1586-1664), który powołując się na Malbrancq napisał : Lederam pluribus ab ortu suo pagis nomem communicantem (Leder jest źródłem wielu imion w kraju). Przeczą temu najstarsze formy typu Leodring z 723 r.; Lidringhere (czytaj * Lidringhem ) w 1207; Leedringhem w 1245 itd. Według Eugène'a Manniera , Leder Sanderiusa jest w rzeczywistości Yser i dlatego etymologia Lederzeele wynikałaby z położenia wzdłuż tej rzeki.
W rzeczywistości jest to flamandzki typ toponimiczny pochodzenia germańskiego.
Pierwszy element ( Ledr- w przypadku Ledringhem) może reprezentować imię osoby . Dlatego Eugene MANNIER w 1861 roku w oparciu o antroponimia na Léodro lub Liedro , imion używane do VIII th wieku, zgodnie z tym ostatnim. Edmond-Louis Blomme na stronie 89 swojej monografii, opublikowanej w 1895, podejmuje to wyjaśnienie.
Jednak Albert Dauzat zidentyfikował w 1979 ten pierwszy element w postaci Liuthari , utworzonej na liut „człowiek, osoba, ludzie” (staroholenderski liut , staroangielski leod, leode , patrz też: Leude ) i hari „ armia ” (armia Ludzie ).
Ta forma Liuthari jest również proponowana w etymologii Lederzeele . Na tym samym motywie oparłoby się również imię Luter .
Ernest Nègre , w 1991 roku, preferuje inny Germańskie antroponimia opartego na tej samej liut tematu , ale następnie rad „rady, sądu”, to znaczy Liutrad (US) (Radę osób).
Ma przyrostek Lokalizowanie -ing , który może być elementem wyznaczająca pokrewieństwo. Według Augusta Vincenta , na stronie 147 swojej Toponimii Francji opublikowanej w 1937 roku, pochodną jest dopełniacz liczby mnogiej (-inga), co oznacza w nazwie złożonej te z ... .
Po nim następuje toponimiczna nazwa -heim „dom, dom” (zrozum, rąbek ). Forma rąbka jest charakterystyczna dla Flandrii i wywodzi się ze starego holenderskiego rąbka o tym samym znaczeniu. On sam przechodzi do starego bas francique *haim , podobnie jak stara francuska szynka „wioska”, stąd hamlet .
W miejscach, gdzie język flamandzki przestał być używany w średniowieczu, końcówka -ing-hem pozostała nienaruszona (przykłady: Maninghem , Bezinghem itp.), czasem francuzowana na -enghien , podczas gdy w okolicy pozostało dłużej mówić po flamandzku, jest często skrócony do -eghem, -egem (przykłady: Teteghem itp.).
Formy Lereghem i Leregem , poświadczone co najmniej od 1567 do 1747, wynikają z regularnej ewolucji fonetycznej tego typu toponimicznego w języku flamandzkim. Jeśli te formy były używane lokalnie (a nie tylko w zagranicznej prasie), to po przyłączeniu do Królestwa Francji przez Ludwika XIV przywrócono pierwotną nazwę.
Będąc gminą na północy, znamy korespondencję we współczesnym języku niderlandzkim, która jest wtedy pisana Ledringem .
Flamandzkie toponimy w -ing-hem mają swój odpowiednik w -ing-ham, zwłaszcza w południowej Anglii (przykłady: Birmingham, Nottingham itp.). Anglosaski historyk Daniel Henry Haigh (1819-1879) zasugerował, że Letheringham , wieś w Suffolk w Anglii, ma tę samą etymologię.
Nazwę wsi można przepisać Ledringham w literaturze anglosaskiej, przez analogię z nazwami niektórych miast na południu Anglii. Dodatkowo Ledringham to także nazwisko pochodzenia brytyjskiego.
Miejscowości Ledringhem to: La Belette (NO), La Butte, La Motte (w środku), La Place, La Plaine (NE), Bas de la Plaine (środek-wschód), La Potence (NO), Le Baron (w środku -zachód), Les Grenouilles (SO), Les Tambours (zachód), Oost Houck (lub róg wschodu), Pâture grasse (północ), Planckeel (lub Planckael, wschód), Sainte Anne (zachód), Tampon court (południe ) i Zinkepit (północ), do których dodaje się nazwę okręgu La Campagnarde.
Według Blomme'a w matrycy katastru z 1852 roku znalazły się nazwy: Planckeel, Bas-de-la-Plaine, La Plaine, Les Pâtures grasses, La Mode, La Butte, Zinke-Pit, La Belette, Le Sentier d'Esquelbecq, The Baron, Ciotka Małgorzata, Potencję, Sainte-Anne, Koszary, Fourche-Verte, Tambours, Village, Frogs, Chemin des Prairies, Tampon-Court, Champs-du-Moulin, Têtard - borne, Sentiers-de-Wormhout, Chemin d'Heenhout, Coin-de-l'Est. Cytuje również Pont-des-Pierres, na poziomie Steene-Straete i przechodzący nad Penne Becque.
Odonimia drogiWedług Blomme'a , w 1895 r. miasto miało trzynaście dróg, których nazwy, a niektórym nadaje konstytucję: Stara ścieżka pocztowa, (duża) ścieżka seigneurial (zbudowana w żwirze), Grand chemin de Wormhout, Chemin de Steenvoorde , Chemin de la Pâture grasse, Chemin du Nord (budowa w żwirze), Petit Chemin de Wormhout, Chemin des prairies, Chemin du Moulin, Chemin des Grenouilles, Chemin des Pierres (w żwirze), Chemin d'Esquelbecq (w żwirze ) , Chemin Bodey, mała droga nadmorska.
w gminach ościennychJest to ulica z Ledringhem do Arnèke , idąc od centrum wsi i widokiem rue Henri Wallaert Po przekroczeniu drogi rzymskiej.
Z Ledringhem do Esquelbecq
prowadzi ścieżka , która prowadzi od rozwidlenia na rue d'Arnèke w pobliżu centrum wioski i prowadzi do małej ścieżki Esquelbecq po przekroczeniu chemin de Rubrouck .
W Wormhout , D55 nazywa się rue de Ledringhem , dopóki nie przekroczy granicy z wioską , by stać się drogą do Wormhout .
Wioska Ledringhem graniczy od południa z rzeką Peene Becque . Przecinają go niektóre z tych dopływów: Trommels becque, Putte becque, Plaetse becque, Kaliszewski becque, również noszące nazwę becques (czyli małe rzeki).
Trommels Becque jest głównym dopływem Peene Becque w Ledringhem. Jest to 3,4 km. Bierze swoje źródło w pobliżu centrum recyklingu w Arnèke. Strumień skierowany jest na wschód. Przechodzi pod linią kolejową, a następnie przecina miejsce zwane "Vier wilge veld". Zmienia kierunek na południe, gdy jedzie wzdłuż rzymskiej drogi, a następnie przechodzi poniżej, aby znaleźć się naprzeciwko w mieście Ledringhem, gdzie nadal podąża rzymską drogą. Przebiega pod rue Henri Wallaert, a następnie pod drogą do Arnèke. Zbaczając z rzymskiej drogi, przecina miejscowość „Les Grenouilles”, dokonując nowej zmiany kierunku, powracając do kierunku wschodniego. Zbiera wody becque, które pochodzi z rezydencji "La Campagnarde". Przebiega pod ścieżką łąk niedaleko miejsca zwanego "Tampon Court". Zbiera również wodę z becque, która przecina miejscowość „champs du moulin”. W końcu wpada do Peene Becque na pierwszym zakręcie pól młyńskich, niedaleko miejsca, w którym płynie Zermezeele Becque w miejscowości „Baren Brugge” w Wormhout.
Edmond-Louis Blomme w 1896 r. cytuje w notatce na dole strony 89 swojej monografii na temat miasta, Léderbèque, becque, które przechodzi przez wioskę i wpada do Penne. Zwraca uwagę, że to nie ten potok jest źródłem nazwy wsi, ale że w nowoczesny sposób to właśnie wieś przekazała mu swoją nazwę.
Bez trudu można znaleźć korespondencję między obecnymi nazwami a nazwami z 1895 roku dla 16 miejscowości. Zauważamy, że motte odpowiada modzie dla Blomme. Miejscowości ciotki Małgorzaty, koszary i fourche-verte nie znajdują obecnie żadnych powiązań. Blomme przytacza w miejscowościach ścieżki łąk, Heenhout, wormhout i Esquelbecq.
Bez trudu można znaleźć korespondencję między obecnymi nazwami a nazwami z 1895 roku dla 9 dróg i dróg. Możemy założyć, że Chemin du Nord de Blomme odpowiada Petit Chemin d'Esquelbecq, Chemin des Grenouilles odpowiada Rue Henri Wallaert, a Petit Chemin de Wormhout Chemin de la Chapelle. Grand Seigneurial Road wydaje się odpowiadać drodze Arnèke.
Nie wiemy też, czym jest Lederbecque. Czy to inna nazwa becque trommels, czy małej becque, która zaczyna się w rezydencji La Campagnarde?
Broń Ledringhem będzie emblazon dobrze: Od przystawek do krokwi z gronostajem , z trzema kołami sześć srebrnych promieni.
|
---|
Herb pochodzi od herbu rodziny Ghistelles , do której należała wieś. Ta rodzinna pieczęć ze szewronem znana jest od 1219 r. W 1275 r. srebrny szewron zamieniono na gronostajowy, co wskazuje, że wieś przyjęła ten herb po 1275 r. Trzy radełka znajdują się w herbie Gerarda de Ghistelles , władca Hekelsbecke i Ledringhem (? -1387). Reprezentują ostrogi i są charakterystyczne dla herbów rycerskich .
Blazon: Gules z gronostajowym szewronem.
Źródło: Heraldyka Świata.
Broń ta jest często błędnie przypisywana miastu Esquelbecq .
Diagnozy archeologiczne przeprowadzono w 2003 i 2013 roku.
Diagnozę z 2013 roku przeprowadził inrap . Wykopaliska znajdowały się na południe od wsi (miejsce zwane „Route d'Arnèke”), w pobliżu rzeki Peene Becque. Ujawnili trzydzieści dwa szczątki, z których dwadzieścia jeden można przypisać okresowi chronologicznemu. Na zachód od wykopalisk szczątki przypisuje się drugiej epoce żelaza (La Tène). Inne szczątki zostały powiązane z okresem gallo-rzymskim. Wreszcie, na północ od obszaru wykopalisk, inne szczątki przypisano późnemu średniowieczu. Wreszcie inne szczątki, najnowsze, pochodzący z XVI TH i XVII -tego wieku zostało podkreślone, a także inne, bardziej nowoczesne, z XIX th wieku .
Wioskę Ledringhem przecinała rzymska droga prowadząca z Cassel do Mardyck przez nadmorską Flandrię . Droga ta, zwana również „Steen Straet” (ścieżka kamienna), podobnie jak inne rzymskie drogi w regionie, odpowiada mniej więcej trasie obecnej D52 . Trasa ta mogła jednak pochodzić jeszcze z czasów sprzed czasów rzymskich, będąc Chaussée Brunehaut . W czasach rzymskich trasa ta nie powinna prowadzić do Mardyck, jak to ma miejsce obecnie, ale nie powinna wykraczać poza Colme, jedno z rozlewisk Aa, między Watten i Bergues, które jest obecnie skanalizowane.
Wieś z pewnością pochodzi z czasów celtyckich lub gallo-rzymskich. Świadczy o tym odkrycie w 1852 „skarbu” składającego się z 50.000 sztuk złota galijskiego (25.000 koloru czerwonego ze względu na bogaty stop miedzi, 25.000 koloru żółtego). Są to statery (typ Morini , klasa IV i VI typu Nervians z napisem „VIROS” i typ ambiens ). Te elementy były znane lokalnie jako guziki Ledringhem .
W 55 pne , podczas wojen galijskich , Cezar powrócił z Wielkiej Brytanii ( Britannia , łacińska nazwa Wielkiej Brytanii), gdzie podporządkował Bretonom. Jednak dwa statki, które dryfowały, zbliżają się do kontynentu dalej niż główny korpus armii i zostają zaatakowane przez oddział Morinów . Belgijscy Galowie zostają pokonani, a Cezar wysyła Labienusa wraz z legionami sprowadzonymi z Bretanii, by ukarać ich naród. Labienusowi udaje się je ujarzmić. Menapes , im, ucieczka Rzymian Quintus Titurius i Lucjusza Cotta. Armia rzymska zajmuje swoje zimowe kwatery wśród Belgów.
Zagłada narodu Morinów byłaby zatem powodem odkrycia skarbu Ledringhem, który nigdy nie zostałby odzyskany przez jego właścicieli.
Po podboju Galów Cezar przekształcił podbite terytoria w prowincje rzymskie. W Menapians stać plemię kontrolowanie obszaru Houtland po zniknięciu Morins.
Na obszarze otaczającym Cassel może istnieć rzymski system centuriacji . Opierałby się on na jednostce katastralnej (centuria) o długości około 710 mz nieokreślonym kierunkiem (31°NW ±2°). Ta orientacja byłaby widoczna w szczególności na osi kościoła Ledringhem.
W Franks są jednym z wielu ludów germańskich osiedlili się na prawym brzegu Renu, poza granicami Imperium Rzymskiego . W latach 256-257 brali udział w wielkiej inwazji, która wkroczyła do Imperium w celu grabieży. Później biorą udział w wielu innych rajdach.
Po raz pierwszy zainstalowani między Renem a Ardenami jako Letes , Frankowie stopniowo rozprzestrzenili się na terytorium starożytnej Galii Belgijskiej . Stopniowo podzielili się na dwie grupy, Franków Salijskich i Franków Reńskich , na północ od Galii w Belgii, po obu stronach Renu.
Frankowie nie byli zjednoczonym narodem aż do VI wieku. Frankowie Saliccy stawali się coraz bardziej związani z Cesarstwem Rzymskim, podczas gdy Frankowie Reńscy unikali kontaktu.
Ledringhem jest cytowany jako część królestwa Franków w 723, pod Thierry IV (Teodoryk IV), w kartularzu św Bertina.
Hrabstwo FlandriiW średniowieczu Ledringhem było częścią Hrabstwa Flandrii , jednego z terytoriów tworzących historyczny region Holandii, który istniał w latach 862-1795.
W latach 1323-1328 mieszkańcy Ledringhem brali udział w buncie chłopów we Flandrii (bunt Karlów), a pięciu z nich zginęło w 1328 r. podczas bitwy pod Kassel .
W 1436 roku Wautier de Ghistelles był panem Ekelsbeke i Ledringhem oraz gubernatorem szpitala La Madeleine w Bierne .
W XV TH i XVI -tego wieku, etycznej i społeczne z uwagi na zmiany Renaissance i reformacji wpływ na budowę kościołach . Wspólny styl kościołów z tego okresu przypomina gotyk, ale w uproszczonej wersji. Bazylika nie jest najbardziej popularny typ, ale kościoły hali budowane są zamiast. Ich cechą charakterystyczną są klasyczne kolumny i kapitele .
W Ledringhem w 1548 roku wybudowano kościół wiejski typu halowego .
Z religijnego punktu widzenia miasto znajdowało się w diecezji Thérouanne do 1553 roku, kiedy miasto Thérouanne zostało zniszczone przez wojska Karola V. Miasto zostaje następnie przyłączone do diecezji Ypres w dekanacie Bergues.
Okres Niderlandów Hiszpańskich ReformaPodczas reformacji w Holandii rozwinął się ruch obrazoburczy, który nazwano Furią ikonoklastyczną ( po holendersku Beeldenstorm ). Epizod miał miejsce w Ledringhem w piątek 16 sierpnia 1566 r. W opisie wydarzeń przedstawionym w książce Żebracy, obrazoburcy i obywatelscy patrioci: kultura polityczna buntu holenderskiego autorstwa Petera J. Arnade Jan de Druck, który był bardzo aktywnym obrazoburcą. Ten ostatni brał udział w atakach w Broxeele , Eecke , Oud- i Zuud Berkijn ( Vieux-Berquin i Neuf-Berquin ) oraz w Ledringhem, za co został skazany na śmierć 28 października 1567 przez sąd księcia Alba, rada kłopotów . Jego zbrodnie skupiały się na niszczeniu sztuki sakralnej w kościołach parafialnych w połowie sierpnia 1566 roku. Zrabowano też kilka ołtarzy Ledringhem lecących tam pieniądze w wysokości 3 lub 4 funtów paryskich , przeznaczone na „pobożność zbiorową ”. Działania Druck były w tym samym stylu, co działania innych osób lub w małych grupach. W Ledringhem, 10 września, około 32-osobowy tłum wdarł się do domu księdza, jedząc i pijąc tam do woli, zanim osiedlił się tam na noc. Wypoczęci następnego ranka splądrowali kościół, niszcząc cztery ołtarze. Potem rozproszyli się przez cały dzień, jedni wybierali się do Esquelbecq, inni do Arnèke, wszyscy zatrzymywali się po drodze, by słuchać kazań i wracali o zmroku, tym razem tutaj, do domu kapelana , by zdobyć jedzenie i ukraść cztery świece . Następnie losowo odwiedzali domy w poszukiwaniu przedmiotów, które mogły ukryć osoby prywatne, domowych ołtarzy lub kapliczek. Następnego ranka kontynuowali swoje wysiłki, przewracając miski świętego oleju, niszcząc kolejne ołtarze i rozrywając księgi księdza i kapelana. W ostatnim akcie szyderstwa odcięli kapelanowi czapkę.
W czasie wojny osiemdziesięcioletniej , zwanej także „Rewoltą Niderlandów” lub „Rewoltą Gueux”, prowadzoną w latach 1568-1648, miały miejsce najazdy na miasta i wsie. Według Edmonda-Louisa Blomme'a , w swojej monografii o gminie Ledringhem, kościół w Ledringhem został dwukrotnie spalony, w 1579 i około 1600 roku , przez Orańczyków w tym okresie. Odbudowa budynku zajęła ludności kilkadziesiąt lat.
Ledringhem stało się wówczas częścią tzw. Niderlandów Południowych (holenderski: Zuidelijke Nederlanden, hiszpański: Países Bajos del Sur) lub Katolickiej Holandii, części Holandii kontrolowanej przez Hiszpanię w latach 1579-1713, a następnie przez Austrię , po podpisaniu Traktat z Utrechtu w 1713 , od 1713 do 1794 roku pozostawał w południowej Holandii w Kole Burgundii do Świętego Cesarstwa rzymskiego aż do jego przyłączeniu do Francji w 1794 roku.
Wieś jest dołączona do zamku Bergues listem patentowym Filipa II, króla Hiszpanii , z listopada 1586 roku . Ledringhem było jedną z 6 warowni zamku Bergues , składającego się z 24 wiosek. pod jurysdykcją Contes de Flandre . Esquelbecques i Ledringhem były częścią tego samego lenna, ale obie wioski miały swoich własnych sędziów. Od XIII do XVIII wieku panowanie Ledringhem było zależne od seniora Esquelbecq.
Pan musi jednak dzielić władzę z dworem feudalnym lub Peron de Bergues , własnością władcy ( hrabiów Flandrii, a następnie królów Francji ), który posiada prawa nad Ledringhem, co jest źródłem wielu sporów między dwoma władzami dotyczących ich praw i odpowiednie uprawnienia. Jest tam panowanie Ledringhem. W XVIII -tego wieku należy do Baron z Esquelbecq , parafii w wyniku dworu Bergues i feudalnej Trybunału Bergues.
Od lutego do maja 1638 r. w Ledringhem ofiary pochłonęła epidemia dżumy .
Rzeka Peene Becque dała swoją nazwę słynnej bitwie; Bitwa Pianę , która toczyła się między Noordpeene i Zuytpeene na11 kwietnia 1677 r, przeciwstawiający się Flamandom Filipa d'Orléans , młodszego brata króla Ludwika XIV. Spowodowało to przyłączenie châtellenies Cassel , Bailleul , Ypres i miasta Saint-Omer do Francji (wcześniej posiadłości hiszpańskich Niderlandów ). W sumie granica północnej Francji jest wygładzona i obejmuje mniej enklaw.
Według Josepha Dezittera budowa młyna Ledringhem pochodzi z 1717 roku.
Podczas stanów generalnych dwóch zastępców, Jean Hondermarck i Alexandre Fauverge, zostało wysłanych, aby w marcu 1789 r. przedstawić księgę skarg mieszkańców „wasaleria Ledringhem” Pierre'owi Anthoine Verborgowi, porucznikowi bailly'emu.
Następnie Ledringhem był częścią kantonu Esquelbecq, w dystrykcie Bergues , dawnego francuskiego oddziału terytorialnego departamentu Nord od 1790 do 1795 roku.
Podczas Rewolucji Francuskiej w czerwcu 1791 r. miasto doświadczy niepokojów; wiązałoby się to z propagandą sprzeczną z Rewolucją, szerzoną przez duchowieństwo oporne (członkowie duchowieństwa, którzy odmówili złożenia przysięgi wymaganej przez cywilną konstytucję duchowieństwa , którzy chcieli podporządkować duchownych władzy cywilnej).
W listopadzie 1792 r. okręg Bergues zarzucił burmistrzowi Ledringhem, że sprzeciwił się utajonemu oporowi wobec instalacji księdza konstytucyjnego Dewarvera (burmistrz został oskarżony o odzwierciedlanie stanu ducha ludności wsi mniej lub bardziej wrogiej woli rewolucjoniści do kontrolowania religii). Już w listopadzie 1791 r. zaprzysiężony ksiądz musiał znosić w pełnej służbie Bożej, w dzień Wszystkich Świętych, „obelgi i zniewagi” wypowiedziane przez księdza Deneta, byłego proboszcza parafii.
W 1793 r. nazwisko burmistrza Ledringhem PJ Labelle oraz proboszcza miasta do czasu rewolucji Jacques Benoît Louis Denet znalazło się na liście osób, które uciekła na emigrację do Niemiec.
W nocy z 4 na 5 września 1793 r. w bitwie przeciw oddziałom 1000 Francuzów stacjonujących w Ledringhem (Lereghem, w tekście Leyden Gazette lub Les Nouvelles extraordinaires de different places , co dotyczy tego faktu) wojskom hanowerskim. przez marszałka von Freytag przyszedł do pchania je z powrotem, jako przesłanka do Bitwy Hondschoote w dniu 8 września 1793 r.
Po aneksji Austrii Holandia , Ledringhem a jego powierzchnia stają się sąsiadami nowego wydziału Lys na 1 st października 1795.
W 1803 r. (26 Floréal z 12 roku kalendarza republikańskiego), dekret nr 3838 upoważnia burmistrza Ledringhem (zwanego Jean Baptiste Hondermarck, następcę PJ Labelle) do przyjęcia w imieniu swojej gminy darowizny od Demoiselle Denet (z rodziny Jacques Benoît Louis Denet, proboszcz miasta do Rewolucji), z plebanii , na siedzibę nowego księdza konstytucyjnego .
Ledringhem był częścią Napoleońskiego Departamentu Północnego podczas Pierwszego Cesarstwa w 1810 roku. Większość Holandii została również zaanektowana. Po klęsce Napoleona pod Lipskiem w październiku 1813 r. wojska francuskie wycofały się do Francji. Traktat z Kortrijk podpisany 28 marca 1820 r. ustanowił granice między Francją a Zjednoczonym Królestwem Niderlandów .
Dziś granice te nadal istnieją, z niewielkimi modyfikacjami, jako oficjalne granice między Belgią , państwem utworzonym w 1830 r., a Francją .
W Ledringhem urodziło się 6 żołnierzy, którzy zginęli podczas kampanii napoleońskich.
Prawa Guizota z 1833 r. i Falloux z 1850 r. ustanawiają we Francji obowiązkową edukację podstawową.
Edmond-Louis Blomme , który był wiejskim nauczycielem w latach 1849-1854, napisał monografię o mieście, przedstawioną na konkurs Towarzystwa Dunkierki w 1895 roku.
Niniejsza monografia opisuje fizyczną geografię miasta, jego historię oraz zawiera elementy socjologii. Dane o kościele, takie jak jego wymiary czy daty budowy, podaje w rozdziale XXI, od str. 130, a o szkołach w rozdziale XXII, od str. 145.
Zapewnia przegląd wioski w końcu XIX XX wieku , wraz z potwierdzającymi statystyk. Blomme zgłasza obecność 144 domów, na 142 domy, dwa browary , dwa wiatraki i dwanaście kabaretów .
W czasie I wojny światowej teren wsi został oszczędzony od walk. Plan Schlieffena niemieckiego sztabu generalnego z 1914 r. zakładał najazd na Belgię, aby łatwiej zaatakować Francję od północy. W początkowej fazie walk 1 Armia generała von Klucka przeszła dalej, na południe od Lys . Następnie podczas wyścigu do morza , ostatniego etapu wojny ruchowej, walki toczyły się w Belgii. Następnie, w fazie działań wojennych w okopach , front ustabilizował się po belgijskiej stronie granicy. Poperinge i Furnes były jedynymi miastami belgijskimi, które nie zostały zajęte przez Niemców. Brytyjski generał Douglas Haig przeniósł swoją kwaterę główną do Poperinge. Miasto było, zarówno drogą, jak i pociągiem, ważnym punktem zbornym. Cassel stał się na pewien czas siedzibą generała Focha .
Obszar kantonu zorganizowano 30 km za strefami walk, które toczyły się dalej na wschód w kierunku Ypres .
Ledringhem stało się miejscem spoczynku, a w szczególności farmy zostały udostępnione żołnierzom.
12th Kirasjerów Pułk stacjonował tam od grudnia 1914 do września 1915 roku, brytyjska kawaleria pułk huzarów 20 było 07 maja 1915, 75. Brygada Royal artylerii polowej w maju-czerwcu 1916 r 1 st batalionu Royal Marine od 14 listopada do 22.1917 r. 114. francuski pułk artylerii ciężkiej i 15. pułk smoków w maju 1918 r. oraz 2. pułk artylerii polowej w sierpniu 1918 r. Te francuskie oddziały zostały ostatecznie zastąpione od 26 do 28 czerwca 1918 r. przez żołnierzy angielskich ze 187. i 190. Brygady 41. Dywizji.
Można zauważyć, że skład amunicji ( rakiet ) eksplodował 7 czerwca 1918 r.
Druga wojna światowaBitwa o Francję , operacja wojskowa wyznaczająca inwazję Holandii , Belgii , Luksemburga i Francji , przez siły zbrojne Trzeciej Rzeszy , w czasie II wojny światowej rozpoczął się 10 maja 1940 roku, kończąc na „ zabawnej wojny ”.
Siły belgijskie na próżno będą próbowały powstrzymać wroga w bitwie o Lys, która rozpoczęła się 23 i trwała pięć dni. Była to jedyna prawdziwa zatrzymana bitwa w całej kampanii.
Brytyjski batalion „ 5th Glosters” znajduje się w Ledringhem inmaj 1940w celu powstrzymania natarcia wojsk niemieckich i umożliwienia ewakuacji Dunkierki .
Bitwa miała miejsce w Ledringhem i Arnèke od 27 maja do 29 maja 1940. Ona przeciwieństwie brytyjskich żołnierzy i 90 th niemieckiego pułku piechoty. Po ostrzelaniu wioski przez Niemców Brytyjczycy przegrupowali się i zostali otoczeni. Musieli uciekać się do szarży bagnetowych, aby uwolnić się z uścisku wojsk niemieckich. Ci ostatni musieli uciekać się do miotaczy ognia, aby odeprzeć ataki.
Brytyjczycy wycofali się w świetle pożarów w nocy z 28 na 29 maja w kierunku Rietveld w Wormhout, a następnie w kierunku Herzeele .
Wśród Brytyjczyków wziętych do niewoli przy tej okazji, niektórzy, Anglicy i Walijczycy, zostali zabrani jako ofiary masakry na Plaine au Bois w Wormhout 28 maja 1940 r.
Ze swojej strony francuscy żołnierze są zdemoralizowani, widząc, że ofiary poniesione podczas I wojny światowej na nic się nie zdadzą. Biorą niewielki udział w walkach. Pacyfistyczny dziennikarz, proletariacki pisarz i francuski libertariański związkowiec César Fauxbras , już zmobilizowany w latach 1914-18, ponownie zostaje zmobilizowany w armii. Został wzięty do niewoli 29 tego samego miesiąca w Ledringhem. Relacjonuje ten epizod na początku swojej książki La Débâcle , która opisuje stan ducha francuskich żołnierzy podczas kampanii 1940 roku.
Ledringhem młyn został spalony w czasie walk wmaj 1940. Głowica została użyta do naprawy Drievenmeulen, jednego z młynów Steenvoorde , uszkodzonego podczas burzy w listopadzie 1940 roku. Na miejscu tego młyna znajduje się obecnie osiedle około trzydziestu domów z lat 2004/2005, przy czym ulica przecinająca ten odział została o nazwie „Chemin du Moulin”.
W komunalnych Ledringhem archiwa były również (częściowo przynajmniej) zniszczone w czasie tych wydarzeń z maja 1940 r.
Szrapnel i inną amunicję można nadal wydobywać dzięki pracy rolniczej na polach Ledringhem. Niektóre domy wciąż noszą na ścianach blizny po ostrzale karabinów maszynowych.
Żołnierze Baert Jules, ur. 18-12-1902 w Ledringhem, II kl., od 511 RP więzień St. VI F. (w Bocholt ) i Debavelaere Roger, ur. 4-8-1904 w Ledringhem, III kl., z 1. jeniec RGT do St. XIII A. (w Soultzbach-les-Bains , po niemiecku Bad Sulzbach), figuruje odpowiednio na oficjalnych listach nr 64 ze stycznia 1941 r. i nr 96 z maja 1941 r. wymienionych jeńców wojennych według Niemcy.
Po maju 1940 r. linia północno-wschodnia ( po niemiecku Nordost Linie ) lub czarna (zwana także „linią Führera ”) zostaje utworzona 7 lipca 1940 r. i oddana do użytku 20 lipca tego samego roku. Rozciąga się od Sommy do granicy ze Szwajcarią . Departamenty Nord i Pas-de-Calais są połączone z rządem wojskowym Brukseli .
Od 18 lipca 1944 r. Hitler zmienił status terytorium, które następnie stało się „Commissariat du Reich de Belgique et du Nord de la France” (Reichskommissariat Belgien und Nordfrankreich) lub „Commissariat du Reich pour les Territoires Occupées de Belgique et du Nord ” (Reichskommissariat Belgien und Nordfrankreich) Francji ”(Reichskommissariat für die besetzten Gebiete von Belgien und Nordfrankreich). Ten przejściowy status trwał tylko kilka miesięcy, zanim terytorium zostało podzielone w grudniu 1944 r. między Reichsgaue Flandrii i Walonii oraz dystrykt brukselski. W praktyce terytoria były już wtedy wyzwolone lub w trakcie wyzwalania.
W przypadku Ledringhem wyzwolenie nastąpiło na początku września 1944 r. Dunkierka pozostawała jednak w oblężeniu do maja 1945 r.
Cmentarz wojenny Wspólnoty Narodów, zwany cmentarzem Ledringhem , znajduje się na terenie cmentarza komunalnego z 52 grobami.
We wsi pomnik wojenny , zwieńczony krzyża łacińskiego , z marmurowych płytek u jego podstawy, znajduje się w pobliżu brytyjskiego cmentarza wojskowego. Nosi nazwiska 15 żołnierzy poległych w czasie konfliktu w latach 1914-18 oraz 9 cywilnych ofiar, które zginęły podczas starć maja 1940 r. Nazwisko Henri Wallaert (ur. 20 marca 1925 w Ledringhem, zginął w listopadzie 26 1944 w Laon ) pojawia się jako jedyny poległy żołnierz w czasie konfliktu 1939-1945. Została mu poświęcona ulica we wsi.
Okres | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
Charles Winoc Hondermarck (1772-1829) | ||||
Pierre Jacques Cornil Hondermarck (1774-1834) | ||||
1793 | PJ Labelle | |||
1803 | 1805 | Jean Baptiste Hondermarck (1726-1805) | ||
1806 | Pan (Pierre?) Blanckaert | |||
... | ||||
1854 | Pan Wispelaere | |||
przed 1861 | 1865 | Pierre (Augustin Ambroise) Devulder | ||
1865 | 1870 | Pierre Antoine Vanhoucke | ||
1870 | Amand (Aimé Erremond) Cailliau (1842-1923) | |||
1883 | 1887 | Amand Cailliau | ||
1887 | 1903 | Amand Cailliau | ||
1903 | 1904 | Pierre Antoine Vanhoucke | ||
1904 | 1912 | Amand Cailliau | ||
1912 | 1929 | (Jules Arthur) Gabriel Deblock (1877-?) | ||
1929 | 1937 | Henri łupież | ||
1937 | 1939 | Artur Coudeville | ||
... | ||||
1951 | 1954 | JM Devey | ||
1954 | 1966 | Artur Coudeville | ||
1966 | 1971 | Daniel Cailliau | ||
1995 | 2000 | Christian (Roger Germain) Deblock (1936-2018) | Rolnik | |
2000 | W trakcie | Chrześcijanin Delassus | „Żyj dobrze w Ledringhem” | Rolnik |
Brakujące dane należy uzupełnić. |
Gentile mieszkańców Ledringhem jest Ledringhemois.
Najstarszych rejestrów stanu cywilnego datę od 1600 do 1759 roku te z okresu 1760 do 1819 przed zniknęły.
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis jest obecnie oparty na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów gminy przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich szacuje się przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2006 roku.
W 2018 r. miasto liczyło 659 mieszkańców, co oznacza spadek o 3,65% w porównaniu do 2013 r. ( Północ : + 0,41%, Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
710 | 700 | 710 | 704 | 739 | 719 | 704 | 702 | 689 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
658 | 650 | 635 | 659 | 649 | 612 | 599 | 603 | 523 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
478 | 487 | 485 | 480 | 466 | 446 | 433 | 431 | 408 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2011 | 2016 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
399 | 418 | 403 | 522 | 533 | 507 | 649 | 679 | 664 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
659 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Mężczyźni | Klasa wiekowa | Kobiety |
---|---|---|
0.0 | 0,3 | |
1,5 | 2,5 | |
7,8 | 9,2 | |
19,1 | 19,7 | |
28,1 | 25,5 | |
15,8 | 20,4 | |
27,8 | 22,3 |
Mężczyźni | Klasa wiekowa | Kobiety |
---|---|---|
0,2 | 0,7 | |
4,6 | 8,2 | |
10,4 | 11,9 | |
19,8 | 19,5 | |
21,0 | 19,9 | |
22,5 | 20,9 | |
21,5 | 18,9 |
W porządku chronologicznym urodzenia:
Ratusz znajduje się w budynku, który niegdyś służył jako prezbiterium , aż wkrótce po rewolucji, według Blomme , na wsi nauczycielka od 1849 do 1854 roku, w swojej monografii miasta.
Budynek szkoły miejskiej, nazwany "Les Bouton d'Or - Butter Bloeme", pochodzi z 1857 roku . Jeszcze według monografii Blomme'a (szczegóły w rozdziale XXII, od strony 145) poprzedziła ją założona w 1770 lub 1771 szkoła niedzielna , zlokalizowana na terenie zależnym od plebanii (obecny ratusz), zniszczona w 1856 r. dekret prefektury nakazujący zamknięcie. Szkoła dla dziewcząt powstała w 1881 r. przez wydzielenie klasy ze szkoły mieszanej.
Paeltronck Hoeve (terminal farmy kijanki, po francusku, od "Pael", post lub terminal i "tronck", kijanka lub trogne ) jest hofstède (lub folwarkiem), to znaczy domem właściciela ziemskiego, i który jest typowy dla flamandzkiego obszaru wiejskiego. Według Blomme'a w 1896 r. hofstède było unikalnym typem gospodarstwa w Ledringhem. Inne duże gospodarstwa w wiosce mogą znajdować się na końcu drève , prywatnej, wysadzanej drzewami drogi. Jednak najczęstsze gospodarstwo znajduje się przy drodze.
Kościół został zbudowany w 1548 roku , na podstawie częściowego żelazistego piaskowca do przodu i z czerwonych i żółtych cegieł . Jest to typ kościelno-salowy (hallekerque w języku flamandzkim), składający się z nawy z 3 naczyniami o jednakowych wymiarach, bez transeptu .
Na terenie miasta rozsiane są różne małe kapliczki i krzyże.
Gmina posiada Gminny Ośrodek Działań Społecznych , zlokalizowany w Foyer Rural Deblock.
Gmina nie posiada struktury kadrowej ani zdrowotnej. Inne szkoły, kolegów i szkół, sklepów, a także oddział CPAM i EHPAD znajdują się w Wormhout. Na rue d'Herzeele w Wormhout położono pierwszy kamień pod budowę międzygminnej pływalni („basen Hauts-de-France”) , której otwarcie przewidywano na styczeń 2021 r.
Dystrybucją wody pitnej oraz uzdatnianiem ścieków zarządza firma SIDEN-SIAN .
Oczyszczanie ścieków odbywa się w procesie osadu czynnego przy niskim obciążeniu do otwartej oczyszczalni ścieków w 2012 roku i znajduje się ulica Oude Straete w Wormhout. Istnieją trzy stacje wyciąg na trasie, Chemin de Wormhout d'Escquelbecq i rue Henri Wallaert. Jazy burza Ewakuacja przelewa do rowów, a następnie do Piany Becque.
Zbiórką odpadów z gospodarstw domowych zarządza SIROM Flandres Nord (Międzygminny Związek Zbiórki Odpadów z Gospodarstw Domowych) w centrali w Wormhout.
Istnieje wiele małych firm, w tym oferty wynajmu lub fryzjerzy.
Głównym zasobem wsi jest produkcja rolna . Należą do nich zboża ( pszenica , jęczmień , owies ), len , buraki cukrowe i pastewne , ziemniaki , siano , kukurydza na kiszonkę , ogrodnictwo i hodowla ( krowy , świnie , drób , ...).
Gleba jest ciężka ze względu na obecność clyte , nazwy w patois do iprezu gliny lub Flanders gliny . Jest to glina zwarta, ale plastyczna , posiadająca szaroniebieski odcień ze względu na obecność pirytu .
Jest z natury nieprzepuszczalnym podłożem. Głębokość zaledwie kilku metrów powoduje, że zwierciadło wody jest wysokie.
Obecność rowów i rynien umożliwia odprowadzenie części nadmiaru wody.
Clyte jest szczególnie obecny w niższych partiach gmin, wzdłuż Peene Becque. Na poziomie najwyższych partii warstwa mułu jest grubsza.
Ścieżki wiejskie dobrze nadają się do uprawiania relaksującej jazdy na rowerze, podczas gdy dwie drogi (droga Arnèke/Wormhout ( D 55 ) i droga rzymska ( D 52 )) powinny być omijane ze względu na stały ruch samochodowy . Ścieżkami Heenhout, Steenvoorde i słupkami (połączenie z D 55 ) można kierować się w kierunku Wormhout, ścieżką Rubrouck kierować się albo w kierunku Wormhout na wschód, albo w kierunku Rubrouck na zachód (połączenie z rue du 5 Wrzesień 1944), chemin des prairies (połączenie z D 55 ) lub rue Henri Wallaert (połączenie z rue de Ledringhem) do Arnèke i chemin d'Esquelbecq (połączenie z Ekels Drève i rue d'Arnèke ), aby jechać w kierunku Esquelbecq. Skręcając z Chemin d'Heenhout w Denhout Straete, można przekroczyć Peene Becquere, a następnie podążając Steenvoorde Straete dołączyć do Zermezeele przez Verone Straete lub Hardifort przez Chemin de the Wissche.
Jest też „ Ledringhem Heart of Flanders Rally ”, dla bardziej doświadczonych rowerzystów, odbywających się wokół 24 maja. Recepcja znajduje się w wiejskim domu w Ledringhem, o godzinie 8 rano.
Najbliższy długodystansowy szlak turystyczny to GR 130 (GR de l'Yser), który można pokonać w Esquelbecq .
Ledringhem znajduje się 5 km od Esquelbecq , miasta, które ma etykiety „wioska książkowa” i „wioska dziedzictwa” (lub „Charmante dorpen”, odpowiednik etykiety we Flandrii w Belgii). Wioska znajduje się również w pobliżu Noordpeene , również będącej częścią sieci Heritage Village , w której znajduje się regionalny rezerwat przyrody Prairies du Schoubrouck .
Ledringhem znajduje się na terenie gigantów północnej Francji i Belgii . Na przykład w Wormhout Melanie (1929) i Le Roi des Mitrons (1957) są w centrum uwagi podczas karnawału, w Zegerscappel świętujemy Klakke Van Zes Kappel podczas dukasa Święta Chleba, a w Esquelbecq świętujemy Kikseki 1 ul .
W ramach kampanii departamentalnej na północy kwitnących miast i wsi Ledringhem otrzymało „dość dobre” wyróżnienie w kategorii gmin Flandrii liczących od 500 do 1100 mieszkańców w rankingu 2019.
Estaminet „Le Trou Flamand” lub Auberge Du Kok-Smid można postoju podczas tych różnych wydarzeń.
Ledringhem jest obsługiwane przez szkolną linię 151 sieci autobusowej Arc-en-Ciel (trasa Ledringhem Place <> Établissements de Bourbourg ). Stoisko pozwala czekać na autobus osłoniętej od złej pogody.
Najbliższe stacje znajdują się w Arnèke i Esquelbecq , na linii z Dunkierki do Hazebrouck (a stamtąd do Lille lub Arras ).
Najbliższa autostrada to A25 prowadząca z Dunkierki (przez N225 ) do Lille , którą można dojechać w Wormhout.
W ramach spisu obserwacji UFO we Francji , w Ledringhem zaobserwowano niezidentyfikowany obiekt latający .17 kwietnia 2011. Było to przejście czarnego cylindrycznego obiektu nad domem po prostoliniowej ścieżce. Obserwacja została sklasyfikowana jako „D1” (niezidentyfikowana) przez Geipana .