Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire S. Benedictus ad Ligerim | ||||
Opactwo Fleury | ||||
Prezentacja | ||||
---|---|---|---|---|
Nazwa lokalna | Bazylika św. Benedykta | |||
Kult | rzymskokatolicki | |||
Rodzaj | Opactwo | |||
przywiązanie |
Zakon Benedyktynów (Zgromadzenie Subiaco ) diecezja orleańska |
|||
Rozpoczęcie budowy | XI th century | |||
Dominujący styl | rzymskie i gotyckie | |||
Ochrona | Niejawne MH ( 1840 , 1941 , opactwo i ziemia) | |||
Stronie internetowej | www.abbaye-fleury.com | |||
Geografia | ||||
Kraj | Francja | |||
Region | Centrum Doliny Loary | |||
Departament | Loiret | |||
Kanton | Sully-sur-Loire | |||
Gmina | Saint-Benoît-sur-Loire | |||
Informacje kontaktowe | 47 ° 48 ′ 34 ″ północ, 2 ° 18 ′ 20 ″ wschód | |||
Geolokalizacja na mapie: Loiret
| ||||
Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire , bardziej dokładnie Opactwo Fleury , to benedyktyńskie opactwo znajduje się w Saint-Benoît-sur-Loire w Loiret w tym regionie Centre-Val de Loire .
Pierwszy klasztor założony w późnym średniowieczu w 651 jest jednym z pierwszych w Galii , aby żyć zgodnie z regułą św Benedykta , a relikwie od św Benedykta zostały tam przeniesione. Wczesnym XI th century, opactwo jest jednym z centrów kulturalnych Zachodu , a następnie promieniuje z dużej biblioteki i skryptorium . Po pożarze w 1026 r. obecny kościół zostaje odbudowany, a jego wieża kruchta zajmuje ważne miejsce na początku okresu zdominowanego przez sztukę romańską , dzięki wysokiej jakości rzeźby stolic.
Kościół opacki podlega klasyfikacji jako zabytki wg spisu z 1840 r. , tereny otaczające, o powierzchni 96 centiarów , klasyfikacji jako zabytki od 21 marca 1941 r. oraz 46 obiektów, w tym sanktuarium św. VII th century klasyfikowane są jako obiekty. Działka znajduje się we wschodniej części Doliny Loary zarejestrowany w World Heritage of UNESCO .
Opactwo Fleury znajduje się na terenie gminy z Saint-Benoît-sur-Loire w departamencie Loiret i kantonie Sully-sur-Loire , w tym regionie Centre-Val de Loire , w odległości 650 metrów od brzegu północy z Loarą i 114 metrów nad poziomem morza, w regionie naturalnego w dolinie Loary . Do opactwa można dojechać ulicą Orléanaise (droga wydziałowa 60), ulicą i miejscem opactwa.
Pochodzenie reguły benedyktynów we Francji jest opisana w życiu St. Maur jest fałszywy, napisany przez Odo Glanfeuil (w) na IX -go wieku.
Biskup Le Mans , w trakcie trwania Świętego Benedykta wysłał religijny ze swej diecezji na Monte Cassino , by poznać reguły świętego Benedykta . W dniu Epifanii 542 , Saint Maur pozostawia Monte Cassino i Benedykt z Nursji . Okres wielkanocny spędził w pobliżu Auxerre, w miejscu zwanym Font-Rouge, w pobliżu samotni Romain, który nadał habit monastyczny Benedyktowi z Nursji. Przybył ze swoimi mnichami do Orleanu, gdzie bez powodzenia próbował wprowadzić rządy benedyktynów do opactwa Saint-Pierre-aux-Bœufs, które później przyjęło nazwę Saint-Aignan . Po śmierci biskupa Mans Innocentus , Saint Innocentus i odmowie jego następcy przyjęcia świętego Maura, pozostał w Orleanie, następnie udał się do Angers , gdzie z pomocą hrabiego Florusa utworzył opactwo Glanfeuil . To jest historia Odo, ale nie ma ona wartości historycznej.
Pierwsze oratoriaPod episkopatu z biskupem Orleanu Leodegarius , opat z kolegiaty Saint-Aignan d'Orleans , Léodebold, chcieli wprowadzić regułę świętego Benedykta w swoim opactwie. W obliczu odmowy mnichów postanawia założyć nowe opactwo. W tym celu wymienił z królem Franków Chlodwigiem II i poparciem jego żony Bathilde , sprzyjającym powstaniu nowych opactw, majątek, który posiadał z gallo-rzymską willą Floriacum pod Orleanem i na obrzeżach Loary. W tym samym roku swojej wymiany, w 651 , wysłał zakonników, w tym prawdopodobnie Liébauta i Rigomaire'a , przyszłych pierwszych opatów Fleury, aby założyli nowe opactwo. Prawdopodobnie wykorzystywali oni na początku stare konstrukcje tej królewskiej posiadłości. Jedno z założonych oratorium poświęcone jest św. Piotrowi , drugie Maryi Pannie .
Relikwie św. BenedyktaMommolin , drugi opat Fleury, mający mistyczną wizję św. Benedykta , prosi jednego ze swoich mnichów, Aigulfe , aby udał się do Włoch i przywiózł do opactwa Fleury ciało św. Benedykta, które znajduje się wówczas w opuszczonym klasztorze Monte Kasyno . Aigulfe jedzie do Rzymu z mnichami z Le Mans, którzy chcą sprowadzić relikwie św. Scholastyka pochowane obok św. Benedykta. Tam zbiera ciała św. Benedykta i św. Scholastyki. Pomimo sprzeciwu papieża, powrót Aigulfe i jego towarzyszy z relikwiami św. Benedykta i św. Scholastyki do opactwa Fleury nastąpił w czerwcu 655 r . Ciało św. Scholastyki zostało następnie przekazane mnichom z Le Mans. Ciało św. Benedykta najpierw zostaje złożone w kościele Saint-Pierre, a następnie pochowane w kościele pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny wgrudzień 655. Opactwo przyjęło wówczas nazwę Saint-Benoît de Fleury lub Saint-Benoît-Fleury. Datę tego tłumaczenia zależy od autorów: 653 do Mabillon, Dom Chazal do 655, 660 do benedyktynów z XVII th century . Data 660 może być bardziej logiczna, jeśli weźmiemy pod uwagę, że Papież w czasie tego przeniesienia jest Witalianem .
Około 752 - 754 mnisi z opactwa Mont-Cassin w towarzystwie Carlomana przybyli do opactwa w towarzystwie arcybiskupa Reims, aby na rozkaz papieża Zachariasza i króla Pepina Briefa odebrać relikwie św. Benedykta . Legenda głosi, że cud św. Benedykta sprawił, że Ojciec Medon podarował mnichom z Monte Cassino tylko kilka kości z ciała św. Benedykta.
W 887 część relikwii św. Benedykta została podarowana klasztorowi Perrecy-les-Forges, zależnemu od opactwa Fleury-Saint-Benoît. Na prośbę papieża Urbaina V , w 1364 , zostały wysłane do Montpellier , a następnie w 1725 , przekazane do opactwa Bec ( Le Bec-Hellouin ). Na prośbę króla Polski Stanisława Leszczyńskiego w 1736 roku niewielka część kości świętego została podarowana klasztorowi Saint-Leopold w Rosji, a po rewolucji francuskiej liczniejsze były dary relikwii św. Benedykta.
Pierwszy klasztor założony w wysokiej średniowieczu na27 czerwca 651, znajduje się wówczas w Królestwie Franków . Klasztor ten jest jednym z pierwszych w celtyckiej Galii żyjących pod rządami św . Benedykta . Te relikwie od św Benedykta przenoszone są tam przez mnichów, którzy wyjechali w poszukiwaniu opuszczonych kości swego pana, który jest pochodzenie nazwy bieżącego opactwa.
Czasowy jest utworzony po Leodebold który daje w testamencie domena Fleury, około 670 , król Franków od Neustrii i Burgundów Clotaire III potwierdza opactwa towarów, które będą stanowić klasztor z Saint-Benoît-DU- Sault i króla Franków Thierry III przekazuje pobliżu Bordeaux jako Pépin i er ojciec Karola zrobił przed nim. Między 691 a 720 , królewski książę zaproponował rozległe majątki w diecezji Langres gdzie opatem Saint-Benoît utworzonego klasztor pod jego władzę. Przed 720 mnisi oczyścili ziemię, która utworzyła pustelnie w lesie orleańskim , w Sologne i na brzegach Loary.
We wczesnych latach IX XX wieku, biskup Orleanu Théodulphe reguluje opactwo. Piastował wysoki urząd pod rządami Karola Wielkiego i chciał, aby wszyscy, którzy mieli piastować urząd, otrzymali instrukcje. Mnisi z Saint-Benoît zgadzają się uczyć młodych szlachciców. Zlecił wzniesienie oratorium karolińskiego w Germigny-des-Prés .
W IX -go wieku, sytuacja jest pomyślny, króla Franków Ludwika Pobożnego odwiedzić klasztor, potwierdza przywileje, które krążą cztery łodzie na Loarą, opactwo wolnej od wszelkiej jurysdykcji religijnej i cywilnej oraz Przeoratu La Réole jest zwracana mu. Wraz z rozwojem feudalizmu twierdza Fleury dzieli się na trzynaście ratuszów, w tym Saint-Benoît-sur-Loire , Guilly , Tigy , Germigny-des-Prés , Bray-en-Val i Châtenoy . W swoich majątkach opactwo ma wielu poddanych .
Klasztorne klasztory opactwa | |||||||||
|
W 845 roku opactwo odwiedził król Karol Łysy . Około 853 r . Normanowie weszli w górę Loary i mnisi przyjęli mnichów z Turenii, którzy uciekli z relikwiami św. Marcina, a następnie wyjechali do Auxerre . Populacje są w nędzy, pola nie są już uprawiane, a plony splądrowane. Król Karol Łysy nadał opactwu nowe posiadłości w kraju Macon, Autun i Chalon, w tym posiadłość Perrecy-les-Forges, która miała stać się bogatym klasztorem. Ustanowił miesiączkę opactwa , oddzielając dobra opata od dóbr mnichów.
Koniec IX th wieku i początku X XX wieku był okresem osłabienia dyscypliny religijnej i rozkładu. Król Carloman II odwiedza zrujnowany klasztor, budynki konwentualne nie nadają się już do zamieszkania, kościół jest zdewastowany, grób św. Benedykta jest pusty, ponieważ relikwie ze względów bezpieczeństwa znajdują się w Orleanie. Król wydaje rozkaz remontu budynków i odbudowy kościoła. Zakonnicy powrócili do opactwa w 883 roku. W 883 roku przy południowo-wschodnim narożniku klasztoru zbudowano fort.
Około 897 Normanowie, którzy wciąż podróżują po Loarę swoimi łodziami, powrócili do Saint-Benoît i splądrowali klasztor, ale mnisi odeszli z ciałem św. Benedykta. Po tych wszystkich inwazjach jesteśmy świadkami upadku dyscypliny.
Nowy król Burgundii Raoul, wybrany w 922 r., zna opata Odona de Cluny i powierza mu zadanie odbudowy klasztoru nad brzegiem Loary. Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire znajdujące się w posiadłości królewskiej staje się propagatorem reformy kluniackiej . Wprowadzenie metod Cluny ożywia doskonałą wierność Regule Benedyktyńskiej , milczeniu, modlitwie, pracy, oszczędności, wstrzemięźliwości i brewiarzowi sprawowanemu z największym możliwym rozmachem. Liczba przyrostów zakonnych i model klasztoru służy jako punkt odniesienia i przekazuje reformę klasztorom Francji, Lotaryngii , Nadrenii , Flandrii , Bretanii i Anglii . Wśród swoich nowicjuszy, Anglik, Oswald zostaje arcybiskupem Yorku i propaguje reformę w Anglii.
Dwaj opaci czynią z Saint-Benoît-sur-Loire jedno z centrów kulturalnych Zachodu: Abbon (od 988 do 1004 ) i Gauzlin (od 1004 do 1030 ). Opactwo błyszczy wtedy dzięki swojej ważnej bibliotece i skryptorium , w którym powstały dzieła takie jak Fleury Game Book . Następca Odona de Cluny , opat Abbon ( 988 - 1004 ) jest Orleanais , który walczy o zachowanie dóbr opactwa , z którymi kwestionuje go biskup Orleanu Arnoult , ponieważ od soboru Chalcedońskiego w 451 r. biskup ma wszelką władzę . nad opactwami swojej diecezji kontroluje wybór opatów i może interweniować w razie potrzeby. Abbon uzyskanym od Pope Gregory V Roman wyłączenie, co potwierdza Pope Benedict VIII . Zawdzięczamy mu prace z zakresu gramatyki, dialektyki , kosmografii , obliczeń , matematyki, liturgii , prawa kanonicznego i historii kościelnej .
W 1004 r. król Robert Pobożny kazał wychować w opactwie naturalnego syna Hugues Capeta , Gauzlina, jako swojego opata. Darowizny napływały od hrabiego Gaskonii, rodziny książęcej normańskiej i kilku lordów Hiszpanii. Guillaume I er Belleme przekazuje opactwo Lonlay w Normandii, ojciec Gauzlin wysyła braci i mnicha o imieniu William.
Budynki spłonęły w 1026 roku . Obecny budynek został przebudowany za namową Gauzlina, ówczesnego opata Saint-Benoît, od 1027 r . Prace rozpoczynają się od wieży ganku, której budowę rozpoczęto kilka lat wcześniej i która wydaje się umknąć pożarowi.
Absydzie The krypta i chór zostały wypełnione i konsekrowany w 1108 roku , do pochówku w sanktuarium, w tym samym roku, króla Francji Filipa I st . Nawa jest kontynuowana do przyłączenia się do wieży - ganek z gotyckimi łukami . Większość budowli została ukończona około 1218 roku .
W 1130 roku opactwo przeżyło jeden z najpiękniejszych dni w swojej historii, kiedy to Bernard de Clairvaux przybył, by pobłogosławić sojusz Kościoła rzymskiego i monarchii kapetyńskiej między papieżem Innocentym II a królem Ludwikiem VI Grubym .
Na początku XIII -go wieku opactwo około 170 religijnej. W klasztorze mieszka około sześćdziesięciu mnichów, 70 w dużych klasztorach klasztornych La Réole, Perrecy-les-Forges i Saint-Benoît-du-Sault, a 40 w małych klasztorach. Jednak w 1299 r. finanse znajdowały się w stanie krytycznym, a liczba zakonników została ograniczona do 45 w Saint-Benoît-sur-Loire, 24 w La Réole, 20 w Perrecy-les-Forges i 12 w Saint-Benoît-du-Sault.
Instytucje ludzkie, stworzone w celu zaspokojenia potrzeb społecznych, rosną dla wspólnego dobra, a następnie słabną i umierają, gdy ich użyteczna rola się kończy. Z tych powodów pod koniec średniowiecza opactwo Saint-Benoît, podobnie jak ci ludzie, podupadło. Liczba jej posiadłości i ich rozpowszechnienie prowadzą do sporów ze świeckimi i sprawami materialnymi. W 1335 r. życie zakonników przywiązanych do skrajnej oszczędności było trudne. Podczas wojny stuletniej trzeba było płacić nadzwyczajne składki, ponieważ dochody spadały. W latach 1358-1359 angielski garnizon w Châteauneuf-sur-Loire spustoszył okolicę, zdewastował zabudowania i kościół klasztorny. Zniszczenia dopełnia pożar, a następnie w 1363 roku banda Bretonów zmusiła opactwo do zapłacenia okupu. Około 1369 roku nowe bandy pustoszyły kraj.
W 1372 r. stan klasztoru opłakiwał brak pieniędzy na jego odbudowę i bardzo trudno było zwrócić dobra uzurpowane w okresie niepokojów. W 1415 r. było tylko dwudziestu czterech zakonników.
W 1429 r. Joanna d'Arc i Karol VII przejechali przez Saint-Benoît-sur-Loire drogą łączącą zamek Sully-sur-Loire z zamkiem Châteauneuf-sur-Loire, który pozostał we francuskich rękach. W 1443 r. petycja do papieża przedstawiała nieszczęścia, najazdy wojowników, epidemie i głód. Zasoby są tak ograniczone, że nic nie można zrobić z budynkami. W przypadku opatów, których wybór jest owocem intryg, wspólnota jest podzielona, zbuntowana i przypisuje opatom skromność, w jakiej żyje. W 1471 r. parlament paryski narzucił reformę, ale jej efekt nie wydawał się decydujący. Wkrótce opactwo będzie niczym więcej niż tytułem, a jego dochód prebend
Koniec XV -go wieku cechował pierwszych opiniującymi opatów . Odtąd opaci będą wielkimi panami, królewskimi faworytami, małymi prezentami i pragnącymi zebrać duże zyski. Życie mnichów staje się bardziej świeckie niż religijne. Skuteczna władza i wpływ zarazem duchowy i doczesny na ich losy przechodzą w ręce przeorów. Oficerowie, a zwłaszcza piwnica, mają tendencję do zarabiania, a mnichów jest mniej. Zamówienie jest zemsta episkopatu przeciwko systemowi zwolnień.
Dwaj pierwsi opaci-komendatorzy są wybierani przez zakonników. Kardynał Jean VI de La Trémoïlle (1486-1507) odnawia kościół i budynki klasztorne. Kardynał Étienne Poncher ( 1507-1524 ) podzielił dormitoria na cele i dokończył mieszkanie opactwa.
W 1515 roku The konkordat między Francis I st i papieża Leona X daje króla biskupów i opatów. Zakonnicy odmawiają powitania kardynała Antoine'a Duprata (1525-1535) i Franciszka I po raz pierwszy przybyli osobiście, aby go zainstalować. Nakazał zburzyć wieżę św. Michała, z której pozostał tylko perystyl i pierwsze piętro. Wraz ze swoim następcą opactwo ulega wyobcowaniu, ale król przyznaje burżuazji Saint-Benoit-sur-Loire prawa miasta z możliwością zamknięcia w murach.
Wraz z kardynałem Odet de Coligny -Châtillon (1551-1569) splądrowano skarb i bibliotekę; opowiedział się po stronie kalwinistów . Podczas trzech kolejnych abbatów jest to całkowity upadek dyscypliny monastycznej z powodu jej izolacji. Niektóre opactwa łączą się w gallikańską kongregację wygnanych.
Charles d'Orléans (1584-1601) naturalny syn Karola IX odbudował klasztor i kościół zniszczony przez pożar, ale zamieszki, które wstrząsnęły Orleanem, doprowadziły do licznych dezercji. W Lidze jest tylko pięciu zakonników , pozostali są rozproszeni.
Pod koniec XVI -tego wieku własność opactwa są marnowane. Po nawróceniu Henryka IV zakonnicy powrócili do klasztoru, ale brak dyscypliny był u szczytu
W 1618 roku powstała Kongregacja Saint-Maur , zatwierdzona przez Ludwika XIII i papieża Grzegorza XV w 1621 roku . Bardzo szybko kilka klasztorów zostało stowarzyszonych, ale wielu byłych zakonników stawiło opór i zagwarantowano wyjątkowy reżim. Młodzież akceptuje reformę w całości ze starożytnymi benedyktyńskimi obrzędami: zamieszkanie, milczenie, wstrzemięźliwość i sprawowanie nabożeństw. Dodajemy medytację i wielki zapał do pracy intelektualnej.
Kardynał Richelieu , opat Saint-Benoît-sur-Loire od 1621 do 1642, wprowadził w opactwie reformę Saint-Maur. 26 maja 1627 rkapituła postanawia, że stare i nowe utworzą dwie wspólnoty, każda ze swoją przełożoną. W 1660 r. jest tylko jeden starszy, Mauryści mają dwadzieścia lat, w tym przeor i podprzeor, i podejmują dzieło uzdrowienia. Aby uwydatnić splendor kultu, wybielają kościół i ozdabiają go nowymi ornamentami. Uczą filozofii, teologii i retoryki, powstaje biblioteka. Odnajdują w archiwach stare tytuły i przywracają wyobcowane prawa. Te nowe dochody umożliwiły odrestaurowanie budynków i ogrodów, nowa świątynia dla relikwii św. Benedykta kosztowała 15 000 funtów, a na jej przyjęcie wybudowano budynek.
W 1645 r. przeniesienie drzwi wejściowych dało początek publikacji mapy przedstawiającej projekt: „Plan i figura opactwa i Villenie de St Benoist su Loire”.
W 1712 r. rozpoczyna się budowa rozległego budynku, w którym mieszczą się regularne miejsca: cele, refektarz i świetlica, z których dwa nowe skrzydła łączą się z transeptem kościoła, a drugie w kierunku apsydy. Mieszczą się w nich kapitularz, zakrystia, infirmeria, hotel, biblioteka i inne przybudówki. Elewacje są ograniczone tarasami dominującymi nad ogrodami z panoramą na dolinę i Loarę.
Jansenizm został wprowadzony w szkołach opactwa, gdzie studiował filozofię, teologię, łaciński, grecki, hebrajski, fizyki, matematyki i historii. Zakonnicy odmawiają wyrzeczenia się tej doktryny pomimo nakazów biskupa Orleanu .
Około 1760 r. rekrutacja klasztorów stała się trudna, literatura i filozofia zdyskredytowały śluby zakonne, a społeczeństwo było świadkiem upadku klasztorów.
W 1789 r. w księgach zażaleń Saint-Benoît-sur-Loire parafianie poprosili króla Ludwika XVI o utworzenie kolegium prowadzonego przez benedyktynów, darmowego dla miejscowych dzieci i opłacającego cudzoziemców.
W 1788 r. w klasztorze pozostało tylko dziesięciu mnichów i piętnastu nowicjuszy, którzy nie szanowali już surowości zakonu. Dekret z6 kwietnia 1792na wspólnoty religijne zmusza ich do opuszczenia opactwa. Dwóch zakonników podpisuje przysięgę konstytucyjną i odbywa praktykę w Bray-en-Val i Saint-Benosurt-sur-Loire, druga bierze ślub i zostaje w wiosce.
Benoît Lebrun , paryski architekt mieszkający w Orleanie, kupił w dniu 24 Fructidor IV wszystkie budynki, 22 arpenty ziemi tworzące mur otoczony stawami rybnymi i przylegający do opactwa. Planuje tam założyć fabrykę, ale projekt się nie udaje. Kupuje też kościół pod warunkiem odbudowania kolejnego dla 900 parafian ze wsi, ale w zamian za kościół Fleury. Wyburza budynki, a następnie sprzedaje teren właścicielowi w kraju.
Z ważnej biblioteki liczącej kilka tysięcy dzieł pozostało tylko 231 tomów, które trafiają do bibliotek orleańskich .
Od 1850 r. Félix Dupanloup , biskup Orleanu, pragnął przywrócić zakony, aw szczególności zakon św. Benedykta. 6 stycznia 1865zapowiada władzom gminy przybycie dwóch benedyktynów do administrowania parafią. Rozproszona podczas Rewolucji Francuskiej w 1789 r. wspólnota zakonna odzyskała kościół, ale prawdziwa odbudowa miała miejsce podczas II wojny światowej , w 1944 r. , wraz z przybyciem kilkunastu mnichów z opactwa Pierre-Qui-Vire w Saint- Leger-Vauban ( Yonne ).
Opactwo, przyłączone do międzynarodowego związku opactw i domów benedyktyńskich, znanego jako Kongregacja z Subiaco , liczyło w 2017 roku 32 zakonników i przyjmowało co roku kilkuset gości oraz prawie 100 000 gości, turystów i pielgrzymów. Bracia utrzymują się ze sprzedaży klasztornego sklepu rzemieślniczego , z wyrobu cukierków w kształcie mnichów, z gościnności i darowizn. W przeciwieństwie do Kongregacji Solesmes , opactwo Saint-Benoît-sur-Loire zapewnia, od czasu reformy papieża Pawła VI , duże miejsce dla Francuzów podczas modlitwy liturgicznej , zachowując jednocześnie chorał gregoriański podczas mszy i głównych świąt.
Mnich pojmuje zatem intelektualną edukację, całe życie ducha w związku ze spotkaniem z Bogiem w liturgii , modlitwą, medytowaną i modlitewną lekturą, zapamiętywaniem, recytacją, komentarzem nieskończenie powtarzanym i przemyślanym wewnętrznie. Z tym poszukiwaniem Boga ściśle wiąże się umiłowanie liter.
Opactwo założone w 651 r. ma za misję ustanowienie nad brzegami Loary zasad Reguły św. Benedykta w populacji, w której pogańskie wierzenia utrzymują się pomimo pierwszych prób chrystianizacji . Reguła, która dostosowuje się do każdego kraju, może pozwolić elitom na kultywowanie się, jałmużna znajduje się w centrum uwagi, a oficjum odznacza się różnorodnością i sugestywną symboliką. Ten zwyczaj jest szeroko rozpowszechniony.
Życie liturgiczne zajmuje znaczne miejsce, kultura pól jest przekazana świeckim, zawody powierzone sługom, a wielu zakonników zadowala się aktywnością duchową i intelektualną.
Pod koniec VIII th wieku, czytelnia wyposażona jest i książki są rozdzielone, prawdopodobnie kazania i traktaty z Ojców Kościoła . Mnisi kopiują rękopisy i są znani z jakości kaligrafii i iluminacji, których styl jest również w stylu opactwa Marmoutier (Tours) i który stanowi szkołę Loary inną niż paryska. X th century do XII th century, gospodarze Abbey duża liczba pisarzy. Ojciec Abbon pisze traktaty o wszystkich koncepcjach. Pod koniec X th wieku polecenia papieża do Ojca piękny mszał . Traktat Miracula został napisany przez czterech zakonników; Jest to rękopis koniec XII th wieku lub na początku XIII th century zawierający dziesięć tajemnic z notacji muzycznej formy obrys St. Nicolas gry z trubadura - Minstrel Jean Bodel .
W późnym średniowieczu, aktywności intelektualnej i wygina się dopiero w XVII th reform wieku od Mauryści że znalazł nowy zapał. Mnisi pracować nad rękopisami i czarterów , które żywią wielką historyczną dochodzenie francuskiego religijnych i historyk Jean Mabillon . W 1658 r. dokonano inwentaryzacji archiwów i sporządzono notatki historyczne. Dom Chazal pisał od 1697 do 1723 roku , a prace na całej historii opactwa.
Podobnie jak w przypadku większości pierwszych placówek klasztornych, opactwo Saint-Benoît-sur-Loire od wczesnego średniowiecza zapewniało społeczny ciężar edukacji. Wydaje się, że szkoła była VII th century. We wczesnych latach IX XX wieku Théodulphe wprowadzono świeckich uczniów, często Young Noble obok przyszłości religijnej. Uczą się gramatyki , dialektyki , retoryki , geometrii , arytmetyki , astronomii , muzyki , historii , geografii , prawa , łaciny i greki .
W X -go wieku, Abbo (około 940 - 1004 ), mnich z opactwa ukończyć naukę w Paryżu i Reims następnie z powrotem do 977 nauczania i rozwoju szkoły. Ma wielu uczniów. Wybrany w 998 roku opatem , kontynuował pracę intelektualną. W XI -tego wieku, zamożność szkoły kontynuuje i Rodulfus Tortarius mistrzem swoich pismach o cudach św Benedykta i uczy wersyfikacji .
W XII th wieku i XIII th century, szkoła ugina się nieco, świeccy studenci wolą uniwersytety, które są organizowane w dużych miastach i opactwo uczy więcej niż jego religijny. W XIV -tego wieku, nadal wysyła szkoła jego nauczycieli uniwersytetów.
Przez trzy do czterech stuleci opactwo Saint-Benoît-sur-Loire było jednym z najbardziej aktywnych ośrodków edukacyjnych w świecie zachodnim.
Życie intelektualne związane jest z rozwojem biblioteki. Na VII XX wieku, religijne zbierają i skopiować rękopisy; z tego prymitywnego okresu pozostało tylko kilka. W IX -tego wieku, pod Théodulphe dolna jest wzbogacona i zawiera 78 problemów. X th century do XIII th wieku, biblioteka splądrowane przez Normanów odtworzony. Opat Abbon (988-1004) ma od 250 do 300 funtów klasztoru i jest powiększany w szczególności dzięki darowiznom z angielskich klasztorów. W 1562 r. hugenoci odkryli kilka tysięcy ksiąg spiętrzonych w obecnej zakrystii. Orleański uczony Pierre Daniel kupuje większość zbiorów od szabrowników, ale niewiele zwraca do klasztoru. W 1790 r. biblioteka liczyła 258 rękopisów, 674 folio , 456 na-4° , 452 na-8° , 2499 na-12° oraz dużą liczbę gazet i czasopism.
Starożytne rękopisyKolekcja rękopisów Pierre'a Daniela zakupiona od protestantów znajduje się w większości w bibliotekach Paryża, Watykanu , Orleanu, Oksfordu ( Wielka Brytania ) i Berna ( Szwajcaria ) i bardzo często posiadają one ekslibris pozwalający na pochodzenie do identyfikacji. Najstarsze są głównie pochodzenia włoskiego i są w opactwie z VII XX wieku. Można przypuszczać, że duża przesyłka pochodzi z VIII -go wieku. Rękopisy opactwa stanowią jedną z najbogatszych bibliotek chrześcijaństwa, zwłaszcza we wczesnym średniowieczu. Są one zbierane, nabyte lub kopiowane przez mnichów w okresie największego rozkwitu opactwa w VII th wieku do XII th wieku.
Okres Merowingów i KarolingówNajstarsze rękopisy z pewnością nie pochodzą ze skryptorium opactwa, gdyż ono jeszcze nie istnieje. Rękopisów czterdziestu przed rokiem 800 , które pochodzą z opactwa Saint-Benoît-sur-Loire, dwa palimpsestów , ulotki Augustyna , świętego Hieronima , św Cypriana i Lactantius są V th century. VI th century jest reprezentowana przez Pisma i Ojców Kościoła . W poprzedniej partii do VII XX wieku jest pochodzenia włoskiego. W VIII th century, rękopis Tours Pięcioksiąg napisany w łacińskim oryginale Afryki, Hiszpanii czy Włoszech północy mija Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire i kończy się w Tours w całym średniowieczu. Rękopis niosąc ekslibris, które mogą być zidentyfikowane jako że o opat opactwa ostatnich latach VIII th century pochodzi ze skryptorium. Istnieje Korpus Gramatyki, Księga Proroków z dwoma inicjałami i dwiema Bibliami Teodulfa , a także homilia zawierająca niepublikowane kazania św. Augustyna. Możliwe, że skryptorium wyprodukowało dwie kopie czterech Ewangelii, w tym Ewangelii z Tours, która była używana przez piętnastu królów Francji do złożenia przysięgi świeckiego opata bazyliki św. Marcina w Tours między 1137 a 1650 rokiem.
Klasyka łacińskaOpactwo Saint-Benoît-sur-Loire nie czerpie sławy z kaligrafii czy miniatury, ale z tekstów, zwłaszcza klasycznych liter. W IX th century, gospodarze Abbey wiele klasycznych tekstów. W X -go wieku, stosunki z Anglią zintensyfikowane przez jednego ze swoich byłych mnichów Oswald z Worcester , który został biskupem katedrze Worcester i arcybiskupa York Minster i współpracuje z St Dunstan , arcybiskupa Canterbury Cathedral przywrócić monastycyzm angielskiego ze zwyczajem św. Benedykta i opactwa św Bawona w Gandawie . Nic więc dziwnego, że nad brzegami Loary można znaleźć rękopisy w stylu angielskim, w tym benedyktyni ze Szkoły Katedry w Winchester . XII th century jest reprezentowany przez Biblię i do 1239 roku , ksiądz Jan I (1235/48) zamówił serię komentarzach biblijnych.
Opat Saint-Benoît-sur-Loire jest w hierarchii feudalnej, a w okresie późnego średniowiecza w zależności od hrabstwa Orlean , opactwo korzysta z królewskiej ochrony i immunitetu zakazującego postępowania sądowego i tantiem na jego gruntach i budynkach gospodarczych. Papież Grzegorz IV przyznaje jej przywilej zwolnienia i nie może być osądzana przez biskupa, co prowadzi do licznych konfliktów z orleańskimi. Król Francji Filip II August nadaje jej tytuł opactwa królewskiego i jest ośrodkiem rozpowszechniania idei monarchicznej. Klasztor jest niezależny i staje się spółką macierzystą wraz z utworzeniem oddziałów.
Pielgrzymka utrzymuje od wieków nurt odwiedzin, który służy do rozpowszechniania idei narodowej i monarchicznej oraz idei reformy benedyktyńskiej. Mnisi wywierają duchowy wpływ w prowadzonych przez siebie kampaniach. Po pomocy w oczyszczeniu i oczyszczeniu terenu opactwo służyło jako instytucja kredytowa pokrywająca koszty napraw podczas wielu powodzi nad Loarą i posiadała rezerwy wykorzystywane w okresach głodu . Praktykowała jałmużnę i gościnność w zajeździe dla szlachty i Hôtel-Dieu dla ubogich, w miejscu zwanym Narbonne w pobliżu klasztoru zbudowano w czasie wypraw krzyżowych kolonię dla trędowatych .
Opactwo posiada, niekiedy o charakterze tymczasowym w kilku prowincjach Francji , duże posiadłości terytorialne, châtellenies , lenna , kasty , prawa wysokiej i niskiej sprawiedliwości , prawo do zabierania drewna opałowego i budowy w lesie orleańskim , prawa do połowów nad Loarą , na rzekach i stawach, prawa w transporcie lądowym i nad Loarą z możliwością posiadania czterech łodzi do zaopatrzenia, przywileje na sól . Dostrzega wielkość i dziesięciny , cztery młyny, płótno, banalne piece i widziała owoce kultury, dzierżawy gospodarstw, sprawozdanie przeoratów i kościołów.
Całości dóbr i przywilejów bronią liczne procesy sądowe, organizowane przez wyprzedaże i zakupy w celu polepszenia produkcji i budynków utrzymywanych przez duże roboty. Na ziemi, ludzie są Franks lub poddanych taillables i Corvées w łasce z wyjątkiem ciągu ostatnich wieków opactwa. Miejscowościami zarządzają często dziedziczni burmistrzowie, lasy zależne są od leśniczego wraz ze strażnikami, policja i wymiar sprawiedliwości należą do prepozyta, notariusz sporządza akty, komornik sądzi najwyższego wymiaru sprawiedliwości i trzyma pieczęć opactwa.
W klasztorze, po opacie, który ma swoją lokatę opacką , oficerowie mają przywileje i domeny związane z ich podopiecznymi z tytułami cesarskimi i prawami sprawiedliwości. Zgodnie z duchem czasu, znajdujemy w Saint-Benoît wśród funkcjonariuszy: Komora-maker , przed , skarbnik, sub-komorowy-mężczyzna, sub-przed, piwnica , mistrz prac, Provost, chevecier , kantora, kapelana i pielęgniarki. Ich dochody pozwalają im, po opłaceniu osobistych potrzeb i utrzymania budynków, rozdawać wokół siebie jałmużnę.
Opactwo zostało założone przez darowizny w 651 domen Fleury w Saint-Benoît-sur-Loire, że poprzez nowe darowizny tworzą IX th century kompaktowy z Germigny-des-Prés , Saint-Martin-d'Abbat , Saint-Aignan-des -Gués , Bray-en-Val , Les Bordes , Bonnée na prawym brzegu Loary; Tigy , Guilly , Neuvy-en-Sullias , Sigloy , Ouvrouer-les-Champs i Férolles na lewym brzegu i nieco dalej na północny wschód Vieilles-Maisons-sur-Joudry , Châtenoy i Coudroy .
Ma prawo prezentacji stu księży w kościołach diecezji orleańskiej, w tym 55 w Loiret, w Sens , Chartres i Bourges . Większość znajduje się w Orleanie, w rejonie Fleury, do którego możemy dodać Dampierre-en-Burly , Saint-Père-sur-Loire , Villemurlin i ważne uzdrowiska z Lorris , Châtillon-sur-Loire i Gien . W Orleanie kościół i dom Saint-Benoît-du-Retour są wykorzystywane przez opata i odwiedzających go mnichów jako miejsce zamieszkania, ale także jako schronienie w czasie niepokojów.
Saint-Benoît posiada przeoraty, probostwa, domy w Orleanie i Gatinais , w Sully-sur-Loire , Gien , Yèvre-le-Châtel i Lorris , w Normandii w Saint-James-de-Beuvron i Saint-Hilaire-du-Harcouët , w Berry w Saint-Benoît-du-Sault i Sancerre , w Gaskonii w La Réole i klasztoru Saint-Caprais w Pontonx-sur-l'Adour , w Burgundii w Perrecy-les-Forges i barwnik , w Szampanii w Sorbon , Feuges i Arnicourt oraz w Anglii w Minting w diecezji Lincoln .
W Étampois opactwo posiada châtellenie, którego siedziba znajduje się najpierw w przeorcie Saint-Pierre w Étampes , będącym własnością opactwa od początku, a następnie w Plessis-Saint-Benoist . Obejmuje w szczególności Saint-Pierre d'Étampes ( Essonne ), Orveau-Bellesauve ( Loiret ), Mérouville i Sainville ( Eure-et-Loir ), częściowo Authon-la-Plaine (łącznie z Plessis-Saint-Benoist ) ( Essonne ) , a także Sonchamp ( Yvelines )
Akty uchwalone przez wspólnotę są opieczętowane pieczęcią z wizerunkiem św. Benedykta siedzącego na ambonie, trzymającego w prawej ręce laskę duszpasterską, aw lewej otwartą księgę z napisem: SIGILLUM CAPITULI SANCTI BENEDICTI FLORIACENSIS . Na rewersie widzimy błogosławiącą dłoń z napisem : DEXTERA DEI . Opat używa zielonego wosku, rozdział białego wosku, jak oficerowie, którzy mają pieczęcie tego samego modelu, ale niższego modułu.
Z opactwa zachowały się fragmenty pieczęci ostrołukowej 71 mm z 1248 r. przedstawiającej siedzącą postać widzianą z przodu trzymającą laskę i księgę, po prawej stronie gwiazdę i po lewej krzyż, na rewersie rękę błogosławiącą ... Pieczęć z lokacji księdza Maurycego z 1214 r. jest ostrołukiem 70 mm typu opackiego : SIGILLUM MAURICII FLORIACENSIS ABBATIS z wyrytą kamienną kontr-pieczęcią: głowa z profilu po prawej stronie, SERVIRE REGNA . Fragment pieczęci Ojciec Jean I er na porozumieniu z królemczerwiec 1248jest ostrołukowy 65 mm , typu abbatialnego , SIGILUM JOHANNIS ABBATIS SANCTI BENEDICTI . Modlitwa za króla w 1285 r. nosi 55 mm ostrołukową pieczęć opata Héliego: typ biskupi pod wieżą i zaczepiony przez cztery fleurs-de-lis, SIGILLUM FRATIS HELYS ABBATISSANCTI BENEDICTI FIORACENSIS . Pieczęć Jana Denisa, wikariusza opata jest ostrołukowa 60 mm : na polu usianym gwiazdami i umieszczonym na cokole św. Benedykt stoi w stroju mnicha, trzymając w prawej ręce kościółek i tyłek bokiem w lewej ręce, SIGILLUM JOHANNIS DYONISIS VICARII ABBATIS SANCTI BENEDICTI FLORICENSIS .
Gmina jest osobą prawną w odniesieniu do planu feudalnego co do prawa kanonicznego i ma zewnętrzny znak swojej godności: herb, który jest ozdobiony następująco: Lazur ze srebrnym krzyżem ozdobionym pięcioma różami Gule z dwiema liliami lub na główce i dwa plecy do siebie lub krzyże w bazie . Przypominają sobie nazwę Fleury i królewskiej ochrony.
Ze starego opactwa Saint-Benoît-sur-Loire pozostało tylko opactwo Notre-Dame, ale możemy zrozumieć jego organizację, jego związki z miastem według planów z lat 40., 1645, 1749, 1790, 1794, 1795 i rycin Monasticon Gallicanum z XVII th wieku.
Klasztor zajmuje centrum miasteczka, które jest chronione fosą z mostami i wieżami na głównych trasach dojazdowych do Chateauneuf-sur-Loire , Sully-sur-Loire i do portu nad Loarą. Od 889 roku opactwo było ufortyfikowane i ta niewielka cytadela mogła być użyteczna do obrony mnichów i miasta.
Najstarsza Plan wykonany przez Maurists między 1627 i 1640 przedstawia ścianę chroniony fosą i wieżami. Dostęp od południa mostem zwodzonym. Ogólna organizacja szanuje regułę św. Benedykta , z regularnymi budynkami wokół krużganka z widoczną dla wszystkich salą kapitularną, aby nikt nie ignorował zgromadzenia, dormitoriami przy kościele na nocne nabożeństwa, refektarz na południu, ale w Saint- Mimo że jest w ruinie, zamiast tego używany jest duży dom. Byli zakonnicy i oficerowie mają kwatery prywatne. Odwiedzający są zakwaterowani w pobliżu wejścia, jak sala, w której się błaga. W południowo-wschodnim narożniku kaplica Saint-Pierre wyznacza miejsce dawnego kościoła Saint-Pierre. Są aneksy operacyjne z piecem i prasą, ale stodoła na dziesięcinę znajduje się poza ogrodzeniem.
W 1644 r. za kardynała Richelieu wybudowano refektarz ze świetlicami i dormitorium. W latach 1712-1724 zbudowano duży południowy budynek zwany dormitorium o typowej architekturze mauretańskiej, którą można znaleźć w wielu opactwach. Parter jest zarezerwowany dla refektarza o długości 20 mi wysokości 8 m, od zachodu, na wprost wejścia, na stół przeora. Dwa piętra zajmują cele mnichów, aw piwnicy znajdują się ogromne piwnice. W 1721 r. przeprojektowano ogrody, w 1731 r. wybudowano kolejny budynek, aw 1736 r. pawilon hotelowy. W czasie rewolucji zabudowania klasztorne stały się kamieniołomem. Z budynku bramnego przekształconego w Księgarnię Benedyktyńską pozostało tylko kilka murów .
W 651 r. powstało opactwo z dwoma oratoriami poświęconymi św. Piotrowi i Notre-Dame. Między 653 a 660 , pozostałości Saint Benedict zdeponowano w Saint-Pierre wówczas oratorium Notre Dame.
Kościół św. PiotraKościół został odbudowany w latach 786 i 801 , spalony przez Normanów w 865 , a następnie przebudowany ponownie przed 883 . W 1026 r. , po nowym pożarze, ks. Gauzlin (1004-1030) kazał go odnowić. Kościół wydaje się, że zostały przywrócone w XI -tego wieku. To zrujnowało XIV th wieku. W 1681 r. na jego miejscu przebudowano kaplicę.
Kościół Notre-DameSkromne oratorium Notre-Dame zostało niewątpliwie powiększone za namową Ojca Mommole (632-663), który umieścił tam relikwie św. Benedykta. Opat Odon (930-943) zlecił założenie krypty, w której zamknięto szczątki świętego. Dwa pożary w 974 i 1002 uszkodziły budynek, a między 988 a 1004 kantor Godefroy zlecił wybudowanie Skarbu, aby chronić cenne przedmioty. Został ukończony przez opata Gauzlina mianowanego w 1004 roku .
W 1026 r. pożar zniszczył cały klasztor, który został odrestaurowany, po czym prace wstrzymano. Zrujnowany przez czas i pożar opat Guillaume (1067-1080) kazał odbudować kościół według innego planu.
Data budowy wieży ganku jest kontrowersyjna; jest między 1020 a 1035 , a nawet trochę później. W 1108 roku , chór i transept są zakończone i król Franków Philippe I st został pochowany. Przebudowano wówczas nawę, która została ukończona za księdza Barthélémy (1215-1235).
Prace następnych stuleci dotyczyły głównie mebli, np . wzniesienia kramów w 1413 roku . Po oddaniu opactwa w 1486 r. gruntowne naprawy objęły nawy boczne, obejście i promieniujące kaplice. Lektorium został zbudowany w 1518 roku . Mozaika włoska została umieszczona w chórze w latach 1531-1535 dla niektórych autorów.
Na skarbcu powstaje biblioteka przekształcona w 1637 r. w zakrystię, aw 1615 r. odrestaurowana zostaje centralna wieża rażona piorunem i zwieńczona latarnią.
Po wprowadzeniu Kongregacji Św. Maura w 1627 r. wiele prac zmieniło wystrój wnętrza kościoła. W 1648 r. ponownie otwarto i udekorowano zachodnie drzwi między nawą a wieżą ganku. W 1704 r. w pierwszym przęśle zachodnim wybudowano emporę na organy.
Wraz z zaliczeniem kościoła opackiego na pierwszą listę zabytków z 1840 roku podjęto decyzję o przywróceniu elewacji zachodniej i południowej wieży, filarów kruchty, ściany nawy południowej nawy głównej, szczyt transeptu, skrzyżowanie i sklepienia chóru. Ołtarz z 1661 roku i gotycka kaplica z XIII th century krypty są usuwane.
W 1923 r. iw latach 1958 i 1959 prowadzono wykopaliska w krzyżu południowym, chórze, transepcie i nawie na długości 35 mi szerokości 8,50 m . Ukazują one plan pierwotnego kościoła z jedną nawą główną, transeptem i płaską absydą, dalej na wschód dziwną konstrukcją z dwoma niskimi murami oddalonymi od siebie o 1,50 m , dwiema podstawami kolumn i korytarzem. boczne pudełka. Fragmenty pokazują, że był zgarbiony. Często jest identyfikowany jako krypta zbudowana pod mandatem opata Odona (930-942). Główne brukowanie poprzedniego kościoła, grobowiec króla Filipa I st i sarkofagi, z których niektóre prawdopodobnie pochodzą sprzed epoki karolińskiej. Pod skrzyżowaniem transeptu odkopano kostkę brukową o średnicy 4,50 m , a pod nią kolejną starszą. Pod kopułą, trzy piętra nakładają jarzmo marmurową podłogą z XI -tego wieku, kolejny Karolingów IX th century i 40 cm poniżej, inny jeszcze starsze Merowingów.
Kościół opactwa Notre-Dame de Saint-Benoît-sur-Loire jest skierowany na wschód-południowy-wschód. Jej oś jest załamana przy wejściu do nawy, na skrzyżowaniu transeptu i przy obejściu z lekkim przegięciem w kierunku północno-wschodnim.
Nawa składająca się z siedmiu przęseł flankowana jest nawami szerszymi od północy niż od południa. Transept jest bardzo przepełniony, na każdej poprzeczce znajdują się dwie półokrągłe kaplice, przy czym te od północy są dłuższe. W czwartym północnym przęśle drzwi prowadziły z dziedzińca wejściowego opactwa do kościoła.
Bardzo długi chór komunikuje się sześcioma łukami z nawami bocznymi. W absydzie znajduje się obejście z dwiema półokrągłymi kaplicami i rodzajem fałszywego transeptu, którego każdy poprzecznik zaopatrzony jest w kierunku wschodnim w półokrągłą kaplicę.
Pod małym transeptem, absydą, obejściem i kaplicami wykopana jest krypta. Na południe od chóru stary skarbiec, zwany także kryptą św. Mommole, jest zwieńczony starą biblioteką, która stała się zakrystią.
Na zachód od nawy wieża kruchta jest dwupoziomowa. Na parterze komunikuje się z nawą drzwiami.
Kamień wypukły ( Nièvre ) jest używany do budowy wieży ganku, transeptu, chóru, promieniujących kaplic i krypty. Nawa, która należy do innej kampanii budowlanej, wykonana jest z kamienia z Bourré ( Loir-et-Cher ). Okładziny zewnętrzne są z kamienia z Briare , Beaune-la-Rolande i Fay-aux-Loges ( Loiret ).
Wieża gankowaKruchta wieży zbudowana jest na prawie kwadratowym planie o bokach około 16 metrów na powierzchni 260 m 2 na dwóch kondygnacjach. Parter ma 6,60 m wysokości, a piętro 10,35 m. Dwie spiralne klatki schodowe we wschodniej ścianie obsługują pierwsze piętro, północna biegnie na poddasze z ramą pawilonu zwieńczoną świetlikiem. Konstrukcja wykonana jest z kamienia z okolic Bulcy. Grubość spoin parteru wynosi od 3 do 5 cm, a dolnej kondygnacji 3 cm . Kapitele i podstawy są wyrzeźbione w drobniejszym kamieniu z tego samego regionu.
Parter otwarty jest z trzech stron potrójnymi łukami, przy czym środkowy jest szerszy od pozostałych dwóch i jest zamknięty od wschodu ścianą nawy. Te półkoliste arkady z podwójnymi ryzalitami opierają się na prostokątnych palach od północy i południa, a od zachodu na krzyżach. Są one wzmocnione półkolumną z każdej strony i potężnymi przyporami na filarach dwóch kątów. Od wschodu kolumny wsparte są na ważnych ryzalitach ze spiralnymi klatkami schodowymi w grubości. Po obu stronach drzwi środkowych zostały zablokowane półkoliste łuki o wysokości 6,10 m . Kruchta podzielona jest na dziewięć przęseł nakrytych blokowymi sklepieniami krzyżowymi rozdzielonymi szerokimi półkolistymi podwójnymi dwójkami. Sadzenie pryzm jest dość nieregularne. Niektóre baterie zostały przerobione w XV th wieku do czasów współczesnych.
Piętro odwzorowuje podziały parteru. W centralnej rozpiętości, kolumny są cięte w połowie wysokości i umieszczone na wspornikach ozdobione rzeźbionymi postaciami na początku XV th wieku, aby umożliwić instalację przed stragany baterii. Głównymi łuki są ograniczone do XIV th century wyjątkiem dwóch, które są montowane do transformacji okien na piętrze kaplica zamknięta. Ich wypełnienie jest usuwane podczas renowacji w latach 1836-1839. Na południu filary zostały prawie przebudowane w latach 1836-1839. Połączone są dużymi półkolistymi podwójnymi sklepieniami krzyżowymi, z wyjątkiem tych na wschodzie, które przylegają do nawy, gdzie mają formę kopuły. W ścianie wschodniej trzy półkoliste nisze o długości 8,80 m przykryte ślepym zaułkiem. Prawdopodobnie mieściły się w nich ołtarze, ten środkowy poświęcony św. Michałowi według zwyczaju dedykacji z wysokich pomieszczeń lub kaplic. Nisze te zostały przeprute wykuszami wychodzącymi na wczesny kościół i zostały uszczelnione podczas budowy obecnego kościoła.
W wieży ganku znajdują się cztery dzwony opactwa, w których biją nuty do, fa, sol i la. Dwanaście otwartych drzwi wieży ganku może przywoływać niebiańskie Jeruzalem .
Wieża ganku | |||||||||
| |||||||||
Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire |
Funkcja i data wieży ganku budzą wiele kontrowersji:
Wieża gankowa prezentuje dwie odrębne grupy rzeźb. Na parterze widnieje podpis Unbertusa, który podpisał jedną ze stolic. Antyk odnajduje tam skuteczność jako medium szkoleniowe i źródło inspiracji dla artysty z wykorzystaniem sztuki korynckiej i dodatkiem motywów zdobniczych, takich jak palmeta, która pozostaje alternatywą dla korynckiej. Rzeźbiarz opiera się na przeszłości, aby przetworzyć przyszłość i wydaje się, że ukończył szkolenie w miastach bogatych w starożytne ruiny. W jego czasach istnieją również odniesienia karolińskie. Wszystkie te zapożyczenia prowadzą do sztuki romańskiej w szczególnie bogatym dziele syntezy w historycznym układzie kapiteli i tablic na elewacji północnej.
Na górze nie pojawia się ani Hunbertus, ani jego uczniowie, co wpływa na jakość wystroju. Formy mniej estetyczne są bardziej romantyczne w duchu.
Na północnej elewacji wieży ganku znajdują się ponownie wykorzystane fragmenty, z których dwa to przyciągające uwagę płaskorzeźby. Widzimy świętego w chwale, a poniżej sceny przemocy. Dalej po lewej panel o tym samym rozmiarze jest bardzo wyblakły. Gdzie indziej rozpoznajemy znaki zodiaku, grzejącego się mężczyznę, zwierzęta, w tym samicę karmiącą trzy młode.
W kapitelach na parterze większość przedstawia mieszankę figurek i roślinności, a nieliczne są ikonograficzne. Spośród 54 literami 16 słupków, n O 14, 29, 40, 44, 45, 52, 53, 54 są nowe literami pozostawione w postaci bloków prawie szorstkie. N O 51 repliką podłogę namiotu i n o 1 imitacją N O 23.
Dwadzieścia dziewięć stolic należy do porządku korynckiego, a niektóre są przeciążone. N O 22 przedstawia rysunek gospodarstwa maskę n O 32 trzy łabędzie The n O 27 ptaków naprzeciwko N O 28 dzika w przeplatania, z n O 25 zwory, psy, zwierzę rysunku a przeszukiwania lub luz cyrku , n o 33 atak pSA, n o 43 opatrzone tresury sceny i n o 12 jest Koryntianin z figurek.
Pięć kapiteli jest w całości ozdobionych zwierzętami. N o 15 i 17 z powrotem do tyłu czworonogów The n O 16, 41, 42 stykają się zwierząt, którym n O 42 ptaków zestawieniu z czworonogów, tym N O 41 przedstawia wyskoki zwierząt i n o 16 i 42 antylopy.
Trzy namioty są ułożone zarówno ludzi jak i zwierzęta, N O 2 zwierzęta, węże i mężczyzn, n ° 36 mężczyzn i lwy The n O 48 lwy flankującymi poplątanie głowy ludzi.
Osiem kapiteli z figurkami, w których swój udział ma Nowy Testament . Na n ° 49 Zwiastowanie , Nawiedzenie i być może Jezus n o 39 lotu do Egiptu . Historia świętych inspiruje n O 37 gdzie Saint Martin dzieli swój płaszcz. Apocalypse posiada trzy stolice z południowego kąta, n o 8 i 11 wizji czterech koni, n O 11 wizja syna człowieczego pomiędzy siedmiu świeczników i siedmiu gwiazd, n ° 12 przykuty smoka, n ° 10 Ostatecznego i n o 30 St. Michael i Szatan dusze sporu tak.
Te stolice inspirowane są Pismem Świętym, scenami z życia, gdzie podczas pielgrzymek duże miejsce zajmuje barwny tłum spacerowiczów, akrobatów i klaunów . Z n ° 26, aktora gospodarstwa maski, n o, 26 i 38 widzimy sportowców w dniu 4 i 41a człowieka i zwierząt cavorting, z n o, 43 wielkich kotów tresury, n O 33 Sęp harassed przez psa , n o 25 polowanie lub grze w cyrku, n o 36, 48 lwy bratanie z ich trenerów i n ° 2 możemy rozpoznać, jeśli chcemy zaklinaczy węży, zapaśnik masteringiem jego przeciwnik, którego broda on ciągnie, poskramiaczem karmienia bestia, wreszcie odbiornik odbierający obol od widzów.
Kapitele na górze przedstawiają szereg mężczyzn w niszach, ci wojownicy rozrywający się nawzajem, splatający ludzi i węże, samotnik, który medytuje w pobliżu lwów, liści i zwierząt.
N O 8 jeźdźców Apokalipsy
N o 10 Saint Martin
N O 36 mężczyzn i lwy
N O 39 lotu w Egipcie
N O 49 NAWIEDZENIA
Pomiędzy wieżą kruchtową a transeptem rozebrano nawę pierwszego kościoła, aby zrobić miejsce dla nowej nawy z siedmioma przęsłami nieco szerszymi niż chór. Prace rozpoczęły się w drugiej ćwierci XII th wieku w stylu romańskim są zakończone w XIII th wieku pod Abbot Abbot Bartłomieja (1215-1235) w okresie gotyku. Przedstawia jednak pewną jedność, zachowując oryginalną część architektoniczną podczas prac, które rozwijały się ze wschodu na zachód. Z pewnością zaplanowany przez pierwotnych projektantów do przykrycia szkieletem, sklepieniem kolebkowym lub kalenicowym, późna decyzja o budowie sklepień żebrowych na planie barlonga prowadzi do wzmocnienia konstrukcji. Wchodzimy po ścianach rynien i podwajamy wysokość okien. Pale są kwadratowe, pod kątem ściętym spłaszczeniem i wzmocnione zazębionymi półkolumnami.
Zmiany w górnych częściach ostatnich trzech wnęk, zakończenie pierwszego powyższych czterech głównych łuków i konstrukcji łuku są w pierwszej jednej trzeciej części XIII p wieku i realizacji pomiędzy 1215 i 1235 roku.
Zabezpieczeniem są oświetlone przez okna obramowane przez kolumny i ściany są zamontowane na środku XII th wieku. Pokryte są sklepieniami pachwinowymi.
W czwartym północnym przęśle drzwi łączą kościół z dziedzińcem dla zwiedzających, a od południa, w pierwszym przęśle, kolejne drzwi łączą kościół z krużgankiem.
StoliceDwie stolice w pobliżu transeptu pochodzą z wcześniejszej kampanii i są jedynymi historycznymi. W północnej nawie, niektóre z prostymi koralikami oznaczają renowacje po wojnie stuletniej . Rośliny te hak i naturalne liści ma styl XIII th wieku.
Głowice tego XII p wieku są liczniejsze i godnych uwagi: korynckim przywiązany skrętu, drugi ozdobione figur zwierząt wreszcie, bardziej niż inne ozdobną namiot oznacza przezwyciężyć czworonogów papug i głowy ludzi.
WymiaryDługość nawy środkowej: 36,85 m , szerokość między osiami filarów: 9,19 m , szerokość nawy północnej: 4,12 m , szerokość nawy południowej : 3,65 m , wysokość nawy głównej: 18,80 , wysokość zabezpieczeń: 8,35 .
Transept, chór i absydaCałość transeptu wraz z chórem i absydą tworzy za kruchtą wieżą, najstarszą część opactwa. Rozpoczęty w latach 1067–1080, poświęcony Maryi Pannie i św. Benedyktowi21 marca 1108. Głęboki chór z nawami bocznymi ograniczony jest od zachodu dużym transeptem, a od wschodu prymitywnym transeptem, na który otwiera się półkolista apsyda, otoczona obejściem z dwoma promieniującymi kaplicami. Ta absyda tworzy sanktuarium.
TranseptTransept o długości 38 metrów ma wysokość nawy głównej. Bardzo ważne i ciągnące się w kierunku zachodnim są filary obramowujące przejazd. Tworzą przypory, które przejmują napory kopuły, zbudowana jest na planie ośmiokąta i wsparta w kątach na rogach. Stężenia transeptu nakryte są sklepieniami kolebkowymi, pierwotnie półkolistymi, a dziś łamanymi. Krzyż południowy został przebudowany w latach 1840-1863 na wzór północnego, który został odrestaurowany w latach 1866-1867. Dwie półkoliste absydy i łukowaty ślepy zaułek otwarty od wschodu. Półkoliste łuki wejściowe opierają się na historycznych kapitelach.
Kapitele na pirsach przeprawy zbudowane na początku budowy chóru mogą być jednymi z najstarszych zdobiących chór i transept. Mogli pochodzić z poprzedniego kościoła. Na palach na wschód od skrzyżowania kapitele zrekonstruowane z fragmentów przedstawiają szczątki św. Benedykta i św. Scholastyka w tym samym grobowcu. Inny być może pokazuje triumf świętego.
Na krzyżu północnym historyczna stolica przedstawia Kuszenie św. Benedykta, rozebranego świętego odpychającego kobietę, tarzającego się w ciernistym krzaku. W pierwszej kaplicy widzimy na lewej głowicy Chrystusa z aureolą ukrzyżowanego z postaciami stojącymi i leżącymi u jego stóp. Nosi napis HUGO MONACHIS , niewątpliwie Hugues de Saint-Marie, mnich opactwa autor traktatów i kontynuator Cudów św . Benedykta . Znajduje się na innej stolicy chóru. W drugiej kaplicy stolica po prawej przedstawia Daniela między lwami. Po lewej stronie św. Benedykt z Gotą Gallą leżący u jego stóp, a za nim chłop, którego trzyma w łańcuchach. Na zachodniej ścianie inkrustowana jest ludzka maska, która mogła zostać zabrana z poprzedniego kościoła.
ChórPomiędzy transeptem a absydą chór o długości ponad piętnastu metrów i wysokości około dwudziestu metrów jest oświetlony czterema półkolistymi oknami z każdej strony, nad ślepą arkadą z półkolistymi łukami wspartymi na małych kolumnach. Sześć dużych półkolistych łuków łączy chór z nawami bocznymi pokrytymi sklepieniami kolebkowymi, które niegdyś nosiły ślady rycin. Oświetlają je półokrągłe okna. Krypta wykopana pod sanktuarium narzuca prawie dwumetrowy spadek, który był stopniowo modyfikowany, by ułożyć chodnik. Wcześniej szereg otworów w jego wschodniej ścianie umożliwiał wizualne przejście do sanktuarium św. Benedykta.
Kapitele ozdobione są stylizowanymi liśćmi lub motywami zaczerpniętymi z antycznych kapiteli. Pozostałe to rzeźby przedstawiające walki z potworami, zwierzętami, polowania, niektóre sceny z historii św. Benedykta i św. Maura, Samson usuwający bramy Gazy, Pokłon pasterzy, św. Piotr chodzący po wodach z rozkazu Chrystusa. Ukrzyżowanie z Chrystusem na krzyżu ubranym w tunikę nawiązuje do tradycji Bizancjum podjętej przez Karolingów . Dziewica z Dzieciątkiem widzi, jak św. Benedykt przedstawia jej przedmiot, który może być rękopisem. Na południe od chóru kapitele ozdobione są scenami przedstawiającymi po stronie transeptu Nawiedzenie, a po stronie prezbiterium małe nagie postacie biegnące wśród listowia.
Absyda z sanktuariumSanktuarium z apsydą jest zbudowane na krypcie relikwii św. Benedykta i kontynuuje swój plan. Prostokątny przęsło nakryte sklepieniem kolebkowym rozciąga się na chór i ograniczone podwójnym łukiem opadającym na zwartą kolumnę. Głowa sklepienia ślepego zaułka jest wsparta na półkoliście ułożonych kolumnach. Poza prezbiterium obejście nakryte obrotową kołyską oświetlane jest trzema oknami, z których jedno znajduje się na osi z po obu stronach sklepioną kaplicą i oświetlone trzema półkolistymi oknami. Na północ i południe od fałszywego transeptu są sąsiadujące wieże na trzech poziomach obsługiwane przez spiralne schody .
Południowe stolice przedstawiają ofiarę Abrahama na Zachodzie oraz Adama i Ewy w ziemskim Raju na Wschodzie. Na czterech kolumnach, które otaczają prostokątną zatokę, wyrzeźbiono cuda św. Benedykta: od północy Benedykt podnosi terakotowe sito złamane przez jego pielęgniarkę, obok św. Maur biegnie po wodzie i ratuje młodego Placidesa przed utonięciem. Na południu widzimy klęczącego Totilę przed św. Benedyktem, a obok niego, przywracając do życia dziecko, które jego ojciec złożył u stóp klasztoru.
ChodnikWystarczy Lisch złożył oświadczenie na chodniku w opus sectile chóru w celu dokonania jego uzwojenia pierwotnego położenia po demontażu ołtarzu XVII -tego wieku. Akwarela z Constant Coursimault wykonane w 1920 roku pokazuje, że chodnik był jeszcze w jego stanu XVII -tego wieku.
W latach 1531 i 1535 , opat komendatoryjny kard Antoine Duprat , aby przyciągnąć sympatię swoich mnichów, wniesioną marmuru , jaspis , porfir i serpentynach kamienie z Włoch do torując sanktuarium. Terminy instalacyjne są kontrowersyjne, tworząc łożyska 3% są łagodne nachylenie XVI -tego wieku lub w dwóch etapach w 1642 i 1660 roku .
Wykopaliska z 1958 roku pokazują, poprzez odkrycie podobnego bruku w chórze, że kamienie kardynała Duprata nie stanowią całości obecnego chodnika, jak sądzono. Wydaje się, że używa przedmiotów z wcześniejszego kościoła. Odkrycie śladów pożaru w 1026 kostce brukowej pozwala na podanie terminu zakończenia, bo wiemy z Vita Gauzlini, że Gauzelin od razu rozpoczął renowację mebli chóru wdrażając sprowadzoną kostkę brukową partibus Romaniae .
W latach 1963 i 1976, poziom grunt został przywrócony do poziomu XII -tego wieku zaoferować odtworzenie chodnika, który był oferowany przez ks Gauzlin . Ta renowacja została wykonana na podstawie tekstu Vita Gauzlini napisanego przez jego biografa André de Fleury .
Leżący Philippe I stCiało Franks król Filip I er , którego przyjaźń była tak opłacalna dla mnichów, został pochowany w 1108 roku w chórze centrum w skarbcu, którego dobrze zachowane szczątki ujmuje się w 1830 roku leżących lwów i sześć drzwi zdobione podobizny zmarłego z płaskorzeźbą . Został on ponownie wycięty w 1830 roku, aby okaleczenia zniknęły. Cztery lwy są zupełnie nowe, ale pozostałe dwa to jedyne oryginalne egzemplarze.
StoiskaW 1413 r. wykonano zamówienie na sto kramów u stolarzy i snycerzy w Orleanie. Seria ta doznała wielu strat, zmian i przemieszczeń. Odpowiada pospolitemu typowi straganów z czasów średniowiecza. Fizjonomię człowieka traktuje się z finezją obserwacji miejscowych twarzy, ale pozostało tylko kilka głów. Niektóre rzeźby budzą zazdrość, obżarstwo, lenistwo, obmawianie, złość, ale inne wstawiane tematy to czysta fantazja. Ozdoby są pięknie wykonane, ale pozostają trzeźwe.
Chór i absyda | |||||||||
| |||||||||
Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire |
Na czwartym przęsła nawy północnej stronie znajduje się portal zbudowany pod koniec XII th wieku lub na początku XIII th wieku według autorów. Służyła jako wejście dla zwiedzających, północna część klauzury klasztornej tworzyła dziedziniec, na którym zainstalowano budynki usługowe i recepcyjne. Jest to bardzo interesujące i obejmuje w szczególności bogato zdobione tympanonem : Chrystus w Królewskiej Mości jest tronie pośród czterech ewangelistów , Saint John i św Mateusza patrząc na niego, w Saint Mark i Łukasz patrząc z dala do ich odpowiedniego symbolu, ponieważ według zgodnie z tradycją, ci ostatni nie znali bezpośrednio Chrystusa. Łuki zdobią inni apostołowie i aniołowie niosący przedmioty liturgiczne.
Fryz zdobi nadproże . Opowiada historię przekładu relikwii św. Benedykta poprzez trzy wydarzenia: odzyskanie kości na Monte Cassino , cud zmartwychwstania dzieci, który umożliwił oddzielenie szczątków św. Benedykta od szczątków jego siostry Święty Scholastyk i wreszcie entuzjasta przyjęcia zarezerwowany dla relikwii po ich przybyciu do Saint-Benoît. Przy okazji prac restauracyjnych w 1996 r. na tyłach nadproża odkryto niedokończoną rzeźbę (dziewicę otoczoną przez apostołów), co świadczy o modyfikacji programu ikonograficznego i przewróceniu kamienia.
Ten rzeźbiony zespół, po namalowaniu, zachował ślady czerwonej i zielonej farby. Wydaje się, że cierpiał na przejście hugenotów i liczby głowic wydaje się być przebudowany w XVII -tego wieku.
Portal północny | |||||||||
| |||||||||
Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire |
W krypcie, w której spoczywają relikwie św. Benedykta, wszystko jest zorganizowane, aby zobaczyć relikwiarz świętego. Środkowy filar jest wydrążony trzema małymi otworami, które umożliwiają wizualne przejście. Z tego kikuta wydostają się wszystkie podwójne łuki krypty. Wizualne połączenie z chórem nawiązano przez małe okienka, które są teraz zablokowane.
Potrafimy rozpoznać plan i oryginalne ustalenia. Wokół centralnej konfesji nakrytej sklepieniem kolebkowym podwójne obejście nakryte jest sklepieniami krzyżowymi. Przęsło osi jest przeprute przęsłem. Z każdej strony otwiera się promienna kaplica zakryta ślepym zaułkiem i oświetlona oknem. Dwie półokrągłe kaplice oświetlają dwa okna.Krypta ta, ponownie otwarta i odrestaurowana w latach 1861-1865, została opuszczona w 1638 r. po oddzieleniu od naw bocznych w 1633 r. i od chóru w latach 1531-1535. Wyrzeźbiono dziesięć nowych stolic, a pozostałe odrestaurowano w 1865 roku.
SkarbiecNa południu znajduje się prostokątne pomieszczenie zwane Skarbcem, zwane też kryptą lub kaplicą św. Mommole. To może być przestarzały X th century i jego techniki konstrukcyjne pokazują, że przed obecnym kościele i izolowano. Przekryta jest sześcioma przedziałami sklepień krzyżowych w blokadzie bez podmurówki opadającej na pilastry oraz dwiema kolumnami. Kapitele, bardzo spłaszczone, skomponowane są przez przenikanie kuli w sześcian i ozdobione trójkątnymi wzorami, które znajdują się na cokołach baz.
Krypta | |||||||||
| |||||||||
Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire |
Opactwo jest bogaty z 46 artykułów zakwalifikowanych od trzech sarkofagów z wczesnego średniowiecza do kapliczki z XIX -tego wieku.
W 1642 roku odkryto w fundamentach ołtarzu Matki Bożej Fleury przybytku -reliquaire na VII th wieku, którego inskrypcje przypisują Mumma, może opat Mommole . Wykonany jest z drewna pokrytego tłoczoną miedzią o wymiarach 13 cm x 11 cm i 4,8 cm wysokości. Ma sześć postaci w górnej części i dziesięć okręgów oraz krzyżyki w dolnej części. Kształty są bardzo proste jak w ówczesnych płaskorzeźbach. Na odwrocie napis zawiera cenne informacje: MUMMA FIERI IUSSIT IN AMORESCE MARIE I SCI PETRI .
W szlachetnych sztuk, jest również duszpasterska personel XI p stulecia XII -tego wieku w krzyż procesyjny z XVI p wieku, reliquaire- żar z XVII TH kapliczki wieczne XVII p wieku XIX p wieku .. .
W lapidarium są pogrupowane urna z VIII th rzeźb wieku od XI th century: człowiek głowy z wąsami, głowę brody człowieka, święte niewiasty, ołtarz św Benedykta kamienia XI th wieku z dekoracyjnym reprezentujących miasto, pavementavec lew ukoronowany z krzyżami i lilie w XV th wieku ...
Inne cele widzimy dzwon i trzech dekoracyjnych płyt VIII p wieku pogrzebie O. Vrain płycie XI XX wieku, sześć literami na XI XX wieku i XII p wieku, figurę NMP z XIV p wieku. ...
W historycznym i archeologicznym Muzeum Orleans w Orleans osadzają szereg stolic XII -tego wieku.
Stolice Muzeum Historyczno-Archeologicznego w Orleanie | |||||||||
| |||||||||
Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire |
Obecny narząd w Saint-Benoît-sur-Loire opactwa z handlu na początku XIX th wieku ze stanowiskiem Katedra Sainte-Croix Orlean .
W początkach XVI -tego wieku opactwo Saint-Benoît-sur-Loire umieścił organach na chórze , ale jest on uszkodzony przez hugenotów w 1562 roku . Dopiero wraz z przybyciem kongregacji Saint-Maur ojciec Louis Barbier de la Rivière zamówił nowy instrument w 1656 roku u Noëla Grantina, budowniczego organów pochodzącego z Orleanu i mieszkającego w Dijon . Organy umieszczone są nad głównymi drzwiami nawy. W 1661 r. ten sam współczynnik zwiększył go do 33 głosów i trzech klawiatur. Czterdzieści lat później, z powodu braku konserwacji, brakuje mu tchu.
Od 1702 do 1705 roku , Jean Brocart i brat Nicolas Puval pracował nad nowym organie umieszczonego na platformie kamienia przy wejściu do kościoła. Został naprawiony w 1719 roku przez faktora Le Roy, który dodał kilka gier i nową klawiaturę. W 1720 r. odrestaurowany i powiększony instrument zawierał cztery instrumenty klawiszowe.
6 maja 1790 r po rozwiązaniu kongregacji na inwentarzu opactwa znajdują się szesnastostopowe organy i miechy z bardzo piękną stolarką.
Na początku XIX th century, organ Saint-Benoît-sur-Loire jest ważniejsza niż Krzyża Kościół Świętego Orleanu i biskupa Etienne-Alexandre Bernier aplikacji narządu opactwa on na nabywcę majątku narodowego, architekt Benoît Lebrun, który nie jest pewien, czy jest właścicielem. Pomimo oporu mieszkańców Saint-Benoît-sur-Loire, organy zostały przeniesione do Orleanu pod ochroną władz publicznych i zastąpione organami z katedry Sainte-Croix w 1821 r.
Organy katedry Sainte-Croix, które stały się organami Saint-Benoît-sur-Loire, zostały zbudowane w 1657 przez Noëla Grantina, odrestaurowane w 1704 przez François Thierry i zrewidowane w 1774 przez Jean Baptiste Isnard. Ma szesnaście przystanków z 37-klawiszową klawiaturą Récit i 18-tonowym pedalboardem. W 1860 został odrestaurowany i powiększony do dwudziestu gier przez listonosza Alfreda Loriota d'Orléans. W latach 1935 i 1936 został odrestaurowany i zmodernizowany przez Victora Gonzaleza z dodaniem nowej podstawy łóżka z 54 starymi grami, uzupełnionymi o pięć nowych gier. Pedał jest rozszerzony do trzydziestu nut.
W 1977 r. Alain Sals dokonał gruntownej renowacji, aw 1981 r . firma Riguet de Chateauneuf-sur-Loire wybudowała nowy bufet . Nowy organ ma stylu klasycznym 35 gier w tym znaczący udział w XVII th wieku XVIII th century jest zachowany i odrestaurowany. W 2008 roku został ponownie odrestaurowany przez Alaina Salsa i dziewięć z 36 zestawów składa się z oryginalnych fajek.
Osobowości związane z opactwem | |||||||||
|
9 listopada 2019 r.Interpretacja Sztuka romańska Centrum jest otwarte. Dzieli się na trzy bieguny, recepcyjną, rozrywkową i interpretacyjną z belwederem i widokiem na północny-wschód z absydy opactwa. Recepcja jest połączona z wystawami czasowymi wokół autentycznych obiektów, a animacja witryny korzysta z foyer i warsztatu. Ekspozycje stałe przedstawiają Opactwo Loary, jego trzy miejsca, średniowieczną naukę i kulturę, Saint-Benoît według Saint Benoît oraz wielkie postacie opactwa, Théodulf , Odon , Gauzlin , Macaire, Abbon i Richelieu . Na koniec nacisk położony jest na wpływ Benedykta z Nursji na Benedykta Aniane , cuda świętej, życie monastyczne, życie codzienne i benedyktyńską odnowę. Biuro Turystyczne działa od lata 2019 roku.
W 1827 r. w Albumie departamentu Loiret Charlesa F. Vergnaud-Romagnesie została reprodukowana litografia autorstwa Godefroya Engelmanna przedstawiająca północną fasadę opactwa według rysunku Charlesa Pensée .
W 1851 r. litografia elewacji południowej opactwa autorstwa Deroya na rycinie Ernesta Pillona.
Pod koniec XIX -go wieku , seria trzech fotografii francuski fotograf Séraphin Mederic Mieusement ma około bazylice Saint-Benoît-sur-Loire.
W 2008 roku opactwo było tematem 52-minutowego filmu dokumentalnego pt. Saint-Benoît-sur-Loire autorstwa Rodolphe'a Viémonda.
W ciągu tygodnia, masa odbywa się w 12 w południe . Piosenki są w języku gregoriańskim . W niedziele i święta, parafia Mass jest na 9 pm 30 i masa mnichów w 11 godzin . Ponadto każdy może uczestniczyć w nabożeństwach dnia ( juchnia , tercja , seksta , nona , nieszpory i kompleta ) z mnichami.
Opactwo jest otwarta na wizyty z 7 późnej porze do 9 P.M. codziennie, z wyjątkiem pierwszego piątku każdego miesiąca. W przypadku grup zaleca się wcześniejszy kontakt z klasztorem: istnieje możliwość skorzystania z wycieczki z przewodnikiem przez brata.
Renaissance de Fleury to kwartalnik stowarzyszenia przyjaciół Saint-Benoît de Fleury.
Brama bazyliki reprezentowana na znaczku francuskiej pozycji pojawiła się w 2017 roku w serii „i różne okolicznościowe”.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
PracujeW porządku chronologicznym publikacji: