Karol VII , znany jako „Victorious” lub „dobrze służył”, urodzony w hotelu Saint-Pol w Paryżu na22 lutego 1403i zmarł na zamku Mehun-sur-Yèvre , królewskiej rezydencji położonej w Mehun-sur-Yèvre , między Bourges i Vierzon ,22 lipca 1461był królem Francji od 1422 do 1461 roku . Jest piątym królem tzw. gałęzi Valois z dynastii Kapetyngów .
Karol VII jest synem Karola VI i Izabea Bawarskiego . Król nieodłączny od eposu Joanny d'Arc , udało mu się, podczas długiego, prawie czterdziestoletniego panowania, prawie tak długiego jak jego ojciec i poprzednik na tronie (1380-1422), obalić zagrożoną sytuację.
W 1418 roku The Dauphin Karol uciekł przechwytywania podczas przejęcia władzy przez Burgundów w Paryżu. Brał schronienia w Bourges , gdzie ogłosił się regentem w królestwie Francji , ze względu na niedostępność ojca cierpiącego szaleństwa, pozostał w Paryżu i spadł do potęgi Jean sans peur , księcia Burgundii .
Traktat w Troyes ( 1420 ) wydziedziczonych delfina z królestwa Francji na rzecz angielskiej Lancastrian dynastii , młodszy oddział Plantagenetów . Delfin Charles de Ponthieu, jedyny prawowity następca tronu, odpiera ten traktat i głosi sam król Francji pod nazwą Karola VII na 30 października 1422 , w Bourges katedry , po śmierci swego ojca, króla Karola VI , miało miejsce w dniu21 października 1422.
Zakwestionowany przez Burgundów i Anglików, Karol VII zostaje władcą królestwa będącego w uścisku wojny domowej między Armagnacs a Burgundami , powikłanej zwycięską angielską interwencją wojskową od czasu bitwy pod Agincourt ( 1415 ). Sprzymierzony z armią Armagnacs , złożony na południe od Loary w swoim księstwie Berry , nazywany kpiąco „ Królem Bourges ” przez swoich wrogów, Delfin Charles de Ponthieu, ogłoszony królem Francji Karolem VII , widzi swoją legitymację i swoją sytuację jako wojskową. układ wyraźnie dzięki interwencji Joanny d'Arc . Bierze to udział w zniesieniu oblężenia Orleanu i prowadzi Karola VII na ceremonię koronacji w Reims .
Władca jest konsekrowany w Reims dnia17 lipca 1429, co wzmacnia jego zasadność. Kontynuował walkę z Burgundami, sojusznikami Anglików, ratyfikując kolejne rozejmy z księciem Burgundii Filipem le Bon , zanim zawarł z nim traktat z Arras z 1435 r. , który zakończył wojnę domową od 1407 r. między Armagnacs i Armagnacs. Burgundowie. Armia królewska została zreorganizowana przez tworzenie przedsiębiorstw receptę na26 maja 1445. W ten sposób Karol VII może poświęcić się wojnie przeciwko Anglikom, ostatecznie wypędzając ich z królestwa przez ostateczne zwycięstwo pod Castillon w 1453 r. , które zamyka wojnę stuletnią .
Karol VII pracował, aby przywrócić władzę królewską twierdząc siebie jako strażnika praw Kościoła Francji przez Pragmatic sankcją Bourges w 1438 , a łamiąc bunt wielkich feudałów podczas Praguerie z 1440 r . Próbuje także odbudować gospodarkę z pomocą swojego Wielkiego Argentiera Jacquesa Cœura .
Często krytykowany przez potomnych za rzekome spowolnienie odbicia królestwa, wznowionego w szczególności przez Joannę d'Arc, i za pozostawienie go własnemu losowi, król mimo to w 1456 r. zatwierdził proces o nieważność skazania Dziewicy, która uroczyście oczyszcza ją ze wszystkich oskarżeń o herezję .
Karol urodził się 22 lutego 1403 roku w królewskiej rezydencji hotelu Saint-Pol w Paryżu . Jest jedenastym i przedostatnim dzieckiem Karola VI i Izabea Bawarskiego . Jest trzecim, który nosi imię Karol (dwóch poprzedzających Karola zmarło, jeden w kołysce, drugi w wieku dziewięciu lat).
Tytuł hrabiego Ponthieu otrzymał w pierwszym roku życia i jako najmłodszy z rodu, poprzedzony dwoma starszymi braćmi, książętami Ludwikiem de Guyenne , urodzonym w 1397 roku i Jeanem de Touraine , urodzonym w 1398 roku, nie mógł pretendować do francuska sukcesja królewska: jego jedyną prawdopodobną przyszłością jest otrzymanie udzieli, za którą odda hołd królowi Francji.
Urodził się w kraju, w rozsypce: do wojny stuletniej ( 1337 - 1453 ), podsycane przez angielskiej dynastii z Plantagenet , który twierdził przystąpienie do tronu Francji, został dodany w 1407 wojna domowa między Armagnacs i Burgundów ( 1407 - 1435 ).
Młody Charles de Ponthieu, lat 10, wbrew sobie bardzo wcześnie wtrąca się w kłótnie między domami Anjou i Burgundii .
ten 20 listopada 1413, książę Ludwik II Andegaweński , kuzyn króla Karola VI i tytularny król Neapolu , który zawarł w przyszłości przymierze z dynastią Burgundów, anuluje projekt małżeństwa między swoim synem Ludwikiem, przyszłym Ludwikiem III Andegaweńskim i Katarzyną Burgundii, córka księcia Burgundii Jean sans Peur . To zerwanie następuje z powodu jego wierności domowi Valois , z powodu jego niezgody na politykę Jeana sans Peura, który planuje przejęcie władzy w królestwie Francji po zamordowaniu23 listopada 1407Louis I st Orleanu , brat króla Karola VI .
Miesiąc później 18 grudnia 1413Książę Andegawenii umacnia swój sojusz z dynastią Valois, dając zaręczyny swojej córki Marii d'Anjou z Karolem de Ponthieu w Luwrze : dzieci mają tylko dziewięć i dziesięć lat.
Matka Marii, Yolande d'Aragon , księżna Andegaweńska , nie chce, od czasu krwawego buntu Kabochian, który nastąpił na wiosnę 1413 roku w Paryżu, pozostawić młodych zaangażowanych w stolicy, królewskich zastępów św. - Hotel Pol jest szczególnie zagrożony przez Burgundów . Ona udaje się przy jej córkę i jej przyszły zięć prawa do Andegawenii na5 lutego 1414 r, następnie Karol dołączył do Tours od października do grudnia 1414 roku. Około połowy stycznia 1415 roku jego przyszli teściowie zabrali Karola do Prowansji , do zamku Tarascon . Wraca do Anjou pod koniec roku. W ten sposób książę może spędzić ze swoją narzeczoną kilka szczęśliwych i spokojnych lat do 1416 roku .
Podczas pobytu w Andegawenii i Prowansji młody książę pobierał lekcje od najlepszych pedagogów: będzie też kultywował swojego przodka, króla Karola V .
Jego starszy brat, Dauphin Louis, książę Guyenne (1397-1415), zięć Jeana sans Peur, księcia Burgundii, zaczął zarządzać królestwem w wieku 16 lat, na początku 1413 roku, pod wpływem matki Isabeau z Bawarii i ojczyma Jeana sans Peur . Ten ostatni wnosi o spotkanie Stanów Generalnych , które odbywa się w dniu…30 stycznia 1413w Hôtel Saint-Pol w Paryżu, za prezydentury króla Karola VI , gdzie wygłaszano protesty na nieskuteczność i korupcję rządu regencji: okazało się, że lekarstwem na problemy królestwa może być książę Guyenne a jego teść, książę Burgundii, postanowił przejąć władzę.
Ale walka rzeźnika Simona Caboche przeciwko Armagnacs, wzniecona przez Jeana sans Peura, z30 stycznia 1413, kontynuuje rewoltę kabochińską w miesiącuSierpień 1413 ; Jean sans Peur próbuje kontrolować to powstanie, podczas gdy książę Guyenne, w przeciwieństwie do swojego teścia, ze swojej strony uczestniczy w redukcji buntowników z pomocą Armagnacs . Jean bez strachu w towarzystwie Caboche uciekł ze stolicy the22 sierpnia 1413. W następnym roku Armagnacy prowadzą kampanię przeciwko księciu Burgundii, która kończy się oblężeniem Arras (1414), zwycięsko wygranym przez armie króla Karola VI przeciwko Burgundom. Spokój Arras został ratyfikowany4 września 1414 rmiędzy Karolem VI a Janem Nieustraszonym, którzy sobie wybaczają.
ten 26 kwietnia 1415Delfin Louis de Guyenne został mianowany przez swojego ojca, króla Karola VI , generała porucznika i kapitana na wszystkich granicach królestwa. Po bitwie pod Agincourt, w której Francuzi ponieśli ciężką porażkę z Anglikami, młody Charles de Ponthieu, lat 12, został mianowany gwardzistą i kapitanem Château du Bois de Vincennes le1 st listopad 1415 przez króla i księcia Guyenne.
Bitwa pod Azincourt powoduje zmianę równowagi sił; zbliżenie staje się możliwe z księciem Burgundii na soborze5 grudnia 1415gdzie zasiadają książę Ludwik II Anjou, przewodniczący Rady Regencyjnej i delfin Ludwik de Guyenne.
Z inicjatywy Yolande d'Aragon, Karol de Ponthieu powrócił do Paryża na początku 1416 roku, aby wziąć udział w Radzie Regencyjnej, której przewodniczył jego przyszły teść, książę Ludwik II Andegaweński . W hotelu Saint-Pol został oddany pod opiekę swojego ojca Karola VI , którego stan demencji się pogorszył.
Dauphin Louis, książę Guyenne zmarł przedwcześnie w dniu18 grudnia 1415tajemniczej choroby, w wieku 18 lat. Zastąpił go jego brat Jean, książę Touraine , który po śmierci swego wuja, księcia Jean de Berry , zmarłego bezpotomnie , przyjął tytuły księcia Berry i hrabiego Poitiers.17 czerwca 1416.
Jednak nowy delfin, Jean de Touraine , następca swego zmarłego brata, księcia Guyenne, mieszka na dworze Hainaut ze swoim teściem, hrabią Wilhelmem IV Hainaut . Jest obiektem wytrwałości księcia Burgundii Jeana sans Peura, który za wszelką cenę próbuje zwrócić się do Rady Regencyjnej w Paryżu.
Delfin Jean de Touraine zmierza do Paryża w towarzystwie hrabiego Guillaume de Hainaut. Zostaje sam w Compiègne, czekając, aż teść wynegocjuje warunki jego przyjazdu do Paryża. Ten ostatni wjeżdża więc do Paryża i prosi, by miasto powitało swojego zięcia w towarzystwie księcia Burgundii Jeana sans Peura. W przeciwnym razie książę Guillaume de Hainaut oświadcza, że zamierza wrócić do Hainaut ze swoim protegowanym.
Wracając do Compiègne , hrabia Guillaume de Hainaut stwierdza, że Delfin Jean de Touraine jest poważnie chory. Ta ostatnia przedwcześnie umiera5 kwietnia 1417 rtajemniczej choroby, w wieku 19 lat. To zniknięcie uczyniło Karola de Ponthieu nowym delfinem i ostatnią nadzieją dynastii Valois. Tytuł księcia Berry dziedziczy po swoim zmarłym bracie.
Karol, hrabia Ponthieu , ostatni żyjący spadkobierca korony francuskiej, został delfinem francuskim , pod tradycyjnym imieniem Delfin de Viennois , w wieku 14 lat , od5 kwietnia 1417 r. Gdy tylko 29 kwietnia 1417 zmarł jego przyszły teść, książę Andegawenii , Karol de Ponthieu zastąpił go na stanowisku przewodniczącego Rady Regencyjnej. Jednak jego matka, Isabeau z Bawarii, twierdzi, że przejęła wyłączne kierownictwo regencji pod wpływem księcia Burgundii Jeana sans Peura. Aby się go pozbyć, jej syn Karol wysłał ją pod straż w Tours , w areszcie domowym Armagnacs: nigdy nie wybaczy delfinowi tego nieszczęścia.
Delfin bierze udział w regencji królestwa ze swoimi doradcami Armagnacs. Został księciem Turenii , księciem Berry i hrabią Poitiers (pod nazwiskiem Karola II z Poitiers ). wmaj 1417, został mianowany generałem-porucznikiem królestwa , odpowiedzialnym za zastąpienie ojca w przypadku przeszkody. Korzysta ze ścisłej straży kilku oficerów koronnych związanych z partią Armagnac.
Jednak książę Burgundii, Jean sans Peur, właśnie uwolnił królową Isabeau z jej więzienia w Tours. Przeniósł go do Troyes dalej23 grudnia 1417, po zebraniu jej do swojej sprawy przeciwko delfinowi. Opublikował manifest, aby domagać się pełni władzy, biorąc pod uwagę chorobę króla i młodość delfina.
Jean sans Peur postanawia przejąć kontrolę nad sytuacją w Paryżu, porywając Dauphin Charles i eliminując Armagnacs, aby samodzielnie przejąć regencję królestwa.
W nocy 29 maja 1418, w środku wojny domowej między Armagnacs a Burgundami , Paryż zostaje najechany przez lud księcia Burgundii dowodzony przez Jeana de Villiers de L'Isle-Adam . Rektor Paryża , Tanneguy du Chastel , a następnie wpada do Hotel Saint-Pol gdzie tronu Francji przebywa. Wyciąga z łóżka śpiącego delfina, owija go w nocną koszulę i prowadzi do Bastille Saint-Antoine , wschodniego wyjścia z paryskich fortyfikacji. Stamtąd rektor może wysłać Karola do Melun, pozwalając mu uciec przed wpływem Jana Nieustraszonego . W międzyczasie, mający stać się mistrzami w stolicy, Burgundów przystąpić do masakra kanclerz Francji , Henri de Marle The Konetablowie Francji The hrabiego Armagnac i ich zwolenników Armagnac.
Piętnastoletni delfin schronił się w Bourges , stolicy swego Księstwa Berry , by organizować tam opór przeciwko Burgundom i Anglikom, otoczony przez wiernych oficerów koronnych związanych z partią Armagnac, którzy stali się jego pierwszymi doradcami. , co przyniosło mu od kronikarzy burgundzkich pejoratywny przydomek „ króla Bourges ”, a jego doradców traktowano jako „pozbawionych skrupułów poszukiwaczy przygód”, „żądnych władzy” i oskarżanych o „chciwość”. Ci sami kronikarze rozpowszechniali pogłoskę, że młody Delfin był całkowicie oddany wpływom swoich doradców i że był wyjątkowo pozbawiony charakteru: przeciwnie, kariera Karola VII dowiodła jego mądrego postępowania.
Pojawia się jako prawowity spadkobierca królestwa Francji, którego nadal nosi tytuł generała-porucznika królestwa , nadany przez jego ojca Karola VI . Jest sojusznikiem Armagnacs i wrogim polityce księcia Burgundii Jean sans Peur , tajnego sojusznika Anglików. To właśnie w tym mieście Bourges ogłasza się regentem królestwa Francji , ku rozgoryczeniu Jeana sans Peura. Ten ostatni miał edykt ogłoszony w Paryżu przez króla Karola VI – wciąż w stanie szaleństwa – o cofnięciu władzy generała-porucznika i piętnowaniu „nieprawości” jego doradców.
Delfin Karol ustanowił Parlament w Poitiers i Trybunał Obrachunkowy w Bourges. Chwyta za broń, by odzyskać swoje królestwo. Otoczony przez wielkich feudalnych panów i watażków, podporządkowuje sobie kilka miast, takich jak Tours , Melun , Meaux , Compiègne i Montereau .
Burgundowie okupujący przedmieścia Paryża są otoczeni przez armaniaki. Jean sans Peur, chcąc przejąć kontrolę nad delfinów, który schronił się w Bourges, postara się pierwszą akcję dyplomatyczną poprzez ratyfikację z królową Izabela Bawarska i Duke Jean V Bretanii w16 września 1418Traktat z Saint-Maur .
Na mocy tego traktatu, wymyślonego poza królem Karolem VI i delfinem Francji, Jean sans Peur i Isabeau z Bawarii proponują wybaczenie Armagnacom za wszelkie zło, którego byliby winni. Oskarża się ich w szczególności o zatrucie dwóch pierwszych delfinów we Francji, Louisa de Guyenne (zm. 1415 ) i Jeana de Touraine (zm. 1417 ), oraz przetrzymywanie ostatniego żyjącego delfina jako zakładnika w Bourges, w osobie Dauphin Charles, z zamiarem dostarczenia go później Anglikom. W zamian Delfin i jego doradcy Armagnac są proszeni o podporządkowanie się życzeniom Jana Nieustraszonego i Izabea Bawarskiego poprzez podpisanie traktatu z Saint-Maur i wyrzeczenie się wszelkiego oporu.
Książę Jean V z Bretanii, wysłany 22 września 1418 w ambasadzie przez Jeana sans Peura, spotyka delfina w Saumur, aby spróbować zmusić go do ratyfikacji tego traktatu. Ale Delfin nie daje się zwieść intencjom swojego burgundzkiego kuzyna i nie zamierza wyrzekać się swoich doradców Armagnacs. Wspomagany przez Jeana Louveta, prezydenta Prowansji i jego doradców, nie akceptuje żadnej kapitulacji: odmawia jej ratyfikacji, a traktat pozostanie nieważny.
Jednak Jean sans Peur wciąż pragnie, aby delfin został repatriowany do Paryża pod okiem ojca, aby lepiej go kontrolować, tak jak to zrobił z dwoma poprzednimi delfinami. Na próżno, ponieważ Karol już prowadzi kampanię, aby odzyskać swoje królestwo.
Sojusz między Burgundów i angielskim kruszy przed ambicjami króla Henryka V Anglii . Jean sans Peur postanawia następnie negocjować bezpośrednio z delfinem i ze swoimi doradcami traktat sojuszniczy przeciwko Anglikom.
Pierwsze spotkanie odbywa się dnia 8 lipca 1419w Pouilly-le-Fort . Doprowadziło to do podpisania tymczasowego traktatu w dniu11 lipca 1419, znany jako Pokój Ponceau , który będzie musiał zostać potwierdzony później. Jean sans Peur, świadomy wrogości Armagnacs wobec niego, przedsięwziął środki ostrożności, by traktat podpisali i opieczętowali doradcy delfina, zmuszając ich do złożenia przysięgi na Pismo Święte i święte relikwie , w obecność prałatów burgundzkich, pod groźbą opodatkowania przestępstwem obrazy majestatu w przypadku krzywoprzysięstwa.
Jean sans Peur zobowiązuje się do zerwania wszelkich stosunków z Anglikami i oczyszczenia miejsc, które zajmuje w Paryżu. Uzgodniono, że należy zaplanować drugie spotkanie w celu konsolidacji tego sojuszu przeciwko Anglikom. Określono, że Jean sans Peur zawsze dąży do sprowadzenia delfina z powrotem do Paryża pod królewską kuratelą, kiedy to zobowiązanie jest przestrzegane.
Drugie spotkanie delfina Francji z księciem Burgundii Jeanem sans Peur odbyło się dnia10 września 1419, w Montereau , królewskiej rezydencji, do której podróżował delfin, otoczony przez swoją straż. Pośrodku mostu nad Yonne, który łączy zamek z miastem Montereau, wzniesiono ogrodzenie : spotykają się tam delfiny i Jean sans Peur z 10 uzbrojonymi ludźmi , większość każdego oddziału czeka na jednego i drugiego. Brzeg. Dyskusja jest burzliwa: Delfin zarzuciłby swojemu kuzynowi, że potajemnie utrzymuje sojusz z Anglikami i nie wycofał swoich garnizonów, pomimo tymczasowego traktatu z Pouilly. Ten ostatni odpowiedziałby, że zrobił to, co musiał zrobić ! Otoczenie jest nerwowe, a gdy ton się podnosi, zbrojni wymachują mieczami. Tanguy du Châtel , który uratował młodego księcia, gdy Burgundowie wkroczyli do Paryża w 1418 roku , wypiera delfina z walki. Jean sans Feur zostaje zabity.
Burgundowie oskarżą delfina o morderstwo z premedytacją . Będzie się bronił i przez długi czas będzie musiał stawić czoła zemście księcia Filipa le Bon , syna zmarłego Jeana sans Peura.
Gdy tylko jego ojciec zmarł, Philippe le Bon , ostrzeżony przez swego byłego nauczyciela, Monsignora de Thoisy , sprzymierzył się z Anglikami, by walczyć z delfinem. Szuka zemsty, łącząc siły z królem Anglii Henrykiem V i królową Izabeu z Bawarii, aby wyeliminować Dauphin Charles z sukcesji Królestwa Francji.
ten 21 maja 1420, w pełnym kryzysie szaleństwa, król Francji Karol VI jest reprezentowany przez Izabela Bawarskiego. Ona potwierdza odwoływania własnego syna na rzecz króla Anglii i jego legalnych spadkobierców, podpisując z księciem Burgundii Philippe Le Bon i Henry V Anglii , do traktatu z Troyes .
Ten trójstronny traktat przewiduje, że korona Francji zostanie scedowana na Henryka V Anglii po śmierci króla Karola VI , pod warunkiem że poślubi on jedną ze swoich córek. W niedzielę Trójcy Świętej , w kościele Saint-Jean-du-Marché w Troyes , jego ślub jest obchodzony z Katarzyną de Valois (pełną siostrą delfina Karola), z którą będzie miał syna: przyszłego Henryka VI zostanie koronowany - jeszcze dziecko - król Francji i Anglii po śmierci ojca, króla Anglii Henryka V i dziadka, króla Francji Karola VI , na mocy traktatu w Troyes.
Delfin Karol, przywołując niemoc umysłową ojca, odrzuca warunki traktatu z Troyes, który zdaniem bohaterów miał skrócić wojnę.
Podkreślając grabieże ludzi wojny, Alain Chartier , poeta i historiograf przyszłego Karola VII , pisze w Le Quadrilogue invectif : „Idziemy jak nawa bez steru i jak koń bez hamulca” .
Chociaż traktat z Troyes organizuje przyszłą sukcesję króla Karola VI na rzecz króla Anglii Henryka V , scenariusz ten nie ma miejsca, ponieważ Henryk V umiera31 sierpnia 1422 rw Château de Vincennes , zanim Karol VI zmarł w hotelu Saint-Pol w Paryżu niecałe dwa miesiące później,21 października 1422.
Wynika z tego, że młody Henryk VI z Anglii , dziewięciomiesięczne dziecko, zastąpił swojego ojca jako król Anglii na1 st wrzesień 1422 i podwój stawkę 22 października 1422stając się także królem Francji, pod regencją swego wuja, księcia Bedford, który będzie rządził w Paryżu.
Dauphin głosi sam król Francji pod nazwą Karola VII w30 października 1422 r, ale jest to wtedy niemożność uszanowania tradycji poprzez koronację w katedrze w Reims , w obecności Rycerzy Świętej Ampułki , ponieważ kraj jest opanowany przez wojska wroga. Po raz pierwszy zasiada w majestacie w towarzystwie swojej żony Marie d'Anjou w katedrze Saint-Étienne w Bourges .
ten 17 kwietnia 1423, Potrójne przymierze jest zaprogramowany, w ramach Traktatu z Amiens , przed króla Karola VII , między Jan Lancaster , księcia Bedford, regenta królestwa Anglii i Francji, co stanowi swego bratanka Henryka VI Anglii (jeden rok ), Philippe le Bon , książę Burgundii i Jean V, książę Bretanii . Ten ostatni doszedł jednak do kompromisu w 1425 r. , zgadzając się na zerwanie tego sojuszu na rzecz króla Karola VII za pośrednictwem księżnej Andegaweńskiej Jolandy d'Aragon .
Król Karol VII musi zmierzyć się z Anglikami i Burgundami w ciężkich bitwach, aby odzyskać całe królestwo Francji.
Od 1422 do 1425 roku , Karol VII konsolidacji jego pozycji. Kontroluje Berry , Touraine , Poitou , Aunis i Saintonge , Auvergne i Limousin , Lyon , Dauphiné , Langwedocję , Agenais , Rouergue i Quercy . Zachodnia The Maine The Burbonia The Orleans i Vendome są pod jego kontrolą.
Bardzo osłabiony militarnie po klęsce wojsk królewskich pod Verneuil le17 sierpnia 1424, Karol VII szuka nowego politycznego poparcia. Dlatego też zwrócił się do matki-in-law, Yolande d'Aragon , lider domu Andegaweńskiego i królowa Sycylii, który zachęcił go od 1423 do zawarcia sojuszu z Duke Jean V Bretanii . W trosce o dobre stosunki między sąsiednimi księstwami Anjou i Bretanii królowa Sycylii wzywa swojego pasierba do popierania i ratyfikowania własnych interesów dyplomatycznych.
Polityka popierana przez sprzymierzone rody Anjou i Bretanii wzywa do powrotu do idealnej harmonii między książętami, wejścia wielkich feudatorów do Rady Królewskiej oraz kontynuowania wojny z Anglikami. wmarzec 1425, Karol VII zobowiązuje się dostarczyć miecz Constable Francji do Arthura de Richemont , młodszy brat księcia Jeana V Bretanii. Stawiając w ten sposób księcia bretońskiego na czele swojej armii, król zgadza się na zbliżenie korony z księstwami Burgundii i Bretanii. Rzeczywiście, Artur de Richemont jest nie tylko bratem księcia Bretanii, ale także mężem Małgorzaty , siostry księcia Burgundii Filipa . Więzy rodzinne Richemonta mają więc ułatwiać dyplomatyczne wysiłki króla Francji z książętami Filipem Burgundii i Jeanem de Bretagne, których wrogowie ogłosili po zamordowaniu Montereeau w 1419 r. za jednego i spisku Penthièvre w 1420 r. inny.
W obliczu żądań książąt Burgundii i Bretanii, w ramach rękojmi dobrej woli, Karol VII zrezygnował z usunięcia ze swego soboru od samego początku swych wiernych doradców, oskarżonych o udział w śmierci Jana Bez Strachu i o wsparcie Dom Penthièvre. Wśród doradców zmuszonych do opuszczenia dworu królewskiego zaliczamy Tanguy du Chastel , Béraud d'Auvergne , Hardouin de Maillé, Robert Le Maçon , a także Jean Louvet , Lord of Mérindol, były prezes izby rachunkowej Aix-en -Provence i Pierre Frotier , dowódca gwardii królewskiej i wielki mistrz stajni królewskiej.
Średniowieczny Olivier Bouzy zauważa, że polityka konstabla Richemont napotyka trudne relacje z królem Francji: „Oczywiste jest, że ta idylliczna wizja wielkiej arystokracji walczącej pogodziła się i nie miała ukrytych motywów zbawienia królestwa. wielkiej naiwności: było to marzenie o powrocie do dobrych czasów króla św. Ludwika , które Burgundowie wychwalali od czasu ordynacji kaboskiej . Książę Burgundii, który miał inne cele polityczne, wykoleił marzenia Richemonta (...). „ : Sojusz z Księstwem Bretanii wzmacnia ramiona Francji, pomimo pewnej zwłoki, jaką przez lata obserwowały obie strony. Od 1425 do 1429 roku , wojska królewskie konfrontacji z angielskim i Burgundów, doznały porażki przeplatają się z kilku zwycięstwach ... Losy królestwa Francji wydawało niezdecydowany.
W 1428 r. wojska królewskie podbiły Chinon , aby wycofać to królewskie lenno spod kontroli konstabla Artura de Richemont , który był wówczas w konflikcie z Karolem VII . W następnym roku zamek Chinon gości głównie kapitanów władcy, podczas gdy królowa Maria Anjou i delfin Ludwik Anjou schronią się w zamku Loches . Wizerunek dworu królewskiego oddającego się uroczystościom w czasie oblężenia Orleanu wywodzi się z przyjętej idei, ukształtowanej później z kronik potępiających przyjemności znacznie dojrzalszego Karola VII .
Anglicy wracają do życia i 4 września 1428zaatakować Gâtinais . Inwestują Beaugency , Notre-Dame de Cléry i inne miejsca: ich celem jest zdobycie Orleanu i jego mostów, kluczowego miasta francuskiej obrony, prawdziwej śluzy nad Loarą.
ten 1 st październik 1428, aby stawić czoła niebezpieczeństwu, Karol VII zebrał Stany Generalne w Chinon , w celu uzyskania niezbędnych środków do przeciwstawienia się wrogowi. Uzyskuje zarówno dotacje, jak i posiłki, które przydadzą się w obronie miasta Orlean.
Książę Bedford , regenta królestwa Francji i Anglii, oblężenie Orleanu , i chciała, aby kontynuować Bourges wykorzystać króla Karola VII . Ale już schronił się w Chinon. Jest w zamku Chinon , że25 lutego 1429, przychodzi do niego młoda dziewczyna i prosi o audiencję. Powiedziała do niego: „Gantil Delfin, mówię ci w imieniu Pana Boga, że jesteś prawdziwym następcą tronu Francji”. "
Ta szesnastoletnia dziewczyna mówi mu, że miała wizje, które kazały jej uratować Orlean i koronować go na króla Francji. Karol VII kazał go zbadać duchownym, którzy okazali się przekonani o jego szczerości i katolickości. Ta młoda dziewczyna, która twierdzi, że pochodzi z Lotaryngii (w rzeczywistości z Barrois ) i nazywa siebie Joanną d'Arc , namawia Karola, by został koronowany na króla i podniósł swoją armię, by „wyrzucić Anglików z Francji”. "
Rozpoczął w lipiec 1428The Oblężenie Orleanu kontynuowano przez prawie dziesięć miesięcy, z przerwami niepowodzeń i sukcesów. Francuzi, pod rozkazami Jeana de Dunois i ich szkockich sojuszników , pod wodzą Johna Stuarta z Darnley , zostali pocięci na kawałki w Dzień Śledzia ,12 lutego 1429. Ale siły lojalne wobec Karola VII zareagowały i oblężenie Orleanu zakończyło się w dniu8 maja 1429przez głośne francuskie zwycięstwo. Historycy uważają, że to zwycięstwo jest zasługą Joanny d'Arc i jej towarzysza broni Dunois .
Po zniesieniu oblężenia Orleanu Joanna d'Arc uczestniczyła nieprzerwanie w zwycięskich bitwach przeciwko Anglikom w czerwcu 1429 roku:
- 10 czerwca w bitwie pod Jargeau ; - 14 czerwca w bitwie pod Meung-sur-Loire ; - 15 czerwca w bitwie pod Beaugency ; - 18 czerwca w bitwie pod Patay .Joanna d'Arc przekonuje następnie Karola VII, by wyruszył z nią na przejażdżkę do Reims , na terytorium częściowo kontrolowanym przez wroga. A Karol VII zostaje koronowany na króla Francji przez prałata Regnault de Chartres , kanclerza Francji , w katedrze Notre-Dame de Reims w17 lipca 1429w obecności w szczególności Joanny d'Arc i - zgodnie z tradycją - Rycerzy Świętej Ampułki .
Ze swojej strony Henryk VI z Anglii zostaje konsekrowany, z kolei w wieku dziewięciu lat w katedrze Notre-Dame w Paryżu , królem Francji ,16 grudnia 1431, przez kardynała Winchestera , w otoczeniu księcia Bedford i wielu angielskich lordów.
Po okresie negocjacji i rozejmów między Armagnacs a Burgundami, ci ostatni wznowili działania wojenne. ten10 maja 1430, Jean de Luxembourg rozpoczyna oblężenie Compiègne . Zaalarmowana przez mieszkańców Joanna d'Arc przychodzi im z pomocą na czele 400 włóczni . Ale po wpadnięciu w zasadzkę staje się więźniem Burgundów. Sprzedawany jest Anglikom, osądzonym w Rouen przez trybunał kościelny, któremu przewodniczy biskup Beauvais , Pierre Cauchon . Została skazana na śmierć jako heretyczka i nawróciła się, a zmarła spalona żywcem w Rouen30 maja 1431w wieku 19 lat .
Król Karol VII , po uwolnieniu Rouen w 1449 roku , rozpocznie śledztwo w sprawie okoliczności jego procesu i gehenny. Wyprasza dla niej, która tak wiernie mu służyła, uroczystą rehabilitację17 lipca 1456 r.
Od XV -go wieku, historycy starali się określić dokładnej roli tego niezwykłego charakteru. Na poziomie wojskowym nie jest uważany za watażkę, ale raczej za pomocnika zwycięstwa, zachęcając go i podżegając do zdecydowanej walki z Anglikami i ich burgundzkimi sojusznikami. Na poziomie politycznym znakomicie służy projektom króla Karola VII , w czasach, gdy ogarniało go zniechęcenie w obliczu postępów wroga i słabości jego obozu: ta natchniona religijnie, energiczna i entuzjastyczna młoda dziewczyna ciągnie król w kierunku całkowitej zmiany kursu. Jest ona przede wszystkim źródłem jej ostatecznej legitymizacji poprzez ukoronowanie jej w Reims. Wreszcie uosabia symbol oporu ludu Francji przeciwko obcemu okupantowi.
Od dawna niezdecydowany Karol VII wykorzysta nadzwyczajny impet wygenerowany przez Joannę d'Arc, aby ustanowić swój autorytet i rozpocząć odbudowę terytoriów utraconych przez Anglików. Mimo to wie, że nie może nic zrobić, dopóki wojna domowa z Burgundią się nie skończy. Rozpoczął więc pertraktacje z księciem Burgundii Filipem le Bon . Nie oczekując już niczego od Anglików i pragnąc poświęcić się rozwojowi swoich prowincji, Philippe le Bon zgodził się rozprawić się z Karolem VII . ten1 st lipca 1435, pod przewodnictwem legatów papieskich iw obecności licznych książąt francuskich i zagranicznych, w mieście Arras otwiera się kongres pokojowy między Burgundami i Armaniakami . Król Karol VII jest reprezentowany przez księcia Burbon , hrabiego Vendôme i konstabla Richemont . Ze swojej strony Philippe le Bon towarzyszy jego syn, przyszły książę Burgundii Karol Śmiały, a asystuje mu kanclerz Rolin .
ten 21 września 1435, w powszechnej radości, w kościele Saint-Waast zostaje ogłoszony pokój Arras , kończący wojnę domową rozpoczętą w 1407 roku między Armagnacs a Burgundami po zabójstwie księcia Ludwika Orléans przez jego popleczników Burgundii, Jean sans Peur . Karol VII oficjalnie uznaje Filipa le Bon za władcę Burgundii i osobiście zwalnia go od składania mu hołdu. Przekazuje mu także hrabstwa Mâcon i Auxerre oraz sprzedaje mu kilka miast Somme, w tym Amiens , Abbeville , Saint-Quentin . Cena do zapłacenia jest wysoka, ale dla Karola VII najważniejsze jest gdzie indziej: ma teraz wolną rękę i będzie mógł spokojnie stawić czoła Anglikom.
Philippe le Bon , książę Burgundii, noszący kołnierz Orderu Złotego Runa .
Kopia wg Rogiera van der Weydena , ok. 1450, Muzeum Sztuk Pięknych w Dijon .
Ogłoszenie pokoju po traktacie z Arras .
Oświetlenie zdobiące La Cronicque du temps przez samego Christiana Roy Charles, septism tej nazwy, Roy de France przez Jean Chartier ,
Paryż, BNF .
W 1438 r. król Karol VII , pragnąc potwierdzić swoją władzę nad Kościołem Francji , postanowił zwołać w Świętej Kaplicy de Bourges zgromadzenie złożone z biskupów, zakonników i teologów, a także przedstawicieli papieża Eugeniusza IV , aby jasne zdefiniowanie i wzmocnienie uprawnień króla Francji w obliczu prerogatyw Suwerennego Papieża. Pragmatyczny Sankcja z Bourges , ogłoszone na7 lipca 1438 r, pozwala mu w ten sposób przedstawiać się jako naturalna głowa Kościoła francuskiego. Obecnie posiada uprawnienia do mianowania głównych przedstawicieli francuskiego duchowieństwa w opactwie i różnych francuskich siedzibach biskupich, za zgodą soborów i suwerennego papieża. Ponadto ma prawo badać i interweniować w sprawie sposobów redystrybucji honorariów religijnych do Stolicy Apostolskiej . Jest to pierwszy krok w kierunku bardzo francuskiej instytucji znanej jako gallikanizm .
Ukrzyżowanie Parlamentu Paryskiego , obraz namalowany około 1449 r. i przypisywany André d'Ypres .
Szczegóły poprzedniej tabeli. Ten wizerunek św. Ludwika może mieć cechy Karola VII, ale identyfikacja jest kontrowersyjna.
W 1439 The Estates ogólne z langue d'oïl , spotkanie pod przewodnictwem króla Karola VII w Orlean, wyraził życzenie, że reforma będzie interweniować aby położyć kres zaburzeń spowodowanych przez kierowców ciężarówek i łupieżców. Te posiłki walczących oddziałów armii królewskiej, najczęściej pod rozkazami wielkich panów feudalnych, wyróżniały się bowiem licznymi wymuszeniami. Pomiędzy dwiema walkami ich uzbrojone grupy plądrowały i okupowały ludność, wymykając się jakiejkolwiek kontroli ukonstytuowanych władz.
Na mocy rozporządzenia z Orleanu, wydanego dnia 2 listopada 1439król Karol VII decyduje o dwóch reformach:
Armia królewska jest zobowiązana do przestrzegania surowych przepisów dyscyplinarnych.
Porządek orleański wywołuje reakcję królestw feudalnych, które odrzucają jakiekolwiek naruszenie swoich średniowiecznych prerogatyw na rzecz centralizacji władzy królewskiej.
W 1440 roku wielcy wasale angażują się w zbrojny bunt przeciwko królowi Karolowi VII . Ten spisek jest znany Praguerie , odwołując się do powstania husyckiego w Pradze na początku XV -go wieku. Wśród znalezionych są plotery John II , Jean IV Armagnac , Charles I st Burbon aż Louis Dauphin, przyszłego Ludwika XI , chętny do przejęcia władzy przez wyeliminowanie ojca.
Konspiratorzy chwycili za broń, ale spotkali się z odmową lordów, którzy pozostali wierni królowi Karolowi VII . Po wielu walkach wojska królewskie, dowodzone osobiście przez króla Karola VII , ostatecznie pokonały buntowników19 lipca 1440. Ci ostatni proszą o litość i wyjednają ją królowi. Jego syn Louis jest odległy aż do Dauphiné, którego rząd obejmie jako Dauphin du Viennois.
Korzystając z ciszy w wojnie stuletniej , król Karol VII stworzył rozkazem z 1445 roku pierwsze stałe jednostki wojskowe dostępne królowi Francji, zwane kompaniami porządkowymi .
Ich celem jest zarówno większa skuteczność bojowa armii królewskiej, jak i zmniejszenie szkód wyrządzanych przez armię w ruchu. Odegrają dużą rolę w zwycięstwie Francji pod koniec wojny stuletniej w 1453 roku .
ten 31 lipca 1449rada królewska zatwierdza decyzję Karola VII o rozpoczęciu działań wojennych w celu definitywnego wyzwolenia tej prowincji.
Trzy corps prowadzone przez hrabiego Saint-Pol , przez Jean de Dunois i Pierre de Breze i Duke François I st Bretanii , inwestujące twierdze Cotentin , z Dolnej i Górnej Normandii . Wojska angielskie poddały się pod naciskiem sił wewnętrznych i armii królewskiej.
1 st listopada 1449 roku w mieście Rouen jest zwolniony. Król Karol VII majestatycznie przewodniczy wielkiej paradzie wyzwolenia, którą powierza Pierre'owi Frotierowi, baronowi de Preuilly .
Po wielu walkach, w których król brał bezpośredni udział, wojska królewskie wyzwoliły Caen le6 lipca 1450 ; potem Cherbourg poddał się dalej12 sierpnia 1450po śmiertelnym oblężeniu. Ale decydujące zwycięstwo nad wojskami angielskimi odniesiono w bitwie pod Formigny w dniu14 kwietnia 1450.
W ten sposób Normandia zostaje podbita i definitywnie wyzwolona spod angielskiej dominacji po roku walk.
Wyzwolenie Guyenne miało się okazać dłuższe i trudniejsze niż wyzwolenie Normandii. Rzeczywiście, Bordelais uważali Anglików za przyjaciół i szczególnie uprzywilejowanych klientów w handlu winem.
Król posyła wrzesień 1450oddział pod rozkazami Jeana de Blois-Bretagne, hrabiego Périgord . Francuzi inwestują Bergerac , Jonzac i kilka twierdz wokół Bordeaux .
w maj 1451, silna armia licząca 20 000 ludzi, pod dowództwem Jeana de Dunois , przystępuje do oblężenia Bordeaux . Stolica Guyenne zostaje podjęta24 czerwca 1451i zajmowane przez rodziny królewskie, które zarządzają miastem. Ale bunt Bordelais i…22 października 1452, Otworzył drzwi do angielskich sił dowodzonych przez Johna Talbota . Francuzi zostają wzięci do niewoli, a miasto ponownie okupowane i bronione przez Anglików.
To tylko 2 czerwca 1453że królowi udaje się wysłać posiłki po obronie wybrzeży Normanów przed nową i groźną inwazją angielską. Armie francuskie pokonują wojska Talbota17 lipca 1453podczas bitwy pod Castillon (gdzie zginął John Talbot) i wznowił oblężenie Bordeaux , przy wsparciu artylerii braci z Biura . Oblężeni dzielnie stawiają opór, zarówno mieszkańcy Bordeaux, jak i Anglicy, ale ostatecznie skapitulują5 października 1453do admirała de Bueil , hrabiego Sancerre .
Król Karol VII ułaskawił buntowników z Bordeaux, podczas gdy Anglicy ponownie zaokrętowali19 października 1453. W tym roku 1453 kończy się wojna stuletnia i triumf Karola VII Zwycięskiego. Król Anglii Henryk VI popada w demencję jak jego dziadek ze strony matki, król Francji Karol VI .
W ten sposób zakończyła się rekonkwista Francji, z wyjątkiem Calais, które zostało zdobyte dopiero w 1558 roku . Przepowiednia Joanny d'Arc się spełniła: Anglicy są zdecydowanie „wyrzuceni z Francji”.
W 1451 roku Jacques Coeur , skarbnik królewski, został aresztowany, bez wątpienia z powodu zazdrosnych o jego osobiste sukcesy wierzycieli i dłużników. Został zakazany w 1453 roku.
Ostatnie lata Karola VII niepokoi ambicja jego syna, przyszłego Ludwika XI , który zamanifestował się już w przeszłości, aktywnie uczestnicząc w Pradze w 1440 roku .
Po spisku przeciwko Agnès Sorel i Pierre de Brézé , ten ostatni został wypędzony z dworu w 1446 roku i schronił się w Dauphiné. Prowadził tam politykę osobistą, podsycając ambicję utworzenia rozległego lenna na dwóch zboczach Alp. W tym celu podpisał traktat o pomoc z Duke Louis I st Sabaudii i poślubił jego córkę Charlotte .
Wściekły na jego działania, Karol VII wysyła następnie armię do marszu na Dauphiné. Louis musi wtedy uciec i schronić się u księcia Burgundii Philippe le Bon . Słysząc tę wiadomość, Karol VII powiedział:
„Mój kuzyn z Burgundii otrzymał w domu lisa, który pewnego dnia zje jego kurczaki. "
Ten zjadliwy komentarz prawdopodobnie nawiązywał do przebiegłości i zdradzieckiej osobowości jego syna.
Ludwik XI nie opuści Burgundii aż do śmierci ojca w 1461 roku.
Po długim, prawie 40-letnim panowaniu król Karol VII zmarł w swoim zamku Mehun-sur-Yèvre 22 lipca 1461 roku w wieku 58 lat. Jego najstarszy syn, Dauphin Louis, zastąpił go natychmiast i został królem Ludwikiem XI w wieku 38 lat. 7 sierpnia 1461 zmarłego króla pochowano w bazylice Saint-Denis , na północ od Paryża , obok wszystkich swoich poprzedników , w pobliżu ojca .
To było w 1443 roku , w wieku czterdziestu lat, że Karol VII uświadomić Agnes Sorel , druhna od Isabella I ponownego Lotaryngii , żony księcia Rene Andegaweński . Została przyjęta na dwór królewski i stała się ulubienicą króla. Dała mu trzy córki, księżniczki Marie de Valois , Charlotte de Valois i Jehanne de Valois , które zostały oficjalnie usankcjonowane i wydane za mąż za wielkich panów dworskich.
Według ówczesnych historiografów Agnès Sorel lśniła swoim wdziękiem i pięknem. Malarz Jean Fouquet wykonał słynny, wymowny portret. Otrzymała Zamek Piękności w prezencie od Króla i otrzymała przydomek „Pani Piękna”. "
Agnès Sorel zmarła przedwcześnie przed osiągnięciem wieku trzydziestu lat, 9 lutego 1450, wkrótce po urodzeniu czwartej córki, która nie przeżyła, ku rozpaczy króla. Grób Agnes Sorel jest wzniesiony w kościele opactwa obok zamku Loches . Drugi grób zawierający część jego prochów zostaje wzniesiony w opactwie Jumièges .
Urodzony około 1395 roku w Bourges , Jacques Heart jest synem Pierre'a Hearta, bogatego kupca kuśnierza, nadwornego dostawcy księcia Jean I er Berry . Jacques Coeur przejął władzę po ojcu iw 1427 został oficjalnym dostawcą na dwór króla Karola VII , który uczynił Bourges swoją stolicą. Zajmuje się handlem międzynarodowym i zarządza flotą 12 statków handlowych. W 1435 uzyskał urząd mistrza monety Bourges, następnie paryskiej. ten2 lutego 1439, został mianowany Wielkim Argentierem de France, odpowiedzialnym za pobieranie tantiem od generalnych skarbników w imieniu króla. Tworzy lub przywraca nowe podatki: wielkość , wykop , pomoc i podatek od soli .
Nadal odpowiedzialny za handel międzynarodowy, Jacques Coeur został pasowany na rycerza w 1441 roku . Został mianowany doradcą króla w 1442 roku . Zostaje jego powiernikiem i otrzymuje liczne misje dyplomatyczne. Interweniuje również, aby uporządkować finanse królestwa. Stając się niezwykle bogaty, Jacques Coeur został poproszony o sfinansowanie bitwy o Normandię przeciwko Anglikom w 1447 roku .
W 1443 zlecił wybudowanie okazałego pałacu w Bourges, znanego dziś jako pałac Jacques-Cœur , który wspaniałością przewyższał pałac królewski Bourges i pałac arcybiskupów . Wzbudzał wiele zazdrości i był ofiarą, zwłaszcza tych, którzy pożyczyli od niego pieniądze. Zeznawali przeciwko niemu, gdy w 1451 r . wniesiono przeciwko niemu pozew o wstrząs mózgu . Skazany na konfiskatę majątku i wygnanie w 1453 roku, uciekł z zamku w Poitiers i schronił się w Rzymie . Papież Kalikst III powierzył mu w 1456 roku z polecenia wyprawy do Genueńczyków wyspie z Chios przeciwko Turkom . Zginął podczas wyprawy w dniu25 listopada 1456.
Urodzony w 1384 roku , hrabia Georges I er z Tremoille , odbyciu Książąt Burgundii, dołączył do grona króla Karola VII w Bourges w 1422 roku , przy zachowaniu inteligencje w obozie Burgundów.
Wszedł do rady królewskiej i został jego powiernikiem. Sprzeciwia się konstablowi Richemont i jest zamieszany w wiele intryg, aby w końcu poddać się próbie ataku na3 czerwca 1433z którego wychodzi ranny i jeniec konstabla. W 1440 roku spiskował z wielkimi panami feudalnymi w spisku praskim , ale pokonany, wycofał się do swojego zamku w Sully-sur-Loire, gdzie zmarł6 maja 1446.
Urodzony w 1405 r. kawaler Jean II de Chambes powrócił jako giermek do służby króla Karola VII w 1426 r., następnie został królewskim piekarzem w 1438 r., pierwszym lokajem w 1444 r., a następnie prywatnym doradcą króla. On przewodniczył członkowskie o Langwedocji Jacques Coeur w 1443 i wynegocjował kapitulację Bordeaux w 1453 roku W 1452 roku, położył swoje talenty dyplomatyczne w służbie króla, aby rozwiązać konflikt między Karola VII i delfina przyszłego króla Ludwika XI poniżej małżeństwo tych ostatnich bez zezwolenia. Z Thibaud de Lucé , biskupem Maillezais , wynegocjował traktat sojuszniczy z Fryderykiem II Saksonii w dniu 11 kwietnia 1453. Został mianowany ambasadorem w Rzymie w 1454, w Wenecji w 1458 w celu przygotowania krucjaty przez zwołanie papieża Piusa II . Został również mianowany ambasadorem Imperium Osmańskiego . Podczas procesu Jacques'a Coeur'a uzyskuje znaczną sumę pieniędzy . W 1450 nabył twierdzę Montsoreau od swojego szwagra Louisa Chabota i podjął znaczne prace, aby zbudować obecny zamek Montsoreau w łożu Loary . Przyznał się do króla René w 1466 roku i przyjął Ludwika XI w Château de Montsoreau on28 lipca 1471. Jan II de Chambes zmarł w latach 1474-1476.
Wśród pierwszych doradców Delfina od 1418 do 1425 byli między innymi Robert Le Maçon , Jean Louvet , Tanneguy III du Chastel , Arnault Guilhem de Barbazan i Pierre Frotier . Przyłączyli się do partii Armagnac i chronili młodego delfina Francji podczas najazdu Burgundów na Paryż w 1418 roku . Wycofani z następcą tronu do Bourges, wiernie pomagają mu w negocjacjach z Burgundami. Stanowią jego ścisłą straż w jego bitwach z Anglikami i Burgundami. Uczestniczyli w rozmowie z Montereau w 1419 r. , oskarżonym o zabójstwo Jeana sans Peura. Ściga ich mściwość księcia Filipa le Bon de Bourgogne, który zamierza pomścić śmierć ojca. Byli sądzeni zaocznie przez paryski Trybunał Sprawiedliwości w 1420 r. i podlegali karze śmierci za obrazę majestatu. Proces się przeciąga i nigdy nie zakończy się sukcesem.
Zostali odsunięci od władzy w 1425 roku przez hrabiego Artura de Richemont , nowego konstabla Francji , za namową jego szwagra Philippe le Bon. Ich życie i dobra są zagrożone w momencie podpisania traktatu z Arras w 1435 roku, kończącego wojnę domową między Armagnacs a Burgundami. Pomimo klauzul traktatu narzuconych przez Burgundów, król Karol VII pozostaje wierny tym, którzy tak dobrze mu służyli w jego wczesnych dniach i utrzymuje je lub przywraca w nowych funkcjach z 1444 roku.
Wśród kapitanów i watażków, którzy poparli Karola VII w jego wojnie z Anglikami i Burgundami, wyróżnia się szereg osobistości (patrz następna sekcja).
Został pochowany w kościele opactwa Saint-Denis , gdzie spoczął wraz z żoną aż do rewolucji , w kaplicy Karolinów Saint-Jean-Baptiste. Budowę grobowca zaczął nawet przed śmiercią królowej Marii i została ukończona między 1464 i 1465 roku . Cokół z czarnego marmuru nie był otoczony żałobnikami ani książęcymi statuetkami, w przeciwieństwie do grobowców Karola V i Karola VI . Dwie kolumny z rzeźbionego białego marmuru graniczyły z postaciami leżącymi na płycie. Były baldachimy, poduszki i tradycyjne psy. Na odwrocie baldachimu Marii d'Anjou wyryto napis pogrzebowy . Wykonanie figur leżących przypisuje się Michelowi Colombe (1430-1513). Wielki rzeźbiarz, słynący z realizacji grobowca Franciszka II z Bretanii , prawie nie przebywał w Île-de-France, ale podążał za królami przesiedlającymi się z Bourges do Tours .
Kolekcji dokument Gaignières (obecnie w Oksfordzie , w Bodleian Library ) pokazuje, że XVII th wieku grób nie był już w stanie nienaruszonym. Ramiona władców zostały złamane, a korony amputowane. Nie wiemy, w jakim okresie nastąpiły te marginalne degradacje.
Ale pomnik został stosunkowo dobrze zachowany, o czym świadczy stan wystroju gotyckiego otaczającej dwa leżącej figury, przynajmniej do końca XVII -tego wieku, ponieważ jeśli rysunek Gaignières odtwarza dwie gotyckie poziomych kolumn na stronach płyty, Plan Dom Félibiena z 1706 roku już ich nie pokazuje. Plan ten, bardzo szczegółowo, trzyma je na grobach Karola V i Karola VI , co może sugerować, że nie było niedokończone dzieło na początku XVIII -tego wieku, że motywacją do czasowego wycofania dekoracji.
Grób został zniszczony od 5 do8 sierpnia 1793. W przeciwieństwie do leżących postaci Karola V , Karola VI i Izabea Bawarskiego , te Karola VII i Marii d'Anjou zostały roztrzaskane młotem kowalskim. Alexandre Lenoir zdołał uratować popiersia leżących posągów, które musiał odłączyć od amputowanych i kruszących się górnych części. Odciął więc piłą poziomo to, co zostało z odzysku, aby przetransportować je do rezerw muzeum zabytków francuskich .
W XIX th century, dwa szczątki nie powrócili do Saint-Denis , ale poddano ją renowacji (nowy nos, nowe korony), być może z inicjatywy Viollet-le-Duc . Następnie zostali wysłani do Archiwów Narodowych, a następnie do Luwru, a ostatecznie pod koniec lat 90. wrócili do bazyliki Saint-Denis, tuż obok grobu Karola VI i Izabea Bawarskiego, na kolumnach zwróconych do siebie.
Ten paragraf wskazuje na rodzeństwo Karola VII i los każdego z jego braci i sióstr, często związanych z lancastryjską Anglią i rodziną Burgundów , te dwie izby w sposób obejmujący sukcesję tronu Francji.
Nie miał dwudziestu lat, kiedy poślubił 22 kwietnia 1422 rw Bourges , w katedrze Saint-Étienne , Marie d'Anjou . Mieli czternaście dzieci:
Karol VII miał ze swojego romansu z Agnès Sorel :
Od 1461, z wyjątkiem Valois-Orléans od 1498 do 1589, wszyscy królowie Francji lub Nawarry pochodzili od Karola VII .
Marie-Nicolas Bouillet i Alexis Chassang (reż.), „ Karol VII (król Francji)” w Universal Dictionary of History and Geography ,1878( przeczytaj na Wikiźródłach ).