Artur III Bretanii

Artur iii
Rysunek.
Anonimowy, Artur III , książę Bretanii, hrabia Richemont, konstabl Francji (1458).
Rysunek akwarelowy, Paryż , BnF ,
kolekcja Gaignières .
Tytuł
Książę Bretanii
22 września 1457 - 26 grudnia 1458
( 1 rok, 3 miesiące i 4 dni )
Koronacja 30 października 1457,
w katedrze w Rennes
Poprzednik Piotr II
Następca Franciszek II
Biografia
Dynastia Dom Montforta
Data urodzenia 24 sierpnia 1393
Miejsce urodzenia Suscinio ( Bretania )
Data śmierci 26 grudnia 1458
Miejsce śmierci Nantes ( Bretania )
Pogrzeb Katedra w Nantes
Tata Jan IV Bretanii
Matka Joanna z Nawarry
Małżonka Małgorzata Burgundzka
Joanna II d'Albret
Katarzyna Luksemburg-Saint-Pol
Artur III Bretanii
Książęta Bretanii

Artur III Bretanii, znany jako „  Konstabl Richemont  ” lub „  Sprawiedliwość  ”, urodzony dnia24 sierpnia 1393na zamku Suscinio , niedaleko Vannes i zmarł dnia26 grudnia 1458w Nantes jest bretoński lord , syn Jana IV , księcia Bretanii , i jego trzeciej żony Jeanne de Navarre .

Ranny w bitwie pod Agincourt w 1415 roku i wzięty do niewoli, przebywał w niewoli angielskiej przez pięć lat. Został mianowany Konetablowie Francji przez Karola VII7 marca 1425, bierze Paryż z angielskiego na13 kwietnia 1436, po byciu jednym z towarzyszy broni Joanny d'Arc .

Został księciem Bretanii w 1457 roku.

Biografia

Otrzymał od ojca honor Richmond w Anglii, królowie Anglii odmawiali Brytyjczykom noszenia tytułu hrabiego.

Był także księciem Turenii , hrabią Dreux , Étampes , Montfort i Ivry oraz baronem de Parthenay w 1415 roku, ale darowizna nie była skuteczna do 1427 roku.

Jean V prowadził politykę oszczędzającą partie angielskie i francuskie. Kiedy w 1420 roku podpisał traktat w Troyes, który pozbawił Karola VII , upoważnił swojego brata Artura do walki pod sztandarem francuskim.

Wczesne zaangażowanie

Wczesnym XV -go  wieku, książę Bretanii Jean V „Mądrego” Czyszczenie francuskich i angielskich wpływów. Uprzywilejowane więzi gospodarcze Bretanii z Anglią mogą ukierunkować ją na sojusz po drugiej stronie kanału La Manche. W przypadku Francji nieufność utrzymywała się między innymi w wyniku nieudanej próby aneksji księstwa przez królestwo w 1378 r. Mimo to Artur de Richemont został upoważniony przez swego brata, Jana V , do rekrutowania wojsk w Bretanii w celu służyć sprawie Armagnacs przeciwko Burgundom w wojnie domowej, która rozdziera królestwo Francji.

Niewola

Utrzymany w roli obrońcy partii Armagnac w Bretanii, to po Pokoju Arras z4 września 1414 r : podczas gdy na rozkaz Ludwika de Guyenne słowa Bourguignons i Armagnacs zostały wygnane z królestwa - surowo zabroniono ich wymawiania - Artur wrócił do Paryża wPaździernik 1414. Doceniony przez delfina Ludwika de Guyenne , otrzymał ziemie Jana II de Parthenay-l'Archevêque , winnego w oczach króla opowiedzenia się za Burgundami podczas oblężenia Arras. Aby odzyskać własność tego pana uważanego za zbuntowanego, Richemont musi przystąpić do kampanii wCzerwiec 1415.

W sierpniu, lądowanie wojsk Henryka V Anglii w Normandii denerwuje priorytety. Richemont następnie dołączył do Francuzów pod Azincourt na czele silnego kontyngentu zbrojnych Bretonów. Zaręczony rano25 października, katastrofa jest konsumowana pod koniec popołudnia. Francuscy rycerze są spłukani w kwiecie wieku. Richemont nie jest oszczędzony. Ranny, trafił do niewoli w Anglii. Dla młodego księcia Breton rozpoczął się długi okres niewoli. Uwięziony w zamku Fotheringhay , został przeniesiony w 1420 roku do Tower of London , pod nadzorem Rogera Ashtona . Richemont następnie udziela pełnomocnictwa swojemu bratu Janowi V, aby bronił jego interesów i negocjował rozejm w sprawach osobistych między nim a arcybiskupem.

Henryk V wkrótce pod naciskiem dyplomacji upoważnił swojego cennego więźnia do wyjazdu do Francji. Richemont opuścił więc Anglię wwrzesień 1420, w towarzystwie kilku bretońskich giermków. W grudniu był świadkiem triumfalnego wjazdu Henryka V do Paryża. Wmaj 1422, wciąż w niewoli Anglików, uczestniczył w zdobyciu Meaux . Ówcześni francuscy historiografowie nie wybaczyli mu tego czasu spędzonego u boku Anglików, podejrzewając go o pokusę opowiedzenia się za ich sprawą. Dopiero po śmierci Henryka V, który31 sierpniaże Artur odzyska pełną wolność. Wierząc, że nie zawdzięczają nic więcej Anglikom: tym razem to brytyjscy historiografowie niewiele mu oszczędzają.

Wybór francuskiej broni

Oczyszczony z wszelkich przeszkód Richemont pospieszył negocjować warunki swego małżeństwa z Małgorzatą , księżną Guyenne , wdową po delfinu Ludwiku i siostrą księcia Burgundii Filipa le Bon . Po długich negocjacjach z jej bratem Philippem le Bon, który został księciem, Małgorzata de Bourgogne (1393-1441) ostatecznie zaakceptowała z nim małżeństwo polityczne; ślub jest obchodzony w Dijon dnia10 października 1423, dając Marguerite rolę pośrednika w negocjowaniu pojednania między królem a księciem Burgundii.

Francuska katastrofa Verneuil pozostawia wolne stanowisko konstabla Francji: wstępny wywiad między Karolem VII a Arturem Bretanii odbywa się w Angers wPaździernik 1424. Arthur de Bretagne zostaje w tym samym roku gubernatorem Berry (1424-1426). Richemont przyjmuje miecz konstabla podarowany mu przez króla w Chinon ,7 marca 1425. Umowa była jednak krótkotrwała. Orszak Karola VII stara się służyć Richemontowi wraz z królem. Na początku 1426 roku Richemont dołączył do Jana V w Bretanii, aby ponownie bawić się w rekrutację, zanim bez powodzenia oblegał Anglików w Saint-James de Beuvron , niedaleko Avranches . Druga porażka wojsk dowodzonych przez Richemonta w Bas-Courtils podczas strajków Mont-Saint-Michel sprawiła, że Jan V stał się bardziej ostrożny. Zabronił swojemu bratu zapuszczać się z powrotem do szlachty bretońskiej dla takich małych firm.

Roztropność Jana V i anglo-burgundzkie postępy dyplomatyczne osłabiły pozycję Richemonta u Karola VII . Trudno mu werbować wojska w Bretanii i nie może już pośredniczyć między Karolem VII a Burgundią. Pozbawiony renty konstabla Richemont musiał zadowolić się toczeniem bitew drugiej kategorii pod Parthenay i Fontenay-le-Comte . W 1427 r. otrzymał zwierzchnictwo Partenaju : ludność miasta była wówczas bardzo szybko wrogo nastawiona do nowego gubernatora, który wzmocnił obronę zamku od strony miasta, a także przystosował fortyfikacje miejskie do artylerii , budując „bulwar artyleryjski”.

W Luty 1427, przy wsparciu Yolande d'Aragon i Georges'a de La Trémoille , aresztuje i zabija Piotra II de Giac , ulubieńca króla , który plądrował skarb korony i zachęcał radę królewską do kosztownej i katastrofalnej wojny. Ale wwrzesień 1428La Trémoille otrzymuje hańbę Richemonta.

Anglicy robią niepokojące postępy. Po zajęciu Laval i Le Mans wojska hrabiego Salisbury posuwają się w kierunku Orleanu . WPaździernik 1428, zobowiązują się oblegać to miejsce. Karol VII odmawia, mimo naglącej sytuacji, odwołania Richemonta. Hańba konstabla trwała nadal. Wysłanie pomocy do Orleanu postanawia Richemont uchylić królewskie dyrektywy, które mają na celu usunięcie go z biznesu. Po zebraniu wojsk w Bretanii konstabl rozpoczyna swój marsz. To właśnie podczas swojej jazdy dowiedział się o zniesieniu oblężenia Orleanu (skuteczne na8 maja 1429) i zdobycie Jargeau przez armię francuską. Podejście Richemonta sieje kłopoty w armii francuskiej. Po konsultacji z kapitanami Joanna d'Arc postanawia zaakceptować jego przybycie. Węzeł znajduje się niedaleko Beaugency . Ścigani i pokonani pod Patay i Beaugency Anglicy stracili wielu swoich przywódców. Anglik John Talbot zostaje wzięty do niewoli. Mimo zwycięstwa Richemont otrzymuje rozkaz powrotu, a twierdze zamykają mu drzwi na jego drodze.

Przywiązany do sprawy francuskiej, choć wciąż w niełasce, Richemont udał się do walki w Normandii , zmuszając Anglików do podzielenia swoich sił. Prowadził także prywatną wojnę przeciwko La Trémoille.

W 1432 roku, podczas oblężenia Pouance przez swego brata Jana V , księcia Bretanii, zgodził się walczyć u boku Anglików, ale udało mu się wynegocjować traktat umożliwiający zakończenie oblężenia przed upadkiem miasta.

Podpisał efemeryczny pokój z La Trémoille in Marzec 1433 ; w czerwcu tego samego roku Jan II de Rosnyvinen próbuje zamordować La Trémoille z rozkazu Richemonta, ale tylko nieznacznie rani swój cel. Richemont następnie porwał La Trémoille'a i uwięził go w Château de Montrésor  ; Karol VII nie interweniuje, a Richemont odzyskuje stanowisko konstabla.

Zwycięskie kampanie

Od teraz bretońscy konstablowie będą błyszczeć w Île-de-France i Normandii. Na początku 1434 roku, niedaleko Sillé-le-Guillaume , potężne siły mierzą się z Anglikami . WLipiec 1434Richemontowi udaje się wznieść oblężenia Laon i Beauvais . Następnie udał się do Szampanii i Lotaryngii . Świadomy obrotu wydarzeń książę Burgundii Filip le Bon rozpoczął ze swej strony zbliżenie z królem Karolem VII . Wwiosna 1435, bretońscy kapitanowie, z rozkazu konstabla, zaskakują angielski garnizon Saint-Denis i udaje im się tam tymczasowo osiedlić. Aby jednak wyrzucić Anglików z Paryża , trzeba tam zostać na dłużej.

8 marca 1436, Karol VII mianuje Richemonta generała-porucznika w Île-de-France , Normandii , Szampanii i Brie , z zadaniem odbicia Paryża. Otrzymawszy wsparcie wojsk burgundzkich, Anglicy zostają zepchnięci pod bramy stolicy. 13 kwietnia 1436Richemont prezentuje się pod murami miasta . Miasto jest w pełnym rozkwicie. Ofiary ludowej furii paryżan, Anglicy musieli schronić się w Bastylii Saint-Antoine . 15 kwietniagarnizon się poddał. Zdobycie Paryża jeszcze bardziej umacnia pozycję Richemonta u Karola VII , zwłaszcza że w Île-de-France wyróżnili się Bretończycy Constable'a obok wielkich francuskich kapitanów, Dunois , La Hire i Poton de Xaintrailles .

Czasami pojawiają się zazdrości, jak podczas oblężenia Montereau w 1437 r., kiedy kronikarz donosi, że Francuzi obawiają się, że Bretonowie zajmą miasto przed nimi.

W 1437 wraz z Pierre de Rieux zdobył Pays de Caux . Wlipiec 1439, Richemont i jego kapitanowie, Pierre de Rostrenen , Tugdual de Kermoysan i Jean Budes , rozpoczynają oblężenie Meaux , jednej z najsilniejszych twierdz w królestwie. Meaux spada?12 sierpniapo nieodpartej ofensywie. Szkocki rycerz o imieniu Thomas de Huston, od Girvan regionu , który przyszedł do walki z języka angielskiego we Francji w imieniu Auld Alliance , był pierwszym aby wejść do oblężonego miasta Meaux. Do tego aktu13 czerwca 1466 rotrzymał w drodze darowizny od króla posiadłość - zamek i ziemię - Torcy . Strażnik tego miejsca powierza Olivierowi de Coëtivy konstabl Richemont, który wraca do Paryża, by odnaleźć króla. W następnych miesiącach Richemont przystąpił do reorganizacji armii, inaugurując długą serię rozporządzeń. W 1441 r. zdobycie Pontoise położyło kres odbiciu Île-de-France.

W 1440 roku tzw. bunt praski próbował się go pozbyć. W 1442 wyprawa Tartas dała konstablowi możliwość prawdziwego pokazu siły w Guyenne i Gaskonii .

Na poziomie osobistym, Richemont zawarł drugie małżeństwo z Jeanne d'Albret przed wstąpieniem do Wielkiej Brytanii w grudniu, aby zobaczyć Franciszka I st Brittany , nowego księcia, swojego siostrzeńca, aby włamać się do jego dobrego miasta Rennes .

Zawarte w 1443 r. rozejmy w Tours pozwalają konstablowi usunąć niebezpieczną drogę z królestwa i kontynuować reformy wojskowe w imieniu Karola VII . Przywrócono dyscyplinę w wojsku, aw 1445 r. utworzono armię stałą, kompanie ordynacyjne (dziś żandarmi ).

W Marzec 1449, rozejmy zostają zerwane, gdy książę Bretanii, natychmiast wspierany przez Karola VII , podejmuje się odbić Fougères , wpadający w ręce François de Surienne , francuskiego kapitana na żołd Anglików. W Rennes zbierają się wojska bretońskie. Rozpoczyna się kampania w Normandii. Cele są ustalone. Dunois dowodzi armią francuską, która jest zatrudniona w Rouen. Na początku września Bretończycy opuszczają Dol i ruszają w kierunku Le Mont-Saint-Michel . Coutances i Saint-Lô zostają zabrani . W październiku konstabl rozpoczął oblężenie Gavray , jednego z najlepiej bronionych miejsc w Cotentin . 15 kwietnia 1450Bretończycy z konstabla interweniują w decydujący sposób u boku wojsk francuskich i ratują bitwę pod Formigny . Jest architektem zwycięstwa Formigny15 kwietnia 1450gdzie wspaniale walczył z Anglikami, wyjechał z Normandii: ostrzeżony przez Clermonta przed angielskim zagrożeniem, dotarł przez Dol, Granville, Coutances, a następnie Saint-Lô i udał się do Trévières, a następnie Formigny z około 1500 jeźdźcami. Towarzyszy mu hrabia de Laval i marszałek de Lohéac. Po przybyciu do Formigny przejmie dowodzenie nad całą armią. Od tej chwili nie można zatrzymać odbicia Normandii. Chory, książę Bretanii, François I er , musi porzucić Richemont pojedynczej kampanii w Normandii . Wraz z królem Bretoni oblegają Caen . Wlipiec 1450, konstabl otrzymuje klucze do miasta. W Cherbourgu zadanie było trudniejsze i zginęli tam dzielni bretońscy kapitanowie, w tym Tugdual de Kermoysan. Pod koniec kampanii Karol VII powierzył Richemontowi zarządzanie prowincją.

Z tego powodu rekonkwista Guyenne , która oznacza koniec działań wojennych wojny stuletniej, odbywa się bez niego. W 1453 roku Bretończycy służyli w Castillon , już nie pod rozkazami odłożonego w ten sposób konstabla, ale pod dowództwem młodego François , hrabiego Etampes .

Afera Gillesa de Bretagne

24 kwietnia 1450, Olivier de Méel , były giermek Artura w 1442 roku, morduje Gillesa de Bretagne , przedstawiciela stronnictwa proangielskiego w księstwie. Gilles, syn księcia Jeana V Bretanii , jest bratankiem Arthur i brat Duke François I st Brytanii . Po dokonaniu morderstwa Olivier de Méel uciekł do Francji i znalazł azyl w Château de Marcoussis . Został porwany tam, na ziemi francuskiej, przez dwóch panów Artura, który zostanie wykonany w Vannes na8 czerwca 1451, co wywołuje konflikt z królem Francji.

Artur III , książę Bretanii

22 września 1457Arthur de Richemont widzi swój drugi bratanek Piotr II z Wielkiej Brytanii , następca François I st Wielkiej Brytanii z kolei znikają. To zniknięcie czyni go nowym księciem Bretanii . Pod koniec krótkiego trzynastomiesięcznego principate zmarł z kolei, pozostawiając księstwo swemu bratankowi, Franciszkowi II Bretanii , najstarszemu synowi Ryszarda Bretanii .

On umarł na 26 grudnia 1458. Jego ciało jest pochowane w kościele kartuzów w Nantes . Jego grób, zbudowany przez Katarzynę Luksemburską, zarządza herbami Bretanii i Luksemburga. Szczątki te zostają następnie przeniesione do kaplicy Saint-Clair, do katedry w grobowcu Franciszka II w 1817 roku.

Artur III i hołd

On płaci nieprzestrzegania lojalny hołd królowi Francji w Bretanii. Przy okazji zaproszenia króla , by udał się jako par francuski do Montargis na proces księcia Alençon , oświadcza listem datowanym .11 maja 1458 : „Zawsze służyłem Karolowi i jego królestwu; Jestem konstablem i jako taki jestem zobowiązany do wykonania rozkazów króla, ale nie jako książę Bretanii. Nie jestem rówieśnikiem Francji, ponieważ moje księstwo nigdy nie było częścią królestwa i nie jest to jego rozczłonkowanie; a żeby nie narażać na szwank niezależności moich poddanych, nie pojawię się w Montargis ani gdzie indziej. "

Wesela

Żonaty trzykrotnie, nie ma prawowitego potomstwa:

  1. 10 października 1423w Dijon , Małgorzata de Bourgogne , córka Jeana sans Peur , księcia Burgundii i Małgorzaty Bawarskiej , wdowa po Ludwiku de Guyenne (1397-1415), delfin francuski;
  2. 29 sierpnia 1442w Nérac , Jeanne II d'Albret (1425-1444), hrabina Dreux , córka Karola II d'Albret i Anny d'Armagnac  ;
  3. 2 lipca 1445Katarzyna (zmarł 1492), córkę Pierre I er Luksemburg-Saint-Pol , hrabiego Saint-Pol i Brienne, a Margaret od Baux .

Potomkowie legitymowani przez króla

Pozostawił jednak córkę Jacquette de Bretagne , która poślubiła Artusa Brécarta , dziedzica księcia Bretanii Artura III , konstabla Rennes i kapitana Mervent , Coudray-Salbart i Saint-Aubin-du-Cormier  ; została usankcjonowana przez króla Francji Karola VII , jej matka pozostała nieznana:

" W wrzesień 1443Jacquette de Bretagne , naturalne córka Arthura III , bękart Richemont, usankcjonowane przez listów od króla Karola VII Francji dany Saumur bez finansów, był żonaty na15 stycznia 1438 rdo Artusa Brécarta , giermka jego ojca. Artur III dał jej, poślubiając ją, sto funtów renty, którą odkupił w darze z tronu Brehat na9 stycznia 1451. Artus Brécart , został kapitanem Mervent , następnie Saint-Aubin du Cormier i Coudray-Salbart, listami z8 października 1457, do którego książę Artur III, jego teść, dodał roczną emeryturę w wysokości sześćdziesięciu koron1 st listopad 1457, oraz innymi literami z 15 grudnia 1457potwierdził go w posiadaniu i własności ziemi Brehat . Ich syn François Brécart , sieur de l'Isle de Brehat, został wysłany do Anglii w miesiącuLipiec 1491przez księżną Annę , aby wezwać króla Anglii Henryka VII do wysłania mu pomocy ”

W tym czasie châtellenie de Bréhat stanowiło 100 funtów dochodu.

„Odbiornik przeprasza za liczenie Brehat za dochód , ponieważ powiedział pan podarował go Artus Brecart. Izba rachunkowa, której przedłożono tę relację, zweryfikowała listy darowizn, które są datowane19 grudnia 1449i kazał ich obszernie wpisać w tym sprawozdaniu. Twierdzą, że hrabia Richemont obiecał Jacquette de Bretagne, jego naturalną córkę, poślubioną wspomnianemu Brecartowi, rentę w wysokości 100  funtów i że na podstawie wspomnianej renty daje jej wyspę Brehat wraz ze swoimi mieszkaniami i zależnościami, wraz z rezerwat źródła na czele Lanvollon. Widzimy w tej relacji także ratyfikację księcia Bretanii  ” .

Posiadacze praw i tytułów Jacquette de Bretagne, jego potomkowie: rodziny Rochedec, następnie Balavenne de Kerlan-Lestrézec i Balavenne de Leshildry i Kernonen, alias Balavoine, negocjują z księciem Penthièvre Sébastien de Luxembourg , wicehrabią de Martigues , zamiana szlachty Bréhat na zestaw szlachty znajdującej się w parafiach Tréméloir , Pordic i Plérin . Z powodu śmierci księcia Penthievre w 1569 roku, negocjacje między rodziną Balavenne i spadkobierców Penthievre Duke kontynuowane aż do końca XVI th  wieku, kończąc pod regencji Louis XIII , za zgodą danego królowa Maria Medycejska do cesji praw własności przysługujących spadkobiercom Jacquette de Bretagne na rzecz Korony Francuskiej , za opłatą kwot pobranych ze Skarbu Państwa.

Znani Giermkowie

Upamiętnienie i kolejne wyroki

Tytuł

Uwagi i referencje

  1. Léon Mirot, „Wokół pokoju Arras (1414-1415)” , Paryż, Biblioteka szkoły czarterów, Librairie Alphonse Picard et fils,1914, t.  75.
  2. Denis Lalande, Jean II le Meingre, dit Boucicaut (1366-1421): studium bohaterskiej biografii , Genewa, Librairie Droz,1988.
  3. Anne-Cécile Gilbert, „Marguerite de Bourgogne, księżna Guyenne, a następnie hrabina Richemont, kobieta wpływowa? », W Eric Bousmar, Jonathan Dumont, Alain Marchandisse i Bertrand Schnerb (red.), Kobiety władzy, kobiety-polityki w ostatnich wiekach średniowiecza i w okresie pierwszego renesansu , Bruksela, De Boeck, coll.  „Biblioteka średniowiecza”,2012.
  4. Anne-Cécile Gilbert, Słownik kobiet starożytnej Francji. ,2012, „Marguerite Burgundii”.
  5. Jean Duquesne, Słownik gubernatorów prowincji w ramach Ancien Régime , Paryż, Éditions Christian, 2002, s.  140 ( ISBN  2864960990 ) .
  6. Maria Cavailles, Marie-Pierre Baudry, "Miasto Parthenay ciąży" w Gilles Blieck, Philippe Contamine Nicolas Faucherre ... [et al.] Murami miasta, XIII TH  -  XV th  stulecia , Paryż, edycji CTHS , 1999, s.  18 ( ISBN  2-7355-0378-X ) .
  7. EH Félix, Topograficzna, polityczna, fizyczna i statystyczna historia departamentu Seine-et-Marne , 1836, s.  337 ( [ przeczytaj online ] ).
  8. "  Exit - TORCY  " na stronie SNCF (dostęp na 1 st listopada 2011 ) .
  9. „  Torcy: Histoire  ” , na jardinsdulac.free.fr (dostęp 22 października 2011 ) .
  10. Jean-Charles-Léonard Simonde Sismondi, Historia Francuzów , [ czytaj online ] , s.  510 .
  11. Delanoue, Armand, Saint Donatien i Saint Rogatien z Nantes , Nantes, Lanoë-Mazeau, Dugas,1904, 315  pkt. ( czytaj online ) , s.  134-151.
  12. Alexandre Mazas, Żywoty wielkich francuskich kapitanów średniowiecza - Artur z Bretanii, hrabia Richemont, konstabl Francji , tom 6 , 1828, s.  356 ( [ przeczytaj online ] ).
  13. Ojciec Anselme , tom 1 , s.  461 .
  14. Archiwa departamentalne Loire-Atlantique, seria E 155.
  15. Wyciąg z raportu Pierre'a Haloreta, syndyka Goello, dla hrabiego Richemont , pana Parthenay, konstabla Francji, od7 grudnia 1450 aż do 8 maja 1452 (Archiwum departamentu Loire-Atlantique, E 1309, 28 marca 1449. Ratyfikacja przez księcia Bretanii François cesji wyspy Brehat dokonanej przez Artura z Bretanii, hrabiego Richemont, konstabla Francji, Jacquete, jego naturalnej córce, poślubionej Artusowi Brécartowi . W załączeniu listy uwierzytelniające wspomnianej Jacquette nadane mu przez króla w Inwrzesień 1443 (Archiwum departamentalne Loire-Atlantique, E 1309, zdarzenie: legitymacja) wrzesień 1443Saumur ).
  16. Saint Brieuc, Archiwa departamentalne Côtes-d'Armor: Bréhat Série E 1309.
  17. Saint Brieuc, Archiwa departamentalne Côtes-d'Armor: Tréméloir E 1392.

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne