Martin de Tours Christian Saint | |
Św. Marcin dzielący swój płaszcz z żebrakiem (1531), Lizbona , Muzeum Calouste Gulbenkiana . | |
biskup , cudotwórca , apostoł Galów | |
---|---|
Narodziny | 316 Sabaria (lub Savaria) z Panonii (obecnie Szombathely , Węgry ) |
Śmierć |
8 listopada 397 (81 lat) Candes-Saint-Martin |
Imię i nazwisko | Martinus |
Inne nazwy | Święty Marcin (z Tours ) |
Czczony w | Bazylika św. Marcina w Tours |
Czczony przez | Chrześcijanie |
Przyjęcie | 11 listopada |
Święty patron | Podkuwacze , policjanci , komisarze sił zbrojnych , żołnierze , Papieska Gwardia Szwajcarska |
Saint- Martin z Tours , również o imieniu Martin Miłosiernego , lub nawet Saint Martin des Champs (które doprowadziły do nazwy różnych obiektów religijnych), urodzony w Imperium Rzymskiego , a dokładniej w Savarii w rzymskiej prowincji w Panonii (present- dzień Węgry ), w 316 i zmarł w Candes , w Galii, dnia8 listopada 397Jest jednym z głównych świętych chrześcijaństwa i najbardziej znanym z biskupów z Tours z Gregoire de Tours .
Jego życie znane jest głównie z Vita sancti Martini ( Życie św. Marcina ) napisanej w latach 396-397 przez Sulpice-Sévère , który był jednym z jego uczniów. Oddanie Marcinowi manifestuje się poprzez relikwię , płaszcz lub kapę Marcina - którą dzieli z mrozem wydziedziczonym. Od V -tego wieku, kult martinien wyników w hagiograficznych cyklu, czyli seria kolejnych zdjęć kronikę poczynania świętego.
On wprowadził monastycyzm w Środkowym Galii , Martinian monastycyzmu zakotwiczone wokół Loire , natomiast Lérinien i Cassianite monasticisms opracowany w południowej Galii.
Jego kult rozprzestrzenił się na całą Europę Zachodnią, od Włoch, potem zwłaszcza w Galii, gdzie został patronem dynastii Merowingów i Karolingów .
Bardzo wiele kościołów objętych patronatem martynińskim w całej Europie zostało założonych w różnych datach. Święty Marcin jest jednym z drugorzędnych patronów Francji . Jest patronem w szczególności Tours , Buenos Aires , Rivière-au-Renard , Vevey , katedry w Moguncji , Utrechcie , Lukki i bazyliki San Martino . Dawniej obchodzony 4 lipca (konsekracja biskupia w 371 r. ), św. Marcin obchodzony jest dziś 11 listopada (pogrzeb w 397 r .). W Niemczech obchodzony jest w Dzień Świętego Marcina , zwany także Saint Martin le boillant lub Saint Martin latem .
Jego biografia wywodzi się głównie z Vita sancti Martini ( Życie św. Marcina ) napisanej w latach 396-397 przez Sulpice-Sévère , opowieści, która wkrótce stała się na wiele wieków archetypem podziwianym i często naśladowanym w zachodniej hagiografii . Następnie Sulpice dodaje listy, w szczególności przywołujące śmierć Marcina, oraz kolejną książkę, Galla czyli Dialogi o cnotach Marcina , zbiór cudów dokonanych przez świętego. Z literaturą hagiograficzną należy obchodzić się ostrożnie: częściowo legendarna i archetypowa, zawiera jednak elementy wybitnie historyczne.
W V TH i VI th stulecia Paulin z Perigueux i Wenancjusz Fortunat zwiększyć chwałę gest Martinian pisząc obrócić Vita Sancti Martini wierszem, Grzegorz z Tours opowiadających początki jego kultu w książce Od virtutibus Sancti Martini (cuda Święty Marcin).
Według Historii Franków przez Grzegorza z Tours , Martin urodził się w roku 316 w Panonii , w mieście Sabaria, obecnego miasta Szombathely na Węgrzech. Z drugiej strony, według Sulpice-Sévère urodził się w 336 r. , co jest mniej zgodną datą wśród historyków: hagiograf wprowadza późniejszą datę prawdopodobnie w celu skrócenia czasu służby wojskowej Martina, długiej kariery w wojsku, zakazującej dostęp do wysokiej funkcji kościelnej i trudno jest pogodzić się z wolą jego biografa, aby przedstawić go jako exemplum .
Jego ojciec był trybunem wojskowym z cesarstwa rzymskiego , czyli starszy oficer administracji armii (to chyba nie przypadek, że Martin nazwa oznacza poświęcony Marsie. », Mars jest bogiem wojny w Rzymie). Martin podąża za ojcem do Pawii (w północnych Włoszech ), kiedy ten zostaje tam przeniesiony. W szkole dziecko prawdopodobnie ma kontakt z chrześcijanami w tym czasie naznaczonym rozwojem chrześcijaństwa . W wieku około dziesięciu lat chciał nawrócić się na tę religię, ponieważ czuł pociąg do służby Chrystusowi.
Jako syn sędziego wojskowego Martin podąża za ojcem przez zadania garnizonowe; jest, że tak powiem, dziedzicznie związany z karierą ojca, oddaną kultowi cesarskiemu . Ten ojciec jest zirytowany, widząc, jak jego syn zwraca się do nowej wiary: kiedy ustawowy wiek do werbunku wynosi siedemnaście lat, zmusza swojego piętnastoletniego syna do wstąpienia do wojska. Jest prawdopodobne, że Marcin dał się przekonać, aby nie zaszkodzić pozycji społecznej rodziców, tak silne jest jego chrześcijańskie powołanie.
Pozostaje jednak prawdą, że Martin nie wchodzi do rzymskiej armii jako zwykły żołnierz: jako syn weterana ma stopień cyrratora z podwójną pensją. Circitor jest odpowiedzialny za prowadzenie nocnego patrolu i inspekcji posterunki garnizon. Młody człowiek miał wówczas niewolnika , ale według jego hagiografów traktował go jak własnego brata.
Scena charytatywna Martina, najsłynniejsza w Vita Sancti Martini Sulpice-Sévère , jest częścią legendy hagiograficznej.
Przydzielony do Galii , do Amiens , pewnego zimowego wieczoru 334, legionista Marcin podzielił się swoim płaszczem ( chlamys ; płaszcz wojskowy z prostokątnego kawałka wełny) z osobą wydziedziczoną, zmarzniętą z zimna, bo już nie miał już zapłaty. hojnie rozdając swoje pieniądze. Odciął płaszcz, a przynajmniej podszewkę swojej pelisy: płaszcz należał do wojska, ale każdy żołnierz mógł na własny koszt podszyć go od wewnątrz materiałem lub futrem. Następnej nocy Chrystus ukazał mu się we śnie ubrany w ten sam kawałek płaszcza. Miał wtedy 18 lat. Resztę jego płaszcza, zwaną peleryną, umieszczono później, ku czci wiernych, w pomieszczeniu, którego nazwa pochodzi od słowa kaplica ( po włosku cappella , po angielsku kaplica , po niemiecku Kapelle ).
To także czas, kiedy przygotowują się wielkie najazdy germańskie; że barbarzyńcy są u bram imperium; już od dawna milicje pomocnicze legionów składały się z najemników pochodzenia germańskiego. WMarzec 354Martin bierze udział w kampanii nad Renem przeciwko Alamanom w Civitas Vangionum w Nadrenii ; jego przekonania religijne zabraniały mu przelewania krwi i odmówił walki. Aby udowodnić, że nie jest tchórzem i wierzy w opatrzność i boską ochronę, oferuje służenie jako ludzka tarcza . Jest przykuty łańcuchami i wystawiony na działanie wroga, ale z jakiegoś niewyjaśnionego powodu barbarzyńcy domagają się pokoju.
Według Sulpice-Sévère Martin służył jeszcze dwa lata w armii, elitarnej jednostce Gwardii Cesarskiej, której był członkiem przez 20 lat; to sprowadziłoby łączny czas jego służby do 25 lat, legalny czas trwania w korpusie pomocniczym armii rzymskiej, następnie został ochrzczony w Wielkanoc, jeszcze w garnizonie w Amiens ; ten okres jest czasem przejściowym, końcem jednego panowania i początkiem drugiego panowania, w którym wszyscy, nawet żołnierze, są przeniknięci nowymi ideami.
W 356 , mogąc opuścić armię, udał się do Poitiers, aby dołączyć do Hilaire , biskupa miasta od 350 roku . Hilary jest w tym samym wieku co on i podobnie jak on należy do arystokracji , ale przyjął wiarę chrześcijańską późno i jest mniej zwrócony ku umartwieniu, a bardziej intelektualny; jednak lubił tego człowieka, więc postanowił do niego dołączyć.
Jego status byłego wojownika uniemożliwia Marcinowi zostanie księdzem ; odmawia również funkcji diakona, którą mu zaoferował biskup . Martin, jak miracle- robotnic proroków Eliasza i Elizeusza, podana jest moc cudotwórca - on ożywia zmarłego i wykonuje liczne uzdrowienia - w połączeniu z tym dla egzorcysty . Podczas tej samej podróży spotyka Diabła.
W rejonie Alp pewnego dnia zostaje zaatakowany przez bandytów. Jeden ze złodziei pyta go, czy się boi. Martin odpowiada, że nigdy nie miał tyle odwagi i żałuje zbójców. Zaczyna im wyjaśniać ewangelię. Złodzieje go uwalniają, a jeden z nich prosi Martina, aby się za niego pomodlił.
Chrześcijaństwo jest wtedy rozdarte przez prądy myśli, które walczą ze sobą brutalnie i fizycznie; gdy arianie są uczniowie księdza, Ariusza , który zaprzecza, że Chrystus jest Bogiem, Syn Boga, w przeciwieństwie do Trynitarzy z Kościołem prawosławnym ; w tym czasie arianie mieli bardzo duży wpływ na władzę polityczną. Podczas gdy Hilaire, trynitarz, ofiara swoich politycznych i religijnych wrogów, popada w niełaskę i zostaje wygnany, Martin zostaje ostrzeżony „we śnie”, że musi dołączyć do swoich rodziców w Ilirii , aby ich nawrócić. Udaje mu się nawrócić matkę, ale ojciec pozostaje obcy jego wierze ; ta pozycja może być zresztą tylko taktyczna, ojciec stara się bronić swojego uprzywilejowanego statusu społecznego.
W Ilirii to wiara ariańska jest wiarą dominującą, a Marcin, który jest żarliwym przedstawicielem wiary trynitarnej, bez wątpienia musi toczyć gwałtowne spory z arianami, ponieważ jest publicznie biczowany, a następnie wydalony. Uciekł i schronił się w Mediolanie , ale tam też dominowali arianie i Martin został ponownie wygnany. Wycofał się z księdzem na bezludną wyspę Gallinara , niedaleko portu Albenga, i żywił się korzeniami i dzikimi ziołami. Martin przypadkowo otruł się ciemiernikiem i prawie umarł.
W 360 , z kanonów Soboru Nicejskiego , że Trynitarzy ostatecznie odzyskali wpływy polityczne i Hilaire odzyskał biskupstwa. Martin zostaje poinformowany i wraca do Poitiers .
W wieku 44 lat osiedlił się w 361 w posiadłości gallo-rzymskiej, którą wskazał mu Hilaire w pobliżu Poitiers. Marcin stworzył tam małą pustelnię , której tradycja umieszcza 8 km od miasta: opactwo Ligugé , do którego dołączają uczniowie. Tam stworzył pierwszą wspólnotę mnichów zlokalizowaną w Galii . Ten pierwszy klasztor przez dziesięć lat był miejscem działalności ewangelizacyjnej Marcina. Dokonał pierwszych cudów iw ten sposób dał się poznać pospólstwu jako święty człowiek.
W 371 w Tours , biskup w miejscu Lidoire właśnie umarł; mieszkańcy chcą wybrać Martina, ale on wybrał inną drogę i nie aspiruje do biskupstwa. Mieszkańcy zatem usuwają go i ogłaszają biskupem4 lipca 371bez jego zgody; Martin poddaje się, myśląc, że jest to niewątpliwie wola boska (identyczny przypadek przymusu w obliczu braku zgody wystąpi ponownie w 435 dla Eucher de Lyon ).
Inni biskupi nie lubią go zbytnio, ponieważ ma żałosny wygląd z powodu umartwień i nadmiernych niedostatków, jakie sobie wyrządza, nosi rustykalne i szorstkie szaty.
Teraz, nawet jeśli jest biskupem , w żaden sposób nie zmienia swojego stylu życia. Stworzył nową pustelnię 3 km na północny wschód od murów miejskich: stąd pochodzi Marmoutier z reguły ubóstwa, umartwienia i modlitwy . Mnisi muszą ubierać się w szorstkie tkaniny na wzór św. Jana Chrzciciela, który był ubrany w sierść wielbłąda. Kopiują rękopisy , łowią ryby w Loarze ; ich życie jest bardzo zbliżone do tego, co można przeczytać w Ewangeliach o życiu pierwszych apostołów , do jaskiń kryjących się na zboczach domostw troglodytów nad Loarą, w których odizolowani są mnisi pustelnicy .
Klasztor zbudowany jest z drewna; Marcin mieszka w drewnianej chacie, w której odrzuca „diaboliczne objawienia i rozmawia z aniołami i świętymi” : jest to życie złożone z męskiej i wojskowej odwagi które Marcin narzuca swojej społeczności.
Wszyscy wędrują przez wieś pieszo, na osłach i nad Loarą ; ponieważ Marcin jest zawsze eskortowany przez swoich mnichów i uczniów, prawdopodobnie w dużej mierze ze względów bezpieczeństwa, ponieważ nie omieszka podróżować bardzo daleko od Tours . Gdzie indziej władza biskupa ogranicza się do murów miejskich, z Marcinem opuszcza mury i wnika w głąb lądu. Wydaje się, że Marcin dużo podróżował po terytorium Galii ; tam, gdzie nie mógł iść, wysłał swoich mnichów .
W tym czasie wieś była pogańska , więc podróżował przez nie niszcząc świątynie i bożki . Na przykład ma ściętą świętą sosnę .
Skutecznie przemawia do chłopów, wymuszając szacunek przykładem i odmawiając przemocy. Głosi słowem i siłą, umie przemawiać do najmłodszych i cudownie posługuje się psychologią, znając codzienne realia i używając prostych przypowieści, które zwykli ludzie rozumieją, tak jak to czynił Chrystus: tak mówi o strzyżone owce „aby wypełniły przykazanie ewangelii oparte na dzieleniu się” .
Zastąpił pogańskie świątynie kościołami i pustelniami, a rozumiejąc bardzo dobrze człowieka ze wsi i jego potrzeby, dał sobie środki do nawrócenia go, gdy wiara chrześcijańska była jeszcze zasadniczo miejska. Według Grégoire de Tours założył parafie Langey , Sonnay , Amboise , Charnisay , Tournon i Candes .
Marmoutier służy jako ośrodek szkoleniowy dla ewangelizacji i duchowej kolonizacji wsi; jest to zasadniczo pierwsza podstawa propagowania chrześcijaństwa w Galii .
Martin de Tours jest obecny w Trèves, kiedy biskupi Hiszpanii Hydace (es) i Itace proszą cesarza Maksyma o potępienie Pryscyliana . Ten jest skazany (ze względów cywilnych) na szefa magii. Wraz z Ambrożym z Mediolanu (oddelegowanym przez młodego cesarza Walentyniana II ), Marcin prosi o ułaskawienie dla Priscillian. Chociaż Ambrose, zagrożony śmiercią przez cesarza, nie popiera go, Martin uzyskuje, że uczniowie Prisicilliana nie są ścigani. Papież Sirice wypowiada się przeciwko procedurom Maxima.
Następnie Marcin z Tours nadal odmawiał udziału w zgromadzeniach biskupich, co z jego wysiłkami ratowania Pryscyliana przed śmiercią uczyniło go podejrzanym o herezję. Cesarz Teodozjusz I po raz pierwszy ogłosił nieważne decyzje Maxime w tej sprawie; Ithace zostanie obalony kilka lat później, a Hydace zrezygnuje ze swojego urzędu.
Marmoutier miał 80 braci mieszkających we wspólnocie, w większości z arystokracji , co pozwoliło Marcinowi cieszyć się wielkimi wpływami i być przyjmowanym przez samych cesarzy. Istnieje teraz współudział między cesarzami i biskupami, między władzą nowej wiary a władzą polityczną. Ale to nie przeszkadza Marcinowi przy stole cesarskim, aby najpierw służyć księdzu, który mu towarzyszy, i wyjaśniać, że kapłaństwo jest wspanialsze niż cesarska purpura.
Pewnego dnia, widząc łowiące ptaki walczące o ryby, wyjaśnia swoim uczniom, że demony konkurują w ten sam sposób o dusze chrześcijan. W ten sposób ptaki przyjęły imię biskupa; to są zimorodki .
W wieczór jego życia wymagana była jego obecność, aby pojednać duchownych w Candes-sur-Loire , na zachód od Tours; pilna potrzeba jedności Kościoła sprawia, że mimo podeszłego wieku postanawia tam pojechać. Jego interwencja zakończyła się sukcesem, ale następnego dnia, wyczerpany tym życiem żołnierza Chrystusa, Marcin zmarł w Candes, pod koniec jesieni,8 listopada 397na łożu z popiołu, gdy umierali święci mężowie; spór między Poitevins i Tourangeaux , jego szczątki zostają skradzione przez tego ostatniego, który zgodnie z lokalną tradycją ukradłby jego ciało, przepuszczając je przez okno. Sprowadzają go z powrotem w gabarre nad Loarą do Tours, gdzie zostaje pochowany 11 listopada na chrześcijańskim cmentarzu poza miastem po postoju w miejscu, gdzie tradycyjnie zostanie zbudowana kaplica Petit-Saint-Martin . Jego grób staje się więc popularnym w całym kraju miejscem pielgrzymek . Według Grégoire de Tours biskup Brice (łac. Brictius) zlecił wybudowanie w 437 roku drewnianego budynku na grób i płaszcz ( kapę ) Marcina, zwaną z tego powodu kaplicą. Dostrzegając wpływ tego sanktuarium, biskup Perpétuus zlecił wybudowanie pierwszej bazyliki św. Marcina, w której mieści się grób Marcina, którego poświęcenie odbyło się 4 lipca 470 r .
Legenda głosi, że kwiaty zaczęły kwitnąć w połowie listopada, kiedy jego ciało przepłynęło nad Loarą między Candes i Tours. To zdumiewające zjawisko zrodzi wyrażenie „ lato św. Marcina ”. Jego następcą jest Brice , jeden z jego uczniów. Poświęcono mu kościół w Ronse , mieście w Belgii ( prowincja Flandria Wschodnia ).
Wczesnym V th century, Saint-Brice ( 397-444 ), następca patrona martinien do biskupa Tours , mimo wyraźnego pragnienia zaćmienie te ostatnie, w rzeczywistości nie najmniej zbudować bazylikę w miejscu grobu jego poprzednik. Następnie rozkaz Brice'a de Tours, aby zbudować budowlę sakralną, pozwala „powiązać ją z kultem św. Marcina” .
Chociaż głosił ewangelię na wsi, a Sulpice-Sévère uczyniła go równym apostołom, nie wydaje się, żeby organizował swoją akcję . Jego grób został szybko naznaczony wzniesieniem małego oratorium, zastąpionego przez kolegiatę w 818 r., przebudowaną i powiększoną po najazdach wikingów w 1014 r., a następnie przez Hervé de Buzançay po wielkim pożarze w Tours w 1203 r.: bazylikę św. Wycieczki z obsługą 200 kanoników regularnych. Było to miejsce pielgrzymek, którym sprzyjało istnienie podwójnego ambulatorium i wystawa kości świętego, wytropionych przez opiekę Karola VII w 1424 roku na złoto. Stopniowo jednak niezadowolenie i zrujnowany lokal pogłębiały się. zniszczeń w czasie wojen religijnych, w szczególności hugenotów w 1562 r., spowodowało zawalenie się sklepienia w 1797 r. i decyzję o wyburzeniu bazyliki na początku XIX w. i wierceniu nowych ulic, co pozostawiło na miejscu jedynie wieże zegara i Karola Wielkiego , który sam zawalił się w 1928 roku. Niemniej jednak nowa bazylika, mniejsza (i ustawiona prostopadle), została przebudowana w latach 1886-1924 w krypcie, w której znajduje się grób świętego.
Utworzony w 2005 roku europejski szlak kulturalny Saint Martin de Tours, jest jednym z tras oznaczonych przez Radę Europy .
Historyczne znaczenie Martina de Tours wynika głównie z faktu, że stworzył pierwsze klasztory w Galii i szkolił duchownych na drodze monastycznej. Najpierw podziwiany przez przyjaciół, którzy wzięli go za wzór (Sulpice-Sévère, Paulin de Nole), jego kult założyli jego następcy na biskupim tronie Tours, którzy potrafili uczynić z bazyliki sanktuarium pielgrzymkowe.
Miejsce, jakie w liturgii i pobożnej literaturze zajmuje kult Marcina, zawdzięcza głównie działaniu Perpetuusa († ok. 490), z Indiculusem cudów, który zweryfikował Paulin de Périgueux i Grégoire de Tours († 594), który podobnie sporządził listę cudów, o których mówił Venance Fortunat . Tak więc, z V -go wieku, wycieczki była pierwsza pielgrzymka rzymskiej Galii; Wybierając Martin z Tours jako patrona od Franków Brytanii i dynastii z Merowingów jest wykonany pod Clovis i wykonał pierwsze świętych spowiedników , ascezy i nabożeństwa jest oceniana jako zasługujące jak wylanie krwi męczenników. Wycieczki następnie pozostają ważnym ośrodkiem duchowym. W karolińskiej epoce , Alkuin , doradca Karola , został mianowany opatem Saint-Martin de Tours i Cormery . Opactwa te były ważnymi ośrodkami renesansu karolińskiego około 800 roku . Katedra Mainz , w sercu Niemiec frankoński, jest również wezwaniem św Martin.
Płaszcz Świętego Marcina z Tours, który został wysłany jako relikt na Palatynie kaplicy Aix-la-Chapelle dla Karola, to się na początku słowa „kaplica”, to znaczy miejsce, gdzie jeden zachował " c (h) małpa” świętego, niesiona podczas bitew i niesiona jako sztandar. Ikonografia przedstawia najczęściej czerwoną pelerynę, czasem niebieską, niesłusznie, gdyż podczas tego epizodu w Amiens ubrany jest w białe „ chlamysy ” noszone przez każdego jeźdźca gwardii cesarskiej. Przylądek ten był również źródłem słowa „ Kapet ”, nazwy dynastii królów Francji: Francs capétiens. Tak więc, od królestwa Austrazji do końca Ancien Regime, Saint Martin pozostaje symbolem jedności frankońskiej (odpowiednio francuskiej).
Dziś Martin jest najczęstszym patronimem we Francji, gdzie jego imię nosi 246 gmin, a pod jego nazwiskiem znajduje się ponad 3700 kościołów; jego imię na chrzcie stało się najczęstszym nazwiskiem we Francji.
Jego patronat objęła wspólnota księży i świeckich diakonów, Wspólnota św. Marcina , założona w 1976 roku i obecna głównie we Francji.
Istnieje również w Wielkiej Brytanii Kościół św. Marcina w Polach , angielskie tłumaczenie Saint-Martin des Champs, znajdujący się na Trafalgar Square w Londynie , zbudowany w 1721 roku, oddając mu hołd. Zainspirował również nazewnictwo różnych innych miejsc (patrz St Martin-in-the-Fields (ujednoznacznienie) ).
Urodzony w starożytnej Panonii , Martin de Tours zobaczył, że jego kult zakorzenił się w jego rodzinnym mieście dzięki Karolowi Wielkiemu. Po kampanii przeciwko Awarom w 791 r. ten ostatni udał się do Sabarii, aby uczcić miejsce narodzin świętego. Później w końcu IX th wieku , kiedy Węgrzy chrześcijaństwo, Étienne I er , dążąc do wzmocnienia monarchicznego struktury państwowej, szukali pomocy St. Martin, według kroniki, zanim walce z jego pogańskiego wuja Koppány . Przysiągł umocnić swój kult na Węgrzech. Po klęsce Mohácsa (1526) i wyborze Presbourga na nową stolicę, zamek i katedra św. Marcina stały się symbolami władzy królewskiej.
Poświęcono mu kościoły Buják , Feldebrő , Gyöngyösfalu , Halászi , Hévízgyörk , Hollókő , Kemenesszentmárton , Kópháza , Olmod , Rajka , Söpte , Doba i Szombathely .
Na terenie historycznej Flandrii (głównie w Westhoek , dolinie Dendre i w Beveren ) Święto Marcina obchodzone jest wieczorem 10 listopada (a także wieczorem 11 listopada przed II wojną światową ).
Według legendy św. Marcin, niosący dobre słowo na flamandzkich wybrzeżach, straciłby swojego osła, który pojechał na pastwisko gdzie indziej, podczas gdy próbował ewangelizować rybaków z małej wioski, przyszłej Dunkierki . O zmroku szukające go dzieci wiejskie, z wieloma latarniami, znalazły go na wydmach, jedzącego osty i marmozety . Aby im podziękować, Święty Marcin przekształcił wszystkie małe odchody osła w brioszki o szczególnym kształcie, zwane folard (Voolaeren i West Flamandzki) lub krakersami .
Dzieci śpiewają tę piosenkę we francuskiej Flandrii w wieczór Saint-Martin:
" Święty Marcin Pić wino Na rue des Capucins Wypił kroplę Nie zapłacił Wyrzuciliśmy go z Zamiatanie”paradowanie po ulicy ze szczoteczką do zębów, czyli latarnią w kształcie głowy, wydrążoną w buraku cukrowym. Po paradzie dostają worek i pomarańczę oraz organizowany jest konkurs na najpiękniejszą lampion.
Ten sposób świętowania Saint-Martin wyraźnie pokazuje, że podjęto próbę schrystianizowania starożytnych zastosowań związanych z „pogańskim świętem Samina ”, które przetrwało pod nazwą Halloween w Stanach Zjednoczonych . W przeciwieństwie do Halloween, które jest świętem nocy i zmarłych, Saint-Martin jest świętem życia i światła. Samhain reprezentuje odnowę, a zatem oba aspekty jednocześnie. Co więcej, według kalendarza Coligny'ego był to okres Nowego Roku wśród Galów.
Podobna tradycja istnieje również w Alzacji iw Niemczech w kraju Baden oraz w Holandii .
Chociaż święto chrześcijańskie, we Flandrii Saint-Martin jest jak Boże Narodzenie obchodzone w świeckich szkołach . We wschodnich kantonach również pozostaje, podobnie jak w Niemczech , bardzo popularny święty, którego święto daje początek obchodom podobnym do tych, które spotyka się we Flandrii.
Święty bardzo popularny w Belgii, gdzie w samej Walonii poświęcono mu prawie 500 kościołów i kaplic. Święty Marcin jest również patronem arkebuzerów w Visé w prowincji Liège od 1579 roku , którzy zawsze go świętują od początku ich gildii. Frankowie arquebusiers degustują gęś Saint-Martin 11 listopada podczas specjalnego posiłku; gęś to także kulinarna specjalność miasta Visé, gdzie od wieków przygotowywana jest z sosem z białego czosnku. Święto Marcina obchodzone jest również na północy kraju we Flandrii, a także w dawnych pruskich kantonach i gminach takich jak Eupen (niemieckojęzyczny) lub Malmedy (francuskojęzyczny).
Saint-Martin jest patronem miasta Vevey , które przekroczyłby podczas swoich podróży. Coroczny jarmark jesienny odbywa się we wtorek najbliższy 11 listopada, czyli święto w kalendarzu katolickim. Targi te istnieją od ponad pięciu wieków.
Święto św. Marcina to także święto kulinarne obchodzone w Ajoie w kantonie Jura .
Data ta przypada na koniec żniw, a dawniej ludzie szli z pochodniami na plac, gdzie odbywała się wielka uczta przy wielkim ognisku. W Niemczech i Austrii Saint-Martin, symbol dzielenia się, jest nadal obchodzony podczas rekolekcji z pochodniami na ulicach, z lampionami noszonymi lub nawet robionymi przez dzieci. Organizujemy również ogniska. To święto światła. Niektóre dzieci chodzą od domu do domu prosząc sąsiadów o cukierki w zamian za piosenkę. Miasteczka bywają wieczorami ozdobione papierowymi lampionami, a targi zbiegają się z imprezą. Tradycyjnym daniem jest pieczona gęś (Martini Gansl w Austrii ), drób, który jest dojrzały na początku listopada i przypomina legendę, według której gęsi, nie chcąc, denuncjowałyby świętego męża, który ukrył się w ich środku. zostać biskupem Tours. Przygotowujemy również niektóre słodycze, takie jak Weckmänner , zwany też Stutenkerle , czy Martinsbrezeln .
Współczesna rzeźba przed szkołą Martinusschule na starym mieście w Moguncji
Święty Marcin dzieli swój płaszcz, bramę zamku Höchst we Frankfurcie nad Menem
Kartka z życzeniami dla św. Marcina, Erfurt (1913)
Według starej tradycji założyciele miasta spotkali się w październiku 1580 roku, aby nadać mu świętego, protektora i patrona. Zorganizowano losowanie, wybrano św. Marcina. Nie usatysfakcjonowani posiadaniem francuskiego świętego, zaczęliśmy od nowa, a los potwierdził św. Marcina.
Dziś w katedrze w Buenos Aires znajdują się obok siebie trzy „San Martins”:
Saint Martin de Tours jest również patronem parafii Saint-Martin w Rivière-au-Renard w Gaspésie w prowincji Quebec (Kanada).
Święty Marcin jest także patronem służby komisariatu policji.
W latach dwudziestych, z inicjatywy księdza diecezji Tours, kanonika Rutarda, utworzono seminarium domowe, które przeniesiono do budynku przylegającego na wschód od bazyliki Saint-Martin, przy rue Baleschoux 3. Młodzi ludzie wyszkoleni przez Canona Rutarda i jego zespół „Petits Clercs de Saint-Martin” pochodzili z diecezji francuskich „bogatych” w powołania (głównie środkowa i zachodnia), z obszarów wiejskich, ale także miejskich. Uczniowie, początkowo kształceni na miejscu, następnie kontynuowali naukę w okolicznych kolegiach i szkołach średnich. Zapewniając codzienne i niedzielne nabożeństwa religijne w bazylice św. Marcina, ćwiczone w chorału gregoriańskim, który śpiewali w bazylice, mali klerycy, po przejściu przez wyższe seminarium diecezjalne, dołączyli do duchowieństwa diecezji Tours. Wspierana przez hojność Tours, instytucja ta była zarządzana jak duża, ciepła rodzina. Pedagogika rodzinna wychowywała młodzież do poczucia odpowiedzialności opartej na wzajemnym zaufaniu i często skutkowała dość swobodnie akceptowaną formą samodyscypliny, w której grupa „ustawiała” sprawcę. Ten tryb zbiorowej i indywidualnej dyscypliny, rodzaj kontraktu na życie, często zaskakiwał odwiedzających. Instytucja przeszkoliła około stu księży dla diecezji Tours. "Petits Clercs de Saint-Martin", "ukochany dom" dla wszystkich starszych, przestał istnieć w 1970 roku. Centrum Saint-Martin, połączenie Petit Séminaire de Tours i Petits Clercs de Saint Martin, odeszło " drogi dom ”do osiedlenia się na terenie dawnego wyższego seminarium duchownego na północnym brzegu Loary, rue Losserand.
W latach 1996-1997, obchody zostały zorganizowane we Francji pod auspicjami Komitetu ds upamiętnienia początków do 16 th stulecie jego śmierci (jak również 15 th stulecie chrzest Clovis ).
Charlemagne wieża jest pozostałością starej bazyliki pod wezwaniem świętego Marcina z Tours.
Życie św. Marcina przedstawiają cztery płaskorzeźby nad drzwiami wejściowymi do kopuły św. Marcina w Lukce ; w legendzie pod każdą płaskorzeźbą widnieją napisy łacińskie.
Święty Marcin, odcinając swój płaszcz, aby podzielić się nim z biednym człowiekiem. Fasada kopuły Lucca (Włochy)
Demone vexatum salvas Martine Beate („Błogosławiony Martin, ratujesz człowieka prześladowanego przez demona”)
Martinus Monachum defunctum vivere fecit („Martin przywrócił do życia zmarłego mnicha”)
De Monacho Presul es tu Martine Vocatus („Od mnicha ty, Marcinie, zostałeś powołany na biskupa”)
Ignis Adest Capiti Martino Sacra Litanti („Ogień pojawia się na głowie Martina wykonującego świętą ofiarę”)
„[…] Cnota działa na tych, którzy mają dreszcze. "
- Grégoire de Tours , De Vertitubis Sancti Martini .
.