Rodzaj | Pałac |
---|---|
Aktualny cel podróży | Muzeum XVIII -tego wieku |
Styl | Barokowy |
Architekt | Baldassare Longhena |
Budowa | XVII th i XVIII th stulecia |
Mieszkaniec | Muzeum XVIII-wiecznej Wenecji ( d ) |
Właściciel | Lionello z Minerbi ( d ) |
Stronie internetowej | www.carezzonico.visitmuve.it |
Kraj | Włochy |
---|---|
Region | Wenecja |
Miasto | Wenecja |
Informacje kontaktowe | 45 ° 26 ′ 00 ″ N, 12 ° 19 ′ 34 ″ E |
---|
Ca 'Rezzonico (" Dom Rezzonico ", termin Ca' pochodzi z dialektu weneckiego, co oznacza "dom" odpowiednik słowa casa w języku włoskim ) to pałac znajdujący się w Wenecji , nad Kanałem Grande .
Obecnie jest to muzeum poświęcone XVIII -tego wieku w Wenecji.
Jego budową kierował architekt Baldassare Longhena aż do jego śmierci w 1682 roku , a następnie ukończył ją Giorgio Massari w 1756 roku .
Ca 'Rezzonico znajduje się na prawym brzegu kanału, w miejscu, gdzie łączy się z nim rio di San Barnaba. Miejsce to było wcześniej zajmowane przez dwa domy należące do rodziny Bon, jednej z rodzin patrycjuszowskich Wenecji.
W 1649 r. głowa rodziny Filippo Bon postanowił wybudować na tym miejscu duży pałac. Zatrudnił w tym celu Baldassare Longhena , największego propagatora barokowej Wenecji, stylu, który stopniowo wypierał bardziej kwiecisty gotycki styl pałaców, takich jak zbudowany ponad sto lat wcześniej Ca 'Foscari i Ca' d'Oro . Jednak ani architekt, ani klient nie widzieli ukończenia pałacu.
Składa się z trzypiętrowej fasady z marmuru , z widokiem na kanał Grande. Parter rustykalny, z centralnym portykiem o trzech zagłębionych przęsłach, bez parapetu, flankowany symetrycznie podwójnymi oknami. Powyżej znajduje się piętro szlacheckie ( piano nobile ) z siedmioma wykuszami łukowych okien oddzielonych pilastrami. Powyżej drugie piętro jest prawie identyczne, zwieńczone na antresoli niskimi owalnymi oknami.
Niewielki rzut dwóch poziomów balkonów podkreśla barokowy wystrój. Pałac został ukończony dopiero w 1756 roku przez architekta Giorgio Massari , który został zatrudniony do nadzorowania realizacji projektu przez nowych właścicieli - rodzinę Rezzonico. Wydaje się jednak, że Massari podążał za oryginalnymi planami Longheny, dodając niektóre z jego własnych koncepcji, które odzwierciedlają ewolucję architektury między projektem pałacu a jego ukończeniem sto lat później.
Niedokończony pałac kupił Giambattista Rezzonico . Jego rodzina, podobnie jak ich przyjaciółmi w Palazzo Labia , kupił ich litery weneckiej szlachty w połowie XVII -go wieku wojny z Turcją , kiedy kasetony państwowe Wenecji zostały wyczerpane. To dlatego bogaci burżua, w przeciwieństwie do bogatej arystokracji, byli w stanie dokonać znaczącej darowizny na rzecz Republiki Pogodnej, kupując w ten sposób listy szlacheckie, aby ich imię zostało wpisane do Libro d'Oro ("Księga złota") .
Malarstwo przez Canaletta z początku XVIII -go pokazach wiecznych że parter i piano nobile zostały ukończone, z tymczasowym dachem, aby chronić konstrukcję z elementów. Ukończenie pałacu symbolizuje zakończenie społecznego wznoszenia się Rezzonico. Ślubowi pomiędzy rodzinami Rezzonico i Savorgnan towarzyszy dekoracja Ca 'Rezzonico, dla której Giambattista Tiepolo wykonał w 1757 roku Szlachta, Cnota i Zasługi w kierunku Świątyni Chwały , fresk o wymiarach 600×100 cm .
Szczyt potęgi Rezzonico i świetność ich pałacu nastąpił w 1758 roku , kiedy to Carlo, syn Giambattisty Rezzonico, został wybrany na papieża pod imieniem Klemens XIII, aw tym samym roku Ludovico Rezzonico poślubił Faustynę Savorgnan z Wenecji. W ten sposób połączyły się dwie najbardziej wpływowe rodziny w Wenecji. Jednak związek ten, fakt niezwykły jak na tamte czasy, był także małżeństwem miłości, które miało być celebrowane na freskach pałacowych. Ludovico został później prokuratorem bazyliki św. Marka . W 1810 r. rodzina zniknęła, pozostawiając jedynie swój wspaniały pałac, aby uwiecznić imię Rezzonico.
W 1758 roku pałac został ukończony i dodatkowo wzmocniony freskami na sufitach sal na piętrze z widokiem na Rio di San Barnaba. Artyści wybrani do tego zadania to Jacopo Guarana , Gaspare Diziani, a przede wszystkim Giambattista Tiepolo .
Główne pomieszczenia pałacu zaaranżowane są na piano nobile; na wszystkich piętrach fasady z widokiem na kanał znajdują się trzy duże sypialnie. Po obu stronach budynku apartament z czterema sypialniami prowadzi od fasady Canal Grande do największej sali pałacu, sali balowej z tyłu. Ten kawałek, stworzony przez Massariego, ma podwójną wysokość. Ściany są ozdobione trompe-l'oeil przez Pietro Visconti.
Obrazy mają charakter architektoniczny, co daje złudzenie, że wielka sala jest jeszcze masywniejsza niż w rzeczywistości. Sufit namalowany przez Giovanniego Battistę Crosato (w) przedstawia Apolla prowadzącego swój rydwan między Europą, Azją, Afryką i Ameryką. Sala balowa i sąsiednie sale są obsługiwane przez ogromne schody z marmurowymi balustradami ozdobionymi posągami Giusto Le Court . Sąd, wielki rzeźbiarz Wenecji z końca XVII -tego wieku pracował nad wieloma projektami ściśle z pierwszego architekta Longhena, sugerując znaczenie balowej.
Piano nobile zawiera również takie pomieszczenia, jak kaplica i fresk ślubny w sypialni, udekorowany z okazji ślubu Ludovica Rezzonico w 1758 roku . Ludovic i jego żona są reprezentowani przez Tiepolo w trompe-l'oeil narysowanym przez sufit rydwanu Apolla. Ten romantyczny motyw jest kontynuowany w sąsiedniej sypialni, celebrując szczęśliwe małżeństwo.
W centrum prostokątnego pałacu znajduje się mały dziedziniec ozdobiony rzeźbami i małą fontanną. Na dziedzińcu dominuje kolumnadowy balkon piano nobile. Parter wygląda jak prosta rozbudowa łukowego ganku - pomieszczenia, które łączy wejście do kanału z wejściem na teren z tyłu.
We wczesnych latach XIX XX wieku pałac miał stać kolegium jezuitów , ale przez złożoną dziedziczenia, jest ostatecznie przeszedł w ręce rodziny Pindemonte-Giovanelli. W 1832 r. rodzina sprzedała wszystkie pałacowe meble i zbiory. Na miejscu pozostały jedynie freski.
W 1837 r. Ca 'Rezzonico został przejęty przez hrabiego Władysława Zelińskiego, który z kolei pozostawia pałac sukcesji arystokratycznych dzierżawców. W latach 80. XIX wieku stał się domem malarza Roberta Browninga Barretta , którego ojciec, poeta Robert Browning, zmarł w swoim mieszkaniu na antresoli w 1889 roku . W tym czasie w pałacu pracownię zajmował również portrecista John Singer Sargent .
W 1906 roku Browning ignorując ofertę cesarza niemieckiego Wilhelma II sprzedał budynek hrabiemu Lionello von Hierschel Minerbi . Ekstrawagancki Minerbi (wypełniający pałac sztuką) mieszkał w pałacu luksusowo do 1935 roku, kiedy, podobnie jak jego poprzednicy z rodziny Bon, zabrakło mu pieniędzy.
W 1935 roku, po długich negocjacjach, Ca „Rezzonico został nabyty przez Radę Wenecja, aby zobaczyć bogate zbiory sztuki weneckiej z XVIII -tego wieku, że brak miejsca w Muzeum Correr .
Budynek ma swoją główną fasadę na Canale Grande od strony Pałacu Grassi . Dedykowany jest mu przystanek tramwaju wodnego vaporetto . San Samuelle tragetto zabierze Cię do banku przeciwnej. Drugie wejście z boku, przez fondameta Rezzonico z San Barnaba. To ostatnie wejście otwiera się na ogród z fontanną, w której wyrzeźbiono ramiona rodziny Rezzonico. Z parteru zwiedzający wchodzą do Piano Nobile głównymi schodami z marmurowymi balustradami ozdobionymi posągami Giusto Le Court. Sąd był głównym rzeźbiarz w Wenecji w końcu XVII -tego wieku i ściśle w wielu projektach z pierwszego architekta budynku, Longhena.
Wewnętrzny dziedziniec
Fontanna i ramiona rodziny Rezzonico
Wielkie schody - Zima autorstwa Giusto Le Court
Wielkie schody - Jesień autorstwa Giusto Le Court
Rydwan Apolla – Giovanni Battista Crosato (1753)
Trompe l'oeil autorstwa Girolamo Mengozzi
Broń Trompe l'oeil rodziny Rezzonico autorstwa Giambattisty Crosato
Alegoria małżeństwa - Giambattista Tiepolo
Francesco Falier – Bernardino Castelli
Święta Rodzina i św. Jan Chrzciciel , Francesco Zugno
Gobelin z herbami rodu Tiepolo
Madonna orante - Rosalba Carriera
Portret dżentelmena w czerwieni - Rosalba Carriera
Suor Maria Caterina Puppi - Rosalba Carriera
Faustyna Bordoni - Rosalba Carriera
Lucietta Sartori - Rosalba Carriera
Giambattista Sartori - Rosalba Carriera
Gerolamo Maria Balbi - Marianna Carlevaris
Cornelia Foscolo Balbi - Marianna Carlevaris
Caterina Balbi - Marianna Carlevaris
Marco Balbi - Marianna Carlevaris
Portret szlachetnego dziecka - Gian Antonio Lazzari
Portret szlachcica - Gian Antonio Lazzari
Portret Pani Jakości - Gian Antonio Lazzari
Cecilia Guardi Tiepolo i jej syn Lorenzo Tiepolo
Sufit tej sali to złożony alegoryczny, stworzony przez Jacopo Guaranę . Reprezentuje Siłę i Wstrzemięźliwość, a następnie wyżej, Zgodę Małżeńską i Męstwo z lwem. Po lewej Sprawiedliwość i Roztropność; ponad Wieczność ze słońcem i księżycem, Obfitością i Chwałą. Cnoty teologiczne znajdują się w rogach. Nazwa pomieszczenia jest związane z flamandzkie gobeliny XVII th century , ze scenami z historii Salomona i królowej Saby , pochodzą z pałacu Balbi Valier w Santa Maria Formosa .
Sala tronowaSufit jest ozdobiony freskami autorstwa Giambattisty Tiepolo we współpracy z Girolamo Mengozzi Colonna w 1758 roku. Przedstawia on Merit, reprezentowanego jako starego brodatego mężczyznę zwieńczonego laurem, który wstępuje do Świątyni Nieśmiertelnej Chwały w towarzystwie Szlachty, uskrzydlonej postaci niosącej włócznią i Cnoty, postacią po prawej stronie starca, bogato odzianą. Pokój, z czerwonej aksamitna, zawdzięcza swoją nazwę złocone drewnianym tronie wykazywał w tym pomieszczeniu, które wykorzystano w Pius VI10 marca 1782 rkiedy zatrzymał się w Chioggii , gospodarzu rodziny Grassi.
Alegoria zasługi w towarzystwie szlachetności i cnoty – Giambattista Tiepolo
Gian Rinaldo Carli 1749 autorstwa Bartolomeo Nazari
Gerolamo Maria Balbi autorstwa Fortunato Pasquetti
Pietro Barbarigo detto lo Zoppo autorstwa Bernardino Castelli
Widok z pokoju
Szlachta i cnota, które zabijają ignorancję Giambattista Tiepolo
San Rocco – Giuseppe Angeli
Giacomo il Maggiore autorstwa Giuseppe Angeli
Święty Marcin z Tours – Giambattista Tiepolo
Święty Błażej Sebaste – Giambattista Tiepolo
Starzec z diademem – Giandomenico Tiepolo
Młody mężczyzna trzymający hełm – Giandomenico Tiepolo
Biblioteka (lub sala Morlaitera) z czterema dużymi bibliotekami wypełnionymi małymi rzeźbami z terakoty autorstwa weneckiego rzeźbiarza Giovanniego Marii Morlaitera (1699-1781), nabytych dla muzeum przez miasto Wenecja w 1935 roku. Na suficie fresk na ten sam temat jako fresk Tiepola w sali tronowej: Alegoria Zasługi , Mattia Bortoloni .
Pokój LazzariniLazzarini Pomieszczenie nazwany weneckiego malarza Gregorio Lazzarini , koniec z XVII th wieku . Trzy duże obrazy mitologiczne pokoju przypisanego do niego w XIX -tego wieku . Nowsze badanie przypisuje Lazzariemu obraz w pokoju, zmasakrowany przez Orfeusza przez Bachantki. Pozostałe przypisuje się obecnie Antonio Bellucciemu weneckiemu rytownikowi baroku i malarzowi okresu rokoko : ( Herkules i Omphale ) oraz Antonio Molinari . Pięć owalne malowidła sufitowe, także na mitologicznych motywów zostały wykonane przez Francesco Maffei w końcu XVII -tego wieku . W sypialni znajduje się również piękne biurko intarsjowane inkrustowane kością słoniową i ozdobione złoconym brązem, sygnowane przez stolarza Pietro Pifettiego, sygnowane i datowane na 1741 rok.
Alegoria Zasługi – Mattia Bortoloni
Herkules i Omphale – Antonio Bellucci
Sala poświęcona jest rzeźbionym meblom i rzeźbionym postaciom Andrei Brustolona, najsłynniejszego weneckiego snycerza baroku. Prace na wystawie są datowane na 1706 rok i wykorzystują różne kolory drewna, zwłaszcza heban, a także niezwykle ozdobne barokowe krzywe i krzywe reprezentujące akcję i emocje. W pokoju znajduje się również na suficie Murano żyrandol szkła w dwudziestu światła w dwóch rzędach, ozdobione kwiatami szkło kolorowe makarony, wyprodukowany w połowie XVIII -go wieku przez warsztat Giuseppe Briati Murano.
Żyrandol ze szkła Murano
Alegoria siły autorstwa Nicolasa Régnier
Samobójstwo Cato autorstwa Giambattisty Langetti
Tantal przykuty przez Giambattistę Langetti
Lotht jego córki – Pietro Ricchi
Portret prokuratora – Antonio Bellucci
Porwanie Europy – Antonio Bellucci
W tradycyjnej strukturze weneckiego pałacu portego, czyli salon przejściowy, było największym pomieszczeniem w budynku, mającym pełnić funkcję sali widowiskowej. Obszar ten prezentuje dziś marmurowe popiersia z XVIII -tego wieku reprezentacyjnych portretów i alegorycznych figur, a ściany pokryte są czerwonego marmuru z Werony .
Portego z Piano nobile
Lukrecja – Filippo Parodi
Alegoria zazdrości Giusto Le Court
Atlante autorstwa Alessandro Vittorii
Atlante autorstwa Alessandro Vittorii
Popiersie Niewinnego XI
Demokryt – Giuseppe Torretti
Heraklit – Giuseppe Torretti
W portego drugiego piętra szlacheckiego pałacu zgromadzono niektóre z najważniejszych obrazów muzeum. Nad każdymi drzwiami w ramce w sztukaterie czterech portretów: Portret szlachcica w czerwonym przez Niccolò Cassana baroku weneckiego malarza drugiej połowie XVII -go wieku i na początku XVIII th wieku ; Giustina Donà dalle Rose żona Paolo Reniera 119. doża weneckiego Lodovico Gallina, włoskiego malarza epoki baroku, ucznia Antonio Dusiego ; znany jest jako portrecista, ceniony za „ozdoby auliczne”. Nad drzwiami prowadzącymi do Salonu Guardi portret senatora Giovanniego Correra (1673-1717) autorstwa Antonio Bellucciego .
Portret dżentelmena w czerwieni – Niccolò Cassana
Portret różowej płyty Giustiny Donà autorstwa Lodovico Gallina
Portret senatora Giovanniego Correra – Antonio Bellucci
Portret kardynała Fererico Corner – Bernardo Strozzi
Portret starej kobiety – Pietro Bellotti
Portret dżentelmena w peruce – Sebastiano Bombelli
Duszpasterski przez Francesco Zuccarelli
La Sagra di Santa Marta autorstwa Gaspare Diziani
Widok na port rzeczny autorstwa Luca Carlevarijs
Klasztor dyplomatyczny przez Francesco Guardi
Perspektywa na portyku – Giuseppe Moretti
Portret Matthiasa von der Schulenburg – Antonio Guardi
Il rio dei Mendicanti autorstwa Canaletto
Canal Grande od Pałacu Balbi do Rialto przez Canaletto
Mucius Scaevola przed Porsenną – Giovanni Antonio Pellegrini
Komunia św. Filipa Neri – Giuseppe Angeli
Wnętrze Bazyliki Świętego Piotra w Rzymie autorstwa Giampaolo Pannini
Chłopiec z piątką – Domenico Maggiotto
Dziecko z jabłkiem – Antonio Marinetti
Portret starego brodatego mężczyzny – Giuseppe Nogari
Czytanie Madonny przez Francesco Capella
Hall of the Parlor bierze swoją nazwę od obrazu Francesco Guardi The Parlor of the Nuns of San Zaccaria (1740-1745) wystawionego w holu. Fresk sufitowy zatytułowany Zgoda małżeńska ukoronowany cnotą wobec sprawiedliwości, roztropności, umiarkowania, sławy, obfitości jest dziełem Costantino Cediniego (Padwa, 1741 - Wenecja, 1811), członka Cechu Malarzy weneckich i profesora Akademia Sztuk Pięknych w Wenecji . Fresk znajdował się pierwotnie w pałacu Pałacu Nani w Cannaregio . Został przeniesiony w latach 30. XX wieku na obecne miejsce. Rama otaczająca fresk pochodzi sprzed ponad wieku i została wykonana przez quadratora Antonio Felice Ferrari (1667 - 1720).
Pokój z obrazem Francesco Guardi
Fresk Costantino Cedini
Salon Sióstr San Zaccaria – Francesco Guardi
Prywatny pokój (kasyno) Palazzo Dandolo de San Moisè autorstwa Francesco Guardi
Portret Francesco Guardiego – Pietro Longhi
Męczeństwo św. Teodory Rzymskiej – Giambattista Tiepolo
Widok na basen Świętego Marka Mark
Benedetto Ganassoni autorstwa Pietro Longhi
Krajobraz na moście – Antonio Diziani
Bourrasque – Giuseppe Zais
Bartolomeo Ferracina autorstwa Alessandro Longhi
Antonio Guardi kontrolowany przez Maria Savorgnan Barbarigo, freski w tym pokoju były pokryte tynkiem podczas XIX th century i stwierdził podczas renowacji Palazzo Barbarigo Dąbała w 1936 Części i wzmocnić ich przeniesiono do Ca 'Rezzonico. Jest ich trzy: Minerva ; Wenus i Miłość przed kuźnią Wulkan ; i Apollo freski zostały obramowane tynkiem. Te odrestaurowane freski są jedynymi przykładami tego typu prac Gianantonio Guardi. Ukryta Dama jest dziełem weneckiego rzeźbiarza Antonio Corradiniego i reprezentuje alegorię Czystości.
Fresk z Minerwą Marouflage
Fresk Apollo Mural
Wenus i miłość przed kuźnią Vulcan Fototapeta
Zakryta Dama – Antonio Corradini 1772
Malowidła w tym pokoju oferują możliwość porównania dwóch różnych trendów w szkole weneckiego malarstwa XVIII th century : żywy, zmysłowy, rokoko, widoczną w alegorycznych i mitologicznych prac Giambattista Tiepolo z sufitu, Zefir i Flora ironiczny i krytyczny duch oświecenia weneckiego, widoczny w obrazach Pietro Longhiego wiszących na ścianach. Płótno Tiepolo, namalowane w latach 30. XVIII wieku dla Ca 'Pesaro, jest częścią początków jego twórczości. Wspólna obecność Zephyra, jednego z czterech wiatrów, i Flore jest nawiązaniem do wiosny, a więc do płodności. Kolory są błyszczące i przejrzyste. Artysta wirtualnie narysował zmysłowe odcienie skóry i zaakcentował kontrasty kolorystyczne. Seria obrazów Pietro Longhiego na ścianach przedstawia sceny z życia codziennego; wizyta w lakierni, fryzjer w pracy, sceny z życia rodzinnego i rodzinnego, koncerty, imprezy i rozrywka. Longhi jawi się w nich jako wnikliwy obserwator form i sposobów życia, ujarzmiający w szczegółach puste przyzwyczajenia i pompatyczne słabości swoich bohaterów i ich świata. Wyróżnia się prezentacją wnętrz domów jak w pewnym stopniu Canaletto wraz z wedutami.
Pokój Longhi
Zefir i Flora autorstwa Giambattisty Tiepolo
Prządka 1740
Praczki 1740
La Polenta 1740
Sprzedawczyni Fritole 1755
Szczęśliwa para 1740
Mały koncert rodzinny 1752
Szarlatan 1757
Poranna Czekolada 1775
Szkoła Pracy 1752
Sprzedawca benzyny 1756
Furlan 1750
Rodzina patrycjuszowska 1755
Rodzina Rezzonico w centrum Klemensa XIII po 1758
Portret Williama Grahama (2. książę Montrose) 1755
Kolokwium masek 1760
Wizyta w klasztorze 1760
Wizyta Bauta 1760
Gigantyczny Magrath 1760
Alchemicy 1757
Portret Adriany Giustunian i jej syna Girolamo Ascanio 1776-1779
Wigmaker 1760
Wróżbita 1752
Jazda konna 1755-1760
Przymiarka około 1760
Toaleta około 1760
perukarz około 1760
Wizyta u chorych 1774
Wizyta brata 1775
Ambasada Maurów 1751
Nosorożec 1751
Pracownia malarza 1740
Wystrój tego pokoju ( Sala delle Lacche Verdi ) to zestaw mebli pomalowane na zielono i złoto, zwany Salotto Calbo-Crotta z chinoiserie motywów, bardzo popularnych w weneckiej XVIII th wieku . Zestaw pochodzi z Palazzo Calbo Crotta w Cannaregio. Na suficie sali znajduje się fresk Triumfu Diany autorstwa Giovanniego Antonio Guardiego, od Palazzo Barbarigo-Dabalà do Angelo Raffaele. Alegoryczno-mitologiczne dzieło, powstałe w latach 50. XIX wieku, jest doskonałym przykładem talentu artysty w stylu ogrodów skalnych, jasnym i pełnym fantazji. Ściany sali zdobią weduty i pejzaże.
Pokój z zielonym lakierem
Triumf Diany
Krajobraz z mnichami i podróżnikami – Marco Ricci
Krajobraz z młynem i praczkami – Marco Ricci
Kaprys z łukiem – Luca Carlevarijs
Kaprys z Fontanną Neptuna autorstwa Luca Carlevarijs
Krajobraz z Marine – Johann Anton Eisman
Krajobraz z karawaną – Johann Anton Eisman
Krajobraz z wodospadem – Jacob de Heusch
Krajobraz z marynarką wojenną – Jacob de Heusch
Krajobraz z pasterzami – Giuseppe Zais
Krajobraz – Giuseppe Zais
Krajobraz dojenia – Giuseppe Zais
Krajobraz z odpoczynkiem w potoku – Giuseppe Zais
W tej sali poświęconej włoskiej willi Zianigo wystawiono serię fresków. Namalowany przez Giovanniego Domenico Tiepolo w latach 1759-1797 dla swojej willi, która nadal istnieje w Zianigo, wiosce niedaleko Wenecji. Prawie wszystkie freski zostały usunięte z willi w 1906 roku i sprzedane we Francji. Jednak eksport został zablokowany przez Ministerstwo Edukacji, po czym został kupiony przez radę miejską Wenecji i państwo włoskie. W 1936 roku zostały przeniesione do Ca 'Rezzonico, gdzie zostały zrekonstruowane i wystawione. W 1999 roku zespół został odrestaurowany przez Ottorino Nonfarmale przy wsparciu Międzynarodowej Fundacji Weneckiej.
KorytarzW korytarzu prowadzącym do pokoju, na lewej ścianie scena z Jerozolimy wyzwolonej z kielicha: Renaud porzucający ogród Armide autorstwa Giandomenico Tiepolo, który znajdował się na parterze willi Zianigo. Na prawej ścianie przedsionka dwa płótna Nicolò Bambiniego : Achille i córki Licomede oraz Porwanie Sabinek ; pokonywania tych dwóch płócien Apoteoza Wenecji przez Francesco Fontebasso ; po prawej Alegoria Lata ; na tylnej ścianie: Sokół ścigający stado uciekających wróbli – Giandomenico Tiepolo.
Achilles i córki Licomede – Nicolò Bambini
Usunięcie sabin przez Nicolò Bambini
Apoteoza Wenecji – Francesco Fontebasso
Renaud, który porzuca ogród Armide
Alegoria Obfitości
Sokół goniący stado uciekających wróbli
Najsłynniejsza z grup fresków jest sygnowana i datowana na 1791 rok. Wśród postaci tworzących poszczególne dzieła artysta umieścił, według niektórych, siebie i swojego ojca. Naprzeciw serii Nowy Świat znajdują się dwie prace współczesne: Menuet w Willi i Promenada . Na suficie sali znajduje się jedno z najwcześniejszych dzieł artysty, Le triomphe des Arts , datowane przed 1762 rokiem.
Pokój satyrówKilka fresków w grisaille przedstawia satyrów i sceny bachanaliów, mające za przedmiot mitologiczne i alegoryczne fakty historyczne. Sufit uwydatnia duży prostokątny fryz ze sceną z historii rzymskiej z 1759 r., natomiast inne monochromatyczne sceny z 1771 r. Inne grisaille ilustrują: La danse des satyrs , La balançoire du satyr (ten temat będzie kilkakrotnie powtarzany). lata później dla cyklu otwarć) i Centaura, który porywa Satyra .
Pokój lalekSkupia freski przedstawiające sceny z życia Pulcinelli (Polichinelle). Jest to ostatnie dzieło stworzone dla Zianigo przez Giandomenico Tiepolo i zarazem najsłynniejsze z całego cyklu. Możemy zobaczyć: Pulcinellę i akrobaty , Pulcinellę zakochaną , resztę lalek , oraz Chatkę akrobatów ; na suficie słynny owalny fresk z huśtawką Polichinelle z 1793 roku. Nawet w szarości maluje drobne sceny leżące na scenie Pulcinelli. W ostatnich latach życia Giandomenico miał dosłownie obsesję na punkcie tej postaci, którą namalował na ścianach swojego domu oraz w dziesiątkach rysunków zebranych w albumie, dziś rozczłonkowanych i rozproszonych w zbiorach publicznych i prywatnych.
KaplicaRekonstrukcja kaplicy willi Zianigo. Nad ołtarzem Matka Boska z Dzieciątkiem adorowana przez św. Jerome Emiliena i św. Jakuba; naprzeciwko portret św. Hieronima Emiliena z kajdankami przedstawiającymi jego uwięzienie w 1511 r. przez żołnierzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego i wyzwolenie, według legendy, przez interwencję Matki Boskiej; oba autorstwa Giandomenico Tiepolo.
Menuet w Willi
Fresk sufitowy Mondo Novo
Centaur usuwa satyrę
Taniec satyrów
Huśtawka satyra
Reszta marionetek
Zakochaj się
Chata akrobatów
Fresk na suficie Poliszyneli
Madonna z Dzieciątkiem w kaplicy Zianigo
Jérôme Emilien trzymający te kajdany – Giandomenico Tiepolo.
Egidio Martini (Wenecja, 4 listopada 1919 - Wenecja, 17 marca 2011) to włoski malarz i krytyk sztuki. podarował swoje zbiory miastu Wenecji. Kolekcja Egidio Martini obejmuje obrazy, prawie wszyscy ze szkoły weneckiej, od wieku aż do początku 20 th wieku . Cima da Conegliano, Alvise Vivarini, Bonifacio de 'Pitati; Tintoretto, Schiavone, Bassano, Paolo Fiammingo, Sustris; Padovanino i Carpioni, Pietro Vecchia i Giovanni Segala, Palma il Giovane, Bernardo Strozzi, Francesco Maffei, Langetti, Pietro Liberi; Balestra, Niccolò Bambini i aż do Piazzetta, Nicola Grassi, Tiepolo, Longhi, Rosalba, Sebastiano i Marco Ricci, Pellegrini, Amigoni, Diziani, Antonio Marini, Zuccarelli i Zais. Po XVIII -tego wieku , przyszedł Giuseppe Bernardino Bison Natale Schiavoni, Ippolito Caffi, Mancini i Emma Ciardi, listę zgromadziła wybór artystów reprezentowanych w Galerii Sztuki.
Błogosławieństwo Chrystusa - Alvise Vivarini
Dziewica z Dzieciątkiem ze św. Janem Ewangelistą – Benedetto Diana
Losy - Francesco d'Ubertino
Aloisio Foscari autorstwa Alessandro Longhi
Młoda dziewczyna z tamburynem – Antonio Zanchi