Kościół św. Sulpicjusza | |
Prezentacja | |
---|---|
Kult | rzymskokatolicki |
Rodzaj | Kościół parafialny |
przywiązanie | Archidiecezja Paryska |
Rozpoczęcie budowy | 1646 |
Koniec prac | 1870 |
Dominujący styl | Barokowy |
Ochrona | Niejawne MH ( 1915 ) czerwiec |
Stronie internetowej | http://pss75.fr/saint-sulpice-paris |
Geografia | |
Kraj | Francja |
Region | Ile-de-France |
Departament | Paryż |
Miasto | Paryż |
Informacje kontaktowe | 48°51′03″ północ, 2°20′03″ wschód |
Kościół Saint-Sulpice jest kościół parafialny katolicki w dzielnicy Odéon w 6 th dzielnicy z Paryża .
Kościół ten znajduje się na Place Saint-Sulpice . Adres pocztowy to 2, rue Palatine . Jest on poświęcony Sulpice Pobożnego , arcybiskupa Bourges w VII XX wieku.
Kościół został sklasyfikowany jako zabytek historyczny od20 maja 1915. Witryna jest obsługiwana przez stacje metra Saint-Sulpice , Saint-Germain-des-Pres , Odeon i Mabillon .
Z powodu pożaru w Notre-Dame de Paris15 kwietnia 2019 r.Kościół jest funkcją Katedra diecezjalna dla dużych ceremonii zgodnie z wolą arcybiskupa Paryża , M gr Michel Aupetit wyrażoną na Mszy Krzyżma , która odbyła się dwa dni po zdarzeniu. Siedziba archidiecezji nominalnie pozostaje w Notre-Dame , nawet podczas odbudowy. Począwszy od 1 st września 2019, gdy urzędy kanonicznych są zazwyczaj obchodzone w Saint-Germain l'Auxerrois .
Nie ma pewności co do daty budowy pierwszego kościoła na miejscu obecnego kościoła św. Sulpicjusza. Pierwotnie parafia Saint-Sulpice była mylona z domeną opactwa Saint-Germain-des-Prés . W 1159 papież Adrian IV przekazał opatom Saint-Germain-des-Prés pełną duchową i doczesną władzę nad kościołami znajdującymi się na terenie opactwa: kaplicą Saint-Pierre (położona przy rue des Saint-Pères, centrum parafii). ), kaplica Saint-Martin-des-Orges i oratorium Saint-Jean-Baptiste. Od tego dnia opaci inaczej zorganizują parafię, najpierw mianując księży poza nadzorem biskupa. Następnie na nowe centrum parafii wybrano miejsce oratorium Saint-Jean-Baptiste, o którym wspomniano już w 807 roku. Około 1180 r. wybudowano tam kościół św. Sulpicjusza. Kościół był poświęcony św. Sulpicjuszowi Pobożnemu , arcybiskupowi Bourges . W 1724 roku kościół dozwolone wykopów odkryć nagrobek z X -go wieku, udowadniając, że kaplica (która zależała cmentarza) istniała tu od wieków. Parafia Saint-Sulpice jest wymieniona w bulli papieskiej z 28 czerwca 1210 roku . Budowa klauzury Filipa Augusta w 1211 r. oddzieliła teren parafii między obszarem znajdującym się wewnątrz murów obronnych a obszarem znajdującym się na zewnątrz. Stało się to źródłem konfliktu między biskupem Paryża a opatami Saint-Germain, biskupem roszczącym sobie prawa do terytorium parafii stacjonarnej i sprzeciwiającym się jej opatem.
XII th do XIV th century, nowy kościół został zbudowany w miejscu dawnej kaplicy równolegle do rue du Vieux-Colombier . Po zakupie ziemi należącej do Joan Montrouge w 1530 roku , został powiększony o pięciokąta głowę pod François I er . W latach 1615 i 1631 , Christophe Gamard skierowane pracy poszerzenie nawę dodając kapliczki ubocznych. Wraz z ekspansją miast Saint-Germain i Saint-Germain-des-Prés, potrzeba zbudowania większego kościoła, który byłby bardziej godny ludności, która go odwiedzała, stała się niezbędna: w tym czasie budynek mógł pomieścić tylko dwunastą parafianie. Populację szacuje się na 15 000 osób na obszarze 209 hektarów. W 1689 r. na terenie parafii znajdowało się 2278 budynków. Ponadto stary kościół grozi popadnięciem w ruinę.
W czerwcu 1642 r. proboszcz parafii Saint-Sulpice, Julien de Fiesque, wymienił z Jean-Jacques Olier (1608-1657) jego uzdrowienie przeciw klasztorowi Clisson. Olier zreformował duchowieństwo i przeszkolił ich. Założył Towarzystwo księży Saint-Sulpice, które objął patronatem św. Karola Boromeusza .
Już w 1636 r. rada fabryczna uznała, że kościół jest za mały i trzeba wybudować nowy. Jean-Jacques Olier chciał zbudować kościół, który mógłby konkurować z katedrą Notre-Dame i mógł pomieścić prawie 10 000 osób. O plany nowego kościoła poprosił Christophe Gamard. Propozycja jest wybierana podczas apelu odbywa się w dniu16 marca 1643 rpod przewodnictwem księcia Condé . Konflikt pomiędzy Jean-Jacques Olier z jednej strony a księciem Condé i opatem Saint-Germain, który uważał koszty budowy seminarium Saint-Sulpice za nadmierne, zamroził projekt do początku roku 1645 . Sytuację odblokowała decyzja parlamentu paryskiego o pozostawieniu Oliera w Saint-Sulpice. Olier podpisał plany nowego kościoła 15 sierpnia 1645 roku .
Według Agnès Bos, kustosza zabytków, portal starego kościoła został kupiony przez Récolettes podczas rozbiórki budynku dla ich klasztoru, który znajdował się na skrzyżowaniu rue de Varenne i rue du Bac w Paryżu. Byłby więc tym, który został ponownie zmontowany w 1914 roku jako boczny portal kościoła Saint-Saturnin w Nogent-sur-Marne, gdzie jest widoczny do dziś.
Prace przedłużające powierzono w 1645 roku architektowi Christophe Gamard , Voyer z Saint-Germain-des-Prés . 28 sierpnia 1645Christophe Gamard prześledził fundamenty chóru nowego kościoła na cmentarzu, około 26 metrów za starym kościołem. Królowa Anna Austriacka , a za nią księżna Condé, przybyły do starego kościoła Saint-Sulpice z biskupem Cahors, aby odmówić modlitwę przed udaniem się na cmentarz, aby położyć pierwszy kamień pod nowy.20 lutego 1646 r. Claude Gamard zmarł w 1649 roku. Kłopoty Frondy przerywają pracę. Kiedy ojciec Olier zrezygnował w 1652 r., zbudowano jedynie mury kaplicy Marii Panny.
W 1655 Louis Le Vau przedstawił nowy plan kościoła, który był jedynie przedłużeniem planu Gamarda, który nie został zaakceptowany przez kustoszy kościelnych . Plany Gamarda okazały się niewystarczające dla ludności parafii.
W 1660 Daniel Gittard , architekt Wielkiego Kondeusza , przekazał plan kościoła, adaptację planów Gamarda i Le Vau, który został wykorzystany do całej budowy nowego kościoła z wyjątkiem poprzedniego masywu. Zostały zatwierdzone w dniu20 czerwca 1660 r. Wybrał porządek koryncki . Ksiądz Raguier de Poussé odprawia pierwszą mszę w dolnej kaplicy Najświętszej Marii Panny on24 grudnia 1660 r. Pobłogosławił kaplicę Najświętszej Marii Panny7 kwietnia 1667. Aby połączyć chór nowego kościoła z nawą starego kościoła, chór starego rozebrano poprzez wypoziomowanie filarów o wysokości 4 metrów, aby podtrzymać podłogę nowego kościoła od22 maja 1673 r. Ta różnica poziomów między piętrami nowego i starego kościoła umożliwiła pozostawienie krypt pod obecnym kościołem, w którym urządzono cmentarz parafialny, a dla niektórych przyznano domom Condé, Conti i Luynes. Różnica poziomów od 4 do 6 metrów między nowym chórem a nawą starego kościoła komplikowała sprawowanie kultu. Chór i znajdujące się wokół kaplice zostały poświęcone przez arcybiskupa Paryża François Harlay de Champvallon 20 grudnia 1673 roku . W 1674 roku rozpoczęliśmy budowę fundamentów filarów przejścia, a następnie w 1676 roku transeptu od strony prezbiterium. Ale praca została przerwana niecałe dwa lata później z powodu zadłużenia Fabryki. Komisarze królewscy zajęli dobra Fabryki i postanowili podnieść podatki od szlamu i latarni, aby spłacić długi. Daniel Gittard zmarł w 1686 roku. W pracach brał udział jego syn Pierre Gittard . Dał w 1719 r. plany południowego portalu kościoła i współpracował z Oppenordem.
Wznowienie pracy pod kierunkiem Gilles-Marie Oppenord (po 1719)Praca została wznowiona dopiero w 1719 r. wraz z nowym proboszczem Saint-Sulpice, Jean-Baptiste Languet de Gergy . Odwołał się do hojności parafian. Zainteresował księcia Orleanu , regenta królestwa, każąc mu położyć pierwszy kamień pod kaplicę św.4 grudnia 1719. Do budowy nawy i transeptu zatrudnił swojego dyrektora ds. budynków, Gillesa-Marie Oppenorda . Aby znaleźć niezbędne fundusze, proboszcz uzyskał od regenta prawo do urządzania loterii w latach 1721-1746.29 czerwca 1745Kościół uważany jest za wystarczająco zamknięty do konsekracji. 30 czerwca arcybiskupi i biskupi zgromadzenia w liczbie 21 przybyli do kościoła, aby poświęcić go i zapieczętować relikwie w ołtarzu głównym. Po 1746 r. na budowę kościoła przeznaczono tylko część wygranych na loterii. Południowe ramię transeptu zbudowano w 1719 i 1723 roku wraz z nawą, kaplicą Wniebowzięcia NMP, zwaną Niemcami na miejscu cmentarza przy rue Palatine, w 1724 r. W 1726 r. wzniesiono wieżę. nad sklepieniem krzyżowym. Jego nadmierna waga spowodowała konieczność jego rozbiórki w 1731 roku. W wyniku tego błędu Oppenord został zwolniony z kierownictwa robót. Nawa została ukończona w 1736 roku.
Praca pod Servandoni (po 1730)W 1726 r. pojawiło się pytanie o wykonanie niedokończonej fasady w stylu klasycystycznym przed kościołem jezuickim. Rozpoczęto konkurs, w którym wzięło udział kilku architektów, m.in. Servandoni , Juste-Aurèle Meissonnier . W 1730 r. proboszcz parafii Saint-Sulpice, Jean-Baptiste Joseph Languet de Gergy, brat Jean-Joseph Languet de Gergy , zaoferował 6000 książek z nagrodami artystom z Francji lub Włoch, od których otrzymał rysunek zdolny do uzupełnienia poglądów na temat elewacja wielkiego portalu kościoła . To Servandoni wygrał konkurs na jego budowę w 1732 roku , ale jego projekt ewoluował z czasem. Planował wpisać kościół w rozległy, półkolisty plac w stylu rzymskim, którego plany podał w 1752 roku . Taki projekt wymaga nabycie rozległego terenu i rozbiórki istniejących budynków, jako jeden budynek został zbudowany w 1754 roku , obecnie n o 6 Place Saint-Sulpice , jako wzór i szablon do reszty miejscu, ale inni nigdy nie zostały zrealizowane . Uliczny , który rozpoczyna się po drugiej stronie placu dziś nosi imię architekta. Projekt Servandoniego przewiduje dwie wieże połączone portykiem ozdobionym kolumnami zwieńczonymi trójkątnym frontonem. Projekt przypomina londyńską katedrę św. Pawła, w której Servandoni mieszkał w młodości. Perystyl wynosi 32 m szerokości. Wsparty jest na kolumnach połączonych głęboko. Zdobi ją siedem płaskorzeźb dłuta Michała Anioła Slodtza . Ten rzeźbiarz wykonał również medaliony czterech ewangelistów. Posągi św. Piotra i św. Pawła są dziełem rzeźbiarza Émile'a Thomasa (1817-1882), ucznia Pradiera i pochodzą z 1856 roku.
W 1745 r. ksiądz Languet de Gergy, komisarz nowych dzieł, zamówił u Edmé Bouchardona liczne posągi , w tym Dziewicę z litego srebra. Saint-Simon twierdzi, że ksiądz zdobył metal tego posągu, dyskretnie zabierając sztućce, gdy jadł obiad ze swoimi parafianami. Kronikarz nadał posągowi przydomek „Matki Bożej Dawnych Naczyń”.
Servandoni nie zdążył dokończyć swojej pracy. Zrobił pierwsze dwa zamówienia elewacji, jakie widzimy dzisiaj, a także pierwsze piętro wież. Na dwóch obrazach Pierre-Antoine Demachy przedstawiających Foire Saint-Germain, przed i po pożarze w 1762 roku, widzimy fronton między wieżami, w tle fasady. Ten fronton jest reprezentowany na planie Turgota . We wspomnieniach Pierre'a Patte'a z lipca 1767 r. napisał, że Servandoni, po wykonaniu drugiego zamówienia na kamienną fasadę Saint-Leu, fronton ryzykował „przytłoczenie” kolumn drugiego rzędu, „które słusznie zrezygnowały z tego projektu”. Patte zaproponował projekt frontonu, aby rozwiązać trudności, których Servandoni nie byłby w stanie rozwiązać. W 1768 roku Akademia Architektury była konsultowana przez fabrykę kościołów w sprawie projektów Pierre'a Patte i Oudota de Maclaurina dotyczących górnej części fasady i wież. Akademia czyni drobne uwagi.
Praca pod Oudot de Maclaurin (po 1765)Oudot de Maclaurin był architektem kościoła Saint-Sulpice w 1765 roku, rok przed śmiercią Servandoniego. Został mianowany architektem przez Jeana du Lau d'Allemans, wuja Jean Marie du Lau d'Allemans , proboszcza parafii Saint-Sulpice od 1748 r. do rezygnacji w 1777 r. Kontynuował budowę wież fasady. Wczesne plany Servandoniego, które przewidywały dwie podobne dwupiętrowe wieże zwieńczone dużym tłumieniem z wysokim posągiem. Dlatego zbudował wieżę południową podobną do wieży północnej, ale usuwając górne tłumienie. Fabryka kościelna nie była zadowolona z rezultatu. Zbudowałby również fronton przewidziany w planie Servandoni i ten fronton zostałby zburzony po uderzeniu pioruna w 1770 roku, ale Michel Portal wskazuje, że ten fronton nigdy nie został zbudowany. Jest prawdopodobne, że fronton narysowany na ostatecznym planie nigdy nie został zbudowany z powodu podanego przez Pierre'a Patte i że to fronton zbudowany przed 1762 rokiem został zniszczony. Oudot de Maclaurin musiał przejść na emeryturę w 1772 roku. Dwie dzwonnice pozostały podobne przez kilka lat.
Problem wieżZ kolei wieża północna została poddana przeróbce pod kierunkiem Jeana-François Chalgrina w celu zharmonizowania jej stylistycznie z dwoma niższymi rzędami elewacji. Chalgrin ozdobił ją w 1777 kolumnami i posągami wykonanymi przez Louisa Boizota , dzięki czemu wieżę uzupełniono bogatym programem ikonograficznym i postawiono tam jedną z największych dzwonnic w stolicy, a zamiast tego zbudował obecną balustradę. i 1780. Wieża południowa, o 5 metrów niższa od wieży północnej, pozostaje niedokończona. Dzwony umieszczono w wieży północnej w 1782 roku. Rusztowanie ponownie zamontowano na wieży południowej, ale nie było używane aż do jego demontażu w 1792 roku.
Charles De Wailly jest odpowiedzialny za dekorację kaplicy Najświętszej Marii Panny. W 1774 zbudował niszę pnia z widokiem na rue Garancière .
W 1838 roku pojawiło się pytanie o ukończenie wież. Czy powinniśmy ukończyć wieżę południową według planów Servandoniego i Maclaurina, czy według planów Chalgrina? To zgodnie z planami tego pierwszego Rada Budownictwa Cywilnego ostatecznie zdecydowała się dokończyć wieżę południową, z szacunku dla ich pracy.
Budowa trwała prawie sto trzydzieści lat. Ostatecznie ukończono ją w 1870 r. , ale w 1871 r. pruskie pociski uszkodziły wieżę północną.
W 1911 roku dokonano renowacji wieży północnej.
Rozległe prace renowacyjne są podejmowane w końcu XX th wieku w tym północnej wieży budynku. Kościół jest z tej okazji wysokim miejscem paryskich wielbicieli dekarstwa . Fasada kościoła jest ponownie widoczna od 2011 roku .
W 1789 roku, podczas konfiskaty dóbr duchownych , kościół św. Sulpicjusza nadal jest siedzibą jednej z 52 parafii miejskich diecezji paryskiej . Jej ówczesnym proboszczem, niedawno mianowanym w 1788 r., był ksiądz Antoine Xavier Mayneaud de Pancemont, który odmówił złożenia przysięgi na konstytucję cywilną duchowieństwa .
W okresie rewolucji kościół stał się świątynią Rozumu , a następnie świątynią Zwycięstw z teofilantropami, gdzie obchodzono święto rocznicy kary ostatniego króla oraz pod spiżarnią i salą bankietową Dyrektoriatu .
W tym czasie fizyk Claude Chappe zainstalował na każdej z wież telegraf optyczny . Wieża południowa była punktem początkowym linii południowej, która od 1798 r. biegła do Lyonu, a od 1805 r. do Turynu i której pierwszy przekaźnik znajdował się w Villejuif , natomiast wieża północna, komunikująca się z Fontenay-aux-Roses , był koniec linii wschodniej, idącej do Strasburga w 1798 r., a następnie do Moguncji w 1813 r.
Podczas różne rewolucje miały miejsce w XIX -tego wieku , wiele obiektów zostały splądrowane: przypadek dużą ślepą próbę w srebrze utworzonej z datków od parafian.
Przeciwko niewolnictwuDzięki związkom kardynała Charlesa Lavigerie w młodości z kościołem Saint-Sulpice był on dwukrotnie podstawą jego wielkiego projektu antyniewolniczego , w 1888 roku podczas konferencji dotyczącej niewolnictwa w Afryce i Wolnego Kongresu Antyniewolniczego pod patronatem Papieża Leona XIII pod przewodnictwem kardynała Charlesa Lavigerie we wrześniu 1890 roku . Przywitał przedstawicieli z różnych krajów europejskich, a także z zagranicy.
Śluby gwiazdW tym kościele odbywały się śluby wielu osobistości:
W podziemiach krypty mieściły się liczne pochówki i pomniki nagrobne duchownych, prostych księży czy prałatów:
Ale także osoby świeckie, takie jak:
Wszystkie te groby zniknęły.
W krypcie spoczywa zmarły w 1937 roku organista Charles-Marie Widor .
Wybitne pogrzebyKościół służył również jako miejsce pogrzebu religijnego Alexis Simon Belle the22 października 1734, Félix Barthe on31 stycznia 1863 rPrzez Richard Descoings The11 kwietnia 2012Przez Albert Jacquard The19 września 2013 r., Patrice Chéreau on16 października 2013 r.Przez Christophe de Margerie27 października 2014 r.Przez Sylvie Joly The9 września 2015, Michel Delpech on8 stycznia 2016Przez Mireille Darc The1 st wrzesień 2017. Z powodu zamknięcia Notre-Dame de Paris, z powodu pożaru15 kwietnia 2019 r., w kościele św. Sulpicjusza odbył się narodowy pogrzeb b. prezydenta republiki Jacques'a Chiraca.30 września 2019 r..
Pożar kryminalnyPodpalono kościół św. Sulpicjusza 17 marca 2019 r..
Kościół św. Sulpicjusza, zorientowany w zwykłym kierunku zachód-wschód, jest imponującą budowlą o długości 120 metrów, szerokości 57 metrów i wysokości 30 metrów pod centralnym sklepieniem; jest to drugi co do wielkości kościół w Paryżu po Notre-Dame .
Wzloty i upadki jego budowy pomiędzy pierwotnymi planami Daniela Gittarda z 1660 roku , wznowieniem prac przez ucznia Julesa Hardouina-Mansarta , Gillesa-Marie Oppenorda , w 1719 roku aż do uroczystego poświęcenia 1745 roku i ostatecznego podniesienia zachodniej fasada między 1732 a 1870 r wyjaśnia odmienne style, mieszaninę jezuickiego architekturą inspirowaną Gesu w Rzymie i bardziej klasycznej architektury .
Plan i początkowe zasady architektoniczne Saint-Sulpice były rzeczywiście inspirowane pewnymi budowlami założonymi przez jezuitów , których projekt miał być dostosowany do liturgii katolickiej zreformowanej przez Sobór Trydencki : „kościół na krzyżu łacińskim, jednonawowa, ograniczona połączonymi kaplicami i niezbyt wysuniętym transeptem, sklepiona kolebkowo, wysokie okna, kopuła na skrzyżowaniu, fasada z dwoma nałożonymi na siebie rzędami o nierównej szerokości zwieńczona frontonem”.
Ten model architektoniczny został wprowadzony we Francji na początku XVII XX wieku w wielu wariantach, szczególnie w Paryżu, kościół zniknął Feuillanci dzisiaj ( 1600 - 1608 ), który od karmelitów bosych ( 1613 - 1620 ), w kościele Saint- Paul-Saint-Louis ( 1627 - 1641 ), dawniej wyznawana przez jezuitów The zniszczone nowicjat jezuitów ( 1634 ), a także w kaplicy Sorbonie ( 1634 ). Występuje także w części późniejszego kościoła Saint-Roch ( 1680 - 1730 ).
Optyczny Widok nawy kościoła Saint-Sulpice w Paryżu, Koniec XVIII th wieku.
Przekrój kościoła św. Sulpicjusza.
Przekrój i profil kościoła św.
Fasada zachodnia, będąca przedmiotem konkursu w 1732 r., w którym zaprezentowano liczne projekty, została zbudowana według nowatorskich planów przez dawnego architekta scenografii Giovanniego Servandoniego ; Zrywając ze stylem reszty budynku, projekt elewacji mocno inspirowany katedrą św. Pawła w Londynie , jest neoklasyczną reakcją na tradycję barokową (czasami nazywaną „ stylem jezuickim ”) ilustrowaną przez kościół Gesù z Rzymu . Obejmuje dwa rozległe, nałożone na siebie portyki w stylu antycznym – parter zakonu doryckiego i przełożony zakonu jońskiego – łączące podstawy wież. Te dwa portyki, każdy przepruty siedmioma łukami, podtrzymują ogromny trójkątny fronton, a na końcach tej fasady wznoszą się dwie wieże o wysokości około 70 m , wyższe niż te w Notre-Dame.
Fasada kościoła Gesù (po 1584), typowy model kościołów jezuickich.
Zachodnia fasada katedry św. Pawła w Londynie (1675-1710), model fasady Saint-Sulpice.
Pierwszy rysunek elewacji zachodniej autorstwa Oppenorda.
Drugi rysunek elewacji zachodniej autorstwa Oppenorda.
Jednak obecna fasada znacznie różni się od tego pierwotnego projektu. Zniszczony przez piorun duży fronton centralny nigdy nie został odbudowany. Co do wież, z których oudot de Maclaurin zmienia koronę, były krytykowane, a następnie przejęte przez Jean-François Chalgrin w 1777 roku , która wypełnia wieżę Północnej w 1780 - 1781 . Druga, południowa wieża, pozostała niedokończona, o czym świadczą otwory na nią, które podtrzymywały drewniane rusztowanie, które w wyniku degradacji zostało usunięte.
Saint-Sulpice ma zatem dwie wieże o różnej architekturze: południową wieżę Maclaurin zakończoną ośmioboczną częścią z krzywoliniowymi frontonami zwieńczonymi okrągłą częścią i północną wieżę Chalgrin złożoną z czworokątnej części z trójkątnymi frontonami oraz wyższą górną część również okólnik. Wieże te, obie zwieńczone balustradą zamiast projektowanej przez Servandoniego neorenesansowej latarni , wywołują zatem, w odróżnieniu od pierwotnego projektu, wrażenie asymetrii, podkreślonej różną wysokością (73 metry dla tej położonej na północy i 68 metrów dla wieża południowa).
Między dwiema wieżami do kościoła wchodzi perystyl . Jest ozdobiona, nad drzwiami, z siedmiu paneli wyrzeźbiony przez Michelangelo Slodtz od 1750 do 1756 roku, co oznacza zmianę o teologicznych cnót (miłości, wiary i nadziei) i kardynalnych cnót (sprawiedliwość, siła, umiarkowania i roztropności). Dwa posągi umieszczone między drzwiami, wyrzeźbione przez Emile Thomasa , przedstawiają św. Piotra i św . Pawła .
PerystylZobacz z rzędu.
Perystyl widziany z przodu.
Żłobkowana kolumna dorycka z figurą św. Pawła wyrzeźbioną przez Émile'a Thomasa .
W przeciwieństwie do fasady głównej, te w transeptach są zgodne z jezuickim modelem „fasady z dwoma nałożonymi na siebie rzędami o nierównej szerokości zwieńczonej frontonem”. Pierwszy widoczny kamień portalu południowego, zwanego portalem Saint-Jean-Baptiste, położył regent 4 grudnia 1719 r . Cztery monumentalne kamienne posągi zdobiące portale północny ( św. Piotr i św. Paweł ) i południowy ( św. Jan Chrzciciel i św. Józef ) są dziełem dłuta rzeźbiarza François Dumonta i zostały wzniesione w 1725 roku.
Fasada transeptu południowego autorstwa Pierre'a Gittarda.
Kaplica Najświętszej Marii Panny z wykuszem (wspornik) autorstwa Charlesa De Wailly przy rue Garancière (strona wschodnia).
Widok zewnętrzny chóru, obejścia i północnego transeptu.
Fasada północnego transeptu, w tle jedna z wież fasady głównej.
Święty Józef , dzieło François Dumont , 1725 (portal południowy)
Saint Jean-Baptiste , dzieło François Dumont , 1725 (portal południowy)
Nawy zostały zaprojektowane przez architekta regenta Gillesa-Marie Oppenorda od 1719 roku .
Północna strona.
Nawa główna, podczas koncertu.
Ambona w nawie głównej.
Ławka do pracy naprzeciw ambony.
Południowa strona.
Na dwóch końcach perystylu, u podnóża dwóch dużych wież kościoła, szczególnie staranną dekorację otrzymały od Chalgrina dwie okrągłe kaplice .
Północny przeznaczony jest do chrztów, które odprawiane są zatem w tradycyjnym miejscu (przy wejściu do kościoła, od strony północnej). Zdobią go rzeźby Boizota : płaskorzeźba Chrztu Chrystusa i cztery alegorie Mądrości , Łaski , Siły i Niewinności .
Kaplica Saint-François-XavierPoświęcona przed Rewolucją nabożeństwu święconego chleba , kaplica ta w 1836 r. stała się sklepem z krzesłami, następnie w 1840 r. otrzymała chrzcielnicę. W latach 40. XIX wieku poproszono Delacroix o pomalowanie kaplicy, ale przekształcenie kaplicy w 1850 r. koniec z jego projektami, które nie podobały się Delacroix, który następnie poświęcił się kaplicy Saints-Anges.
To Jacques-Émile Lafon namalował kaplicę na freskach w latach 1853-1859, przedstawiając zmartwychwstanie zmarłego po lewej, pogrzeb św. Franciszka Ksawerego po prawej i jego gloryfikację na sklepieniu. Malował też w czterech rogach Chińczyka, Hindusa, Portugalczyka i Maura nawiązując do misji François-Xavier. Witraż przedstawia również świętego nawracającego Indianina.
Zmartwychwstanie umarłych
Skarbiec
Pogrzeb św. Franciszka Ksawerego
Alexandre Hesse namalował w 1860 freski przedstawiające:
W tej kaplicy znajdują się dwa freski autorstwa Michel-Martin Drolling namalowane w 1850 r. i przedstawiające z jednej strony nawrócenie św. Pawła dotkniętego ślepotą na drodze do Damaszku, a z drugiej św. Pawła zapowiadającego prawdziwego Boga przed Areopagiem , a także św. „figura tego samego świętego dłuta Révillon , również pochodząca z 1850 r. oraz posąg Chrystusa Wielkiego Piątku autorstwa Louisa Derbré z 1951 r.
Kaplica Saint-Vincent-de-PaulW kaplicy znajduje się fresk autorstwa Aleksandra Charlesa Guillemota (1787-1831), który nazywa siebie św. Wincentym a Paulo towarzyszącym Ludwikowi XIII w jego ostatnich godzinach . Znajduje się tu również pomnik Emilien Cabuchet z 1858 roku imienia św. Wincentego a Paulo trzymającego małe dzieci . Rzeźba ta odniosła wielki sukces podczas jej tworzenia. Rzeczywiście otrzymała medal na Salonie w 1857 roku.
Kaplica Najświętszego SercaW Kaplicy Najświętszego Serca, znajduje stolarka XVIII th wieku z płaskorzeźbą rzeźbione przez Browna w XIX th century, zawierał takie pelikan na spodniej stronie ołtarza reprezentujący Chrystusa i krucyfiks rzeźbiony, który siedzi na tym samym ołtarzu. Na tabernakulum ołtarza kaplicy znajduje się płaskorzeźba . Reprezentuje on niedowierzaniem św Thomas i data XIX -tego wieku.
Fresk Jeana Simona Berthélemy'ego (1743-1811) przedstawia narody całego świata w adoracji przed Najświętszym Sercem .
Kaplice nawy południowej Kaplica ŚwPierwsza kaplica po prawej, kaplica Saints-Anges, została ozdobiona przez Eugène'a Delacroix, który zajęło sześć lat, między 1855 a 1861 , aby stworzyć dwa duże panele ścienne (obrazy olejne i woskowe) oraz sklepienie (olej na płótno) . Malowidła przedstawiają walkę Jakuba z aniołem i Heliodorem wypędzonym ze świątyni i płótna sklepienia, św. Michał zabijający smoka . Walka Jakuba z Aniołem była szczególnie celebrowana przez Paula Gauguina i Maurice'a Denisa .
Wykonanie malowideł wymagało wiele pracy od Delacroix, który osiadł w pobliżu kościoła przy rue Furstemberg , gdzie dziś znajduje się narodowe muzeum Eugène-Delacroix .
Obrazy te zostały odrestaurowane w 1977, a następnie w 2016 roku.
Widok ogólny kaplicy.
Święty Michał zabijający Smoka .
Walka Jakuba z aniołem .
W tej kaplicy, drugiej po prawej, znajduje się Pieta , grupa gipsowa autorstwa Jean-Baptiste Clésinger, a także witraż z 1873 r. , dzieło warsztatu Chabina, którego centralny motyw przedstawia Ukrzyżowanie . Dwa boczne malowidła ścienne przedstawiają po lewej stronie umierającego człowieka w otoczeniu swojej rodziny w scenie zatytułowanej „Religia zachęca chrześcijan do cierpienia w tym życiu, aby uniknąć męki czyśćca”, a po prawej w scenie zatytułowanej „Modlitwa”. za zmarłych uproś wybawienie dusz cierpiących w czyśćcu” François-Joseph Heim (1787-1865). Medalion sufitowy jest również autorstwa François-Josepha Heima.
Ogólny widok.
Kaplica z Pietą .
Pieta , szczegół.
Witraż.
Panel centralny.
Ta kaplica, trzeci porządku, posiada okno z XVII th century i dwa freski (lub bardziej precyzyjnie secco ), oba z 1822 roku, wykonany przez malarza Abel de Pujol i przedstawiają sceny z życia św Rocha .
We francuskich kościołach znajduje się wiele kaplic „Jean-Baptiste-de-la-Salle”. Ten święty , współczesny Ludwikowi XIV , cieszył się dużą popularnością ze względu na swoją działalność wychowawczą na rzecz dzieci z ubogich rodzin. Ale w tym paryskim kościele jest dodatkowy powód obecności takiej kaplicy: ten święty rzeczywiście, dzięki swojemu wykształceniu, pochodzi z samego Saint-Sulpice.
Ogólny widok.
Widok z boku.
Witraż z XVII -tego wieku.
Święty Roch modlący się o uzdrowienie trędowatych.
Śmierć św. Rocha w więzieniu w Montpellier.
Ta kaplica, czwarta od prawej, została ozdobiona przez Auguste Vinchona . Malarz najpierw studiował technikę fresku, tak jak ją praktykowali dawni mistrzowie, pod opieką księcia Blacas , francuskiego ambasadora w Rzymie. Po powrocie z Włoch prefekt Sekwany Gaspard de Chabrol powierzył jemu i Abelowi de Pujol zadanie namalowania freskami kaplicy w kościele Saint-Sulpice.
Jeden z obrazów przedstawia moment, w którym rzymscy żołnierze legionu tebańskiego zostają zdziesiątkowani, ponieważ po raz drugi odmawiają udziału w ofiarach zleconych przez cesarza Maksymiana , w mieście Octadurum ( Martigues ); Św. Maurycy odmawia przyjęcia filiżanki, którą wręczył mu rzymski kapłan. Drugie malowidło przedstawia rzeź tego legionu , której żołnierze nie stawiają oporu; Św. Maurycy, otoczony niebiańskim promieniem, właśnie otrzymał śmiertelny cios, zadany przez żołnierza, który z przerażeniem uświadamia sobie popełnioną właśnie zbrodnię. Cztery wisiorki reprezentują religię i trzy cnoty kardynalne : siłę, nadzieję i miłosierdzie, dla których malarz nie chciał scharakteryzować ich zwykłymi atrybutami. Na szczycie sklepienia aniołowie schodzą przed legionem.
Masakra św. Maurycego i jego towarzyszy przez wojska rzymskie.
Fresk sklepienia: Aniołowie przygotowujący Apoteozę św . Maurycego .
Kaplicę zbudował architekt Jean-Baptiste Laurent (1709-1776), architekt Louis-Joseph de Bourbon , książę Condé.
Piąta kaplica po prawej, trzeźwa z wyglądu, nie ma malarstwa. Z drugiej strony istnieją dwa bardzo piękne dzieła sztuki z marmuru, św. Jan Chrzciciel autorstwa Louis-Simon Boizot i pomnik pogrzebowy Curé Languet de Gergy stworzony przez Michela-Ange Slodtza w latach 1756-1758.
Ksiądz Jean-Baptiste Languet de Gergy jest ważną postacią dla kościoła Saint-Sulpice, ponieważ wznowił jego budowę w 1719 roku, przerwaną na czterdzieści lat. Zbiera duże datki i otrzymuje królewskie upoważnienie do zorganizowania loterii na sfinansowanie pracy.
Ogólny widok.
Św. Jana Chrzciciela.
Pomnik w Languet de Gergy.
Pomnik nagrobny przedstawia walkę Nieśmiertelności ze Śmiercią. Obserwujemy anioła, który odwraca się w stronę wejścia do kaplicy i podnosi zasłonę pogrzebową, która okrywała prałata. Śmierć boi się nadziei Zmartwychwstania i Życia Wiecznego i ucieka.
TranseptTransept został zbudowany w kilku etapach: transept Północna z portalu, Christophe Gamard Między (?) 1660 i 1678 oraz transeptu Południowej, a także portal z tej samej strony, Gilles-Marie Oppenord między 1719 i 1745 . Zdobią go freski Signola przedstawiające „aresztowanie Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym”, „Ukrzyżowanie”, „Zmartwychwstanie” i „Wniebowstąpienie”.
Replika brązowej figury św. Piotra przypisywanej Arnolfo di Cambio , której oryginał znajduje się w Bazylice św. Piotra w Rzymie , została zainstalowana w 1901 roku w północnym transepcie. Pochodzi z religijnego warsztatu złotniczego Choiselat-Gallien i Poussielgue-Rusand .
Transept północny.
Posąg Świętego Piotra.
Transept południowy.
Duży chór został zbudowany według planów Daniela Gittarda . Ma siedem łuków, których proste nogi , czyli filary o przekroju kwadratowym, ozdobione są korynckimi pilastrami pokrytymi marmurem.
Chór.
Ołtarz.
Witraże w absydzie.
Obejście podaje, zaczynając od południowego transeptu:
Te kaplice są oświetlone przez świetliki features witraże z XVII -tego wieku, pomimo przywrócenie przywrócone w XIX th century: powierzchnia figur są redukowane, aby zachęcić wewnętrzną jasność, jednak słabo modulowany przez przyciemniane okulary. W centrum reprezentowany jest patron kaplicy. Panele kaplic Saint-Jean-l'Évangéliste i Charles-Borromée są jedynymi panelami pozostałymi z lat 90. XVII wieku. Te daszki zostały oczyszczone w 2021 roku.
Ambulatoryjny, widok ogólny.
Ambulatorium północne.
Ambulatorium południowe.
Znajdujemy w tej kaplicy malowidło ścienne Félixa Jobbé-Duvala z 1859 roku, przedstawiające świętego Denisa i jego towarzyszy prowadzonych na tortury .
Kaplica św. MarcinaW kaplicy znajduje się fresk Victora-Louisa Motteza z 1862 roku przedstawiający św. Marcina dzielącego swój płaszcz z biednym człowiekiem . Witraże z lat siedemdziesiątych XVII wieku przedstawiają św . Fiakrę . Kaplica była mu pierwotnie dedykowana.
Kaplica Sainte-GenevièveTa kaplica oddaje szczególny hołd świętym dziewicom. Była też siedzibą bractwa tragarzy.
Witraż z lat 70. XVII w. przedstawia św. Katarzynę Aleksandryjską ; istnieją także dwa murale tym Saint-Geneviève dystrybucją żywności dla mieszkańców Paryża i wstawiennictwo św Geneviève dostarcza Paryż od zarazy z Ardents przez Louis-Charles Timbal przeprowadzonego w 1864 roku Poniżej znajdują się szkice artysty dla tych fresków . Relikwia św. Genowefy czczona jest tam przez wiernych, znajduje się w ołtarzu kaplicy.
Św. Katarzyna Aleksandryjska, centralny medalion w witrażu w kaplicy (ok. 1670).
Szkic Louisa Charlesa Timbala , Sainte Geneviève rozdającego chleb ubogim podczas oblężenia Paryża .
Szkic Louisa Charlesa Timbala , Procesja z relikwiarzem św . Genowefy .
Kaplica ta została po raz pierwszy poświęcona św. Aniołowi Stróżowi w 1673 r., podczas konsekracji nowego chóru. Następnie służy jako siedziba bractwa handlarzy odzieżą używaną. Później jest poświęcony wszystkim aniołom i archaniołom i staje się siedzibą bractwa cukierników, kafelków i tokarzy. Dopiero w 1844 r. został poświęcony św. Annie , tym samym respektując obietnicę złożoną Annie Austriaczce , która poprosiła, aby jej imię i nazwisko jej syna Ludwika zostały nadane dwóm kaplicom znajdującym się po obu stronach. dziewica.
W tej kaplicy, można zaobserwować dwa murale przez Lepneveu wykonane w 1864 roku stanowią one The Birth of Mary i The Prezentacja NMP w świątyni . Obecna jest również rzeźba przedstawiająca Wychowanie Matki Boskiej . Został on wykonany przez anonimowego artysty w XVII -tego wieku z marmuru pasty. Widoczny jest także witraż z Wychowania Matki Boskiej . Pochodzi z XVII -tego wieku i przebudowany w 1872 roku.
Kaplica Matki BoskiejKaplica Najświętszej Marii Panny znajduje się na osi podłużnej, na wschodnim krańcu budowli; prowadzi do niego obejście otaczające chór. Architekt Christophe Gamard jest autorem eliptycznego planu. Ludwik Le Vau (1612-1670) zbudował mury. Servandoni przyczynił się częściowo do jej dekoracji w 1729 roku. Charles De Wailly , odpowiedzialny za dekorację kaplicy Dziewicy, w 1774 roku stworzył niszę na pniu nad rue Garancière.
Ta bardziej barokowa kaplica zawiera ołtarz poświęcony Dziewicy, zwieńczony rokokową kopułą namalowaną przez Lemoyne'a w 1732 roku przedstawiającą Dziewicę Maryję podniesioną do nieba na chmurze, która ją wspiera, otoczoną aniołami, lekarzami i świętymi, św. Piotra na jego po prawej, Saint Sulpice po lewej; z jednej strony Ojcowie Kościoła i przywódcy zakonów, którzy publikują jej pochwały, z drugiej dziewice, którym patronuje i którym anioł rozdaje palmy, a na dole M. Olier, który podnosi swoich parafian na nogi i oddaje je pod swoją opiekę. Malowidła umieszczone po obu stronach są autorstwa Carle van Loo .
Kopuła.
François Lemoyne , Virgin in Glory , 1732, kopuła.
Szkic autorstwa Émile Jean Baptiste Philippe Bin dotyczący wejścia do Kaplicy Dziewicy, Śmierć Dziewicy , Muzeum Sztuk Pięknych w Paryżu.
Szkic autorstwa Émile Jean Baptiste Philippe Bin dotyczący wejścia do kaplicy Dziewicy, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny , Muzeum Sztuk Pięknych w Paryżu.
Kopuła z okulusem znajduje się przed kaplicą, nad ambitem.
Górna część ołtarza Matki Boskiej.
Pojawiająca się w niszy „Dziewica z Dzieciątkiem” to dzieło Jean-Baptiste Pigalle (1714-1785). Według Jacquesa Hillaireta posąg ten zastąpił posąg z litego srebra, nazywany Notre-Dame-de-la-Vieille-Vaisselle na pamiątkę skradzionych przez księdza srebrnych sztućców, przetopionych podczas rewolucji. Ten marmur ma tę szczególną cechę, że pokazuje Dziewicę miażdżącą węża. Kaplicę oświetlają dwa witraże z monogramem AM ( Ave Maria ).
Barwione n o 1, z AM wzór ( Ave Maria ).
Witraż N O 2.
Cztery kolumny umieszczone po obu stronach figury Dziewicy są antyczne (pozostałe dwie, stiukowe, zostały dodane przez Charlesa de Wailly, aby nadać głębi niszy pierwotnie zbudowanej przez Servandoniego ). Te wysokie marmurowe kolumny pochodzą z ruin rzymskiego miasta Leptis Magna, które zostało przebudowane przez Septymiusza Sewera . Po zbombardowaniu Trypolisu w 1685 roku w celu walki z barbarzyńskim piractwem na Morzu Śródziemnym, Ludwik XIV zażądał zapłaty ciężkiego okupu. Pasza z Trypolisu zaproponował, że zapłaci za to marmurem z ruin Leptis Magna. Dwa traktaty zostały podpisane między królem Francji a paszą z Trypolisu w latach 1693 i 1720. Oba stanowią, że „król zastrzega sobie prawo do wzięcia w Leptis i w każdym miejscu regencji kolumn, których potrzebował”. Wyznaczony postanowieniami z 14 lipca 1685 r. w Trypolisie konsul francuski Claude Le Maire udał się do Leptis Magna, aby wybrać marmurowe kolumny, które mogłyby posłużyć do budowy Pałacu Wersalskiego . W sumie zabrał blisko 300 wysłanych do Tulonu w 1688 i 1690 roku. Umieszczono je na nabrzeżu Sekwany w pobliżu Luwru i wykorzystano do różnych konstrukcji. Ksiądz Languet otrzymał cztery, które zostały zainstalowane w kaplicy w 1742 roku.
Kaplica św. LudwikaKaplica ta została po raz pierwszy poświęcona Duchowi Świętemu i apostołom w 1673 r. W 1844 r. została poświęcona św. Ludwikowi , zgodnie z obietnicą złożoną Annie Austriaczki .
W kaplicy znajduje się malowidło ścienne Louisa Matouta z 1870 r. Przedstawia on św. Ludwika wymierzającego sprawiedliwość u stóp dębu . Znajduje się tu również rzeźba św. Teresy z Lisieux oraz witraż z 1691 r. przedstawiający św . Ludwika .
Kaplica św. JózefaKaplica ta, po raz pierwszy poświęcona św. Marguerite, została poświęcona św. Józefowi w 1748 roku. Była siedzibą bractwa stolarskiego , a następnie bractwa kultu św. Józefa.
W tej kaplicy znajduje się malowidło ścienne Charlesa Landelle z 1860 r., przedstawiające Sen św . Józefa . Można również zaobserwować rzeźbę Giovanni Marchiori (it) , uczeń Berniniego , z początku XVII -tego wieku. Na końcu znajduje się witraż z 1693 r. i przerobiony w 1872 r. przedstawiający św. Józefa i Dzieciątko Jezus .
Kaplica Saint-Charles-BorromeeW kaplicy znajduje się obraz Auguste Pichon z 1867 roku przedstawiający Karola Boromeusza podczas zarazy w Mediolanie . Dużo starszy witraż z 1686 r. przedstawia modlącego się św. Antoniego Padewskiego , a także posąg tego świętego, któremu jest również poświęcony.
Kaplica św. Jana EwangelistyKaplica poświęcona jest św. Janowi Ewangeliście , św. Marcinowi i wszystkim Ewangelistom. Była siedzibą bractw aptekarskich, sklepików i świeczników oliwnych.
Malowidła przedstawiają z lewej strony Męczeństwo św. Jana Ewangelisty, az prawej Miłość wzajemną. Na suficie czterej aniołowie niosą sztandary z napisem Caritas .
W tej kaplicy znajduje się witraż z 1692 r. przedstawiający św. Jana Ewangelistę w medalionie .
Wielki narząd został zbudowany przez François-Henri Clicquot między 1776 i 1781 roku za bardzo oryginalnym Louis XVI stylu kredensu zaprojektowanym przez architekta Jean-François-Thérèse Chalgrin , z rzeźby Clodion (rysunki) i Duret (ozdobnych rzeźba).
Prospekt organowy (i jego dekoracja) od początku XX wieku zaliczany jest do zabytków historycznych20 lutego 1905. Instrumentalną część narządu został sklasyfikowany jako obiekt zabytków Ponieważ11 września 1978.
Instrument został przebudowany w 1862 roku przez Aristide Cavaillé-Colla , ponownie wykorzystując to, co jego poprzednicy zachowali z organów Clicquot. Jest to największy instrument sygnowany przez Cavaillé-Coll.
Ze 102 głosami i około 7300 piszczałkami organy w Saint-Sulpice były w czasie ich produkcji największymi we Francji. Dziś jest to trzeci co do wielkości organ we Francji, pierwszy i drugi to odpowiednio organy Saint-Eustache i Notre-Dame .
Kompozycja
5 klawiatur po 56 nut i pedalboard na 30 nut. Mechaniczna transmisja banknotów wspomagana przez 7 maszyn Barker .
Wielki Chór | Wielkie Organy | Pozytywny | Ekspresyjna historia | Solo | Pedał |
---|---|---|---|---|---|
Salicional 8 ' |
Pokazuje 16 |
Fundusze Laye Laye de kombinacje |
Laye de Fonds Laye de kombinacje harmoniczne |
Środki Laye I linie |
Laye fund Laye de kombinacje |
Prestiżowych organiści które następowały po sobie, zwłaszcza Charles-Marie Widor od 1870 do 1933 , Marcel Dupré , który zastąpił go od 1934 do 1971 , a Jean-Jacques Grünenwald od 1973 do 1982 roku .
Prowadzi ją Daniel Roth , wspomagany przez Sophie-Véronique Cauchefer-Choplin , od 1985 roku .
Na tym instrumencie dokonano wielu nagrań dźwiękowych. W każdą niedzielę po niedzielnej Mszy św. w południe odbywa się przesłuchanie organów. Raz w miesiącu koncert odbywa się w niedzielne popołudnie.
W kościele znajdują się również organy chórowe autorstwa Aristide Cavaillé-Coll ( 1858 ).
Organy chóru.
W transeptie kościoła znajduje się gnomon , narzędzie pomiarowe używane w astronomii, które pozwala precyzyjnie określić położenie Słońca, a tym samym pory roku. Urządzenie zostało zainstalowane na prośbę miejscowego proboszcza, chcącego dokładnie ustalić datę równonocy marcowej, a co za tym idzie Wielkanocy , która jest kluczową datą w kalendarzu chrześcijańskim. Został on zainstalowany w XVIII -tego wieku przez uczonych z Obserwatorium Paryskiego , w tym Pierre Lemonnier . Dzięki bardzo dokładnym pomiarom astronomowi udaje się określić powolny spadek nachylenia ekliptyki lub nachylenia ekliptyki w płaszczyźnie równika, czyli także zmianę nachylenia osi Ziemi w jego orbita, wartość obecnie wynosząca -0,469" rocznie (to nachylenie oscyluje w cyklu 41 000 lat między dwiema skrajnymi wartościami 22°2'33" i 24°30'16"; na dzień 1 stycznia 2017 r., jego wartość wynosiła 23 ° 26'13.490"; w 1741 r. nachylenie to było o 2'9" wyższe) .
Gnomon składa się z dwóch elementów: urządzenia do izolowania promienia słonecznego, umieszczonego na południowym witrażu transeptu oraz opaski dętej osadzonej w ziemi i wznoszącej się pionowo w obelisku północnej ściany transeptu .
Urządzenie izolujące nazywa się muszlą oczną . Jest to metalowa płyta przebita otworem, inkrustowana po prawej stronie na południowym witrażu transeptu. Druga identyczna muszla oczna jest umieszczona pionowo do pierwszej, ponieważ promień tej drugiej jest maskowany przez architekturę kościoła w określonych porach roku.
Orkiestra dęta materializuje południk , konceptualną linię kierunku północ-południe. Pasek jest oznaczony czterema podziałkami. Jeden z nich znajduje się na południowym krańcu pasa, na ziemi, oznaczony wygrawerowaną płytą, która oznacza punkt, w którym promień słońca przecina południk w południe podczas przesilenia letniego .
Drugi znajduje się za lewym skrzydłem otworu w balustradzie sanktuarium. Jest oznakowana solidną mosiężną elipsą. Symbolizuje miejsce, w którym promień słońca przecina południk w południe podczas równonocy jesiennej (wrzesień) i wiosennej (marzec).
Trzecia znajduje się na obelisku, w pierwszej ćwiartce jego wysokości. Wskazuje na to symbol Strzelca, czyli strzała, oraz symbol Wodnika, dwie falki. Odpowiada to położeniu promienia słonecznego, gdy przecina on południk w południe w okresie Strzelca i Wodnika, czyli odpowiednio przed i po przesileniu zimowym (grudzień).
Czwarty również znajduje się na obelisku, dwie trzecie jego wysokości; wskazuje na to symbol Koziorożca, którego grawerunek jest dziś trudny do zdefiniowania. Odpowiada lokalizacji promienia słonecznego, gdy przecina południk w południe podczas przesilenia zimowego (grudzień).
Kościół gnomonów św. Sulpicjusza
Napisy na obelisku
Płyta południowa
Ambona została zbudowana w 1788 roku z rysunków Charles De Wailly i przekazany przez Duc d'Aiguillon du Plessis-Richelieu , pra-bratanek kardynała Richelieu , byłego ministra Ludwika XV i pierwszej parafialnego parafii. Wykonany z dębu i marmuru , uważany jest za arcydzieło stolarstwa i równowagi: spoczywa na jedynych bocznych schodach, które go podtrzymują. W 1791 r. ksiądz parafialny Monsieur de Pansemont oświadczył, że odmówi złożenia przysięgi konstytucji cywilnej duchowieństwa ze szczytu tej ambony przed Gwardią Narodową i jej wiernymi. Ambona była na szczęście utrzymywana przez rewolucjonistów, którzy uznali ją za „przydatną”. Jej złocenia i malowidła zostały odrestaurowane w 2010 roku.
Krzesło ma wiele symboli na różnych częściach, które go tworzą:
Obecnie ambona nie jest już wykorzystywana do wygłaszania kazań, a kaznodzieje komentują teksty liturgii z pulpitu czytelnika przy ołtarzu.
Chór kościoła został przeszklony w 1673 r. (przęsła od 200 do 206 wg zapisu Corpus vitrearum ). W latach 1690-1692 wykonano witraże kaplic przy obejściu (półki od 3 do 10). Witraże w przęsłach 1 i 2 oraz kaplicy osiowej umieścił w 1873 r. mistrz szklarski Henri Chabin.
W kaplicach bocznych witraże w przęsłach 11 i 12 wykonał Denis na rysunkach Charlesa Lameire'a (1832-1910). Okno we wnęce 11 przedstawia Najświętsze Serce, a we wnęce 12 św. Jana Chrzciciela. W przęśle 18 (kaplica dusz czyśćcowych) umieszczono witraż przedstawiający Chrystusa na krzyżu autorstwa Henri Chabina z 1873 roku.
W 1799 r. pożar zniszczył witraże kaplicy komunijnej. W kilku oknach huragan uszkodził witraże.
Witraże Kaplicy Najświętszej Marii Panny zostały zainstalowane w latach 1841-1844.
Eksplozja prochowni w Luksemburgu w 1871 r. doprowadziła do upadku fragmentów okien, które odrestaurował Charles Lavergne. Odnowę okien powierzono braciom Charlesowi i Théodorowi Maillotom od 1879 r., w tym witraż Wniebowstąpienia wnęki 200, w 1884 r.
Wszystkie przęsła zostały odrestaurowane w 1934 roku. Nowa renowacja w latach 1945-1946.
Dolny witraż (okrągły) nad monumentalnymi drzwiami południowego transeptu (rue Palatine) został bardzo poważnie uszkodzony w wyniku podpalenia 17 marca 2019 roku. prowadzące na pierwsze piętro, które jest bardzo blisko
Kościół Saint-Sulpice zawiera wiele dzieł sztuki, wśród których znajdziemy:
Pomnik nagrobny Jean-Baptiste Josepha Languet de Gergy, proboszcza parafii Saint-Sulpice, koło Slodtz .
Posąg św. Jana Chrzciciela autorstwa Louis-Simon Boizot
Jedna z dwóch czcionek Jeana-Baptiste Pigalle'a .
We wrześniu 1781 r. odlano osiem dzwonów dla kościoła św. Sulpicjusza. W porządku :
Dzwony zostały następnie wymienione. Obecna piątka tworzy jeden z najważniejszych dzwonków w Paryżu:
W północnej wieży (ta po lewej) rozbrzmiewa pięć latających dzwonów„Teresa” jest trzecim co do wielkości dzwonem w Paryżu po „Françoise-Marguerite Najświętszego Serca Jezusowego”, znanym jako „La Savoyarde” Sacré-Cœur de Montmartre i „Emmanuel” z Notre-Dame.
Dla podkreślenia kościoła Servandoni zaprojektował przed portalem monumentalny plac o szerokości 120 mi długości 208 metrów, z symetrycznymi fasadami i ulicą w osi kościoła. Ale ten projekt wymaga zniszczenia Seminarium Duchownego zbudowanego w 1650 r. i sprzeciwia się temu duchowieństwo. Proboszczowi parafii Saint-Sulpice udało się wybudować według planów architekta jeden dom (do dziś widoczny w północno-wschodnim narożniku placu, pomiędzy rue des Canettes i rue Saint-Sulpice ), w którym mieszkał do „śmierci”.
Aktualne miejsceBonaparte nakazał zburzenie seminarium w 1800 roku i kazał zainstalować fontannę Pokoju na nowym placu (1803). W latach 1820-1838 na pozostałym terenie należącym do starego wybudowano nowe seminarium. W 1847 r. fontannę Pokoju, która wydawała się zbyt mała, zastąpiła fontanna Saint-Sulpice zaprojektowana przez architekta Louisa Viscontiego ( 1791 - 1853 ). Jej cztery boki zdobią posągi przedstawiające biskupów kaznodziejów z czasów Ludwika XIV : Bossueta , Fénelona , Fléchiera i Massillona . W wesołej grze słów fontanna ta jest znana w dzielnicy jako fontanna czterech „punktów kardynalnych”, ponieważ czterej biskupi nigdy nie otrzymali tego wyróżnienia. Burmistrz 6 th dzielnica powstała w 1848 roku na zachodniej stronie placu naprzeciwko kościoła.
W latach 1971-1982 wybudowano parking podziemny i z tej okazji przebudowano plac (kostka granitowa, ławki i kasztanowce). Na początku lata na Placu Saint-Sulpice odbywa się wiele spotkań kulturalnych, takich jak Targ Poezji , gdzie z tej okazji powstaje wiele stoisk.
15 sierpnia 1642 r. nowy proboszcz parafii Saint-Sulpice, Jean-Jacques Olier , zainstalował w swojej parafii wspólnotę zakonną założoną kilka miesięcy wcześniej (31 grudnia 1641 r.) we wsi Vaugirard . Wspólnota ta przyjęła wówczas nazwę „ Séminaire de Saint-Sulpice ”. Przywitał młodych księży i przyszłych księży, którzy uczęszczali na kursy na Sorbonie . Doświadczył szybkiego rozwoju. W 1649 roku architektowi Jacquesowi Lemercierowi powierzono budowę zespołu budynków przeznaczonych dla niego. Budynki te zajmowały miejsce obecnego Place Saint-Sulpice .
Seminarium w Saint-Sulpice było początkiem stowarzyszenia księży, Towarzystwa kapłanów Saint-Sulpice (Sulpicians lub PSS).
Seminarium zostało zlikwidowane w 1792 r., a następnie ponownie założone w 1802 r. w innym budynku w powiecie. Étienne-Hippolyte Godde zbudował nowe seminarium dla Sulpicians po południowej stronie placu, które wróciło do skarbu publicznego po rozdzieleniu się Kościoła i państwa w 1906 roku . Seminarium Saint-Sulpice istnieje dzisiaj w innych instytucjach, takich jak Issy-les-Moulineaux i Montreal .
W 1746 r. Guillaume-Thomas Raynal , pisarz i myśliciel Oświecenia , znany pod imieniem Opat Raynal, został mianowany ministrem parafii Saint-Sulpice, którą musiał szybko opuścić, gdy okazało się, że zgodził się pochować Protestanci podając ich za katolików , za twarde pieniądze. Kościół jest również wspomniany w powieści księdza Prévosta , Manon Lescaut .
W XIX th century, Honoré de Balzac nie miał masę powiedziane przez fałszywego Abbe Herrera w wspaniałości i niedole kurtyzany ; kościół znajduje się niedaleko jego sekretnego domu przy rue Cassette . W La Messe de l'athée tego samego autora chirurg Desplein zostaje tam po raz pierwszy przedstawiony ze swoim uczniem Horacym Bianchonem . Całe fragmenty Là-bas (1881) Jorisa-Karla Huysmansa rozgrywają się w Saint-Sulpice: Carhaix, kluczowa postać w powieści, jest dzwonnikiem w kościele.
W XX th century, kościół Saint-Sulpice jest jednym z miejsc akcji powieści aniołów Revolt z Anatole France (1914). Obrazoburczy poeta Raoul Ponchon , być zdenerwowanym przez otoczenie kościoła, który był na początku XX th wieku, uważany premier reakcyjny klerykalizm tego obszaru i zajadły, napisał czterowiersz jak tytuł zwięzły lekceważący wież Saint Sulpice . W 1974 roku Georges Perec podjął próbę wyliczenia wszystkich wydarzeń mających miejsce na Place Saint-Sulpice w tekście zatytułowanym Tentative d'Éhaustement d'un lieu Parisien .
Jest wymieniony w powieści Jorge Semprúna L'Algarabie , gdzie został przekształcony w prysznice i nazwany „Saint-Supplice”.
Na początku XXI th century, Jean-Paul Kauffmann dedykuje swoją książkę walce z aniołem (2002) fresco Delacroix jako punkt wyjściowy do odkrycia kościoła. Kościół św. Sulpicjusza jest także miejscem akcji bestsellerowej amerykańskiej powieści Kod Leonarda da Vinci (2003), w której błędnie przechodzi południk Paryża przez gnomon i obelisk (rozdział 22). Wreszcie w Roku wulkanu (2013) Jean-François Parota główny bohater, Nicolas Le Floch , walczy na szczycie północnej wieży w burzliwy wieczór 1783 roku; ta historyczna powieść kryminalna przywołuje dzwony i wnętrze kościoła.
W kinie fresk Walka Jakuba z aniołem Delacroix odgrywa rolę w Leçon de tango ( 1997 ) Sally Potter .
Guillaume Gabriel Nivers został mianowany posiadaczem organów kościoła w 1654 roku, pozostał tam przez 60 lat, aż do śmierci w 1714 roku. Następcą po nim został Louis-Nicolas Clérambault, który skomponował szereg motetów poświęconych kościołowi św. Po jego śmierci w 1749 r. następują po nim dwaj synowie. César François Clérambault , a następnie po śmierci w 1760 r. Évrard Dominique Clérambault , mianowany w 1761 r.
Przymiotnik odnoszący się do kapłanów Towarzystwa Saint-Sulpice . Mówimy również o „ stylu sulpicjskim ” lub „stylu św.-sulpicjusza”, aby określić „ rzeczy religijne ”, takie jak statuetki świętych, w stylu nieco naiwnym i bez wielkiego geniuszu.
Sformułowanie to tłumaczy fakt, że okolice Saint-Sulpice są tradycyjnym miejscem założenia wielu magazynów książek, obrazów i przedmiotów religijnych (wśród nich La Procure ). Dziś możemy zobaczyć kilka sklepów, które wciąż istnieją i oferują artykuły w stylu, który jest w trakcie wymierania.