Wyrażenie „ teatr jarmarku ” oznacza wszystkie przedstawienia wystawiane w Paryżu z okazji corocznych targów Saint-Germain i Saint-Laurent, a później Saint-Ovide.
Pierwsza wzmianka o tym jarmarku pochodzi z 1176 roku; istniał aż do XIII -go wieku. Odbyło się w pobliżu opactwa Saint-Germain-des-Prés i, przynajmniej w początkach, na skrzyżowaniu obecnych ulic Buci i Sekwany . W 1482 roku król Ludwik XI przyznał mnichom z opactwa prawo do corocznego organizowania bezpłatnego jarmarku; tak powstały drugie targi. W 1511 r. Zbudowano halę targową, mogącą pomieścić kilkuset kupców, w tym złotników, stolarzy i handlarzy tkaninami. Punktem kulminacyjnym targów znajduje się w XVII -tego wieku. To zwykle trwa od trzech do pięciu tygodni, około Wielkanocy i XVIII th century to niezmiennie otwarty3 lutegodo zamknięcia w niedzielę pasyjną . Trwał do 1789 roku.
W zamian za zapłatę sumy dwóch koron przedsiębiorcy otrzymali od współbraci Męki Pańskiej prawo do prezentowania pokazów. Pierwsi aktorzy, których nazwiska znamy, to Jehan Courtin i Nicolas Poteau, którzy w 1595 roku zabawiali paryską publiczność do tego stopnia, że aktorzy Hôtel de Bourgogne pozwali ich do sądu, co prawdopodobnie stracili, ponieważ dwaj aktorzy powrócili na kilkanaście lat na wesołe miasteczko. lata z rzędu. W 1618 roku André Soliel i Isabel Le Gendre odnieśli równy sukces. Później lalkarze , tancerze na linie i treserzy zwierząt zachwycili się jarmarkiem do tego stopnia, że w 1643 roku Scarron zadedykował księciu Orleanu wiersz na ten temat.
Wśród najbardziej znanych artystów jarmarku Saint-Germain zacytujmy lalkarzy Pierre i François Datelin (lepiej znani pod imieniem Brioché), Jean-Baptiste Archambault, Jérôme, Arthur i Nicolas Féron; tancerze Charles i Pierre Alard, Moritz von der Beek, znani jako Maurice, Alexandre Bertrand, Louis Nivelon; aktorzy Louis Gauthier de Saint-Edme, Jean-Baptiste Constantini, Catherine von der Beek, Étienne Baron, Charles Dolet, Antoine Francassani, Jean-Baptiste Hamoche, Dominique Biancolelli , Francisque i wielu innych, dla których Lesage , Fuzelier i D ' Orneval napisał wiele sztuk.
W 1712 roku na Jeu de paume d'Orléans na jarmarku Saint-Germain wystawiono sztukę ze znakami, której tekst zachował się w druku: Znaki paryskich festiwali podarowane publiczności przez wielką trupę powroźnych tancerzy z Jeu de dłoni Orlean, na targach Saint-Germain, w miesiącuLuty 1712. Zawiera on najstarszy znany opis paryskiego karnawałowej procesji z Promenade du Boeuf Gras , która pojawia się na scenie.
Krótko po tym wielkim wydarzeniu w nocy z 16 na 16 na jarmark w Saint-Germain wybuchł pożar 17 marca 1762. Jarmark został następnie spustoszony przez płomienie i popadł w ruinę. Na odbudowę trzeba będzie poczekać do 1811 roku, był to rynek, który po jarmarku był sukcesem.
Obecnie jedyną (?) Pozostałością targów znajduje się w rue Mabillon na stronach parzystych liczbach na poziomie n ° 6, 8 i 10, w postaci wnęki w dostosowaniu z ziemi poziom około trzech metrów poniżej poziomu jezdni. Te domy materializują się na skraju starego wesołego miasteczka.
Na poziomie n o 8
Poziom N O 6, poniżej ulicy
Istnieje od 1344 roku na terenie opactwa braci Saint Lazare ( leprozorium St. Ladre) Fair St. Lawrence została ustalona na XVIII -tego wieku,9 sierpnia (Ewa Świętego Wawrzyńca) o godz 29 września( Dzień Świętego Michała ).
Jarmark Saint-Laurent był miejscem spotkań rzemieślników, kupców i mieszczan i odbywał się pod gołym niebem, a jarmark Saint-Germain, osłonięty od złej pogody, służył raczej jako wizytówka handlu luksusowego (biżuteria, porcelana, musical przyrządy, druki).
Występuje tam również wielu artystów i zespołów z jarmarku Saint-Germain, jeden odbywa się wiosną, a drugi latem. Ta zmiana umożliwia publiczności śledzenie ich ulubionych programów i krok po kroku rozpoczyna się rodzaj prawdziwej teatralnej „opery mydlanej”, której spektakl rozpoczęty w Saint-Germain będzie kontynuowany w Saint-Laurent.
W 1716 r. W teatrze jarmarku Saint Laurent Catherine Vanderberg, dyrektor teatru, uzyskała od Królewskiej Akademii Muzycznej wyłączne zezwolenie na wydawanie w czasie trwania jarmarków mieszanych utworów, tańców i symfonii. przez piętnaście lat za 35 000 funtów rocznie.
W 1752 r. Jean Monnet zlecił budowę teatru na jarmarku w Saint Laurent, którego urządzanie powierzył Boucherowi. Kilka lat wcześniej, w 1744 r., Komedie francuskie i włoskie doprowadziły do zniesienia teatru i rozwiązania wojsk, które następnie zostały włączone do Królewskiej Akademii Muzycznej i Włoskiej Komedii . Jednak publiczność nie poszła do dwóch paryskich instytucji, a urząd miasta upoważnił Monneta do otwarcia teatru na jarmarku Saint Laurent, na3 lutego 1752, z pewną okolicznością: korzystny Powrót .
Zainstalowany w 1764 roku na Place Louis XIV (obecnie Place Vendôme ), przeniósł się w 1772 roku na Place Louis XV (obecnie Place de la Concorde ). Małe targi, ale były konkurentem targów Saint-Laurent, odbywających się mniej więcej w tym samym okresie (około15 sierpnia - 15 września). Zaginęła w 1777 roku, wpadła w pożar.
Po marionetkach i tancerzach smyczkowych , aktorzy z wesołego miasteczka stopniowo zaczęli grać małe komedie, często pisane przez znanych i utalentowanych autorów.
Międzynarodowa sława jarmarku i prezentowanych z tej okazji utworów była wówczas przedmiotem oburzenia ze strony oficjalnej sztuki iw 1678 r. Rozkaz Ludwika XIV zakazał jarmarkom śpiewania i używania więcej niż czterech skrzypiec i oboju.
Po wypędzeniu włoskich aktorów w 1697 r. Aktorzy jarmarczni zuchwali i przejęli repertuar tych ostatnich. Profesjonalizacja pokazów na Targach zaczęła niepokoić Comédie-Française , która dostrzegła tam niebezpieczną konkurencję. Starała się wszelkimi sposobami zachować swoje przywileje i po licznych procesach przeprowadzonych przed Châteletem i paryskim parlamentem uzyskała całkowity zakaz prowadzenia dialogów . Sytuację, którą Vivien i Blanc opiszą kilka lat później w swoim traktacie o ustawodawstwie teatrów:
„Parlament był nieustannie wzywany do powstrzymania naruszania praw„ dwóch panów sztuki dramatycznej ”przez każde nowe przedsięwzięcie”
Ale nie licząc na sztuczki, które aktorzy z wesołego miasteczka potrafili zastosować, aby udaremnić zakazy, których byli ofiarami. Widząc więc, że nie mogą rozmawiać na scenie, jarmarki po raz pierwszy wyobrażały sobie w 1707 roku , że mogą grać swoje utwory tylko w formie monologów , rozmawiać z niemym, z rozmówcą za kulisami, a nawet ze zwierzęciem. ; później wymyślili żargon przypominający jakąkolwiek dolnośląską ( Pendao le medicinao !: powiesić lekarza), ale który oczywiście nie konkurował z językiem francuskim, którego wyłączność używali Comédiens-Français; potem wszystkie dialogi pisali na „ znakach ”, rodzajach zwojów papieru, na których chcieli napisać słowa. Oto jak komisarz paryskiej policji Ményer opisał scenę z 1718 roku:
"Następnie pojawia się trzech łuczników, którzy chcą powstrzymać Arlekina, który grając na swojej lirze oczarowuje ich i daje mu powód do ucieczki, co stanowi pierwszy akt, który jest odgrywany zarówno przez aktorów, jak i przez widzów za pomocą znaków schodzących z szczyt, na którym zapisane są wodewile tworzące sztukę: aktorzy wykonują gesty i poprzez różne figury pantomimy wyrażają to, co jest napisane w znakach, a widzowie śpiewają, aw niektórych miejscach aktorzy łączą wersety, powiedz kilka słowa, a kiedy znaki opadają, cztery skrzypce, bas, obój rozbrzmiewają melodią wodewilu zaznaczoną w znakach, a publiczność śpiewa w wodewilu ”.W szczytowym momencie wojny między wielkimi komikami a komikami jarmarku w 1718 roku za namową markiza d'Argenson policja splądrowała teatr targowy . W teatrze stacjonowali wówczas łucznicy.
Dlatego Comédiens-Français nie mieli już obiektywnych powodów, by szukać aktorów na targach, ponieważ ich żądania zostały spełnione. Wtedy przyszła kolej na Królewską Akademię Muzyczną, aby zawołać o konkurencję: była rzeczywiście jedynym posiadaczem prawa do śpiewania, tańca i akompaniowania utworom muzycznym w całym królestwie Francji. Równowaga sił rozegrała się tutaj inaczej i bardzo szybko dyrektorzy Opery, w uścisku rosnących finansowych tras, próbowali uratować sytuację, sprzedając dwóm operatorom targów prawo do śpiewania przedstawień. Tak narodziła się Opéra-Comique w 1714 roku .
Wobec rosnącego sukcesu pokazów na Targach Opera żądała coraz wyższych tantiem, co stawia dyrektorów terenów targowych w kłopoty. Obiektywny sojusznik Opery, Comédie-Française, wykorzystał to, aby zadać śmiertelny cios w 1719 roku: doprowadził do zniesienia wszystkich przedstawień na wesołym miasteczku, z wyjątkiem lalek i tańców smyczkowych.
W międzyczasie regent ponownie założył Comédie-Italienne : ta ostatnia skorzystała z okazji, by okupować jarmark Saint-Laurent przez trzy lata, od 1721 do 1723, ale musiał z tego zrezygnować z braku spodziewanego sukcesu.
W 1724 roku handlarz świecami Maurice Honoré przywrócił Opéra-Comique i prowadził ją przez trzy lata. Następnie ustąpiła Pontau, Devienne, Monnet i Favart , który prowadził go sukcesywnie aż do roku 1762 , kiedy to zjednoczonego z Comédie-Italienne .
W tym samym czasie, co pokazy Opéra-Comique, paradowano wszelkiego rodzaju wesołe atrakcje: obok lalkarzy i tancerzy smyczkowych pojawili się giganci, krasnoludy, potwory, kolosy, gadające głowy, uczone zwierzęta itp. Stopniowo pokazy przeniósł dół bulwary , głównie Boulevard du Temple , który stałby się XIX th wieku Crime Boulevard . Jest to także na targach i na bulwarach urodził pasma Wielkiej Dancers Króla z Jean-Baptiste Nicolet .