Te mury Philippe Auguste to system fortyfikacji miejskich zbudowany w Paryżu , od końca XII -tego wieku. Ta druga średniowieczna ściana jest najstarszą z której dokładnie znamy układ.
Bardzo częściowo zintegrowana z późniejszymi konstrukcjami, ta zagroda pozostawiła więcej śladów niż następujące fortyfikacje, w szczególności zagroda Karola V i zagroda Fossés Jaunes zastąpiona przez duże bulwary po 1670 roku, mur Fermiers General i ciężarny Thiers również za bulwarów pasów w XIX th wieku i XX th wieku.
Jego odcisk na mapie Paryża, mniej widoczny, jest nie mniej ważny:
Budowa klauzury odbywa się w kontekście zmagań między Filipem Augustem a angielską dynastią Plantagenetów . Aby uchronić Paryż przed możliwymi atakami, zwłaszcza z północy i zachodu, król Francji przed wyjazdem na III krucjatę nakazał wybudowanie kamiennego muru, który miał chronić stolicę pod jego nieobecność.
Był to tylko prosty mur, otoczony wieżami, a w pobliżu znajdowały się drogi Paryża .
Prawym brzegu został obwarowany pierwsze, od 1190 do 1209 roku , a następnie lewym brzegu , od 1200 do 1215 roku . Opóźnienie między budową ogrodzenia na obu brzegach Sekwany było spowodowane względami strategicznymi; Księstwo Normandii istoty następnie w rękach Plantagenetów, atak byłby bardziej prawdopodobnie pochodzą z północnego zachodu. Philippe Auguste postanowił zbudować fortecę Château du Louvre , aby wzmocnić obronę miasta przed atakiem idącym w górę Sekwany.
Mniej zurbanizowany i mniej eksponowany lewy brzeg był uważany za mniej priorytetowy.
Zagroda Philippe Auguste obejmowała obszar 253 hektarów i miała 2500 metrów długości na lewym brzegu i 2600 metrów na prawym. Według szacunków po przestudiowaniu dokumentów z epoki, budowa konstrukcji kosztowała nieco ponad 14 000 funtów paryskich w ciągu około 20 lat budowy. Suma ta stanowi około 12% rocznych dochodów króla około 1200 roku .
Pomimo budowy w XIV -tego wieku ściana Karola V w tym Filipa Augusta na prawym brzegu, ten ostatni nie został rozebrany. Jeszcze w 1434 r. uważano go za „wielu ludzi i gatunków, że można na nim wozić wóz ” (tak mocny i gruby, że wóz mógł się po nim toczyć).
Zagrożenie Karola V dotyczyło jednak tylko prawego brzegu. Na lewym brzegu, zawsze mniej zatłoczone, musiał zadowolić się starym Philippe Auguste do XVI -tego wieku. Postanowiono jednak dostosować mur do nowych technik oblężniczych. Modyfikacje te składały się z:
Na prawym brzegu, François I er miał bramy rozebrano w 1533 i zezwolił na wynajem ze względu na obudowie bez upoważnienia ich rozbiórki. Od drugiej połowy XVI -go wieku ziemie te były sprzedawane osobom, często powodując demontaż dużej części ściany. Mur lewego brzegu podążał tą samą ścieżką pod Henrykiem IV ; w 1590 r. wolano kopać rowy poza obrzeżami miasta, niż ponownie modernizować zagrodę.
Rowy w pobliżu Sekwany służące jako otwartych kanałach i stwarzających problemy bezpieczeństwa, zdecydowano się w XVII -tego wieku, aby zastąpić je objętych galeriach przed zasypanie. Ostatnie pozostałe bramy, nieprzydatne dla stale rosnącego ruchu, zostały zrównane z ziemią w latach 80. XVII wieku, tak że ogrodzenie stało się całkowicie niewidoczne.
Ta nowa zagroda, która była prawie okrągła i której centrum było Miasto , zawierała 739 arpentów i otoczona w Paryżu kilkoma miastami , które zostały utworzone:
Północ :
Południe :
W tej zagrodzie znajdowały się również ogrodzone obszary, znaczne, które nie zostały jeszcze całkowicie pokryte domami w połowie następnego stulecia za panowania Saint-Louis .
Obudowa Philippe Auguste przekroczył aktualną 1 st , 4 th , 5 th i 6 th Dzielnice Paryża.
Na prawym brzegu poza niewielkim odcinkiem rue des Jardins-Saint-Paul jego trasa całkowicie zniknęła. Mur zaczynał się od północy na dolnym brzegu Sekwany, przy narożnej wieży położonej między Pont des Arts a kolumnadą Luwru ; były drzwi Luwru . Następnie opuścił Luwr poza murami i przeszedł między rue de l'Oratoire i rue du Coq aż do Porte Saint-Honoré , która znajdowała się mniej więcej w miejscu świątyni Oratorium . Następnie szła między ulicami Grenelle-Saint-Honoré i d'Orléans-au-Marais , przecinała rue de Viarmes na zachód od targu pszenicy i kończyła się przy Porte Coquillière .
Następnie udał się między rue du Jour i rue Jean-Jacques-Rousseau do Porte Montmartre, gdzie następnie przeszedł do ślepej uliczki Bouteille , gdzie zbudowano fałszywe drzwi zwane Porte de la Comtesse d'Artois . Następnie przechodził między rue Mauconseil , rue Pavée i rue du Petit-Lion-Saint-Sauveur, by dotrzeć do cul-de-sac-de la Porte-aux-Peintres , gdzie znajdowała się Porte Saint-Denis (zwana również Porte). des Peintres).
Następnie jechał dalej w tym samym kierunku, przekraczając rue du Bourg-l'Abbé , gdzie znajdowały się małe drzwi, i dotarł do rue Saint-Martin przed rue du Grenier-Saint-Lazare, gdzie znajdowała się Porte Saint-Lazare położony . Martin . Mur przebiegał następnie wzdłuż rue du Grenier-Saint-Lazare i przecinał rue Beaubourg , gdzie znajdowały się fałszywe drzwi, Porte Beaubourg (zwane również Porte Nicolas-Ideron lub Porte Nicolas-Huidelon ). Następnie rue Michel-le-Comte dotarł do rue Sainte-Avoie przed Hôtel de Mesmes , gdzie znajdowała się Porte Sainte-Avoie . Następnie mur minął rue du Chaume przed Pères de la Merci, gdzie znajdowały się nowe fałszywe drzwi zwane Porte du Chaume, które tworzyły kąt. Następnie przeszedł tam, gdzie znajduje się kościół Blancs-Manteaux, do rue Vieille-du-Temple, gdzie znajdowała się Porte Barbette .
Następnie mur przebiegał pomiędzy rue des Rosiers i rue des Francs-Bourgeois i dochodził w linii prostej do rue Saint-Antoine , naprzeciwko kościoła Saint-Paul-Saint-Louis, gdzie znajdowała się brama Saint-Antoine (zwana również Baudet). brama lub brama Baudoyera). Następnie przeszedł przez Lycée Charlemagne , rue de Jouy , Couvent de l'Ave-Maria następnie dotarł do rue des Barrés , porte des Barrés (znany również jako porte des Béguines ), aby zakończyć się na górnym brzegu. Sekwana do wieży Barbeau .
Bez śladu jej odnalezienia system obronny miał zamknąć Ile Saint-Louis znajdującą się pomiędzy tymi dwiema wieżami, z wieżyczką na północy zwróconą w stronę wieży Barbeau , pośrodku wieży Loriaux i na południu trzeciej wieży. z widokiem na wieżę Saint-Bernard . Zgodnie z ówczesnym zwyczajem między fortyfikacjami po obu stronach rzeki można było przeciągnąć łańcuch, aby uniemożliwić przepłynięcie łodzi:
„Do każdej z tych wież były przymocowane duże łańcuchy, które przecinały rzekę i były przenoszone na płaskich łodziach, ustawionych w odstępach. "Na lewym brzegu jego układ można wywnioskować z układu ulic biegnących wzdłuż niego na zewnątrz.
Było osiem bramek i ściana zaczęła się po drugiej stronie Sekwany, naprzeciwko Barbeau wieży , z wieży Saint-Bernard znajduje się trochę w górę od mostu Tournelle . Mimo znacznych rozmiarów wieża ta była również nazywana „Tournelle des Bernardins”. W pobliżu znajdowała się Porte Saint-Bernard (znana również jako Porte de la Tournelle). Ściana wewnętrznie biegła w kierunku rue des Fossés-Saint-Bernard , des Fossés-Saint-Victor , Porte Saint-Victor , następnie przez rue Thouin , porte Saint-Marcel , rue de la Vieille-Estrapade , la porte Saint-Jacques , Fossés-Saint-Jacques , rue Saint-Hyacinthe-Saint-Michel , Porte d'Enfer (zwana również Porte de Fer lub Porte Saint-Michel), ulice Francs-Bourgeois-Saint-Marcel , Monsieur-le-Prince , Porte Saint-Germain , Rue des Fossés-Saint-Germain-des-Prés , Porte de Buci , Rue Mazarine i kończyły się na skraju Sekwany, przy Porte i Tour de Nesle , znajdującej się w Institut de France , Quai de Conti .
Całkowicie zwieńczony krenelażem i zaopatrzony w chodnik na całej długości, wał mierzył od sześciu do ośmiu metrów wysokości, a nawet dziewięć, łącznie z parapetem , przy grubości od czterech do sześciu metrów u podstawy.
Składający się z dwóch paneli ściennych oznacza , że urządzenie pomiędzy którymi wprowadzono kamień i zaprawę w celu wzmocnienia muru posiadało wał wałowy o szerokości około dwóch metrów i blanki. Dostęp do niego prowadziły drabiny oparte o ścianę lub klatki schodowe drzwi.
Flankowano ją 77 półcylindrycznymi basztami (niewychodzącymi w głąb miasta i wkomponowanymi w kurtynę ) co 60 metrów (39 na prawym brzegu, 38 na lewym). Miały one średnicę około 6 metrów wliczając w to mury o grubości jednego metra. Ich wysokość sięgała około piętnastu metrów. Każda z wież miała 3 kondygnacje. Ich podstawa była sklepiona, ale górne poziomy wydawały się mieć podłogę z desek, a szczyt był otwartym tarasem, do którego prowadziły wewnętrzne drabiny, a czasami spiralne schody zaprojektowane w grubości muru, od strony miasta. Górna kondygnacja baszt dominuje nad ścianą kurtynową wału, do którego daje dostęp.
Później jego wieże zostały wyposażone w stożkowy dach na ramie, aby chronić punkty widokowe i chronić budynki i żołnierzy przed deszczem.
Cztery mocne wieże o wysokości 25 metrów i średnicy 10 metrów, usytuowane na styku zagrody z Sekwaną, umożliwiły kontrolowanie żeglugi rzecznej. Pomiędzy tymi wieżami ciągnięto mocne łańcuchy, aby w razie zakłóceń zablokować dostęp wody.
Na zachodzie znaleźliśmy:
Na wschód :
Podczas budowy ogrodzenia zamontowano 11 bram głównych. W miarę rozwoju miasta dobudowano cztery inne bramy główne, a także wiele potern.
Główne bramy flankowały pochyłe wieże o wysokości 15 metrów i średnicy 8 metrów. Obramowały sklepiony lub otwarty przejazd, nakryty szczytami i bronami . Ostrołukowe drzwi blokowały dwa drewniane skrzydła.
Do bramki wody na ogół jako proste otwory poprzez ściany, zwykle ściankach w przypadku zagrożenia (jak również mniej liczne lub drzwi trudno chronić). Jednak niektóre zostały wyposażone w system obronny.
Pierwotnie lewy brzeg miał tylko pięć bram otwierających miasto na głównych osiach komunikacyjnych, które łączyły się z ówczesnym Paryżem:
Porte de Buci na planie Truscheta i Hoyau (1550).
Porte Saint-Germain w pobliżu Porte de Buci.
Szczegół Plan de Mérian (Paryż) z 1615 roku , przedstawiający wieżę Nesle , mur, bramę Buci oraz opactwo Saint-Germain-des-Prés .
Porte Saint-Michel na Plan de Truschet et Hoyau (1550).
Układ ogrodzenia Philippe-Auguste (w kolorze czarnym) między bramami Saint-Michel i Saint-Jacques w stosunku do obecnego układu drogowego (w kolorze czerwonym).
Starożytne mury Paryża odkryte podczas wyburzeń starego Place Saint-Michel około 1860 roku.
Porte Saint-Jacques na mapie gobelinu (1540).
Porte Saint-Jacques na planie Truschet i Hoyau (1550).
Położenie drzwi (na czarno) w stosunku do aktualnej drogi (na czerwono).
N O 50 z ulicy Kartezjusza .
Tablica, która przypomina plan i lokalizację tych starych drzwi.
Drzwi Bordelle na planie Truscheta i Hoyau (1550).
Zachowany łuk.
n O 2 z ulicy des Ecoles .
Plakieta.
Porte Saint-Victor, na końcu rue Saint-Victor, na Plan de Truschet et Hoyau (1550).
Dodatkowe otwory zostały następnie przeprowadzone podczas XIII -go wieku, ze względu na rozwój miasta i jego przedmieść, a następnego nasycenia ruchem. W ten sposób na lewym brzegu, z zachodu na wschód, dodano 3 inne poterny:
Następnie wykonano dodatkowe otwory. Pod koniec XIII th wiecznym budynku furtka z boku lub tyłu został umieszczony na wschód od Porte Saint-Jacques : the Papieski drzwi lub drzwi Sainte-Geneviève (na koniec bieżącego rue d'Ulm ). W 1420 roku zbudowano także nową bramę w kierunku Saint-Germain-des-Prés, przyjmując nazwę starej bramy położonej dalej na północ: porte des Cordeliers lub porte de Buci (na rogu rue Monsieur le Prince i rue Dupuytren ).
Na prawy brzeg w trakcie budowy ogrodzenia prowadziło sześć głównych bram:
Porte Saint-Honoré (na dole po lewej) klauzury Philippe Auguste około 1530 ( Plan Brauna i Hogenberga ).
Pierwszy Porte Saint-Honoré był na poziomie nn . 148 i 150 rue Saint-Honoré , to znaczy tuż przed fasadą obecnego protestanckiej świątyni Oratorium Luwru , tuż po przecięciu z rue de l'Oratorium . Zbudowany przez króla Philippe Auguste w 1190 - 1200 , został zniszczony w XVI -tego wieku (w 1533 lub około 1545 według źródeł). Dwie wieże o średnicy ośmiu metrów i wysokości piętnastu obramowały ostrołukowy otwór zamknięty dwoma drewnianymi skrzydłami i chroniony broną.
n o 30 rue Montmartre z historycznego tablicy.
Zabytkowa tablica z (wymazanym) przebiegiem drzwi.
Porte Montmartre na Plan de Braun et Hogenberg (ok. 1530).
Tablica w miejscu drzwi do malarzy klauzury Filipa Augusta, obecnie zniszczona. Czasami nazywana Porte Saint-Denis, nie powinna być mylona z Porte Saint-Denis klauzury Karola V , przebudowaną za Ludwika XIV. n o 135 rue Saint-Denis, Paryż .
Mapa Sebastiana Münstera z 1572 r. przedstawiająca Paryż. W kolorze niebieskim, mury Philippe Auguste, wyłożone na prawym brzegu na ścianie Karola V .
Ponadto, listę pomiędzy Porte Saint-Antoine i Sekwaną uzupełniają dwie poterny: Saint-Paul ( rue Charlemagne ) i Barrés ( rue de l'Ave-Maria ), a także potern Barbette ( na rue Vieille-du-Temple , między rue des Blancs-Manteaux i rue des Francs-Bourgeois )
Na tej części Brauna i Hogenberga Mapa z XVI -tego wieku, to furtka z boku lub tyłu St. Paul ( 2 e pionowe ulicy po lewej) i że od Barres (ulica po prawej stronie).
Tablica wskazująca położenie dawnego postern Barbette (północna część rue du Marché-des-Blancs-Manteaux ).
Podczas XIII -go wieku, ze względu na rozwój miasta i jego przedmieść, a po nasyceniu ruchu konieczne było stworzenie nowych otworów. W ten sposób dodano inne posterny; na prawym brzegu, z zachodu na wschód:
Świątynia Porte du na tablicy pod numerem xx rue Rambuteau.
Porte du Chaume przy rue des Archives ; po lewej stronie hotel de Clisson .
Rozwój Paryża i w wyniku nasycenia się ruchem przez nieliczne bramy spowodowały konieczność otwarcia nowych w późniejszych latach. Na prawym brzegu byli to, z zachodu na wschód: Coquillière, hrabina Artois, Bourg l'Abbé. Nicolas Huydelon, Chaume, Barbette, Saint-Paul i barrées. W wolniejszym rozszerzeniu Rive Gauche potrzebne byłyby tylko trzy nowe bramy: Nesles, Dauphine i Saint-Bernard.
Obudowa stała się niemal niewidoczny z XVII -tego wieku; jednak nadal można zobaczyć niektóre porcje. Ze względu na wchłanianie ściany przez otaczające domy (ściany osłonowe jako ściana nośna, wieże jako klatka schodowa itp.) pozostałości są często trudne do zlokalizowania. Duża część z nich znajduje się na terenach prywatnych, niedostępnych dla publiczności.
Dwadzieścia istniejących fragmentów zostało sklasyfikowanych jako zabytki od 1889 roku:
Pozostaje nad ziemią.
Najdłuższy zachowany odcinek znajduje się na rogu rue Charlemagne i rue des Jardins-Saint-Paul .
Kolejny bliższy widok tego samego fragmentu.
Wieża rue des Jardins-Saint-Paul.
Wieża na rogu rue Charlemagne i rue des Jardins-Saint-Paul, zwana „wieżą Montgomery”.
Wejście N O 7
n o 55: Układ obudowy Philippe-Augusta.
n OS 57 i 57a: działka obudowa Filipa Augusta i Peter Alvart rundzie.
Działka obudowy na płycie.
Wieża Pierre'a Alvarta zwieńczona nowszą częścią.
Pozostałości wieży odrestaurowane w 2014 roku.
Różnica poziomów między obecnym a początkowym wieżą.
Znaki kamieniarzy.
Ogród róż.
Ogród róż.
Łuk Bièvre.
Pozostaje w remizie strażackiej przy rue du Cardinal-Lemoine .
Pozostaje na rue Jacques-Henri-Lartigue .
Część kurtyny, rue Clovis , odrestaurowana w 2010 roku.
n O 7a, Boulevard Saint-Germain .
N O 10.
Tylna ściana podwórka.
n o 12: ścian wewnętrznych.
N O 16.
Pozostaje oparte o ścianę od strony dziedzińca budynku.
Szczegół.
Wchodzi się od Passage Dauphine, od strony rue Mazarine.
Pozostała część ogrodzenia Philippe'a Auguste'a na parkingu Mazarine, rue de l'Ancienne-Comédie .
Podstawa wieży klauzury Philippe Auguste, odkryta podczas wykopalisk archeologicznych w Institut de France w 2015 roku, przed budową nowego budynku. Ogrodzenie wyznacza granicę między Institut de France a Monnaie de Paris . Widzimy także wejście do kanalizacji zbudowanej przez Louis Le Vau w dawnych fos obudowy, podczas budowy Kolegium Czterech Narodów w XVII -tego wieku.
W porządku chronologicznym publikacji:
,_pr%C3%A9face,_notes_et_glossaire_de_Mareuse,_1875,_plan.jpg){kind=link}
