Paryskie drogi

Te drogi Paryża były wysypisk , opiłki publiczne lub osobniki śmieci , brud, z ludzkich odchodów i zwierzęcego oraz padłych zwierząt , ze względu na aktywność w mieście Paryżu , znajduje się wewnątrz lub na obrzeżach miasta, który istniał od połowy Wieki do XIX -tego wieku.

Historyczny

Potrzeba takich depozytów pojawiła się, gdy tylko mężczyźni zgromadzili się w liczbie na ograniczonej przestrzeni.

W średniowieczu mieszkańcy każdej ulicy, zmuszeni do zamiatania frontu swoich domów, wspólnie wynajmowali śmietnik , który miał następnie wywozić śmieci z miasta.

Pomimo kilku rozkazów, w szczególności w latach 1348-1350, przewoźnicy opróżniali swoje ciężarówki wewnątrz miasta, pośrodku dość rozległych miejsc, zamiast wozić śmieci po polach.

Tak więc, na koniec XIV XX  wieku The Place Maubert było tak zawalone śmieciami i zainfekowany, kupcy Les Halles przestały napływać, napędzany przez smród . Kilka domów stał niezamieszkane iw innych nieznośny chorób panował . W 1389 r. Miejsce to zostało uprzątnięte, aw 1392 r. Rozporządzenie zabrania, pod karą grzywny 40 su , nocnego noszenia na miejscu Greve i gromadzenia tam „ odchodów z latryn i szlamu ze ścieków”.  ” .

W 1395 roku powstał korpus lokajów. Służący są odpowiedzialni za wywóz śmieci z Paryża w ciężarówkach i przewiezienie ich na różne drogi.

Następnie drogi zostały umieszczone poza bramami miasta . Aż do panowania François I er w Paryżu odchody codziennie wywożono na wysypiska śmieci.

Od czasów panowania Philippe Auguste drogi lub wysypiska publiczne były liczne i znajdowały się w niewielkiej odległości od ogrodzenia Philippe Auguste i pozostawiły trwalsze ślady przez nagromadzenie gruzu, które zostały tam przywiezione i utworzyły wzniesienia, których nadal możemy znaleźć ślady. W 1724 r. Henri Sauval w swoim rozdziale na temat szlamu Paryża wskazuje  : „Co roku gromadzi się 100 000 franków, aby składować szlam Paryża, jednak nie ma miasta bardziej błotnistego, ani tak brudnego, a co z tego, że mamy wystarczająco dużo propozycji? żeby było jasne, nigdy ich nie słuchano, albo dlatego, że rzecz została uznana za niemożliwą, albo dlatego, że jest to znaczny dochód dla kilku wielkich, którzy na tym zyskują ” . Wśród nich możemy przytoczyć:

W Île de la Cité

Papellardorum Motta, to znaczy Motte aux Papelards na wschodnim krańcu, za katedrą Notre-Dame de Paris , najstarszy, który następnie stał się ogród z kanonów Notre Dame.

Na prawym brzegu Na lewym brzegu

Te mury Paryża został znacznie wrócił pod panowania Karola V i Karola VI , a stare drogi są zamknięte, to było konieczne, aby tworzyć nowe. Ich liczba wzrosła do sześciu.

Te progi zostały częściowo wyrównane w 1640 roku, kiedy powstała nowa dzielnica Richelieu, a następnie prawie całkowicie około 1870 roku, kiedy otwarto avenue de l'Opéra .

Te kopce były stosunkowo wysokie, ponieważ wszystkie stare plany pokazują, że są pokryte wiatrakami . Wzbudzały nawet obawy w pewnych okolicznościach, kiedy można było uchwycić oblężenie, dzięki przewadze, jaką mogliby dać artylerii oblegających. Dlatego pierwsze 4 zostały przekształcone w bastiony.

Według rękopisu z 1636 roku Paryż miał 9 dróg:

  1. Droga publiczna poza Porte Saint-Antoine , która znajdowała się na północ od Bastylii i na wysokości obecnego bulwaru .
  2. Drogach publicznych między bramami świątyni i Saint Martin w ścianie Karola V . Znajdował się na poziomie obecnej ulicy Meslay .
  3. Droga w pobliżu fałszywych Porte Saint-Denis i Saint-Lazare , położona przed mostem nad Wielkim Kanałem , która biegła mniej więcej w miejscu prądu rue des Petites-Stables
  4. Sieć drogowa Porte Montmartre , która została uruchomiona w latach 1635-1636 i znajduje się na końcu rue des Jeûneurs .
  5. Droga położona między nową Porte Saint-Honoré a Porte de la Conférence , zbudowana na osi rue Royale i położona na skraju Sekwany, na wschodnim krańcu Ogrodów Tuileries .
  6. Sieć dróg Pre-aux-Clercs .
  7. Droga położona „poza Petites-Maisons” i zależna od opactwa Saint-Germain-des-Prés . Petites Maisons-szpital , który stał się Hospicjum domowe, znajdował się na rue de Sèvres między rue de la Chaise i rue du Bac .
  8. Droga znajdująca się między Faubourg Saint-Jacques i Faubourg Saint-Marceau .
  9. Pole pełniące funkcję jezdni na końcu Faubourg Saint-Victor należącego do opactwa Saint-Victor .

W pracy nie wspomniano o jezdni Montfaucon znajdującej się w miejscu obecnego Place du Colonel-Fabien .

W 1674 r. Drogi zostały powierzone królowi Francji i w tym samym czasie oddzielono szlam z odchodów i padliny .

Eliminacja dróg

Pod koniec XVII -tego  wieku , Paryż liczyła tylko trzy drogi, które otrzymały gnojówki i jego mieszkańców: na drogach Montfaucon , Faubourg Saint-Germain i Faubourg Saint-Marceau .
Jednak Henri Sauval w 1724 r. Wskazuje, że szlam nadal jest obecny w Paryżu: „Co więcej, ten szlam jest czarny, śmierdzący, o zapachu nie do zniesienia dla cudzoziemców, który kłuje i jest wyczuwalny 3 lub 4 mile wokół . W dodatku to błoto oprócz brzydkiego zapachu pozostawione do wyschnięcia na tkaninie pozostawia tak mocne plamy, że nie da się ich usunąć bez zdejmowania kawałka, a to, co mówię o tkaninach, trzeba zrozumieć ze wszystkiego innego, bo to spala wszystko, czego dotknie; co dało początek przysłowie: "trzyma się jak błoto Paryża" " .
Około 1760 r. Jezdnia Montfaucon została wyznaczona jako główne wysypisko śmieci w mieście i 300 metrów od jej starego miejsca w pobliżu starej szubienicy i przeniesiona do podnóża Buttes-Chaumont w czworoboku znajdującym się mniej więcej między obecną rue de Meaux , avenue Secrétan , rue Édouard-Pailleron i Avenue de Laumière . W 1781 r. Drogi w Faubourg Saint-Germain i Faubourg Saint-Marceau zostały usunięte, a droga w Montfaucon została uznana za jedyne wysypisko śmieci w stolicy.

Jednak około 1820 r. Na obrzeżach miasta było jeszcze 7 dróg, przy zaporze Montreuil , rue de Ménilmontant , rue du Château-Landon , rue de la Voirie , barrier des Fourneaux , barrier d'Enfer i barrier des Deux -Moulins .

Wobec niedbałości administracji, w 1825 r. Mieszkańcy ulicy Ménilmontant , która wymagała długiego tłumaczenia drogi, sami wzięli udział w wymierzeniu sprawiedliwości. Zamknęli drogę i gwałtownie wyrzucili wywrotki. Później drogi zostały zredukowane do 3 dużych magazynów umieszczonych przy wejściu do Vincennes , Montrouge i Clichy . W 1831 r. Zostały zlikwidowane, a śmieci trafiały bezpośrednio do przemysłu. Rozporządzenie stanowiło: „Środki czystości muszą być przewożone 2000 metrów od barier w Paryżu , na lądzie, na który przedsiębiorca musi się zabezpieczyć, na własne ryzyko i ryzyko, przestrzegając przepisów i regulacji dotyczących obiektów niehigienicznych.” . Stare drogi miejskie i publiczne są obecnie przekształcane w prywatne zajezdnie rozrzucone po społecznościach wiejskich. Śmieci są tam transportowane łodziami lub wywrotkami i dostarczane rolnictwu pod nazwą błota pośniegowego .

Droga Montfaucon, zastąpiona drogą leśną Bondy, została usunięta w 1849 roku.

Wysypisko otwarte w 1845 r. Quai de Metz w celu ewakuacji odpadów na drogę Bondy przez kanał Ourcq zostało usunięte w 1900 r., Kiedy system kanalizacyjny został uogólniony. Było to ostatnie paryskie wysypisko śmieci.

Listy drogowe

Niewyczerpująca lista dróg w Paryżu:

Ulice Paryża, które nosiły nazwę „autostrad”

Voie de Paris nosząca nazwę „autostrady”

Przejście Małej Drogi w 11 th  dzielnicy

Bibliografia

w szczególności

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły

Notatki, źródła i odniesienia

Prace cytowane w bibliografii i linki zewnętrzne

  1. Kurs higieny prowadzony na Wydziale Lekarskim w Paryżu przez Louisa Fleury, strona 378
  2. Podziemne dzieła Paryża tom 5, strona 245 i następne, autorstwa Eugène Belgrand .
  3. Henri Sauval  : Historia i badania starożytności w mieście Paryż T1 P186
  4. Badań nad wodami Publicznej Paris stronie 122, przez Pierre-Simon Girard
  5. Alfred Fierro, Słownik zaginionego Paryża: miejsca i zabytki , Paryż, Parigramme ,Wrzesień 1998, 335  str. ( ISBN  2-84096-099-0 ) , str.  319
  6. Renaud Gagneux i Emmanuelle Gaffard, Śladami mówców Paryża , Parigramme ,grudzień 2004( ISBN  2-84036-332-1 ) , str.  122
  7. Renaud Gagneux i Emmanuelle Gaffard, Śladami mówców Paryża , Parigramme ,grudzień 2004( ISBN  2-84036-332-1 ) , str.  114
  8. Renaud Gagneux i Emmanuelle Gaffard, Śladami mówców Paryża , Parigramme ,grudzień 2004( ISBN  2-84036-332-1 ) , str.  113-11406
  9. Renaud Gagneux i Emmanuelle Gaffard, Śladami mówców Paryża , Parigramme ,grudzień 2004( ISBN  2-84036-332-1 ) , str.  108-111
  10. Renaud Gagneux i Emmanuelle Gaffard, Śladami mówców Paryża , Parigramme ,grudzień 2004( ISBN  2-84036-332-1 ) , str.  103-106
  11. [State Estat, nazwy i numery wszystkich ulic Paryża w 1636 r., Z niepublikowanego rękopisu Biblioteki Narodowej, strony 147 i 148]
  12. wschodnie dzielnice w 19 XX  wieku: zapachy ...
  13. Fizyczna, cywilna i moralna historia Paryża - Jacques-Antoine Dulaure
  14. J. De La Tynna, Topograficzny, etymologiczny i historyczny słownik ulic Paryża ... wraz z mapą Paryża ,1812, 489,  str. ( czytaj online ).
  15. Historyczny słownik ulic Paryża autorstwa Jacquesa Hillaireta