Bac Street

7 th  arr t Bac Street
Widok na rue du Bac u zbiegu rue de Gribeauval .
Sytuacja
Miasto	7 th
Dzielnica	Saint-Thomas-d'Aquin
Początek	35, quai Voltaire i 1, quai Anatole-France
Koniec	24, rue de Sèvres
Morfologia
Długość	1150  m
Szerokość	20  m
Historyczny
Dawna nazwa	Grand chemin du Bac Ruelle du Bac Grande rue du Bac
Geokodowanie
Miasto Paryż	0605
DGI	0620
Geolokalizacja na mapie: 7. dzielnica Paryża Bac Street Geolokalizacja na mapie: Paryż Bac Street
Zdjęcia na Wikimedia Commons

Rue du Bac jest ścieżka w 7 th  dzielnicy z Paryża .

Lokalizacja i dojazd

Rue du Bac o długości 1150 metrów zaczyna się od nabrzeży Voltaire i Anatole-France i kończy na rue de Sèvres .

„  Rue du Bac  ” to także nazwa stacji metra znajdującej się na skrzyżowaniu bulwaru Raspail ( linia 12 ) i rue du Bac.

Pochodzenie nazwy

Droga jest nazwany po zbiorniku ustanowiony w 1550 roku na obecnym Quai Voltaire i niosącego XVI th  bloków wiecznych kamiennych do budowy tuilerie  ; przekroczył Sekwanę w miejscu obecnego Pont Royal .

Historyczny

Ulica ta została najpierw nazwana „grand chemin du Bac”, potem „ruelle du Bac” i „grande rue du Bac”.

Został zbudowany za Ludwika  XIV na miejscu Czerwonego Mostu, zbudowanego w drewnie od 1632 roku przez finansistę Le Barbiera, decyzją Ludwika  XIII , po tym, jak był świadkiem wypadku na promie.

Wspomniany jest pod nazwą „rue du Bacq” w rękopisie z 1636 roku.

W dniu 11 marca 1918 roku , w czasie pierwszej wojny światowej , bomba eksplodowała na skrzyżowaniu rue du BAC- Bulwar Saint-Germain - Boulevard Raspail , na centralnym schronienia w pobliżu pomnika Chappe podczas nalotu przeprowadzone przez niemieckie samoloty . Plik26 czerwca 1918Innym uderzenie powietrza uderza n o,  83.

29 maja 1918 , podczas pierwszej wojny światowej , powłoki uruchomiony przez Big Bertha wybucha n o  97 rue du Bac.

W Maj 2016, obszar chodnika na skrzyżowaniu rue du Bac z rue de Montalembert oficjalnie przyjmuje nazwę „  miejsce Gabriel-García-Márquez  ”.

• Misje zagraniczne w 1663 roku.

• Plan Turgota z 1739 r.

• Porte cochère, rue du Bac, styl Pompadour-Louis XV, ryc. Auguste-Emmanuel Hotin (1891).

Niezwykłe budowle i miejsca pamięci

• Émile Deschamps , Rozbiórka Hôtel de Nesles w celu poszerzenia ulicy du Bac .

• Na rogu rue de Lille , po zniszczeniach wojny francusko-pruskiej .

• W kierunku bulwaru Saint-Germain .

• W stronę Sekwany.

• N o  1: Położenie w zachodniej części dawnego hotelu de Mailly-Nesle . Na tym miejscu stała rezydencja Charlesa de Batz de Castelmore, hrabiego d'Artagnana . Kapitan porucznik muszkieterów Ludwika  XIV , zginął podczas oblężenia Maastricht w 1673 r. Wspomina go tablica na budynku. Obecnie znajduje się tu budynek zbudowany przez Auguste'a Rolina i C. La Horgue'a w latach 1882-1883.
• Nos .  2-4: Kasa depozytowo-konsygnacyjna .
• Blok nr .  13 do 17, rue du Bac, rue de Verneuil , rue de Beaune i rue de Lille  : były Barbier hol , który przekształcony, stał się koszary Muszkieterów-Gris .
• N o  32: pisarz Marcel Brion mieszkał tu przez czterdzieści lat.
• N O  40: bramy budynku wychodzi prostopadle do przelotowego rue du Bac impasu de Valmy. Ten impas został stworzony z budową hotelu Montalembertem (przy n °  5) (koniec XVIII th  wieku) zbudowany dla księcia Valmy ( Charles de Montalembert mieszkał tam); dno z impasu jest Le Play, koniec XIX th  wieku (stan nieruchomości); po tym, jak gościł Ministerstwo Miasta ( François Lamy ), w latach 2016-2017 był okupowany przez Ministerstwo Rodzin, Dzieci i Praw Kobiet ( Laurence Rossignol ).
• N o  41: Henri de Gaulle stworzył szkołę Fontanes tam w 1907 roku, który wyreżyserował aż 1924.
• N O  42: dziedziniec, który można obserwować z galerii Maeght , znajduje się na piętrze budynku, oraz budynek Chateaubriand szczególnie cenione.

• Znaki na rue du Bac (1)

• W n o  1: d'Artagnanem .

• W n O  32: Marcel Brion .

• W n O  43: Elisa Mercœur .

• W n O  44: Andre Malraux .

• W n °  44, couve de Murville .

• W n O  46: Roger Connan ścieranie.

• N o  43: poeta Elisa Mercœur tam mieszkał i zmarł tam w 1835 roku tablica hołd dla niej. To w tym pięknym budynku zatrzymuje się Proust profesor Cottard, doktor W poszukiwaniu straconego czasu (patrz Sodoma i Gomora II ).
• N O  44 Le Vayer. Przetwarzane w XVIII -tego  wieku przez architekta Gabriela Lestrade . W 1932 roku André Malraux skomponował tam część La Condition humaine ( Prix ​​Goncourt 1933). Zostawi go22 lipca 1936dla Hiszpanii w wojnie domowej i zdecydowanie po jej rozwodzie z Clarą Malraux . Amerykański rzeźbiarz Jo Davidson wynajął tam umeblowane mieszkanie. Producent Darryl F. Zanuck mieszkał tam na początku lat 60., podobnie jak Maurice Couve de Murville .
• N o  46: portal, którego liście , wyrzeźbiony przez Michela Varin reprezentują La Prudence i la Loi , jest świadectwem przemian przeprowadzane za Samuel-Jacques Bernard (1686-1753) , hrabia de Coubert, syn słynnego finansisty Samuela Bernarda , w hotelu zbudowanym w latach 1697-1699 dla Jean-Baptiste Voille przez jednego z Bruandów (patrz Liberal Bruand ). Przekształcenia te na szeroką skalę nabrały od 1739 r. Najpierw powierzone Louisowi Fourcroyowi (zm. 1735 r.), Który w 1730 r. Wybudował budynek przy ulicy, prawdopodobnie po raz drugi kierował nimi François Debias-Aubry . Hotel składał się z dwóch budynków ułożonych prostopadle, oficyn i ogrodu. Jeden z budynków od strony rue du Bac nadal istnieje, drugi, który w zamian dał plac przy rue Saint Dominique, został około 1890 roku zastąpiony nowoczesnymi budynkami. Kiedy w 1753 roku zmarł Samuel Jacques Bernard , hotel został kupiony przez rodzinę de Grimberghe, a następnie przeszedł w różne ręce. Wystrój wnętrza, który obejmował bogatą stolarkę ozdobioną obrazami Carle Van Loo , Jean-Baptiste Oudry (wystawiony w Salon de peinture et de sculpture w 1742 r.) I Jean Restout, został rozproszony w 1887 r. Elementy zostały przywiezione z powrotem do muzeum Jacquemart -André w Hôtel de Pontalba (41, rue du Faubourg-Saint-Honoré ) przez barona Edmonda de Rothschilda oraz w Château de Vaux-le-Pénil . Ten hotel nosi nazwę „Bologna”, od nazwiska bogatego osadnika z Gwadelupy , Georges de Bologne Saint-Georges , który był generalnym rolnikiem . Jest domniemanym ojcem rycerza Saint-George , żołnierza, ale najbardziej znanego jako utalentowany czarny muzyk. Paul Barras mieszkał tam od 1812 roku. Podobnie Louis Veuillot , ultramontański polemista, założyciel The Universe , i Georges Darien , autor The Thief i La Belle France , mieszkali w tym budynku. Dom wypychania Deyrolle zajmuje największe pokoje w hotelu od 1888 roku, pozbawione ich dawnego wystroju. Na budynku tablica przypomina, że bojownik ruchu oporu Roger Connan został tam zabity przez Niemców podczas wyzwalania Paryża (1944). Cochere porte a jej liście zostały sklasyfikowane jako zabytki od dekretu6 sierpnia 1954 ; elewacje od strony ulicy i dziedzińca, dachy, wjazd dla powozów, dwie klatki schodowe wpisane są na listę zabytków od dekretu z dn.12 września 2008. Fundacja Cognacq-Jay .
• Carrefour rue du Bac - Boulevard Saint-Germain - boulevard Raspail  : Dawn "Carrefour Chappe" gdzie statua z Claude Chappe znajdował się w brązu , wzniesiony w 1893 roku i obsady podczas okupacji między 1941 i 1943 w ramach rządu Vichy .
• N O  65: położenie studia fotograficznego Francois Antoine Vizzavona (1876-1961).
• N o  70: budynek z lat 1830-1840.
• N OS  83-85: dawny klasztor Niepokalanego Poczęcia, lub Récollettes, utworzony w 1637 roku też zajmował miejsce n OS  87 i 89 oraz Rue de Grenelle , na której leżał na ogród.
• N o  84: stare wejście do ogrodu Hôtel de Galliffet , z których główne wejście znajduje się przy 73, rue de Grenelle . Oznakowany monumentalnym gankiem został usunięty w 1837 roku.
• N o  86: miejscu starego hotelu Dillon .
• N o  87: pierwszy warsztat filmowy colorization został stworzony przez Elisabeth Thuillier, z domu ALENE ( 1841 - 1907 ), a przejęte przez córką Berthe ( 1867 - 1947 ), to Atelier de M mi Thuillier . Zatrudniała ponad 200 osób ręcznie kolorowe folie celuloidowe i przezrocza fotograficzne. Będą dużo pracować z reżyserem Georgesem Mélièsem i jego firmą Star Film  ; zawdzięczamy im w szczególności koloryzację filmu Le Voyage dans la Lune (1902).
• Skrzyżowanie rue du Bac i rue de Varenne : w południowo rogu rue du Bac (prąd n o  i 98 i nast.) , Rue de Varenne ( N O  31) domu reszta znany jako „Hôpital des rekonwalescentów de la Charite ”I jego ogrody zajmowały od 1652 r. Rozległą działkę położoną pośrodku ogrodników (patrz Hôpital de la Charité de Paris ). Część ogrodu została nabyta XVII th  wieku przez Seminarium o nawrócenie niewiernych w krajach obcych została następnie potwierdzona w dwóch pawilonach (zniknął, zastąpiony przez obecnego n os  124 i 128), oddzielone przez sąd, do którego Cochere drzwi dał dostęp (w miejscu aktualnego n o  126). W pełnym rozkwicie seminarium nadal powiększało swoje zasoby na północnych obrzeżach rue du Bac.
• N o  93: Resistance Strażacy Robert Pelletier i jego syn Étienne mieszkał tam od 1912 do 1940 roku.
• N O  97 : Hôtel de Ségur (znany również jako Salm-Dyck), zbudowany w 1722 roku dla Pierre Henry Lemaître (również właściciel Château du Marais ), prawdopodobnie przez François Debias-Aubry . Wystrój wnętrza częściowo pochodzi z tego okresu. Od 1726 roku hotel przeszedł na własność marszałka-księżnej Gramont, z domu Marie Christine de Noailles (1672-1748), która poślubiła tam swoją córkę księciu Ruffec, najstarszemu synowi Saint-Simona . W czasie rewolucji należał do Vicomte de Ségur . Hotel był zajmowany od 1786 do 1798 r. (Z przerwami między 1792 a 1795, a następnie ponownie w 1796) przez Madame de Staël . W 1809 r. Nabył go hrabia Joseph de Salm-Reifferscheidt-Dyck (w 1816 r. Książę Salm), który zlecił mieszkanie na pierwszym piętrze (przedsionek, salon, biblioteka) urządzone w stylu empire (ok. 1810 r.) architekt Antoine Vaudoyer i malarz Jean-Jacques Lagrenée (grupa zachowana i sklasyfikowana jako zabytki historyczne). Hrabina Salm-Dyck, z domu Constance de Théis , prowadziła tam słynny salon literacki. Jean d'Ormesson mówi, że żył „dziesięć lub piętnaście lat w tym okazałym i trochę krzywym miejscu, prawie naprzeciwko Romaina Gary'ego , kiedy był w Paryżu  ” .
• N o  98: w tym miejscu był kabaret des Deux Anges, gdzie ogólne Georges Cadoudal wniesionych w 1804 roku, podczas gdy on przygotowywał spisek przeciwko Napoleona Bonaparte . Tablica upamiętnia to wydarzenie.

• Znaki na rue du Bac (2)

• W n o  93: Robert i Stephen Pelletier.

• W n o  98: kabaretu Deux Anges.

• W n O  108: Laplace .

• W n O  108: Romain Gary (jego miejsce zamieszkania paryski).

• W n o  110: James McNeill Whistler .

• Do N O  120 Chateaubriand.

• W n o  128: botanik Pierre Poivre .

• N O  101: Hotel La Feuillade.
• N o  102 Hotel Sainte-Aldegonde (pierwsza połowa XVIII -tego  wieku).
• N O  106: siedziba Delegatury Katolickiej współpracy .
• N O  108: plac de La Rochefoucauld. Ziemia należała do książąt La Rochefoucauld-Doudeauville. W 1910 roku księżna Doudeauville, urodzona księżna Louise Radziwiłł, zbudowała ważne nieruchomości inwestycyjne. Jak przypomina tablica, pod tym numerem mieszkał uczony i astronom Pierre-Simon de Laplace . Pisarz, dziennikarz i mistrz ping- Claude Anet mieszkał tam juqu'à jego śmierci w 1931 roku pisarz i były dyplomata Romain Gary mieszkali tam w n o  12 w podwórzu, i to ze względu na śmierć2 grudnia 1980. Jean Seberg po rozwodzie z Romainem Gary wprowadzi się do innego mieszkania w budynku.
• N O  110: malarz James McNeill Whistler (1834/03) mieszkał w tym budynku od 1892 do 1901. W głębi podwórza, warsztatów i dom zbudowany w 1812 roku dla siebie przez Louis-Pierre Baltard , ojciec architekt Wiktor Baltard .
• Brak kości  118- 120  : Dwa siostrzane hotele, które kursy są oddzielone przez wspólną ścianę, zbudowany w 1713-1715 przez Claude Nicolas Lepas-Dubuisson do Towarzystwa zagranicznych misji Paryża . Hotel Du n O  118 jest znany Hotel de Clermont-Tonnerre , nazwa najemcy na końcu XVIII p  wieku. François-René de Chateaubriand osiadł tam w 1838 roku i zmarł w r.Lipiec 1848. Portale, które reprezentują cztery części świata, na których prowadzony jest apostolat misji zagranicznych, są wyjątkowej jakości: prawdopodobnie zawdzięczają je ornamentalistowi Jean-Baptiste Tureau , znanemu jako Toro, wykonującemu rzeźby w kamieniu, tympanony i rzeźbiarz Louis Dupin , który wykonał również część dekoracji wnętrz, na skrzydłach drzwiowych.
• N O  124: katolicki wolontariat dla zagranicznych misji Paryża .
• N O  125: malarz Camille Corot urodził się tam w16 lipca 1796.
• N O  128: Zagraniczne misje Paryżu . Kaplica powstała pomiędzy 1683 i 1689 przez mastera Mason Lepas-Dubuisson (ks architekt n os  118-120). Duży dom zbudowany z tyłu pochodzi z 1732 roku.

• N O  118, hotel Clermont-Tonnerre .

• N O  120, główna Francois-René de Chateaubriand .

• N o  124 wolontariat katolicki dla zagranicznych misji Paryża .

• N o  128, wpis z zagranicznych misji Paryża .

• N O  136: stary hotel w La Vallière , udzielonym przez Nicolasa Ducret . W 1770 w filmie Pan Klein przez Joseph Losey , Robert Klein (w tej roli Alain Delon ) mieszka pod tym adresem. Stopnie wejściowe i wyjściowe z budynku zostały nakręcone w n °  108.
• Nos .  138-140: stare budynki stanowiące Macierzystym z Sióstr Miłosierdzia od Saint-Vincent-de-Paul i Notre-Dame-de-la-Médaille-Miraculeuse kaplicy, powszechnie znany jako „rue du Bac kaplicy” , gdzie Virgin Mary ukazał się św Katarzyny Labouré w 1830 dawniej Hôtel de Châtillon, że został zatrzymany jako majątku narodowego i przeniesiony do zgromadzenia przez cesarskiego dekretu. Architekt Louis Emmanuel Aimé Damesme był wówczas odpowiedzialny za przebudowę i budowę kaplicy. Kaplicę co roku odwiedza duża liczba turystów. Każdego dnia odwiedza go średnio od 5000 do 6000 odwiedzających lub pielgrzymów, a rocznie 2 miliony gości z całego świata. To sprawia, że ​​jest to jedno z 10 najczęściej odwiedzanych miejsc w stolicy Francji i drugie miejsce pielgrzymkowe we Francji po sanktuarium w Lourdes .
• Lokalizacja placu des Missions-Étrangères  : hotel Montpeyroux, zbudowany w 1759 roku przez Nicolasa Ducreta.

• N O  140, Notre Dame de la-Medal-cudowne .

• Square des Missions-Étrangères .

Objawienia maryjne

Kaplica pod numerem 140 jest znana na całym świecie z wydarzeń, które miały miejsce w 1830 roku: objawienie Matki Bożej młodej zakonnicy: Katarzynie Labouré . Te objawienia maryjne nie były przedmiotem śledztwa kanonicznego prowadzonego przez Kościół katolicki , ani też nie zostały przez Kościół „uznane kanonicznie” . Ale pośrednio Kościół katolicki dał znaki uznania i oficjalnie zachęcał do kultu Dziewicy, idąc za świadectwem zakonnicy. Opis wydarzeń jest znany tylko z pisemnego i ustnego zeznania tej jedynej zakonnicy.

Catherine Labouré wspomina, że ​​w nocy18 lipca 1830budzi ją małe dziecko, które mówi do niej: „Siostro, wszyscy dobrze śpią; przyjdź do kaplicy; Najświętsza Dziewica czeka na Ciebie ” . Wierząc, że śni, Catherine wstała, ubrała się i podążyła za dzieckiem „niosąc promienie światła, gdziekolwiek przeszedł” . Po przybyciu do kaplicy Catherine wkrótce słyszy zbliżający się „jak szelest jedwabnej sukienki” . To Najświętsza Dziewica, jaśniejąca, przychodzi, aby usiąść w kościele, a zakonnica podchodzi do niej i klęka obok niej. Matka Boża będzie z Nią rozmawiać przez dwie godziny, wierząc jej, że Bóg ma dla niej trudną misję.

Plik 27 listopada 1830Katarzyna relacjonuje, że Najświętsza Maryja Panna powraca podczas wieczornej modlitwy . Dziewica stała na kuli ziemskiej, miażdżąc stopą węża, a na palcach nosiła różnokolorowe pierścienie, z których promienie światła świeciły na kulę ziemską. Wokół pojawiły się słowa: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie zwracamy ” , a Dziewica powiedziała: „Jest to obraz łask, które wylewam na tych, którzy ich proszą” i za wyjaśniając pierścienie, które nie rzucały promieni, dodaje: „Jest to obraz łask, o które ludzie zapominają mnie prosić” . Wtedy obraz wydaje się odwracać. Jest to rewers medalu: duże M, inicjał Maryi, zwieńczony krzyżem . Poniżej dwa serca: Jezusa ukoronowanego cierniami i Maryi przebitej mieczem, dwanaście gwiazd otaczających ten obraz.

Katarzyna usłyszała wtedy, jak Maryja prosiła ją, aby zanieśli te obrazy spowiednikowi, mówiąc jej, aby wybiła je na medale, ponieważ „wszyscy, którzy ją noszą, otrzymają te łaski” .

Bibliografia

• Bruno Pons i Anne Forray-Carlier (reż.), La Rue du Bac , Paryż, Delegacja ds. Działań artystycznych miasta Paryża, 1991 ( ISBN  2905118334 ) .

Uwagi i odniesienia

1. Pierre Lavedan , Historia urbanistyki w Paryżu , Paryż, Hachette, 1975, s.  177 .
2. Pomnik Claude Chappe - Paryż (75007) (stopiony)
3. 1869 - Le Boulevard Raspail
4. Exelsior z 8 stycznia 1919 r .: Mapa i oficjalna lista bomb lotniczych i zeppelinów wystrzelonych na Paryż i przedmieścia, ponumerowanych zgodnie z kolejnością i datą upadku
5. Excelsior z 9 stycznia 1919 r .: Mapa i oficjalna lista pocisków wystrzelonych przez potworne działo, ponumerowanych zgodnie z kolejnością i datą upadku
6. „Inauguracja Place Gabriel-Garcia-Marquez” , na stronie internetowej paryskiego ratusza, w presse.paris.fr , 23 czerwca 2017 r.
7. Uwaga dotycząca katalogu Biblioteki Narodowej Francji [ czytaj online ]
8. „Élysée, rząd: porusza się po wszystkich piętrach” , www.liberation.fr , 17 lutego 2017 r.
9. Gérard Bardy , Charles the Catholic: De Gaulle and the Church , Plon, 2011.
10. Michel Tauriac , De Gaulle przed de Gaulle: Konstrukcja człowieka , Plon, 2013.
11. (w) Jo Davidson, Between Sittings , Reed Books, 2007, rozdz.  27 ( ISBN  1406754641 ) , s.  151.
12. Nicolas Ungemuth, „A Kleopatra zmieniła oblicze Hollywood”, Le Figaro Magazine , tydzień7 lipca 2017 r, s.  72-73 .
13. Jacques Hillairet, słownik historyczny ulic Paryża , t.  I, Paryż, Éditions de Minuit ,1963, s.  131-132.
14. Yvan Christ, Jacques Silvestre de Sacy i Philippe Siguret, Le Faubourg Saint-Germain , Paryż, Henri Veyrier,1987, 413  s. , s.  170-171.
15. E. de Clermont-Tonnerre, Historia Samuela Bernarda i jego dzieci , Paryż, stara księgarnia Honoré Champion ,1914, XII + 418  pkt. , s.  137-142.
16. Akta Legii Honorowej w bazie Léonore.
17. Jego syn, Laurent Vizzavona , który zastąpił go w tym samym miejscu był w czasie II wojny światowej wiceprzewodniczącym francuskiej Izby Chambre Syndicale de la Photographie et de ses Applications. Zdobył uznanie dla rządu Vichy i został powołany tymczasowy administrator kilku żydowskich studiach, w tym Lorelle (Amson) Kosmos i pracowniach Mano ( por liście opublikowanej przez Paul Montel w Le Photographe , n °  555, 20 listopada 1942 , s.  41  ; Françoise Demoyelle, Sprawy bieżące i fotografia propagandowa w czasach reżimu Vichy , Paryż, CNRS Éditions, 2003, s.  288-319 .
18. Armand Husson, Badanie szpitali: rozpatrywane pod kątem ich konstrukcji, rozmieszczenia wyposażenia… , wyd.  „XIX”, 2016 ( czytaj online ).
19. Pierre-Thomas-Nicolas Hurtaut i Magny, Słownik historyczny Paryża i jego okolic , Paryż, Moutard, 1779, s.  227 ( czytaj online ).
20. Anie Marcel-Paon, Towarzystwo Misji Zagranicznych , Paryż, Editions du Marais.
21. Jean d'Ormesson, powiem mimo wszystko, że to życie było piękne , Paryż, Gallimard ,2016496  str. ( ISBN  978-2-07-017829-2 ) , str.  128.
22. Tablica pamiątkowa.
23. Yves Chiron , Badanie objawień Dziewicy , Perrin ,2007, 427,  str. ( ISBN  978-2-262-02832-9 ) , str.  177-180.
24. „  Notre-Dame Chapel of the Miraculous Medal  ” , w Obserwatorium Dziedzictwa Religijnego , patrimoine-religieux.fr (dostęp: 17 maja 2020 ) .
25. „  The Chapel of the Miraculous Medal  ” , on Paris Promeneurs , paris-promeneurs.com (dostęp 17 maja 2020 ) .
26. Office du Tourisme et des Congrès, „  Turystyka w Paryżu, kluczowe dane (2017)  ” [PDF] , na parisinfo.com ,2018(dostęp 23.05.2020 ) ,s.  19.
27. Kathleen Comte, „  Wniebowzięcie 15 sierpnia: w Paryżu Kaplica Cudownego Medalika jest gotowa na przyjęcie wiernych  ”, France Bleu ,15 sierpnia 2019( czytaj online , przeglądano 17 maja 2020 r. ).
28. „  Paryż: La Chapelle de la Rue du Bac obchodzi 175-lecie objawień 8 września  ”, Cath ,05 września 2005( czytaj online , przeglądano 17 maja 2020 r. ).
29. „  Żadnej wizyty w stolicy bez cudownego medalu  ”, Le Parisien ,15 sierpnia 2011( czytaj online , przeglądano 17 maja 2020 r. ).
30. Yves Chiron 2007 , s.  178-179.
31. Joachim Bouflet i Philippe Boutry , Znak na niebie: objawienia Matki Boskiej , Paryż, Grasset ,1997, 475,  str. ( ISBN  978-2-246-52051-1 ) , str.  111-112.
32. Yves Chiron 2007 , s.  179-180.
33. Bouflet i Boutry 1997 , str.  113-114.

Zobacz też

Powiązane artykuły

• Kaplica Notre-Dame-de-la-Médaille-miraculeuse, zwana także „kaplicą rue du Bac”
• Charles Loyson
• Siostry Miłosierdzia

Linki zewnętrzne

• Oficjalna lista ulic w Paryżu
• Plik w bazie danych Insecula
• Uwaga na www.paris-pittoresque.com