Nagroda Goncourta
| Nagroda Goncourta | |
 Edmond de Goncourt , twórca nagrody z woli, zdjęcie Nadara . | |
| Opis | Nagroda literacka |
|---|---|
| Organizator | Akademia Goncourt |
| Kraj | Francja |
| Data utworzenia | 1903 |
| Ostatni odbiorca | Hervé Le Tellier dla L'Anomalie |
| Oficjalna strona | www.academie-goncourt.fr |
Nagroda Goncourt to francuska nagroda literacka satysfakcjonujące francuskojęzycznych autorów, stworzony przez wolę Edmond de Goncourt w 1892 roku . Towarzystwo Literackie Goncourt, znane jako Académie Goncourt , zostało oficjalnie założone w 1902 roku, a pierwsza nagroda Goncourt ogłosiła21 grudnia 1903.
Coroczna nagroda przyznawana jest na początku listopada przez Académie Goncourt, po trzech kolejnych preselekcjach, we wrześniu i październiku, wśród powieści opublikowanych w bieżącym roku. To najstarsza i jedna z najbardziej prestiżowych francuskich nagród literackich.
Historyczny
Nagroda Goncourta, tworzona co roku w celu nagrodzenia „najlepszego dzieła prozy z wyobraźnią , opublikowanego w roku”, przyznawana jest niemal wyłącznie powieści .
W 1862 roku bracia Goncourt zdecydowali, że po ich śmierci ich majątek zostanie sprzedany, ich kapitał zostanie zainwestowany, a odsetki od tej sumy zostaną wykorzystane przez ich Akademię Goncourt na zapłacenie dziesięciu autorom do 6000 franków w złocie rocznie (z tą dożywotnią rentą, dziesięciu akademików może w ten sposób żyć z pióra) i przyznać coroczną nagrodę w wysokości 5000 franków w złocie. Ponieważ jednak Académie Goncourt należy uznać za przedsiębiorstwo użyteczności publicznej, musi ona inwestować swoje fundusze w formie portfela obejmującego obligacje rządowe , co prawda przynoszące niskie dochody, ale uważane za bezpieczne. Niestety nie były one indeksowane według inflacji (nie istniała w 1900 r.): Wraz z I wojną światową , a następnie utworzeniem franka Poincarégo w 1928 r., Ten portfel obligacji załamał się w wyniku kolejnych dewaluacji; wysokość czynszów i cena podążają za tym samym trendem, co wartość kapitału akademii literackiej. Zaowocowało to sumą 50 nowych franków w 1962 roku.
Od 1903 roku przyznano czek zdobywcy nagrody Goncourta, która pierwotnie wyróżniała powieści przyrodnicze, aby uniknąć erudycji preferowanej przez naukowców. Dziś, z powodu inflacji, kwota czeku, którą oprawili niektórzy zwycięzcy, nie jest już symboliczną ceną - zaktualizowaną do 10 euro - ale „rozgłos” obiecany zwycięzcy pod koniec pierwszej wojny światowej przez akademika O wiele bardziej pożądaną nagrodą jest Jean Ajalbert , który zobaczy, że jego prace trafią na listę bestsellerów. Ponadto, oprócz nagrody Goncourt, akademia przyznaje nagrody Goncourt za poezję (która w 2012 roku przyjęła nazwę „Nagroda Goncourt za poezję Roberta Sabatiera”), opowiadanie , biografię (obecnie „nagrody Goncourt de la Biographie Edmonde Charles -Roux ”w hołdzie prezes Akademii po jej śmierci) oraz pierwszą powieść .
Od października 1914 roku, dziesięciu członków Académie Goncourtów było spotkanie w Drouant restauracji , rue Gaillon , w drugiej dzielnicy Paryża, w każdy pierwszy wtorek miesiąca, od 1920 roku w salonie na pierwszym piętrze restauracji. Nagroda przyznawana jest na początku listopada. Jeżeli po czternastu głosowaniach nie zostanie wybrany żaden laureat, prezydent ma podwójny głos w celu ustalenia większości głosów.
Nagroda może zostać przyznana tylko raz temu samemu pisarzowi. Ta zasada zna tylko jeden wyjątek, po oszustwie Romaina Gary'ego, który otrzymał nagrodę w 1956 r. Za swoją powieść Les Racines du ciel , a następnie w 1975 r. Pod pseudonimem Émile Ajar za powieść La Vie. Przed tobą .
Od 1926 roku Prix Goncourt jest nierozerwalnie związane z Prix Renaudot , utworzonym w tym roku przez dziesięciu krytyków literackich, którzy czekali na proklamację wygłoszoną przez prezesa Académie Goncourt . Nie będąc z nim organicznie związanym, jury Renaudot pełni rolę naturalnego uzupełnienia jury Goncourt, podkreślając tę rolę poprzez ogłoszenie wyniku, które odbywa się jednocześnie iw tych samych ramach.
W 1988 roku Académie Goncourt ciepło powitała utworzenie nagrody Goncourt dla uczniów szkół średnich przez firmę Fnac we współpracy z Rektoratem Rennes.
Plik 5 lutego 2008jurorzy Goncourt zmodyfikowali niektóre zasady działania ze względu na przejrzystość, aby odpowiedzieć na powtarzającą się im krytykę: jednogłośnie uznali, że jakość jurora jest nie do pogodzenia z płatną funkcją w domu wydawniczym ; przewidywały również, że jurorzy, którzy przez rok nie byli obecni na comiesięcznych posiedzeniach, mieli ustąpić; i wreszcie wprowadzili limit wieku, ustalony na 80 lat, dla przyszłych członków Académie Goncourt (przepis ten nie obowiązuje wstecz).
Sekretarz Generalny Académie Goncourt w latach 1998-2018, Marie Dabadie uczestniczyła w procesie rejestracji nazwy „Goncourt” jako znaku towarowego i udostępnienia Akademii oficjalnej strony internetowej. Jako jedyna pracownica instytucji odpowiadała w szczególności za przekazywanie członkom jury prac nadesłanych przez redakcję oraz udział we wszystkich obradach jury.
Nagroda tak pożądana, jak dyskredytowana
Nagroda Goncourta pozostaje najbardziej pożądaną nagrodą literacką we Francji, w szczególności dlatego, że gwarantuje jej odbiorcom promocję i ważne druki. Zysk dla wydawcy byłby wyceniony na co najmniej trzy miliony euro w ciągu ośmiu tygodni od otrzymania nagrody. Powtarzające się krytycyzm wobec nagrody Goncourt ma być czasem „brakowało” poważnych autorów XX th wieku : Guillaume Apollinaire i Colette (który później stał się członkiem, a następnie przewodniczącym Académie Goncourtów ) są pierwszymi znanych pisarzy na niepowodzenie. Ale przykład najczęściej cytowany jest nagroda 1932 nagrody dla Guy Mazeline za powieść Les Loups , rok publikacji Voyage au bout de la nuit przez Louis-Ferdinand Céline obalonego przez 6 głosów 4, która będzie stanowić co dziennikarz i pisarz François Nourissier , który będzie przewodniczył Akademii Goncourt w latach 1996-2002, zostanie uznany za największy „skandal” w historii nagrody Goncourta. Wśród uznanych autorów francuskich, a niekiedy nawet nobelizowanych, odrzucanych przez Akademię Goncourt, nazwiska André Gide , Jean-Paul Sartre , Albert Camus , Albert Cohen , Claude Simon , Marguerite Yourcenar , Françoise Sagan , Antoine Blondin , Michel Butor i Jean-Marie-Gustave Le Clézio są regularnie cytowane. W 1999 roku magazyn Lire podsumował problem w zwięzłym zdaniu: „Nagroda Goncourt rzadko jest zwieńczeniem najlepszej powieści roku” .
W rezultacie jurorzy Prix Goncourt są często krytykowani za pewien akademizm w podejściu do literatury, a także za przynależność do dużych wydawnictw (a dokładniej do trzech wydawców: Gallimard , Grasset i Le Seuil , d 'gdzie ironiczny termin „ Galligrasseuil ”), który faworyzowaliby ze szkodą dla małych wydawnictw. Jak wspomniano powyżej, w 2008 r. Wprowadzono nowe zasady, aby uniknąć podejrzeń o zmowę między członkami jury a dużymi wydawnictwami: jury nie może obecnie zatrudniać się przy wydawaniu. Wyrażono jednak zastrzeżenia do tych nowych zasad, które nie gwarantują większej bezstronności. W przeciwieństwie do innych prestiżowych nagród literackich, takich jak nagrody Pulitzera , z Nagrodą Cervantesa lub Nagrodą Bookera , Nagroda Goncourtów nie jest przyznawany przez „obracającego” jury. Członkowie Académie Goncourtów nie zastępuje rok po roku, te podejrzenia nadal ważyć na swoich decyzjach. Wiek jurorów jest również przedmiotem kontrowersji, jeśli nie ciągłej kpiny. Jules Renard pisał już na ten temat: „Académie des Goncourt wydaje mi się chora; wygląda jak dom spokojnej starości dla starych przyjaciół. Literatura straci tym zainteresowanie ” . Aby temu zaradzić, Akademia zmieniła swój regulamin w 2008 r., Aby zapewnić, że jurorzy stracą teraz prawo do głosowania w wieku 80 lat (zmiana na status honorowy).
Jeśli Nagroda Goncourta nadal budzi zazdrość, niektórzy laureaci mogą ją przypisać jako zatruty prezent. Siedem lat po otrzymaniu nagrody Jean-Louis Bory pisze: „Pierwszą konsekwencją Goncourt było zapamiętanie daty niczym ciernia . (…) Od tego czasu starzeję się. (…) Le Goncourt jest automatyczny, przyciąga publiczność. To zraża was, jest też automatyczne, „koneserów”, w których oczach Goncourt jest chorobą raczej wstydliwą, trochę obrzydliwą, stojącą między toczniem a rzeżączką . (…) Rezultat: opinia publiczna czyta twoją książkę tylko z tego powodu, że miała Goncourt, ale nie czyta twoich następnych książek, z dobrego powodu, że jej nie będzie. (…) Koneserzy nie przeczytają twojej książki, bo miała Goncourt, a kolejnych nie przeczytają, bo pierwszy miał Goncourt ”.
O ogłoszenie wyników toczy się wielka rywalizacja między jurorami Feminy i Goncourt. Tak więc Antoine de Saint-Exupéry otrzymał Feminę w 1931 roku, kiedy był faworytem Goncourt, tak samo w 1993 roku dla Marca Lambrona, podczas gdy w 1959 roku Goncourt „dmucha” André Schwarz-Barta w Femina. W 2000 r. Zawarto porozumienie między dwoma ławami przysięgłych, tak aby kolejność przyznawania dwóch wyróżnień zasadniczo zmieniała się z roku na rok.
Niektórzy krytycy zwracają uwagę, że większość byłych laureatów została zapomniana.
W 1974 roku, dokładnie w momencie, gdy Romain Gary wyobraża sobie mistyfikację jurorów, Yvan Audouard pisze o nagrodzie Goncourt: „Niemniej jednak Goncourt to wytrwała i diaboliczna bzdura. Że całkowicie wypacza życie literackie tego kraju. Że rozpieszcza tych, którzy ją dostają, kwaśni tych, którzy za tym tęsknią, obciąża prasę nastrojami pana Armanda Salacrou i nie ma innego interesu, jak tylko przekonać pana Armanda Lanoux , że ma znaczenie. W tym przypadku naprawdę możemy mówić o instytucjonalnych bzdurach. Nie poprawia ani nie pogarsza stanu tych, którzy są jej częścią. Nie są prywatnymi idiotami. Ale stali się aktywnymi agentami niebezpiecznej zbiorowej bzdury. A najgorsze jest to, że o tym wiedzą ” .
Akademia Goncourt była również w stanie poddać się krytyce, wyróżniając głównie mężczyzn, jak zauważyła dziennikarka Cécile Mazin, która przed ogłoszeniem nagrody liczyła w 2015 roku 112 laureatów, w tym 101 mężczyzn. Cécile Mazin podkreśla, że „w cenie British Pen Club wybór obejmuje 16 osób, 8 mężczyzn i 8 kobiet” . Następnie dziennikarka opublikowała w całości ulotkę feministycznej grupy akcji La Barbe , w której wymieniono nazwiska dziesięciu kobiet, które nie zdobyły Nagrody Goncourta: Rachilde , Colette , Irène Némirovsky , Françoise Sagan , Christiane Rochefort , Violette Leduc , Albertine Sarrazin , Nathalie Sarraute , Sylvie Germain i Amélie Nothomb . „Colette była za gorąca, a Sarraute za zimna” , jak na ironię w tej ulotce-manifestie feministycznej grupy akcji. Cécile Mazin rozszerza swoją refleksję, aby określić, dlaczego, na przykład i dla przypomnienia, „w danych z początku roku szkolnego literatury 2013 było 72% mężczyzn w Grasset, 81% w Seuil i 82% w Gallimard” . W artykule opublikowanym w literackim i redakcyjnym magazynie informacyjnym ActuaLitté i podpisanym przez jego dyrektora, Nicolasa Gary'ego, kolektyw La Barbe postawił pewne hipotezy na ten temat: „od Homère doxa literacka trwała wojny, konflikty: oczywiście kobiety przynoszą ze swoimi rękopisami to, co niewypowiedziane, nierozpoznawalne ” . Kolektyw wciąż zauważa: „Beauvoir w 1954 roku dla swoich Mandarynów wygląda jak kobieta alibi”.
Obecni członkowie Académie Goncourt
Dziesięciu członków Académie Goncourt, którzy są dokooptowani przez pozostałych członków, jest mianowanych dożywotnio. Nie otrzymują żadnego wynagrodzenia ani odszkodowania poza ubezpieczeniem udzielonym im w Drouant . Każdy z akademików otrzymuje sztućce vermeil z wygrawerowanym jego imieniem i w ten sposób zostaje wybrany do określonego „sztućca”. Od 2008 roku członkami są:
- Didier Decoin , członek od 1995 r. I obecny przewodniczący jury od 2019 r.
- Françoise Chandernagor , członek od 1995 roku
- Tahar Ben Jelloun od 2008 roku pod przykrywką François Nourissiera złożył rezygnację
- Patrick Rambaud , od 2008 roku pod przykrywką Daniela Boulangera , złożył rezygnację
- Pierre Assouline , od 2012 roku pod przykrywką Françoise Mallet-Joris , rezygnuje
- Philippe Claudel , od 2012 roku w przebraniu Jorge Semprún , zmarł w 2011 roku
- Paule Constant , od 2013 roku pod przykrywką Roberta Sabatiera , zmarła w 2012 roku
- Éric-Emmanuel Schmitt , od 2016 roku w przebraniu Edmonde Charles-Roux , zrezygnował
- Camille Laurens , od 2020 roku pod przykrywką Virginie Despentes , rezygnuje.
- Pascal Bruckner , od 2020 roku pod przykrywką Bernarda Pivota , członka honorowego.
Prezesi Académie Goncourt
- Alphonse Daudet (1897)
- Joris-Karl Huysmans (1900-1907)
- Léon Hennique (1907-1912)
- Gustave Geffroy (1912-1926)
- J.-H. Rosny starszy (1926-1940)
- J.-H. Rosny młody (1940-1945)
- Lucien Descaves (1945-1949)
- Colette (1949-1954)
- Roland Dorgelès (1954-1973)
- Hervé Bazin (1973-1996)
- François Nourissier (1996-2002)
- Edmonde Charles-Roux (2002-2014)
- Bernard Pivot (2014-2019)
- Didier Decoin (2019-)
Lista zdobywców nagrody Goncourt
Laureatami Nagrody Goncourt są:
.JPG){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
Inne nagrody Goncourt
Od dawna nazywane „stypendiami”, Goncourts za poezję , opowiadania , biografię , młodzież i pierwsze powieści są przyznawane co roku przez Académie Goncourt.
Uczniowie liceum Goncourt
Goncourt des lycéens to francuska nagroda literacka stworzona w 1988 roku przez Fnac we współpracy z Rektoratem Rennes i życzliwością Académie Goncourt. Początek Goncourt dla uczniów szkół średnich jest co roku ogłaszany przez ogłoszenie pierwszej selekcji Académie Goncourt. Goncourt dla uczniów szkół średnich podlega tym samym zasadom działania, co Prix Goncourt. Ponad 2000 uczniów szkół średnich w wieku od 15 do 18 lat dokonuje własnego wyboru spośród powieści w tym wyborze. Fnac udostępnia uczniom szkół ponadgimnazjalnych od początku wrześniowego roku szkolnego wybrane prace, które licealiści będą czytać i uczyć się przez dwa miesiące oraz organizuje we współpracy z Ministerstwem Edukacji Narodowej i Młodzieży spotkania regionalne, podczas których studenci mają możliwość wymiany i debaty z autorami przeczytanych książek.
Pod koniec czytania i spotkań z autorami uczniowie wybierają „Goncourt des lycéens”. Zwycięzca zostaje ogłoszony kilka dni po najstarszym.
Goncourt poezji
Grant Goncourt Poetry Grant powstał w 1985 r. Dzięki zapisowi Adriena Bertranda (Nagroda Goncourta w 1914 r.). W przeciwieństwie do innych nagród Akademii, ta nagroda jest przyznawana poecie za całą jego twórczość, a nie za konkretną książkę lub zbiór. W 2012 roku nagroda została przemianowana na „Goncourt de la poésie - Robert Sabatier ” w hołdzie dla niedawno zmarłego akademika.
Goncourt nowego
Goncourt z pierwszej powieści
Goncourt biografii
Goncourt for Biography jest przyznawana corocznie od 1980 r. Po śmierci akademika, w hołdzie dla tego ostatniego, biografki, przyjęła nazwę „Goncourt for Biography Edmonde Charles-Roux”.
Laureat biografii Edmonde Charles-Roux w Goncourt zostaje ogłoszony przez akademików na zakończenie spotkania na początku czerwca i zostaje przedstawiony swojemu laureatowi we wrześniu w Nancy podczas Livre sur la Place, imprezy sponsorowanej przez akademików. jego dzieło.
Goncourt Youth
Przyznany we współpracy z gminą Fontvieille :
- 1994 - Jean Alessandrini : Spiralna historia
- 1995 - Thierry Dedieu : Feng
- 1999 - Claude Guillot , ilustracje: Fabienne Burckel : The Phantom of Shanghai
- 2000 - Éric Battut : Matou czerwony
- 2002 - Fred Bernard i François Roca : Jeanne and the Mokélé and Jesus Betz
- 2003 - Yvan Pommaux : Przed TV
- 2004 - Jean Chalon i Martine Delerm : Drzewo na Księżycu
- 2005 - Natali Fortier : Lili Plume
- 2006 - Bernard du Boucheron , ilustracje Nicole Claveloux : Król, księżniczka i ośmiornica
- 2007 - Véronique Ovaldé , ilustracje: Joëlle Jolivet : La Très Petite Zébuline .
Wybór Goncourt za granicą
Od 1998 r. Organizowany jest również przez Instytut Francuski w Krakowie „ Goncourt Choice of Poland ”, przyznawany przez jury złożone ze studentów francuskich wydziałów uczelni w całej Polsce na podstawie listy sporządzonej we wrześniu przez Goncourt Akademia. Od 2012 r. Francuski Instytut Serbii z pomocą serbskich uniwersytetów organizuje konkurs „Goncourt Choice of Serbia”, przyznawany przez jury złożone ze studentów języka i literatury francuskiej . W 2013 r. Narodził się konkurs „Goncourt Choice of Romania”, przyznawany przez siedem jury studenckich (jury składające się z francuskiego wydziału każdego z siedmiu uczestniczących rumuńskich uniwersytetów) i zorganizowany przez Instytut Francuski w Rumunii przy wsparciu francuskich czytelników. w kraju i francuskiej księgarni w Bukareszcie, Kyralina. Ogłoszony po raz pierwszy w 2019 roku konkurs „Choice Goncourt of Algieria” jest organizowany przez Francuski Instytut Algierii w Algierze , Annabie , Oranie , Tlemcen i Konstantynie i jest wynikiem głosowania jury liceum (w Algierze) oraz jury studenckie i członkowie bibliotek medialnych Francuskiego Instytutu Algierii utworzonych w każdym z pięciu wyżej wymienionych miast.
W 1 st Wrzesień 2.019liczba „Goncourt Choices za granicą” wynosi czternaście, z których każdy obejmuje kraj lub region: Algierię, Belgię, Brazylię, Bułgarię, Chiny, Hiszpanię, Włochy, Wschód (Liban i dwanaście krajów Bliskiego Wschodu), Polskę, Rumunię , Serbii, Słowenii, Szwajcarii i Tunezji.
W edycji 2019-2020 sześć nowych krajów dołączyło do krajów uczestniczących w „Goncourt Choice Abroad”: Wielka Brytania (Goncourt Choice przyznany po raz pierwszy w grudniu 2019 r.), Austria (Goncourt Choice przyznany po raz pierwszy w styczniu 2020), Maroko (Choix Goncourt przyznany po raz pierwszy w lutym 2020 r.) I wreszcie Grecja, Czechy i Gruzja (które po raz pierwszy przyznają Choix Goncourt w maju 2020 r.)). Liczba „Goncourt Choices za granicą” wynosi obecnie dwadzieścia.
Uwagi i odniesienia
- Od strony Drouanta: Le Goncourt od 1903 do 1921, wyemitowane przez Pierre Assouline na France Culture 27 lipca 2013.
- „ Ceny literackie ” .
- Tym samym wyróżnił się pierwotnie z Nagrody Poetyckiej przyznawanej przez Akademię Francuską .
- Robert Kopp , „Maszyna do czytania” , L'Alsace ,4 listopada 2012
- Jacques Lindecker, „ Rozpoczyna się szalony tydzień ” , w L'Alsace ,4 listopada 2012.
- „Po stronie Drouant: Le Goncourt od 1962 do 1978” , wyemitowane przez Pierre Assouline , France Culture , 17 sierpnia 2012.
- " Prix Goncourt | Académie Goncourt ” , na academiegoncourt.com (dostęp 10 września 2019 )
- Jean-Louis Cabanès, Les Goncourt w swoim stuleciu: A century of Goncourt , Presses Univ. Północ,2005, s. 320.
- „ Goncourt de la poésie Robert Sabatier ” , na académiegoncourt.com (dostęp 20 października 2019 )
- „ Goncourt de la Biographie Edmonde Charles-Roux ” , na academiegoncourt.com (dostęp 20 października 2019 )
- „ Le Goncourt daje przykład ”, Le Figaro ,7 lutego 2008( czytaj online ).
- Por. Kontrowersje wokół wydawnictw Gallimard, Grasset i Le Seuil, często nagradzane.
- „Po stronie Drouanta: Le Goncourt od 2004 do 2011 roku”, transmisja Pierre Assouline w France Culture 31 sierpnia 2013 r.
- „ www.academiegoncourt.com ”
- „ Sekrety Goncourt z jego„ jedenastym jurorem ” , Swiss Radio Television ,18 września 2017 r(dostęp 30 września 2017 ) .
- Mohammed Aïssaoui, „Marie Dabadie, in the shadow of Goncourt”, Le Figaro , wstawka „Culture”, 11 września 2013, strona 38.
- " Kto jest właścicielem ... Nagrody Goncourt?" ", Le Figaro ,1 st sierpień 2008( czytaj online ).
- "Goncourt, dobrze wygrywa?" » W Slate.z dnia 14 stycznia 2012 r.
- " Czy te ceny Goncourt są nadal czytelne?" ", Le Figaro ,6 listopada 2008( czytaj online ).
- „ Celine furax, starcze jury, mikrofon na suficie ... 10 opowieści o Prix Goncourt ” , o kulturze Francji ,3 listopada 2017 r(dostęp 20 października 2019 )
- „ Plemię Goncourt ”, Le Monde ,17 września 2003( czytaj online ).
- "Le Goncourt nieznany", Didier Sénécal, Czytaj listopada 1999.
- „Kto korzysta z cen?” » , Francja Plik informacyjny z 25 października 2007 r.
- „Coś nowego w Académie Goncourt”, Anne Crignon, Le Nouvel Observateur, 28 lutego 2008.
- "Prix Goncourt, rewolucja w szklance wody?" » Przez Joseph Vebret w Le Nouvel Observateur z 9 lutego 2008 r.
- Emmanuel Lemieux, „ Strategia andouillette ”, L'Express / Lire ,1 st listopad 2003( czytaj online )
- „Nagrody literackie za granicą”, Capucine Roche, Lire z listopada 2004 r.
- Thierry Gandillot, „ The century of Goncourt ”, L'Express ,26 czerwca 2003( czytaj online )
- Alain Beuve-Méry, „ Jury Goncourt ustala granicę wieku ”, Le Monde ,7 lutego 2008( czytaj online )
- „Le Goncourt, haniebna choroba?” » Na lexpress.z dnia 2 listopada 2011 r.
- „ Jean-Paul Dubois, nagroda Femina ”, Le Nouvel Obs ,8 listopada 2004( czytaj online )
- François Reynaert, „ Nau, Pérochon, Walder… kto pamięta laureatów Goncourt? » , Na bibliobs.nouvelobs.com ,3 listopada 2016 r(dostęp 10 września 2019 )
- Yvan Audouard, List otwarty do przeciwników , Albin Michel, 1974, s. 70
- Cécile Mazin, „ Le Goncourt, niezbędny mężczyzna? » , On ActuaLitté ,3 listopada 2015.
- La Barbe, „ Prix Goncourt 2015 - Place Gaillon, restauracja Drouant, 3/11/2015 - La Barbe ” , na labarbelabarbe.org ,3 listopada 2015(dostęp 11 września 2019 )
- „ Nicolas Gary, „ Równość płci: „publikowanie nie budzi obaw” „ w ActuaLitté ,2015(dostęp 10 września 2019 ) .
- „ Les 10 Covers ” , w Académie Goncourt (dostęp 26 października 2019 )
- Mohammed Aïssaoui, „ Rambaud i Ben Jelloun, nowe twarze Goncourt ”, Le Figaro ,7 maja 2008( czytaj online , sprawdzono 20 października 2019 r. )
- „ Philippe Claudel i Pierre Assouline, nowi jurorzy Goncourt ”, Le Figaro ,11 stycznia 2012( czytaj online ).
- „ Paule Constant, nowa twarz wśród Goncourts ”, bibliobs.nouvelobs.com ,8 stycznia 2013( czytaj online )
- „ Virginie Despentes i Éric-Emmanuel Schmitt wchodzą do jury Goncourt ”, Le Monde ,5 stycznia 2016 r( czytaj online ).
- „ Pascal Bruckner i Camille Laurens są teraz członkami Académie Goncourt. " ,11 lutego 2020 r
- Pełna lista na oficjalnej stronie Académie Goncourt .
- Nazwa nagrody jest zarezerwowana dla „Nagrody Goncourta”, stypendia te są odtąd nazywane „Goncourt of poetry”, „Goncourt of the short story” itd.
- W związku z tym nagroda nie może dwukrotnie wskazać tego samego zwycięzcy. Z tego powodu powieści wybrane do Goncourt des lycéens 2019 są 14 w liczbie, podczas gdy pierwsza selekcja Prix Goncourt ma 15: Léonora Miano, która wygrała już Prix Goncourt des Lycéens w 2006 roku, nie pojawia się w 2019 lista.
- „ Uruchomienie 32. edycji Prix Goncourt des lycéens ” , na www.education.gouv.fr ,3 września 2019 r(dostęp 8 września 2019 )
- „ Wybór Polski | Academie Goncourt ” , w sprawie Académie Goncourt (konsultowano się 11 września 2019 r. )
- „ Wybór Serbii | Academie Goncourt ” , w Académie Goncourt (dostęp 10 września 2019 )
- „ Wybór Rumunii | Academie Goncourt ” , w sprawie Académie Goncourt (konsultacja z 11 września 2019 r. )
- „Uruchomienie w 2019 roku nagrody literackiej„ Choix Goncourt de l'Algérie ”” , HuffPost Maghreb 19 grudnia 2018 r.
- „ Wybór Algierii | Academie Goncourt ” , w sprawie Académie Goncourt (konsultacja z 11 września 2019 r. )
- " Les Choix Goncourt za granicą | Academie Goncourt ” , w sprawie Académie Goncourt (konsultacja 11 września 2019 r. )
- „ Les Choix Goncourt za granicą ” , w Académie Goncourt (dostęp 31 stycznia 2020 r. )
Załączniki
Bibliografia
- Olivier Boura , A Century of Goncourt , Paryż, Arléa ,22 sierpnia 2003, 302 pkt. ( ISBN 978-2869596337 ).
- Robert Kopp , Un siècle de Goncourt , Paryż, Gallimard , pot. „Odkrycia Galliamrd”,18 października 2012, 144 str. ( ISBN 978-2070448173 ).
- Pierre Assouline , Po stronie Drouanta: sto dziesięć lat życia literackiego z Goncourt , Paryż, Gallimard , wyd. "Literatura wydania specjalnego",10 października 2013, 224 s. ( ISBN 978-2070143047 ).
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona
- Witryna odniesienia do agregacji nagród Goncourt
- Dokumentacja urzędowa :
- Zwróć uwagę w słowniku lub encyklopedii ogólnej : Encyclopædia Britannica