Marcel Arland

Marcel Arland, przed 1929 r. Funkcjonować

Fotel 26 Akademii Francuskiej ( d )

Biografia

Narodziny	5 lipca 1899 r Varennes-sur-Amance
Śmierć	12 stycznia 1986(w wieku 86 lat) Saint-Sauveur-sur-École
Narodowość	Francuski
Zajęcia	Pisarz , eseista , powieściopisarz , dziennikarz , krytyk literacki , scenarzysta

Inne informacje

Pole	Pisarz
Członkiem	Akademia Francuska (1968)
Nagrody	Wielka Nagroda Literacka Akademii Francuskiej Prix Goncourt (1929)

Podstawowe prace

Kolejność

Marcel Arland , ur.5 lipca 1899 rw Varennes-sur-Amance ( Haute-Marne ) i zmarł dnia12 stycznia 1986w Saint-Sauveur-sur-École ( Seine-et-Marne ), jest pisarzem , eseistą , krytykiem literackim i pisarzem francuskim .

Biografia

Marcel Arland urodził się na Wschodzie, w Varennes-sur-Amance ( Haute-Marne , przez pewien czas miasto w Terre-Natale ) na5 lipca 1899 r.

Jego dzieciństwo zaznaczają dwie poważne rany. Po pierwsze, nagła śmierć jego ojca, Victora Arlanda, na raka w 1903 roku, kiedy Marcel Arland miał zaledwie trzy i pół roku. Potem konfliktowa relacja z matką, która zamyka się w roli wdowy, nie mogąc obdarzyć swoich dwóch synów najmniejszym przejawem czułości. Marcel Arland tak opisuje swoje dzieciństwo w To było tak : „Nie pamiętam tego ojca. Prawdę mówiąc, mógłbym uwierzyć, że nigdy go nie widziałem. Wszystko, co o nim wiem, pochodzi od wdowy, która dzień po dniu, przez miesiące i okresy, usiłowała wołaniem, skargami, prośbami, przysięgami, aby przywrócić go do życia; który wieczorem jęczał przed swoimi dwoma synami, w najsroższą zimę: „Mój Boże! Mój biedny Wiktorze, jak ci zimno w grobie”, i który raz lub dwa razy w tygodniu woził mnie do godzin, na tym grobie” .

Ta świadomość bycia sierotą i ta konstrukcja wokół nieobecnej postaci, zarówno ojca, jak i matki, na stałe naznaczy twórczość Marcela Arlanda, podszytą poszukiwaniem „absolutnej szczerości”, nad którą często kładą się cienie. śmierci, poprzez powracające motywy cmentarza, samobójstwa, rozpaczy...

Po wyjeździe do Paryża na studia na Sorbonie zaprzyjaźnił się z André Dhôtelem , Georgesem Limbourem , Rogerem Vitracem i René Crevelem . Wraz z nimi założył efemeryczny przegląd Aventure , inspirowany ruchem dadaistycznym , potem kolejny: Dés . Następnie poznaje André Malraux, który pozostanie jego przyjacielem, pomimo różnicy temperamentu.

W 1924 opublikował w La Nouvelle Revue française ( NRF ) artykuł zatytułowany „O nowym złu stulecia”, który miał wielki wpływ; krytykuje postawy surrealistów i prosi o literaturę będącą jednocześnie etyką: „czystą ekspresją i czystym urzeczywistnieniem (siebie)-siebie” . Odpowie mu Jacques Rivière , a temu artykułowi i jego tezom poświęcona zostanie dekada Pontigny .

Otrzymał Nagrodę Goncourta w 1929 za L'Ordre , długoletnią powieść szkoleniową - jedyną prawdziwą powieść, jaką kiedykolwiek napisał - której bohater, Gilbert, był czymś w rodzaju Rimbauda z lat 20. W tym samym czasie jego współpraca z NRF rośnie: pisze tam kronikę powieści.

Podczas II wojny światowej , przyczynił się do przeglądu Comoedia a NRF od Pierre Drieu La Rochelle .

Kiedy recenzja zredagowana przez Gallimarda pojawiła się ponownie w 1953 roku, został jej współreżyserem obok Jean Paulhana . W tym samym roku został członkiem rady kulturalnej Cercle culturel de Royaumont .

Można powiedzieć, że żył wtedy, by służyć literaturze: pomagać młodym pisarzom, doradzać im, rozgłaszać – mówi się, że Jean-Marie Le Clézio jest mu winien publikację - redaguj bardzo dobre teksty znanych lub nieznanych autorów, czasami wzbogacaj NRF o notatki dotyczące wiadomości artystycznych lub społecznych. Ten okres będzie szczytem jego kariery.

Chociaż przysiągł, że nigdy nie będzie ubiegał się o wolne miejsce w żadnej akademii (to była obsesja), nie mógł odmówić zaproszeniu, które dadzą mu jego rówieśnicy i wstąpi do Akademii Francuskiej w 1968 roku, aby zająć siedzibę André Maurois . Postawił tylko warunek, by nie dokonywać wizyt, jakich zwykle wymaga się od kandydatów.

W 1977 roku przekazano zarządzanie NRF do Georges Lambrichs .

Marcel Arland zmarł nagle w dniu 12 stycznia 1986w swoim domu w Brinville , niedaleko Fontainebleau . Jego żona zmarła w październiku tego samego roku.

Jego rękopisy i korespondencja zostały przekazane po jego śmierci bibliotece literackiej Jacques Doucet .

Został pochowany w Varennes-sur-Amance .

Jego żona, z domu Janine Béraud, była ciotką Michaela Lonsdale'a .

Pracuje

Fikcje

Ziemie obce , Gallimard, 1923
Monique , Gallimard, 1923
Droga niejasna , Gallimard-NRF, 1924.
Etienne , Gallimard, 1924.
Dusze w bólu , Gallimard, 1927.
Schody , Gallimard, 1927.
Gdzie serce jest wspólne , Gallimard 1929.
L'Ordre , Gallimard, 1929. Prix Goncourt .
Edith , zilustrowane przez Démétriosa Galanisa , Gallimard-NRF, 1929.
Era , Roberto A. Correa, 1930.
Antares , Gallimard, 1932.
Żyjący , Gallimard, 1934.
La Vigie , Gallimard, 1935.
Najpiękniejszy dzisiaj , Gallimard, 1937.
Ziemia ojczysta , Gallimard, 1938, ilustracja Démétrios Galanis .
La Grace , Gallimard, 1941.
Na zagrożonej ziemi , Stock, Delamain i Boutelleau, 1941.
Zelia na pustyni , Gallimard, 1944.
Piechur , edycje Pavois, 1944.
Aby stworzyć świat , potrzeba wszystkiego , Gallimard, 1947.
Inwentarz , R. Cayla, 1948.
Sidobre , edycje Minuit, 1949.
La Consolation du Voyageur , Stock, Delamain & Boutelleau, 1952.
Bez tchu , Gallimard-NRF, 1960.
Piszę do Ciebie... , Grasset, 1960; prawa przejęte w 1968 roku przez Gallimard-NRF.
Woda i ogień , Gallimard, 1960.
Piszę do Ciebie... La nuit et les sources , Grasset, 1963; prawa przejęte w 1968 roku przez Gallimard-NRF.
Le temps de Kerlo , Kolekcja La Grappe, Mercure de France, 1964, 64 s.
Le grand Pardon , Gallimard, 1965.
Muzyka aniołów , Gallimard-NRF, 1967.
Czekaj na świt , Gallimard, 1970.
Ale w końcu kim jesteś? , Gallimard, 1981.
40 lat przyjaźni. Jean Paulhan , sl, nd [fałszywie data wrzesień 1982], 30 s.

Eseje, rozprawy i prace naukowe

Eseje krytyczne i nowe eseje krytyczne , Gallimard-NRF, coll. Blanche, 1931, ( ISBN 207020250X ) , 240 str.
Antologia poezji francuskiej , wybór i komentarze Marcela Arlanda, Stock, Delamain & Boutelleau, 1942, 654 s.
Marivaux , Gallimard, kol. Eseje, 1950, ( ISBN 2070202615 ) , 272 s. Nagroda Sainte-Beuve'a (1950).
Les Échanges , Gallimard, 1946, ( ISBN 2070202585 ) .
La Prose française: antologia, historia i krytyka sztuki (Stock, Delamain i Boutelleau, 1951).
Eseje i nowe eseje krytyczne (Gallimard, 1952), tom II.
Łaska pisania , Gallimard-NRF, 1955, ( ISBN 2070202631 ) .
Marivaux, powieści , tekst przedstawiony i poprzedzony przez Marcela Arlanda. Paryż, Gallimard, kol. La Pleiade, 1957.
Marivaux, kompletny teatr , tekst z przedmową i adnotacją Marcel Arland. Paryż, Gallimard, kol. La Pleiade, 1961.
Katalog wystawy Jean Revol , Galerie Louis Carré, 1963.
Blisko ciszy , wspomnienia, Gallimard, 1973.
Żyliśmy? , majtki, Gallimard-NRF, 1977.
Tak było , Gallimard-NRF, 1979.
Światło wieczorne , Gallimard-NRF, 1983.
Terres de France , esej o chłopstwie .
Georges Rouault , André Suarès , Korespondencja (1911-1948), wstęp Marcela Arlanda, Gallimard, 1960, XXIV, 358 s. Przedrukowany przez Gallimarda w 1991 r. ( ( ISBN 20-702-5571-9 ) ).
Hołd dla opowiadania , Nouvelle revue française,10 października 1973 r., nr 250.
Przemówienie na przyjęciu w Académie française i odpowiedź Jeana Mistlera , Gallimarda, coll. Blanche, 1969, ( ISBN 2070267709 ) .
Źródła La Nuit et les poprzedzone napisem piszę do Ciebie... Gallimard, coll. Blanche, 1968, ( ISBN 2070267695 ) .
Zeszyty Gilberta , Gallimard, 1930, ilustracje Georges Rouault .
- Trzcina. Notatniki Gilberta , a następnie Notatniki postaci, Qui parle? i J'écoute , Gallimard, 1967. Portret autora autorstwa Jeana Bazaine'a .

Korespondencja

Marcel Arland - Jean Paulhan , Korespondencja (1936-1945) , Gallimard, coll. Notatniki NRF. Seria Jeana Paulhanda, 2000, ( ISBN 2070757897 ) .

Autor scenariusza

1968 : Prowincje (odcinek „Matka”), serial telewizyjny.
1985 : Zakon , Étienne Périer .

Hołdy

Tytuł Terre natale (Gallimard, 1938) został zachowany jako nazwa gminy Terre-Natale w wyniku połączenia gmin wokół Varennes-sur-Amance , miejsca jego urodzenia, i kantonu Terre-Natale .
Jego imię nosi biblioteka miejska Langres .

Bibliografia

Christophe Baillat, L'Abécédaire Arland , Librairie la Ruche aux Livres, Orséry, 2018 ( ISBN 9791069918887 ) .
Victoire Diethelm, Présence du biographique chez Marcel Arland , Revue Italien d'études françaises, 2018, nr 8, online , DOI: https://doi.org/10.4000/rief.1713 .
Nawiasem mówiąc, Michel Crépu i Marcel Arland? , 2015, online .
Michel Crépu, Arland lub Céline , 2015, online .

Uwagi i referencje

ARLAND Marcel, Tak było , Paryż, Gallimard,1979, s. 132-133.
Jak wynika z jego korespondencji z Jeanem Paulhanem i jak wskazuje Jacques Lecarme w La Nouvelle revue française Jeana Paulhana (1925-1940 i 1953-1968) , Éditions du Manuscrit, 2006, s. 260.
Strona biblioteki literackiej Jacques Doucet , konsultowana 17 września 2011 r.
Odniesienie, o ile nie zaznaczono inaczej: katalog Gallimard, online .
Prezentacja książki online na stronie wydawcy. Wyciąg online
Nieobecny z katalogu w Bibliotece Narodowej Francji w dniu 24 czerwca 2020 r.
https://ccfr.bnf.fr/porttailccfr/ark:/06871/0027176 .

Załączniki

Linki zewnętrzne

Ewidencja organów :
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
Zasoby audiowizualne :
- (pl) Internetowa baza filmów
Zasoby literatury :
- Akademia Francuska (członkowie)
- Akademia Francuska (laureaci)
Marcel Arland w internetowej bazie filmów .
Katalog archiwów autora przechowywanych w bibliotece literackiej Jacques Doucet .