Antoine Blondin

Antoine Blondin Kluczowe dane
Znany jako Tenorio
Narodziny 11 kwietnia 1922
Paryż
Śmierć 7 czerwca 1991
Paryż
Podstawowa działalność Pisarz , dziennikarz
Nagrody Prix ​​des Deux-Magots (1949)
Prix ​​Interallié (1959)
Nagroda Literacka Prince-Pierre-de-Monaco (1971)
Prix Henri Desgrange de l' Académie des sports (1972)
Główna nagroda w dziedzinie literatury Akademii Francuskiej ( 1979)
Autor
Ruch Huzarowie
Gatunki Powieść , opowiadanie

Podstawowe prace

Antoine Blondin , urodzony dnia11 kwietnia 1922w Paryżu i zmarł dnia7 czerwca 1991w tym samym mieście jest francuski pisarz .

Pisarz i dziennikarz , pisał także pod pseudonimem z Tenorio . Związany jest z ruchem huzarów .

Biografia

Antoine Blondin jest synem poetki Germaine Blondin i korektora Pierre'a Blondina. Jego ojciec miał romans z pierwszą żoną Raïssą Goldinstein, ma przyrodniego brata Borisa Blondina. Jego ojciec, Pierre Blondin, popełnił samobójstwo w 1948 roku, nie mogąc stanąć między żoną Germaine Blondin, Raïssą Goldinstein i jej dwójką dzieci.

Jest genialnym przedmiotem w szkole, zbierającym nagrody i wyróżnienia. Po studiach w Lycée Louis-le-Grand w Paryżu i Corneille w Rouen , uzyskał on o stopień w literaturze na Sorbonie .

W czasie okupacji został wysłany do Niemiec w ramach Obowiązkowej Służby Pracy (STO), która zainspirowała go L'Europe buissonnière (1949). Swoją pierwszą powieścią przykuwa uwagę autorów takich jak Marcel Aymé i Roger Nimier, którzy natychmiast obdarzają go swoją przyjaźnią. Książka zdobyła nagrodę Deux Magots . Następnie pojawiają się kolejne powieści ( Les Enfants du bon Dieu , L'Humeur vagabonde ), które potwierdzają jego talent do pióra i niezwykłość stylu między Stendhalem a Julesem Renardem .

Po wojnie zaangażowany dziennikarz Antoine Blondin współpracował z wieloma gazetami, zwłaszcza prawicowymi, a nawet skrajnie prawicowymi: Aspects de la France , La Nation française i Rivarol . W 1955 roku brał udział w hołdu przez Obrony Zachodu do Robert Brasillach .

Stopniowo widzimy go współpracującego w wielu magazynach lub gazetach wszelkiego rodzaju, takich jak Arts , L'Humanité , Le Figaro i Elle , najczęściej dla krytyki artystycznej lub literackiej.

Bierze udział w przygodzie La Table Ronde i zostaje połączony z przyjaciółmi w grupie sformalizowanej przez krytykę pod nazwą Hussars  :

„Poza innymi wydarzeniami, czterech z nas stworzyło coś w rodzaju klubu: Roger Nimier , Jacques Laurent , Michel Déon i ja”

Sam Blondin jednak wyraźnie zaprzeczył, że kiedykolwiek istniała szkoła lub ruch husarski, wyraźnie mówiąc Emmanuelowi Legeardowi:

„To „huzarzy” są wynalazkiem. Wynalazek "Sartrejczyka". W rzeczywistości ta historia to mój przyjaciel Frémanger, który zaczął publikować, miał jednego autora, to był Jacques Laurent, i jednego pracownika, to byłem ja. Laurent napisał, a ja zawiązałam tobołki z książkami. Znaliśmy się więc, byliśmy przyjaciółmi, az drugiej strony… z drugiej strony Roger Nimier był moim najlepszym przyjacielem. Nimier, widywałam go codziennie. Widywałem go codziennie przez trzynaście lat. Ale Laurent i Nimier w ogóle się nie widzieli. Mieli bardzo różne koncepcje. Spotkaliśmy się tylko raz. Spotkaliśmy się na rue Marbeuf na Kwirynale na lunch. Rozmawialiśmy o włoskich winach i makaronach do gotowania. W ciągu dwóch godzin. "

Dziennikarz sportowy , jest także autorem licznych artykułów publikowanych w szczególności w gazecie L'Équipe . Dla tej gazety śledził dwadzieścia siedem edycji Tour de France i siedem igrzysk olimpijskich , aw 1972 otrzymał nagrodę „ Henri Desgrange  ” od Académie des sports . Jego kroniki z Tour de France pomogły wykuć legendę flagowego wydarzenia w sporcie kolarskim .

Często pijący więcej niż jest to rozsądne, Blondyn przywołując „ Celinian  ” akcentuje  zamiłowanie do alkoholu w Un singe en hiver (1959), który Henri Verneuil zaadaptował na potrzeby kina pod tym samym tytułem .

Spędził dużą część swojego życia w Linards , wiosce w Haute-Vienne , w swojej przybranej limuzynie .

Swoimi eskapadami odcisnął swoje piętno na dzielnicy Saint-Germain-des-Prés , bawiąc się samochodami w „  korridę  ”, zwiększając liczbę wizyt w barach i zbierając aresztowania w stanie zaawansowanego odurzenia (por. jego autobiograficzna powieść Monsieur Jadis lub Szkoła Wieczorowa ). Na koniec Christian Millau powiedział, że jego przyjaciele przyszli, kiedy mijali go na ulicy, aby zmienić chodnik w obawie, że Blondin zaprosi ich na drinka.

W 1971 roku otrzymał w literacką nagrodę Prince-Pierre-de Monaco na jego ciele pracy.

Został pochowany w Père Lachaise ( 74 th  dział).

Pracuje

Publikacje pośmiertne

Edycje La Table Ronde opublikowały wszystkie jego powieści i edycje Roberta Laffonta wszystkie jego prace napisane w kolekcji „Bouquins”.

Pod pseudonimem Tenorio

Bez wątpienia z powodu słabej sprzedaży, Denoël odświeżył książkę kilka miesięcy po jej wydaniu pod tytułem Think again z prawdziwymi nazwiskami dwóch autorów, komercyjnie bardziej „chwytliwymi”. Zwłaszcza, że ​​obaj wspólnicy nie byli przy pierwszej próbie, tworząc w Paryżu w 1960 roku komedię Chłopiec honoru (w reżyserii Claude'a Barmy , na podstawie Zbrodni Lorda Arthura Saville'a d' Oscara Wilde'a ), której tekst został zredagowany przez w tym samym roku przy Okrągłym Stole .

Bibliografia

Uwagi i referencje

  1. Pierre Blondin (geneanet.org)
  2. Encyklopedia Świata Współczesnego (EDMA), Lozanna 1967.
  3. Olivier Dard , Michel Leymarie , Jacques Prévotat i Neil McWilliam (red.), Le Maurrassisme et la Culture: l'Action française: Culture, société, politique , t. III, Villeneuve-d'Ascq, Presses universitaire du Septentrion, 2010, s. 213.
  4. Antoine Blondin, OK Voltaire, Paryż, Quai Voltaire, 1987, s.  16 .
  5. Emmanuel Legeard, Nieaktualne wywiady , Paryż, Mallard,2019, 177  s. ( ISBN  978-0-244-48479-8 ) , s.  20
  6. Christian Millau, Journal Impoli , Éditions du Rocher , 2011.
  7. Paul Bauer , Dwa wieki historii u Père Lachaise , Mémoire et Documents,2006, 867  s. ( ISBN  978-2-914611-48-0 ) , s.  127.

Linki zewnętrzne