Naturalizm jest ruch literacki , który rozciąga się na realizm i stara się malować rzeczywistość opiera się na drobiazgowej dokumentacji i odnosząc się w szczególności do metody eksperymentalnej fizjolog Claude Bernard . Émile Zola jest głównym przedstawicielem tej szkoły literackiej we Francji . Ruch rozprzestrzenił się następnie na całą Europę i Amerykę .
Naturalizm jest logiczną kontynuacją realizmu : ten ostatni miał na celu jak najdokładniejsze opisanie lub zobrazowanie rzeczywistości, także w jej niemoralnych lub wulgarnych aspektach. Naturalizm kontynuuje w tym kierunku, ale dodając kontekst fizjologiczny i pokazując, że środowisko, w którym żyje protagonista, jest jedną z przyczyn jego zachowania. Postrzegany jako odzwierciedlenie rzeczywistości, naturalizm jest szczególnie zainteresowany upośledzonymi klasami społecznymi - chłopami, robotnikami czy prostytutkami .
Termin ten został po raz pierwszy użyty przez pozytywistyczną krytykę zjawisk literackich Charlesa-Augustina Sainte-Beuve'a i Hippolyte'a Taine'a . Chcąc odkryć prawa rządzące literaturą, Taine twierdzi, że rasa, środowisko naturalne, społeczne i polityczne oraz czas, w którym powstaje dzieło literackie, określają jego specyficzne cechy i ewolucję. W ważnym studium na temat Balzaka , opublikowanym po raz pierwszy jako artykuł w 1858 roku, Taine kwalifikuje tego powieściopisarza jako „naturalistę” na podstawie faktu, że w przedmowie do La Comédie humane Balzac ogłasza, że chce napisać „l'naturalist”. historia” człowieka. Taine opisuje przyrodnika jako zainteresowanego opisem wszystkich naturalnych sił, niezależnie od piękna czy ideału:
„Rozcina ośmiornicę równie łatwo, jak słonia; rozłoży tragarza i ministra. Dla niego nie ma śmieci (...) w jego oczach ropucha warta jest motyla. (...) Zawody są przedmiotem własnego przyrodnika. Są gatunkami społeczeństwa, podobnie jak gatunki natury. "
Następnie naturalizm domagał się Émile Zola , który nadał mu prawdziwe znaczenie literackie i uczynił z niego romantyczną szkołę mającą na celu zjednoczenie pisarzy jego czasów. Jak wyjaśnia we wstępie do drugiego wydania Teresy Raquin (1868), a zwłaszcza w The Experimental Roman , literatura ma obowiązek stać się naukowym:
„Dotarłem więc do tego punktu: powieść eksperymentalna jest konsekwencją naukowej ewolucji stulecia; kontynuuje i uzupełnia fizjologię, która sama w sobie opiera się na chemii i fizyce; zastępuje badanie człowieka abstrakcyjnego, człowieka metafizycznego , badanie człowieka naturalnego, podlegającego prawom fizyko-chemicznym i zdeterminowanego wpływami środowiska; jednym słowem, jest to literatura naszej epoki naukowej, podobnie jak literatura klasyczna i romantyczna odpowiadała epoce scholastyki i teologii. "
W tym celu literatura musi zastosować metodę zaimplementowaną w naukach przyrodniczych . Zainspirowany Wstępem do Studium Medycyny Eksperymentalnej z 1865 roku dla Claude'a Bernarda , Zola wierzy, że „powieściopisarz jest obserwatorem i eksperymentatorem”
„Obserwator i eksperymentator to jedyni, którzy pracują na potęgę i szczęście człowieka, czyniąc go stopniowo panem natury. Nie ma szlachetności, godności, piękna, moralności, nie wiedzieć, kłamać, udawać, że jest się tym większym, im bardziej wpada się w błąd i zamęt. Jedynymi wielkimi i moralnymi dziełami są dzieła prawdy. "
Obserwator wybiera swój temat (np. alkoholizm ) i stawia hipotezę (alkoholizm jest dziedziczny lub wynika z wpływu środowiska). Metoda eksperymentalna polega na tym, że powieściopisarz „interweniuje w sposób bezpośredni, aby umieścić swoją postać w warunkach”, które ujawnią mechanizm jego namiętności i zweryfikują początkową hipotezę. „Na końcu jest wiedza o człowieku, wiedza naukowa, w jego indywidualnym i społecznym działaniu”.
Aby zilustrować swoją naturalistyczną teorię, Zola napisał dwadzieścia powieści z cyklu Rougon-Macquart , czyli Naturalna i społeczna historia rodziny pod rządami Drugiego Cesarstwa . Każda powieść przedstawia postać z tej rodziny, ukazując ekspresję jego bohaterów, dziedziczną lub pochodzącą ze środowiska, w którym żyje. W powieściach opisane są różne warunki społeczne: nieletnich w Germinal , żołnierzy w La Débâcle , chłopów w La Terre , świat kolei w La Bête Humane . Najbardziej reprezentatywnym tomem nurtu naturalistycznego jest prawdopodobnie L'Assommoir . W L'Œuvre Zola eksploruje świat artystów i inscenizuje się pod przejrzystym nazwiskiem Sandoz , pisarza, obnażając swoje przekonania o sztuce współczesnej i świadcząc o trudnościach, jakie napotyka w pisaniu powieści.
Przywołując sposób działania szkoły przyrodników skupionych wokół Zoli, Léon Hennique mówi: „A my dla odmiany jesteśmy przy stole Émile Zola, w Paryżu, Maupassant , Huysmans , Céard , Alexis i ja. Walczymy połamanymi patykami zaczynamy mówić o wojnie, słynnej wojnie 1970 roku . Kilku naszych ludzi było wolontariuszami lub moblotami . "Tutaj! Tutaj ! Zola sugeruje, dlaczego nie zrobimy tego tomu, tomu wiadomości? "Alexis:" Tak, dlaczego? - Masz jakieś tematy? - Napijemy się. - Tytuł książki? - Céard: Wieczory Medan ”.
Wśród pisarzy reprezentujących francuski naturalizm: Guy de Maupassant ze swoimi powieściami Une vie , Pierre et Jean , Joris-Karl Huysmans w swoich pierwszych powieściach czy nawet Alphonse Daudet , który jednak nigdy w pełni nie przyłączył się do ruchu.
Lata dziewięćdziesiąte XIX wieku oznaczały upadek naturalizmu we Francji: Émile Zola , który ukończył cykl Rougon-Macquart z Le Docteur Pascal (1893), teraz zwrócił się do dziennikarstwa; Maupassant zmarł w 1893, Alphonse Daudet zmarł w 1897. Jednak ruch ten będzie naśladowany w szczególności w literaturze włoskiej ( Giovanni Verga ), hiszpańskiej ( Emilia Pardo Bazán , Benito Pérez Galdós ), amerykańskiej ( Frank Norris ), hiszpańsko-amerykańskiej ( Clorinda). ) Matto de Turner ) iz Quebecu ( Michel Tremblay ). Od dawna uważany za ruch bez przyszłości, naturalizm przyczyni się do trwałego zainstalowania powieści, a następnie do pojawienia się innych stylów pisania.