Mercure galant potem Mercure de France | |
Kraj | Francja |
---|---|
Język | Francuski |
Okresowość | miesięczny |
Uprzejmy | polityczna, przyziemna, literacka |
Data założenia | 1672 |
Redaktor | SA Mercure de France SIREN 582 144 572 |
Miasto wydawnicze | Paryż |
ISSN | 1149-0292 |
Stronie internetowej | www.mercuredefrance.fr |
Mercure de France jest ocena francuski , założona w 1672 roku i zniknął w 1965 roku opublikowano pierwszy pod nazwą Mercure Galant , która rozwinęła się w kilku etapach, zanim stał się wydawcą pod koniec XIX th century, dzięki Alfred Vallette .
W duchu Mercure Galant poszedł za Merkury François założył Jean Estienne bogatsze i początku XVII -tego wieku, opublikowanym od 1611 do 1648 roku, był pierwszym francuski magazyn pojawiać.
Obecna firma została zarejestrowana w 1958 roku.
Rtęć w pytaniu jest rzymskiego boga handlu i złodziei, posłaniec bogów, których klasyczny tradycja zakończył się myli z greckiego boga Hermesa , boga opiekuna.
Mercure Galant została założona przez Jean Donneau de Visé i zarządzane przez niego samego aż do śmierci w 1710. Pierwsze terminy dostaw od 1672 roku . Po raz pierwszy ukazywał się jako kwartalnik (od 1677 miesięcznik). Celem galant Mercure jest informowanie społeczeństwa o najróżniejszych przedmiotów i publikować wiersze lub opowiadania. Publikacja ta cieszy się królewskim przywilejem. Pierwsze numery Mercure galant zawierające kilka prawdziwych historii zostały zredagowane przez Claude'a Barbina w latach 1672-1674 i utworzyły sześć tomów w formacie 12-calowym .
Publikacja wznowiona w styczniu 1677 r. pod tytułem Nouveau Mercure galant , następnie ponownie stała się Mercure galant międzyLuty 1678 i Kwiecień 1714. od 1679 domaj 1710nosi wzmiankę „Dedykowana prałatowi delfinowi”. W latach 1678-1685 do miesięczników dodawano dodatek kwartalny, Extraordinary du Mercure galant . Relacjonują poszczególne wydarzenia. W latach 1680-1709 Jean Donneau de Visé połączył siły z Thomasem Corneille . WCzerwiec 1710redagowanie przejmuje Charles du Fresny . 5 marca 1683 r, Edme Boursault dał w teatrze sztukę Mercure Galant lub Untitled Comedy . Donneau de Visé, narzekając od dawna, komedia ta , drukowana pod nazwiskiem Poissona, nosi tytuł Komedia bez tytułu .
W latach 1672-1710 pod kierownictwem Donneau de Visé opublikowano łącznie 488 tomów.
Recenzja ukazywała się nadal po śmierci jej założyciela, najpierw z Charlesem Dufresnym, aż doKwiecień 1714lub 44 tomy.
Następnie zostaje wznowione w Październik 1714, pod tytułem Nouveau Mercure galant , z Lefebvre de Fontenay w jej kierunku , który porzucił ją wPaździernik 1716, publikując tymczasem bardzo ceniony dodatek w Październik 1715zatytułowany Dziennik historyczny o wszystkim, co wydarzyło się od pierwszych dni choroby Ludwika XIV... , przekazany przez markiza de Dangeau .
W Styczeń 1717ks. Pierre-François Buchet wznowił tytuł do maja 1721 r. pod nazwą Le Nouveau Mercure , wprowadzając nową typografię.
Po wznowieniu przez Antoine de La Roque recenzja zmienia tytuł w miesiącuCzerwiec 1724i staje się Mercure de France, poświęcony królowi . Przegląd otwiera się na najlepsze wybrane pozycje literackie.
Louis Fuzelier animował go od 1745 dowrzesień 1752, następnie akademik Louis de Boissy do 1758 r., wreszcie w sierpniu Jean-François Marmontel obiera kierunek, który został mu odebrany na początku 1760 r., przy czym ten ostatni ma skłonność do wyolbrzymiania pewnych faktów. Został zastąpiony przez anglistycznego tłumacza Pierre-Antoine de La Place .
Od 1768 do 1778 Le Mercure był własnością Jacquesa Lacombe , który był częścią redakcji od 1761 i sprzedał go wydawcy Charles-Joseph Panckoucke . Jej redaktorem przez dwadzieścia lat był Jean-François de La Harpe , związany z Jacquesem Malletem du Pan , tym ostatnim rozwijał aspekty polityczne, zastępując Josepha-Gasparda Dubois-Fontanelle . Panckoucke utrzymał kierownictwo do 1798 roku i zgromadził do 15.000 subskrybentów poprzez włączenie go do swojej grupy redakcyjnej, jednej z największych w Europie. W pierwszych latach Republiki , pod kierunkiem Jean-Jacquesa Lenoira-Laroche , poznaliśmy Marmontela, Juliena Louisa Geoffroya , Cabanisa , Antoine-Alexandre Barbiera ...
Spadkobierca Panckoucke, Henri Agasse sprzedał tytuł w 1799 r. synowi księgarza Cailleau, który wydał 40 numerów. W 1800 roku model został przekształcony, kierownictwo przeszło w ręce Jean-Baptiste Esménarda, a druk powierzono Pierre'owi Didotowi : Fontanes , La Harpe , Morellet , Bourlet de Vauxcelles próbowali wskrzesić pismo na linii konserwatywnej i katolickiej, która była bliska do Imperium.
W wrzesień 1807Recenzja połączyła się na polecenie cesarza z „ La Décade philosophique” , czasopismem, które jednak ideologicznie sprzeciwiało się Merkuremu . Lata 1814 i 1815 są chaotyczne i nie udaje się wprowadzić cotygodniowej formuły, a następnie tytuł zatrzymuje się doLipiec 1819. Przejęcie zapewnia Roquefort, który zatrudnia w szczególności Pierre-Josepha Briota podpisującego „Bourg Saint-Edme”. Chateaubriand był właścicielem przez pewien czas, aż do 1807 roku.
Firma ma trudności z publikacją. Stowarzyszenie opozycji liberalni pisarze tworzą i idzie założył Rtęć XIX th century , natomiast Mercure de France zaprzestał publikacji w 1825 roku .
W 1835 r. Mercure de France został wskrzeszony. Wyreżyserowana przez pana Pique, umieszczona pod patronatem redakcyjnym Samuela-Henri Berthouda i wydrukowana przez Auguste Desreza, ta nowa gazeta jest oczywiście tylko załącznikiem Muzeum Rodzinnego , a historia dwóch czasopism pozostaje ostatecznie w okresie 1835- 1882, towarzyszące. Nowy Mercure de France jest po raz pierwszy publikowany co miesiąc niezależnie odLuty 1835 aż do Styczeń 1837. Następnie jest bezpośrednio integrowany na końcu miesięcznych wydań Muzeum Rodzinnego , którego staje się prostym, bezpłatnym uzupełnieniem wListopad 1844. W 1846 r. ponownie zlecono go na zewnątrz, tym razem do druku na wewnętrznych stronach teczek pocztowych Muzeum Rodzinnego . W 1882 r., po nabyciu Muzeum Rodzinnego przez Charlesa Delagrave'a, kolumna Mercure de France przetrwała, ale następnie została zredukowana do prostego, krótkiego, banalnego i nieistotnego artykułu.
Pod koniec XIX th wieku literacki magazyn o Mercure de France została odbudowana przez Alfred Vallette z grupą przyjaciół, których spotkania odbywają się w kawiarni Matki Clarisse rue Jacob: Jean Moréas , Ernest Raynaud , Jules Renard , Remy de Gourmont , Louis Dumur , Alfred Jarry , Albert Samin , Saint-Pol-Roux , George-Albert Aurier i Julien Leclercq : pokolenie symbolistów .
Ta recenzja była możliwa tylko dzięki temu, co nazywano wówczas „ La Seconde Pléiade ”: zapoczątkowana przez Rodolphe'a Darzensa w 1886 roku, La Pléiade jest przeglądem, który w tamtym czasie gościł wielu młodych poetów, przyszłych współpracowników Mercure . W 1889 roku Louis-Piłat de Brinn'Gaubast (1865-1944) został jej redaktorem naczelnym i otoczył się Édouardem Dubusem , Louisem Dumurem i Gabrielem-Albertem Aurierem . Alfred Vallette przejmie władzę tam i przekształcić go w nowe Mercure de France dzięki niepowodzenia z Brinn'Gaubast: oskarżony o kradzież rękopis Lettres de mon moulin przez Alphonse Daudet dla dzieci, z których był nauczycielem, widzi jego kariera zniszczona.
Pierwszy numer czasopisma pochodzi z 1 st styczeń 1.890. Stopniowo zyskał uznanie i wkrótce rozwinął dział wydawniczy „Les éditions du Mercure de France”. Mallarmé , Remy de Gourmont i Heredia publikują tam niepublikowane teksty. Staje się dwumiesięcznikiem w 1905 roku . Taki sukces w wysoce konkurencyjnym sektorze tłumaczy się wielką powagą, dużą swobodą tonu i umiejętnością stania ponad szkołami. Phileas Lebesgue'a odbędzie się tam regularne kolumny, na przykład do czynienia w szczególności z Neo-greckimi literami . Paul Léautaud był tam sekretarzem redakcji przez trzydzieści trzy lata od 1908 do 1941 i był odpowiedzialny za kronikę dramatyczną od 1911 do 1920. André Gide opuścił ją w 1908, aby udać się i założyć La Nouvelle Revue française .
17 marca 1916, Guillaume Apollinaire został ranny w głowę przez szrapnela w jego wykopu podczas czytał emisję Mercure de France .
W 1889 roku Alfred Vallette poślubił powieściopisarza Rachilde, którego praca i osobowość przyczyniły się w dużej mierze do reputacji recenzji. Autorka skandalicznego Monsieur Venus , za co została skazana za obrazę dobrych obyczajów , brała udział w przeglądzie do 1924 roku i w każdy wtorek organizowała spektakl, słynny „Merkury wtorek”, na który w jego biurze paradowało wielu przyszłych wielkich pisarzy.
Czasopismo i wydawnictwoPodobnie jak wiele czasopism, Mercure zaczął publikować książki w latach 1893-1894. Oprócz tekstów symbolistycznych i pierwszych przekładów Nietzschego na język francuski, wydawca publikuje pierwsze dzieła Georgesa Eekhouda , Remy de Gourmonta , André Gide’a , Paula Claudela , Georgesa Duhamela , Colette i Guillaume’a Apollinaire’a , ale także opracowania, m.in. utwory muzykologiczne Édouarda Ganche .
Georges Duhamel zastępuje Vallette'a, który zmarł wwrzesień 1935, sukces tego autora pozwolił recenzji wyjść bez szwanku z kryzysu 1929 r. , a następnie ustąpił miejsca Jacquesowi Bernardowi , który przebywał już w domu przez pięć lat , ale który w 1941 r. włączył recenzję do kolaboracji : został skazany w 1945 r. do pięciu lat pozbawienia wolności.
Duhamel, główny udziałowiec domu, następnie powierza magazyn bojownikowi ruchu oporu Paulowi Hartmanowi : to on prowadzi teksty Henri Michaux , Pierre'a Reverdy'ego , Pierre'a Jeana Jouve'a , Louis-René des Forêts i Yvesa Bonnefoya , a także Journal przez Pawła Leautaud .
W 1958 roku edycje Gallimarda kupiły Mercure de France , którego zarządzanie powierzono Simone Gallimardowi, który opublikował André du Bouchet , Pierre Klossowski , Eugène Ionesco, a nawet fragmenty Georgesa Bataille'a . To właśnie z wydaniami Mercure de France, przy współudziale Roberta Gallimarda, Romain Gary publikuje powieści sygnowane Émile Ajar , które pozwalają mu dwukrotnie otrzymać Nagrodę Goncourta .
Recenzja przestała się ukazywać pod koniec 1965 roku, w domu przez pewien czas odbywał się przegląd Les Lettres nouvelles w reżyserii Maurice'a Nadeau , potem przez pewien czas, w latach 80., przegląd Digraphe .
Od 1995 roku domem zarządza Isabelle Gallimard , siostra Antoine'a Gallimarda , prezesa Grupy Madrigall .
W 2000 r . wystartował roczny przegląd Confluences poétiques, kierowany przez Luisa Mizóna .
Cena Goncourtów : 5
Nagroda Goncourta dla uczniów szkół średnich : 1
Cena Femina : 5
Cena pośrednia : 1