Pierre Reverdy

Pierre Reverdy Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Pierre Reverdy namalowany przez Amedeo Modigliani (1915) Kluczowe dane
Narodziny 11 września 1889
Narbonne , Aude
Śmierć 17 czerwca 1960
Solesmes , Sarthe
Autor
Ruch Kubizm , dada , surrealizm
Gatunki Poezja , proza , teorie literackie

Podstawowe prace

Podpis Pierre'a Reverdy'ego

Pierre Reverdy , urodzony dnia11 września 1889 (13 września 1889według stanu cywilnego) w Narbonne i zmarł dnia17 czerwca 1960w Solesmes to francuski poeta związany z kubizmem i początkami surrealizmu . Miał znaczący wpływ na współczesną poezję francuskojęzyczną.

Biografia

Młodość

W rejestrze stanu Narbonne, uznany za „urodzonego z nieznanego ojca i matki”, Pierre Reverdy musiał czekać do dwudziestego drugiego roku życia, aby zostać uznanym przez matkę. W roku jej urodzenia matka wyszła za mąż, ale jej mąż mieszkał w Argentynie . Dopiero w 1897 roku ponownie wyszła za mąż za ojca Reverdy'ego, winiarza z Montagne Noire . Pierre Reverdy pochodził z rodziny rzeźbiarzy, kamieniarzy kościelnych. Całe jego życie będzie naznaczone poczuciem głębokiej religijności. Kontynuował naukę w Tuluzie i Narbonne.

Paryż

Przyjeżdża do Paryża w Październik 1910. Na Montmartre, w słynnym Bateau-Lavoir , poznał swoich pierwszych przyjaciół: Guillaume Apollinaire , Maxa Jacoba , Louisa Aragona , André Bretona , Philippe'a Soupaulta i Tristana Tzarę .

Przez szesnaście lat żył, by tworzyć książki. Jego towarzyszami są Pablo Picasso , Georges Braque , Henri Matisse . Wszystkie te lata są ściśle lub pośrednio związane z narodzinami surrealizmu , którego jest jednym z inspiratorów. Jego koncepcja obrazu poetyckiego wywarła w szczególności wielki wpływ na młodego André Bretona i jego teoretyzację ruchu surrealistycznego.

Pierre Reverdy jest tym, który wraz z Apollinairem witał surrealistów po ich przybyciu do Paryża w czasie wojny. Aragon opowiada: „Kiedy mieliśmy dwadzieścia lat, Soupault, Breton, Eluard i ja stanowiliśmy dla nas czystość na świecie. Nasz najbliższy starszy, wzorowy poeta. "

W czasie wojny żył w dość wielkiej nędzy, potęgowanej mrozem i brakiem węgla. Louis Aragon wspomina:

„Widzę go na rue Cortot w tym czasie nędzy i przemocy, w zimie, kiedy w domu było strasznie zimno, jego żona była chora, aw mieszkaniu nad tym diabłem z Utrillo, który hałasował, miał zabić. W ciemnych oczach Reverdy'ego był ogień gniewu, jakiego nigdy nigdzie nie widziałem, być może spalone gałęzie pośród winorośli w nocy. Pamiętam dzień, kiedy musiał sprzedać jednemu z tych bogatych ludzi, którzy tak bardzo kochają sztukę, małego Braque'a, który był nie tylko dla niego obrazem, a gdy w ostatniej chwili rozbierania się, zaciekle chwycił płótno i pocałował go ustami, ku zdziwieniu oświeconego amatora. "

Przegląd Północ-Południe

Plik 15 marca 1917ukazuje się pierwszy numer jego pisma Nord-Sud , w którym współpracują poeci dadaizmu, a następnie surrealizmu. Tytuł recenzji pochodzi od nazwy przedsiębiorstwa metra , które w 1910 roku otworzyło linię łączącą Montmartre z Montparnasse. W ten sposób dał wyraz swojej woli „zjednoczenia tych dwóch ośrodków stworzenia”. Pierre Reverdy wymyślił ten projekt pod koniec 1916 roku, kiedy życie artystyczne wciąż było znieczulane przez wielką wojnę , aby pokazać podobieństwa między teoriami poetyckimi Guillaume Apollinaire , Max Jacob i on sam, wyznaczając w ten sposób początek nowej ery dla poezji i refleksja artystyczna. Reverdy ujawnia tam swoje teorie literackie, a także wiele refleksji na temat kubizmu , w szczególności na temat swoich przyjaciół Pabla Picassa i Georgesa Braque . Joan Miró reprezentuje magazyn na obrazie, który nosi jego imię, Północ-Południe (1916-1917), w hołdzie poecie i artystom, których podziwiał.

W 14 paczkach - które wahają się od Marzec 1917pod koniec 1918 roku - pojawią się nazwiska André Bretona , Philippe'a Soupaulta , Louisa Aragona , a nawet Tristana Tzary , ówczesnych przywódców ruchu Dada . Ten ostatni opublikował w tym samym czasie w przeglądzie SIC, ale według Adrienne Monnier  : „To właśnie na północy i południu André Breton , Louis Aragon i Philippe Soupault zaczęli poważnie (w SIC nie było to zbyt poważne). "

Na początku lat dwudziestych był kochankiem Coco Chanel, któremu poświęcił wiele wierszy.

Solesmes

W 1926 roku, w wieku 37 lat, ogłaszając, że „wolnomyśliciel [on] dobrowolnie wybiera Boga” , udał się na emeryturę do odosobnienia medytacyjnego w pobliżu opactwa benedyktynów w Solesmes, gdzie pozostał - chociaż tak się stało, wydaje się, że stracił wiary - aż do śmierci, w wieku 70 lat w 1960 roku. Tam narodziły się jego najwspanialsze kolekcje, takie jak Sources du vent , Ferraille czy Le Chant des morte .

W ostatnim roku swojego życia napisał Quicksand , poetycki testament, w którym rozbiera swoje wersety i gdzie głos pozostaje w napięciu (jego ostatnia linijka nie ma kropki). Chce, aby pozostał tylko symboliczny jego portret, pozbawiony szczegółów egzystencji i zredukowany do tego, co istotne.

Styl i konstrukcja poezji

Styl uczestniczy Pierre Reverdy w odnowie piśmie poetyckim na początku XX -go  wieku. Gorący wielbiciel Mallarmé i jego słynnego „rzutu kostką” , Pierre Reverdy pożycza swoją postrzępioną formę od Mallarmé z systematycznym powrotem do szeregu na robakach w skosach. Używając klejonego papieru, formy zapożyczonej z kubizmu, do której chciał bardzo wcześnie dołączyć formę pisemną, szuka w ten sposób raczej dotarcia do sedna rzeczy niż do ich powierzchni. Wiersz będzie zatem bardziej ewokacją ich współistotnej rzeczywistości poprzez to, co sugerują obrazy, niż opisem lub tekstową narracją . Konieczne jest tutaj użycie porównania i metafory . Jak mówi sam poeta, zgodnie z koncepcją „niesamowitego obrazu” i analogii André Bretona, chodzi o połączenie dwóch słów o dalekim od siebie znaczeniu, aby ujawnić tajne powiązania między rzeczami, tworząc „niesamowite relacje ”, rodzaj szoku wizualnego na stronie i zarazem intelektualnego, który umożliwia stworzenie tego, co Reverdy nazywa„ szokiem poetyckim ”. Picasso powie, że Reverdy pisał mu w oczach jak malarz. Nigdy nie porzuci ideału pisarskiego wybranego w epoce kubizmu, a ta stronniczość będzie miała decydujący wpływ na wszystkich wielkich poetów, którzy za nim podążali, przede wszystkim na tych surrealizmu .

Według Étienne-Alaina Huberta, Reverdy podnosi „poezję na wysokość, na której staje się tajemniczym i niezastąpionym składnikiem kondycji ludzkiej”. Poezja, która jest dla niego „całym bytem napiętym”, nie jest to kwestia pisania atramentem niż krwią; mimo to Reverdy był zawsze przeciwny „literaturze zaangażowanej” czy „poezji okazjonalnej”, modnemu sformułowaniu w latach 1945–1946, do którego powrócił do „Circumstances de la poésie” - tytuł eseju z 1946 r., w którym odrzuca , nie bez ironii, zwolennicy wojowniczości: „Niech poeta pójdzie na barykadę, to dobrze […], ale on nie może iść na barykadę i jednocześnie śpiewać barykadę. Musi to zaśpiewać przed lub po. „Poza tym kluczowym słowem jego koncepcji poezji jest„ emocja ”, poezja nie jest ani rzeczami, ani słowami, nawet nie będąc„ nigdzie ”, ale to człowiek sprawia, że ​​to się dzieje, znajduje to w sobie, w swoim stosunek do rzeczy, do świata, za pośrednictwem słów:

„Nie ma słów bardziej poetyckich niż inne. Bo poezja nie tkwi bardziej w słowach, jak o zachodzie słońca lub wspaniałym rozkwicie świtu - nie bardziej w smutku niż w radości. Dzieje się tak ze słowami docierającymi do ludzkiej duszy, kiedy przekształcają zachód lub świt, smutek lub radość. To właśnie w tej transmutacji dokonuje się na rzecz cnoty słów i reakcji, jakie na siebie nawzajem mają w swoich aranżacjach - odbijając się echem w umyśle i na wrażliwości. "

Potomkowie

W swoim artykule poświęconym śmierci Reverdy'ego, Louis Aragon pisze również: „Jego wielkość, co bym do niej dodał w porównaniu do umarłych i żywych? Nadal mamy Saint-John Perse i Marie Noël , był Apollinaire , był Eluard . "

Wielu poetów oddaje hołd Pierre'owi Reverdy, poświęcając mu artykuły lub dedykując mu wiersze, w tym André du Bouchet , Jacques Dupin , Edmond Jabès , Ricardo Paseyro , Pablo Neruda , Kateb Yacine . René Char powiedział o nim, że był „poetą bez bata i lustra” .

François Chapon , przewodniczący komitetu Reverdy i przyjaciel poety od 1955 do śmierci, opowiada, że ​​prowadził „ciężkie życie”, w odosobnieniu i ubóstwie, z największą obojętnością i nieustępliwością wobec wszelkich rozgłosów i rozgłosu: „Czystość jego zachowania odpowiadała czystości jego wierszy. [Był] wspólnikiem bez pretensji, bez konwencji: natychmiastowa, spontaniczna, cudowna wolność. […] Nigdy nie mówił o swojej pracy. Spotkałem wielu pisarzy. Nie widziałem nikogo, kto tak mało obchodziłby się z rękopisami i potomstwem. "

Plik 11 czerwca 2010z okazji pięćdziesięciu lat zaginięcia poety, przy okrągłym stole prowadzonym przez Emmanuela Vaslina zebrał się w bibliotece miejskiej o tej samej nazwie Sablé-sur-Sarthe Antoine Emaz , przewodniczący Komisji Poetyckiej przy National Book Ośrodek i autor pracy na temat notatek Pierre'a Reverdy'ego, Claude'a Cailleau, autora biografii poety oraz Jeana Riouffreyta, historyka.

Twórczość autora często inspiruje piosenkarkę Mylène Farmer .

Pracuje

cytaty

Uwagi i odniesienia

  1. Louis Aragon, „Czarne słońce zaszło do Solesmes”, listopad 1961, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  125
  2. Louis Aragon, „Czarne słońce zachodzi w Solesmes”, listopad 1961, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  126
  3. André Breton , Kompleksowe roboty , n o  1, Gallimard, Coli. „Bibliothèque de la Pléiade”, 1988, przypis 3, s.  1075 ( ISBN  978-2070111381 ) .
  4. Étienne-Alain Hubert, przypis w tomie 1 Dzieł wszystkich Pierre'a Reverdy'ego, Flammarion , str.  1298 .
  5. Monnier, "Pierre Reverdy w roku 1917", opublikowany w CIS , n o  29, w maju 1918 roku, zebrane w Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  24.
  6. W Gant de Crin , Plon, 1927.
  7. Gérard Bocholier, Pierre Reverdy , wyd. Champ Vallon, 1984, s.  18-19 , wyciąg online .
  8. Étienne-Alain Hubert, przedmowa do Sable Mouvant , NRF / Gallimard, 2008.
  9. „Okoliczności poezji” (1946), w Quicksand , wydanie Etienne-Alain Hubert, Gallimard, wyd. „Poezja”, 2003, s. 118.
  10. „To uczucie zwane poezją” (1950), w: Quicksand , Poetry / Gallimard, str. 105.
  11. Étienne-Alain Hubert, przedmowa do Quicksand , Poésie / Gallimard, str. 9. Jest to sposób bycia w świecie, szczególny sposób odczuwania i myślenia. Sam Reverdy pisze, że „to potrzeba i zdolność, konieczność kondycji człowieka”, „Funkcja poetycka” (1950), w: Quicksand , Poésie / Gallimard, s. 122.
  12. „Okoliczności poezji” (1946), w: Quicksand , Poésie / Gallimard, str. 119.
  13. „To uczucie zwane poezją” (1950), w: Quicksand , Poetry / Gallimard, str. 108. Jego pierwszy esej poświęcony „Emocji” pochodzi z 1917 roku.
  14. André du Bouchet, „Dzień odwilży i wiatru”, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  141-142
  15. Jacques Dupin, „To Pierre Reverdy”, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  145
  16. Edmond Jabès, „The home of Reverdy”, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  141-142
  17. Ricardo Paseyro, „Reverdy l'Intranquille”, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  99-105
  18. Pablo Neruda, „Nigdy nie powiem…”, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  113-114
  19. Kateb Yacine, „Przodek na drodze. Homage to Pierre Reverdy ”, zebrane w: Pierre Reverdy, 1889-1960 , Mercure de France, 1960 , s.  118-121
  20. Szukaj podstawy i góry , Gallimard, wyd. „Poezja”, 192 s. ( ISBN  978-2070319183 ) , s.  104 .
  21. François Chapon , "Wszedł w białą furię", komentarze zebrane przez Philippe'a Lançona , Liberation , 30 grudnia 2010. [1]
  22. „  Mylène-Farmer-Influences-Texts  ”
  23. André Breton , op. cit. , przypis 3, s.  1075 .

Załączniki

Bibliografia

Prace zbiorowe

Linki zewnętrzne