Opis

Opis (od łacińskiego Descriptio ) to takie miejsca, postacie i zdarzenia w historii .

W literaturze

W literaturze opis stanowi przerwę w narracji , w której może tworzyć autonomiczną całość, choć częściej odbywa się w narracji.

Jest rozpoznawalny po obfitości czasowników percepcji, elementów wizualnych, wskazówek przestrzennych, czasowników stanu i kwalifikatorów. Zwykle następuje po rozkazie, na przykład od stóp do głów lub od szerokiego strzału do bliskiego strzału.

W swojej książce The Texts Jean-Michel Adam wyróżnia trzy części w tworzeniu tekstu opisowego:

  1. operacja zakotwiczenia (która nadaje temat),
  2. operacja aspectualizacji (która operuje podziałem na części)
  3. kwalifikacje . Ta ostatnia opiera się na „byciu” („sklep był najważniejszy w dzielnicy”), na „posiadaniu” („ była wąska uliczka pełna worków ryżu i soli”) lub na czasowniku działania („ dziecko zjada jabłko ”,„ góra zasłania widok ”). Według Adama w podkategorii „bycie” można dodać „asymilacje” (lub metafory ): „biali ludzie z willi wydają się spać w słońcu” ( Maupassant ), co można zapisać jako „wille są jak biali ludzie, którzy są we śnie w słońcu”.

Następnie charakterystyka treści tekstu opisowego:

  1. te konotacje  : mają one albo funkcja redundancji (bohater jest zadowolony, więc nie jest to pozytywny opis, więc bohater jest niefortunne opis jest ujemna), funkcję przewidywanie (a złowrogi krajobraz zapowiada wydarzenie negatywne dla bohatera i odwrotnie);
  2. te plany tekstowe , które dostarczają wskazówek przestrzennych i czasowych:

Często forma opisu nie ma charakteru, a narrator jest zewnętrzny.

Formy opisu

Istnieją różne rodzaje opisu:

Uwagi i odniesienia

  1. Jean-Michel Adam, Teksty: typy i prototypy, Paryż, Nathan, 1992 (patrz w szczególności rozdział 3)

Zobacz też