Stephane Mallarme

Stephane Mallarme Obraz w Infobox. Mallarmé sfotografowany przez Nadara (około 1890). Biografia
Narodziny 18 marca 1842
Paryż , Królestwo Francji 
Śmierć 9 września 1898(w wieku 56 lat)
Valvins , Francja 
Pogrzeb Cmentarz Samoreau ( d )
Narodowość Francuski
Czynność Poeta, tłumacz, krytyk sztuki
Dzieci Anatole Mallarmé
Geneviève Mallarmé-Bonniot ( d )
Inne informacje
Pracował dla Lycée Condorcet , Lycee Janson de Sailly , Jacques-decour Szkoła
Ruch Hermetyzm
Symbolizm
Parnassus
Pochodne przymiotniki „  Mallarmean  ”
Archiwa prowadzone przez Archiwa departamentalne Yvelines (166J, Ms 11890-11891, 13238)
podpis Stéphane Mallarmé podpis

Étienne Mallarmé , znany jako Stéphane Mallarmé , urodzony dnia18 marca 1842w Paryżu i zmarł dalej9 września 1898w Valvins (gmina Vulaines-sur-Seine , Seine-et-Marne ) jest francuskim poetą , także nauczycielem , tłumaczem i krytykiem sztuki .

Wielbiciel Théophile Gautier , Charles Baudelaire i Théodore de Banville , Stéphane Mallarmé opublikował kilka wierszy w recenzji w 1862 roku . Z konieczności profesor języka angielskiego , we wrześniu 1863 roku został powołany do liceum Tournon-sur-Rhône w Ardèche i przebywał w Besançon i Awinionie , zanim przybył do Paryża w 1871 roku . Następnie często odwiedzał autorów literackich, takich jak Paul Verlaine , Émile Zola czy Auguste de Villiers de L'Isle-Adam, oraz artystów takich jak Édouard Manet , który namalował swój portret w 1876 ​​roku .

Jeśli napotykał trudności w swoim zawodzie nauczyciela (przeszkadzali mu uczniowie), prowadził spokojne życie rodzinne, przerywane trudnościami finansowymi i żałobą, w szczególności śmiercią jego syna Anatola w 1879 r. W wieku ośmiu lat. Pisał bardzo wyszukane wiersze i przyjmował twórczych przyjaciół we wtorki na rue de Rome lub w swoim wiejskim domu w Valvins, niedaleko Fontainebleau , gdzie zmarł9 września 1898 w wieku 56 lat.

Zwabiony estetyką sztuki ze względu na sztukę , w 1866 roku współpracował ze współczesnym Parnassusem , próbując przezwyciężyć poczucie bezradności związanej ze stanem depresyjnym, szukał zatem czystego piękna, które tworzy tylko sztukę: „świat została stworzona, aby otrzymać piękną książkę ”- mówi. Podjął się ambitnych dzieł, które długo przerabiał, takich jak Hérodiade (1864-1887) czy L'Après-midi d'un Faun (1865-1876, z których Claude Debussy czerpał jedno ze swoich najsłynniejszych dzieł symfonicznych w 1892-1894). Wielbiciel Edgara Poe , przetłumaczył Le Corbeau (1845), który został opublikowany w 1875 roku z ilustracjami Édouarda Maneta i napisał Grobowiec Edgara Poe w 1876 roku („Jak w sobie w końcu wieczność zmieniła się ...”), zanim przetłumaczył inne wiersze na prozę .

W 1887 roku opublikował wydanie swoich Poésies, które ukazują jego stylistyczne poszukiwania, jak w Sonecie w X , „Jego czyste paznokcie bardzo wysoko, poświęcając swój onyks” lub sonet w oktozylabach Une lace s'abolit („Une lace s” znosi / W wątpliwość Najwyższej Gry / Nie otwierać jak bluźnierstwo / Tylko wieczny brak łóżka. ”). Kulminacja tej ambicji poematu absolutnego pojawia się w poemacie graficznym z 1897 r . Rzut kostką nigdy nie znosi szansy . To poszukiwanie wyrazu zmierzającego do czystości przyniosło mu jednak od czasu wyrzut hermetyzmu, który pozostał przywiązany do sztuki Mallarmean.

Sława Stéphane'a Mallarmégo umocniła się jeszcze bardziej od 1884 roku, kiedy Paul Verlaine umieścił go w swoim cyklu Poetów przeklętych, publikując długi artykuł o Mallarmé. jest uznawany za mistrza przez młode pokolenia poetyckie, od Henri de Régnier i symbolistów po Paula Valéry'ego . Zatem autor ambitnej poezji, Stephane Mallarme był inicjatorem w drugiej połowie XIX th  wieku , odrodzenie poezji , którego wpływ jest wciąż daleko od współczesnych poetów, takich jak Yves Bonnefoy .

Odgrywając dominującą rolę w rozkwicie poetyckiej nowoczesności, jest dziś uważany za jednego z największych poetów języka francuskiego.

Biografia

Urodzony w burżuazyjnej rodzinie prawników z Lotaryngii, syn Numa Mallarmé, kuratora hipoteki w Sens, Stéphane Mallarmé stracił matkę Elisabeth Desmolins w 1847 roku i został powierzony dziadkom. W 1852 r. Został przyjęty na pokład, okazał się przeciętnym uczniem, aw 1855 r. Został zwolniony. Był pensjonariuszem liceum w Sens , naznaczony śmiercią siostry Marii w 1857 r. Skomponował swoje pierwsze wiersze z okresu dojrzewania (które są zebrane in Between Four Walls ), teksty nadal silnie inspirowane przez Victora Hugo , Théodore de Banville i Théophile Gautier . Odkrycie Les Fleurs du mal przez Charlesa Baudelaire'a w 1860 roku jest znaczące i wpływa na jego wczesne prace. W tym samym roku Mallarmé wszedł w życie zawodowe, stając się nadliczbowym w Sens, „pierwszym krokiem w oszołomieniu” według niego. W 1862 r. W różnych recenzjach ukazało się kilka wierszy. Spotkał młodą niemiecką guwernantkę w Sens, Marię Gerhard, urodzoną w 1835 roku i porzucił pracę, aby przenieść się z nią do Londynu , chcąc zostać nauczycielką języka angielskiego. Jego pobyt trwa odListopad 1862 późnym latem 1863 roku.

Stéphane Mallarmé, zreformowany po służbie wojskowej w 1863 roku, ożenił się w oratorium w Londynie z Marią the10 sierpnia. We wrześniu uzyskał świadectwo zdolności do nauczania języka angielskiego - był zwłaszcza nauczycielem Henri Barbusse  - i został powołany do cesarskiej szkoły średniej w Tournon ( Ardèche ), gdzie uważał się za wygnanego. W tym okresie, nigdy nie przestał komponować swoje wiersze, takie jak kwiaty , Cierpienia , Zmęczeni gorzkim reszty ... Latem 1864 Mallarmégo spotkał się w Awinionie w Félibres , poetów języka prowansalskiego  : Théodore Aubanel , Joseph Roumanille i Frederic Mistral , z którym utrzymuje korespondencję. Jego córka Geneviève urodziła się w Tournon dnia19 listopada 1864. W tym samym czasie był nauczycielem angielskiego w tym mieście, a także w Besançon , Tulonie i Paryżu w tym samym okresie.

W następnym roku skomponował Popołudnie faun , które miał nadzieję zobaczyć w Théâtre-Français, ale odmówiono mu. Wiąże się z paryskim środowiskiem literackim, w szczególności z Leconte de Lisle i José-Marią de Heredia .

Rok 1866 był dla Mallarmé punktem zwrotnym: podczas pobytu w Cannes ze swoim przyjacielem Eugène Lefébure wkroczył w trwający kilka lat okres absolutnych wątpliwości. Mianowany profesor w Besançon, w listopadzie rozpoczął korespondencję z Paulem Verlaine . W 1867 r., Gdy stacjonował w Awinionie , rozpoczął publikację swoich wierszy prozatorskich i kilkakrotnie odwiedzał Frédérica Mistrala w Maillane . W 1869 r. Zaczął pisać Igitur , niedokończoną poetycką i filozoficzną opowieść, która oznacza koniec jego okresu poetyckiej bezsilności, który rozpoczął się w 1866 r. W 1870 r. Ze względów zdrowotnych porzucił edukację publiczną i z zadowoleniem przyjmuje powstanie Republiki. we wrześniu. Jego syn Anatole był urodzony16 lipca 1871w Sens i Mallarmé, po powołaniu w Paryżu do Lycée Condorcet , rodzina przeniosła się na 29, rue de Moscow .

W 1872 r. Mallarmé poznał „znaczącego przechodnia” ówczesnego młodego poetę, Arthura Rimbauda , którego spotkał krótko, a następnie w 1873 r., Z malarzem Édouardem Manetem , którego bronił, gdy odmawiano jego obrazów w Salonie 1874 . To przez Maneta poznaje Zolę . Mallarmé publikuje recenzję, The Last Fashion , która ukazuje się w ośmiu numerach i której jest jedynym redaktorem pod różnymi pseudonimami, w większości żeńskimi. Nowa odmowa ze strony wydawców wLipiec 1875nowej wersji Popołudnia faun , która jednak ukazała się w następnym roku, zilustrowana przez Édouarda Maneta , w Alphonse Derenne . On poprzedza wznowienie książki Williama Beckforda Vathek . Od 1877 r. Cotygodniowe spotkania, które szybko stały się sławne, odbywały się we wtorki u Mallarmé's. Spotkał Victora Hugo w 1878 i opublikował w 1879 pracę o mitologii, antyki Les Dieux . Jego syn Anatole zmarł nagle8 października 1879.

Od 1874 roku Mallarmé, kruchy w zdrowiu, często przebywał w Valvins koło Fontainebleau . Wynajmuje dla siebie i swojej rodziny pierwsze piętro starej gospody nad brzegiem Sekwany . W końcu zdobywa go i ozdabia rękami, aby uczynić go swoim domem . Tam dni mijają między dwoma wyprawami na ryby z Nadarem lub innymi znamienitymi gośćmi, zwróconymi w stronę lasu mieniącego się w Sekwanie , a poeta mówi: „Szanuję rzekę, która pozwala jej pochłaniać wodę przez całe dnie, bez wrażenia, że ​​się zmarnowała im. "

W 1884 roku Paul Verlaine opublikował trzeci artykuł w Les Poètes maudits poświęcony Mallarmému; w tym samym roku Joris-Karl Huysmans opublikował À rebours , którego główny bohater, des Esseintes, głęboko podziwiał wiersze Mallarmégo - stąd proza ​​dla Des Esseintes  ; te dwa utwory przyczyniają się do rozgłosu poety. Stéphane Mallarmé zostaje mianowany nauczycielem języka angielskiego w Lycée Janson-de-Sailly, zainaugurowanym w tym roku . W 1885 roku przywołuje orfickie wyjaśnienie Ziemi . Jego pierwszy wiersz bez interpunkcji ukazał się w 1886 roku, M'introduire dans ton histoire . Ostateczna wersja Popołudnia faun została opublikowana w 1887 roku. Rok później ukazał się jego przekład wierszy Edgara Allana Poe .

W 1891 roku jego stan zdrowia ponownie się pogorszył. Mallarmé uzyskuje urlop, a następnie redukcję czasu pracy. On spotyka Oscar Wilde i Paul Valery w Pont de Valvins (ten ostatni prawie utonął tam). Paul Valéry jest częstym gościem w Mardis Mallarméens. W 1892 roku, po śmierci Eugène Maneta, brata Édouarda Maneta , Mallarmé został wychowawcą swojej córki Julie Manet, której matką była malarka Berthe Morisot . W tym czasie Claude Debussy rozpoczął komponowanie swojego utworu Prélude à après-midi d'un Faun , zaprezentowanego w 1894 roku. Mallarmé przeszedł na emeryturę wListopad 1893. W następnym roku, w 1894, prowadził wykłady literackie w Cambridge i Oksfordzie . Po dwóch latach poeta uczestniczy w pogrzebie zmarłego dnia Paula Verlaine'a8 stycznia 1896, zastępuje go jako książę poetów .

W 1898 r. Stanął po stronie Émile Zoli, który opublikował w gazecie L'Aurore , the13 stycznia, jego artykuł „J'Accuse” na korzyść kapitana Alfreda Dreyfusa (patrz sprawa Dreyfusa ). Plik8 września 1898, Mallarmégo jest ofiarą skurcz w krtani , które niemal dusi go. Tego samego wieczoru zaleca w liście do żony i córki zniszczenie jego dokumentów i notatek, oświadczając: „Nie ma tu dziedzictwa literackiego ...” Następnego ranka, ofiara tego samego złego samopoczucia, umiera w ramiona lekarza, w obecności żony i córki. Został pochowany wraz ze swoim synem Anatolem na cmentarzu Samoreau , niedaleko Valvins. Maria Mallarmé zmarła w 1910 roku.

Wgląd w jego pracę

Czytając Hegla , Mallarmé odkrył, że jeśli „Niebo jest martwe”, to nicość jest punktem wyjścia, który prowadzi do Pięknego i Idealnego. Tej filozofii musiała odpowiadać nowa poetyka wyrażająca świętą moc Słowa . Poprzez rytm, składnię i rzadkie słownictwo Mallarmé tworzy język, który reanimuje „brak wszystkich bukietów” . Wiersz staje się świat zamknięty w sobie, który rodzi się z rezonansem sens. Paul Valéry wspomina, jak Mallarmé powiedział kiedyś Edgarowi Degas, że „nie z ideami […] piszemy wersety. To jest za pomocą słów . » Wiersz staje się barwą, muzyką, bogactwem doznań,« rywalizacją wszystkich sztuk, która daje początek cudowi ». Z Mallarme „sugestia” staje się podstawą poezji anty-realistycznej i sprawia, że symbolikę impresjonizm literacki. Jego dziełem jest zatem brak znaczenia, które „znaczy więcej”, a poeta dąży do osiągnięcia „wspaniałości znajdujących się za grobem”.

„Poezja jest wyrazem, poprzez ludzki język doprowadzony do jej zasadniczego rytmu, tajemniczego znaczenia aspektów egzystencji: nadaje więc naszemu pobytowi autentyczności i stanowi jedyne duchowe zadanie. "

„Kto mówi inaczej niż wszyscy, może nie zadowolić każdego; lepiej, aby uchodzić za niejasne w oczach wielu. […] Atrakcyjność tej poezji polega na tym, że jest ona przeżywana jako duchowy przywilej: wydaje się, że podnosi ona na najwyższy poziom, wykluczając świecki tłum, tę czystą radość ducha, którą obiecuje każda poezja. "

Najnowsza moda

Sierpnia do Grudzień 1874Mallarmé publikuje osiem numerów gazety ilustrowanej La Derniere Mode przeznaczonej dla czytelniczek. Będąc krytykiem mody, jest jej dyrektorem wydawniczym i dyrektorem artystycznym, zwracając szczególną uwagę na szatę graficzną, szatę graficzną i typografię , a wszystko to za osiągnięcie bezprecedensowe w tamtych czasach. Pozostaje również jedynym współpracownikiem pod różnymi pseudonimami żeńskimi (na przykład Marguerite de Ponty lub Miss Satin). Oprócz mody w dziale noszącym nazwę "Fashion Gazette" tematy są zróżnicowane: kosmetyki, architektura, dekoracja, wzornictwo, złotnictwo, podróże, restauracje i gastronomia, trendy, program, teksty literackie i poezja lub po prostu opis miejsc do odwiedzenia. Ta publikacja pozostaje w zgodzie ze swoim czasem, we Francji, gdzie otwierano domy towarowe , pojawienie się haute couture, które przekształca couturiera w artystę oraz tworzenie publikacji, takich jak Petit Courrier des dames , Journal des dames i fashions lub eleganckie życie . To, co różni Mallarmé od tych czasopism, polega na używaniu słów, a nie ilustracji, do opisu tych tematów, czasami ze złożoną lub nawet niezrozumiałą semantyką. Publikacja od dawna ignorowana, nikt nie wie, czy jest to wkład „żywnościowy”, czy ćwiczenie pisemne

Wpływy i przyjaźnie

Pracuje

Publikacje pośmiertneTłumaczenia angielskieKorespondencja

Nagrania

Utwory z muzyką

Kino

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Lloyd James Austin, Eseje o Mallarmé , s. 233
  2. Jean-Luc Steinmetz , Prezentacja i adnotacje do Poésies i inne teksty Stéphane Mallarmé, Livre de Poche, 2005, strona 6
  3. Mój Mallarmé jest bogaty. Mallarmé and the Anglo-Saxon world , Paris / Vulaines-sur-Seine, Somogy art editions / Departmental Museum Stéphane Mallarmé, 2006, s.11.
  4. Stéphane Mallarmé na Evene.fr (przeglądano 8 września 2011).
  5. Korespondencja zebrana, sklasyfikowana i opatrzona adnotacjami przez Henri Mondora i Lloyda Jamesa Austina, Parris, Gallimard, 1859 i nast., Tom 2.
  6. Por. Manet i Mallarmé: „pełna przyjaźń”
  7. René Ghil , Przed wypowiedzeniem traktatu o słowie.
  8. Paul Valéry, Variety III, IV i V , Paryż, Gallimard - eseje folio,2002, 853,  str. ( ISBN  978-2-07-042362-0 ) , str.  671
  9. Paul Bénichou , Według Mallarmé , Gallimard ,1995.
  10. Anna Topaloff "  Stephane Mallarmégo: pochwała sposób  " L'Obs , n O  2910,6 sierpnia 2020, s.  68 do 71 ( ISSN  0029-4713 )
  11. Sophie Chassat, „  Broda nie czyni filozofa… poezją mody, tak!  » , Na lemonde.fr ,11 czerwca 2013
  12. Ponadto można skonsultować się z cairn.info: dostępne również na persee.fr:
    • Barbara Bohac. Najnowsza moda Mallarmé w świetle dramatu słonecznego. W: Romantisme, 2006, n ° 132. Odrzucenie i odrodzenie romantyzmu pod koniec XIX wieku. s. 129-139. DOI: https://doi.org/10.3406/roman.2006.6465 www.persee.fr/doc/roman_0048-8593_2006_num_36_132_6465
    ale również : lub:
    • Jean-Pierre Lecercle, Mallarmé et la mode, Seguier éditions, luty 2014, 212 s., ( ISBN  9782840496595 ) . Czytelna recenzja tutaj i czytelny raport na temat persee.fr: Marchal Bertrand. Jean-Pierre Lecercle, Mallarmé i moda. W: Romantisme, 1993, nr 80. Popularne wydanie. s. 118-119. www.persee.fr/doc/roman_0048-8593_1993_num_23_80_6216
  13. „  Preludium do popołudnia faun - Katalog prac - Centre de documents Claude Debussy  ” , na debussy.fr (dostęp: 29 maja 2018 )
  14. Zawiera notatki do „Książki”, obecnie reprodukowane w tomie 1 wydania La Pléiade (B. Marchal, 1998)
  15. Zobacz nagranie z konferencji „Tajny kod Mallarmégo” .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne