Fundacja |
1828 : Ministerstwo Oświaty Publicznej 1932 : Ministerstwo Edukacji Narodowej |
---|
Akronim | MENJS |
---|---|
Rodzaj | Ministerstwo Francji |
Forma prawna | Ministerstwo we Francji |
Siedzenie |
Hotel de Rochechouart 110 rue de Grenelle , Paryż 7 tys |
Kraj | Francja |
Minister | Jean-Michel Blanquer |
---|---|
Delegat Ministra |
Roxana Maracineanu (Delegata Ministra ds. Sportu) |
Sekretarze Stanu |
Nathalie Elimas Sarah El Haïry |
Kluczowi ludzie |
François Guizot Denis Frayssinous Alfred de Falloux Victor Duruy Jules Ferry René Czara Jean Zay Alain Savary René Haby Claude Allègre |
Organizacja nadrzędna | Rząd Republiki Francuskiej |
Budżet | 73 (edukacja) + 25 (szkolnictwo wyższe i badania) mld euro |
Stronie internetowej | www.edukacja.gouv.fr |
SYRENA | 110043015 |
---|
Ministerstwo Edukacji Narodowej , znany jako Ministerstwa Instrukcji Publicznej przed 1932, jest francuska administracja odpowiedzialna od 1828 roku za przygotowanie i realizację polityki rządu w dziedzinie nauczania publicznego i edukacji narodowej. .
Na jej czele stoi minister, członek rządu francuskiego . Ministerstwo to nie jest częścią tak zwanych suwerennych ministerstw ( armii , spraw zagranicznych , sprawiedliwości , finansów , spraw wewnętrznych ), ale ma ogromne znaczenie społeczne, a prawo do edukacji jest zapisane w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka . Potrzeby edukacyjne również dokonać tej posługi stan jest największym pracodawcą . W efekcie Edukacja Narodowa stanowi jak dotąd największą pozycję budżetową w kraju .
Od 17 maja 2017 r.W rządzie Édouard Philippe , Jean-Michel Blanquer jest Minister Edukacji Narodowej. Jego obowiązki są rozszerzone na Youth on16 października 2018 r., a następnie w Sport na 6 lipca 2020 r.. Tego samego dnia Roxana Maracineanu zostaje ministrem przy Ministrze Edukacji Narodowej, Młodzieży i Sportu odpowiedzialnym za sport.
III e Republika dokonał Karol wynalazca szkołach publicznych, fakt w wątpliwość przez historyków XX wieku. Założył w swoim rozległym imperium , zarówno na wsi, jak i w miastach, system edukacji, odpowiadający temu, co obecnie nazywa się szkołą podstawową, zarówno bezpłatną, jak i dostępną dla dzieci w każdych warunkach, aby nauczyć się śpiewać, czytać i liczyć .
Praca Alcuina , dyrektora Akademii Palatyńskiej , polegała, poza opublikowaniem traktatu o ortografii i gramatyce, na odnowienie programu nauczania sztuk wyzwolonych, który zostanie nazwany przez kolejne wykształcenie wyższe lub średnie ( trivium ) i wykształcenie wyższe (the quadrivium ). W 789 r. artykuł 72 Admonitio generalis wprowadził obowiązek utworzenia szkoły publicznej w każdej kapitule biskupiej iw każdym klasztorze . Istniejący już model szkoły katedralnej uogólnia się na kolegiaty i klasztory. Oferowana jest tam edukacja podstawowa, nie tylko dla oblatów, którzy zaopatrują skryptorium , ale także dla burżuazji, których zaprasza się tam, by kształcili tam swoje dzieci. W ten sposób w ramach duchowieństwa powstaje zdecentralizowana administracja , zarówno świecka, jak i zwykła ( uczniowie ).
Karolingów Renaissance prowadzone w dziedzinie szkolnej przez wielu współpracowników Alkuina będzie rozwijać szkołę , jeśli nie ambicji szkoły, aż w odległej wsi poprzez powierzenie, zadania dydaktyczne do każdego z kapłanów lub priors że Reformacji. Gregorian będzie wszczynać parafialnych rektorów .
Uniwersytet, pierwsza administracja dydaktycznaW 1108 roku , William z Champeaux , nauczyciela z Notre Dame , próbuje odbudować tę tradycję egzegezy w Saint Victor , w którym strona Abbey zostanie zbudowany w XVII -tego wieku królewski ogród roślin leczniczych (obecnie Muzeum Narodowe historii naturalnej ) następnie w 20 wieku , na Wydziale Nauk , na kampusie Jussieu .
Jest to zerwanie w 1110 r. z tym nauczaniem opartym na kopiach tekstów religijnych, które poprzez wycofanie się na Górę , Abelarda , słynnego poety swoich czasów i założyciela, poprzez prawne pojęcie intencji, operuje nowoczesnym prawem. początek rozwoju wolnych szkół, przyszłych kolegiów , w których nauczyciela opłacają rodziny uczniów lub ich dobroczyńcy. Bardzo szybko konkurował z przyszłym Uniwersytetem Oksfordzkim, poszukiwanym w 1167 r. przez ówczesnego dyktatora Henri Plantageneta, pragnącego zachować kontrolę nad rodzącą się edukacją obywatelską, ich rozmnożenie w Paryżu, który skorzystał z eksplozji demograficznej związanej z renesansem kapetyńskim , prowokuje ogromny strajk, o status prawny duchownych dla nauczycieli, który rozstrzyga statut z 15 stycznia 1200 r. ustanawiający pierwszą uczelnię obdarzoną statusem prawnym jako takim, to znaczy obdarzoną „ osobowością oraz autonomią prawno-administracyjną.
Ancien Regime i rewolucja francuskaW rzeczywistości, podczas Ancien Regime , władza królewska podjęła pewne inicjatywy w zakresie edukacji, ale pozostawiła władzom lokalnym, a zwłaszcza Kościołowi, aby to zorganizować. Z wyjątkiem planu Turgota utworzenia rady odpowiedzialnej za nadzór nad uniwersytetami, kolegiami i małymi szkołami, nie odczuwano zatem potrzeby powołania służby zajmującej się tymi kwestiami. Taka sytuacja utrzymała się w pierwszych latach Rewolucji , bo nawet jeśli od tego czasu pojawiły się projekty reformy oświaty, zmiana tych struktur nie wydawała się priorytetem.
Jednak Zgromadzenie Ustawodawcze powołało w 1791 r. komisję oświaty publicznej, która zdecydowała m.in18 sierpnia 1792, aby zakonnicy nie zajmowali się już edukacją. Na mocy Konwencji istnieje również komitet ds . nauczania publicznego . To on będzie inicjatywą tworzenia szkół centralnych i przyczyni się do powstania lub reorganizacji kilku grandes écoles , takich jak Szkoła Politechniczna , Narodowe Konserwatorium Sztuki i Rzemiosła , École normale supérieure .
Z katalogu , komitety są zniesione, a kwestie edukacyjne przypisane do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych . Ministerstwo to utrzyma edukację w swoich atrybucjach do 1824 r. , pomimo narodzin w 1808 r . Uniwersytetu Cesarskiego.
Od Pierwszego Cesarstwa do Królewskiej Rady Edukacji PublicznejGdy doszedł do władzy, Napoleon Bonaparte zauważył dezorganizację szkolnictwa podstawowego. Przywrócił wówczas szkoły religijne religious15 sierpnia 1808 r., jego dekret o edukacji przewiduje w szczególności w art. 38, że szkoły muszą odtąd postępować zgodnie z „zasadami Kościoła katolickiego ”, a w art. 109 przewiduje, że bracia szkół chrześcijańskich będą odtąd troszczyć się o szkoły podstawowe. kształcenie i szkolenie nauczycieli . Ci „lasallianie”, główni aktorzy katolickiego szkolnictwa podstawowego, stopniowo wznawiają swoje funkcje. Ale otwieranie szkół będzie tak powolne, z braku wyszkolonych nauczycieli w wystarczającej liczbie, że chwilowo ustąpią miejsca silnemu rozwojowi wspólnej szkoły .
Reformy Napoleona Bonaparte są bardziej poświęcone rozwojowi szkolnictwa średniego i wyższego, charakteryzują się w szczególności tworzeniem szkół średnich . Reformy te prowadzą do powstania, zgodnie z prawem10 maja 1806 r., Uniwersytetu Cesarskiego jako „jednego grona nauczycieli”. Jednak wdrożenie reformy wymaga czasu i to tylko17 marca 1808 r.pojawia się dekret organizujący Uniwersytet , który wyznacza prawdziwe narodziny Uniwersytetu Cesarskiego.
Cesarski Uniwersytet jest powierzony Wielkiemu Mistrzowi Uniwersytetu ( Jean-Pierre Louis de Fontanes ) mianowanemu przez cesarza i wspomaganemu przez kanclerza ( Jean-Chrysostôme de Villaret ). Francja jest podzielona na tyle akademii, ile jest sądów apelacyjnych, a na czele każdej z nich wyznacza się rektora . Wielki mistrz przewodniczy radzie uniwersyteckiej składającej się z czterdziestu członków, której rola jest czysto konsultacyjna i która interweniuje tylko w bardzo ograniczonych dziedzinach. Podobnie każdemu rektorowi pomaga rada akademicka. W całej organizacji nadrzędną rolę odgrywa arcymistrz.
Rząd Pierwszej Restauracji zainicjował reformę, której nie można było zakończyć przed stu dniami . Po drugiej abdykacji Napoleona zrezygnowano z ambitnej reformy na rzecz zmian przedstawionych jako prowizoryczne.
W rzeczywistości Ludwik XVIII zachowuje główne kierunki Uniwersytetu Napoleońskiego, w szczególności akademie, którym niektóre teksty nazywają „uniwersytetami”. Rada Uniwersytecka została zastąpiona przez Komisję Oświaty Publicznej, a następnie, w 1820 roku , przez Królewską Radę Oświaty Publicznej, zredukowaną do pięciu członków; funkcję wielkiego mistrza zastępuje zwykły „przewodniczący rady królewskiej”. Uprawnienia poprzednio skoncentrowane u wielkiego mistrza są częściowo przekazywane albo radzie, która w pewnych kwestiach decyduje „wieloma głosami”, albo władzom lokalnym, rektorom lub wydziałom , których autonomia jest jednak bardzo względna.
W następnych latach kilka rozporządzeń znowelizowało system, zwiększając liczbę członków Rady i przywracając władzę jej przewodniczącemu, który jako jedyny rozstrzyga poszczególne kwestie, „za radą” tej Rady. Tytuł Wielkiego Mistrza został ostatecznie przywrócony w 1822 roku .
Przez te wszystkie lata MSW nadal sprawowało ogólny nadzór nad sprawami oświatowymi, ale realność władzy decyzyjnej przypadła władzom Uniwersytetu (wówczas Rada Wyszkolenia).
26 sierpnia 1824Zarządzenie utworzenia Ministerstwa Spraw Kościelnych i Instrukcji Publicznego, powiedział M gr Denis Frayssinous , byłego wielkiego mistrza z Uniwersytetu (Czerwiec 1822), członek Académie française (1822), założyciel specjalnej agregacji filozofii (1825). Ministerstwo to zorganizowane jest w formie dwóch dyrekcji, po jednej dla każdego z dwóch obszarów powierzonych nowemu departamentowi. Dyrekcja Edukacji Publicznej, po kilku rozbiciach i reorganizacjach, utworzy różne służby administracji centralnej (patrz niżej) .
4 stycznia 1828, za panowania Karola X , Martignac został mianowany ministrem spraw wewnętrznych z funkcjami szefa rządu, a Ministerstwo Oświaty Publicznej , powierzone hrabiemu Vatimesnil Antoine Lefebvre , zostało oddzielone od spraw kościelnych i stało się pierwszym czas niezależna od Ministerstwa Wyznań , w posiadaniu byłego ministra M gr Denis Frayssinous .
Jednak instrukcja publiczna znów będzie w ramach Ministerstwa Spraw Religijnych kilka razy w ciągu XIX -tego wieku .
Za panowania Ludwika Filipa d'Orléans z orderem11 października 1832 ri ministerstwa François Guizota , atrybucje ministerstwa oświaty publicznej zwiększają się dzięki transferowi usług, które zależą od spraw wewnętrznych lub handlu , z przyłączeniem kilku instytucji literackich ( Kolegium Francuskie , Narodowa Szkoła Kart ) i naukowców ( Narodowa Muzeum Historii Naturalnej ), zachęta dla sztuki , literatury i nauki, biblioteki publiczne .
Ministerstwo Instrukcji Publicznych zostało przypisane do teatrów oraz National Archives w 1838 roku , ale nadzór nad innymi typami archiwów publicznych był nie powierza się nim aż do 1884 roku .
W 1871 r. ministerstwo przyjęło nazwę Ministerstwa Oświaty Publicznej i Sztuk Pięknych.
Wraz z nadejściem XIX wieku kadra wydziałowa powiększa się zwłaszcza wraz z działaniami rozwojowymi władzy na rzecz edukacji ( ustawy Guizot , Falloux , Duruy ). Zjawisko to jest dodatkowo uwydatnione reformami zapoczątkowanymi w latach 80. XIX w. Obowiązek szkolny ( Ustawy promowe , 1881 i 1882 ) sprawia, że konieczne jest planowanie uczęszczania do szkoły przez 6 do 11 lat. Następnie prawo18 lipca 1889 r.sprawia, że nauczyciele stają się urzędnikami państwowymi , co prowadzi do szybkiego wzrostu kadry i budżetu oraz powoduje konieczność rozwoju zdecentralizowanej administracji w celu ułatwienia zarządzania szkolnictwem podstawowym. Rozszerzenie obowiązku szkolnego również wzmocni tę wagę administracji.
Organizacja akademicka również przechodzi zmiany. W 1850 roku prawo Falloux ustanowiło akademię na każdym wydziale , czyli prawie sto. Szybko jednak zakwestionowano to doświadczenie: od 1854 r. organizowano nową mapę akademii, przewidującą szczególnie małą liczbę akademii (mniej niż w 1808 r.). Akademie stopniowo będzie odtworzony podczas XX -go wieku , prowadząc do aktualnej mapy.
Ministerstwo Edukacji Publicznej pod przewodnictwem Julesa Ferry'ego organizuje ekspedycje naukowe w Tunezji, kierowane przez Ernesta Cossona . Oprócz wkładu archeologicznego , paleontologicznego i botanicznego umożliwiły one odkrycie złoża fosforanowego przez Philippe'a Thomasa , który przyczynił się do rozwoju gospodarczego kraju.
Co do atrybucji ministerstwa, zmieniona na „Edukacji Narodowej” w 1932 roku , zostały one zmniejszone, pierwszy w 1930 roku, na rzecz Ministerstwa Młodzieży i Sportu , ale przede wszystkim, od 1958 roku , z Ministerstwa Edukacji. Kultura że odzyskuje prawie wszystko, co związane ze sztuką i literą. Dyrekcja Bibliotek pozostała jednak przy Ministerstwie Edukacji Narodowej do czasu utworzenia w 1975 roku Dyrekcji Książki i Czytelnictwa przy Ministerstwie Kultury.
W 1974 r. utworzono, niezależnie od Ministerstwa Edukacji, Sekretarza Stanu ds. Uniwersytetów, którego używano za kadencji Valéry'ego Giscarda d'Estainga . Od tego czasu, według rządów, następowały po sobie cztery formy dystrybucji:
Rozwój decentralizacji przyczynia się do zmniejszania kadry administracyjnej ministerstwa, podczas gdy administracja centralna coraz bardziej decentralizuje kompetencje na rzecz rektoratów i służb resortowych.
Logo ministerstwa zmienia się regularnie wraz ze zmianą wyznań. Logo systematycznie przestrzega reguł i zasad karty graficznej komunikacji rządowej we Francji z systemem „brand block”. W latach 2000-2014 ministerstwo korzystało ze specjalnego logo (stylizowanego „É” jako ikony), stworzonego przez Ruediego Baura , które zastąpiono standardowym logo.
Logo Ministerstwa Edukacji Narodowej w latach 2000-2014.
Logo Ministerstwa Edukacji Narodowej, Szkolnictwa Wyższego i Nauki w latach 2014-2017.
Logo Ministerstwa Edukacji Narodowej w latach 2017-2018.
Logo Ministerstwa Edukacji Narodowej i Młodzieży w 2020 roku.
Logo Ministerstwa Edukacji Narodowej, Młodzieży i Sportu od 2020 roku.
Punkt 13 preambuły do Konstytucji 27 października 1946 roku , zawarte w bloku konstytucyjności części V Republiki , głosi:
„ Naród gwarantuje równy dostęp dzieci i dorosłych do edukacji, kultury i kształcenia zawodowego. Organizacja bezpłatnej i świeckiej edukacji publicznej na wszystkich poziomach jest obowiązkiem państwa. "
Ta konstytucyjna zasada ma być powiązana z wieloletnim dziedzictwem publicznej edukacji świadczonej przez państwo w sposób scentralizowany i jednolity.
We Francji organizację i zarządzanie oświatą powierzono Ministerstwu Edukacji Narodowej. To ministerstwo jest w szczególności odpowiedzialne za organizację i administrację systemu edukacji, od przedszkoli po kształcenie podyplomowe. Natomiast za edukację rolniczą odpowiada Ministerstwo Rolnictwa, a Ministerstwo Obrony prowadzi licea obronne . Wreszcie, inne ministerstwa, takie jak ministerstwo finansów, mają swoje własne placówki na poziomie średnim, które mają kształcić studentów do wykonywania pewnych zawodów właściwych dla danej administracji ( por. francuska szkoła służby cywilnej ).
Ponadto ustawy decentralizacyjne z lat 1982-83 i 2003-04 przekazały pewne uprawnienia władzom lokalnym , zgodnie z zasadą kompetencji dzielonych. Uprawnienia przejęte w ten sposób przez władze lokalne dotyczą przede wszystkim lokali oraz pracowników i personelu technicznego. W tym kontekście, a pod kontrolą rektora akademii , że gminy zarządzać podstawowy , że działy te uczelnie , oraz regiony te licea i praktykant ośrodki szkoleniowe .
Rozporządzenie n O 2014-402 z16 kwietnia 2014 prosi go o przygotowanie i realizację „polityki rządu w zakresie dostępu wszystkich do wiedzy oraz rozwoju szkolnictwa przedszkolnego, podstawowego, średniego i wyższego”.
Za edukację szkolną, szkolnictwo wyższe i badania odpowiada Ministerstwo Edukacji Narodowej, Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych, wspierane przez Sekretariat Stanu ds. Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych.
W ramach edukacji szkolnej jej zakres obejmuje edukację przedszkolną ( przedszkole ), szkolnictwo podstawowe , średnie ( gimnazjum , klasy średnie liceów , ośrodki doskonalenia zawodowego ) oraz klasy wyższe liceów ( STS , CPGE ). Pod względem LOLF organizacji , bierze udział w misji „szkoła edukacja” i zarządza programami no . 139, 140, 141, 230 i 214
Ministerstwo ponosi wyłączną odpowiedzialność za opracowywanie i wdrażanie treści programów nauczania i programów szkolnych , których stosowanie kontroluje. Określa organizację programów i kursów szkolnych, określa metody kierowania uczniami oraz zapewnia zarządzanie nimi. Dzięki temu ma całkowitą kontrolę nad umiejętnościami nauczania. Określa i wydaje dyplomy krajowe oraz zachowuje monopol na zestawianie stopni naukowych i dyplomów uniwersyteckich.
Odgrywa ważną rolę w ocenie i kontroli publicznych i prywatnych placówek edukacyjnych. Zawiera umowy z niektórymi placówkami „wnoszącymi wkład w publiczną służbę edukacyjną” i zapewnia im wsparcie finansowe; płaci bezpośrednio ich kadrze nauczycielskiej.
Państwo odpowiada za rekrutację, wynagradzanie i zarządzanie karierą kadry dydaktycznej i pokrewnej, a także personelu administracyjnego i zdrowotnego (lekarzy, pielęgniarek szkolnych, szkolnych pracowników socjalnych). Ministerstwo pokrywa także koszty funkcjonowania oświaty szkół, kolegiów i liceów.
Publiczne placówki oświatowe to placówki publiczne, które nie podlegają bezpośrednio państwu, ale ministerstwo de facto je kontroluje , ponieważ poza kontrolą budżetu mianuje ich pracowników. Od czasu przepisów decentralizacyjnych władze lokalne partycypują finansowo w części wydatków związanych z nieruchomościami i niektórych innych (na przykład w dostawie książek), ale państwo pozostaje dominujące.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych przejmuje również pewną liczbę obowiązków społecznych, takich jak przyznawanie stypendiów czy działania społeczne i zdrowotne w szkołach. Zajmuje się także poradnictwem szkolnym .
W edukacji rolniczej zgłasza do Ministerstwa Rolnictwa , ale Ministerstwo Edukacji zatrzyma ogólną organizację kształcenia i określa wspólne zasady nauczania kształcenia ogólnego i rolnych.
W siedzibie Ministerstwa Edukacji Narodowej znajduje się w n o 110 rue de Grenelle w 7 th dzielnicy w Paryżu , w Rochechouart Hall , 1776. To właśnie dlatego jest często nazywany Grenelle i Rue de Grenelle w mediach. Jednak porozumienia Grenelle nie odnoszą się do tego ministerstwa, ale do ministerstwa pracy , znajdującego się na tej samej ulicy. To właśnie w tych miejscach znajduje się biuro ministra, a także kilka dyrekcji i służb administracji centralnej.
Jednak inne usługi miałem, z braku miejsca, które mają być zainstalowane w innych budynkach pobliskich rue des Saints-Peres , Rue du Bac lub później, przy 34 rue de Châteaudun ( 9 th dzielnica ), w 61 Dutot Street (15 th arrondissement) a od 2009 r. przy 72 rue Regnault ( XIII e ) do Generalnej Dyrekcji Zasobów Ludzkich.
Obsługiwane przez Ministra Kultury André Malraux , architekt Jean Faugeron oferty w 1965 roku, aby zniszczyć więzienie Zdrowia ( 14 th dzielnicy Paryża ) na budowę w zamian piramidalnej czas budowy około 50 pięter, do domu Ministerstwa Edukacji Narodowej. W 1974 roku dojście do władzy Valéry'ego Giscarda d'Estaing położyło kres projektowi.
Ministerstwo zorganizowane jest na kilku poziomach.
To polityczne serce resortu, w którym zgodnie z priorytetami i zarządzeniami Prezesa Rady Ministrów są opracowywane główne kierunki działania ministerialnego. Gabinet przygotowuje pliki Ministrów, co może prowadzić do konfliktów z administracji centralnej. Od17 maja 2017 r.W rządzie Édouard Philippe , Jean-Michel Blanquer jest Minister Edukacji Narodowej. Od16 października 2018 r., Gabriel Attal jest sekretarzem stanu przy ministrze odpowiedzialnym za młodzież i utworzenie Powszechnej Służby Krajowej.
Ministrowie mają dyrektora gabinetu , który kieruje życiem administracyjnym gabinetu i czuwa nad jego prawidłowym funkcjonowaniem oraz odpowiada za relacje między nim a różnymi departamentami ministerstwa. Szef sztabu jest najbliższy współpracownik polityczny ministra, odpowiedzialny w szczególności za wspieranie ich w swoich wyborów politycznych oraz dla utrzymania dialogu z sekretariatu generalnego rządu w Matignon, innych ministerstw i mediów.
Gabinet składa się również z różnych doradców i doradców technicznych wybieranych przez ministrów w celu zapewnienia im elementów niezbędnych do podejmowania decyzji w różnych dziedzinach należących do jego kompetencji.
W przeciwieństwie do gabinetu, składającego się z członków wybranych przez ministra, administracja centralna składa się wyłącznie z etatowych urzędników (lub stażystów) lub pracowników kontraktowych , w celu zapewnienia pewnej stabilności całości i zagwarantowania ciągłości zarządzania jako cóż solidne doświadczenie plików w administracji. Ponieważ administracja centralna wyznacza wszystkie służby publiczne i agentów - zgrupowanych w urzędy i dyrekcje - odpowiedzialne za prowadzenie publicznej służby oświatowej (finanse, administracja itp.) oraz za stosowanie decyzji regulacyjnych lub legislacyjnych w dziedzinie edukacji.
Ministerstwo Edukacji Narodowej obejmuje sekretariat generalny, trzy dyrekcje generalne i różne służby. Generalna Dyrekcja ds. Szkolnictwa Wyższego i Integracji Zawodowej oraz Generalna Dyrekcja ds. Badań Naukowych i Innowacji podlegają w szczególności Sekretarzowi Stanu ds. Szkolnictwa Wyższego i Badań.
Dyrekcje generalne i sekretariat generalny dzielą się na służby i dyrekcje. Sekretariatem generalnym, dyrekcjami generalnymi, służbami i dyrekcjami kieruje dyrektor mianowany dekretem. Dyrekcje, poddyrekcje i służby składają się z różnych biur odpowiedzialnych za poszczególne misje.
Minister Edukacji Narodowej | Minister właściwy ds. szkolnictwa wyższego | ||||||||||||||||||||||||||||
Sekretariat Generalny | Generalna Dyrekcja Edukacji Szkolnej | Dyrekcja Generalna ds. Szkolnictwa Wyższego i Integracji Zawodowej | Dyrekcja Generalna ds. Badań Naukowych i Innowacji | ||||||||||||||||||||||||||
W 2021 r. administracje należące dotychczas do ministerstwa odpowiedzialnego za młodzież, sport i życie towarzyskie zostały połączone z ministerstwami edukacji narodowej i szkolnictwa wyższego oraz badań naukowych.
Generalna Dyrekcja Edukacji Szkolnej Generalna Dyrekcja Edukacji SzkolnejForma prawna | Departament centralny ministerstwa |
---|
Główny menadżer | Édouard Geffray ( d ) (od2019) |
---|---|
Stronie internetowej | eduscol.edukacja.fr |
Generalny kierunek edukacji szkolnej (DGESCO) opracowuje i realizuje politykę odnoszącą się do szkół, kolegiów, szkół ponadgimnazjalnych i zawodowych. Przypisuje kadrę i środki dla szkół władzom akademickim oraz opracowuje regulaminy funkcjonowania tych ostatnich. Zapewnia nadzór edukacyjny dla prywatnych placówek w ramach kontraktów oświatowych. W zakresie edukacji rozwija wykorzystanie nowych technologii. Odpowiada za integrację oraz wstępne i ustawiczne kształcenie zawodowe w szkołach średnich. Określa politykę priorytetowych obszarów edukacji , życia szkolnego, zdrowia i działań społecznych. Prowadzi działania na rzecz integracji uczniów i kształcenia specjalnego. Określa ogólne kierunki polityki kształcenia ustawicznego dla nauczycieli szkół podstawowych i średnich oraz przyczynia się do określenia kierunków ich kształcenia początkowego i ich wdrażania we współpracy z dyrekcją ds. szkolnictwa wyższego.
Ona rozumie :
Główny menadżer | Anne-Sophie Barthez ( d ) (od2019) |
---|---|
Stronie internetowej | services.dgesip.fr |
Dyrekcja Generalna ds. Szkolnictwa Wyższego i Integracji Zawodowej (DGESIP) odpowiada za rozwój i wdrażanie szkolnictwa wyższego (studia podyplomowe). Przygotowuje dystrybucję zasobów finansowych i kadrowych uczelni, opracowuje ich ramy prawne. Odpowiada za politykę dotyczącą dziedzictwa nieruchomości w szkolnictwie wyższym oraz zapewnia przygotowanie, finansowanie, monitorowanie i ewaluację kontraktów projektowych państwo-region w odniesieniu do szkół wyższych. W sprawach międzynarodowych określa środki niezbędne do budowy europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego oraz promuje międzynarodowe otwarcie szkolnictwa wyższego. Współpracuje z Generalną Dyrekcją ds. Badań Naukowych i Innowacji w zakresie organizacji i finansowania szkoleń i szkół doktorskich , za które jest odpowiedzialna, oraz krajowej polityki zaopatrzenia szkolnictwa wyższego i badań uniwersyteckich. Odpowiada za życie uczelni (warunki życia, integracja zawodowa), kształcenie ustawiczne oraz biblioteki uniwersyteckie. Odpowiada za kształcenie wstępne nauczycieli pierwszego i drugiego stopnia. Nadzoruje krajowe placówki publiczne podlegające ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego. Wykonuje uprawnienia przyznane Ministrowi w zakresie nadzorowania i określania projektów edukacyjnych uczelni i szkół wyższych podległych innym ministerstwom.
Ona rozumie :
Związane są z nim dwie służby o kompetencjach krajowych, „biegun kontraktowania i finansowania placówek szkoleniowo-badawczych” (utworzony w 2009 r.) oraz SCN „ Parcoursup ” (utworzony w 2018 r.).
Dyrekcja Generalna ds. Badań Naukowych i Innowacji Dyrekcja Generalna ds. Badań Naukowych i InnowacjiGłówny menadżer | Claire Giry (od2021) |
---|
Dyrekcja Generalna ds. Badań Naukowych i Innowacji (DGRI) opracowuje politykę i wytyczne dotyczące badań oraz zapewnia ich realizację. Odpowiada za programy budżetowe związane z multidyscyplinarnymi badaniami naukowymi i technologicznymi oraz rozdziela zasoby badawcze między uczelnie we współpracy z DGESIP, z którym opracowuje politykę szkoleniową i uczelniami doktorskimi; nadzoruje organizacje badawcze ( CNRS itp.), francuskie szkoły za granicą oraz placówki i muzea podlegające jej kompetencji; proponuje i realizuje politykę upowszechniania kultury naukowej i technicznej. Opracowuje również politykę rozwoju technologicznego i innowacji oraz nadzoruje jej realizację. Zapewnia promocję wyników partnerstwa publiczno-badawczego i technologicznego z firmami; nadzoruje głównie organizacje technologiczne podlegające ministerstwu; uczestniczy w przygotowaniu programów badań i rozwoju technologicznego finansowanych przez Unię Europejską oraz monitoruje ich realizację; określa, jeśli chodzi o ministerstwo, procedury finansowania badań przemysłowych i wspierania innowacji...
Sekretariat GeneralnySekretariat generalny skupia różne usługi przekrojowe:
Sekretariat Generalny obejmuje również misję koordynacji strategicznej, misję polityki wyższego kierownictwa, misję kontroli wewnętrznej zarządzania ryzykiem, misję modernizacji i polityk lokalnych, w skład której wchodzą dwa departamenty, konsultanci wewnętrzni jednostki, jednostka sterująca systemami informatycznymi oraz zarządzanie programem SIRHEN.
Inne usługi centralne lub udostępnioneOprócz Sekretariatu Generalnego, wyższego urzędnika ds. obrony i bezpieczeństwa , mediatora ds. edukacji narodowej i szkolnictwa wyższego , Krajowego Obserwatorium Bezpieczeństwa i Dostępności Instytucji Edukacyjnych, misję ministerialną audytu wewnętrznego i gabinetów sprawuje Ministerstwo Edukacji Narodowej i ministerstwa odpowiedzialnego za szkolnictwo wyższe i badania naukowe.
Departament Edukacji Cyfrowej (DNE) podlega zarówno Sekretariatowi Generalnemu, jak i Dyrekcji Generalnej Edukacji Szkolnej. DGESIP i DGRI mają wspólną służbę koordynacji strategii szkolnictwa wyższego i badań oraz delegację do spraw europejskich i międzynarodowych.
Szef | Caroline Pascal (od2019) |
---|---|
Stronie internetowej | www.education.gouv.fr/igesr |
Usługi, instytucje, instytucje lub organy, które uczestniczą lub przyczyniają się do stosowania ustawodawstwa odnoszącego się do edukacji, szkolnictwa wyższego, badań i technologii, podlegają, niezależnie od ich charakteru prawnego, weryfikacji Generalnej Inspekcji Edukacji, Sportu i Badań Naukowych, gdy korzystają lub korzystali w jakiejkolwiek formie z pomocy państwa, władz lokalnych, instytucji publicznych, jak również z pomocy finansowej Wspólnoty Europejskiej lub gdy są finansowane z obowiązkowych składek. Oprócz tej misji Generalny Inspektorat Edukacji, Sportu i Badań prowadzi misje inspekcyjne, kontrolne, audytowe, oceniające, eksperckie, wspierające i doradcze w dziedzinie edukacji, szkolnictwa wyższego, młodzieży, badań i sportu. Działa również w zakresie publicznego czytania, dokumentacji i bibliotek.
Generalni inspektorzy studiów zostali ustanowieni przez Napoleona Bonaparte w 1802 roku, a kolejne reorganizacje doprowadziły do utworzenia obecnego generalnego inspektoratu w 2019 roku.
Edukacja Narodowa posiada zdecentralizowaną administrację, która pozwala jej zarządzać niektórymi codziennymi umiejętnościami zarządzania jak najbliżej danej dziedziny. Uprawnienia tych niższych szczebli są coraz szersze, administracja centralna coraz bardziej koncentruje swoje misje na ukierunkowaniu polityki edukacyjnej i określeniu głównych zasad krajowych ( programy , rekrutacja nauczycieli…), rozwoju ustawodawstwa i regulacji ramy, ewaluacja i poszukiwanie, koordynacja działań edukacyjnych itp.
Istnieją dwa główne poziomy, w ramach których władze lokalne są zrzeszone poprzez krajowe rady edukacyjne.
Na poziomie uczelni Rektorat, na czele którego stoi Rektor, zapewnia funkcjonowanie szkolnictwa wyższego, rekrutację i kierowanie kadrą dydaktyczną oraz średnią kontrolę oświatową. Od 2016 r. jest rektorem regionu akademickiego, a od 2019 r. w niektórych regionach prorektorem ds. szkolnictwa wyższego, badań naukowych i innowacji.
Rektor okręgu akademickiego podejmuje decyzje w sprawach należących do kompetencji ministrów właściwych do spraw oświaty narodowej i szkolnictwa wyższego oraz badań naukowych. W związku z tym ćwiczy następujące umiejętności:
W skład Rady Naukowej Edukacji Narodowej i Wydziałowej Rady Edukacji Narodowej wchodzą przedstawiciele władz lokalnych, pracownicy i użytkownicy. Przewodnictwo sprawuje przedstawiciel państwa lub przedstawiciel zainteresowanej społeczności, w zależności od tego, czy pytania przedłożone pod obrady rady wchodzą w zakres kompetencji państwa, czy tej społeczności.
W 2021 r. regionalne delegacje badawczo-technologiczne staną się regionalnymi delegacjami naukowymi ds. badań naukowych i innowacji , z upoważnienia rektora regionu akademickiego, lub w drodze delegacji tego ostatniego, z upoważnienia rektora. i innowacyjność. Ponadto umiejętności młodzieży, sportu, zaangażowania obywatelskiego i życia społecznego są przenoszone z DRJSCS do regionalnych delegacji akademickich ds. młodzieży, zaangażowania i sportu , podlegających hierarchicznej władzy rektora regionu akademickiego.
Na wydziałach dyrektorzy akademiccy krajowych służb edukacyjnych (DA-SEN) uczestniczą w ogólnym określaniu strategii akademickiej, która realizuje politykę edukacyjną i pedagogiczną dotyczącą szkolnictwa podstawowego i średniego, przyjętą przez ministra właściwego do spraw edukacji. Pod zwierzchnictwem rektora akademii realizują strategię akademicką, organizując działania edukacyjne w szkołach, kolegiach, liceach i zakładach kształcenia specjalnego swojego wydziału. Z upoważnienia rektora uczelni działającego z delegacji rektora regionu akademickiego uczestniczą w realizacji polityki regionalnej na swoim wydziale.
W społecznościach zamorskich ministerstwo jest reprezentowane przez:
Ponadto instytucje cieszą się większą autonomią niż w przeszłości .
Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Ministerstwo odpowiedzialne za szkolnictwo wyższe i badania naukowe sprawują nadzór nad kilkoma krajowymi instytucjami publicznymi .
W każdej akademii , o Regionalne Centrum uniwersyteckich i szkolnych prac (CROUS) zapewnia wsparcie dla studentów.
Pod nadzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej, Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, ewentualnie tych dwóch ministerstw lub wspólnie z innym, podlegają również następujące publiczne placówki o zasięgu ogólnokrajowym, sklasyfikowane w porządku alfabetycznym:
Agencja francuskim Edukacji za Granicą (AEFE) znajduje się pod wyłącznym nadzorem Ministerstwa do spraw Spraw Zagranicznych, ale Ministerstwo do spraw Edukacji Narodowej zasiada w jego zarządzie i odłącza się niemal wszystko. Urzędnicy.
Choć liczenie liczb nie zawsze jest łatwe ze względu na specyficzne sytuacje, Ministerstwo Edukacji Narodowej zatrudnia około 1,1 mln urzędników i pracowników kontraktowych, w tym 850 tys. nauczycieli.
Kwestia rekrutacji jest przedmiotem powracających kontrowersji politycznych i jest powszechnie uważana za wyznacznik wagi, jaką przywiązuje się do kwestii edukacji we Francji. Wyrażona przez rząd Fillona wola polityczna ich redukcji została zakwestionowana. Rzeczywiście, ten rząd planował zlikwidować z 10 000 do 17 000 stanowisk w edukacji narodowej. W ten sposób edukacja narodowa przyczyniłaby się „dobrą połowę” do wysiłków tego rządu, który nie chce zastąpić jednej na dwie emerytury w służbie publicznej od 2008 roku. I odwrotnie, jedno z życzeń François Hollande'a , prezydenta republiki odmaj 2012, jest zwiększenie liczby Edukacji Narodowej poprzez zapowiadane utworzenie 60 tys. stanowisk. Ten wybór również budzi kontrowersje.
Według oficjalnych danych Ministerstwa Edukacji Narodowej w latach 2012-2013 było 1019 100 nauczycieli, aw latach 2013-2014 1016 400, co oznacza spadek o 2700.
Jeśli zawody Edukacji Narodowej są liczne, to główne rozróżnienie dotyczy z jednej strony kadry dydaktycznej i zasymilowanej, a z drugiej strony niepedagogicznej. Jednak przenoszenie pracowników i personelu usługowego do władz lokalnych ma tendencję do znacznego zmniejszania liczby personelu niedydaktycznego w ministerstwie. .
Kadra nauczycielska, edukacyjna i doradczaKadrę „Nauczycielsko-wychowawczo-doradczą” tworzą zarówno nauczyciele, jak i osoby pełniące funkcje nadzorcze lub nadzorcze, również zrównane z kadrą pedagogiczną.
W II stopniu profesorowie nadzwyczajni , nauczyciele dyplomowani i nauczyciele szkół zawodowych (PLP), nauczycielskie kolegium ogólnokształcące (GCEP, wygaśnięcie) oraz nauczyciele EPS należący do określonych organów ( nauczyciele EPS i nauczyciele EPS, przy czym ten ostatni organ jest w wygaśnięcie).
Szkolnictwo podstawowe powierza się nauczycielom szkolnym , grono nauczycieli zostało postawione w stan wyginięcia.
Nauczyciele w placówkach prywatnych na podstawie umowy są opłacani przez służby Ministerstwa Edukacji Narodowej, ale pracują z upoważnienia dyrektora placówki prywatnej. W przypadku placówek objętych prostymi umowami nauczycielami są pracownicy podlegający prawu prywatnemu. W przypadku placówek objętych umowami stowarzyszeniowymi nauczycielami są albo urzędnicy państwowi (bardzo nieliczni), albo kontraktowi pracownicy publiczni (zdecydowanie najliczniejsi).
Nauczyciele obejmują również personel edukacyjny i doradczy, który często ma kontakt z uczniami. Ci pierwsi to przede wszystkim główni doradcy edukacyjni (CPE), którzy pracują w kolegiach i szkołach średnich w celu nadzorowania uczniów lub udziału w życiu szkoły. Drugi to krajowi psychologowie edukacyjni (Psy-EN), którzy pracują albo bezpośrednio w szkołach, albo w centrach informacji i poradnictwa (CIO).
Pracownicy nadzoru i inspekcji są często byłymi nauczycielami i dlatego są również uważani za kadrę nauczycielską. Są to przede wszystkim dyrektorzy szkół ponadgimnazjalnych (dyrekcja szkół średnich, dyrektorzy szkół wyższych) i ich asystenci. Osobami odpowiedzialnymi za kontrolę nauczycieli i pokrewnych są w pierwszym stopniu inspektorzy Edukacji Narodowej (IEN), a w drugim stopniu inspektorzy akademiccy - wojewódzcy inspektorzy pedagogiczni (IA-IPR). W rektorów i dyrektorów departamentów akademickich edukacji Services (DASDEN) są na ogół również dawni wykładowcy lub nauczyciele.
Personel nienauczycielskiKadra niepedagogiczna pełni funkcje pomocnicze w sferze administracyjno-technicznej, w organizacji materialnej, a także w zakresie pomocy zdrowotnej i pomocy społecznej dla kadry oraz uczniów i studentów. Są one zazwyczaj oznaczane wyrażeniem „Administracyjne, techniczne, pracownicze, socjalne i zdrowotne” (ATOSS) lub podobnymi wyrażeniami. Autonomia uczelni wyższych i ruchy decentralizacyjne personelu niedydaktycznego mają tendencję do zmniejszania liczby personelu bezpośrednio przydzielonego do ministerstwa.
Kadra niepedagogiczna posiadająca status urzędników państwowych pracuje w administracji centralnej, organach zdecentralizowanych (rektoraty, dyrekcje akademickie), centrach informacji i poradnictwa oraz niektórych instytucjach publicznych.
Agenci pracujący w szkołach podlegają obecnie w dużej mierze władzom lokalnym. To, co było w przypadku pierwszego stopnia, jest teraz rozszerzone na drugi stopień zgodnie z prawem13 sierpnia 2004 r.. Personelem państwowym pozostają jednak zastępcy kierowników i księgowi (powszechniej zwani intendentami), którzy de facto sprawują funkcję władzy funkcjonalnej nad personelem TOSS tych zakładów, których pracodawcami są władze lokalne. Dotyczy to również innych pracowników administracyjnych, lekarzy i pielęgniarek zajmujących się edukacją krajową.
Profesjonalne strumienie | Personel medyczny (lekarze, pielęgniarki) | Personel administracyjny | Technicy, pracownicy, personel serwisowy |
---|---|---|---|
Administracja centralna Usługi zdecentralizowane Krajowe instytucje publiczne |
personel państwowy | personel państwowy | personel państwowy |
Szkoły średnie, uczelnie | personel państwowy | personel państwowy | Personel terytorialny |
Szkoły | personel państwowy | Personel terytorialny | Personel terytorialny |
Większość prac powierza się urzędnikom służby cywilnej , ale Ministerstwo Edukacji Narodowej zatrudnia również
Niektórymi organami urzędników państwowych zarządza Ministerstwo Edukacji Narodowej, pracując w ramach innych ministerstw, instytucji publicznych, władz lokalnych, a nawet organizacji prywatnych (stowarzyszeń edukacyjnych lub nie, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych ). Z kolei ministerstwo zatrudnia urzędników służby cywilnej podległych innym ministerstwom lub kierownictwu międzyresortowemu.
UmownyEdukacja Narodowa zatrudnia coraz więcej pracowników kontraktowych, zastępując zlikwidowane przez lata stanowiska urzędników państwowych.
ChwilowySesja jest jednorazowa usługa, opłacane przez ustawy (ustawa będąc jedną godzinę nauczania). Jest to najbardziej elastyczna jednostka, umożliwiająca spełnienie bardzo specyficznych potrzeb.
Pracownik tymczasowy wykonuje działalność podobną do wykonywania wolnego zawodu , a nie pracownika, z czego wynika kilka cech szczególnych (w porównaniu z pracownikiem kontraktowym lub urzędnikiem):
Pracownik tymczasowy może wykonywać inną działalność zarobkową, zarobkową lub inną. Uzyskane wynagrodzenie może stanowić jedynie dodatek (cena około 29 euro godzinę maksymalna zarobiona kwota nie może przekroczyć 6000 euro).
W strukturze przewidzianej ustawą organiczną o finansach (LOLF) z 2001 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej odpowiada za kilka programów misji „Oświata szkolna” oraz „ Badania naukowe i szkolnictwo wyższe ”, które należą do najważniejszych. budżetu państwa .
Poniższa tabela zawiera zestawienie zezwoleń na zobowiązania przegłosowanych w pierwotnej ustawie finansowej . Aby zauważyć, że
Misje i programy | 2011 | 2016 | 2019 |
---|---|---|---|
Edukacja szkolna | 61 905 | 67,010 | 72 790 |
Edukacja podstawowa w szkołach publicznych | 18 041 | 20 193 | 22 542 |
Publiczne szkolnictwo średnie | 29 414 | 31,273 | 33 193 |
Życie studenckie | 3 949 | 4 814 | 5 680 |
Prywatna szkoła podstawowa i średnia | 7 086 | 7,203 | 7600 |
Wsparcie krajowej polityki edukacyjnej | 2 116 | 2 141 | 2 306 |
Wykształcenie techniczne rolnicze | 1296 | 1,384 | 1466 |
Badania i szkolnictwo wyższe | 25 359 | 26 293 | 27 954 |
Szkolnictwo wyższe i badania uniwersyteckie | 12 479 | 13,007 | 13,517 |
Życie studenckie | 2.080 | 2,541 | 2698 |
Multidyscyplinarne badania naukowe i technologiczne | 5 124 | 6 244 | 6841 |
Badania w zakresie zarządzania środowiskiem i zasobami | 1,244 | ||
Badanie przestrzeni kosmicznej | 1,392 | 1371 | 1820 |
Badania w dziedzinie energii, zrównoważonego rozwoju i mobilności | 1332 | 1,718 | 1763 |
Badania i szkolnictwo wyższe w sprawach gospodarczych i przemysłowych industrial | 1,087 | 776 | 673 |
Badania dualne (cywilne i wojskowe) | 196 | 180 | 179 |
Badania kulturowe i kultura naukowa | 125 | 122 | 110 |
Szkolnictwo wyższe i badania rolnicze | 297 | 331 | 351 |
Według danych Trybunału Obrachunkowego w 2011 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej, zatrudniając 837 000 nauczycieli (prawie co drugi urzędnik państwowy), wypracowuje 49,9 mld euro, czyli 17% całości. 2,5% produktu krajowego brutto.
Krajowy budżet na edukację, często umieszczany w centrum dyskusji o cięciach w wydatkach publicznych, przedstawia wyraźnie odmienny rozkład wydatków u europejskich sąsiadów. W 2012 r. wynagrodzenia nauczycieli francuskich były średnio o 34,3% niższe niż nauczycieli niemieckich. Istotna różnica, 30,7% (w szkołach podstawowych tylko 27,57%) francuskich wydatków publicznych na edukację przeznacza się na pensje nauczycieli, w porównaniu z 51% w Niemczech (50,25% na szkolnictwo podstawowe). Różnicę tę można wyjaśnić w szczególności kosztami strukturalnymi i administracyjnymi, które we Francji stanowią o 19,9 mld euro rocznie więcej niż w Niemczech.
Ze względu na wielkość personelu i złożoność jego administracji, dział podlega pejoratywnym porównaniom.
Najbardziej znany jest ten o „ mamut ” użyty po raz pierwszy przez ministra Oliviera Guicharda, który napisał: „Polityk i milion agentów (...) to mamut i pchła! ” . W 1988 r. Bernard Toulemonde, wysoki rangą urzędnik ds. edukacji narodowej, uczynił to tytułem wstępu do swojej Małej historii wielkiej służby .
Ale to wyrażenie zostało szczególnie spopularyzowane od czasów Claude'a Allègre'a . Jeden Spośród Świata „s24 czerwca 1997 r.tytuł tak: „Claude Allègre chce odtłuścić mamuta”. Minister oświadczył następnie, że nigdy nie wypowiedział tego zdania publicznie, odnosząc się do prywatnej rozmowy wznowionej bez jego zgody i argumentując, że nie była ona skierowana do nauczycieli, a jedynie do administracji centralnej .
Minister Olivier Guichard określił również ministerstwo jako „masywny i niezdarny dinozaur”. Mówi się również, że zadeklarował: „Edukacja Narodowa jest trzecią co do wielkości firmą na świecie, po Armii Czerwonej i General Motors . "