Rue des Saints-Pères

6 e , 7 e  arr ts Rue des Saints-Pères
Widok z ulicy w kierunku bulwaru Saint-Germain .
Sytuacja
Dzielnice	6 th 7 th
Dzielnice	Saint Germain des Pres
Początek	23, quai Malaquais i 1, quai Voltaire
Koniec	8, rue de Sèvres
Morfologia
Długość	765  m²
Historyczny
kreacja	grudzień z 11 kwietnia 1866 r.
Dawna nazwa	Rue Neuve Saint-Père Chemin des Vaches Rue de la Maladrerie Rue de l'Hôpital de la Charité Rue de la Hôtel Dieu de la Charité Rue des Jacobins Réformés Rue Saint-Père Rue des Saints-Pères Grand chemin de Saint-Père Rue Saint - Pierre Chemin du Cimetière aux Malades Rue des Saints-Pères Rue de la Charité
Geokodowanie
Miasto Paryż	9093
DGI	8767
Geolokalizacja na mapie: Paryż Rue des Saints-Pères
Obrazy na Wikimedia Commons

Rue des Saints-Peres jest ulica w Paryżu . To znaki część granicy między 6 th i 7 th powiat które należą numery parzyste.

Lokalizacja i dojazd

Z grubsza zorientowana północ-południe, 765 metrów długości, zaczyna się od 23, quai Malaquais i 1, quai Voltaire, a kończy się na 8, rue de Sèvres . Jest jednokierunkowy w kierunku północ-południe.

Jest obsługiwany przez linię  na stacji Saint-Sulpice i przy liniach  na stacji Sèvres - Babylone , a także autobusami RATP 39 95.

Pochodzenie nazwy

Jej nazwa pochodzi od zmiany nazwy „Saint-Pierre”, która jest nazwą starej kaplicy starego szpitala Charité , zniszczonej w 1935 roku, aby zrobić miejsce dla centrum uniwersyteckiego Saints-Pères, czyli Saint-campus. Pres .

Pisarz i dziennikarz Auguste Vitu (1823-1891), chociaż zgadza się na zmianę „Saint-Pierre”, przypisuje pochodzenie tego terminu kościołowi parafialnemu wasali wsi Saint-Germain.

Historyczny

Trasa była pierwotnie „Chemin des Vaches”, ponieważ bydło wykorzystywało ją do wypasu w Pré-aux-Clercs . Potem zadzwoniła do XVI th  century  : "Street Maladrerie"; »Rue de l'Hôpital de la Charité« i »rue de l'Hôpital de la Charité«.

Za Ludwika XIII stała się „rue des Jacobins-Réformés” lub „rue Saint-Père” . Jest wymieniony pod nazwą „rue des Jacobins Reformz” w rękopisie z 1636 roku.

W końcu w 1652 r. przyjął swoją obecną nazwę „rue des Saints-Pères”.

„[…] Na długo przed oficjalnym zniesieniem klauzury Filipa Augusta zaczęliśmy budować w pobliżu rowów, oddalając się coraz bardziej od centrum, jakim było opactwo St Germain i kościół. Domy w środku ogrodów wznosiły się wzdłuż ścieżek takich jak Fossés (obecnie rue Mazarine), Chemin des Prés-aux-Clercs lub de la Seine (obecnie rue de Seine), Chemin de la Noue, teraz rue des Petits- Augustynów, a dziś rue Bonaparte, Chemin du Val Gérard (obecnie rue Vaugirard), Chemin de Saint-Pierre (obecnie rue des Saints-Pères). "

„Jeśli chodzi o Chemin des vaches, dzisiejsza rue Saint Dominique prowadziła bydło na pastwiska Pré aux clercs. "

Niezwykłe budynki i miejsca pamięci

• N o  2 (róg Quai Voltaire): Hôtel de Tesse, zbudowany w 1768 roku przez Pierre-Noël Rousseta i Louis Le Tellier do hrabiego de Tesse, Grand Squire królowej. Wystrój dużego salonu znajduje się w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku .
• N O  3: Framond zdjęć (główna techniki). Tu w 1933 mieszkała malarka Elisabeth Faure (1906-1964).
• N o  4: boczne wejście (otwarty w 1975 roku i odnowiony w 2012 roku) z dawnej siedzibie Szkoły Języków Wschodnich , gdzie część ośrodków badawczych INALCO dzisiaj grupowane (główne wejście: 2, rue de Lille ).
• N O  6 (i 1, rue de Lille ) w 1637-1639 Pierre Pidou miał Mason Dimanche CAPPE zbudować hotel, z których tylko resztki powłoki. W 1753 hotel został przekształcony dla markiza d'Estiau przez Pierre'a Moureta , który stworzył portal na rue de Lille i balkon na rue des Saints-Pères. Nowe przekształcenia przeprowadzono w księgarni Garnier po 1852 roku.
• N os  7 i 7a: Dwa siostrzane hotele wokół wspólnego dziedzińca zbudowany w 1640 roku przez Louisa Falcony i grawerowane przez Jean Marot . Zostały mocno przerobione. Gustave Moreau , malarz, urodził się dnia6 kwietnia 1826w n o  7. kompozytor organist Charles-Marie Widor żył w N O  7.
• N O  8: Edycja A. Joanin & Co. Publishers domu.
• N o  9: aktor Jean-Paul Belmondo tam mieszkał.
• N O  10: Don Camilo kabaret . Pod tym adresem w 1827 roku mieścił się sklep księgarsko-wydawniczy Méquignon-Havard. Club des Saint-Pères, klub nocny odwiedzany w szczególności przez Michela Audiarda , który poświęca mu wyjątkowy wieczór na15 grudnia 1967.
• N O  13: historyk Édouard Fournier zmarł w 1880 roku; tablica składa mu hołd.
• N O  16 W 1839 genealogiem historyk P. Louis Lainé żył w tym miejscu. Od 1841 do 1844 był siedzibą Niezależnej Rewii .
• N o  18: Claude Izner utworzyła księgarnię L'elzewir z Enquests Victora Legris tutaj .
• N O  19 Renouard drukarni .
• N O  22: montaż Joanin A. & Co. wydawcy domu.
• N o  26: Samuel Hahnemann , twórca homeopatii, mieszkał na jego przybycie w Paryżu w 1835 roku; w tym czasie mieszkanie należało do jego drugiej żony Mélanie d'Hervilly-Gohier (1800-1878). Para przeniosła się następnie na rue Madame, a następnie rue de Milan . Hahnemann mieszkał w Paryżu i praktykował tam homeopatię aż do swojej śmierci w 1843 roku, w wieku 88 lat. Tablica na ścianie świadczy o jego przejściu na rue des Saints-Pères.
• N O  27: Augustin Burdet (1798/70) grawerowania żył tam.
• N o  28: Hôtel Brochet de Saint-Prest lub Hôtel de Fleury, zbudowany w 1772 roku przez architekta Denis Antoine , architekt Hôtel des Monnaies , Jacques Frécot de Lanty, doradca Parlamentu Paryża , który sprzedał go w budownictwie kurs u Charlesa Brocheta de Saint-Perst. Hotel został gruntownie przebudowany od 1831 roku, aby pomieścić Narodową Szkołę Mostów i Dróg , a następnie od 2009 roku Instytut Studiów Politycznych Paryża, który zainstalował tam część swoich pomieszczeń, sal lekcyjnych i ośrodków badawczych. Jonowego Arcade i dwie kolumny, pozostałości po tuilerie , zostały ponownie złożone w drugim podwórzu, a następnie przeniesiono w 2011 roku do dziedzińca Marly od Luwru .
• N o  30: Debauve & Gallais fabryka czekolady , sklep stworzony w 1819 roku przez architektów Charles Percier i Pierre François Louis Fontaine , a także miejscem świętych-Peres cmentarza, dawny cmentarz ewangelicki (od 1604 do 1685 roku ), o której wspomnienie przypomina tablica.
• N o  45: budynek o nazwie Nowy Wydział Lekarski , oddana do użytku w 1953 roku, obecnie przypisane do Uniwersytetu w Paryżu  : w tym w szczególności biomedyczne i ludzkie i społeczne wydziały . Do 1935 r . mieścił się tu szpital Charité . Architekt Denis Antoine był przebudowany w XVIII -tego  wieku wokół wnętrza ganek, gdzie użył po raz pierwszy „archaiczny porządek” z Paestum . To, co pozostało z tych budynków, zostało zburzone podczas pracy Waltera i Madeline, którzy w latach 40. i 50. zbudowali obecny budynek. Od 1953 do 2011 roku w tym budynku mieściło się Muzeum Anatomii Delmas-Orfila-Rouvière , przeniesione od 2011 roku na Wydział Lekarski w Montpellier .
• N o  49: Były kaplicy szpitala Charité , wybudowany w 1732 roku przekształca się podczas rewolucji francuskiej w sali dydaktycznej dla medycyny, z fasadą przez Nicolas-Marie Clavareau . Przekształcone w 1942 roku w kościele, stało się Saint-Vladimir-le-Grand katedra z ukraińskiego obrządku .
• N o  52: Hôtel de Cavoye, wybudowany w 1640 roku Paul Bailly, syn Chrestienne Leclerc du Vivier , kapelan króla i przebudowany w 1687 roku przez Daniela Gittard (budynek główny i portal do ulicy) do markiza de Cavoye i jego żona Louise Philippe de Coëtlogon . Siedziba przeglądu Futuribles stworzonego przez Bertranda de Jouvenel . Prywatna rezydencja Bernarda Tapie przez 33 lata (w 2021 r.).
• N o  54: hydrograf Charles-François Beautemps-Beaupre zmarł tam w 1854 roku; tablica składa mu hołd. Budynek należący do Francuskiego Towarzystwa Historii Protestanckiej (SHPF). F. de Schickler nabył go w 1885 r. i podarował SHPF. Budynek z widokiem na dziedziniec, dawny warsztat odzieżowy, a następnie depozyt księgarza, został następnie przekształcony w bibliotekę.
• N o  56: hotel La Meilleraye, zbudowany około 1660 roku przez Daniela Gittard . Po utworzeniu Krajowej Szkoły Administracji, w chwili jej powstania, obecnie mieści się w niej lokal przydzielony paryskiemu Instytutowi Studiów Politycznych (w tym Narodowej Fundacji Nauk Politycznych ).
• N o  60: fotograf portret Dornac (1858/41) miał swoją pracownię tam w 1880 roku . W latach 1971-2016 mieszkała tam krawcowa Sonia Rykiel ; tablica składa mu hołd.
• N O  63: Hotel de la Valette paryski mieszkanko z Francois-Rene de Chateaubriand od 1811 do 1814; tablica składa mu hołd.
• N O  65: hotel des Saints Pčres. Ten dwór został zbudowany przez architekta Ludwika XIV , Daniel Gittard , od 1658 roku do swego domu, a także jako nieruchomości inwestycyjne. Mieści się w nim wspaniały fresk na suficie jednego z jego pokoi, przedstawiający Bon Augure ukoronowany Cnotą i Inteligencją , przypisywany Szkole Wersalskiej . Budynek jest obecnie czterogwiazdkowym hotelem należącym do Société Esprit de France .
• N o  71: prawnik i etnolog Baltazar Bogisic i pisarz Remy de Gourmont tam mieszkał; dwie tablice oddają im hołd. Była też siedzibą Ligi Młodych Przyjaciół Alzacji-Lotaryngii .
• N o  75: siedziba wydawnictwa rodzinnym gdzie André Gedalge rozpoczął pracę. Był to również adres Éditions Mazarine .
• N o  76: byłe siedziba Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży francuskiej i od Victor Palme, redaktor . Obecnie diecezjalny kierunek edukacji katolickiej w Paryżu.

• N kostnego  7 i 7a.

• N o  13: dom, w którym Édouard Fournier zmarł .

• Po lewej siedziba Uniwersytetu Kartezjusza, po prawej Hôtel de Fleury (zabytkowa siedziba National School of Bridges and Roads, od 2009 roku siedziba Sciences Po ).

• Katedra św Włodzimierza Wielkiego .

• Płyta N O  13 w cześć historyka Edward Fournier .

• Płytowy N O  26 w cześć lekarza Samuel Hahnemann .

• Płytowy N O  30 w hołd pierwszym cmentarza Ojców .

• Płyta N O  54 w hołd hydrograf Charles-Francois Beautemps-Beaupre .

• Płytowy N O  60 w cześć szwaczki Sonia RYKIEL .

• Płyta N O  63 w hołd Chateaubriand .

• Płyta N O  65 w cześć architekta Daniel Gittard .

• Płyty n O  71 na cześć prawnika i etnolog Baltazar Bogisic i pisarza Remy de Gourmont .

• Tablica na placu Tarasa Szewczenki upamiętniająca imigrację Ukraińców do Francji.

Bibliografia

1. „Rue des Saints-Pères” , oficjalna lista dróg w Paryżu, www.v2asp.paris.fr .
2. Auguste Vitu , Paryż 100 lat temu , redaktor Quantin, data nieznana około 1880, s.  270 . Przeczytaj online .
3. Jacques Hillairet , Słownik historyczny ulic Paryża , Éditions de Minuit , s.  497 .
4. Frontispiece G. Fraiponta, Auguste Vitu , Paryż 100 lat temu , redaktor Quantin, 1880.
5. Lista członków stowarzyszenia La Fresque w 1933 r. Archives de Paris VR 594.
6. Guide du Routard de Paris , 1989.
7. Isabelle Blondel, Olivier Delacroix, Alice Develex, Nicolas d'Estienne d'Orves , Bertrand Guyard, Colette Monsat, Marie-Noëlle Tranchant i Florence Virerron, „Gdyby mi powiedziano Pananame d'Audiard”, Le Figaroscope , Semaine du 10-16 maja 2017 r., s.  8-10 .
8. adres wydrukowany na jego pracach Archiwum genealogiczne i historyczne , w kilku tomach, z autorem
9. "Hôtel de Fleury" , en.structurae.de .
10. Caroline Hauer, „Paryż: ślady pałacu Tuileries, poszukiwanie historycznych skarbów przez miasto” , parisladouce.com, 15 stycznia 2020 r.
11. François-Guillaume Lorrain, Te miejsca, które stworzyły Francję , Fayard, 2015.
12. Jérôme Béglé, „Wyszukiwania w dwóch rezydencjach Bernarda Tapie” , Le Point , 19 marca 2021 r.
13. Strona internetowa hotelu , www.paris-hotel-saints-peres.com .
14. https://education.persee.fr/doc/revpe_2021-4111_1922_num_80_1_8399_t1_0310_0000_6

Bibliografia

• Maurice Dumoulin, Hotel de Cavoye , Paryż, Towarzystwo Historii i Archeologii w VII th i XV th Dzielnice Paryża w 1927 roku.
• Jeanne Eliot, "Wielkie dwory przeszłości: hotel Cavoye" artystyczny i literacki ABC , 8 th  roku, n o  90,Czerwiec 1932.