Pierwsza Przywrócenie

Pierwsze przywrócenie Królestwa Francji

1814 - 1815

Herb
Hymn Powrót francuskich książąt do Paryża
Granice Francji w okresie pierwszej restauracji, po pierwszym traktacie paryskim . Ogólne informacje
Status Monarchia konstytucyjna
Tekst podstawowy Karta z 1814 r
Stolica Paryż
Język Francuski
Historia i wydarzenia
6 kwietnia 1814 Po upadku Pierwszego Cesarstwa monarchia została przywrócona na korzyść Burbonów .
30 maja 1814 Pierwszy traktat paryski przywrócił pokój i uznał granice Francji w 1792 roku .
4 czerwca 1814 Ludwik XVIII nadaje Kartę Konstytucyjną . Instytucje obejmują Izbę Parów , dziedziczną, powoływaną przez króla oraz Izbę Deputowanych , wybieraną w wyborach cenzoralnych . Ale władza króla pozostaje dominująca.
20 marca 1815 Wyjazd rodziny królewskiej do Beauvais . Powrót Napoleona I
Król Francji i Nawarry
1814-1815 Ludwik  XVIII
Parlament francuski
Górny pokój Izba Parów
Komora dolna Izba Reprezentantów

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Pierwsze Przywrócenie to okres w historii Francji , która krótko świadkami powrotu dynastii Burbonów na tronie między abdykacji Napoleona  I er wiosną 1814 roku i sto dni wMarzec 1815. Reżim powstał po zwycięstwie szóstej koalicji ( Wielka Brytania , Rosja , Prusy , Szwecja i Austria ) w ramach kampanii francuskiej , podczas gdy kraj był zmęczony konfliktami, które miały miejsce w okresie I Cesarstwa . Podczas gdy sprzymierzone mocarstwa są podzielone co do tego, kto zasiądzie na tronie Francji, przed abdykacją cesarza toczy się subtelna gra między Burbonami na wygnaniu, instytucjami francuskimi i obcymi mocarstwami.6 kwietniaotwiera drogę Ludwikowi  XVIII , który pod koniec miesiąca wraca do Paryża i osiada w Pałacu Tuileries .

Nowy reżim ma charakter konstytucyjny: w celu pojednania kraju chodzi o połączenie powrotu do monarchii z niektórymi z głównych osiągnięć rewolucji francuskiej . W tym celu suweren nadaje Francuzom Kartę z 1814 roku . Władza królewska zostaje przywrócona przy zachowaniu części indywidualnych praw nabytych podczas rewolucji. W czasie swojego krótkiego istnienia reżim próbował pojednać kraj. Metoda ta rozczarowała najbardziej ekstremalnych monarchistów, którzy liczyli na zemstę za krzywdy doznane w okresie rewolucyjnym, podczas gdy odrodzenie Kościoła i zmniejszenie liczebności armii szybko stworzyły wrogów reżimu.

W tym kontekście Napoleon I po raz pierwszy wylądował we Francji1 st marca 1815. Z początkowo zredukowaną armią jednoczy niezadowolonych i maszeruje po całym kraju. Król, który jako pierwszy widzi w tym okazję do pozbycia się go, nie udaje mu się go jednak powstrzymać, a coraz więcej oddziałów gromadzi go. Ludwik XVIII opuszcza Paryż19 marca, a reżim upadł następnego dnia, kiedy Napoleon przybył do Tuileries. Monarchia znów jest na wygnaniu w Gandawie . Dopiero po stu dniach i bitwie pod Waterloo Ludwik XVIII mógł powrócić na tron, inaugurując drugą restaurację .

Od Imperium do powrotu monarchii

Zagmatwana sytuacja polityczna

Na początku 1814 r. Francja stanęła wobec szóstej koalicji , w skład której wchodziły Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii , Cesarstwo Rosyjskie , Królestwo Prus , Szwecja , Cesarstwo, Austria i kilka państw niemieckich. Wojska tej grupy krajów następnie dokonują inwazji na terytorium Francji. Jeśli Napoleon  I po raz pierwszy odniósł kilka sukcesów podczas kampanii we Francji , jego sytuacja militarna staje się bardziej niepewna, a ludność coraz mocniej wyraża swoje pragnienie pokoju. Sojusznicy, bardziej niż przywrócenie monarchii, początkowo planują zawarcie pokoju z Napoleonem i podjęcie negocjacji w tych ramach. Cesarz przeceniając swoje szanse, sprawił, że zawiedli, odmawiając przyjęcia jakiegokolwiek pokoju, który odebrałby Francji jej „  naturalne granice  ”, takie jak podczas zamachu stanu 18 Brumaire'a . Odtąd sojusznicy podpisali 1 marca traktat z Chaumont, na mocy którego przysięgali nie podpisywać osobnego pokoju aż do abdykacji Napoleona.

Opinia ludności francuskiej na temat monarchii jest zdezorientowana i różni się w zależności od regionu. Na wschodniej granicy wielu rozpoczyna ruchy oporu przeciwko obcym najeźdźcom. I odwrotnie, przybycie Rosjan do Paryża okrzyknięto wyzwoleniem. Zmęczenie wojną, gniew wzbudzony przez pobory wojskowe i podatki oraz pragnienie szlachty, czy to Ancien Régime, czy Imperium, by zachować swoją własność i statuty, jednoczą dużą część ludności stojącej za ideą monarchiczny odbudowa . Ta jedność wydaje się być zapewniona do końca kryzysu.

Sojusznicy mają rozbieżne interesy. Austria obsługuje abdykacji na rzecz syna Napoleona , o opiece powierzył matce Marie-Louise , które mogłyby być szkodliwe dla innych potęg. Rosyjski , niekorzystne dla ofert Bourbon Ze swojej strony umieścić Bernadotte , potem tronu Szwecji i Norwegii, na tronie, ale jego obecność na czele zbrojnej koalicji grał przeciwko niemu. Rozwiązanie Oddziału młodszy Orlean ma swoich zwolenników wśród tych, którzy strach powrót do absolutyzmu, ale przyszłość Louis-Philippe  I st odmawia wtedy. Pozostaje rozwiązanie Bourbon , które ma poparcie Brytyjczyków . Konkretnie, sojusznicy, aby uniknąć sporów w koalicji, niech o ostatecznym kierunku zadecydują wydarzenia wewnętrzne.

W drodze do monarchii

Jeśli hrabia Prowansji , brat Ludwika XVI i pretendent do tronu pod imieniem „Ludwik XVIII”, oczekuje w swojej rezydencji w Hartwell House kontynuacji wydarzeń, jego brat, hrabia Artois , podąża za armiami sprzymierzonymi, które najechać wschodnią Francję. Burbonowie, którzy obawiają się, że sojusznicy zainstalują kolejną dynastię, muszą zająć ziemie i zdobyć wewnętrzne poparcie. Dwaj synowie hrabiego d'Artois również są gotowi do interwencji. Książę Berry stoi w Jersey , w oczekiwaniu na powstanie w Normandii. Najstarszy, książę Angoulême , może na tym skorzystać12 marcaod powstania doprowadziło w Bordeaux przez Rycerzy Wiary od Ferdinanda de Bertier de Sauvigny  : burmistrz Jean-Baptiste Lynch rajdach do Burbonów iz zadowoleniem książę tego samego dnia, co pozwoliło mu do utworzenia rządu tymczasowego. Brytyjczycy inwestują w miasto, ale negocjacje z Napoleonem wciąż trwają, Wellington zwleka do zawarcia traktatu z Chaumont . Kłopoty wybuchły również na południu, a Lyon z kolei przeszedł na korzyść Burbonów.

Rada Regencyjna wycofała się na południe od Loary wraz z resztą armii cesarskiej. Napoleon musiał stawić czoła Fontainebleau pod naciskiem swoich marszałków , którzy zmusili go do abdykacji. Jedyny członek Rady Regencyjnej, który pozostał w Paryżu, Talleyrand był mistrzem gry, która rozpoczęła31 marcarozmowy z carem Aleksandrem , który wkroczył do stolicy na czele wojsk alianckich. Ale jego akcja została utrudniona przez Rycerzy Wiary Paryża, którzy zorganizowali rojalistyczną demonstrację w stolicy, gdy wkroczyły wojska alianckie. Ponadto ten ostatni otrzymał od cesarza Rosji słowo, że hrabia Prowansji zostanie przywrócony na tron. Rzeczywiście, gdy cesarz przechodził pod oknami Madame de Semallé, żony Jeana René Pierre de Semallé , Rycerza Wiary i jednego z głównych organizatorów wydarzenia, powiedziała mu: „Niech żyje Aleksander, jeśli nam odda nasz Bourbon! " , Na co odpowiedział: " Tak, Madame, zobaczysz ich ponownie, żyj swoim królem Ludwikiem XVIII i pięknymi damami Paryża " . Talleyrandowi udało się jednak obalić ich i manewrować Senatem i Organem Ustawodawczym , które ogłosiło przepadek cesarza w dniu2 kwietnia i ofiaruj hrabiemu Prowansji tron ​​Francji.

1 st kwietnia, głoszenie Rady Ogólnej, zainspirowany Nicolas François Bellart , zrobił wrażenie jego legitymizmie na paryskiej burżuazji.

W międzyczasie Talleyrand przekonał cara, który nie był zbyt przychylny Burbonom, że Przywrócenie było jedynym sposobem na trwałe wykluczenie Napoleona. Ale Francuzi chcą, żeby było to zrobione na jego warunkach. Otrzymał nominację na tymczasowy rząd pięciu członków, któremu przewodniczył, skutecznie zastępując królewskich komisarzy, którzy otrzymali ważne uprawnienia od hrabiego d'Artois i miał6 kwietniaKonstytucji w duchu monarchii , blisko do konstytucji z 1791 r . W artykule 2 czytamy: „Naród francuski swobodnie powołuje brata ostatniego króla na tron ​​Francji. „ Tekst musi zostać przekazany narodowi francuskiemu, a Ludwik XVIII musi przysiąc, że będzie przestrzegał i będzie przestrzegany, co nie podoba się rojalistom, którzy uważają, że król powinien rządzić bez zgody ludu. Niektórzy posuwają się nawet do stwierdzenia, że ​​konstytucja z definicji oznaczałaby królobójstwo.

Tego samego dnia Napoleon I po raz pierwszy zgodził się abdykować i zawarł traktat z Fontainebleau, który podpisuje14 kwietnianastępujący. Zostaje suwerenem księstwa wyspy Elba i obiecuje mu wypłatę renty dożywotniej od Francji.

Gra Bourbon i powrót do pokoju

Plik 12 kwietniahrabia d'Artois jest ciepło witany przez ludność, kiedy wjeżdża do Paryża z białą kokardą, rojalistycznym symbolem, jednocześnie opowiadając się za pokojem i jednością: ma powiedzieć: „Nigdy więcej podziałów, żadnych podziałów, pokoju i Francji; Widzę ją znowu i nic się nie zmieniło, poza tym, że jest jeszcze jeden Francuz ”, ale ta popularna moda jest tylko chwilowa. Senat przyznaje mu tytuł generała-porucznika królestwa , ale już w Paryżu Talleyrand i Fouché nalegali , aby bez przekonania zaakceptował zasady projektu konstytucji, jednocześnie powstrzymując się od złożenia przysięgi na tekst. Utrzymuje rząd na miejscu, dodając zebranych marszałków ( Oudinot i Moncey ) oraz Vitrollesa , swojego osobistego doradcę. Wrogi liberalizmowi, utrzymywał obok tego rządu „zielony gabinet” , okultystyczny rząd złożony z emigrantów i kontrrewolucjonistów, który wzbudzał strach wśród zebranych bonapartystów. Biała flaga jest podstawiona flaga tricolor , ku przerażeniu żołnierzy już dotknięte przez klęski.

Ludwik XVIII wysiada w Calais 24 kwietnia. Plik2 majaThe deklaracja Saint-Ouen przed senatorów, którzy przyszli się z nim spotkać podważa suwerenny charakter ludzi i odnosi się do Komisji zadanie „poprawy” tekst konstytucyjny Senatu, wyrażając jednocześnie niemożność powrotu czystego i proste dla Ancien Régime . Tak więc, jeśli wygłosi pewną liczbę krytycyzmu wzywających do poprawienia tekstu, Ludwik XVIII obiecuje, że jego główne zasady zostaną zachowane. Ogłasza się „Ludwikiem, z łaski Bożej, królem Francji i Nawarry” , kontynuując tytuł, który przywłaszczył sobie po śmierci syna Ludwika XVI w 1795 roku. panowanie Ludwika XVI, Ludwika XVII i Ludwika XVIII, jako zaprzeczenie okresu rewolucji, jest bardzo obecne w słowach króla. Plik3 majawychodząc z zamku Saint-Ouen dokonał uroczystego wjazdu do Paryża przez barierę Saint-Denis i dotarł do pałacu Tuileries po wysłuchaniu śpiewu Te Deum w katedrze Notre-Dame . Nowy rząd, który dąży do pojednania, zostaje utworzony w dniu13 maja. W dawnych emigrantów są tam mniejszością.

Pokój jest zawarty z aliantami 30 maja : pierwszy traktat paryski przywraca Francję w jej granicach z 1792 r., z pewnymi zdobyczami terytorialnymi mającymi na celu oszczędzenie uczuć Francuzów. Z drugiej strony straty dotyczą kolonii  : Tabago , Saint Lucia i Île de France . Ponadto Francja nie musi płacić odszkodowań ani cierpieć z powodu okupacji i musi korzystać z reprezentacji na Kongresie Wiedeńskim . Te korzystne dyspozycje uzyskali Talleyrand i car Aleksander . Utrata imperialnych podbojów, która stała się tematem niezadowolenia, była przez długi czas wykorzystywana przez liberałów do krytykowania monarchii.

Jak działa plan

Wykres

Zanim alianci opuszczą Francję, należy sporządzić konstytucję. Ludwik  XVIII nie mógł wyobrazić sobie powrotu na tron ​​Francji przez apel ludu. Odrzucił projekt konstytucji senatorskiej i powierzył komitetowi o zróżnicowanym składzie (byli emigranci, wyborcy, szlachta cesarstwa) opracowanie nowego tekstu. Zamiast używać terminu „konstytucja” , zdecydowano się mówić o „Karcie” wydanej w dniu4 czerwca 1814przez suwerena w ciągłości koncesji oferowanych przez jego poprzedników. To pragnienie połączenia się z przeszłością jest wszechobecne, zwłaszcza w użytych terminach: tekst chce „połączyć na nowo łańcuch czasów” , zaniedbuje okres rewolucyjny i imperialny , mówiąc o „dziewiętnastym roku panowania” władcy, a zatem sądząc on jest królem po śmierci swego bratanka w więzieniu Temple w 1795 roku i zarejestrowany statut zgodny z ustępstw Ludwika VI na początku XII -tego  wieku. Z drugiej strony suweren wyrzeka się tradycji koronacji , aby nie urazić umiarkowanych.

Karta ma być tekstem kompromisowym, zachowującym wiele osiągnięć Rewolucji i Cesarstwa, przy jednoczesnym przywróceniu dynastii Burbonów . Tym samym jego pierwsza część uznaje równość wobec prawa, podatków, dostępu do zatrudnienia publicznego, wolności religijnej (choć katolicyzm jest uznawany za religię państwową ) i prasy. Sprawa dóbr narodowych jest traktowana korzystnie dla nabywców okresu rewolucji: tylko towary, które nie zostały sprzedane, są zwracane emigrantom . Amnestia polityczna została ogłoszona dla wszystkich faktów sprzed 1814 roku. Karta ustanawia ustrój zdominowany przez osobę króla, która pełni podstawową rolę w instytucjach: „Cała władza (rezyduje) we Francji w osobie King ” . Może wypowiadać wojnę i podpisywać pokój, rządzić się zarządzeniami, jeśli sytuacja tego wymaga, a jego osoba jest nietykalna. Posiada jednocześnie uprawnienia wykonawcze, ustawodawcze i sądownicze. To on proponuje i ogłasza ustawy, a także może dowolnie rozwiązać Izbę Poselską lub zmienić większość Izby Parlamen- tów , powołując nowych członków.

Dlatego izby dzielą władzę z królem i mogą „błagać go o zaproponowanie prawa w jakiejkolwiek sprawie” . Izba Poselska ma pierwszeństwo w badaniu prawa podatkowego, ale można to założyć tylko za zgodą obu izb. Izba Deputowanych jest wybierana w wyborach cenzuralnych przez wyborców powyżej 30, płacących 300 franków cens. Liczba wyborców wynosi 110 000 Francuzów, a tylko 16 000 osób spełnia kryteria kwalifikacyjne przy populacji liczącej 30 milionów mieszkańców. Liczba posłów waha się od 262 do 395. Jeśli chodzi o izbę parów (izbę wyższą), parowie są powoływani przez króla i pozostają parami dożywotnio. W ten sposób król nadaje 154 parom królestwa imię7 marca 1814. Komnaty mają większą moc niż w Imperium. W kwestiach sądowych monarchia opiera się głównie na zdobyczach napoleońskich, w szczególności na Kodeksie Cywilnym .

Ten tekst, sporządzony pod znakiem kompromisu, budzi rozczarowania. Najbardziej zaangażowani monarchiści, w szczególności Rycerze Wiary , uważają, że król nie powinien był przyjąć tekstu konstytucji i powinien rządzić z mocy prawa na sposób Ancien Régime. Krytykowana jest także brytyjska inspiracja reżimem. Jednak tekst pozostaje wystarczająco niejasny i niejednoznaczny, aby każdy mógł znaleźć swoją relację, a jego przyszłe zastosowanie pozostaje niejasne, co może prowadzić do monarchii konstytucyjnej w stylu angielskim lub ograniczonego absolutyzmu, w szczególności dzięki art. 14, który upoważnia króla do stanowienia prawa w drodze rozporządzenia za „bezpieczeństwo państwa” .

Pierwsza polityka przywracania

Wokół króla, Trybunał jest zorganizowany na wzór Ancien Regime z utworzeniem Kinga Domu i Wojskowego Domu . Rząd nie ma głowy; tę rolę mógł odegrać Talleyrand, ale ten drugi jest zmonopolizowany przez reprezentację Francji na Kongresie Wiedeńskim . Ministrowie zasiadają w Radzie odgórnej i konkurującej z Tajną Radą , organami naśladującymi dawny ustrój. Podzieleni członkowie rządu rozwinęli w ten sposób zwyczaj samodzielnego i bezpośredniego kontaktu z monarchą. Ponadto ambasadorzy Wielkiej Brytanii i Rosji, Wellington i Pozzo di Borgo , bacznie obserwują poczynania rządu i angażują się w ważne debaty polityczne.

Z dala od Francji i jej mieszkańców przez wiele lat, król miał ważny system badań i statystyk ustanowiony wiosną i latem 1814 r., Aby mieć dokładny obraz stanu ducha kraju. Korzysta również z wolności prasy, aby poznać krytykę reżimu. Dba również o to, aby szlachta Imperium była traktowana z należytą uwagą, aby była wierna nowemu reżimowi. W administracji, czy to wśród burmistrzów, czy prefektów, jak również masy urzędników państwowych, oczyszczenie pozostaje bardzo ograniczone, o ile szybko przystępują do monarchii. Nawet królobójcy niewiele się martwią. Tak więc na 87 prefektów jest tylko siedmiu emigrantów na 31 cesarskich urzędników.

Kluczowym człowiekiem tego okresu jest baron Louis , minister finansów, którego zadaniem jest przywrócenie finansów państwa. Zachowuje podstawy fiskalne Imperium, w szczególności zjednoczone prawa (które przybierają nazwę „pośrednich datków” i wpływają na obecne produkty, takie jak wino i sól, przyczyniając się do niepopularności reżimu wśród ubogich) i to pomimo obietnice złożone przez hrabiego d'Artois, że podatek ten zostanie zniesiony. Minister Finansów potwierdza prawidłowość nabywania majątku narodowego i postanawia, spłacając długi państwa, sprzedać 300 000  hektarów lasów, z których duża część została skonfiskowana duchowieństwu w czasie rewolucji. W ten sposób potwierdzona zostaje własność dóbr narodowych przez ich nabywców podczas rewolucji, co uspokaja burżuazję handlową. Ponadto Ludwik XVIII przejawia pragnienie przebaczenia, zapomnienia i pojednania narodowego: dąży do zjednoczenia elit (co znajduje odzwierciedlenie w szczególności w składzie Izby Parów, która łączy senatorów Imperium i nowo przybyłych szlachciców), co przyciąga go wielu intelektualiści i liberałowie. Z drugiej strony emigranci, którzy wracają po dwóch dekadach nieobecności i licząc na zwrot swoich dóbr, mnożą reakcyjne żądania i proszą o przywileje utracone w wyniku rewolucji.

Duchowni narzucali ofiarom rewolucji procesje i ceremonie ekspiacyjne, zakazali niedzielnych bali, a czasem nawet odmawiali sakramentów właścicielom dóbr narodowych . Na południu kraju zauważa się egzekucje przeciwko hugenotom, które przypominają czasy Ligi . Takiemu klimatowi sprzyja rząd, który nakłada obowiązek odpoczynku niedzielnego. Kościół uzyskuje zniesienie monopolu Uniwersytetu (zarządzenie z dn5 października 1814) i dlatego biskup przewodniczy Królewskiej Radzie Publicznej Instrukcji.

W ramach polityki budżetowej zmniejsza się liczebność armii, a budżet o jedną trzecią. Plik12 majaLudwik XVIII przyjmuje zarządzenie, które reorganizuje korpus piechoty armii francuskiej w celu „określenia siły i organizacji piechoty armii francuskiej na rzecz stóp pokoju” i porzuca trójkolorową flagę na korzyść białej flagi królestwa Francji . Ocalali z Gwardii Cesarskiej są rozproszeni w odległych garnizonach. Funkcjonariusze za połowę pensji, nieaktywni, z pensją zmniejszoną o połowę, nie rozumieją zaszczytów, jakie przysługuje niekiedy emigrantom, którzy służyli w armiach wrogich Republice i Cesarstwu, a tym samym zaatakowali Francję. Ponadto młodzi oficerowie z irytacją widzą wymykającą się im obiecującą karierę. Jeśli więc polityka fiskalna napędzana jest chęcią ożywienia kraju, jest też bardzo niezdarna. Opozycja się budzi i pojawiają się żakiery . Dla publiczności jest to pozorny powrót do Ancien Régime, wystawnego dworu Tuileries i staromodnej wytwórni szlachty, która wydaje się, że niczego nie zapomniała i niczego się nie nauczyła.

Krótka dieta

Niezadowolenie i powrót cesarza

Podstawą przyjęcia reżimu był pokój, którego tak pragnęli Francuzi. Jednak po kilku miesiącach ćwiczeń Przywrócenie zaczyna generować swoje rozczarowania. Pewna niechęć do Ludwika  XVIII, który nie posunął się wystarczająco daleko w powrocie do Ancien Régime, wskazuje na najbardziej zaangażowanych rojalistów, którzy gromadzą się wokół brata króla, hrabiego d'Artois , następcy tronu. Jeśli król chce przede wszystkim postawić swój reżim pod znakiem zapomnienia i przebaczenia, aby zjednoczyć otaczający go kraj, to ci ultrasi , a także Kościół, szkodzą tej sprawie swoimi ekscesami. Tak więc takie środki jak obowiązek niedzielnego odpoczynku prowadzą do wybuchów antyklerykalizmu.

Niezadowolenie pojawia się także wśród wojska: ich konsternację budzą cięcia budżetowe króla i zwolnienie trzech piątych armii cesarskiej. Wielu byłych żołnierzy nie jest w stanie wrócić do cywilnego życia w dobrych warunkach, zwłaszcza dla najstarszych, którzy nie mogą się przystosować. Obca okupacja niektórych regionów i klęska Imperium zaszkodziły także patriotycznej wrażliwości prowincji, a wielu ludzi źle ocenia reżim, który wydaje się podlegać zewnętrznym władzom. Bezczynność rządu w obliczu trudności klas ludowych i utrzymania zjednoczonych praw, w tym bardzo niepopularnego podatku od napojów, również przyczynia się do złości ludu na reżim. W brutalnym Mémoire skierowanym do króla, opublikowanym potajemnie, ale szeroko rozpowszechnianym wLipiec 1814, Lazare Carnot wyraża tę rosnące niezadowolenie i pretensje skierowane do Ludwika XVIII. Krytyków dotyka również stopniowo przywracana cenzura.

W obliczu tej niepopularności Napoleon  I er , pustelnik na wyspie Elba , jawi się jako człowiek, który potrafi zebrać niezadowolonych. Cesarz, któremu reżim zdecydował się nie płacić obiecanej mu renty, jest coraz bardziej zirytowany swoją sytuacją i planuje podjąć działania. Plik1 st marca 1815, wylądował z tysiącem ludzi w Golfe-Juan , gotowym do odzyskania władzy.

Ku stu dni i drugiej restauracji

Powstanie Napoleona I st w południowej Francji jest zrobić łatwo i z dużą prędkością. Plik7 Marca, dotarł do Grenoble, gdzie został triumfalnie powitany, co potwierdziło jego nadzieję na sukces. Władze na początku zareagowały pogodnie: dla Ludwika XVIII mogła to być okazja do pozbycia się cesarza na dobre. Wszyscy żołnierze otrzymują rozkaz aresztowania go. Król wysłał hrabiego d'Artois i marszałka Macdonalda do Lyonu, aby zablokowali mu drogę, ale demonstracje robotnicze i ucieczka żołnierzy broniących miasta, którzy dołączyli do pierwszych kontyngentów imperialnych, zmusiły ich do ucieczki, co wzbudziło zaniepokojenie rządu. Podczas gdy armie napoleońskie postępowały, Ludwik XVIII wystosował przed izbami apel o obronę Karty w celu zjednoczenia opinii publicznej. Jeśli jego apel wywoła poparcie pomocy, skuteczna mobilizacja jest bardzo słaba, a obrona Paryża zapowiada się niemożliwa.

Popularny marszałek Ney , który wyjechał, by aresztować Napoleona, wydaje się ostatnią nadzieją monarchii. Jego walka z cesarzem jest zatem bardzo ciężkim ciosem dla reżimu. Ograniczone są rozwiązania dostępne dla króla. Niektórzy wokół niego mają nadzieję na powstanie w Vendée , ale inni postrzegają ucieczkę jako jedyne realne rozwiązanie. Król postanawia opuścić Paryż dalej19 marcaa następnego dnia Napoleon wszedł do Pałacu Tuileries . Ludwik XVIII przekroczył granicę 23 marca i przeszedł na emeryturę do Gandawy . W prowincjach niektóre akcje są przeprowadzane na korzyść rodziny królewskiej. W ten sposób Vitrolles próbuje utworzyć rząd monarchistyczny w Tuluzie , ale zostaje aresztowany. W Bordeaux The Duchess of Angoulême , córką Ludwika XVI , próbuje jej części w celu podniesienia strażnika. W tym samym czasie jej mąż próbuje wykonać marsz wojskowy na Lyon. Jednak wszystkie te wysiłki kończą się niepowodzeniem.

W ciągu tych stu dni Ludwik XVIII zorganizował rząd w Gandawie, za którym podążali niektórzy wierni, jak Chateaubriand . Ludwik XVIII ma jednak świadomość, że los jego tronu leży w rękach obcych mocarstw, które muszą obalić cesarza. To jest gotowe18 czerwca 1815w bitwie pod Waterloo . Cztery dni później Napoleon I er ponownie abdykuje. Wykorzystując porażkę, by powrócić do władzy, królowi, a właściwie Drugiej Restauracji , kojarzy się z niefortunnym wspomnieniem, które szkodziło popularności reżimu aż do jego końca w 1830 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. Droga, którą obrał Napoleon, znana jest dziś jako Droga Napoleona .
  2. Bertrand Goujon 2012 , s.  15-16
  3. Francis Démier 2012 , s.  39-40
  4. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  9-11
  5. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  12-13
  6. Francis Démier 2012 , s.  39
  7. Francis Démier 2012 , s.  41
  8. Bertrand Goujon 2012 , s.  21
  9. Bertrand Goujon 2012 , s.  22
  10. paryskiego życia poprzez XIX th  century Adolphe Paul van Cleemputte, strona 272
  11. Francis Démier 2012 , s.  47
  12. Wspomnienia hrabiego Semallé, strona Ludwika XVI, Marie-Joseph-Claude-Edouard-Robert de Semallé
  13. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  14
  14. Francis Démier 2012 , s.  48-49
  15. Francis Démier 2012 , s.  50
  16. Francis Démier 2012 , s.  52
  17. Georges Lacour-Gayet ( pref.  François Furet ), Talleyrand , Paryż, Payot ,1990( 1 st  ed. 1930), 1453  , str. ( ISBN  2-228-88296-8 ) , str.  790-792
  18. Theodore Juste , Popular History of the Consulate, the Empire and the Restoration ,1840( czytaj online ) , s.  102
  19. Bertrand Goujon 2012 , s.  25-26
  20. Francis Démier 2012 , s.  54
  21. Francis Démier 2012 , s.  57
  22. Bertrand Goujon 2012 , s.  28
  23. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  15
  24. Bertrand Goujon 2012 , s.  26-27
  25. Francis Démier 2012 , s.  58-59
  26. Te nowe granice obejmują Awinion, Niceę, Montbéliard, Mulhouse, a także część Sabaudii i Sarre.
  27. Francis Démier 2012 , s.  60
  28. Bertrand Goujon 2012 , s.  43
  29. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  18
  30. Francis Démier 2012 , s.  60-61
  31. Bertrand Goujon 2012 , s.  44-45
  32. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  19
  33. Francis Démier 2012 , s.  744
  34. Kiedy Karol X wrócił do tej tradycji w 1825 roku, duża część publiczności śmiała się z tej przestarzałej przepychu.
  35. Bertrand Goujon 2012 , s.  45
  36. Francis Démier 2012 , s.  64
  37. Bertrand Goujon 2012 , s.  47
  38. FP Lubis, Historia restauracji ,1838( czytaj online ) , s.  288
  39. Monitor z 8 czerwca 1814 r
  40. Francis Démier 2012 , s.  65
  41. Francis Démier 2012 , s.  61-62
  42. Bertrand Goujon 2012 , s.  51
  43. Francis Démier 2012 , s.  67
  44. To jest ten artykuł, który następnie służy jako podstawa dla zarządzeń Saint-Cloud dokonanych przez Karola X, które doprowadziły do ​​końca Drugiej Przywrócenia .
  45. Bertrand Goujon 2012 , s.  46
  46. Francis Démier 2012 , s.  70
  47. Bertrand Goujon 2012 , s.  29
  48. Bertrand Goujon 2012 , s.  53-54
  49. Francis Démier 2012 , s.  71
  50. Francis Démier 2012 , s.  75
  51. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  21-22
  52. Francis Démier 2012 , s.  79
  53. Francis Démier 2012 , s.  80
  54. Bertrand Goujon 2012 , s.  57
  55. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  23
  56. Francis Démier 2012 , s.  78
  57. Francis Démier 2012 , s.  85
  58. Bertrand Goujon 2012 , s.  60
  59. Francis Démier 2012 , s.  82
  60. Bertrand Goujon 2012 , s.  54
  61. Francis Démier 2012 , s.  84
  62. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  26
  63. Bertrand Goujon 2012 , s.  62
  64. Francis Démier 2012 , s.  87
  65. Francis Démier 2012 , s.  89
  66. Bertrand Goujon 2012 , s.  63
  67. Francis Démier 2012 , s.  90
  68. Francis Démier 2012 , s.  92
  69. Francis Démier 2012 , s.  95
  70. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  27
  71. Bertrand Goujon 2012 , s.  65
  72. Francuscy rojaliści wychwalają ten rząd piosenką: Nasz ojciec Gandawy . Cenzura nie zablokowała rozpowszechnienia tych królewskich przeprosin, ponieważ autorzy użyli kalambury do oznaczenia króla: para rękawiczek zamiast ojca Gandawy.
  73. André Jardin i André-Jean Tudesq 1973 , str.  28
  74. Bertrand Goujon 2012 , s.  68

Załączniki

Powiązane artykuły

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Linki zewnętrzne