Początkowy cel podróży | Wieża obserwacyjna |
---|---|
Aktualny cel podróży | zniszczony (1808) |
Budowa | 1240 |
Sponsor | Zakon Świątyni |
Wysokość | 50 m² |
Właściciel | Zakon Świątyni |
Stan zachowania | Zniszczony ( d ) |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Ile-de-France |
Gmina | Paryż |
Informacje kontaktowe | 48 ° 51 ′ 51 ″ N, 2 ° 21 ′ 41 ″ E |
---|
![]() ![]() |
![]() ![]() |
![]() ![]() |
Wieża świątyni, a jego obudowa były dom świątyni , starożytnej twierdzy w Paryżu znajduje się w północnej części dzielnicy Marais , w 3 XX dzielnicy Paryża , który został zniszczony w 1808 roku.
Zbudowany przez templariuszy od 1240 r., za panowania św. Ludwika , później stał się więzieniem. Swoją sławę zawdzięcza temu, że służył jako więzienie dla Ludwika XVI i rodziny królewskiej w latach 1792-1795 oraz że zmarł tam 10-letni Delfin Ludwik Karol z Francji (Ludwik XVII dla jego zwolenników). Stać się miejscem pielgrzymek royalist od początku XIX th wieku świątynia została zniszczona z powodu tej kolejności Napoleon I er w 1808 roku.
Wieża została zbudowana w tym samym czasie co imponującej stacjonarne Templariuszy twierdzy w średniowieczu .
Po zburzeniu fortyfikacji ogrodzonej świątyni pozostała tylko 15-metrowa wieża z krenelażem i kwadratowa, zbudowana za panowania św. Ludwika .
Stał on na jednym końcu starego ogrodzonego ogrodzenia, na wysokości obecnego ratusza. Wieża była solidną budowlą feudalną o wysokości około 50 metrów, mury miały średnio cztery metry grubości, obejmowały cztery kondygnacje, których sklepienia żebrowe opadały na środkowy filar. Flankowały go cztery silne wieżyczki, z których jedna zamykała spiralne schody. Do fasady Wielkiej Wieży dobudowano w późniejszym czasie Małą Wieżę.
Wielka Wieża była nieużywana przez wieki kiedy wykonawca Pierre-François Palloy był odpowiedzialny za jej przebudowę. Podzielił każde piętro na kilka pomieszczeń z przegrodami i podwieszanymi sufitami skrywającymi bardzo wysokie sklepienie. Te przegrody zostały pokryte tapetą.
Dołączona do fasady Wielkiej Wieży Mała Wieża, której wąską konstrukcję flankowały dwie wieżyczki, nie komunikowała się z Wieżą Wielką: ten szczegół jest ważny. Miała parter i cztery kondygnacje. To właśnie w tej małej wieży znajdowała się rodzina królewska13 sierpnia 1792 r, aż do 26 września 1792dla króla Ludwika XVI i do26 października 1792 r dla jej rodziny.
Trzeba było przejść przez pałac wielkiego, zanim dotrzesz do muru otaczającego wieżę Świątyni. Mur ten był przepruty drzwiami wagonowymi, wzmocnionymi żelaznymi prętami, zaopatrzonymi w duże rygle i strzeżony przez dwóch kasjerów i drzwi dla pieszych. Te dwoje drzwi było strzeżone przez liczniki Pierre-Louis Manuel i Richard . Następnie weszliśmy do ogrodu. Potem, pomiędzy wysokim listowiem, pojawiła się wysoka i ciemna bryła wieży Świątyni, otoczona czterema wieżyczkami ze spiczastymi dachami, poprzetykanymi otworami strzelniczymi i wąskimi oknami. Okapy blokowały otwory na dwóch piętrach. Rury piecowe biegły po ścianie, potęgując jej złowrogi wygląd. Weathervanes zwieńczył szczyt wieży Świątyni i cztery wieżyczki. Nad pałacem wielkiego przeora zobaczyliśmy potężną twierdzę templariuszy, a po lewej stronie wieżę Cezara i dzwonnicę kolegiaty zbudowanej na wzór Bazyliki Grobu Świętego w Jerozolimie .
Komuna Paryska sprawiły, że więzienie rodziny królewskiej których miał zapewnione strażnika, po powstańczej dnia 10 sierpnia 1792 r . Rodzina królewska została po raz pierwszy przeniesiona do klasztoru Feuillants, a następnie13 sierpniauwięziony w Świątyni na zakończenie kolacji serwowanej w pałacu Wielkiego Przeora, na oczach całej dzielnicy w radości. Instalacja wieży wymagająca pewnego opóźnienia, król i jego rodzina są początkowo zakwaterowani w mieszkaniu bibliotekarza-archiwisty Barthélémy'ego. Drugie i trzecie piętro dużej wieży podzielone jest na kilka pomieszczeń, których okna są wyposażone w rolety uniemożliwiające więźniom komunikację z zewnątrz.
26 września 1792, Ludwik XVI , oddzielony od swojej rodziny, zostaje przeniesiony do wielkiej wieży Świątyni, a następnie25 październikatego samego roku przez Marie-Antoinette z Austrii i jej dzieci. Niektórzy członkowie Konwentu rozważają długoterminowe zatrzymanie i de facto zakończeniewrzesień 1792nic nie jest postanowione. Dla innych jest to kwestia przejścia pod gilotynę po procesie lub dla dzieci, uczynienia z nich zamurowanych żywcem zakładników, których los pozostaje zawieszony na ewolucję wojny z Austrią i walkę między frakcjami.
Parter nie został przekształcony. Rada nadzorcza Świątyni przeniosła się tam dalej8 grudnia 1792 r. Ta obszerna sala o długości około 60 metrów była wyposażona w cztery łóżka przeznaczone dla komisarzy, biurko, biurko przeznaczone dla Jean-Baptiste Cléry , szafy, z których jedna mieściła księgi rachunkowe. To właśnie w tym pomieszczeniu mieszkańcy miasta spożywali posiłki w towarzystwie oficerów Gwardii Narodowej dyżurujących w Świątyni.
Na pierwszym piętrze mieściła się wartownia, czyli około czterdziestu mężczyzn, którzy spali na polowych łóżkach. Podobnie jak parter, ten pokój pozostał taki, jaki był. Dzwony łączyły kordegardę z salą rady i mieszkaniami rodziny królewskiej. Te same spiralne schody obsługiwały wszystkie piętra.
Drugie piętro przydzielono królowi. Zagięty korytarz, zaryglowany dwojgiem drzwi, jedne z żelaza, drugie z dębu, prowadziły do klatki schodowej. Składał się z czterech pokoi. Każdy z nich był oświetlony przesłoniętym oknem i częściowo zasłonięty kloszem w formie kaptura. W przedpokoju wywieszono Deklarację Praw Człowieka oprawioną w trójkolorową ramkę. Ten wolnostojący pokój był wyposażony w cztery krzesła, stół do pisania i stół do gry w tryktraka . Od jadalni oddzielała go szklana przegroda. Sypialnia króla była wyłożona jasnożółtą wykładziną i komunikowała się z przedpokojem za pomocą dwuskrzydłowych drzwi. Został otwarty przez cały dzień, aby ułatwić obserwację. W tym pokoju znajdował się kominek zwrócony w stronę drzwi, zwieńczony lustrem. Łóżko królewskie zostało ustawione naprzeciw przegrody. Jako przedłużenie łoża królewskiego łóżeczko z paskami dla delfina . Meble na królewskie piętro pochodziły z Pałacu Wielkiego Przeora Malty. Wieża pełniła funkcję oratorium. Obok sypialni króla znajdowała się sypialnia Jean-Baptiste Cléry'ego. Druga wieżyczka służyła jako szafa, trzecia jako kołek.
Trzecie piętro zostało przydzielone królowej, jej córce i pani Elżbiecie . Mieszkanie miało taką samą wielkość jak mieszkanie króla. To nie była dokładna replika. Identyczny przedsionek poprzedzał pokój królowej, znajdujący się nad pokojem króla. Miał też podwójne drzwi. Był wyposażony w stół, leżankę i krzesła. Sypialnia królowej była wyłożona zieloną tapetą w kwiaty na niebieskim tle, miała dwuskrzydłowe drzwi i kominek. Łóżko Marie-Thérèse z Francji zostało umieszczone w kącie; to była tylko prycza. Była też kanapa, komoda, parawan i dwie szafki nocne. Za szafkę służyła wieżyczka. Ciemna komnata M me Elizabeth znajdowała się pod pokojem Kleryków, była tam kominek, żelazne łóżko, komoda, stół, dwa krzesła i dwa krzesła. Na tym samym piętrze spali Tison nad jadalnią króla.
Czwarte piętro było puste, służyło jako strych. Pomiędzy blankami a bokami wysokiego łupkowego dachu biegła galeria, a raczej chodnik. Na początku uwięzienia rodzina królewska mogła tam chodzić; w tym celu rada świątynna miała przestrzenie między blankami wyłożone deskami, które uniemożliwiały zobaczenie spacerowiczów.
Dane te wynikają ze spisów inwentarzy sporządzonych w dniu 25 października 1792 i 19 stycznia 1793.
Komisarze, wyznaczani każdego wieczoru przez Urząd Miasta , mieli każdy pokój i salę posiedzeń.
W budynku, w którym otwierały się duże drzwi klauzury i który graniczył z rue du Temple, znajdowały się loże dozorców, kantor i kuchnie. Żołnierze założyli kwatery w pałacu wielkiego przeora. W jej skład wchodził dowódca generalny, szef legionu, subadiutant generał, adiutant major, chorąży, dwudziestu artylerzystów obsługujących dwie armaty, czyli 287 ludzi, licząc podoficerów, podoficerów i prości żołnierze. Gwardia ta została z kolei wyznaczona przez 8 dywizji wchodzących w skład Gwardii Narodowej Paryża.
13 sierpnia 1792 rPierwsze piętro Małej Wieży otrzymały trzy pokojówki: M my Bazire, Navarre, Thibaud. Drugie piętro przydzielono królowej i jej córce Marie-Teresie z Francji. Spali w starym pokoju Berthélémy'ego (archiwisty Zakonu Św. Jana Jerozolimskiego ), który został eksmitowany z domu przez agentów Komuny. Na tym samym piętrze księżna de Lamballe spała w przedpokoju na bujanym łóżku, Louise-Elisabeth de Croÿ de Tourzel i Dauphin dzieliły ten sam pokój. Była łazienka i garderoba. Trzecie piętro przeznaczono dla króla. Król spał sam w łóżku z baldachimem. Madame Élisabeth dzieliła swój pokój z młodą Pauliną de Croy d'Havré, córką księżnej Tourzel. Lokajni François Hue i Chamilly spali w dość wąskiej szafce, wychodzącej na przedpokój. Na tym piętrze znajdowała się również łazienka i garderoba. Ponadto król miał czytelnię w jednej z wieżyczek.
Świątynia była w oczach monarchistów miejscem tortur monarchii i stała się celem pielgrzymek. Aby spowolnić jej rozwój, w 1808 roku Napoleon zdecydował się oddać w ręce burzących wieżę Świątyni. Rozbiórka trwała dwa lata. Północno-wschodnim narożniku ratusza z 3 -go okręgu i bramie świątyni placu wzniesiono na miejscu wieży.
Zamiast Grand Przed pałacem został obsadzony placu du Temple w połowie XIX th wieku. Z tego wysokiego miejsca rewolucyjnej mitologii nie pozostało nic prócz znacznej produkcji obrazów, które podtrzymują tragiczny charakter tego miejsca.
Tablica (patrz zdjęcie) została umieszczona na rogu rue Dupetit-Thouars i rue Gabriel-Vicaire , na terenie przedszkola znajdującego się obok Wyższej Szkoły Sztuk Stosowanych w Duperré , na której narysowany jest podwójny plan stary pałac i obecne ulice, z ratuszem w kolorze czerwonym.
Król Ludwik XVIII zmodyfikował herb Raymonda de Sèze , jednego z prawników Ludwika XVI, dodając do niego „Château de Temple”.
przed 1817 Azure, trzy wieże Argent, rzędy w fessie, na czele z dwoma barweny Or iw podstawie półksiężyca tego samego (Armorial de Riestap)
po 1817 Gules, na zamku Temple d'Argent, w towarzystwie na czele dwóch złotych gwiazd i szesnastu srebrnych fleur-de-lis, 7, 6 i 3 (Armorial de Riestap)