Jean-Baptiste Gaye de Martignac | |
![]() Jean-Baptiste Gaye, wicehrabia Martignac, przebrany za zastępcę. Portret namalowany przez Sophie Feytaud w 1824 roku. | |
Funkcje | |
---|---|
Szef de facto francuskiego rządu i minister spraw wewnętrznych | |
4 stycznia 1828 - 6 sierpnia 1829 ( 1 rok, 7 miesięcy i 2 dni ) |
|
Monarcha | Karol X |
Rząd | Martignac |
Legislatura | IV e ustawodawca |
Poprzednik |
Joseph de Villèle (prezes zarządu) Jacques-Joseph Corbière (wnętrze) |
Następca |
Jules de Polignac (Prezes Zarządu) François Régis de La Bourdonnaie ( Wydział wewnętrzny) |
Biografia | |
Imię i nazwisko | Jean-Baptiste Sylvere Gaye |
Data urodzenia | 20 czerwca 1778 |
Miejsce urodzenia | Bordeaux , Gironde ( Francja ) |
Data śmierci | 3 kwietnia 1832 r |
Miejsce śmierci | Paryż ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna | Ultra-royalista |
Zawód | Prawnik |
Religia | katolicki |
Prezesi francuskiej Rady Ministrów | |
Jean-Baptiste Sylvère Gaye, wicehrabia Martignac , ur20 czerwca 1778w Bordeaux , zmarł dnia3 kwietnia 1832 rw Paryżu był francuskim poetą , goguettier , wodewilistą , prawnikiem i mężem stanu.
Jean-Baptiste Gaye de Martignac jest synem Jeana Léonarda Gaye de Martignac, prawnika w Bordeaux, prezesa palestry, doradcy dworu królewskiego w Bordeaux (1816), radcy generalnego Gironde i Marie-Thérèse Lanusse. Pochodzi ze starej mieszczańskiej rodziny, pochodzącej z Brive .
W 1798 był sekretarzem Emmanuela Josepha Sieyèsa, następnie, po odbyciu służby wojskowej, zwracając się do literatury i śpiewu, wstąpił do Cercle des chansonniers de Bordeaux i Société des Vaudevillistes de Bordeaux .
Z wykształcenia prawnik, w 1811 bronił sprawy młodej Miramontki, Elisabeth Milhet de Belisle-Philipeaux, podczas jednego z pierwszych postępowań rozwodowych .
W 1813 ożenił się ze swoim młodym klientem, co sprawiło, że najpierw zamieszkał w jednym z pięknych domów na rynku, zanim zbudował dwór, który jest dziś centrum finansów publicznych gminy Miramont.-de-Guyenne .
Za czasów Imperium wyróżniał się swoimi umiejętnościami oratorskimi i z powodzeniem występował jako prawnik w Bordeaux .
Na początku Stu dni , w kwietniu 1815 r., poparł próbę księżnej Angoulême obrony Bordeaux, następnie, gdy obrona ta okazała się niemożliwa, zorganizował wyjazd na wygnanie księżnej.
Pozostał z dala aż do powrotu do władzy Ludwika XVIII , podczas drugiej Restauracji .
W 1818 wstąpił do magistratu, aby zostać prokuratorem generalnym w królewskim sądzie Bordeaux , a w 1820 prokuratorem generalnym w królewskim sądzie w Limoges .
W 1821 został wybrany, w Lot et Garonne, posłem do okręgu wyborczego Marmande . Siedzi pośrodku po prawej
W Izbie Deputowanych , że popiera politykę Joseph de Villèle , szef ultra rządu , a jednocześnie aktywnie uczestniczy w szczególności jako prelegent w procesie legislacyjnym.
Sprawozdawca Prawa Prasowego w 1822 r. , w tym samym roku został radnym stanu.
W 1823 towarzyszył księciu Angoulême podczas hiszpańskiej ekspedycji jako komisarz cywilny. Po powrocie do Francji Ludwik XVIII mianował go ministrem stanu, aw 1824 dyrektorem generalnym ds. rejestracji i domen .
W 1825 poparł w Izbie Poselskiej prawo miliarda emigrantów .
End 1826, był sprawozdawcą projektu obsługą Kodeksu Leśnego komisarza króla Karola X .
Patentem listowym z 18 listopada 1826 r. król Karol X nadaje mu tytuł wicehrabiego.
Życie i praktyki polityczne skłoniły go do stopniowego modyfikowania swoich ultrakrólewskich poglądów w kierunku doktrynerów , a wraz z upadkiem Villèle został wybrany przez Karola X do zastosowania nowej polityki kompromisu.
Szef umiarkowanego rząduPrzy wsparciu księcia Angoulême , z którym stał się bliskim przyjacielem, został mianowany4 stycznia 1828Minister Spraw Wewnętrznych ; staje się, w przypadku braku tytułu Prezesa Rady Ministrów , rzeczywistym szefem rządu. Założyciel Posłańca Izb , uchwalił ustawę z 18 lipca 1828 r. znoszącą cenzurę prasową, co sprzyjało rozwojowi pism opozycyjnych.
Przekonuje króla do podpisania rozporządzeń 16 czerwca 1828 r.o jezuitach i małych seminariach.
W Czerwiec 1828podpisuje akt zezwalający na darowiznę miasta Niort na rzecz departamentu Deux-Sèvres dawnego Jardin des Plantes, przeznaczonego na budowę nowego hotelu prefektury, przez młodego architekta z Niort, Pierre-Théophile'a Segretaina (1798-1864).
Ekspedycja MoreaJego posługa rozpoczęła w Grecji, w sierpniu 1828 r., Ekspedycję Morei , której celem była konsolidacja nowego państwa greckiego, do którego spełnienia wzywają trzy sojusznicze mocarstwa: Francja, Wielka Brytania i Rosja.
Komponent wojskowy tej wyprawy, pod dowództwem generała Maisona , doprowadził do wycofania się egipskich i osmańskich wojsk okupacyjnych i zakończył się wiosną 1829 r. powrotem do Francji większości wojsk francuskich.
Ten sukces przyniósł generałowi Maisonowi zaszczyt wyniesienia do godności marszałka Francji w lutym 1829 roku.
Niewielka część francuskiego kontyngentu pozostaje w Grecji w celu logistycznego wsparcia misji naukowej stanowiącej drugą część tej ekspedycji, w szczególności w zakresie kartografii, archeologii, geologii i zoologii. Ta misja naukowa potrwa do 1833 roku.
W zgodzie z panującym w opinii francuskiej od ponad pół wieku filhellenizmem , ułatwia nawiązanie między Francją a nowym państwem greckim , które stało się monarchią w 1831 r., uprzywilejowanych stosunków, które trwają jeszcze w XXI wieku. stulecie.
Równolegle ministerstwo Martignac kontynuowało morską blokadę Algieru ustanowioną w 1827 r. przez ministerstwo Villèle , blokadę, która została zniesiona dopiero w 1830 r., wraz z ekspedycją algierską , zapoczątkowaną przez ministerstwo Polignac .
Podróż króla i delfina we wschodniej FrancjiMartignac ministerstwo cechował podróż że Karol X The Dauphin i ich świta wykonane we wrześniu 1828 roku w departamentach wschodniej Francji, wycieczkę podobny do poprzedniego roku wykonana w departamentach na północy. Opuszczając Pałac Tuileries 31 sierpnia 1828 r., odwiedzili departamenty Seine & Marne, Marne, Meuse, Moselle, Meurthe, Bas-Rhin, Haut-Rhin, ponownie Meurthe, Aube i Seine & Marne. Ich etapy poświęcone są zwiedzaniu głównych zakładów przemysłowych, wojskowych i szpitalnych, spotkaniu z władzami cywilnymi, wojskowymi i religijnymi, z którymi związane są kulty protestanckie i izraelskie. Dają one początek licznym przejawom radości i lojalności wobec dynastii Burbonów. Główne sceny, w Metz, Strasburgu i Lunéville, pozwalają królowi, delfinowi i ich zwolennikom uczestniczyć w manewrach wojskowych. Ta podróż kończy się, gdy wrócą do Saint-Cloud 19 września.
Upadek rządu MartignacNarażony na ataki z obu skrajnych stron, z lewej i prawej strony, jego rząd został pokonany przez koalicję tych grup w Izbie w sierpniu 1829 roku . Karol X , który nigdy nie wierzył w umiarkowaną i liberalną politykę, którą ucieleśniał, zastąpił go rządem kierowanym przez księcia de Polignac .
Lojalność wobec zasad legitymistycznychW Marzec 1830Martignac głosuje, większością Izby, wniosek przeciwko słynnym rozporządzeniom; ale wraz z następującą rewolucją pozostaje wierny swoim legitymistycznym zasadom i nie sprawuje już żadnych funkcji publicznych.
Tak więc jego ostatni publiczny występ, w grudzień 1830Ma działać jako obrońca na jego następcę, Jules de Polignac , w Izbie Lordów , w trakcie procesu ministrów Karola X .
Zmarł dwa lata później został pochowany na Cmentarzu Père-Lachaise ( 39 th dział).
Jest bezpotomny, a wdowa po nim żyje do 1886 roku. Zarządzeniem z 8 września 1832 roku jeden z jego siostrzeńców, Jean-Baptiste Degrange-Touzin, jest upoważniony do zmiany nazwiska z Martignac.
Na jego cześć nazwano ulicę w Bordeaux i ulicę w Paryżu .