Rue de Miromesnil

8 th  ARR t Rue de Miromesnil
Obraz poglądowy artykułu Rue de Miromesnil
Rue de Miromesnil widziana z Place Beauvau .
Sytuacja
Miasto 8 th
Dzielnica Madeleine
Europa
Początek Rue du Faubourg-Saint-Honoré i place Beauvau
Koniec Bulwar de Courcelles
Morfologia
Długość 1,080  m²
Szerokość 18  m²
Historyczny
kreacja 1776
Określenie 1 st maja 1880
Dawna nazwa Ulica Guyota
Geokodowanie
Miasto Paryż 6312
DGI 6387
Geolokalizacja na mapie: 8. dzielnica Paryża
(Zobacz sytuację na mapie: 8. dzielnica Paryża) Rue de Miromesnil
Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) Rue de Miromesnil
Obrazy na Wikimedia Commons Obrazy na Wikimedia Commons

Rue de Miromesnil jest ścieżka 8 th  dzielnicy z Paryża .

Lokalizacja i dojazd

Zaczyna się na rue du Faubourg-Saint-Honoré w Place Beauvau i kończy na bulwarze de Courcelles .

Pochodzenie nazwy

Nazwa ulicy nawiązuje do Armanda Thomasa Hue de Miromesnil (1723-1796), Opiekuna Pieczęci Francji .

Historyczny

Ulica została otwarta na podstawie patentu na listy z18 lipca 1776 rmiędzy rue du Faubourg-Saint-Honoré i Grande-Rue-Verte (dziś rue de Penthièvre ) na terenie należącym do Armanda-Gastona Camusa, prawnika w parlamencie paryskim . Patent na litery nakazywał, aby ulica przyjęła nazwę „Miromesnil” i nakazywał jej szerokość 30 stóp. Droga została natychmiast przebita, ale w 1778 r. był tylko jeden dom.

W 1778 r. Sieurs Jean-François Le Roy de Senneville (1715-1784), generał rolnik , Aubert, właściciel diamentów Crown i Letter, wykonawca budowlany, właściciele rozległych gruntów położonych między rue Verte a chemin de Monceau ( rue de Monceau ), ujawnione królowi, „że przedmiotowa ziemia stała się, przez kolejne rozbudowy miasta, odpowiednim miejscem do tworzenia mieszkań tak wygodnych, jak przyjemnych, oraz że czystość powietrza, promenada Champs-Élysées i nowe otwarcie rue de Miromenil [ sic ] sprawiło, że wielu obywateli zapragnęło otwarcia nowej ulicy, w ciągłości tej ulicy, przez wspomniany teren, aby zbudować tam nowe hotele i nowe domy, chętnie zaproponowaliby powiedział nową ulicę przed i w ciągłości z ulicą Miromenil, ale że nie będąc właścicielami gruntów i budynków zlokalizowanych przy wylocie, który byłby niezbędny na ulicy Zielonej, nie mogli przezwyciężyć stojące przed nimi trudności; że zostaną zmuszeni do zaproponowania, aby wylot nowej ulicy znajdował się na wysokości lub około 35 stóp od wymienionej rue de Miromenil, na wymienionej rue Verte, po stronie Lewantu, chyba że zostanie to później skorygowane, jeśli sprawa tam wyrównanie wspomnianej rue de Miromenil w układzie przedstawionym na przedstawionym przez nich planie, czego nie mogą zrobić bez uzyskania zezwolenia ” . Patent na listy od7 listopada 1778zatwierdził otwarcie pod nazwą „rue Guyot”, nazwanej tak na cześć Michela-Pierre'a Guyota, prawnika w parlamencie, radnego miasta Paryża w latach 1777-1779, na koszt Sieurs de Senneville, Aubert i de Lettre, „od ulicy szerokiej na trzydzieści stóp […], która miała być wzięta od rue Verte i kontynuowała przez należące do nich tereny aż do chemin de Mousseaux (Monceau) , w odległości około 280 toisów, której środek wylot na rue Verte będzie znajdował się 35 stóp od środka wylotu rue de Miromenil na tej samej ulicy i którego kierunek zostanie obrany w taki sposób, że przedłużając go do rue du Faubourg-Saint - Honored, dotrze do w połowie otwarcia wspomnianej rue de Miromenil” . Ten sam patent listowy upoważniał wnioskodawców do zmiany kierunku otwartej dwa lata wcześniej części rue de Miromesnil, aby zlokalizować ją w przedłużeniu nowej ulicy. Po uzgodnieniu z zainteresowanymi właścicielami sporządzono protokół z dnia21 czerwca 1779 przez urząd miasta odnotował nowe ustawienie.

Odcinek między rue de Laborde i rue de la Bienfaisance został następnie otwarty w 1813 roku, kiedy na terenie należącym do miasta Paryża i pochodzącym od różnych osób budowano rzeźnię Roule . W tej części ulica miała pierwotnie 20 metrów szerokości i obejmowała od strony rzeźni podwójny rząd drzew. Zbudowana na mocy cesarskiego dekretu z 1810 roku przez architekta Louisa François Petit-Radel , rzeźnia w Roule, rozciągnięta po nieparzystej stronie rue de Miromesnil między aleją de Monachium na południu, rue de Bienfaisance na północy, rue de Teheran na zachód. Jego wejście poprzedziła aleja pierwotnie zwana avenue de l'Abattoir, a  po 1844 roku nazwana „  aleją Percier ”. Budynki zostały ukończone i przekazane rzeźnikom w 1818 roku. Składał się z 14 głównych budynków zorganizowanych wokół kilku klas. Lokalizacja została wybrana dziwnie, a rzeźnię zamknięto i usunięto z Drugiego Cesarstwa .

Przedłużenie ulicy do rue de Valois-du-Roule (obecnie rue de Monceau ) zostało zatwierdzone na mocy rozporządzenia królewskiego2 lutego 1826który upoważnił Jonasa Hagermana i Sylvaina Mignona do wiercenia drogi o szerokości 12 metrów w ramach tworzenia Quartier de l'Europe . Od razu powstały tam pierwsze domy.

Decyzja ministerialna z 15 roku mesydorskiego XII (4 lipca 1804 r) i królewskim zarządzeniem 27 września 1836 r zachowała początkową szerokość 30 stóp.

Niezwykłe budynki i miejsca pamięci

Znani mieszkańcy

W literaturze i sztuce

W powieści Sekrety księżnej Cadignan autorstwa Honoré de Balzac , Diane de Maufrigneuse mieszka w mieszkaniu rue de Miromesnil. „Księżniczka mieszkała na rue de Miromesnil, w małym hotelu na tanim parterze. Wykorzystała resztki swojej świetności. Jej wspaniała dama elegancja wciąż tam oddychała. Tam była otoczona pięknymi rzeczami, które zwiastują wyższą egzystencję. "

Malarstwa Młody mężczyzna przy oknie przez Gustave Caillebotte reprezentuje młodszego brata artysty Rene, patrząc przez okno w swoim mieszkaniu rue de Miromesnil.

Uwagi i referencje

  1. Lazare, op. cyt. , s.  452.
  2. Patrz 6, rue Royale .
  3. Delettrez?
  4. Łazarz, op. cyt. , s.  452.
  5. Według Lazarus ( op. Cit. , P.  452), odpowiedni napis nie został umieszczony.
  6. Zlecenie utworzenia 5 rzeźni w Paryżu, w tym 3 na prawym i 2 na lewym brzegu.
  7. Tak zwany w latach 1844-1857 i odpowiadający części Bulwaru Haussmanna pomiędzy Rue de Miromesnil i Avenue de Plaisance (dziś Rue de Téhéran ).
  8. “  Daniel Cordier, życie poprzez sztukę | les Abattoirs  ” , na stronie www.lesabattoirs.org (dostęp 24 listopada 2020 r. )
  9. Guy Cogeval , Vuillard. Le Temps désourné , Découvertes Gallimard, Paryż, 2003, 144  s. ( ISBN  978-1903973370 ) , s.  75.
  10. Reprodukcja w Cogeval, op. cyt. , s.  132.
  11. Rochegude, op. cyt. , s.  29.
  12. Wystawa „Madame Cézanne ”  w Metropolitan Museum w Nowym Jorku. Chronologia Raymonda Hurtu  ”, Société Cézanne ,6 grudnia 2014( przeczytaj online , konsultacja 27 grudnia 2017 r. ).
  13. "w sąsiedniej części n °  33" oznacza, markiz de Rochegude ( op. Cit. , P.  30).
  14. Ibidem .
  15. Fouquières, op. cyt. , s.  243-244.
  16. „  Napoleon IV  ” , na www.napoleon.org .
  17. „  Fondation de France  ” na stronie www.fondation-leclerc.fr .
  18. Fouquières, op. cyt. , s.  242.
  19. Jacques Hillairet , Słownik historyczny ulic Paryża , Éditions de Minuit , t.  2 , s.  132 .
  20. Henri Raczymow, Paryż odnaleziony na nowo Marcela Prousta , Paryż, Parigramme, 2005, 199  s. ( ISBN  978-2840964162 ) , s.  88.
  21. Zobacz np. Le Figaro ,29 maja 1904, s.  2, wskazujący na wykonanie Le Cœur ma swoje uzasadnienie w M me Eugène Pouquet.
  22. Fouquières, op. cyt. , s.  245.
  23. Katalog wystawy Gustave Caillebotte , 1994, RMN, 376  s. , s.  350-351 .
  24. Hervé Guénot, „  Saint-Denis: jak uratować pierwszy betonowy dom na świecie  ”, Le Journal du dimanche ,4 września 2019 r.( przeczytaj online , konsultacja 2 stycznia 2020 r. ).
  25. Adolphe Viollet-le-Duc, „  Wystawa uniwersalna – Konstrukcje z betonu aglomerowanego autorstwa M. François Coigneta  ”, Dziennik debat politycznych i literackich ,29 września 1867( przeczytaj online , konsultacja 2 stycznia 2020 r. ).
  26. Fouquières, op. cyt. , s.  243.
  27. Rochegude, op. cyt. , s.  29-30.
  28. Rochegude, op. cyt. , s.  30; Fouquières, op. cyt. , s.  243.
  29. Rochegude, op. cyt. , s.  30.

Źródła