Iwona de Gaulle

Iwona de Gaulle
Yvonne de Gaulle w 1968 roku.
Yvonne de Gaulle w 1968 roku.
Żona Prezydenta Republiki Francuskiej
8 stycznia 1959 - 28 kwietnia 1969
( 10 lat, 3 miesiące i 20 dni )
Prezydent Charles de Gaulle
Poprzednik Germaine coty
Następca Claude Pompidou
Biografia
Imię i nazwisko Yvonne Charlotte Anne Marie Vendroux
Data urodzenia 22 maja 1900
Miejsce urodzenia Calais ( Pas-de-Calais )
Data śmierci 8 listopada 1979
Miejsce śmierci 5 th dzielnica Paryża
Małżonka Charles de Gaulle

Yvonne de Gaulle , urodzony Vendroux22 maja 1900w Calais i zmarł dnia8 listopada 1979w Paryżu , jest żona z Charles de Gaulle , przywódca Francji bezpłatny i założyciel V th Rzeczypospolitej i Prezydenta Republiki Francuskiej od 1959 do 1969 roku.

Nazywana „Ciocia Yvonne” słynie z dyskrecji. Rzeczywiście, pomimo licznych publicznych wystąpień z powodu działalności męża i choć często obecna na obrazie, nigdy nie wypowiada się publicznie i nigdy nie udzielała żadnego wywiadu.

Biografia

Dzieciństwo w Calais

Yvonne Vendroux pochodzi z rodziny przemysłowców z Calais pochodzenia burgundzkiego . Pierwotnie jego rodzina była holenderska , nazwana „Van Droeg” przekształcona w „Vendroux”, kiedy ta rodzina producentów tytoniu musiała opuścić teren , a Guillaume d'Orange postanowił zalać ziemię, aby odeprzeć natarcie wojsk króla Francji Ludwika XIV . Jeden z ich potomków, przodek Yvonne, poślubił Calaisienne na początku Rewolucji Francuskiej .

Jego ojciec, Jacques, jest prezesem zarządu fabryki ciastek. Jej matka, Marguerite z domu Forest, z rodziny notariuszy z Ardenów, jest szóstą kobietą we Francji, która uzyskała prawo jazdy i jest wnuczką Alfreda Corneau, przemysłowca z Charleville-Mézières . Mieszkańcy Vendroux spędzali lato w zamku w Ardenach opactwa Notre-Dame de Sept-Fontaines .

Jego starszy brat, Jacques Vendroux , urodził się w 1897 roku; zostanie burmistrzem Calais i zastępcą. Jego młodszy brat Jean urodził się w 1901 roku w Calais, ożenił się z Madeleine Schallier (1907-2000); będzie ojcem siedmiorga dzieci i zginie w 1956 r. w wypadku samochodowym.

Jego siostra Suzanne Vendroux (ur 28 lutego 1905 w Calais i zmarł dnia 27 grudnia 1980w Worthing , Anglia ) ożenił się dnia5 marca 1934 rw Fagnon , z Jean Rerolle (ur12 lipca 1897w Châteauroux i zmarł dnia23 marca 1978w Neuilly-sur-Seine ), z którą ma dwoje dzieci, Jacques-Henri (ur.21 stycznia 1935w Paryżu , w 17 th  arrondissement ) i Margaret Mary.

Edukacja otrzymywana od rodziców jest surowa, ale zgodnie z ówczesnymi zwyczajami i otoczeniem społecznym, stosunkowo łatwa. Adres jest wymagany, a dziewczynki z rodziny zapraszamy na naukę szycia . W czasie I wojny światowej dzieci i ich guwernantka przeniosły się do Anglii , do Canterbury , by zobaczyć rodziców we Francji dopiero na koniec roku. Ten ostatni zamieszkał w Wissant .

Edukacja i trening

Yvonne Vendroux uczy się czytać w domu i studiuje u dominikanów w Asnières-sur-Seine . Jeden z jej biuletynów pozwala zidentyfikować uczennicę, którą jest wtedy: „Pełna ideału i prawości, regularna i sumienna” . W 1918 poszła za dominikanami, którzy schronili się w klasztorze Wizytek w Périgueux .

Małżeństwo z Charlesem de Gaulle

W 1920 poznała Charlesa de Gaulle'a , ówczesnego kapitana powracającego z misji w Polsce . Spotkanie w rzeczywistości jest aranżowane w tajemnicy przez rodzinę Vendroux; ich pierwsze wyjście jest w Grand Palais , w Salon Jesienny , aby zobaczyć malarstwo La Femme en bleu przez Kees van Dongen . Po powrocie na herbatę Charles wylałby filiżankę na sukienkę młodej kobiety, która przyjęłaby ją z humorem. Ich pierwszym wieczorem jest bal Specjalnej Szkoły Wojskowej w Saint-Cyr w Hotel des Reservoirs w Wersalu (placówka, w której Charles de Gaulle uczył się w latach 1908-1912, mieściła się wówczas w sąsiednim mieście Saint-Cyr. -l'École ). Dwa dni później deklaruje rodzicom: „To będzie on albo nikt. ” . Więc zaręczają się dalej11 listopada, przed końcem zgody kapitana de Gaulle'a i ożenić się dalej 6 kwietnia 1921, przy kościele Notre-Dame de Calais . De Gaulle zdaje sobie sprawę z tego, że poślubił piękne przyjęcie, pisząc do jednego ze swoich przyjaciół: „Poślubiam herbatniki Vendroux. ” . Ich miesiąc miodowy odbywa się na północy Włoch . Z tego związku urodzi się troje dzieci, chłopiec Philippe de Gaulle oraz dwie córki Elisabeth i Anne de Gaulle (której najmłodsza Anna była nosicielką zespołu Downa ).

Nazwisko Narodziny Śmierć
1. Filip de Gaulle 28 grudnia 1921
2. Élisabeth de Gaulle , żona Boissieu 15 maja 1924 2 kwietnia 2013 r. o 88
3. Anna de Gaulle 1 st styczeń +1.928 6 lutego 1948 (z odoskrzelowego zapalenia płuc)

Druga wojna światowa

W 1934 roku przeprowadziła się z rodziną do posiadłości „La Brasserie”, natychmiast przemianowanej na „  La Boisserie  ”, w Colombey-les-Deux-Églises . Zakup tej otoczonej wysokimi murami nieruchomości miał na celu m.in. ochronę ich córki Anny, cierpiącej na zespół Downa, przed niedyskrecją społeczeństwa. Pasjonatka ogrodnictwa Yvonne de Gaulle dba o utrzymanie ogrodu posiadłości.

W czasie klęski z 1940 roku udaje jej się z La Boisserie i wraz z dziećmi Philippe, Élisabeth i Anne, zebrać Carantec w Bretanii , gdzie rodzina przebywała kilka razy przed wojną i gdzie przebywała kilka dni, otrzymując15 czerwca 1940krótka wizyta generała, który następnie odchodzi, by kontynuować walkę, nie wiedząc, kiedy będzie mógł ponownie zobaczyć się z bliskimi. Radzi im, aby sami spróbowali dotrzeć na południe. Jedna z biografów Yvonne de Gaulle, Geneviève Moll , pisze:

„[…] Kiedy Francja zostaje wydana wrogowi, z niewiarygodną intuicją roli, jaką ma odegrać jej mąż, bez wieści o nim, dociera do Anglii sama, z trójką ich dzieci. "

Yvonne de Gaulle i jej dzieciom uda się więc dołączyć do generała w Londynie , opuszczając Carantec, wsiadając na holenderski prom w Brześciu , ostatni statek opuszczający port, który zabiera ich do Falmouth . Czytanie Daily Mirror mówi im, że dzień wcześniej18 czerwcaCharles de Gaulle apelował do londyńskiego radia . Następnego dnia przybywają do stolicy Wielkiej Brytanii. Odtąd rodzina ponownie się zjednoczyła, Yvonne i jej córki podążają za generałem podczas podróży rządu tymczasowego , podczas gdy Philippe zobowiązuje się do20 czerwcaw Wolnych Francuskich Siłach Morskich (FNFL). Aby usankcjonować generała w jego roli przywódcy Wolnej Francji i przedstawić go Brytyjczykom , Winston Churchill organizuje raport z codziennego życia de Gaulle'a: możemy zatem zobaczyć, jak Yvonne de Gaulle przygotowuje posiłek lub rozmawia z mężem.

W 1948 r., po śmierci córki Anny , Yvonne de Gaulle i jej mąż założyli dla jej pamięci Fundację Anne-de-Gaulle w Château de Vert-Cœur w Milon-la-Chapelle ( Yvelines ). Na czele tej fundacji stoi Georges Pompidou, który w tym czasie zbliża się do generała de Gaulle'a.

Podczas „  przechodzenia przez pustynię  ” męża próbuje przekonać go do rezygnacji z polityki; para rozpoczyna emeryturę w La Boisserie .

Żona Prezydenta RP

„Od teraz będziemy musieli mieszkać w umeblowanych mieszkaniach” – wykrzykuje Yvonne de Gaulle po zwycięstwie generała w wyborach prezydenckich 21 grudnia 1958 roku . Para przybyła do Pałacu Elizejskiego 8 stycznia 1959 roku.

Jako „Pierwsza Dama” w latach 1959-1969 Yvonne de Gaulle prowadziła Pałac Elizejski wraz z mężem do prostego i wyważonego stylu życia. Dyskretna na scenie publicznej nazywana jest przez dziennikarzy „Ciocia Yvonne” . Jej oficjalnym projektantem jest Jacques Heim .

Jako praktykująca katoliczka wpływa na konserwatyzm generała w kwestiach moralnych, a nawet zapewnia, że ​​osoby rozwiedzione lub cudzołożne są trzymane z dala od rządów. Jedną z pierwszych rzeczy, o które prosi po przybyciu do pałacu, jest pieta , którą zapewnia jej Luwr . Wymaga również zabudowania prywatnej kaplicy.

Według Bertranda Meyer-Stabley „ucieleśnia tradycję, szacunek dla wartości moralnych i poczucie obowiązku. " Jednak pracuje z mężem (który był wręcz przeciwny) nad przyszłym prawem Neuwirth zezwalającym na doustne środki antykoncepcyjne ("pigułka").

Typowy dzień dla Yvonne de Gaulle opisują trzy posiłki spożywane samotnie z mężem. Przy śniadaniu czyta Le Figaro . Po południu generał dołączył do żony na herbatę w ich prywatnych mieszkaniach. Oglądają razem telewizję do 23 godzin . W niedzielę rano idą razem na mszę odprawianą w kaplicy pałacu. Z Pałacu Elizejskiego powiedziała prezydentowi Stanów Zjednoczonych Eisenhowerowi : „Wszyscy są tam u siebie, oprócz nas” . W 1959 roku była matką chrzestną nowego samolotu producenta Sud-Aviation: Caravelle „Lorraine”, chrztu odbywającego się na lotnisku Orly Nord w24 marca 1959. W 1960 roku była matką chrzestną liniowca France , którego ochrzciła.

Jest jedną z pierwszych dam swoich czasów, która naprawdę odegrała rolę medialną. W 1961 roku, kiedy to amerykańska para prezydencka John i Jackie Kennedy zostali zaproszeni przez generała de Gaulle'a , wzięła inicjatywę linki nawiązać z amerykańskiej Pierwszej Damy , biorąc ją do odwiedzenia szkoły wychowawczego znajdujący się na Boulevard Brune ( 14 e  arrondissement Paryża ) . Dwa lata później, po zabójstwie jej męża, Jackie zostaje zaproszona przez Yvonne de Gaulle, aby przyjechała odpocząć i uciec od presji mediów, która wtedy ją ciążyła.

W 1962 roku ona i jej mąż byli celem ataku Petit-Clamart . Uratowany generał powiedział do niego: „Jesteś odważna Iwona” . To wydarzenie zainspirowało go tym jednym zdaniem, które pozostało sławne: „Mam nadzieję, że kurczaki nic nie miały”. W rzeczywistości chciała rozmawiać nie o policji, ale o drobiu przewożonym w bagażniku DS. Fakt m.in., że sponsor zamachu, ppłk Bastien-Thiry , usiłował dokonać zamachu na kobietę bez narażania się na niebezpieczeństwo, a także narażał niewinnych ludzi (w tym trójkę dzieci i ich rodziców) na zachętę generała. de Gaulle'a, aby uznać to za okoliczność obciążającą i odmówić prezydenckiego ułaskawienia Bastienowi-Thiremu, który został skazany na śmierć przez Wojskowy Trybunał Sprawiedliwości. Oficer został zastrzelony osiem miesięcy później w Fort d' Ivry .

Wyjazdy za granicę to jedyny aspekt jej roli „Pierwszej Damy”, który docenia. Planuje się dla niej konkretny program wizyt podczas pobytów Prezydenta za granicą. W miarę możliwości odwiedza ośrodki dla dzieci niepełnosprawnych. Jej nieśmiałość czyni ją trudnym do przyjęcia gościem. Brała udział m.in. w podróży Charlesa de Gaulle'a do Ameryki Południowej .

Podczas wydarzeń maja 1968 towarzyszyła mężowi w jego podróży do Baden-Baden . Deklaruje: „Że komuniści wykorzystują ulicę do swoich celów, jestem temu przeciwna. "

Emerytura i śmierć

Jej mąż Karol, po rezygnacji z prezydentury Republiki w 1969 roku, towarzyszy mu na emeryturze, w szczególności w podróży do Irlandii , znanej ze zdjęć pary i adiutanta generała François Flohic , zrobione na plaży.

Owdowiała w 1970 roku, żyła dyskretnie do 1978 roku, kiedy trafiła do domu starców Sióstr Niepokalanego Poczęcia w Paryżu . Zmarła w szpitalu Val-de-Grâce w Paryżu w wieku 79 lat8 listopada 1979, w tym samym wieku co jej mąż iw przededniu dziewiątej rocznicy jego śmierci. Odpoczywa na cmentarzu w Colombey wraz z mężem i córką Anne.

Potomkowie

W kulturze popularnej

W kinieW telewizji

Hołdy

Uwagi i referencje

  1. Bertrand Meyer-Stabley, Damy Elizejskie - Te wczoraj i jutro , Librairie Academique Perrin, Paryż.
  2. Anne-Cécile Beaudoin, „Trianon. Prezydent odbiera jak książę”, parismatch.com, 22 czerwca 2016 r.
  3. Frédérique Neau-Dufour, Yvonne de Gaulle , Fayard ,2010, s.  41.
  4. „Elisabeth de Gaulle nie żyje” , w lemonde.fr , 5 kwietnia 2013 r.
  5. Zobacz na letelegramme.fr .
  6. Prezentacja biografii Geneviève Moll , Yvonne De Gaulle, L'inattendue .
  7. „Yvonne de Gaulle” , na linternaute.com .
  8. „Yvonne de Gaulle, dyskretna staromodna” , na liberation.fr .
  9. Dominique Jamet , „  Sto lat temu: Félix Faure  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Que faire? ) (Dostęp 18 maja 2017 r. ) , Marianne , 2 lutego 1998 r., na temat Marianne.
  10. Éric Roussel , Charles de Gaulle , wyd. Gallimard, Paryż, 2002, 1032 s. ( ISBN  2-07-075241-0 i 978-2070752416 ) , s.  851-852.
  11. Jean-Marie Guénois, „De Gaulle, Wiara generała”, Le Figaro , wstawka „  Le Figaro et vous  ”, sobota 17 / niedziela 18 czerwca 2017, s. 42.
  12. 24 marca 1959 na niebie: Orly wita chrzest Caravelle „Lorraine” .
  13. „Uruchomiony przez generała de Gaulle” , na linternaute.com .
  14. The Presidents of the Republic For Dummies , First Éditions,2011( czytaj online ) , s.  205.
  15. Rodzina podróżująca w tym momencie w przeciwnym kierunku.
  16. Jean Lacouture , Charles de Gaulle - Władca 1959-1970 , t.  III, wyd. du Seuil, 1986 ( ISBN  2-02-009393-6 ) , s.  279-282.
  17. Max Gallo , De Gaulle , tom IV , Posąg Komendanta , wyd. Robert Laffont, Paryż, 1998 ( ISBN  2-266-09305-3 )  ; przeredagowane Pocket, Paryż, 2006, s.  29.
  18. Julian Jackson ( tłumaczenie  z języka angielskiego), De Gaulle: pewna idea Francji , Paris / 61-Lonrai, Éditions du Seuil,2019, 984  s. ( ISBN  978-2-02-139631-7 , czytaj online ) , rozdz.  25 ("Pół etatu - 1965")
  19. Frédérique Neau-Dufour , Yvonne de Gaulle , Paris, Fayard ,2010, 585  pkt. ( ISBN  978-2-213-62750-2 , czytaj online ) , s.  374-382
  20. „Posąg Karola i Yvonne de Gaulle w Calais”, Le Figaro , wstawka „  Le Figaro et vous  ”, wtorek 22 października 2013, strona 34.

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne