Atak Petit-Clamart

Atak Petit-Clamart
Lokalizacja Clamart , Sekwana , Francja
Cel Charles de Gaulle
Informacje kontaktowe 48°46′44″ północ, 2°14′07″ wschód′
Przestarzały 22 sierpnia 1962
7:30 wieczorem.
Nie żyje Nie
Organizacje OAS
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Atak Petit-Clamart
Geolokalizacja na mapie: Hauts-de-Seine
(Zobacz lokalizację na mapie: Hauts-de-Seine) Atak Petit-Clamart

Atak Petit-Clamart , wyznaczone przez jej autorów, jak Operation Charlotte Corday , to działanie OAS-Métropole / OAS-CNR , kierowany przez ppłk Jean Bastien-Thiry , mający na celu zamordowanie generała de Gaulle'a , Prezydenta Rzeczypospolitej ,22 sierpnia 1962w Clamart w tym Seine działu (dziś w Hauts-de-Seine ).

Operacja Charlotte Corday

Paralela między walką toczoną w podziemiu przez OPA przeciwko prezydentowi de Gaulle w Paryżu a zamachem na Marata przez Charlotte Corday wskazuje zarówno na wybór kryptonimu operacji, jak i jej charakter (lub zabójstwo polityczne). . Rzeczywiście,16 kwietnia 2005 r., Lajos Marton znany jako „Anglika”, jednego z członków komanda Petit-Clamart, zadeklarowanego w trakcie programu telewizyjnego Tout le monde en parle  : „To było w marcu 1962 roku , gdy Max, alias Alain de La Tocnaye porucznik, który był nasz lider  ! był duży stół z małymi samochodami i już, gdy opowiadał nam o operacji Charlotte Corday, ktoś, kto zna historię Francji … Charlotte Corday nie poszła polować na muchy” .

Przy okazji procesu przeciwko sprawcom zamachu, generał Alain de Boissieu , zięć de Gaulle'a, „po wymienieniu „powodów” torturowania Jeana Bastiena-Thiry'ego, potwierdza, że ​​atak był” zdalnie kierowane „przez „kręgi polityczne” niezwiązane z OPA i CNR  ” . W biografii poświęconej generałowi de Gaulle'owi Jean Lacouture uważa, że ​​po ogłoszeniu przez Algierię niepodległości,3 lipca 1962 rOPA nie jest już źródłem prób ataków na Prezydenta Republiki: „Po nieodwracalnym osiągnięciu [rozdzielenia Francji i Algierii] ręka przejdzie do ludzi, którzy zachowują się jak eksterminatorzy, narzędzia boskiej sprawiedliwości, jak Bastien-Thiry lub jako wykonawcy zemsty ludu Pied-Noir, jak Georges Watin” .

Jednak sam Bastien-Thiry podczas swojej wypowiedzi na rozprawie przywołuje humanitarne względy uzasadniające swoje działanie: według niego imperatywem było powstrzymanie masakry harkis, którzy pozostali lojalni wobec Francji, masakra, która miała miejsce z całkowitym pogwałceniem Evian. porozumienia i za które, według niego, de Gaulle był bezpośrednio odpowiedzialny: „Nasze motywy działania są związane z konsekwencjami przerażającej tragedii ludzkiej i narodowej, która po wydarzeniach, które miały miejsce w Algierii przez prawie pięć lat, położyła zagrożone, i wciąż codziennie zagrożone, wolność, dobra i życie bardzo wielu Francuzów; po uwzględnieniu samego istnienia wspólnot narodowych jako całości i samego istnienia zasady jedności narodowej” . Atak ma również wymiar religijny, Bastien-Thiry, katolicki, upodabniający go do tyranobójstwa i wzywający na poparcie św. Tomasza z Akwinu .

Podczas drugiej części procesu, zgodnie z radą swoich prawników, Bastien-Thiry zaprzecza jakimkolwiek próbom zabójstwa na rzecz próby porwania na rozprawę przez trybunał CNR.

OAS przeciwko de Gaulle'owi

Różne motywy i stawkę operacji Charlotte Corday oraz jej reperkusje ( sprawa Bastiena-Thirego ) można zrozumieć tylko w szczególnym kontekście wydarzeń, które ją poprzedzały, w szczególności wcześniejszego zamachu na Pont-sur-Seine w8 września 1961. Z różnych powodów planowana operacja została przełożona na sierpień 1962 r.

5 lipca 1962 r, Republika Francuska kierowana przez Charlesa de Gaulle'a uznaje niepodległość Algierii z jednej strony w wyniku porozumień z Evian ustanawiających zawieszenie broni , a z drugiej strony w wyniku dwóch referendów , zorganizowanych we Francji metropolitalnej , a następnie w Algierii , dotyczących - określenie Algierii . Wojna algierska kończy się repatriacją miliona Pied-Noir , europejskiego pochodzenia i Żydów sefardyjskich, uciekających przed okrucieństwem spowodowanym odrzuceniem gwarancji porozumień z Evian, w szczególności po masakrze w Oranie .

A jednak w maju 1958 r. w Algierze zamachu sił dokonali wspólnie Pierre Lagaillarde , zastępca Algieru ( poujadista ) i oficer spadochronu rezerwowego, generałowie Raoul Salan (dowódca francuskich sił zbrojnych w Algierii), Edmond Jouhaud (air Force), John Łaskawy ( 10 th DP), przy czym admirał Auboyneau (granatowy) z poparciem 10 -tego  podziału spadochronem z General Massu (wygrywając decydujące Algier walczyć poprzedniego roku) i aktywnego współudziału Jacques'a Soustelle za sojuszników . Jej celem było umożliwienie powrotu do władzy generała Charlesa de Gaulle'a, który znajdował się wówczas w odwrocie. Rzeczywiście, zwolennicy generała de Gaulle'a stawiali na radykalną zmianę polityki rządu opartą na utrzymaniu integralności terytorium republikańskiego, a tym samym na kontynuację  prowadzonej od 1954 r. polityki „  pacyfikacji ” we francuskich departamentach Algierii.

Po uspokajający „europejskiego” ( Blackfoot i sefardyjskich Żydów ) oraz „muzułmański” gaullistowskiej ( Harkis i Moghaznis ) tłum bratanie w Algierze w4 czerwca 1958, przez historyczne „Zrozumiałem cię”, po którym nastąpiło jednoznaczne „Niech żyje francuska Algieria” w Mostaganem , Charles de Gaulle został kiedyś prezydentem republiki w 1959 r. , niemniej jednak podjął się dokończenia zapoczątkowanej przez siebie polityki dekolonizacji , 1943 z Libanu i Syrii w czasie swoich koloniach rajdowych kampanii na rzecz Francji uwolnić , aby zwolnić obszar metropolitalny sama zajmowany przez nazistowskie Niemcy z Hitlerem . Później2 października 1958de Gaulle przyznał Gwinei niepodległość po odrzuceniu przez nią nowej konstytucji .

Kiedy 16 września 1959Prezydent de Gaulle po raz pierwszy używa terminu „  samostanowienie  ” w związku z tym, co wciąż jest w mediach tylko „sprawą algierską”, wśród niektórych gaullistów w Algierii i we Francji metropolitalnej zaczęły się słyszeć pewne głosy konsternacji. Protestujący zinterpretowali zmianę polityki szefa państwa, którą sami pomogli doprowadzić do władzy, jako „zdradę”. "

W końcu kilka miesięcy później 24 stycznia 1960, że najbardziej ekstremistyczni obrońcy utrzymania integralności terytorium republiki ustanowili stan oblężenia stolicy Algierii, wówczas drugiego „miasta Francji” liczącego milion mieszkańców „pochodzenia europejskiego”, w czasie, który miał stać się tygodniem barykad . W następstwie oświadczeń dla zachodnioniemieckiej gazety Süddeutsche Zeitung, w których głowa państwa była zakłopotana co do lojalności przyznanej mu przez generała Massu, obecnie zastępującego Salana na czele armii algierskiej, została ona natychmiast przeniesiona do metropolitalnej Francji. Później Massu zostanie przydzielony do strefy okupacyjnej RFN , w Baden-Baden , skąd w maju 1968 r . będzie odgrywał historyczną rolę . To zwolnienie człowieka, który umożliwił „pucz gaullistowski” w 1958 r., posłużyło jako bodziec do tego, co media określiły jako „wydarzenia w Algierze”. "

Na czele działań powstańczych stanął Pierre Lagaillarde, dowództwo wojskowe zapewniał pułkownik Gardes . Cywile solidaryzowali się z frakcjami, ale ku zaskoczeniu powstańców generał Crépin w miejsce Massu pozostał wierny wojskowemu obowiązkowi rezerwy i nie bratał się z nimi. Izolowany Lagaillarde musiał zostać więźniem swojego hierarchicznego przełożonego po tygodniu oblężenia. Został wysłany do Francji, aby odpowiedzieć za swoje czyny.

W 1960 roku Lagaillarde skorzystał ze zwolnienia warunkowego i udał się na wygnanie do Madrytu, żyjąc w czasach frankizmu . To właśnie w lutym 1961 roku , w wyniku porozumienia z Raoulem Salanem, który również zszedł do podziemia, powstała Tajna Organizacja Zbrojna , która później przybierała czasem nazwę „Organizacja Armii. tajna” lub po prostu „Tajna armia”. "

Część ludności znanej jako „pochodzenia europejskiego”, Pieds-Noirs, która paradoksalnie nie była konsultowana podczas pierwszego referendum, odmówiła opuszczenia swojej ojczyzny, nawet przodków dla niektórych rodzin. Dołączyła do „maquis” OAS, z których jednym z najbardziej znanych był Ouarsenis .

W kwietniu 1961 r., po niepowodzeniu puczu generałów, tym razem mającego na celu obalenie de Gaulle'a, prowadzącego rozmowy z delegacją separatystów i zastąpienie jego władzy juntą wojskową , OAS zintensyfikowała swoje tajne operacje.

Działania te, z których najbardziej radykalne związane były z zamachami politycznymi i terroryzmem, były prowadzone zarówno we francuskich departamentach Algierii, jak i we Francji metropolitalnej, gdzie OAS miała oddział „Metro”, przez „ komandosów ”  . "

W Hiszpanii Pierre Lagaillarde - wciąż zbieg - stanął z pułkownikami Charlesem Lacheroyem (współtwórcą CIPCG z Salanem ) i Antoine Argoud , kluczowym członkiem puczu generałów we Francji metropolitalnej, na czele dysydenckiego oddziału OAS-Madryt którzy sprzeciwili się dowództwu Salan, powołując komitet zarządzający do koordynowania operacji z zagranicy. Ale Lagaillarde został aresztowany przez Guardia Civil i umieszczony w areszcie domowym w październiku 1961 roku.

20 maja 1962w Włoszech , Georges Bidault , byłego Ministra Spraw Zagranicznych de Gaulle'a pod GPRF , następnie podczas wojny Indochin , został wybrany na przewodniczącego Narodowej Rady Oporu (CNR, utworzonej w 1962 roku w obronie francuskiej Algierii) przez Komitet Wykonawczy , w skład którego weszli m.in. Jacques Soustelle (również minister w GPRF) i pułkownik Antoine Argoud. Tytuł odnosił się do ruchu oporu do niemieckiego okupanta w czasie II wojny światowej , sam Bidault objął stanowisko prezesa CNR (federacji wszystkich ruchów ruchu oporu) po Jean Moulinie w 1943 roku.

Jest to między innymi próba położenia kresu temu, co postrzega jako bezruch Francji w obliczu prześladowań Harkis i Francuzów w Algierii przez Algierczyków sprzymierzonych z FLN (masakra tych jest kontynuowany po porozumieniach z Evian z 18 marca 1962, bez upoważnienia francuskiej armii do ich ochrony), że Bastien-Thiry finalizuje operację Charlotte Corday w sierpniu 1962, według niego, pod egidą CNR.

Atak Petit-Clamart

„22 sierpnia 1962 r. […] w Petit-Clamart samochód, który wraz z żoną, zięciem Alainem de Boissieu i kierowcą Francisem Marroux zabrał mnie do samolotu z Villacoublay, został nagle złapany w starannie zorganizowanym zasadzka: strzelanie maszynowe pod koniec dnia niosące kilka broni automatycznej, a następnie pościg prowadzony przez strzelców samochodowych. Z wymierzonych w nas około 150 pocisków czternaście trafiło w nasz pojazd. A jednak – niesamowite szczęście! - nikt z nas nie jest dotknięty. "

-  Charles de Gaulle

Bastien-Thiry jest wspomagany przez innego metropolitę, Alaina de La Tocnaye , który uważa de Gaulle'a za „kryptokomunistę” w taki sam sposób, jak Węgrzy László Varga, Lajos Marton i Gyula Sári, również zaciekle antykomunistów . Reszta komanda składa się z metropolitów i Pieds-Noirs . Ci ostatni zamierzają pomścić okrucieństwa popełnione na ich społeczności, w szczególności strzelaninę na rue d'Isly (80 zabitych i 200 rannych cywilów), a także utratę francuskiej Algierii.

22 sierpnia 1962około 19:45 dwa nieoznakowane Citroën DS 19 eskortowane przez dwóch motocyklistów (Robert Herry i Marcel Ehrman) opuściły Pałac Elizejski, by zabrać generała i jego żonę do bazy lotniczej Villacoublay , gdzie mieli odlecieć samolotem GLAM do Saint -Dizier, aby następnie dołączyć do Colombey-les-Deux-Églises drogą. W pierwszym aucie są de Gaulle, wracający z Rady Ministrów i jego żona Yvonne  ; Pułkownik Alain de Boissieu , zięć i adiutant prezydenta, siedzi ze swojej strony obok kierowcy, żandarma Francisa Marroux . W drugim DS dowodzonym przez sierżanta policji René Casselina znajdują się komisarz policji Henri Puissant, jeden z ochroniarzy generała Henri Djouder i lekarz wojskowy Jean-Denis Degos.

Wyjeżdżając z Paryża przez Porte de Châtillon , procesja jedzie drogą krajową 306 (obecnie D 906 i odtąd nazywaną „  avenue du Général-de-Gaulle  ”) i zmierza w kierunku Vélizy-Villacoublay, gdzie czeka prezydencki samolot. Gdy o 20:20 przybył na skrzyżowanie rue Charles-Debry, RN 306 i rue du Bois , około trzysta metrów przed rondem Petit Clamart, komando Bastien-Thiry zostało ukryte w zasadzce.

Komando typu wojskowego składa się z dwunastu mężczyzn wyposażonych w broń automatyczną, materiały wybuchowe i cztery pojazdy. Bastien-Thiry ukrywa się przed przejściem, w Simca 1000 , skąd daje sygnał machając gazetą. Pięciu mężczyzn jedzie żółtym Renault Estafette (Kuchnie, Varga, Sári, Bernier i Marton), wyposażonym w karabiny maszynowe; La Tocnaye jest na pokładzie ID 19 z Georgesem Watinem i Prévostem wyposażonym w pistolety maszynowe; furgon Peugeot 403 , w którym Condé, Magade i Bertin wpadają w zasadzkę, również z bronią automatyczną, jest w rezerwie. Siła ognia tego komanda jest znaczna: komando wystrzeliło 187 pocisków, 14 podziurawiło prezydencki DS.

Komandos otworzył ogień do prezydenckiego DS, przednie opony pojazdu zostały przebite. Georges Watin wysyła serię MAT 49 na tył samochodu, gdzie siedzą de Gaulle i jego żona. Tylna szyba po stronie de Gaulle'a pękła. Podczas szturmu, w ostatniej chwili , Boissieu wezwał de Gaulle'a do schylania się, co uchroniło ich przed trafieniem. De Gaulle donosi, że jego zięć kazał mu się schronić, mówiąc mu: „Precz, Ojcze! »Boissieu zamówił kierowcę Francisa Marroux (ten sam kierowca jeździł prezydenckim DS 19 ,8 września 1961, podczas ataku na Pont-sur-Seine ), aby przyspieszyć, co robi i udaje mu się, pomimo stanu samochodu i mokrej nawierzchni, dotrzeć z dużą prędkością na lotnisko Vélizy-Villacoublay. Spośród 187 pociski zwolniony przez komandosa, 14 skutki są identyfikowane na DS w tym jeden w przedniej pasażera oparcia którym siedział de Boissieu i kilku twarzach up z M me  de Gaulle i ogólne. W pobliżu miejsca ataku kilka sklepów jest podziurawionych dziurami po kulach. Zdając sobie sprawę z niepowodzenia ataku, Gérard Buisines próbuje staranować DS Estafette, podczas gdy u jego boku Alain de La Tocnaye, za drzwiami, próbuje ostrzeliwać DS.

Po przybyciu do bazy lotniczej Villacoublay generał powiedział do witających ich: „Tym razem było to styczne. ” . Ku zaskoczeniu policji je nadzorującej, Yvonne de Gaulle wypowiada to jedno zdanie, które pozostały słynny „Mam nadzieję, że kurczaki miały nic”, chcąc mówić nie policji, ale w galarecie drobiu zakupionego od Fauchon. I prowadzone w bagażnik DS. Generał szepnął do żony siedzącej obok niego w samolocie powrotnym: „Jesteś odważna, Yvonne” .

Podczas ataku Panhard, jadący w przeciwnym kierunku, w którym znajdowała się para z trójką dzieci, otarł strzały. Kierowca, pan Fillon, został lekko ranny w palec.

Według niektórych autorów, takich jak Jean-Pax Méfret i członek komanda Lajosa Martona , spiskowcy skorzystaliby z tajnego wsparcia w Elysee, takiego jak komisarz Jacques Cantelaube. Ten ostatni, generalny kontroler policji i dyrektor bezpieczeństwa prezydenta, zrezygnował na krótko przed zamachem. Czuł niechęć do człowieka, za którego ochronę był odpowiedzialny, śledząc jego prowadzenie spraw algierskich od 1959 roku. Dzięki temu współudziałowi Bastien-Thiry mógł poznać rejestrację DS, skład procesji, a także różne trasy. , w tym wybraną w ostatniej chwili ze względów bezpieczeństwa. Według Jeana Lacouture'a: „[...] dzięki informacjom, powiedział przywódca spiskowców, o „kretu”, który miał w Elysee: ale niezliczone spekulacje na ten temat nie doprowadziły do ​​żadnych poważnych informacji. Wydaje się, że Bastien-Thiry na tym poziomie blefował, wpadając w panikę lub dzieląc otoczenie generała. W rzeczywistości opierał się na rozmowach telefonicznych obserwatorów rozmieszczonych wokół Elizei – w szczególności niejakiego „Pierre” – gdy tylko planowano przemieszczenie głowy państwa. "

W 2015 r. Lajos Marton ponownie przedstawił również hipotezę zaangażowania ówczesnego ministra finansów Valéry'ego Giscarda d'Estaing , który – pod kryptonimem „B12”  – miałby informować OAS o ruchach głowy państwa.

Aresztowania, wyroki i wyroki

Wieczorem 22 sierpnia rozpoczęto gigantyczną obławę w celu odnalezienia sprawców zamachu . Śledztwo skierowało się najpierw do żółtego Estafette, kilku świadków zeznało, że wśród trzech pasażerów jeden kuleje: policja myślała, że ​​rozpoznała inżyniera Watina, znanego jako „Boiteuse”, członka OAS, ale nie udało się. uchwyć to. Dwóch mężczyzn zostało przypadkowo zatrzymanych na blokadzie drogowej żandarmerii Tain-l'Hermitage . Wśród tych dwóch mężczyzn znalazł się dezerter, który chwalił się, mówiąc: „Jestem z OAS”. Przeniesiony najpierw do regionalnej służby policji sądowej w Lyonie, przyznał się komisarzowi Genestonowi, że jest częścią komanda. Następnie przeniesiony do Paryża kontynuował spowiedź, podając komisarzowi Bouvierowi wszystkie znane mu nazwiska lub przezwiska spiskowców.

Pod koniec piętnastu dni około piętnastu podejrzanych zostało aresztowanych przez ludzi komisarza dywizji Bouvier, podczas gdy niektórzy z nich opracowywali nową operację wymierzoną w de Gaulle'a. Ostatnim i najbardziej spektakularnym aresztowaniem było aresztowanie Bastiena-Thiry'ego 15 września, opuszczającego swój dom w Bourg-la-Reine.

Próba odbyła się w Fort de Vincennes . Podczas pierwszej sesji przed Wojskowym Trybunałem Sprawiedliwości 28 stycznia 1963 r. stanęło dziewięciu oskarżonych : Jean-Marie Bastien-Thiry w obronie Jean-Louis Tixier-Vignancour , Alain de La Tocnaye , Pascal Bertin, Gérard Buisines, Alphonse Constantin, Étienne Ducasse, Pierre-Henri Magade, Jacques Prévost i László Varga. Sześciu innych oskarżonych zostało osądzonych zaocznie  ; ci nieobecni, w biegu, nazywali się Serge Bernier, Louis de Condé, Gyula Sári, Lajos Marton, Jean-Pierre Naudin i Georges Watin. Ten ostatni uciekł do Szwajcarii, gdzie został aresztowany w styczniu 1964 i przetrzymywany w odosobnieniu, aby uciec przed francuską policją. Tam poznał Marcela Boillata. Dostarczono mu fałszywe dokumenty i wyjechał do Ameryki Południowej. Zmarł w Paragwaju w 1994 roku. Wszystkim oskarżonym postawiono zarzut usiłowania zabójstwa z zasadzką i zamachu na władzę państwową z użyciem broni.

Sąd wojskowy został jednak uznany za niezgodny z prawem decyzją Rady Stanu z 19 października 1962 r. ze względu na naruszenie ogólnych zasad prawa, w szczególności brak możliwości odwołania się od jego orzeczeń. Mimo wszystko De Gaulle przedłużył istnienie tego Sądu w tej sprawie. Rzeczywiście, czytanie wyroku Rady Państwa z dnia Piątek, 19 października 1962 roku, odnosząc się do Prezydenckim Orderem 1 st czerwca 1962 ustanawiającej Sąd Wojskowy Sprawiedliwości stwierdził: „Biorąc pod uwagę, że nie jest wynikiem nauczania tego, mając na uwadze wagę i wagę naruszeń, jakie zaskarżone rozporządzenie wprowadza do ogólnych zasad prawa karnego, w szczególności w odniesieniu do przewidzianego tam postępowania i wykluczenia jakiegokolwiek środka odwoławczego, stworzenie takiego jurysdykcja wyjątkowa była konieczna przez zastosowanie deklaracji rządowych z 19 marca 1962 r.; że zatem skarżący mają podstawy utrzymywać, że wspomniane zarządzenie, które przekracza granice delegacji przyznanej przez artykuł 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 1962 r., jest skażone bezprawnością; że w związku z tym konieczne jest ogłoszenie ich unieważnienia. " Jednakże Trybunał miał być zastąpiony przez specjalny sąd The Sąd Bezpieczeństwa Państwowego , został przedłużony przez ustawę z dnia 20 lutego 1963 r.

4 marca, po śledztwie przeciwko oficerowi Bastien-Thiry, Wojskowy Trybunał Sprawiedliwości uznał go winnym planowania i organizowania operacji Charlotte Corday.

Oskarżeni jako zwykli egzekutorzy, strzelcy zostali skazani na różne kary pozbawienia wolności, ale w 1968 r. skorzystali z prezydenckiego ułaskawienia . Ale Jean-Marie Bastien-Thiry, Alain de la Tocnaye i Jacques Prévost, bronieni przez Jacquesa Isorniego, zostali skazani na śmierć. Dwóch skazanych zostało ułaskawionych; tylko Bastien-Thiry został stracony, rozstrzelany w Fort d'Ivry 11 marca 1963 roku. Pięciu nieobecnych oskarżonych zostało skazanych zaocznie na karę śmierci lub więzienia, a także znacznie później skorzystało z prezydenckiego ułaskawienia.

Skazany na karę śmierci za spisek przeciwko bezpieczeństwu państwa i usiłowanie zamachu na Prezydenta RP, fakt zagrożenia życia kobiety, która wniosła oskarżenie jako przyczyna obciążająca w oczach ppłk Bastiena De Gaulle'a - Thiry został przekazany przez pluton wojskowy w Fort Ivry 11 marca 1963 o świcie. W wieku 35 lat pozostawił po swojej egzekucji wdowę i trzy osierocone dziewczynki. Pozostaje ostatnim skazanym na śmierć rozstrzelanym we Francji.

Sprawa Bastiena-Thirego

02 lutego 1963 19, po krótkich zeznaniach współoskarżonych obecnych podczas procesu, główny oskarżony operacji Charlotte Corday, Jean Bastien-Thiry, w przemówieniu rzecznym bronił się w obronie dla niego i jego „towarzyszy” i przeciw „ludzi władzy”, a w szczególności przeciwko najpotężniejszym z nich, tym, których jego prawnik i przyszły kandydat na prezydenta Jean-Louis Tixier-Vignancour nazwał „księciem”.

Stanowiące „aferę Bastiena-Thirego”, oświadczenie pułkownika , które René Wittmann opublikował w poufnym wydaniu na20 lutego 1963i którego Serp opublikował serię rekordów 33 rpm w tym samym roku, zaczynał się od słów:

„Akcja, za którą dziś Państwu odpowiadamy, ma wyjątkowy charakter i prosimy o uwierzenie, że tylko powody o równie wyjątkowym charakterze mogły nas do jej podjęcia skłonić. Nie jesteśmy ani faszystami, ani faszystami , ale w głębi serca jesteśmy Francuzami narodowymi, rodowitymi Francuzami lub Francuzami. To nieszczęścia ojczyzny przywiodły nas do tych ławek. "

Ze względu na to, co reprezentuje i charakter deklaracji Bastien-Thiry, proces ten będzie w tym czasie doświadczany jako proces OAS i, do pewnego stopnia, proces wojny algierskiej. To zainspirowało szereg prac z 1960 roku do dnia dzisiejszego, czy krytyka kary śmierci , francuska opinia publiczna jest głównie niekorzystne dla niego zeznania, rodzina skazanego zawiera ponieważ pracuje na jego rehabilitację. Przez „Bastien-Thiry kręgu ” lub kontr-zapytania; w Bastien-Thiry: do końca francuskiej Algierii , Jean-PAX Méfret , wielkiego reportera zastanawia: „Jak człowiek, obdarzony głębokich przekonaniach katolickich oraz najwyższej bagażem kulturowym, nie mógł do tego dojść? "

W prasie ogólnokrajowej reakcje na „aferę Bastiena-Thirego”, która doprowadziła zarówno do ostatniej politycznej egzekucji we Francji, jak i ostatniej egzekucji, nie trwały długo. Na szczególną uwagę w tej sytuacji składają się trzy punkty: zjadliwość krytyki Bastiena-Thiry'ego wobec polityki algierskiej przyjętej przez de Gaulle'a, fakt, że skazani zostali ostatecznie ułaskawieni z wyjątkiem jednego, pośpiechu wyroku. Tak więc dzień po egzekucji, w L'Express , Jean Daniel napisał: „W rzeczywistości nieludzkość władcy przygniata nawet jego zwolenników”, podczas gdy w Le Canard enchaîné , napisanym przez Jérôme Gauthier , można przeczytać: „To to wstyd, który goli ściany." Wygląda na to, że pewna sprawiedliwość…”, po której następuje: „Podpułkownik Bastien-Thiry nie żyje, nie mówię, płakał, ale narzekał bardzo wielu Francuzów, nawet wśród najbardziej wrogich jego sprawie. . "

Teza o porwaniu

Kwestionowanie celu zabójstwa

Istnieje alternatywna i kontrowersyjna teza, według której głównym celem operacji nie było zamordowanie prezydenta Charlesa de Gaulle'a w Clamart, ale porwanie go i postawienie przed trybunałem CNR . Tezy tej bronił mistrz Jean-Louis Tixier-Vignancour, prawnik Bastien-Thiry, aby ocalić skórę dziewięciu spiskowców obecnych podczas procesu. Następnie podjęła ją i broniła Agnès de Marnhac (trzecia i najmłodsza córka Bastien-Thiry, mająca trzy lata w czasie wydarzeń) w swojej książce Mój ojciec, ostatni ze straconych, pod redakcją Michalona,7 kwietnia 2005 r.. Psychogenolog i terapeuta z zawodu, obroniła też tezę opartą na psychogenealogii, zgodnie z którą „oddając życie, [o] jeden ojciec odkupił winę swego przodka, księcia Massy, który wysłał do plutonu egzekucyjnego niewinnego księcia d'Enghien  ”( sprawa księcia d'Enghien ). Agnès de Marnhac zniknęła28 czerwca 2007w wyniku raka .

Teza o uprowadzeniu jest rygorystycznie kwestionowana i została zdementowana w mediach w 2005 r. (w tym dzienniku Present i programie Tout le monde en parle ) przez członków komanda Petit-Clamart, w tym Louisa Honorata de Condé, Lajosa Martona i Armanda Belvisiego ten ostatni został wykluczony z operacji w ostatniej chwili po sporze z Alainem de La Tocnaye).

Sponsor ataku

Agnès de Marnhac również odrzuca członkostwo Bastien-Thiry w OAS, twierdząc, że jej ojciec działał na polecenie CNR, jednak niektórzy członkowie komanda kwestionują tę wersję. Według Louisa Honorata de Condé: „  Nasz przywódca nie był członkiem OAS-Algieria, ale należał do ostatniej formacji OAS-Metropole, która nazywała się OAS-CNR, która zastąpiła Misję I, Misję II i Misję III  ”. Szefem OAS-Metro był kapitan Pierre Sergent, a misją III był André Canal, znany jako „monokl”. Bastien-Thiry nie był częścią schematu organizacyjnego OPA i już z własnej inicjatywy zorganizował atak na Pont-sur-Seine . De Lajos Marton dodaje, że w 1961 Bastien-Thiry skontaktował się z pułkownikiem Argoudem w niełasce od tygodnia barykad (styczeń 1960), wyznaczonym w Metz na stanowisko w „szafie”, gdzie spędza większość czasu przygotowując się do puczu. miejsce 21 kwietnia 1961 r. Pomimo sympatii, jaką wzbudza w nim Bastien-Thiry, Argoud nie może ryzykować skojarzenia go z trwającą akcją, a tym bardziej nieść mu pomocy przy projekcie 'run de Gaulle'a. Mimo to zobaczy ponownie Bastiena-Thiry'ego w 1961 roku. Nikt nie wie jak, Bastien następnie skontaktował się z Jeanem Bichonem, „  byłym odpornym oficerem łącznikowym między „Starym Sztabem” a Naczelnym Dowództwem OAS  ”. W L'Attentat : indicatif Écho-Gabriel (1972) Armand Belvisi pisze: „  Skontaktowałem się z Monoclem, aby dać mi broń, której potrzebowałem. Jako jedyni w Misji III mieliśmy duży zapas amunicji. Ani Stary Kostur, ani Jean Bichon nie mogli pomóc Bastienowi-Thiremu. Nie mieli już prawie nic. [...] Ukryłem to wszystko w mojej pracowni [...] i 27 kwietnia pojechałem z Bernierem wypróbować je w lesie [...].  "

Po puczu w Algierze w kwietniu 1961 r. na czele OPA stanął generał Raoul Salan, a zastępcą generała Edmonda Jouhauda . 25 marca 1962 Jouhaud został aresztowany w Oranie, potem 20 kwietnia 1962nadeszła kolej Salana na aresztowanie w Algierze. 24 kwietnia generał Paul Gardy Gardy ogłosił pirackiej stacji radiowej Oran (jedyny nadajnik OAS), że zajmuje jego miejsce na szczycie schematu organizacyjnego, ale dowództwo przejął również Jean-Jacques Susini . W rzeczywistości, generał Gardy będzie sprawował całkowitą kontrolę nad OAS Oranu.20 maja 1962 Georges Bidault na wygnaniu w Monachium , Republika Federalna Niemiec , założył CNR w Mediolanie wraz z Jacquesem Soustelle .

Członkowie Charlotte Corday Commando

Stawanie się pojazdem

Dwa lata po ataku uszkodzony DS 19 został odrestaurowany, ślady po kulach zostały zatarte, a następnie sprzedane 15 października 1964 rdo generała Roberta-Pol Dupuy , byłego dowódcy wojskowego Pałacu Elizejskiego . Kilka lat później poważnie uszkodził pojazd w wypadku z synem zimą 1971-1972 pod Verdun . Jest przechowywany w garażu w Lissey , do czasu ewentualnych napraw. W 1980 roku, siedem lat po śmierci generała Dupuy, jego rodzina przekazała DS w bardzo złym stanie Instytutowi Charlesa-de-Gaulle'a . Citroën zobowiązuje się do bezpłatnej renowacji tego zabytkowego samochodu, ale okazuje się on zbyt zdegradowany.

Przy wsparciu Citroëna i PSA powstała więc replika Petit-Clamart DS z identycznym modelem, w szczególności z otworami po kulach zaznaczonymi białymi krzyżykami na korpusie (co więcej, dla niektórych nie do końca w odpowiednim miejscu). Do repliki przymocowane są tablice rejestracyjne oryginalnego pojazdu i są to jedyne oryginalne części, które można do niej dodać. Ta replika jest po raz pierwszy wystawiona na werandzie miejsca narodzin Charlesa de Gaulle'a w Lille . Następnie dołącza do rozległego muzeum pomnika Charles-de-Gaulle w Colombey les Deux Églises . Muzeum nie wskazuje jednoznacznie, że nie jest to prawdziwy pojazd, z wyjątkiem niewyraźnej wzmianki „DS 19 znany jako Petit-Clamart” i używa niejasnych określeń „rekonstrukcja” lub „restauracja” zabytkowego samochodu. Replika, zawsze przedstawiane jako prawdziwe, wykonuje dwa wyjazdy do Chin w latach 2003-2004 i 2013-2014, w podróże na wystawy z okazji 40 th i 50 th rocznic uznania ChRL przez Francję w 1964 roku .

Uwagi i referencje

  1. Lajos Marton o ataku na Petit-Clamart, Wszyscy o tym mówią - 16.04.2005 .
  2. Jean Lacouture , Charles de Gaulle - Władca 1959-1970 , t.  III, wyd. du Seuil, 1986 ( ISBN  2-02-009393-6 ) , s.  282.
  3. Jean Lacouture, op. cyt. , s.  273.
  4. Olivier Forcade, Eric Duhamel i Philippe Vial, Wojsko w Republice: oficerowie, władza i życie publiczne we Francji , Publications de la Sorbonne,1999, s.  690.
  5. Jean Lacouture, op. cyt. , s.  280.
  6. „Deklaracja Bastien-Thiry pułkownika”, 02 lutego 1963 , na Cercle Jean-Marie Bastien-Thiry stronie, bastien-thiry.com.
  7. Spotkanie z X. Zabójstwa OAS , Patricka Pesnota i X, France Inter , 22 czerwca 2002 r.
  8. Jean-Teddy Filippe, Chcieli zabić de Gaulle'a , TF1 Video, 2005 .
  9. Yves Courrière, Wojna algierska , Reggane Films, 1972.
  10. Przemówienie Forum Algierskiego ,4 czerwca 1958.
  11. Jean-Pax Méfret , Bastien-Thiry: Do końca francuskiej Algierii , Pigmalion, 2003.
  12. Lakhdar Belaid, „Od FLN do OAS” , Francja Soir ,15 kwietnia 2004 r..
  13. Rémy Madoui, byłem fellaghą, oficerem i dezerterem: biografia FLN w OAS , Editions du Seuil, 2004 .
  14. Pierre Montagnon, OAS, Sekrety organizacji konspiracyjnej , rozdział „Cele: zawsze i wszędzie ...” Historia Thématique , n O  76.
  15. Charles de Gaulle, Wspomnienia nadziei , tom 1, Le Renouveau, 1958-1962 , edycje Plon, 1970, s. 137-138.
  16. Patrice Gélinet , Id = 14997 2000 d'Histoire - Człowiek, który chciał zabić de Gaulle'a: Bastien-Thiry , France Inter , 16 czerwca 2003.
  17. Jacques Delarue i Odile Rudelle, L'attentat du Petit-Clamart: w kierunku rewizji Konstytucji , Paris, la Documentation française , coll.  „Media i wydarzenie”,1990, 96  pkt. ( ISBN  978-2-11-002403-9 ) , s.  30.
  18. Jean Lacouture, Charles de Gaulle - Sovereign 1959-1970 , t.  III, op. cyt. , s.  276-280.
  19. Bernard Michal, De Gaulle: 30 lat historii Francji , Historama,1970, s.  144.
  20. Bernard Michal, De Gaulle: 30 lat historii Francji , Historama,1970, s.  145.
  21. Lokalizacja ataku na mapach google .
  22. Proces ataku Petit-Clamart , red. Albin Michel,1963, s.  110.
  23. Samochód jest wystawiony w muzeum Charles-de-Gaulle w Lille .
  24. Philippe Valode , Historia Francji w 2000 roku , Place Des Éditeurs,2011, s.  641.
  25. OLIVIER FAYE, „  50 lat temu de Gaulle uciekł przed atakiem Petit-Clamart  ”, La Croix ,19 sierpnia 2012( przeczytaj online , konsultacja 30 lipca 2020 r. ).
  26. „  Sierpień 1962: De Gaulle jako cel ataku Petit-Clamart (WIDEO)  ”, France-Soir ,11 sierpnia 2015 r.( przeczytaj online , konsultacja 30 lipca 2020 r. ).
  27. Le Parisien, „  Clamart pamięta atak na generała de Gaulle  ”, Le Parisien ,30 lipca 2020 r.( przeczytaj online , konsultacja 30 lipca 2020 r. ).
  28. Jeana Bourquina i „  Samochód, który uratował de Gaulle  ” , na Lexpress.fr , L'Express ,15 sierpnia 2005 r.(dostęp 30 lipca 2020 r . ) .
  29. OLIVIER FAYE , „  50 lat temu de Gaulle uciekł przed atakiem Petit-Clamart  ”, La Croix ,19 sierpnia 2012( ISSN  0242-6056 , przeczytany online , dostęp 15 października 2016 ).
  30. Max Gallo , De Gaulle , objętości IV , The Rzeźba dowódcy , wyd. Robert Laffont, Paryż, 1998 ( ISBN  2-266-09305-3 )  ; przeredagowane Pocket, Paryż, 2006, s.  29.
  31. Jacques Delarue i Odile Rudelle, Attentat du Petit-Clamart , dokumentacja francuska,1990, s.  40.
  32. Lajos Marton, Trzeba zabić de Gaulle'a , Editions du Rocher, 2002.
  33. Jean Lacouture, op. cyt. , s.  274.
  34. Christine Rousseau, „  Giscard i OAS, stary „wąż morski  ”, Le Monde ,3 listopada 2015 r.( przeczytaj online ).
  35. „  Atak Petit-Clamart: były członek komanda oskarża VGE  ” w BFMTV (dostęp 30 lipca 2020 r . ) .
  36. Jacques Delarue , Odile Rudelle , L'Attentat du Petit-Clamart: w kierunku rewizji Konstytucji , dokumentacja francuska,1990, s.  35.
  37. Paul Barril, Wybuchowe śledztwo , Flammarion,2000, s.  245.
  38. (Es) Octavi Marti, "El hombre que quiso matar a De Gaulle" , elpais.com , 22 lutego 1994.
  39. Jacques Delarue i Odile Rudelle, Attentat du Petit-Clamart: w kierunku rewizji Konstytucji , dokumentacja francuska,1990, s.  48.
  40. Off Canal i Robin Godot z Rady Państwa z 19 października 1962 r.
  41. http://legifrance.gouv.fr/jopdf/common/jo_pdf.jsp?numJO=0&dateJO=19630221&numTexte=&pageDebut=01723&pageFin= .
  42. Moncef El Materi, Od Saint-Cyr do pluton egzekucyjny Bourguiba , Al Manhal,2014, s.  161.
  43. Jean-Louis Tixier-Vignancour , widok user = & z = pełny i pełny = Case + Bastien-Thiryνm_notice = 1 & total_notices = 1? Kampania Dziennik Wybory: Wybory prezydenckie 1 st okrągły , ORTF ,19 listopada 1965.
  44. Nagrywanie dźwięku .
  45. „Kara śmierci we Francji – Sprawozdanie Senatu w sprawie zniesienia kary śmierci – Część trzecia: debata o karze śmierci – III. - Warunki dzisiejszej debaty we Francji - 1. Opinia publiczna ” , na stronie peinedemort.org, skonsultowana 7 maja 2010 r.
  46. Jean-Pax Méfret , Bastien-Thiry: do końca francuskiej Algierii , Pigmalion, 2003.
  47. La Provence z 8 listopada 2004 r. , wydanie Bouches-du-Rhône, Konferencja: Dlaczego Bastien-Thiry chciał zabić De (sic!) Gaulle'a , Emmanuelle Fabre.
  48. Odeszła od nas Agnès Bastien-Thiry .
  49. REMOVE OR KILL DE GAULLE na oficjalnej stronie Armanda Belvisiego , zobacz różne wycinki prasowe.
  50. Chcieli zabić Galię - Atak Petit-Clamart: spisek przeciwko Republice! , reżyseria Jean-Teddy Filippe, scenariusz: Georges-Marc Benamou i Bruno Dega, TF1 Vidéo, 2005.
  51. Agnès Bastien Thiry o swojej książce Tout le monde en parle - 16.04.2005.
  52. "  Atak Petit-Clamart, 22 sierpnia 1962  " , na La Cliothèque ,2 stycznia 2019(dostęp 30 maja 2021 )
  53. Louis de Condé w dzienniku Present we wtorek 26 lipca 2005 r. , komentarze zebrane przez Catherine Robinson.
  54. Lajos Marton w codziennej Present od środa, 14 września i 21, 2005 , komentarze zbierane przez Catherine Robinson.
  55. Olivier Cazeaux: nagrany wywiad z płk. Argoud, czerwiec 1996.
  56. Armand Belvisi, L'Attentat : orientacyjna Echo-Gabriel , Publibook, 1972, s.  159.
  57. „  Były generał Gardy przedstawia się jako następca Salana  ”, Le Monde.fr ,24 kwietnia 1962( przeczytane online , dostęp 30 maja 2021 )
  58. ?Id = 14630 Historia tematyczna: OAS, tajemnice organizacji podziemnej, rozdział: Ile dywizji... wewnętrznych? , s. 29, Guy Pervillé (profesor na Uniwersytecie Toulouse-Le Mirail), marzec-kwiecień 2002.
  59. Dane biograficzne podane w 2002 r. przez profesora Instytutu Studiów Politycznych Rémi Kauffera w przeglądzie historycznym Historia , Historia Thématique: OAS, tajemnice tajnej organizacji – W imię wszystkiego, s.  73.
  60. Pascal Ceaux "  La fausse DS du Petit-Clamart  " Le Monde , n O  16831,7 marca 1999 r.( przeczytaj online , skonsultowano 15 listopada 2020 r. ).
  61. "  De Gaulle w Chinach  " Le Canard Enchaîné , n O  4865,22 stycznia 2014( przeczytaj online ).
  62. „  Prezydencki DS de Gaulle (archiwum)  ” na charles-de-gaulle.org , Foundation Charles de Gaulle / Muzeum Charles de Gaulle , Lille, do 22 października 2009 r. (dostęp 15 listopada 2020 r . ) .
  63. "  DS 19 znany jako" Petit Clamart "  " , na memorial-charlesdegaulle.fr , Memoriał Charles-de-Gaulle (dostęp 15 listopada 2020 ) .
  64. Alain-Gabriel Verdevoye, "  DS 19, kulminacyjnym uroczystości z okazji rocznicy 50. stosunków francusko-chiński  " , na latribune.fr , La Tribune ,27 stycznia 2014(dostęp 15 listopada 2020 r . ) .
  65. AFP, „  Citroën: DS 19 ataku Petit-Clamart wyjeżdża do Chin  ” , na lepoint.fr , Le Point ,18 grudnia 2013 r.(dostęp 15 listopada 2020 r . ) .

Załączniki

Bibliografia

Filmografia

Nagrania dźwiękowe

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne