Obudowy Paryż

W miarę rozwoju Paryż został otoczony siedmioma kolejnymi zagrodami , do których dodano hipotetyczną zagrodę galijską. Chronologicznie, są: wspomniana obudowa galusowy, o Gallo-Roman obudowa, trzy średniowieczne obudowy w tym, że Philippe Auguste i Karola V , obudowy Ludwika XIII , znany jako żółty Fossés , w obudowie z Fermiers generalnego oraz obudowy Thiersa . Tak więc, od starożytności do XX XX  wieku , Paryż jest zawsze otoczony przez głośniki, z wyjątkiem wieku, od 1670 (data zburzenia muru LouisXIII z rozkazu Ludwika XIV ) w 1785 roku, co odpowiada dacie rozpoczęcia budowy muru Generalnego Rolników.

Ogrodzenia Paryża, zwane także „murami” Paryża, przerywają rozwój stolicy, sprzyjając jej rozbudowie, gdy obejmują i chronią część otaczającej wsi, często z ryzykiem pewnego przeludnienia. Pozostawili nieliczne ślady architektoniczne: zachowały się jedynie fragmenty murów Philippe Auguste i kilka pawilonów Ledoux, które przetrwały mur Generała Rolników . Przede wszystkim w tkance miejskiej głęboko zaznaczyły rozwój urbanistyczny Paryża , w szczególności w koncentrycznych projektach bulwarów:

Na ulicach Cléry i Aboukir , równolegle, także rysowane na stronie obudowy Karola V.

Mury Philippe-Auguste pozostawiły również głęboki ślad w planie centralnych dzielnic Paryża:

Chronologia

Galijska obudowa

Przed podbojem rzymskim , Lutetia było bez obrony właściwie mówiąc i został częściowo zniszczony na początku okupacji rzymskiej.

W swoich Komentuj wojny galijskie , Juliusz Cezar pisze „  Id est oppidum Parisiorum, quod est Zaloguj się do serwisu w Insula fluminis Sequanae  ” , co wskazuje, że miasto z paryzjowie jest obwarowany obóz (oppidum) zainstalowany na wyspie na Sekwanie.

Identyfikację tej wyspy z Île de la Cité, która nie została udowodniona (wykopaliska niczego tam nie znalazły przed Augustem ) jest mocno zagrożona przez odkrycie w 2003 r . pozostałości miasta (na obszarze potencjalnie zalewanym), portu oraz inne atrybuty władz lokalnych (warsztatu pieniężnego) na terenie zajmowanym obecnie przez Nanterre .

Pierwsza zagroda Paryża została więc niewątpliwie zbudowana przez Galów , prawdopodobnie palisada otoczona naturalną ochroną, Sekwaną .

Po podboju (jeśli podtrzymać tę hipotezę) miasto zostało przesunięte o dwanaście kilometrów na wschód i odbudowane od podstaw na północnym zboczu góry Sainte-Geneviève .

Obudowa gallo-rzymska

W czasach rzymskich, Lutèce opracowane na lewym brzegu z Sekwany oraz w mniejszym stopniu na Île de la Cité . Prawym brzegu jest bezużyteczny, ponieważ niehigieniczne i zajęte przez bagna . W okresie Dolnego Cesarstwa , podczas pierwszych najazdów barbarzyńców , około 285 roku , mieszkańcy opuścili dzielnice lewego brzegu i schronili się na Île de la Cité niszcząc mosty.

Po kilku kampaniach przeciwko barbarzyńców, ludzie chronić wschodnią część wyspy przez mur na początku IV -go  wieku . Nagłe niebezpieczeństwo skłania ich do używania już wyciętych kamieni, zwłaszcza na arenach Lutèce . Ten gruby mur utworzony z nałożonych na siebie bloków suchych kamieni , to znaczy bez zaprawy i cementu, wzniesiono wówczas 15 metrów od brzegów Sekwany. Szacuje się, że obudowa ma 2,50  m szerokości u podstawy, 2  m u góry i 2  m wysokości . Trasa tworzy literę U, której odnogi są przedłużone o Cytadelę, pałac rzymskich prefektów. Strajk służy jako chodnik i Sekwany jest rów. Do miasta wchodzi się przez dwoje podwójnych drzwi o szerokości 10 metrów na czele dwóch drewnianych mostów, na osi cardo maximus  : Grand Pont i Petit Pont, które są chronione wysokimi wieżami.

Na zachód od tego muru stoi Pałac Rzymski, w miejscu obecnego Pałacu Sprawiedliwości , otoczony bagnistymi wysepkami.

Możemy oszacować obszar objęty tym ogrodzeniem na 9  ha z 52  ha całego miasta Lutèce, które ma populację od około 7 do 8000 mieszkańców.

Zniknięcie tego głośnika jest trudna do tej pory, ale to już nie istniał w XII -tego  wieku . Grégoire de Tours mówi, że Fryderyk , po zabójstwie swego królewskiego męża , schroni się w kościele miejskim, ówczesnym miejscu azylu, i ukrywa swoje skarby w „ogrodzeniu murów” . Cezar Julien przywołuje również 360 . Części ściany również zostały wyrównane, zwłaszcza w jego południowo-wschodniej części, podczas budowy katedry św The VI th  wieku .

Podczas wykopalisk w 1829 r. znaleziono nienaruszone fragmenty muru Cezara , w szczególności na rogu rue Saint-Landry (w miejscu obecnego placu Notre-Dame ), quai Napoleon i ulicy Gołębicy . Trasa znaleziona za czasów Napoleona III , w szczególności przez archeologa Théodore Vacquera , jest wskazana na jezdni rue de la Colombe, niektóre znaleziska archeologiczne określają następnie trasę wału, w szczególności bulwar du Palais (na wschodzie). ) i rue Chanoinesse . W 1901 r. odkrycie ściany zakopanej na rue Mathieu-Molé dało początek raportowi, w którym można było znaleźć jego możliwą przynależność do tej zagrody. Pozostałości cywilnej bazyliki znaleziono na północy wyspy, naprzeciw Pałacu, na miejscu dzisiejszego Place Louis-Lépine .

Pierwszy średniowieczny mur

Liczne świadectwa, nazwy miejsc i budynków, zasugerował w XVIII th  wieku istnienie pierwszej obudowy wokół centrum Paryża, na prawym brzegu, który czasami nazywany „  ciąży Karolingów  ”, a następnie dnia od końca do X th  wieku albo XI th  century, co mogłoby sięgają końca IX XX  wieku.

Mniej lub bardziej dokładne ślady zostały podane na niektórych mapach bez pewnych podstaw historycznych dotyczących tej drugiej zagrody. Poświadczone zostały już jednak dwie bramy: „Brama Baudoyer”, „Łuk Saint-Merri”, a także fortyfikacja wokół Saint-Germain-l'Auxerrois i brama położona w kierunku skrzyżowania rue Mauconseil i rue Saint- Denisa .

Po wykopaliskach rozpoczętych w 2009 roku INRAP odkrył ślady tego ogrodzenia na rogu rue de l' Arbre-Sec i rue de Rivoli . Pozostałości te zatem potwierdzają jego realność i pozwalają ocenić jego charakter i układ.

Niewątpliwie po wielkim oblężeniu w 885 r. przez Wikingów postanowiono zamknąć powstające przedmieścia miasta, które są tylko biednymi małymi miasteczkami, ogrodzeniem rozciągającym się na północ od rzeki. Według pierwszych elementów randki, króla, który podejmuje tę pracę może być Eudes lub Robert I er . Ta ziemno-drewniana fortyfikacja składa się z rowu o szerokości 12 metrów i głębokości 3 metrów, zdwojonego wałem, prawdopodobnie podtrzymującym drewnianą palisadę.

Trasa tego muru obronnego, obecnie w dużej mierze ustalonego, jest nadal niepewna na niektórych odcinkach:

W ten sposób obudowa chroni Saint-Gervais-Saint-Protais kościół na wschodzie The Saint-Merri i Sainte-Opportune kościoły na północ (zniszczona w 1792 roku, to graniczy rue Saint-Denis ) i na zachodzie " Saint- Kościół Germain-l'Auxerrois . Odpowiada to ze wschodu na zachód starym dzielnicom La Grève, de la Verrerie i Saint-Jacques-de-la-Boucherie.

Cztery drzwi tego ogrodzenia pozostawiły ślady w toponimii paryskiej, są to:

Druga średniowieczna klauzura, klauzura Philippe Auguste

Trzecia obudowa, zwana obudowa Philippe Auguste, został zbudowany od 1190 do 1213 , załączając 253 hektarów po obu stronach Sekwany , dla populacji szacuje się na 50.000 mieszkańców. Wiele elementów są zintegrowane w budynkach cywilnych, lub w górę w ścianie Karola V .

Paryż rośnie w widoczny sposób, wkrótce przełamuje swój kamienny pas, rozciąga się z jednej strony na górę Sainte-Geneviève , a z drugiej na ścieżki prowadzące do opactwa Saint-Denis . Nowa klauzura została więc rozpoczęta w 1190 r. z rozkazu Filipa Augusta, ale na koszt Miasta , a jej budowa trwała 30 lat.

Nowa ściana ma osiem stóp grubości; tworzy go zamurowana zapora, flankowana 77 basztami i zaopatrzona w szerokie i głębokie rowy. Zaczyna się od Sekwany trochę powyżej aktualnej lokalizacji Pont des Arts , przechodzi w pobliżu Porte Saint-Honoré , jest otwarty na drzwiach Coquillière The Porte Saint-Denis , Mauconseil drzwi , Barbette drzwi The rue Vieille-DU- Świątynia , rue des Francs-Bourgeois , przy Porte Baudoyer i przystanki przy Quai des Célestins .

Wznowi się od strony południowej, w Palais de la Tournelle , otwiera się u bram Saint-Victor , Bordet , Saint-Jacques , Saint-Michel , des Cordeliers , w pobliżu Cour du Commerce , w Porte de Buci i kończy się przy słynnej wieży Nesle . Jest we wszystkich trzynastu bramach lub poternach. Najsłynniejszy, Buci , wspomina o zdradzie: to przez te drzwi Perrinet Leclerc, sprzedany Burgundom , wpuszcza wroga.

Północna część Paryża otrzymała za panowania króla Jana Dobrego wzrost obrony, a miasta Saint-Paul i Temple, budynki Quinze-Vingts , kościół Saint-Paul, Saint-Paul Kościół Pawła Thomas-du-Louvre i wreszcie Luwr są włączone w obwód klauzury.

Wiedzę o zagrodzie Filipa Augusta poszerzają liczne wykopaliska archeologiczne, które ujawniają struktury, które ją tworzą.

Obudowa Karola V

Czwarty załącznik o nazwie „obudowa Karola V  ” został zbudowany od 1356 do 1383 roku , za panowania tego ostatniego, dzieło kontynuował jego syn i następca Karola VI . Obejmuje 439 hektarów, rozciągając klauzurę Filipa Augusta tylko na prawym brzegu, gdzie obejmuje rezydencje Marais , klauzura templariuszy i Luwr . Populację szacuje się wówczas na 200 000 mieszkańców. Zagroda ta została częściowo zniszczona podczas budowy tej Ludwika XIII, a częściowo w niej wykorzystana.

Henryk V z Anglii zlecił wykonanie nowej pracy na murach Paryża. Dba o wzmocnienie wrażliwych punktów na wypadek ataku. Drzwi wyposażone są we wszystkie znane wówczas urządzenia niszczące. Joanna d'Arc , chcąc uwolnić stolicę, zostaje ranna przy bramie Saint-Honoré .

W 1553-1559, król Henryk II wojna przeciwko Hiszpanii z powodu Lotaryngii, wybudowane trzy twierdze na prawym brzegu, wystające ze ścian XIV th  wieku , w portach w Arsenalu do Bastylii .

Obudowa Ludwika XIII

W 1566 r. , ze względu na Wojny Religijne , bliskość granicy (tylko 150  km na północ) i postęp artylerii, rozpoczęliśmy ulepszać obronę po stronie zachodniej, budując linię sześciu bastionów o długości jednego kilometra. przed klauzurą Karola V, obejmującą w Paryżu Tuileries , ówczesne przedmieścia Saint-Honoré (parafia Saint-Roch ) i Montmartre (obecna dzielnica Giełdy Papierów Wartościowych ) oraz Butte-aux -Gravois .

Trasa lodowca tego bastionowego frontu znajduje się dzisiaj z obecnym Place de la Concorde , rue Royale , bulwarami de la Madeleine , des Capucines , des Italiens , Montmartre i Poissonnière .

Ta piąta osłona bywa nazywana „zagrodą żółtych rowów” (według koloru mułu widocznego po robotach ziemnych).

W latach 1630-1635, w ramach przygotowań do francuskiej interwencji w wojnie trzydziestoletniej , kardynał Richelieu kazał wzmocnić bastiony i umocnić sześć bram, zgodnie z planami Jacquesa Lemerciera  : Montmartre (trzecia nazwa, na skrzyżowaniu rue Montmartre z rue Feydeau ), Richelieu ( rue de Richelieu ), Gaillon ( rue de la Michodière ), Saint-Honoré (trzeci) i de la Conférence (na Quai des Tuileries ). W 1645 r. przebito poternę Poisonnerie ( rue Poissonnière ), przemianowaną w 1685 r. na Porte Sainte-Anne.

Zniknięcie głośników Karola V i Ludwika XIII

Część obudowy z XIV -tego  wieku zaczęła być podzielona, gdzie układ ogrodu kard Pałacu (obecnie Palais Royal ), ulice poczty (strona rowy) i Remparts (od strony miasta, obecnie Rue Sainte-Foy ).

Podboje z początku panowania Ludwika XIV, po przesunięciu granic królestwa, król, pamiętając opór Miasta podczas Frondy i chcąc upiększyć i rozbudować swoje główne miasto, przyjął propozycję Colberta zburzenia fortyfikacji Paryż.

Wały i rowy wałów zostały zastąpione w latach 1668-1705 szerokim ziemnym bulwarem otoczonym wiązami, „Nouveau-Cours”: są to obecne wielkie bulwary tworzące łuk z Concorde do Bastylii przez République . Bruk wykonano dopiero w 1778 roku.

Część obudowy XIV th  wieku Louvre w Porte Saint-Denis został również całkowicie zrównane, zastąpiony przez Place des Victoires (sprzedaż gruntów w 1665 roku) i Rue des Fossés-Montmartre .

Drzwi zostały zrównane z ziemią: Saint-Antoine w 1660, Saint-Bernard w 1670, Saint-Denis w 1671, Saint-Germain, de Buci i Dauphine w 1672, Saint-Martin w 1674, du Temple w 1678, Saint-Victor , Saint -Marcel, Saint-Jacques i Saint-Michel w 1684, Montmartre , Gaillon w 1690, Richelieu w 1701, Saint-Anne w 1715, de la Conférence w 1730, Saint-Honoré w 1733.

Cztery z tych bram zostały zastąpione przez łuki triumfalne ku chwale króla: brama Saint-Antoine w 1670 roku, brama Saint-Denis i brama Saint-Bernard w 1672 roku oraz brama Saint-Martin w 1674 roku.

Rolnicy Generał Wall

Za Ludwika XVI Paryż wyrósł z dzielnicy Chaussée-d'Antin , a wieś Roule została przekształcona w przedmieście .

W 1784 r. na prośbę Generalnego Folwarku minister Calonne postanowił otoczyć miasto Paryż murem przeznaczonym nie do obrony, ale do pobierania dotacji, podatku pobieranego od towarów wjeżdżających do miasta. Projekt i kierowanie pracami powierzono architektowi Ledoux . Mur został wybudowany w kilka lat od 1785 roku . Zamknięty teren ma 3370  hektarów (plus 32 inne z 1818 roku, kiedy zostanie uwzględniona wieś Austerlitz ). Ściana wyposażona jest na poziomie przejść (tzw. szlabany) w około pięćdziesiąt budynków (tzw. propylea). 57 szlabanów jest strzeżonych przez pracowników grantu.

Trasa muru odpowiada drugiemu pierścieniowi obecnych bulwarów, czyli bulwarom zewnętrznym, a mianowicie:

Prawie cała ściana została zburzona podczas rozbudowy Paryża do klauzury Thiers w 1860 roku . W sumie ze ściany pozostały tylko cztery propyle Ledoux:

Obudowa Thiersa

Wreszcie, za ministra Ludwika Filipa , Adolphe Thiersa , zbudowano nową ufortyfikowaną obudowę, siódmą, a kredyt w wysokości 140 mln, o który wnioskowano na realizację tego projektu, został przegłosowany przez izby znaczną większością, pomimo bardzo silny sprzeciw kilku gazet i samego marszałka Soulta .

Obudowa Thiers, słynne „fortifs”, został zbudowany od 1841 do 1844 roku , po prawie powodu Thiers . Zajmuje 7 802  hektary, pokrywając mniej więcej obecne bulwary Maréchaux , z przedpolem rozciągającym się do miejsca obwodnicy . Została ona zniszczona od 1919 do 1929 roku .

Kolejne dzielnice Paryża

Kolejne obszary miasta Paryża  [ edytuj ]
W ciąży Czas Powierzchnia
(w hektarach)
Galijska obudowa Pod Juliuszem Cezarem, -53 9?
Ile de la Cité i brzegi I st do III th  stulecia 53
Obudowa gallo-rzymska + banki Pod Julienem, w 358 i 375 38,79
Karolińska w ciąży Po Eudes , między 898 a 1190 ?
W ciąży Philippe Auguste Pod Philippe Auguste, w 1190 i 1211 252,87
Obudowa Karola V Za Karola V i Karola VI, w latach 1367 i 1383 439,18
Pod François I st i Henryk II, w 1553 i 1581 roku 483.61
Ogrodzenie Karola IX i Ludwika XIII Pod Henrykiem IV 567,82
Za Ludwika XIV, w 1671 i 1686 1,103,91
Za Ludwika XIV i Ludwika XV, w latach 1715 i 1717 1337,08
Rolnicy Generał Wall Za Ludwika XVI w 1788 r. 3 370,36
W 1817 r. 3 439,68
Fortyfikacje Thiersa W 1860 r 7 088
Peryferia + lasy W 1990 10540
Źródła: Badania statystyczne miasta Paryża ... , 1821 (dane Verniquet
od 358 do 1788); I st do III th  stulecia, 1860 i 1990: strona burmistrza Paryża

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Odpowiada to około 50 metrów od brzegu XXI -tego  wieku .
  2. Ścieżka odziedziczona po starożytności rzymskiej, która omijała Sekwanę od zachodu i biegła na wschód w kierunku Sens i Meaux

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

  1. s.  24 .
  2. str.  156 .
  1. Zawiadomienia 284, 290, 296, 299, 329 bis, 330, 331 i 336.
  2. Uwagi 4 i 5.
  3. Powiadomienia 29, 86, 87, 161, 217, 219, 225, 227, 228, 231, 239 bis, 345, 346, 348, 349, 367, 369, 370, 401, 504, 505, 510, 513, 515 , 516, 642, 643, 644, 646, 649, 652, 674, 676, 678, 681 i 684.
  1. str.  11
  2. s.  12-13.
  3. s.  17
  4. str.  18
  1. s.  25
  2. str.  24.

Inne źródła i odniesienia

  1. Mapa Paryża w 1838 roku z układem jego starych murów autorstwa Ambroise Tardieu
  2. F. Bertout de Solières, fortyfikacji Paryżu przez wieki "Marsouin" biblioteka, Rouen, J. Girieud 1906.
  3. Philippe Lorentz i Dany Sandron, Atlas Paryża w średniowieczu , Parigramme, 2006.
  4. Paryż: Historia i ewolucja , na portalu paryskim .
  5. Doktor Ermete Pierotti, Historical Dictionary of okolicach Paryża .
  6. „Paryż: pierwsza średniowieczna zagroda odkryta” na lefigaro.fr .
  7. „Paryż odnajduje swój pierwszy średniowieczny mur” , strona internetowa INRAP , 21 maja 2010 r.
  8. Słownik topograficzny, etymologiczny i historyczny ulic Paryża autorstwa Jeana de La Tynna
  9. Robert Descimon & John Nagle „Dzielnice Paryża średniowiecza do XVIII th  wieku, ewolucja wielofunkcyjnej przestrzeni” w Annales, gospodarki, społeczeństwa, cywilizacji , 1979, strony 956 do 983. Artykuł Online
  10. Adolphe Alphand ( dir. ), Adrien Deville i Émile Hochereau , Miasto Paryż: Kolekcja patentu liter, królewskich rozporządzeń, dekretów i prefektury zleceń dotyczących dróg publicznych , Paryż, Imprimerie nouvelle (stowarzyszenie robotnicze),1886( czytaj online ) , s.  1.
  11. Verniquet podał liczbę 15,23  ha, ale jest to więcej niż niepewne, ponieważ samo położenie galijskiego miasta jest nadal przedmiotem dyskusji. Galijskiej Lutèce na terenie Paryża, starożytne miasto z Ministerstwa Kultury mówi o „kruszywa wysepek wokół głównej wyspy, którego oryginalna powierzchnia nie przekraczała 9 ha”, określając, że lokalizacja Lutèce galusowy wzmianka o 1 st czas do -53 Juliusz Cezar nie jest pewien. Teren miasta Paryż wskazuje jak dla niego 2  ha na „wyspę miasta Parisii (56 av. JC). „Nie wspominając o pytaniach, jakie pojawiły się w związku z odkryciem szczątków ważnego galijskiego miasta na terenie Nanterre (zob. Lutèce, ville fantôme , Le Monde, 25.07.2009).
  12. zobaczyć rekonstrukcję 3D miasta Cesarstwa Dolnej i że miasta Górnego Imperium na terenie Paryża, starożytnego miasta Ministerstwa Kultury. Miasto było bardziej rozległe w czasach Dolnego Cesarstwa (-27-235) i doświadczyło regresu urbanistycznego podczas Górnego Cesarstwa (235-476) z koncentracją na wyspie ufortyfikowanego miasta.
  13. Teren miasta Paryż daje 53  ha dla „Lutèce Gallo-romaine (I-III wiek)”.
  14. Strona internetowa paryskiego ratusza podaje 1709 ha za Ludwika XV.
  15. Na stronie internetowej Urzędu Miasta Paryża znajduje się 3441 ha.
  16. Badania statystyczne miasta Paryża i departamentu Sekwany , rok 1821 , tabela nr 7.
  17. Powierzchnia Paryża w historii i ewolucji na terenie ratusza Paryża.

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne