Towarzystwo księży Saint-Sulpice | |
Godło Sulpicjan, litery „A” i „M” przeplatają się, podsumowując łacińską formułę „ Auspice Maria – pod opieką Maryi”. | |
Zakon religijny | |
---|---|
Rodzaj | społeczeństwo życia apostolskiego |
Struktura i historia | |
Fundacja | 1645 |
Założyciel | Jean-Jacques Olier z Verneuil |
Skrót | PSS |
Lista zakonów | |
Towarzystwo Księży Saint-Sulpice , zwany także Sulpicians , to społeczeństwo katolickiego życia apostolskiego założony w 1645 roku w Paryżu przez Jean-Jacques Olier de Verneuil ( 1608 - 1657 ). Jej członkowie nazywani są Sulpicjanami, prowadzą wspólne życie bez ślubów. Jako tacy nie są uważani za religijnych. Firma została nazwana na cześć Sulpicjusza Pobożnego . Podpisują „PSS”.
Pochodzenie firmy jest ściśle związana z wielkiego ruchu ewangelizacji i odnowy chrześcijańskiej , która rozwinęła się we Francji w XVII -tego wieku . Rzeczywiście, Sobór Trydencki był przepisywany tworzenia seminariów (które nie istnieją wtedy) dla lepszej formacji duchowieństwa z reformy katolickiej .
ten 31 grudnia 1641 r, Jean-Jacques Olier założył seminarium w Vaugirard , z Saint-Sulpice seminarium , które za nim, kiedy został mianowany parafialnego księdza z Saint-Sulpice w Paryżu . W 1645 r. , aby zapewnić cenne wsparcie swojemu seminarium, założył towarzystwo księży Saint-Sulpice, znane jako Messieurs de Saint-Sulpice . Namawiany przez wielu biskupów do ich diecezji , musiał wysłać sulpicjan do Kanady (Nowa Francja) , otwierając seminarium w Montrealu w 1657 roku.
Osiedlili się w Nantes w 1649, Viviers w 1650, Le Puy w 1652, Clermont w 1653, Lyonie , Limoges itd.
Wpływy Sulpicians po śmierci pana Oliera należy do Alexandre Le Ragois de Bretonvilliers (1621-1676), który nadaje firmie prawną organizację. Dostaje aprobatę,3 sierpnia 1664 r, przez legata Aleksandra VII , kardynała Chigi , który daje im pozwolenie na otwarcie nowicjatu. W panowie de Saint-Sulpice ujmuje się jako „firma świeckich kapłanów dedykowane do naszego Pana, aby służyć mu duchowieństwo” . Nie składają ślubów, ale obietnice wytrwania w instytucie i nieprzyjmowania korzyści kościelnych.
Konstytucje opracowane przez pana de Bretonvilliers zostały zatwierdzone przez króla Francji w 1713 roku. Sulpicjanie zostali rozproszeni podczas rewolucji francuskiej , szczególnie bolesnego okresu dla firmy. Część z nich przekroczyła Atlantyk i wycofała się do Baltimore , gdzie otworzyli seminarium, które stało się ich głównym domem, aż do ponownego otwarcia seminarium paryskiego w 1801 r. przez Jacques-André Émery . Ale Napoleon zamknął ją wkrótce potem i dopiero w 1814 roku została całkowicie odnowiona. Ludwik XVIII zatwierdził go z cywilnego punktu widzenia.3 kwietnia 1816 r. Pius IX potwierdza aprobatę 1664, w 1863. Konstytucje zostały ostatecznie zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1931, pod pontyfikatem Piusa XI .
Sulpicjanie kierowali wyższymi seminariami i zapewniali stałą formację duchowieństwa we Francji , w Ameryce Północnej na południu , w Wietnamie na przykład w Japonii i Afryce . Działalność misyjna i duszpasterska Sulpicjan była szczególnie ważna w Nowej Francji , gdzie towarzystwo zapewniało w szczególności posługę duchową Ville-Marie, przyszłego Montrealu (termin ten oznaczał wyspę, a nie miasto na początku), od czasu seminarium św. - Sulpicjum .
Sulpicjanie liczyli czterystu, w tym stu osiemdziesięciu pięciu Francuzów, w dwudziestu ośmiu domach. Znani są z pobożności maryjnej .
W Kanadzie , w 1671, François Dollier de Casson został mianowany przełożonym Zakonu Saint-Sulpice i Wielkim Wikariuszem Montrealu. Zlecił wzniesienie pierwszego kościoła Notre-Dame de Ville Marie w 1674 r., a następnie w 1684 r. położył pierwsze kamienie pod starym seminarium Saint-Sulpice przy rue Notre-Dame . Jest także autorem „Historii Montrealu” poświęconej niedołężnym seminarium Saint-Sulpice w Paryżu.
Byłym prymasem narodowym i arcybiskupem Quebecu był sulpician Marc Ouellet , ówczesny prefekt kongregacji biskupów . M gr Paul-Emile Leger , arcybiskup Montrealu, M gr Lionel Gendron , biskup Longueuil i kardynała Edouard Gagnon byli również członkami tej spółki.
We Francji kilku prałatów jest byłymi Sulpicjanami:
Inne osobowości będące członkami Spółki: