Termin „ barbarzyńska ” odpowiada w przybliżeniu obszarowi przybrzeżnemu obecnego Maghrebu . Termin „ Berbérie ” pojawił się około 1860 roku.
Korsarze berberyjscy zdobyli tysiące chrześcijańskich statków i wielokrotnie atakowali większość społeczności przybrzeżnych na północnych wybrzeżach Morza Śródziemnego . W rezultacie mieszkańcy porzucili swoje starożytne nadmorskie wioski w Hiszpanii , Francji i Włoszech i zbudowali kolejne, często ufortyfikowane, na wzgórzach i wzgórzach. Naloty były taki problem, że na wybrzeżu pozostał częściowo opuszczony aż do początku XIX -go wieku. Niektórzy z kapitanów galer wyścigowych, jak również najbardziej uznani korsarze, byli wówczas tak zwanymi „ renegatami ”: Europejczykami, którzy przeszli na islam, aby uniknąć niewoli , jak John Ward i Zymen Danseker . Skutki Barbary Najazdy zakończył na początku połowie XVII -go wieku.
Przymiotnik „barbaresques” pochodzi z XVI wieku i pochodzi z Włoch , wywodząc się od słowa „ barbarzyńca ” (w znaczeniu „obcy mówiący niezrozumiałym językiem”) i oznaczający bez szczególnego odniesienia Afrykę Północną (patrz „ wybrzeże Barbarzyńców ” ). Używany przez krótki czas, powrócił spod pióra wielu autorów i w słownikach, potem w mowie potocznej, nawiązując w szczególności do muzułmańskich piratów i korsarzy z Maghrebu i Osmańskiego, którzy operowali z Afryki Północnej , stacjonując głównie w portach Algieru. , Tunis , Trypolis i Salé . Niezwiązany z „ Barbarie ”, termin „ Berbérie ” pojawił się u niego około 1860 roku.
W Turcy nie mogli pozwolić chrześcijańskich Europejczyków rządzić mórz na Wschodzie bardziej niż na Zachodzie . Oni w przeciwieństwie do Europejczyków nieubłaganie, najpierw pod dowództwem pirackich wodzów , następnie Corsair emirów i wreszcie admirałów z Konstantynopola .
Według prawa morskiego „piratem” jest ten, kto bez upoważnienia atakuje dowolny statek, bez względu na to, czy niesie on banderę, przyjaciela czy wroga, bierze jeńców i niewolników, wchodzi na pokład statków i ładunków. Starożytne prawa morskie nakazywały, że jeśli zostanie schwytany, zostanie powieszony „wysoki i niski”. Z kolei korsarz to ten, który biegnie na wroga i sam, uczestnicząc w wojnie wyścigowej jako pomocnik, najemnik w służbie flagi ( osmański w przypadku korsarzy berberyjskich). Otrzymuje list rasowy, który pozwala mu, jeśli zostanie złapany, korzystać ze statusu jeńca wojennego. Może przeszukiwać, atakować, zajmować i niszczyć statki , załogi , sprzęt i ładunki lub ładunki statku przeciwnego narodu na wodach terytorialnych , międzynarodowych lub obcych.
Tak więc, podczas francusko-tureckiej sojuszu z XVI -tego wieku między królem Francji François I st i sułtana do Imperium Osmańskiego , Sulejmana Wspaniałego , piraci Barbary nie atakują okręty francuskie i zostały jeszcze otrzymane jako sojuszników w port w Tulonie , w przeciwieństwie do piratów, którzy działając „bez wiary i prawa” na własny rachunek w poszukiwaniu fortuny na morzu, grozili śmiercią, także z punktu widzenia osmańskiego.
Oprócz tego efemerycznego sojuszu, kiedy Barbareskowie wznieśli własne państwa, niektórzy z nich byli w stanie przejąć dowództwo floty osmańskiej. Przybiera to postać chronicznej wojny morskiej przeciwko państwom chrześcijańskim: korsarzowi , która ma wymiar ekonomiczny, polityczny i religijny. Z biegiem czasu sułtan osmański ma tendencję do zastępowania floty Barbary własną flotą. Pozostają więc statki uzbrojone przez prywatne interesy, przez Taifę Rais , której łupy wracają, według portów macierzystych tych barbarzyńców, do około 11% do państwa, 40% do armatorów, 16% do kapitana, 16 % dla załogi i 16% dla janczarów . Jest to na wpół zalegalizowane drapieżnik charakterystyczny dla zachodniej części Morza Śródziemnego, w połowie drogi między korsarzami a piratami . Praca archiwisty Alberta Devoulxa na temat ra thes Hamidou (1770-1815) używa zarówno terminów „prywatny”, „pirat” czy „zakaz”.
Przede wszystkim, zniewolenie więźniów tworzy różnicę pomiędzy Corso z Rais i klasycznego wyścigu Khayr ad-Din Barberousse , z Jean Bart i Robert Surcouf . Ponadto odpieniacze algierskie nie mają znaków firmowych, ich połowy są rejestrowane tylko w celu dzielenia się między zainteresowanymi ras a regencją. Władza polityczna na poziomie lokalnym jest świadoma działalności korsarzy, ale raporty ograniczają się wyłącznie do dostarczenia dowodów na to, że rasa dzieli łup z tą władzą. W Algierze nie ma sądu przyznającego nagrody ani żadnego organu, który byłby w stanie zbadać nagrodę, nie będąc zainteresowanym podziałem łupów. Zaatakowane statki mogą być neutralne, podlegać Imperium Osmańskiemu (statki greckie), a nawet być muzułmańskie (statki tunezyjskie). Według rejestru połowów, 12 grudnia 1768 r. Hamidou i inni zdobyli 8 greckich statków ( Grecja będąca wówczas integralną częścią Imperium Osmańskiego); 10 października 1810 Hamidou zdobywa dobra tunezyjskie (tunezyjczycy są jednocześnie współwyznawcami i rodakami, sami wasalami Turcji); podobnie 22 maja 1811 r.
Kampanie i najazdy piratów i korsarzy berberyjskich rozciągały się wzdłuż europejskich wybrzeży Morza Śródziemnego (torby Ostii i Bazyliki św. Piotra w Rzymie w 846; Trogiru w 1123; Otranto w 1480;...) oraz w Ocean Atlantycki (naloty na Islandii w 1627 roku; ...), ale również na morzu z piractwem wobec wszystkich statków chrześcijańskich.
Krajami najbardziej dotkniętymi nalotami i piractwem Barbary były Hiszpania , Portugalia , Włochy , Francja , Wyspy Brytyjskie , Holandia , Islandia , ale w rzeczywistości każda europejska miejscowość portowa , każdy niemuzułmański statek może stać się celem, jeśli sytuacja jest dozwolona.
Głównym celem tych ataków było schwytanie chrześcijańskich niewolników dla handlu osmańskiego , a także muzułmańskiego rynku niewolników w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie .
Podczas najazdy piratów miały miejsce w Afryce Północnej wkrótce po podboju muzułmańskiego na Półwyspie Iberyjskim w VIII th wieku, termin „pirat Barbary” i „piratów Barbary” są stosowane do piratów aktywów z XVI -tego wieku, kiedy częstotliwość i promieniu zwiększono atak łowców niewolników. Jednym z najbardziej masowych nalotów w historii tego piractwa był atak przeprowadzony w 824 r. przez flotę Abu Hafsa i jego 12 000 ludzi, którzy wypędzeni z Aleksandrii podcięli bizantyjską Kretę i przejęli kontrolę nad wzniesioną przez siebie wyspą do emiratu i przez ponad sto lat stanowili bazę piratów. W tym długim okresie, Algier , Tunis i Trypolis były pod suwerenności Imperium Osmańskiego , albo w postaci bezpośrednio administrowanych prowincji , lub jako autonomiczne wasali zwanych „państw barbaresque”: . Arabskich , beylicates lub deylikats z Tlemcen , Aldjazayr , Qasentina , Tunis , Tarabulus . Podobne naloty podjęto z Salé i innych portów w Niezależnym Sułtanacie Maroka .
Od 1347 do 1349 r. Ifrikija, ciężko dotknięta przez zarazę, nadal podlegała demograficznemu pustynnieniu, zapoczątkowanemu przez najazdy Hilaliów . Od drugiej połowy XIV -tego wieku, Maghreb przeżywa spadek gospodarczy. Po zdobyciu Granady i zniknięciu królestwa w 1492 r. Hiszpania, obecnie całkowicie katolicka, została wzmocniona gospodarczo i militarnie.
Hiszpańscy władcy Ferdynand d'Aragon i Isabelle de Castille postanawiają kontynuować podbój aż do wybrzeży Maghrebu, aby chronić własne wybrzeża. Choć rozpoczęciem kolonizacji Ameryki , Hiszpanie chwycił kilka portów na wybrzeżu Maghrebu w ciągu dziesięciu lat: Mers el-Kebir w 1505, Oran w 1509 Bougie w 1510 roku, Trypolis i wysepka znajduje się naprzeciwko Algierze The Peñón . Miasta portowe, Dellys , Cherchell i Mostaganem zażądały oddania hołdu Hiszpanii w zamian za jej ochronę. Niezadowolone populacje przywódców niezdolnych do ich obrony, powstające ruchy sufickie i ich przywódcy, którzy stają się coraz bardziej wpływowi, pomogą Osmanom w osiedleniu się w regionie.
Arystokracja kupiecka Algieru około 1516 roku zdecyduje się wezwać braci Barberousse do powstrzymania ekspansji. W tym samym roku biorą Algier z pomocą emira Algieru. Arudj Barberousse pozbędzie się Emira Salima at-Toumi poprzez uduszenie go rękami lub egzekucję w kąpieli. W 1529 Khayr ad-Din Barberousse podjął się zdobycia Peñon d'Alger , uważanego przez niego za „cierń w sercu Algierczyków”.
Historycznie, „wieki Barbary” obejmują okresu osmańskiego , który przechodzi od XVI TH do XVII -tego wieku. Dla regencji Algieru , działa od 1516 roku, rok po przyjeździe z braci Barberousse w Algierze , do wychwytywania Algierze w 1830. Drugim ośrodkiem piractwa jest niezależna od imperium tureckiego: to Republika lokale , które zaczyna się około 1610 roku z nadejściem Maurów i kończy w XVIII -tego wieku z tworzeniem Mogador . Dla regencji Tunisu , zaczyna się w 1503 roku, kiedy Oruc Reis chwyta Djerba ale ogranicza się do XVI -tego wieku, a nawet dla Regency Trypolisu tym targu niewolników słynie z handlu Sahary.
Piraci berberyjscy i korsarze z Algieru , Tunisu i Trypolisu byli wielkimi potęgami bogactwa dla swoich miast, ale zostali nazwani przez mocarstwa chrześcijańskie „plagami mórz”. Będą one znaleźć się na drodze tych, którzy staną się ich najwierniejszym wrogów, gdy joannici z Zakonu Świętego Jana Jerozolimskiego kogo oni tylko napędzanej od Rodos i kto będzie w końcu osiadł w Malta dzięki życzliwości, dobrze ujęte przez Karola Kwintesencja .
Zwycięstwo Ligi Świętej w bitwie pod Lepanto w 1571 roku było punktem zwrotnym. Turcy zawarli rozejmy z Hiszpanią, które w 1581 roku przekształciły się de facto w pokój . Jest to przełom w historii piratów i korsarzy berberyjskich: ich naloty będą kontynuowane, ale w 1694 r. wenecki admirał Francesco Morosini położył kres Turkom okupując Moreę . W Wenecjanie broniąc dobytku zatem położyć kres ofensyw morskich, Turcy zastrzegając sobie za ataki lądowe wobec monarchii habsburskiej od Bałkanów , pozostawiając do barbarzyńców wysiłków dla rasy .
Aktywność pirat zaczęła spadać w końcu XVII -tego wieku, kiedy europejska marynarka, stał się bardziej wydajne, dokonały nalotów kosztownych, najkrwawszych za napastnikami i mniej opłacalne, zmuszając Barbary członkowskie do zawarcia pokoju i zaprzestania ich wyprawy. Jednak naloty mimo to w dalszym ciągu aż do początku XIX -go wieku. Po wojnach napoleońskich i kongresie wiedeńskim w latach 1814-15 mocarstwa europejskie zgodziły się na całkowite wyeliminowanie korsarzy berberyjskich, a ich zagrożenie zostało w znacznym stopniu złagodzone. Zdarzały się sporadyczne incydenty, w tym dwie wojny berberyjskie między Stanami Zjednoczonymi a Stanami Barbarzyńskimi, dopóki ich działalność nie zakończyła się ostatecznie wraz z francuskim podbojem Algieru w 1830 roku .
Przed przybyciem Turków, zanim tak, że to miasto Barbary stałby się największym i najbardziej zaludnionych miast w Maghrebie , Algier do progu XVI th posiadał środki Harbor chroniony Peon , prosty skalistej wysepce. Była to jaskinia piratów żyjących wyłącznie z grabieży, bez handlu z portami chrześcijańskimi, Aleksandrią czy Malagą, a nawet z zapleczem. Handel, zarówno złotem, jak i niewolnikami, dotarł do atlantyckiego Maroka, portu Honaïne , Tunisu , Trypolisu czy Aleksandrii.
Wraz z przybyciem Turków, a także z jego quasi równoczesnym z przedostatnią wielką falą przybycia Andaluzyjskich Maurów po upadku Granady, miasto Algier szybko się rozwija w tym samym czasie, w którym rośnie jego populacja. To głównie renegaci narzucają się populacji, która ma niewielką wiedzę o biznesie. Spośród 12 000 domów w mieście w tym czasie 6 000 było zajmowanych przez renegatów . „To dałoby nam przy populacji szacowanej na 50 000 dusz, nie licząc niewolników, 25 000 teoretycznych renegatów, od których wypadałoby odjąć kobiety i dzieci, czyli bilans około 10 000 osobników”. Ci renegaci to „Turcy z zawodu”, czyli muzułmanie z zawodu, są zarejestrowani w księgach Odjaku jak inni Turcy, o których można by powiedzieć, że są naturalni. Wszyscy ci renegaci zajmują kluczowe stanowiska, po założycielu regencji algierskiej , Khayr ad-Din Barberousse , jest to renegat z Sardynii Hassan Agha (1535-1543), korsykanin Hassan Corso (1549-1556), kalabryjczyk Uluç Ali Paşa (1568-1571), który otrzymuje tytuł admirała floty, a następnie wenecjanin Hassan Veneziano (1577-1580 i 1582-1583). Uczestniczą także w armiach okupacyjnych na przedmiotowych obszarach jako samorządy przed utworzeniem trzech bejlików; z 23 terytorialnych cadów, trzynaście to renegaci lub synowie renegatów. Haedo będzie mógł powiedzieć, że „w nich tkwi prawie cała władza, wpływy, rząd i bogactwo Algieru i tej regencji”.
W 1541 r. Dragut , jeniec, odkupil swoja wolnosc, a nastepnie wraz ze swoja flota splądrował i spalił Castellare , w Casinca , Monticello , w Balagne , Sarla , (w Delà des Monts ), a także wiele innych wiosek, które spotkał na swojej droga. W 1544 Barbarossa zdobył wyspę Ischia . W Lipari zaoferowano mu 15 000 dukatów, barbarzyńcy chcą 30 000 z 200 dziewczętami i 200 chłopcami. Statki Barbarossy były tak przeciążone, że wielu jeńców w drodze powrotnej do Konstantynopola wyrzucano do morza . W 1551 r. Dragut , wzmocniony siłami Sinana Paszy , najechał Gozo i zniewolił całą populację maltańskiej wyspy , czyli 6000 i 7000 mieszkańców. W 1575 roku Miguel de Cervantes , autor Don Kichota , został porwany w wieku 27 lat przez algierską eskadrę pod rozkazami albańskiego renegata Mami Arnaute . W tamtych czasach animiści , chrześcijanie czy żydzi żyjący pod rządami muzułmańskimi przyjmowali islam, aby uciec od niewolniczego stanu, ponieważ islam (podobnie jak chrześcijaństwo) zabrania muzułmaninowi zniewolenia współwyznawcy: patrz wspomnienia Germaina Moüette'a na ten temat. Cervantes będzie przetrzymywany przez pięć lat w Algierze . Prymat renegatów straci swoje wpływy w XVII -tego wieku na korzyść Turków. Renegaci zachowają odpowiedzialność morską tylko w Taifie Rais . Ich liczba spadła w wartości bezwzględnej, w 1634 r. oszacowano je na 8000. Czy należy uznać, że dzieło odkupienia jeńców przez trynitarzy lub najemników przynosi owoce, czy też jest tylko odbiciem spadku połowów? Intensywność i częstotliwość wielkich nalotów ostatniego stulecia zmniejszyła się z powodu wyludnienia i wprowadzonych systemów ostrzegania. Ale być może odpowiedź powinna być prowadzona w reorganizacji regencies The Sublime Porte jest podejmowanie coraz większy wpływ na ich Organizacja: beylerbeys , prawie wszyscy barbarzyńcy, znikają i zostają zastąpione przez Pashas wybranych przez sułtana. Tylko dwa renegaci przychodzą do odpowiedzialnych stanowisk dla wszystkich XVII -tego wieku, Sycylijczyk z Katanii , Soliman Katanya (1617-1618) i portugalska, Shaban (1661-1666), włoski z władzy, ale bez tytułu: Ali bitchin (1638 -1645).
W 1625 r. korsarze zaatakowali wybrzeża Anglii i Kornwalii .
Francja, która niedawno wyłoniła się jako wiodąca potęga morska, wkrótce odniosła porównywalny sukces. W 1681 roku Algierczycy zdobyli kilka francuskich statków i okręt wojenny i zabrali je do Algieru. Kapitan i załoga są zniewoleni.
W XVIII -tego wieku, Turcy znaleźć na wszystkich pozycjach. Jest to upadek piractwa berberyjskiego w tym samym czasie, co wyścig o względy ekonomiczne ze względu na wzrost siły marynarek wojennych. Sytuacja będzie się pogarszać w następnym stuleciu: Konstantynopol lub regencje zdecydowanie przejmują kontrolę nad wszystkimi operacjami morskimi.
W 1720 roku, Algierczyk statek z 44 armat został zauważony w Rio de la Plata , Ameryce Południowej .
Miasto Tunis nie jest, ściśle mówiąc, siedliskiem piratów, jest raczej miastem kupieckim, odwiedzanym przez kupców wszystkich narodowości. Tunezja oferuje sprzyjające środowisko, a bracia Barberousse są tam szczególnie ilustrowani.
Arudj Barberousse otrzymuje od władcy Hafsydów zezwolenie na korzystanie z portu La Goulette, a następnie wyspy Dżerba jako bazy. W 1504 r . schwytano dwie papieskie galery i hiszpański statek Cavalleria z 300 mężczyznami i 60 arystokratami z Aragonii w drodze do Neapolu. W 1512 Arudj Barberousse poniósł klęskę przed Djidjelli z dwunastoma galiotes i tysiącem Turków, do których dołączyło 3000 Maurów. Po utracie ręki porwanej kulą armatnią obrońców, wycofał się pokonany, gdyż w 1514 roku groziło mu przybycie pięciu hiszpańskich okrętów pod rozkazami Martina de Renterii . Również w 1514 roku Cara Hassan znajduje się przed Cherchellem ze swoimi galerami. Wraz z Arudjem zdobywają miasto i uzyskują jego kapitulację. Po śmierci Arudj w 1518 jego brat Khayr ad-Din Barbarossa oddał się w lenno sułtana Stambułu. Mianowany Wielki Admirał z Imperium Osmańskiego , chwycił Bizerte , La Goulette następnie Tunis w 1534 roku, ale musiał wycofać się po zdobyciu miasta przez armady że Karol V doprowadziło w 1535 roku The Hafsid sułtana następnie przywrócony do swoich praw pod ochroną Karola V pod kuratelą Królestwa Hiszpanii. Wiadomość o śmierci Barbarossy w bitwie wywołuje w Hiszpanii wybuch radości. Przeżył i dołączył do Bône'a po ucieczce z pola bitwy. Podjął walkę, zbombardował Port Mahon na Minorce, biorąc wszystkich mieszkańców w niewolę.
W 1551 Dragut chciał odzyskać Tunis, ale po raz kolejny mu się nie udało; Andrea Doria więzi go w wewnętrznym jeziorze Dżerba . Traci Mahdię, a Gafsa stawia mu opór. W 1559 Dżerba została zajęta przez flotę Medina Celi , wicekróla Neapolu, wspomaganego budynkami szpitalnymi . Ale Piyale Pasha ze 100 galerami zaskakuje ich, a Dorii i Medinie Celi udaje się uciec. Turcy odzyskują Dżerbę , biorą kilka tysięcy jeńców i wgrudzień 1573, Tunis zostaje przejęty przez Don Juana , aleLipiec 1574Hiszpanie definitywnie ponownie stracili miasto przejęte przez Uluç Ali Paşę z flotą ponad dwustu galer, trzydziestu galiotów, czterdziestu statków, manewrowanych przez 5000 marynarzy i 40 000 ludzi pod rozkazami Hassana Veneziano .
W 1510 roku Pedro Navarro zajął Trypolis w imieniu hiszpańskiej monarchii katolickiej . Ale podboju pozostaje krucha aw 1530 Karol V CEDES to, jak Malta , do joannitów z Zakonu Świętego Jana Jerozolimskiego . W 1551 r. zajęły go wojska sułtana osmańskiego Sulejmana Wspaniałego . Korsarz Dragut nazywa się pasza , Turcy chcą uczynić z Trypolisu ważną bazę morską dla swoich podbojów i corso . Statki Tripolitan następnie odegrał kluczową rolę w kaperskiej aktywności w Morzu Śródziemnym , gdzie w obliczu gościnnych żeglarzy , a także francuskim i niderlandzkim . Mieści się w nim gigantyczny targ niewolników, czerpiący korzyści zarówno ze zdobyczy subsaharyjskich, jak i chrześcijańskich. Toczą wojnę wyścigową z chrześcijanami na całym Morzu Śródziemnym, przeciwstawiając się Hiszpanom, Szpitalnikom Malty i Genui , chociaż ci ostatni są również partnerami handlowymi.
Wspólnota Hornacheros (od miasta Hornachos w Estremadura ) przeniesiony z pierwszych lat XVII -tego wieku w regionie Salé , a konkretnie w Oudayas Kasbah wtedy w gruzach. Ci muzułmanie , którzy nadal mówią głównie po arabsku, przewidują środki wydalenia i udaje się opuścić Hiszpanię ze swoim dobytkiem. W 1610 roku, w następstwie dekretów potwierdzających decyzję króla Filipa III o wypędzeniu wszystkich muzułmanów z Hiszpanii, do regionu przybyła kilkutysięczna fala morysków . Szczególnie licznie osiedlają się w Salé-le-Neuf, u podnóża Kasby. Ci zwykle mówią po hiszpańsku , w przeciwieństwie do Hornacheros.
Działalność piractwa kwitnie, chroniona przed kontratakami przez mielizny chroniące wejście do ujścia Bouregreg, pod zwierzchnictwem jej pierwszego gubernatora, Ibrahima Vargasa . Od 1624 r. jej „wielkim admirałem” był Holender Jan Janszoon (Mourad Reis młodszy). Współpracują z lokalnymi piratami i wprowadzają na rynek najnowsze holenderskie statki wysokoburtowe, pozwalające im zapuszczać się na wody Atlantyku .
W 1624 r. dali polowanie rybakom z Nowej Fundlandii i najechał aż do Kornwalii . W 1627 roku, pod dowództwem holenderskiego renegata Jana Janszoon ,poprowadzili najazd na miasto Reykjavik w Islandii i wzięli 400 jeńców. Wśród schwytanych są Guðríður Símonardóttir znany jako Tyrkja-Gudda (Gudda Turecka) i Ólafur Egilsson kupiony w następnym roku. Po powrocie na Islandię pisze relację ze swoich doświadczeń. Miasta Salé i Rabat są celem kilku francuskich bombardowań, które powodują znaczne straty materialne, ale bez znaczących rezultatów. Pierwszy był dowodzony w 1629 roku przez eskadrę siedmiu okrętów dowodzonych przez admirała Izaaka de Razilly . W czerwcu 1631 r. Mourad Reis wraz z korsarzami z regencji Algieru i Republiki Salé zaatakował wioskę Baltimore w hrabstwie Corkdrogą lądową. Porywają 237 wieśniaków. Od lat sześćdziesiątych XVII wieku sułtani Alaouite Moulay Rachid, a następnie Moulay Ismaïl doszli do końca tej małej republiki, ale piractwo trwało nadal. Anglia podpisała pokój z Salem w 1676 roku.
Chroniona przez ławice oznaczające wejście do portu, u ujścia Bouregreg , flota piratów z Salé składała się więc tylko z małych, ale szybkich statków o małym zanurzeniu, takich jak polacres , pinques i caraques . Liczyły ich osiemnaście przed 1627 rokiem, w czasie, gdy piraci z Salé byli prowadzeni przez Jana Janszoon, zanim flota Salétine osiągnęła pełny zasięg. Większość statków ważyła od 200 do 300 ton i była wyposażona w żagle, ale także w wiosła . Jednym z najbardziej wydajnych statków, używanym zarówno w Algierze, jak iw Maroku, był chebec ; jego wymiary mogły sięgać 39 metrów długości, 7,5 metra szerokości, przy zanurzeniu 2,7 metra. Uzbrojenie mogło składać się z ośmiu dział po 6 funtów na podszewce, czterech dział po 12 funtów na rufie i ośmiu kowwern po 3 księgi na nadburciu.
Jednak niewielkie rozmiary statków Sale'a miały swój odpowiednik, uniemożliwiając im wyjście z pełnego morza, gdy surowe warunki pogodowe na Atlantyku były niesprzyjające. W rzeczywistości wyścig w Sale był więc praktykowany tylko od kwietnia do października, podczas corocznej kampanii, która nie trwała dłużej niż sześć lub siedem miesięcy. Poza tym sezonie, oprócz stanu pełnym morzu, nietuzinkowych bar z Bouregreg zabroniony dostęp do portu ponad połowę czasu, a następnie pozostał statki na kotwicy. Między piratami z Algieru i z Salé istniała prawdziwa specjalizacja. Wzmocnieni swoją liczbą i pierwszeństwem algierscy piraci zarezerwowali w praktyce wyścig w „ morze Lewantu ”, korsarze z Salé zarezerwowali dla siebie „ morze Ponant ”, czyli powiedzmy Ocean Atlantycki , z Cieśniną Gibraltarską za granicę.
W 1835 roku turecki minister wojny, Najib Pasza , wylądował w Trypolisie , obalił i wygnał rodzinę Karamanli oraz przywrócił bezpośrednią władzę Wzniosłej Porty . 17 października 1912 rna mocy traktatu z Ouchy Imperium Osmańskie zrzeka się suwerenności nad regionami podbitymi przez Włochy.
Negocjacje ze Stanami ZjednoczonymiDo czasu ogłoszenia przez Stany Zjednoczone niepodległości w 1776 r. traktaty brytyjskie chroniły amerykańskie statki i handel. Aby utrzymać koszty na niskim poziomie, Jefferson dążył do stworzenia koalicji małych flot śródziemnomorskich, ale musiał zrezygnować w obliczu sprzeciwu Wielkiej Brytanii i Francji, które wykorzystały sytuację, ponieważ sprzyjała ich handlowi ze szkodą dla mniejsze mocarstwa nie są w stanie zapłacić sum żądanych przez barbarzyńców.
Traktat z 1778 r. zobowiązał Francję do pomocy Ameryce w przypadku, gdyby jej statki zostały zaatakowane przez barbarzyńców, ale Francja po prostu zignorowała tę prośbę. Barbarzyńska groźba skłoniła negocjatora Johna Adama do zaproponowania „dania prezentu w wysokości dwustu tysięcy funtów, zamiast ryzykować milion [w handlu] każdego roku”, ale Adam w dużej mierze nie docenił sumy żądanej przez barbarzyńskiego negocjatora; w marcu 1786, wraz z Thomasem Jeffersonem , innym negocjatorem, dowiedzieli się, że cena do zapłacenia to „milion dolarów, czyli jedna dziesiąta rocznego budżetu”. Stany Zjednoczone utworzyły Korpus Piechoty Morskiej i Marynarkę Wojenną USA w marcu 1794 r. Stany Zjednoczone zawarły traktaty pokojowe z regencją algierską, Amerykanie są zobowiązani do płacenia trybutu za ochronę swoich budynków. Było to dużym obciążeniem dla Stanów Zjednoczonych: w 1800 r. płatności okupów i daniny dla stanów Barbarii stanowiły 20% rocznych wydatków rządu federalnego.
Aby uzyskać korzystniejsze warunki pokoju, Stany Zjednoczone doprowadziły w 1801 r. do pierwszej wojny , aw 1815 r. do drugiej wojny berberyjskiej ; wojny te są prawdziwym sukcesem Stanów Zjednoczonych i kładą kres płaceniu daniny. Algier złamał traktat pokojowy w 1805 r. i odmówił realizacji traktatu z 1815 r. aż do interwencji brytyjskich i holenderskich, które doprowadziły do zbombardowania Algieru w 1816 r . Katastrofa morska jaką stanowiła wyprawa Lorda Exmouth w 1816 roku została szybko naprawiona, a w 1825 roku oprócz 35 kanonierek algierska marynarka wojenna miała 3 fregaty, 2 korwety, 2 cegły, 5 szkunerów, polakrę i widzimy ponownie czebec.
Wielkim wyczynem tego okresu będzie zdobycie w 1802 r. portugalskiej fregaty wojennej przez Raïs Hamidou . Należy zauważyć, że ten ostatni, który nie jest ani renegatem, ani Turkiem , ale Maghrebijczykiem , wywodzącym się z plemienia Berberów z głębi lądu , stanie się wodzem Taifa Ras , niewyobrażalna promocja w poprzednim stuleciu, co świadczyło zarówno o głęboka transformacja elity żeglarskiej, ale także degradacja tradycyjnej hierarchii klasowej.
Barbarzyńcy zdobyli statki handlowe i zniewolili lub wykupili załogi. Od 1 000 000 do 1 250 000 niewolniczych Europejczyków (850.000 w latach 1580-1680) zostało schwytanych przez tych piratów lub korsarzy w latach 1530-1780 . Liczby te zostały jednak odrzucone przez innych historyków, takich jak David Earle czy John Wright, którzy uważają je za rażąco przesadzone.
Zakon Trynitarzy działa w Francji przez dziesięciolecia z misją zbierania funduszy, aby odkupić tych więźniów. . W latach 1569-1616, w samej Anglii , piraci przejęli 470 statków i w ciągu 5 lat, w latach 1628-1634, zdobyli80 statków z Francji i sprzedali na rynku niewolników ponad 1000 Francuzów z Algieru .
„W latach 1716-1754 Algierczycy schwytali 19 statków z Danii-Norwegii z 208 ludźmi, więc piractwo było poważnym problemem dla duńskiej floty handlowej. ”. Dania odmawiająca hołdu Algierowi , Mohamedowi ben Othmane , Duńczycy wyruszają na wojnę przeciwko regencji Algieru . Przegrywają wojnę pomimo bombardowań i muszą za wysoką cenę odkupić każdego niewolnika schwytanego podczas wojny.
Według Rolanda Courtinata „Islam naprawdę przyciąga wielu chrześcijan. Barbary jest synonimem bogactwa dostępnego dla wszystkich. Dobre jedzenie, możliwość wzbogacenia się, kobiety, swoboda działania mogą nawiedzać umysły mężczyzn o skromnych warunkach”. Następnie dołączyli do piratów berberyjskich, aby skorzystać z ich wiedzy technicznej, tak jak w przypadku korsarzy z Salé , którego najsłynniejszym renegatem jest Holender Jan Janszoon , znany również jako Mourad Reis. Tak więc w oświadczeniu marynarki algierskiej z 1588 r., wydanym przez Pierre'a Dana w jego Histoire de Barbarie et de ses corsairs , była ona co najmniej w połowie europejska, a następnie składała się, oprócz kilku fregat, z trzydziestu pięciu galer. który należał głównie do włoskich renegatów . Według ojca Dana ma to związek z faktem, że „Turcy i Ci z Barbary ( Maurowie ) niewiele wiedzą o nawigacji”.
Około 1600 r. renegaci wprowadzili w barbarzyństwo zaawansowane techniki nawigacji i budowy statków, a także statki przybrzeżne , umożliwiając korsarzom rozszerzenie swojej działalności na Ocean Atlantycki . To wpływa wiele nalotów, a następnie na ich szczyt, w XVII th wieku.
Według historyka Adriana Tinniswooda, najbardziej przerażającymi korsarzami berberyjskimi byli europejscy renegaci , u podstawy, już korsarze w swojej ojczyźnie, którzy następnie wyemigrowali na wybrzeże Barbary w czasach pokoju, aby kontynuować swój handel. Te szczególne przypadki pozwoliły na udział silnej wiedzy morskiej, takiej jak okrągłe łodzie z wysokimi burtami, i pozwoliły piratom na przeprowadzanie odległych i niszczycielskich nalotów, jak na Islandii lub w Kanadzie ( Nowa Fundlandia i Labrador ). .
Tak więc wśród najsłynniejszych piratów berberyjskich, więc istnieje kilka renegaci , których Kalabryjczyk Uluç Ali Paşa w XVI th century i wenecki Ali bitchin XVII th century, czy Ahmed el Inglizi dosłownie Ahmed English między innymi.