Ifrikiji (w Berber : ⵉⴼⵔⵉⵇⵢⴰ, w języku arabskim : إفريقية ), pisane również Ifriqiyya , stanowi część terytorium Afryki Północnej w okresie zachodnich średniowieczu , co odpowiada w prowincji Afryce w późnej starożytności. . Terytorium Ifriqiya odpowiada dziś Tunezji , na wschód od Konstantyna (na północny wschód od Algierii ) i Trypolitanii (na północny zachód od Libii ).
Pod tą nazwą terytorium to jest znane w momencie przybycia muzułmańskich Arabów i oporu, któremu sprzeciwia się ludność berberyjska wyznająca religie libijskie , chrześcijańskie lub żydowskie . Kontynent afrykański, którego północno-zachodnia część, jedyna znana, była dawniej nazywana przez Herodota „ Libią ” , dlatego wzięła swoją nazwę od nazwy, którą Rzymianie narzucili swoim podbojem.
Słowo Afryka pochodzi od radykalnego terminu „Ifri”, który dałby początek słowu Ifriqiya . Ifri wyznacza również bóstwo berberyjskie.
Słowo „Afryka”, imię bogini Afryki zaadoptowanej przez Rzymian, wydaje się być związane z berberyjskim terminem taferka oznaczającym ziemię lub własność ziemską, a ten, kto żyje na tej ziemi, nazywa się Aferkaw , co dałoby Africanusowi w Łacina . Nazwę tę nadano w języku arabskim إفريقيا ( ifrīqīyā ), co pozwoliłoby nowoprzybyłym na określenie Afryki w jej nowoczesnym znaczeniu. Możliwe jest również, że słowo to pochodzi od greckiej afrike („bez zimna”), od łacińskiej aprica („słoneczny”) lub od innego łacińskiego określenia africus , oznaczającego w Kampanii „deszczowy wiatr” pochodzący z regionu Kartaginy . Rzeczywiście, od początku Rzymianie nazywali Afrykę tylko tą północną częścią kontynentu. Słowo „Afryka” może pochodzić od nazwy plemienia Afridi , które żyło w Afryce Północnej w pobliżu Kartaginy.
Według niektórych badaczy słowo to jest związane z terminem „Ifran”, od którego pochodzi nazwa plemienia Aït Ifran , zwanego także Iforen, Ifuraces lub Afer (które w języku berberyjskim oznacza jaskinię lub jaskinię według Ibn Khaldouna ), potężnego Plemię Berberów należące do gałęzi Zenetów z Algierii .
Po dominacji Kartagińczyków ( 814-146 pne ), Rzymian (146 pne -429) i Wandali (429-534), Bizantyjczycy zajęli miejsce w Ifriqiya. Następnie Umajjadzi zdobywają terytorium po wygranej wojnie z Kusaylą i królową Khena . W Abbasydzi przejęła i od początku swojego kalifatu , region tendencję ku autonomii. W 800 The Khorasanian Ibrahim ibn al Aghlab uzyskując tytuł emira z Kairuanu i założył dynastię Aghlabidów .
Pod koniec IX XX wieku , obszar znalazł się pod kontrolą grup Ismaili że ostatecznie ustali Fatymidów kalifatu . Od połowy X th wieku , podczas wojen między Fatymidów i charydżyzm, Abu Yazid , członek pokoleń Wargu i Merendjissa z Banu Ifren prowadzi potężnego buntu Berberów, że wyzwania moc Fatymidów.
Następuje kilka buntów i siła Fatmidów zostaje wyparta. Ich władza decyzyjna jest ustalona w Egipcie, a następnie powierzają rząd regionu nowej dynastii emirów berberyjskich: Zirydom . W 1048 , te nowe przywódcy złamał mocą Fatymidów i ujmuje się kalifa z Bagdadu jako suzerena . Fatymidzi zareagowali w 1052 r. , Wysyłając Hilalijczyków do splądrowania regionu. Osłabiona wówczas Ifriqiya została podbita przez Normanów z Sycylii w 1146 r., Co oznaczało koniec dynastii Ziridów. Normanowie, za Rogera II i Williama I er , kierują Ifriqiya pod nazwą królestwa afrykańskiego ( Regno di Africa ), aż do 1160 roku, kiedy to terytorium zostało przejęte przez Almohad w następstwie osłabienia Normanów podczas wojny na Bliskim Wschodzie.
Ifriqiya jest wtedy zdominowana przez Hafsidów , którzy uniezależnili się od Almohadów od 1207 r. , A następnie w 1574 r. Podbili je Osmanowie .