Status | Półniepodległy Emirat , nominalnie wasal lub poddany Abbasydów, ale de facto niezależny od 801 roku |
---|---|
Stolica | Kairouan następnie al-Abbasiyya |
Języki) | Arab |
Religia | Mu'tazilism Islam ( Hanafism ) |
Zmiana | Dinar Aghlabid |
800 | Ibrahim ibn al-Aghlab zostaje mianowany emirem Ifrikiji przez moc Abbasydów |
---|---|
801 | Niepodległość od Abbasydów |
827-902 | Podbój Sycylii |
909 | Podbój i upadek dynastii przez Fatymidów |
( 1 ul ), 800 - 812 | Ibrahim ibn al-Aghlab |
---|---|
(D er ) 903 - 909 | Ziadet Allah III |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Aghlabidów ( arabski : الأغالبة ) lub Banu al-Aghlab ( arabski : بنو الأغلب ) to dynastia emirów z arabskiego plemienia z Banu Tamima , którzy rządzą Ifrikiji (dzisiejsza Tunezja , wschodnia Algieria i Tripolitania ) nominalnie, w imieniu z tym Abbasydów kalif , od 800 , a następnie Sycylia , po jego zdobyciu , aż do jego obalenia przez nowe potęgi Fatymidów , w 909 .
Narodziny emiratu Aghlabidów w Ifrikiji przypadają pod koniec pół wieku politycznych i religijnych niepokojów po wielkiej buncie berberyjskiej w 740 r. W 750 r. upadł kalifat Umajjadów , a nowa dynastia Abbasydów z Bagdadu nie może trwale ustanowić ich zwierzchnictwo nad prowincją Ifrikija. Dynastia gubernatorów Mouhallabid , wierna nowym kalifom Abbasydów, musi stawić czoła buntom kontyngentów arabskich ( jund ).
W 800 roku abbasydzki kalif Haroun ar-Rachid mianował Ibrahima ibn al-Aghlaba , syna arabskiego dowódcy plemienia Banu Tamim z Khorasan , dziedzicznym emirem Ifrikiji w odpowiedzi na anarchię panującą w prowincji po upadku prowincji. Mouhallabid. W tym czasie w Ifrikiji mieszkało prawdopodobnie 100 000 Arabów , chociaż Berberowie nadal stanowią zdecydowaną większość jej mieszkańców.
Ibrahim musi kontrolować obszar obejmujący wschodnią Algierię , Tunezję i Trypolitanię . Chociaż niezależna we wszystkich dziedzinach, dynastia nigdy nie przestała nominalnie uznawać zwierzchnictwa Abbasydów. Aghlabidzi płacą coroczny hołd kalifowi Abbasydów, a ich zwierzchnictwo jest wymienione w chutbie podczas piątkowych modlitw .
Po pacyfikacji kraju Ibrahim ibn al-Aghlab ustanowił rezydencję w nowej stolicy, al-Abbasiyya, która została założona poza Kairouan , po części po to, by zdystansować się od sprzeciwu prawników i teologów malekickich , którzy potępili to, co mają obserwowali luksusowe życie Aghlabidów (nie wspominając o tym, że Aghlabidowie są mutazylitami w teologii i Hanafi fiqh w orzecznictwie) i nie doceniają nierównego traktowania muzułmańskich Berberów. Ponadto w Susie i Monastyrze ustanowiono obronę graniczną ( ribat ) . Aghlabidowie rozwijają również nawadnianie w okolicy i ulepszają budynki publiczne oraz meczety al-Abbasiyya.
Unikalną cechą Aghlabidów jest to, że pomimo różnic politycznych i rywalizacji Aghlabidów, która nęka Abbasydów i Emirat Kordoby , muzułmanie w Hiszpanii są transportowani drogą morską, również pod Asba ibn Wakil, aby pomóc w podboju Aghlabidów z Sycylii . Ibn Kathir donosi, że obecne są połączone siły 300 statków Umajjadów i Aghlabidów. Garnizon Aghlabid z Mineo zdołał nawiązać kontakt z Umajjadami z Andaluzji, którzy natychmiast zaakceptowali sojusz, pod warunkiem uznania Asbagha za dowódcę generalnego iz nowymi oddziałami z Ifrikiji ruszyli na Mineo. Teodot wycofuje się do Enny, a oblężenie Mineo zostaje przerwane (w lipcu lubsierpień 830). Połączona armia Ifriqiyan i Andaluzji następnie podpaliła Mineo i obległa inne miasto, prawdopodobnie Calloniana (obecnie Barrafranca ). Jednak w ich obozie wybucha zaraza, która powoduje śmierć Asbagha i wielu innych. Miasto upadło później, jesienią, ale liczba Arabów zmniejszyła się, po czym muszą je opuścić i wycofać na zachód. Teodot wyruszył w ich pościg, zadając im ciężkie straty, tak że większość Andaluzyjczyków opuściła wyspę. Jednak Teodot również zostaje zabity w tym momencie, prawdopodobnie w jednej z tych potyczek.
Pod panowaniem Allah Ziyadat I st (817-838) wybuchła w 824, bunt wojsk arabskich, nie tłumione przed 836, z pomocą Berberów. Muzułmański podbój Sycylii wśród 827 pod Asada ibn al-Furat był próbą utrzymania wojska niesfornych pod kontrolą - podbój powoli zbliża się do końca, a dopiero w 902 był ostatni przyczółek Bizantyjskiego podjęte. Grabieży naloty na kontynentalnej części Włoch , które obejmują torbę rzymskich bazylik w 846, która odbyła się na x -tego wieku. Stopniowo Aghlabidowie tracą kontrolę nad siłami arabskimi na Sycylii i pojawia się tu nowa dynastia Kalbidów .
Królestwo Aghlabidów osiągnęło swój szczyt za panowania Ahmeda ibn Mohammeda al-Aghlabiego (856-863). Ifrikija jest ważną potęgą gospodarczą dzięki urodzajnemu rolnictwu, wspomaganemu przez rozbudowę rzymskiego systemu irygacyjnego. Stał się centralnym punktem handlu między światem islamskim a Bizancjum i Włochami, w szczególności lukratywnym handlem niewolnikami. Kairouan staje się najważniejszym ośrodkiem nauczania w Maghrebie , zwłaszcza w dziedzinie teologii i prawa, oraz miejscem spotkań poetów. Emirowie Aghlabidów patronują również projektom budowlanym, w tym rekonstrukcji meczetu Oqba, a królestwo rozwija styl architektoniczny łączący architekturę abbasydzką i bizantyjską .
Upadek dynastii zaczyna się za Ibrahima II (875-902). Atak Tulounidów w Egipcie musi zostać odparty, a bunt Berberów zostaje stłumiony kosztem ciężkich strat ludzkich dla sił Aghlabidów. Ponadto, w 893 roku misja izmaelitów kierowana przez Abu Abdallah al-Chii zakorzeniła się wśród Berberów z Kutamy . W 902 Obeid Allah al-Mahdi i jego fanatyczny oddział Kutamy zajęli miasta Kairouan i Raqqada i otrzymali przysięgę wierności od ludzi. Sukces Fatymidów był olśniewający i ostatni emir Aghlabidów, Ziyadat Allah III, uciekł na Wschód w 909 roku. W rezultacie dynastia Aghlabidów została obalona i zastąpiona przez Fatymidów.
Pod panowania Aghlabidów The Wielki Meczet w Kairouan oraz Zitouna od Tunisu stał renomowanych ośrodków edukacyjnych dla wartości lekarzy, którzy wyznają prawo tam .
Płacąc podatek zwany kharaj i przestrzegając pewnych ograniczeń społecznych, chrześcijanie i Żydzi, którzy pozostali w Ifriqya po inwazji arabskiej, zdołali zachować swoją religię i miejsca kultu. W tym czasie istniała wspólnota chrześcijańska w Tunisie, Kairouanie, a arcybiskupstwo istniało w szczególności w Tozeur , Mahdia i Kartaginie . Około 893 r. schizma podzieliła biskupów Afryki, którzy wysłali delegatów do Rzymu, aby przedstawili swój spór papieżowi .
Obecność niemuzułmanów w obrębie murów medyn nie była jednak tolerowana po zamknięciu bram miejskich , chrześcijanie i Żydzi musieli pozostać poza murami .
Aghlabidzi byli wielkimi budowniczymi, którzy upiększyli wiele miast w swoim królestwie. To właśnie pod ich panowaniem ukończono w całości meczet Zitouna, a wielki meczet w Kairouan przeszedł gruntowną renowację i rozbudowę, co nadało mu ostateczny wygląd.
Ikal El Tamimi | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Salim | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
El Aghlab | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ibrahim I st 800 - 812 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Abdullah I st 812 - 817 |
Ziyadat Allah I st 817 - 838 |
Abul Affan 838 - 841 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Aboul Abbas I st 841 - 856 |
Ahmed | Mohamed | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Aboul Ibrahim 856 - 863 |
Ziyadat Allah II 863 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Aboul Gharaniq 863 - 875 |
Ibrahim II 875 - 902 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Aboul Ikal |
Abdullah II 902 - 903 |
Ziyadat Allah III 903 - 909 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||