Francesco Morosini

Francesco Morosini
Rysunek.
Francesco Morosini
Funkcje
108 e Doge of Venice
3 kwietnia 1688 - 6 stycznia 1694
5 lat, 9 miesięcy i 3 dni
Poprzednik Marcantonio Giustinian
Następca Silvestro Valiero
Biografia
Data urodzenia 26 lutego 1619
Miejsce urodzenia Wenecja
Data śmierci 6 stycznia 1694
Miejsce śmierci Nauplion
Narodowość wenecki
Francesco Morosini

Francesco Morosini (urodzony dnia26 lutego 1619w Wenecji - zmarł dnia6 stycznia 1694w Nafplio , miasto w Grecji , wzdłuż wybrzeża Peloponezu ) jest 108 th doży Wenecji . Został wybrany w 1688 r. , A jego dogat trwał do 1694 r .

Biografia

Francesco Morosini jest synem Pietro i Marii Morosini (kuzyn jego ojca). Ma dwóch braci. Według ówczesnych kronik, życie Francesco Morosiniego zostało wywrócone do góry nogami we wczesnym dzieciństwie z powodu śmierci jego matki w szczególnych okolicznościach - tonęła, próbując uratować męża, który wpadł do wody - co sprawiło, że od dawna podejrzewa swojego ojca. Dochodzenie zakończyło się niepowodzeniem i zostało zamknięte. Być może to właśnie ten epizod i trudna relacja z teściową rodzi buntowniczego ducha.

Studiował klasykę i był bardziej zainteresowany bitwami i strategią, dość szybko zaciągnął się do weneckich sił zbrojnych. Zbyt zajęty karierą wojskową, nigdy się nie ożenił.

Kariera wojskowa

Jako młody żeglarz w latach trzydziestych XVII wieku dopiero początek wojny z Turkami w 1644 r. I wielki majątek rodziny pozwoliły mu w pełni wyrazić swoje aspiracje i kompetencje. Na wyspie Krecie niemal całkowicie stracony, Wenecjanie mają tylko Candia , kapitału, który jest szybko oblężonego przez wroga. Mianowany dwukrotnie dowódcą wojsk lądowych Candia ( 1646 - 1661 i 1667 - 1669 ), udało mu się galwanizować swoje wojska i zmusić je do oporu przez 23 lata. Straszliwa bitwa zamieniła miasto w kupę gruzu i zapełniła cmentarze wojskowe wyspy (Wenecjanie stracili 30 000 ludzi, a Turcy 80 000) bez znaczącej zmiany sytuacji.

W dniu 6 września 1669 roku, ze względu na niemożność kontynuowania oporu, Morosini podpisał pokój z wrogiem i scedował miasto, jednak zabezpieczając niektóre fortece na wyspie. Kapitulacja jest honorowa i chwalebna dla pokonanych: Wenecjanie mogą zająć swoją artylerię, utrzymują na Krecie fortecę Souda , Spinalonga i Gramvoussa (Carabusa), Osmanie przywracają Clissę w Dalmacji , w końcu żołnierze osmańscy godzą się tego nie robić. wchodzić do miasta do dwunastu dni po kapitulacji i wpuszczać wszystkich, którzy chcą swobodnie opuścić. Kiedy wchodzą do Kandii, zastają tylko dwóch greckich księży, trzech Żydów i biedną staruszkę; na wyspie populacja liczy 22 000 dusz.

Jego nadmierna niezależność i przypadkowe wykorzystanie publicznych pieniędzy przyniosły Francesco Morosini proces w 1670 r. O niesubordynację, z którego został oczyszczony z zarzutów. Został przeniesiony do Frioul na jakiś czas po względnym spokoju, który nastąpił po zakończeniu wojny. Republika, choć osłabiona gospodarczo i militarnie, nie akceptując traktatu z 1669 r., Wybrała szansę, jaką daje wejście do wojny Imperium Osmańskiego przeciwko Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu w 1683 r., Na uzbrojenie floty w celu zemsty za doznane zniewagi. .

Morosini, jeden z ostatnich wielkich weneckich dowódców, został natychmiast mianowany jego szefem. W następnych latach ( 1683 - 1687 ), dysponując stosunkowo niewielką flotą i załogą średniej klasy, udało mu się rozpocząć operacje mające na celu odzyskanie wysp i fortec uznanych za nie do zdobycia.

Odniósł kilka sukcesów i zagroził bazom Imperium Osmańskiego na Morzu Śródziemnym . W 1684 r. Podbił wyspę Lefkada , w 1685 r. Zajął Coron i Mani , w 1686 r. Wraz ze swoim porucznikiem Otto Wilhelmem de Kœnigsmark , szwedzkim żołnierzem wojennym, który wstąpił na służbę republiki, zajął Pylos , Modon , Argos , Nafplion, aw 1687 r. Cały Peloponez, z wyjątkiem Monemvasii i Mistry, które były już w jego posiadaniu, następnie zdobywa Patras , Lepanto , Korynt i Ateny .

Podczas oblężenia Aten, cios z moździerza częściowo zniszczył Partenon używany przez Turków jako magazyn prochu. Dach świątyni runął, a do tej pory pozostał cudownie nietknięty.

W 1687 r. , Z powodu swoich działań na polach bitew, uzyskał od senatu weneckiego, coś, co nigdy się nie zdarzyło ani przed, ani po, tytuł „  Peloponezaka  ” i popiersie z brązu na jego cześć, coś zabronionego dla ludzi wciąż żyjących i bardzo rzadkich nawet dla zmarłego. Napis głosi: „Senat Francesco Morosini, Peloponnesiaco , wciąż żywy” ( Francisco Morosini Peloponesiaco, adhuc vivendi, Senatus ).

Dogat

Po odrzuceniu jego kandydatury w 1684 r. Został wybrany dożą w pierwszym głosowaniu 3 kwietnia 1688 r. Po śmierci Marcantonio Giustinian ( 23 marca 1688). Zostaje o tym poinformowany podczas oblężenia i aby to uhonorować, wśród entuzjastycznych żołnierzy odbywa się jego koronacja. Wracając do Wenecji dopiero w 1690 roku , Morosini, zmęczony tyloma wyprawami, cieszył się uprzywilejowanym traktowaniem i przywilejami, których do tej pory nie otrzymał.

W tym okresie można dostrzec w nim pewną próżność, która ściera się z wielkim człowiekiem, który odniósł tak wiele zwycięstw. Zbyt arogancki dla senatorów i zbyt zarozumiały dla ludu, postanowiono odesłać go z powrotem na czele swoich żołnierzy, ponieważ zastąpili go generałowie, którzy nie byli w stanie sprostać temu zadaniu.

W maju 1693 r. Opuścił Wenecję ze swoją flotą i natychmiast rzucił się w wir bitew i oblężeń, wracając do zwycięstwa trzykrotnie w ciągu kilku miesięcy. Morosini, wówczas stary, nie zdołał walczyć z fizycznym i moralnym zmęczeniem wyprawy wojskowej. Zachorował i został przewieziony do miasta Nauplion, gdzie zmarł 6 stycznia 1694 r . Jego szczątki zostają przewiezione do Wenecji i pochowany w kościele Santo Stefano .

W testamencie pozostawia swój majątek potomkom swoich braci, którzy nie mają bezpośrednich potomków, pod warunkiem, że na zawsze będą nazywać wszystkich swoich synów Francesco.

Po jego śmierci w Pałacu Dożów wzniesiono na jego cześć duży marmurowy łuk , a jego kot, do którego Morosini był bardzo przywiązany, został zabalsamowany i wystawiony w Muzeum Correr .

Uwagi i odniesienia

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne