Planeta Merkury)

Charakterystyka orbity
Rtęć
Merkury widziany przez sondę MESSENGER , 14 stycznia 2008.
Półoś wielka	57.909.050 km na południowy (0.387,098 [ ] au )
Afelia	+69.816.900 km na południowy (0.466,701 au )
Peryhelium	+46.001.200 km na południowy (0.307,499 au )
Obwód orbity	359 966 400 km ( 2.406 226 do )
Ekscentryczność	0,2056 [ ]
Okres rewolucji	87,969 d
Okres synodyczny	115,88 d
Średnia prędkość orbitalna	47,362 km / s
Maksymalna prędkość orbitalna	58,98 km / s
Minimalna prędkość orbitalna	38,86 km / s
Nachylenie na ekliptyce	7,00 °
Węzeł wstępujący	48,33 °
Argument peryhelium	29,12 °
Znane satelity	0
Charakterystyka fizyczna
Promień równikowy	2439,7 km (0,383 Ziemia)
Promień biegunowy	2439,7 km (0,384 Ziemia)
Średni promień wolumetryczny	2439,7 km (0,383 Ziemia)
Spłaszczenie	0
Obwód równikowy	15 329 km (0,383 Ziemia)
Obszar	7,48 × 10 7 km 2 (0,147 Ziemia)
Tom	6,083 × 10 10 km 3 (0,056 Ziemia)
Masa	3,301 1 × 10 23 kg (0,055 Ziemia)
Całkowita gęstość	5 427 kg / m 3
Grawitacja powierzchniowa	3,70 m / s 2 (0,378 g),
Prędkość zwalniania	4,25 km / s
Okres rotacji ( dzień syderyczny )	58,645 8 d
Prędkość obrotowa (na równiku )	10,892 km / h
Nachylenie osi	0,0352 ± 0,0017 °
Rektascencja bieguna północnego	281,01°
Deklinacja bieguna północnego	61,45 °
Wizualne albedo geometryczne	0,142
Bond Albedo	0,088
irradiancja słoneczna	9,126.6 W / m 2 (6,673 uziemienia)
Temperatura równowagi ciała doskonale czarnego	433,9 K ( 160,9 ° C )
Temperatura powierzchni
• Maksymalna	700 K ( 427 ° C )
• Średni	440 K ( 167 ° C )
• Minimalna	90 K ( -183 ° C )
Charakterystyka atmosfery
Ciśnienie atmosferyczne	5 × 10 -10 Pa
Masa całkowita	Mniej niż 10 000 kg
Fabuła
Bóstwo babilońskie	Nabu
greckie bóstwo	Stilbôn i Ἑρμῆς
Chińska nazwa (powiązany przedmiot)	Shuǐxīng水星 (woda)

Merkury to najbliższa planeta do Słońca i najmniej masywna w Układzie Słonecznym . Jego odległość od Słońca wynosi od 0,31 do 0,47 jednostek astronomicznych (lub 46 do 70 milionów kilometrów), co odpowiada ekscentryczności orbity 0,2 - ponad dwanaście razy większej niż Ziemia i zdecydowanie najwyższa dla planety w Słońcu. System. Jest widoczny gołym okiem z Ziemi o widocznej średnicy od 4,5 do 13 sekund kątowych i jasności pozornej od 5,7 do -2,3 ; jego obserwację utrudnia jednak jego wydłużenie zawsze mniejsze niż 28,3 °, co najczęściej topi go w blasku słońca. W praktyce ta bliskość słońca oznacza, że można je zobaczyć tylko w pobliżu zachodniego horyzontu po zachodzie słońca lub w pobliżu wschodniego horyzontu przed wschodem słońca , zwykle o zmierzchu . Cechą szczególną Merkurego jest to, że znajduje się w rezonansie spinowo-orbitalnym 3:2, a jego okres obrotu (~88 dni ) jest dokładnie 1,5-krotnością jego okresu obrotu (~59 dni), a zatem pół dnia słonecznego (~176) dni). Tak więc, w stosunku do gwiazd stałych , obraca się wokół własnej osi dokładnie trzy razy co dwa obroty wokół Słońca.

Merkury jest planetą ziemską , podobnie jak Wenus , Ziemia i Mars . Jest prawie trzy razy mniejsza i prawie dwadzieścia razy mniej masywna niż Ziemia, ale prawie tak gęsta jak jest. Jego niezwykła gęstość - przekracza tylko gęstość Ziemi, która byłaby również mniejsza bez efektu kompresji grawitacyjnej - wynika z rozmiaru jej metalowego jądra , które stanowiłoby 85% jej promienia, w porównaniu z około 55% dla Ziemi.

Podobnie jak Wenus, Merkury jest prawie kulisty – jego spłaszczenie można uznać za zerowe – ze względu na jego bardzo powolną rotację. Pozbawiona prawdziwej atmosfery chroniącej ją przed meteorytami (jest tylko jedna egzosfera wywierająca nacisk na grunt mniejszy niż 1 n Pa lub 10-14 atm ), jej powierzchnia jest bardzo mocno pokryta kraterami i globalnie podobna do odległej strony Księżyca , wskazując, że był geologicznie nieaktywny od miliardów lat. Ten brak atmosfery w połączeniu z bliskością Słońca generuje temperatury powierzchniowe w zakresie od 90 K ( -183 ° C ) na dnie kraterów polarnych (gdzie promienie słoneczne nigdy nie docierają) do 700 K ( 427 ° C). ) w punkcie podsłonecznym na peryhelium . Planeta pozbawiona jest również naturalnych satelitów .

Tylko dwie sondy kosmiczne badały Merkurego. Mariner 10 , który przelatuje nad planetą trzykrotnie w latach 1974 - 1975 , mapuje 45% jej powierzchni i odkrywa istnienie jej pola magnetycznego . Sonda MESSENGER po trzech przelotach w latach 2008-2009 wchodzi na orbitę wokół Merkurego wmarzec 2011i przeprowadza szczegółowe badania obejmujące jego topografię , historię geologiczną , pole magnetyczne i egzosferę . Celem sondy BepiColombo jest wejście na orbitę wokół Merkurego wgrudzień 2025.

Planeta Merkury zawdzięcza swoją nazwę posłańcowi bogów w mitologii rzymskiej , Merkuremu . Planeta została tak nazwana przez Rzymian ze względu na szybkość, z jaką porusza się po niebie. Astronomicznym symbolem Merkurego jest okrąg umieszczony na krzyżu i niosący półkole w kształcie rogów ( Unicode : ☿). Jest to przedstawienie kaduceusza boga Hermesa , odpowiednik Merkurego w mitologii greckiej . Merkury dała nazwę na trzeci dzień tygodnia, w środę ( „ Mercurii matryc ”).

Orbita i obrót

Ekscentryczność

Merkury ma najwyższy ekscentryczność orbity spośród wszystkich planet Układu Słonecznego, około 0,21. Oznacza to, że jego odległość od Słońca zmienia się od 46 do 70 milionów w następującej podczas jego obrotu. Diagram po lewej ilustruje efekty mimośrodowości, pokazując orbitę Merkurego nałożoną na orbitę kołową o tej samej wielkiej półoś . Ta zmiana odległości od Słońca oznacza, że powierzchnia Merkurego jest poddawana działaniu siły pływowej wywieranej przez Słońce, która jest około 17 razy silniejsza niż Księżyca na Ziemi. W połączeniu z rezonansem 3:2 obrotu planety wokół własnej osi, powoduje to również złożone zmiany temperatury powierzchni.

Ekscentryczność orbity Merkurego zmienia się chaotycznie od 0 (orbita kołowa) do bardzo dużej wartości ponad 0,45 na przestrzeni kilku milionów lat z powodu wpływu innych planet. W 1989 roku Jacques Laskar z Biura Długości Geograficznych wykazał, że wszystkie planety wewnętrzne Układu Słonecznego miały chaotyczne rasy. Jednak Merkury jest tym, którego ruch jest najbardziej chaotyczny.

Orbita

Orbita Merkurego jest nachylona o 7 stopni od płaszczyzny orbity Ziemi ( ekliptyki ), jak pokazano na schemacie po prawej stronie. Dlatego tranzyty Merkurego przed Słońcem mogą mieć miejsce tylko wtedy, gdy planeta przecina płaszczyznę ekliptyki, w momencie, gdy znajduje się między Ziemią a Słońcem, czyli w maju lub listopadzie. Dzieje się to średnio co siedem lat.

Nachylenie Merkurego osi obrotu na swojej płaszczyźnie orbitalnej jest najniższy w Układzie Słonecznym, zaledwie 2 minuty łuku , czyli około 0,03 stopni . Jest to znacznie mniej niż w przypadku Jowisza, który ma drugie najmniejsze nachylenie osiowe spośród wszystkich planet, wynoszące 3,1 stopnia . Oznacza to, że dla obserwatora na biegunach Merkurego środek Słońca nigdy nie wznosi się ponad 2 minuty kątowe ponad horyzont.

W pewnych punktach na powierzchni Merkurego obserwator mógł zobaczyć, jak słońce wschodzi nieco ponad dwie trzecie horyzontu, a następnie zachodzi przed ponownym wschodem, wszystko podczas tego samego rtęciowego dnia . Rzeczywiście, cztery ziemskie dni przed peryhelium , prędkość kątowa orbity Merkurego jest równa jego prędkości kątowej obrotu, tak że pozorny ruch Słońca ustaje; bliżej peryhelium, prędkość kątowa orbity Merkurego przekracza wtedy prędkość obrotu kątowego. Tak więc, dla hipotetycznego obserwatora Merkurego, Słońce wydaje się poruszać w kierunku wstecznym . Cztery ziemskie dni po peryhelium powraca do normalnego pozornego ruchu Słońca i ponownie wschodzi na wschodzie, by zachodzić na zachodzie.

Z tego samego powodu na równiku Merkurego znajduje się kilka punktów (jeden z nich znajduje się w basenie Caloris ), oddalonych o 180 stopni na długości geograficznej, gdzie w każdym z nich rok merkuriański na dwóch (co odpowiada raz w dzień merkuriański), słońce przechodzi ze wschodu na zachód, następnie odwraca swój pozorny ruch i ponownie przechodzi z zachodu na wschód (podczas ruchu wstecznego ), następnie odwraca swój ruch po raz drugi i przechodzi nad nim po raz trzeci ze wschodu na zachód. Podczas przemiennego roku rtęciowego to właśnie w drugim punkcie tej pary występuje to zjawisko. Ponieważ amplituda ruchu wstecznego w tych punktach jest mała, ogólny efekt jest taki, że przez dwa lub trzy tygodnie Słońce jest prawie nieruchome nad punktem i osiąga najwyższy poziom jasności, ponieważ Merkury znajduje się na peryhelium. Ta przedłużona ekspozycja, gdy planeta znajduje się najbliżej Słońca, sprawia, że te dwa punkty są najgorętszymi miejscami na Merkurym (stąd nazwa Caloris, co po łacinie oznacza „ciepło” ). Jeden z tych punktów służył jako punkt odniesienia dla południka 0 °.

I odwrotnie, na równiku znajdują się dwa inne punkty, o 90 stopni długości geograficznej od pierwszego, gdzie słońce przechodzi tylko wtedy, gdy planeta znajduje się w aphelium , co drugi merkuriański rok na raz. Merkurego jest stosunkowo szybki. Punkty te otrzymują zatem znacznie mniej ciepła słonecznego niż te z pary opisanej powyżej. Rezultatem jest dzień rtęciowy, który jest również „dziwny” dla znajdującego się tam obserwatora. Spowoduje to, że słońce będzie wschodziło, a potem znowu zachodziło, a potem znów wschodziło na wschodnim horyzoncie; a pod koniec dnia na Zachodzie słońce zajdzie, a potem znowu wzejdzie, by znowu zajść. Zjawisko to tłumaczy się również zmiennością prędkości orbitalnej Merkurego: cztery dni przed peryhelium , gdy orbitalna (kątowa) prędkość Merkurego jest dokładnie równa jego (kątowej) prędkości obrotowej, ruch Słońca wydaje się zatrzymywać.

Merkury osiąga swoją dolną koniunkcję (punkt, w którym jest najbliżej Ziemi) średnio co 116 dni ziemskich (tzw. okres synodyczny ), ale odstęp ten może wynosić od 105 dni do 129 dni , ze względu na ekscentryczną orbitę planety. W latach 1900 i 2100, rtęci zbliżył się do minimum (i w związku z tym nie zbliży się do innych), ziemię około 82,1 x 10 6 km (lub 0,55 jednostek astronomicznych ), przy czym31 maja 2015 r.. Jego okres ruchu wstecznego może wynosić od 8 do 15 ziemskich dni po obu stronach dolnej koniunkcji. Ta duża amplituda wynika również z dużej ekscentryczności orbity planety.

Ze względu na bliskość Słońca to Merkury, a nie Wenus, jest przeciętnie najbliższą Ziemi planetą, wbrew temu, co można sobie wyobrazić, patrząc na klasyczne reprezentacje Układu Słonecznego wzdłuż linii. To rozumowanie można nawet rozszerzyć, a Merkury jest w rzeczywistości najbliższą planetą każdej z pozostałych planet Układu Słonecznego, w tym Urana i Neptuna (okrąża odpowiednio 19 i 30 ja).

Obrót

Badając Merkurego w celu narysowania jego pierwszej mapy, Schiaparelli po kilku latach obserwacji zauważa, że planeta zawsze przedstawia Słońcu tę samą twarz, co Księżyc z Ziemią. Następnie w 1889 r. wywnioskował, że Merkury jest zsynchronizowany przez efekt pływowy ze Słońcem i że jego okres rotacji jest równoważny rokowi rtęciowemu, tj. 88 ziemskim dniom . Ten czas trwania jest jednak nieprawidłowy i dopiero w latach sześćdziesiątych astronomowie zrewidowali go w dół.

Tak więc w 1962 roku obserwacje radarowe z efektem Dopplera są wykonywane przez radioteleskop Arecibo na Merkurym, aby dowiedzieć się więcej o planecie i sprawdzić, czy okres rotacji jest równy okresowi obrotu. Temperatury rejestrowane po stronie planety, która ma być zawsze wystawiona na działanie cienia, są wtedy zbyt wysokie, co sugeruje, że ta ciemna strona jest w rzeczywistości czasami wystawiona na działanie Słońca. W 1965 roku wyniki uzyskane przez Gordona H. Pettengilla i Rolfa B. Dyce'a ujawniają, że okres obrotu Merkurego wynosi w rzeczywistości 59 dni ziemskich, z niepewnością 5 dni . Okres ten zostanie skorygowany później, w 1971 roku , do 58,65 dnia do ± 0,25 dnia dzięki dokładniejszym pomiarom – zawsze radarowym – wykonanym przez RM Goldsteina. Trzy lata później sonda Mariner 10 zapewnia lepszą dokładność, mierząc okres rotacji na 58,646 ± 0,005 dnia. Okazuje się, że okres ten jest dokładnie równy 2/3 obrotu Merkurego wokół Słońca; nazywa się to rezonansem spinowo-orbitalnym 3:2.

Ten rezonans 3:2, specyficzny dla Merkurego, jest stabilizowany przez wariancję siły pływowej wzdłuż ekscentrycznej orbity Merkurego, działającej na stały składnik dipolowy rozkładu masy Merkurego, oraz przez chaotyczny ruch Merkurego. Na orbicie kołowej nie ma takiej wariancji, więc jedyny ustabilizowany rezonans dla takiej orbity to 1:1 (np. Ziemia-Księżyc ). W peryhelium, gdzie siła pływowa osiąga maksimum, stabilizuje rezonanse, takie jak 3:2, zmuszając planetę do skierowania swojej osi o najmniejszej bezwładności (gdzie średnica planety jest największa) w przybliżeniu w kierunku Słońca.

Powodem, dla którego astronomowie sądzili, że Merkury jest związany ze Słońcem, jest to, że kiedykolwiek Merkury był najlepiej umieszczony do obserwacji, zawsze znajdował się w tym samym punkcie na swojej orbicie (w rezonansie 3:2), tym samym pokazując tę samą twarz do Ziemi; co miałoby również miejsce, gdyby była całkowicie zsynchronizowana ze Słońcem. Dzieje się tak, ponieważ rzeczywisty okres rotacji Merkurego wynoszący 58,6 dni jest prawie dokładnie połową okresu synodalnego Merkurego wynoszącego 115,9 dni (tj. czasu potrzebnego na powrót Merkurego do tej samej konfiguracji Ziemia – Merkury – Słońce) względem Ziemi. Błąd Schiaparelliego można również przypisać trudnościom obserwacji planety za pomocą środków czasu.

Ze względu na rezonans 3:2, choć doba gwiezdna ( okres obrotu ) trwa około 58,7 dni ziemskich, to doba słoneczna (czas pomiędzy dwoma kolejnymi powrotami Słońca do lokalnego południka) trwa 176 dni ziemskich, czyli powiedzmy dwa merkuriańskie lata. Oznacza to, że dzień i noc na Merkurym trwają dokładnie rok, czyli 88 ziemskich dni (prawie jedna czwarta ).

Dokładne modelowanie oparte na modelu pływowym wykazało, że Merkury został uchwycony w stanie spin-orbita 3:2 na bardzo wczesnym etapie swojej historii, między 10 a 20 milionami lat po jego utworzeniu. Dodatkowo symulacje numeryczne wykazały, że przyszły rezonans świecki z Jowiszem może spowodować wzrost ekscentryczności Merkurego do punktu, w którym istnieje 1% szansy, że planeta zderzy się z Wenus o 5 miliardów lat. Długoterminowe przewidywanie orbity Merkurego jest częścią mechaniki chaosu : niektóre symulacje pokazują nawet, że planeta może zostać wyrzucona z Układu Słonecznego.

Precesja peryhelium

Jak dla wszystkich planet Układu Słonecznego, orbity Merkurego przeżywa bardzo powolny precesji z peryhelium wokół Słońca, to znaczy, że sam jego orbita obraca się wokół Słońca Jednak w przeciwieństwie do innych planet, okres precesji peryhelium Merkurego nie zgadza się z przewidywaniami wykonanymi przy użyciu mechaniki Newtona .

Rzeczywiście, Merkury doświadcza precesji nieco szybszej niż można by się spodziewać stosując prawa mechaniki nieba i wyprzedza o około 43 sekundy łuku na sto lat .

Szukaj trzeciej planety

Dlatego astronomowie początkowo myśleli o obecności jednego lub więcej ciał między Słońcem a orbitą Merkurego, których oddziaływanie grawitacyjne mogłoby zakłócić ruch tego ostatniego. Francuski astronom Urbain Le Verrier , który w 1846 roku odkrył planetę Neptun z anomalii na orbicie Urana , przygląda się problemowi i sugeruje obecność nieznanej planety lub drugiego pasa asteroid między Słońcem a Merkurym. Przeprowadzone obliczenia, uwzględniające wpływ grawitacyjny tych ciał, musiały wówczas zgadzać się z obserwowaną precesją.

ten 28 marca 1859Le Verrier kontaktuje się z francuskim lekarzem Edmondem Lescarbaultem w sprawie czarnej plamy, którą dwa dni wcześniej widziałby przed Słońcem i która według niego była prawdopodobnie planetą wewnątrzrtęciową. Le Verrier następnie postuluje, że ta planeta – którą nazywa Vulcan – jest odpowiedzialna za anomalie w ruchu Merkurego i postanawia ją odkryć. Z informacji Lescarbaulta wnioskuje, że Vulcan okrąży Słońce w ciągu 19 dni i 7 godzin w średniej odległości 0,14 AU . To również odliczona średnicę około 2000 km i masie 1/ 17 th że Merkurego. Masa ta jest jednak zbyt niska, aby wyjaśnić anomalie, ale Vulcain pozostaje dobrym kandydatem na największe ciało hipotetycznego pasa asteroid wewnątrz orbity Merkurego.

Le Verrier wykorzystała następnie zaćmienie Słońca w 1860 roku, aby zmobilizować wszystkich francuskich astronomów do zlokalizowania Vulcan, ale nikt nie mógł jej znaleźć. Planeta była następnie przeszukiwana przez dziesięciolecia, bez powodzenia, mimo że niektórzy astronomowie sądzili, że ją widzieli, dopóki nie zaproponowano relatywistycznego wyjaśnienia.

Wyjaśnienie według ogólnej teorii względności

W 1916 roku , Albert Einstein wysunął teorię względności . Stosując tak zwane postkeplerowskie parametry swojej teorii do ruchu Merkurego, Einstein wyjaśnia obserwowaną precesję, formalizując grawitację jako wpływ krzywizny czasoprzestrzeni . Formuła precesji, której przeszła orbita uzyskana przez Einsteina, to:

\ varphi_ \ text {Einstein} \ = \ \ frac {6 \, \ pi \, G \, M_S} {c ^ 2 \, a \, \ po lewej (1 - e ^ 2 \ po prawej)} \ = \ \ szczelina {24 \, \ pi ^ 3 \, a ^ 2} {T ^ 2 \, c ^ 2 \, \ po lewej (1 - e ^ 2 \ po prawej)}

gdzie jest półoś z elipsy , jej mimośrodowości , na przyspieszenie ziemskie , w stosunku do masy Słońca , a w czasie obrotu na elipsy. $W celu$ $mi$ $g$ $SM}$ $T$

Przy wartościach liczbowych , , , i zawierają 0,1038 sekundy łuku na obrót, co odpowiada 415 obrotom Merkurego na stulecie: ${\ displaystyle G \ \ simeq \ 6,67 \ 10 ^ {-11} \, {\ tekst {SI}}}$ ${\ displaystyle M_ {S} \ \ simeq \ 2,0 \ 10 ^ {30} \, {\ tekst {kg}}}$ $a \ \ simeq \ 5,8 \ 10 ^ {+ 10} \, \ tekst {m}$ $e \ \ simeq \ 0,2$ ${\ displaystyle T \ \ simeq \ 88 \, {\ tekst {dni}}}$

{\ displaystyle \ varphi _ {\ tekst {Einstein}} \ \ \ simeq \ 43 {,} 03}

sekundy łukowe na wiek.

Efekt jest słaby: dla Merkurego tylko 43 sekundy łuku na stulecie, więc całkowity obrót nadmiarowy zajmuje około 2,8 miliona lat (lub dwanaście milionów obrotów), ale dobrze pokrywa się z postępem wcześniej zmierzonego peryhelium. Ta potwierdzona prognoza stanowi jeden z pierwszych wielkich sukcesów rodzącej się ogólnej teorii względności.

Charakterystyka fizyczna

Struktura wewnętrzna

Merkury jest jedną z czterech ziemskich planet Układu Słonecznego i ma skaliste ciało jak Ziemia . Jest też najmniejsza, ma promień równikowy 2439,7 km . Merkury jest również mniejszy – choć bardziej masywny – niż dwa naturalne satelity w Układzie Słonecznym, Ganimedes i Tytan . Rtęć składa się w około 70% z metali (głównie w rdzeniu) iw 30% z krzemianów (głównie w jego płaszczu). Gęstości rtęci drugi najwyższy w system słonecznego, przy 5.427 g / cm 3 , po prostu mniej niż gęstość Ziemi, która jest 5,515 g / cm 3 . Gdyby zignorować efekt kompresji grawitacyjnej , to Merkury byłby gęstszy z 5,3 g/cm 3 w porównaniu z 4,4 g/cm 3 dla Ziemi, ze względu na skład o większej gęstości materiałów.

Gęstość Merkurego może być wykorzystana do wywnioskowania szczegółów dotyczących jego wewnętrznej struktury. Chociaż duża gęstość Ziemi w zauważalny sposób wynika z kompresji grawitacyjnej, zwłaszcza na poziomie jądra Ziemi , Merkury jest znacznie mniejszy, a jego wewnętrzne obszary nie są tak skompresowane. Dlatego, aby miał tak dużą gęstość, jego rdzeń musi być duży i bogaty w żelazo.

W geolodzy szacują, że rdzeń Mercury zajmuje około 85% promienia, co stanowi około 61.4% objętości z 17% w odniesieniu do ziemi, na przykład. Badania opublikowane w 2007 roku sugerowały kiedyś, że rdzeń Merkurego był całkowicie płynny ( nikiel i żelazo ). Jednak niedawno inne badania wykorzystujące dane z misji MESSENGER zakończonej w 2015 r. skłaniają astronomów do przekonania, że wewnętrzne jądro planety jest w rzeczywistości stałe. Wokół rdzenia znajduje się solidna zewnętrzna, centralna warstwa siarczku żelaza i płaszcz złożony z krzemianów . Według danych z misji Mariner 10 i obserwacji Ziemi, skorupa Merkurego ma grubość od 35 do 54 km . Charakterystyczną cechą powierzchni Merkurego jest obecność licznych wąskich grzbietów o długości do kilkuset kilometrów. Uważa się, że powstały, gdy jądro i płaszcz Merkurego ostygły i skurczyły się w czasie, gdy skorupa już zestaliła się.

Metaliczność

Rdzeń Merkurego ma wyższą zawartość żelaza niż jakikolwiek inny obiekt w Układzie Słonecznym. Ta wysoka koncentracja żelaza jest powodem, dla którego czasami nazywa się go „ planetą metaliczną ” lub „planetą żelaza”. Zrozumienie pochodzenia tej koncentracji mogłoby nas wiele nauczyć o wczesnej mgławicy słonecznej i warunkach, w jakich powstał Układ Słoneczny. Zaproponowano trzy hipotezy wyjaśniające wysoką metaliczność Merkurego i jego gigantyczne jądro.

Powszechnie akceptowane teorią jest to, że rtęć pierwotnie miała stosunek metal-krzemian podobny do typowych chondrytowych meteorytów , które są uważane za typowe dla materiału skalnego w układzie słonecznym i o masie około 2,25 razy większy niż jego aktualna masa. Następnie, na początku historii Układu Słonecznego, Merkury został uderzony przez planetozymali wysokości od 1/ 6 th tej masy i kilku tysięcy kilometrów średnicy. Uderzenie usunęłoby znaczną część pierwotnej skorupy i płaszcza, pozostawiając metaliczne jądro, które połączyłoby się z planetozymalem, oraz cienki płaszcz. Podobny proces, znany jako hipoteza gigantycznego uderzenia , został zaproponowany w celu wyjaśnienia powstawania Księżyca w wyniku zderzenia Ziemi z impaktorem Theia .

Alternatywnie, Merkury mógł powstać z mgławicy słonecznej, zanim energia słoneczna ustabilizowała się. Początkowo jego masa byłaby dwukrotnie większa niż dzisiaj, ale kiedy protogwiazda się kurczyła , temperatury bliskości Merkurego mogły wynosić od 2500 do 3500 K, a może nawet osiągnąć 10 000 K . Wiele skał powierzchniowych Merkurego mogło zatem wyparować w tych temperaturach, tworząc atmosferę pary skalnej, która zostałaby następnie uniesiona przez wiatr słoneczny .

Trzecia hipoteza zakłada, że mgławica słoneczna pozostawiła ślad na cząstkach, z których akreował Merkury , co oznacza, że lżejsze cząstki zostały utracone z materiału akrecyjnego i nie zostały zebrane przez Merkurego. Tak więc ilość ciężkich pierwiastków, takich jak żelazo, obecnych w mgławicy słonecznej była większa w pobliżu Słońca, nawet te ciężkie pierwiastki stopniowo rozchodziły się wokół Słońca (im dalej od niego, tym mniej było ciężkich pierwiastków) . Merkury, blisko Słońca, zgromadziłby zatem więcej ciężkich materiałów niż inne planety, tworząc swoje jądro.

Jednak każde założenie przewiduje inny skład powierzchni. Misja MESSENGER wykazała wyższe niż oczekiwano poziomy potasu i siarki na powierzchni, co sugeruje, że hipoteza o gigantycznym uderzeniu i odparowaniu skorupy i płaszcza nie wystąpiła, ponieważ potas i siarka zostałyby wyparte przez ekstremalne ciepło tych zdarzeń. Uzyskane dotychczas wyniki wydają się zatem przemawiać za trzecią hipotezą, ale konieczna jest głębsza analiza danych. BepiColombo , który wyląduje na orbicie wokół Merkurego w 2025 roku, przeprowadzi obserwacje, aby znaleźć odpowiedź.

Geologia

Powierzchnia Merkurego pokryta jest zakurzonym dywanem, pęknięciami i kraterami . Powierzchnia Merkurego jest podobna do powierzchni Księżyca , ukazując rozległe równiny minerałów ( krzemianów ) przypominających morza księżycowe i liczne kratery , co wskazuje na to, że był geologicznie nieaktywny od miliardów lat. Dla astronomów kratery te są bardzo stare i opowiadają historię powstania Układu Słonecznego, kiedy planetozymale zderzyły się z młodymi planetami, aby się z nimi połączyć. W przeciwieństwie do tego, niektóre fragmenty powierzchni Merkurego wydają się gładkie, nietknięte żadnym uderzeniem. Są to prawdopodobnie strumienie lawy pokrywające starszą glebę bardziej naznaczoną uderzeniami. Lawa po schłodzeniu dawałaby wygląd gładkiej, białawej powierzchni. Równiny te pochodzą z nowszego okresu, po okresie intensywnego bombardowania . Odkrycie równin wulkanicznych na powierzchni pozwala implikować upadki ogromnych asteroid docierających do płaszcza , a jednocześnie mogących wywołać erupcje wulkaniczne po przeciwnej stronie planety .

Znajomość geologii Merkurego , oparta jedynie na przelotu sondy Mariner 10 w 1975 roku i obserwacjach naziemnych, była najmniej znana z planet ziemskich do 2011 roku i misji MESSENGER. Na przykład dzięki tej misji odkryto niezwykły krater z promieniującymi wgłębieniami, który naukowcy nazwali czasem krateru Spider, zanim zmienili jego nazwę na Apollodorus .

Merkury ma różne rodzaje formacji geologicznych:

z albedo (regiony oznaczone przez silniejsze lub słabsze odbicia );
Catenae (łańcuchy kraterów), noszący nazwę radioteleskopu
kratery, nazwane na cześć zmarłych artystów , muzyków , malarzy i pisarzy, którzy wnieśli wyjątkowy lub fundamentalny wkład w swoją dziedzinę;
Dorsa (grzebień), nazwany na cześć astronomów , którzy przyczynili się do badania Merkurego;
z Rupes (skarp), nazwany naukowych ekspedycji statków
Faculae , nazwany po słowie „ węża ” w różnych językach;
bruzdy (doły), nazwany po architektonicznego zabytku ;
z Montes (góry), nazwany po słowie „ciepła” w różnych językach;
Planitiae (równiny), nazwany przez stowarzyszenie z mitologii i Merkury w różnych językach;
Valles (doliny), po utraconych miast .

Merkury został mocno zbombardowany przez komety i asteroidy podczas i wkrótce po jego utworzeniu, 4,6 miliarda lat temu, a także podczas kolejnego, prawdopodobnie oddzielnego epizodu zwanego Wielkim Późnym Bombardowaniem , które miało miejsce 3,8 miliarda lat temu. Podczas tego okresu intensywnego formowania się kraterów Merkury podlega uderzeniom na całej swojej powierzchni, co ułatwia brak jakiejkolwiek atmosfery, która spowalnia impaktory. Ponadto Merkury jest wtedy aktywny wulkanicznie ; Baseny takie jak Caloris Basin są wypełnione magmą , tworząc gładkie równiny podobne do mórz księżycowych . Po wielkim bombardowaniu aktywność wulkaniczna Merkurego ustałaby około 800 milionów lat po jego utworzeniu.

Powierzchnia Merkurego jest bardziej niejednorodna niż Marsa czy Księżyca, które zawierają znaczące obszary o podobnej geologii, takie jak maria i planitiae .

Baseny uderzeniowe i kratery

Średnica kraterów Merkurego waha się od małych wnęk w kształcie misy po wielopierścieniowe baseny uderzeniowe o średnicy kilkuset kilometrów. Pojawiają się we wszystkich stanach degradacji, od stosunkowo świeżo napromieniowanych kraterów do pozostałości po mocno zdegradowanych kraterach. Kratery na Merkurym subtelnie różnią się od kraterów księżycowych tym, że obszar objęty ich wyrzutami jest znacznie mniejszy, co jest konsekwencją większej grawitacji Merkurego na jego powierzchni. Zgodnie z zasadami UAI , każdy nowy krater musi nosić nazwisko artysty znanego od ponad pięćdziesięciu lat i zmarłego od ponad trzech lat, przed datą nazwania krateru.

Największym znanym kraterem jest Caloris Basin o średnicy 1550 km (prawie jedna trzecia średnicy planety), który powstał w wyniku upadku asteroidy o wielkości około 150 km , prawie 3,85 miliarda lat temu . Jego nazwa ( Caloris , po łacinie „ciepło”) wzięła się stąd, że znajduje się na jednym z dwóch „gorących biegunów” powierzchni Merkurego, biegunów skierowanych bezpośrednio do Słońca, gdy planeta znajduje się w peryhelium . Uderzenie, które stworzyło Caloris Basin, było tak potężne, że spowodowało erupcje lawy, które pozostawiły koncentryczny pierścień o wysokości ponad 2 km otaczający krater uderzeniowy. Jest to duże okrągłe zagłębienie z koncentrycznymi pierścieniami. Później lawa z pewnością wpłynęła do tego wielkiego krateru i wygładziła powierzchnię.

Na antypodach Basenu Caloris znajduje się duży obszar, bardzo pagórkowaty i nierówny, wielkości Francji i Niemiec razem wziętych, znany jako „dziwna kraina” (po angielsku Weird Land ). Jedną z hipotez dotyczących jego pochodzenia jest to, że fale uderzeniowe generowane podczas uderzenia Calorisa krążyły wokół Merkurego, zbiegając się na antypodach basenu (pod kątem 180 stopni ). Powstałe silne naprężenia spowodowały pęknięcie powierzchni, podnosząc grunt na wysokość od 800 do 1000 m i tworząc ten chaotyczny obszar. Inna hipoteza głosi, że teren ten powstał w wyniku zbieżności wyrzutów wulkanicznych na antypodach tego basenu.

Wpływ, który stworzył basen Caloris, przyczynił się również do powstania unikalnego pasma górskiego Merkurego: Caloris Montes .

W sumie na Merkurym zidentyfikowano około 15 basenów uderzeniowych. Godnym uwagi dorzeczem jest basen Tołstoja o szerokości 400 km , z wieloma pierścieniami, który ma osłonę wyrzutów rozciągającą się do 500 km od jego obrzeża i którego wygląd wyznacza epokę Tołstoja. The Rembrandt i Beethoven umywalki , posiadające obudowę wulkanicznego ejecta o podobnej wielkości, są także jednym z największych kraterów na planecie o szerokości 716 i 625 km odpowiednio .

Podobnie jak Księżyc, powierzchnia Merkurego prawdopodobnie została dotknięta procesami erozji przestrzennej , w tym wiatrem słonecznym i uderzeniami mikrometeorytów .

Równiny

Na Merkurym znajdują się dwa geologicznie odrębne regiony nizinne.

Po pierwsze, łagodnie pofałdowane równiny w obszarach pomiędzy kraterami są najstarszymi widocznymi powierzchniami Merkurego, poprzedzającymi gęsto pokryty kraterami teren. Wydaje się, że te równiny pomiędzy kraterami wymazały wiele starszych kraterów i wykazują ogólną rzadkość występowania małych kraterów o średnicy mniejszej niż 30 km .

Po drugie, gładkie równiny to duże, płaskie obszary, które wypełniają zagłębienia o różnych rozmiarach i przypominają morza księżycowe . W szczególności wypełniają duży pierścień otaczający basen Caloris. W przeciwieństwie do mórz księżycowych, gładkie równiny Merkurego mają takie same albedo jak starożytne równiny pomiędzy kraterami. Pomimo braku niezaprzeczalnych cech wulkanicznych, położenie i zaokrąglony kształt tych równin silnie wspiera pochodzenie wulkaniczne. Wszystkie gładkie równiny Merkurego uformowały się znacznie później niż Basen Caloris, na co wskazuje ich znacznie mniejsza gęstość krateru w porównaniu z kocem wyrzutowym Caloris. Dno basenu Caloris wypełnione jest geologicznie odrębną płaską równiną, podzieloną przez grzbiety i pęknięcia w mniej więcej wielokątny wzór. Nie jest jasne, czy są to lawy wulkaniczne wywołane uderzeniem, czy implityki .

Charakterystyka kompresji

Niezwykłą cechą powierzchni Merkurego jest obecność licznych fałd kompresji zwanych skarpami (lub rupiami ), które przecinają równiny. W wyniku gorącej fazy jego powstawania, to znaczy po zakończeniu Wielkiego Późnego Bombardowania, które w pewnym momencie spowodowało, że wszystkie planety Układu Słonecznego stały się świecącymi kulami, wnętrze Merkurego skurczyło się, a jego powierzchnia zaczęła się wypaczać, tworzenie grzbietów. Skarpy te mogą osiągnąć długość 1000 km i wysokość 3 km . Te ściskające cechy można zaobserwować jednocześnie z innymi cechami, takimi jak kratery i gładkie równiny, co wskazuje, że są nowsze.

Mapowanie cech Merkurego przy użyciu fotografii wykonanych przez Mariner 10 po raz pierwszy sugerowało całkowite zmniejszenie promienia Merkurego z powodu tych kompresji rzędu 1 do 2 km , przy czym odstęp ten został później zwiększony z 5 do 7 km , zgodnie z danymi z POSŁANIEC. Odkryto również uskoki ciągu na małą skalę, wysokie na kilkadziesiąt metrów i długie na kilka kilometrów, które wydają się mieć mniej niż 50 milionów lat. Wskazuje to, że kompresja wewnętrzna i wynikająca z niej aktywność geologiczna powierzchni nadal trwa na tak małą skalę. Po tym odkryciu można by zakwestionować rzekomą geologiczną bezczynność Merkurego i ogólnie małych planet.

W Lunar Reconnaissance Orbiter odkrywa w 2019 roku istnienie podobnych drobnych usterek oporowych na Księżycu.

Okresy geologiczne

Podobnie jak w przypadku Ziemi, Księżyca czy Marsa, ewolucję geologiczną Merkurego można podzielić na główne okresy lub epoki. Te wieki są oparte wyłącznie na datowaniu względnym , więc daty zaawansowane to tylko rzędy wielkości.

Okresy geologiczne Merkurego (w milionach lat):

Przed Tołstoja

Rozciąga się od samego początku historii Układu Słonecznego do okresu intensywnego bombardowania, od -4,5 do -3,9 miliarda lat. Wczesna mgławica słoneczna skondensowała się i zaczęła tworzyć stałą materię; początkowo o małej masie, która poprzez akumulację (proces akrecji ) wytwarzała coraz większe ciała, mające coraz większą siłę przyciągania, aż do uformowania głównej masy Merkurego. Jednorodny lub niejednorodny charakter tej akumulacji materii jest nadal nieznany: nie wiadomo, czy Merkury powstał z mieszaniny żelaza i krzemianu, które następnie uległy dysocjacji, tworząc oddzielnie rdzeń metalowy i płaszcz z krzemianu, czy też jądro powstało jako pierwsze , z metali, wtedy płaszcz i skorupa pojawiły się dopiero później, kiedy ciężkie pierwiastki, takie jak żelazo, stały się mniej liczne wokół Merkurego. Jest małe prawdopodobieństwo, że Merkury posiadał atmosferę początkową (tuż po nagromadzeniu się materii), w przeciwnym razie wyparowałby bardzo wcześnie przed pojawieniem się najstarszych kraterów. Gdyby Merkury miał atmosferę, moglibyśmy zauważyć erozję kraterów przez wiatry, jak na Marsie . Skarpy obecne głównie w regionach „międzykraterowych” (które są powierzchniami starszymi niż kratery) i które czasami przecinają niektóre z najstarszych kraterów, pokazują, że ochłodzenie jądra i kurczenie się planety nastąpiło między końcem pierwszy okres i początek drugiego.

Tołstojen

Drugi okres (od -3,9 do -3,85 mld lat) charakteryzuje się silnym bombardowaniem meteorytowym przez stosunkowo duże ciała (pozostałości procesu akrecji), pokrywające powierzchnię Merkurego kraterami i basenami (duże kratery o średnicy ponad 200 km ). , a kończy się powstaniem basenu Caloris . Nie jest pewne, czy okres ten jest końcową fazą akrecji Merkurego; możliwe, że jest to tylko drugi epizod bombardowania, niezależny od tej akumulacji. Zwłaszcza, że jest to czas wielkiego późnego bombardowania . Nosi tę nazwę, ponieważ widział powstanie dorzecza Tołstoja .

Kaloria

Powstanie basenu Caloris wyznacza separację tego okresu (od -3,85 do -3,80 mld lat). Uderzenie meteorytu spowodowało silne przekształcenia powierzchni Merkurego: powstanie pierścienia górskiego Caloris Montes wokół krateru powstałego w wyniku uderzenia i chaotycznych deformacji po drugiej stronie planety. Spowodowana przez nią asymetria wewnętrznego rozkładu mas w skali planety była osią, na której opiera się synchronizacja okresów rotacji/obrotu: basen Caloris jest (wraz ze swoją antypodą) jednym z „gorących równikowych bieguny".

Wyższe kalorie

Czwarta epoka geologiczna Merkurego trwa od -3,80 do -3 miliardów lat i rozpoczyna się po zderzeniu, które dało początek basenowi Caloris. Obejmuje okres wulkanizmu, który nastąpił później. Wypływy lawy tworzyły część Wielkich Gładkich Równin, mniej więcej podobnie do marii księżycowych . Jednak gładkie równiny pokrywające basen Caloris (Suisei, Odin i Tir Planitia) zostały utworzone przez wyrzuty podczas uderzenia Caloris.

Mansurian i Kuiperien

Rozciągające się odpowiednio od -3 miliardów lat do -1 miliarda lat, a następnie od -1 miliarda lat do dnia dzisiejszego, okresy te są naznaczone niewielkimi uderzeniami meteorytów: w tych czasach na Merkurym miało miejsce kilka poważnych zdarzeń. Epoki te przyjmują również nazwę kraterów: Mansur i Kuiper .

Wulkanizm

Obecność młodszych równin (gładkich równin) jest dowodem na to, że Merkury doświadczył w przeszłości aktywności wulkanicznej. Pochodzenie tych równin zostało podkreślone pod koniec lat 90. przez Marka Robinsona i Paula Luceya, badając fotografie Merkurego. Zasadą jest porównywanie gładkich powierzchni - powstałych z lawy - z innymi, nie gładkimi (i starszymi). Jeśli rzeczywiście były to erupcje wulkaniczne, regiony te musiały mieć inny skład niż ten, który obejmowały, ponieważ składały się z materiałów pochodzących z wnętrza planety.

Zdjęcia wykonane przez Mariner 10 są najpierw rekalibrowane na podstawie zdjęć wykonanych w laboratorium przed wystrzeleniem sondy oraz zdjęć wykonanych podczas misji obłoków Wenus (Wenus ma dość jednolitą teksturę) oraz przestrzeni kosmicznej. Robinson i Lucey badają następnie różne próbki Księżyca – o których mówi się, że doświadczył podobnej aktywności wulkanicznej – a w szczególności odbicie światła, aby nakreślić paralelę między składem a odbiciem tych materiałów.

Używając zaawansowanych technik cyfrowego przetwarzania obrazu (które nie były możliwe w czasie misji Mariner 10), kodują obrazy kolorami, aby odróżnić ciemne materiały mineralne od materiałów metalicznych. Stosowane są trzy kolory: czerwony dla scharakteryzowania nieprzezroczystych, ciemnych minerałów (im bardziej zaznaczona czerwień, tym mniej minerałów ciemnych); zielony scharakteryzować zarówno stężenia tlenku żelaza (FeO) i intensywność mikrometeoryty bombardowania, znany również jako „dojrzałość” (obecność FeO jest mniej istotna, i obszar jest mniej rozwinięte na Greener porcji); niebieski scharakteryzować wskaźnik UV / światło widzialne (intensywność zwiększa się z niebieskich raportu). Połączenie trzech obrazów daje kolory pośrednie. Na przykład obszar w kolorze żółtym może reprezentować kombinację wysokiej koncentracji minerałów nieprzezroczystych (czerwony) i pośredniej dojrzałości (zielony).

Robinson i Lucey zauważają, że równiny są oznaczone innymi kolorami w porównaniu z kraterami i mogą wywnioskować, że te równiny mają inny skład w porównaniu ze starszymi powierzchniami (charakteryzuje się obecnością kraterów). Te równiny, podobnie jak Księżyc, musiały zostać utworzone przez strumienie lawy. Pojawiają się wtedy nowe pytania dotyczące natury tych wznoszących się stopionych skał: mogą to być proste wysięki płynów lub wybuchowe erupcje . Jednak nie wszystkie równiny mogły pochodzić z lawy. Możliwe, że niektóre powstały z opadu pyłu i fragmentów ziemi, wyrzuconych podczas dużych uderzeń meteorytów.

Niektóre erupcje wulkanów mogły również wystąpić w wyniku dużych kolizji. W przypadku basenu Caloris, krater powstały w wyniku uderzenia miał pierwotnie mieć głębokość 130 km ; prawdopodobnie dociera do płaszcza, a następnie powoduje jego częściowe stopienie podczas wstrząsu (z powodu bardzo wysokiego ciśnienia i temperatury). Płaszcz jest następnie ponownie montowany podczas ponownej regulacji gruntu, wypełniając krater. Zatem wiedząc, że część powierzchni Merkurego pochodzi z jego wnętrza, naukowcy mogą wydedukować informacje o składzie wewnętrznym planety.

Tymczasem obrazy uzyskane przez MESSENGER ujawniają dowody na istnienie ognistych chmur na Merkurym z niskich wulkanów tarczowych . Te dane MESSENGER zidentyfikowały 51 osadów piroklastycznych na powierzchni, z których 90% znajduje się w kraterach uderzeniowych . Badanie stanu degradacji kraterów uderzeniowych, w których znajdują się osady piroklastyczne, sugeruje, że aktywność piroklastyczna występowała na Merkurym przez dłuższy czas.

„Bez krawędzi” w południowo-zachodniej krawędzi basenu Caloris składa się z co najmniej dziewięciu zachodzących na siebie otworów wulkanicznych, każdy z osobna o średnicy do 8 km . Jest to więc stratowulkan . Dna kominów leżą co najmniej 1 km poniżej ich ścian i wyglądają jak kratery wulkaniczne wyrzeźbione przez wybuchowe erupcje lub zmienione przez zawalenie się w puste przestrzenie powstałe w wyniku wycofania magmy w przewodzie. Mówi się, że wiek złożonego systemu wulkanicznego jest rzędu miliarda lat.

Warunki na powierzchni

Merkury to bardzo gorąca planeta. Średnia powierzchnia temperaturę około 440 K ( 167 ° C ). Jest to stabilizacja temperatury poniżej regolitu , gdzie podłoże nie podlega już naprzemiennym „falom” termicznym dnia i nocy. Również temperatura powierzchni Merkurego waha się w przybliżeniu od 100 do 700 K ( -173 do 427 ° C ). Nigdy nie przekracza 180 K na biegunach z powodu braku atmosfery i silnego gradientu temperatury między równikiem a biegunami. Punkt podsłoneczny na peryhelium , czyli (0 ° N, 0 ° W) lub (0 ° N, 180 ° W), osiąga w tym czasie 700 K, ale tylko 550 K w aphelium (90 ° lub 270 ° W). Po nieoświetlonej stronie planety średnia temperatura wynosi 110 K . Z powierzchni Merkurego słońce wydaje się, w zależności od orbity eliptycznej, od 2,1 do 3,3 większe niż z Ziemi , a natężenie światła słonecznego na powierzchni Merkurego waha się od 4,59 do 10,61 razy od stałej słonecznej , czyli ilość energii otrzymywanej przez powierzchnię prostopadłą do Słońca jest średnio 7 razy większa na Merkurym niż na Ziemi.

lód

Chociaż temperatura światła dziennego na powierzchni Merkurego jest na ogół niezwykle wysoka, możliwe jest, że lód jest obecny na Merkurym. Rzeczywiście, ze względu na prawie zerowe nachylenie jego osi obrotu , strefy polarne Merkurego otrzymują tylko pasące się promienie słoneczne. Również dno głębokich kraterów na biegunach nigdy nie jest wystawione na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, a dzięki tej ciągłej ciemności temperatury utrzymują się poniżej 102 K , czyli znacznie mniej niż średnia temperatura planety wynosząca 452 K . W tych temperaturach lód wodny prawie nie sublimuje ( cząstkowe ciśnienie pary lodu jest bardzo niskie).

Obserwacje radarowe wykonane na początku lat 90. za pomocą radioteleskopu Arecibo i anteny Goldstone wskazują na obecność lodu w wodzie na biegunach na północ i południe od Merkurego. Rzeczywiście, lód wodny charakteryzuje się obszarami o dużym odbiciu radarowym i silnie zdepolaryzowanej sygnaturze, w przeciwieństwie do typowego odbicia radarowego krzemianu , stanowiącego większość powierzchni Merkurego. W pobliżu biegunów znajdują się również obszary o silnym odbiciu radarowym. Wyniki uzyskane za pomocą radioteleskopu Arecibo pokazują, że te odbicia radarowe są skoncentrowane w okrągłych plamach wielkości krateru. Według zdjęć wykonanych przez Mariner 10, największy z nich, na biegunie południowym, wydaje się pokrywać z kraterem Chao Meng-Fu . Inne, mniejsze, również odpowiadają dobrze zidentyfikowanym kraterom.

Szacuje się, że regiony lodowe zawierają około 10 14 do 10 15 kg lodu. Są one potencjalnie pokryte regolitem zapobiegającym sublimacji . Dla porównania, antarktyczna czapa lodowa na Ziemi ma masę około 4 × 10 18 kg, a południowa czapa polarna Marsa zawiera około 10 16 kg wody. Rozważane są dwa prawdopodobne źródła pochodzenia tego lodu: bombardowanie meteorytem lub odgazowanie wody z wnętrza planety. Meteoryty uderzające w planetę mogły sprowadzić wodę, która zostałaby uwięziona (zamrożona przez niskie temperatury biegunów) w miejscach, w których doszło do zderzeń. Podobnie w przypadku odgazowania, pewne cząsteczki mogły migrować w kierunku biegunów i tam się znaleźć.

Chociaż lód nie jest jedyną możliwą przyczyną tych odblaskowych obszarów, astronomowie uważają, że jest to najbardziej prawdopodobna. Sonda BepiColombo, która okrąży planetę około 2025 roku, będzie miała wśród swoich zadań identyfikację obecności lodu na Merkurym.

Egzosfera

Merkury jest zbyt mały i gorący, aby jego grawitacja mogła utrzymać znaczną atmosferę przez długi czas. Tak więc prawie nie istnieje w takim stopniu, aby gaz cząsteczki o o „atmosfery” częściej kolidować z powierzchni Ziemi niż w przypadku innych cząsteczek gazu. Właściwsze jest zatem mówienie o jego egzosferze , zaczynając od powierzchni Merkurego, bezpośrednio „otwartej” na przestrzeń kosmiczną . Jest cienki i ma ograniczoną powierzchnię, składa się głównie z potasu , sodu i tlenu (9,5%). Są też ślady argonu , neonu , wodoru i helu . Powierzchnia wywierana ciśnieniem jest mniejsza niż 0,5 NPA ( 0,005 pikobar).

Ta egzosfera nie jest stabilna i w rzeczywistości jest przemijająca: atomy składające się głównie na egzosferę Merkurego (potas i sód) mają żywotność (obecności) szacowaną na trzy godziny przed wypuszczeniem w kosmos i półtorej godziny, gdy planeta jest na peryhelium. W ten sposób atomy są nieustannie tracone i uzupełniane z różnych źródeł.

Do wodoru i helu atomy prawdopodobnie pochodzą od wychwytywania jonów z wiatrem słonecznym , rozpraszająca do Merkurego magnetosfery przed ucieczką z powrotem w przestrzeń kosmiczną. Rozpad elementów skorupy rtęć jest kolejnym źródłem helu, jak sód i potas. Obecna jest para wodna, uwalniana w wyniku kombinacji procesów, takich jak uderzanie komet w jej powierzchnię, rozpylanie (tworzenie wody z wodoru z wiatru słonecznego i tlenu ze skał) oraz sublimacja ze zbiorników lodu wodnego w stale zacienionych kraterach polarnych. Sonda MESSENGER wykryła również duże ilości jonów związanych z wodą, takich jak O + , OH - i H 3 O +. Ze względu na ilość tych jonów wykrytych w środowisku kosmicznym Merkurego astronomowie zakładają, że molekuły te zostały wyrzucone z powierzchni lub egzosfery przez wiatr słoneczny.

Sód, potas i wapń odkryto w atmosferze w latach 1980-1990, zgodnie z konsensusem wynikają one głównie z odparowania skał powierzchniowych uderzonych uderzeniami mikrometeorytów , w tym komety de Encke , które tworzą chmurę zodiakalną . W 2008 roku MESSENGER odkrył magnez. Badania wskazują, że czasami emisje sodu są zlokalizowane w punktach odpowiadających biegunom magnetycznym planety. Wskazywałoby to na interakcję między magnetosferą a powierzchnią planety.

Pole magnetyczne

Pomimo niewielkich rozmiarów i powolnego okresu rotacji ( 59 dni) , Merkury posiada zauważalne pole magnetyczne . Odkryte przez magnetometry Mariner 10, wMarzec 1974zaskakuje astronomów, którzy do tej pory myśleli, że Merkury jest pozbawiony jakiejkolwiek magnetosfery, ponieważ jego niska prędkość rotacji zmniejsza efekt dynama . Ponadto założono wówczas, że rdzeń planety już zestalił się ze względu na jego niewielkie rozmiary. Intensywność pola magnetycznego na równiku Merkurego wynosi około 200 nT , czyli 0,65% ziemskiego pola magnetycznego, co jest równe 31 µT . Podobnie jak w przypadku Ziemi , pole magnetyczne Merkurego jest dipolarne . Jednak w przeciwieństwie do Ziemi, bieguny Merkurego są wyrównane z osią obrotu planety. Pomiary z sond kosmicznych Mariner 10 i MESSENGER wskazują, że siła i kształt pola magnetycznego są stabilne.

Jest prawdopodobne, że to pole magnetyczne jest generowane przez efekt dynama , w sposób podobny do pola magnetycznego Ziemi. Ten efekt dynama wynikałby z cyrkulacji płynnego jądra zewnętrznego bogatego w żelazo planety. Szczególnie silne efekty pływowe, spowodowane przez silną ekscentryczność orbity planety, utrzymywałyby jądro w stanie płynnym niezbędnym do tego efektu dynama.

Pole magnetyczne Merkurego jest wystarczająco silny, aby odwrócić ten wiatr słoneczny wokół planety, tworząc magnetosfery znajdujący się pomiędzy dwoma łukami wstrząs (lub „ łuk prądem ”). Magnetosfera planety, chociaż na tyle mała, że mieści się w objętości Ziemi, jest wystarczająco silna, aby uwięzić plazmę wiatru słonecznego. Przyczynia się to do przestrzennej erozji powierzchni planety. Obserwacje dokonane przez Marinera 10 wykryły tę niskoenergetyczną plazmę w magnetosferze po ciemnej stronie planety. Odłamki cząstek energetycznych w ogonie magnetosfery planety wskazują, że jest ona dynamiczna. Ponadto eksperymenty przeprowadzone przez sondę wykazały, że podobnie jak magnetosfera Ziemi, magnetosfera Merkurego ma warkocz oddzielony na dwie części neutralną warstwą.

Podczas drugiego lotu nad planetą 6 października 2008MESSENGER odkrywa, że pole magnetyczne Merkurego może być niezwykle przepuszczalne. Sonda rzeczywiście napotyka magnetyczne „tornada” (skręcone wiązki pól magnetycznych łączących planetarne pole magnetyczne z przestrzenią międzyplanetarną) o szerokości do 800 km , czyli jednej trzeciej promienia planety. Te skręcone rurki strumienia magnetycznego tworzą otwarte okna w magnetycznej osłonie planety, przez które wiatr słoneczny może wniknąć i bezpośrednio wpłynąć na powierzchnię Merkurego poprzez ponowne połączenie magnetyczne . Dzieje się tak również w ziemskim polu magnetycznym, jednak szybkość ponownego połączenia jest dziesięciokrotnie wyższa na Merkurym.

Obserwacja

Widoczność

Pozorna wielkość rtęci może wahać się pomiędzy -2.48 (wtedy jaśniej niż Sirius ) podczas jej górnej połączeniu i +7.25 (wtedy przekracza ograniczenie widoczności gołym okiem, znajduje się w + 6, a tym samym co niewidoczne) wokół dolnej połączeniu. Średnia pozorna magnitudo wynosi 0,23 z odchyleniem standardowym 1,78, co jest największą ze wszystkich planet, ze względu na kształt mimośrodu orbity planety. Średnia pozorna wielkość w górnej koniunkcji wynosi -1,89, podczas gdy w dolnej koniunkcji wynosi + 5,93. Obserwacja Merkurego jest skomplikowana ze względu na jego bliskość do Słońca na niebie, ponieważ ginie on wtedy w blasku gwiazdy . Merkury można obserwować tylko przez krótki czas o świcie lub zmierzchu .

Podobnie jak kilka innych planet i najjaśniejszych gwiazd, Merkurego można obserwować podczas całkowitego zaćmienia Słońca. Ponadto, podobnie jak Księżyc i Wenus, Merkury wykazuje fazy widziane z Ziemi. Mówi się, że jest „nowy” w dolnej koniunkcji i „pełny” w górnej koniunkcji. Jednak w obu przypadkach planeta staje się niewidoczna z Ziemi, ponieważ jest przesłonięta przez Słońce (z wyjątkiem tranzytu). Również technicznie Merkury jest najjaśniejszy, gdy jest pełny. Tak więc, chociaż Merkury jest najdalej od Ziemi, gdy jest pełny, ma większy widoczny obszar oświetlony, a przeciwny efekt kompensuje odległość. Odwrotna sytuacja ma miejsce w przypadku Wenus , która wydaje się jaśniejsza podczas sierpu, ponieważ jest znacznie bliżej Ziemi.

Niemniej jednak najjaśniejszy (pełnofazowy) wygląd Merkurego jest w rzeczywistości niezgodny z praktyczną obserwacją, ze względu na ekstremalną bliskość planety w tym czasie. Najlepszą porą na obserwację Merkurego jest więc jego pierwsza lub ostatnia zmiana, chociaż są to fazy o mniejszej jasności. Fazy pierwszej i ostatniej ćwiartki występują podczas największego wydłużenia odpowiednio na wschód (około września/października) i zachód (około marca/kwietnia) od słońca. W tych dwóch momentach odległość Merkurego od Słońca waha się od 17,9 ° w peryhelium do 27,8 ° w aphelium. Przy swoim maksymalnym wydłużeniu na zachodzie Merkury wschodzi przed wschodem słońca, a przy maksymalnym wydłużeniu na wschodzie zachodzi po zachodzie słońca, dzięki czemu łatwiej go zaobserwować.

Merkury jest łatwiej widoczny z tropików i subtropików niż z wyższych szerokości geograficznych . Widziana z niskich szerokości geograficznych i we właściwych porach roku, ekliptyka przecina horyzont pod ostrym kątem. W tym czasie Merkury znajduje się bezpośrednio nad Słońcem (to znaczy, że jego orbita wydaje się pionowa względem Ziemi) i znajduje się w maksymalnym wydłużeniu od Słońca (28 °). Gdy na Ziemi nadejdzie pora dnia, kiedy słońce znajduje się 18° poniżej horyzontu tak, że niebo jest całkowicie ciemne ( zmierzch astronomiczny ), Merkury znajduje się pod kątem 28-18 = 10° au- nad horyzontem w zupełnej ciemności niebo: jest wtedy przy maksymalnej widzialności dla ziemskiego obserwatora.

Ponadto obserwatorzy z półkuli południowej mają przewagę nad obserwatorami z północy , o równej wartości bezwzględnej szerokości geograficznej . Rzeczywiście na tej półkuli maksymalne wydłużenie Merkurego na zachodzie (rano) występuje dopiero na początku jesieni (marzec/kwiecień), a jego maksymalne wydłużenie na wschodzie (wieczór) występuje dopiero pod koniec zimy (wrzesień/ Październik). W tych dwóch przypadkach kąt przecięcia orbity planety z ekliptyką (a więc i horyzontem ) jest wtedy maksymalny w tych porach roku , co pozwala Merkuremu wznieść się na kilka godzin przed wschodem słońca w pierwszym przypadku i nie zachodzić. do kilku godzin po zachodzie słońca w drugim, z południowych średnich szerokości geograficznych, takich jak Argentyna i RPA . Odwrotnie, na półkuli północnej ekliptyka jest znacznie mniej nachylona rano w marcu/kwietniu i wieczorem we wrześniu/październiku, Merkury jest więc bardzo blisko horyzontu nawet podczas maksymalnego wydłużenia, nawet gdy czasami jest wyraźnie widoczny, w pobliżu Wenus , na niebie.

Inną metodą obserwacji Merkurego jest obserwacja planety w godzinach dziennych, kiedy warunki są czyste, najlepiej, gdy jest w najlepszym aspekcie. Ułatwia to znalezienie planety, nawet przy użyciu teleskopów o małych aperturach. Należy jednak bardzo uważać, aby instrument nie był skierowany bezpośrednio na Słońce ze względu na ryzyko uszkodzenia wzroku. Metoda ta pozwala ominąć ograniczenie obserwacji o zmierzchu, gdy ekliptyka znajduje się na małej wysokości (np. w jesienne wieczory).

Ogólnie rzecz biorąc, obserwacje Merkurego za pomocą teleskopu naziemnego ujawniają jednak tylko częściowy dysk koloru pomarańczowego, oświetlony kilkoma szczegółami. Bliskość horyzontu utrudnia obserwacje przez teleskopy, ponieważ jego światło musi przebyć większą odległość przez atmosferę ziemską i jest zakłócane przez turbulencje , takie jak załamanie i absorpcja, które rozmywają obraz. Planeta zwykle pojawia się w teleskopie jako dysk w kształcie półksiężyca. Nawet w przypadku potężnych teleskopów na jego powierzchni prawie nie ma żadnych wyróżniających się cech. Z drugiej strony, Kosmiczny Teleskop Hubble'a nie może w ogóle obserwować Merkurego ze względu na procedury bezpieczeństwa, które uniemożliwiają skierowanie go zbyt blisko Słońca.

Tranzyt Merkurego

Tranzyt Merkurego występuje, gdy Ziemia znajduje się pomiędzy obserwatorem i słońcem . Jest wtedy widoczny w postaci bardzo małego czarnego punktu przecinającego dysk słoneczny. Byłoby również możliwe, aby obserwator na innej planecie mógł zobaczyć tranzyt, taki jak tranzyt Merkurego z Wenus . Tranzyty Merkurego widziane z Ziemi odbywają się ze stosunkowo regularną częstotliwością w astronomicznej skali około 13 lub 14 na wiek, ze względu na bliskość planety do Słońca.

Pierwszy tranzyt Merkurego obserwuje się na 7 listopada 1631 rprzez Pierre Gassendi , choć jego istnienie zostało przewidziane przez Johannesa Keplera przed śmiercią w 1630 roku w 1677, obserwacja tranzytu Merkurego pozwoliło po raz pierwszy, aby podświetlić zjawisko czarnej kropli , to efekt dyfrakcji z przyrządy optyczne .

Tranzyt Merkurego umożliwił także przeprowadzenie różnych pomiarów, w tym wielkości wszechświata czy długoterminowych zmian promienia Słońca.

Tranzyty mogą występować w maju co 13 lub 33 lata , aw listopadzie co 7, 13 lub 33 lata . Ostatnie cztery tranzyty Merkurego datowane są na 7 maja 2003 , 8 listopada 2006 , 9 maja 2016 i 11 listopada 2019 ; kolejne cztery odbędą się dnia13 listopada 2032, ten 7 listopada 2039, ten 7 maja 2049 i 9 listopada 2052.

Historia jego obserwacji

Obserwacja z Ziemi

Przed teleskopami

Merkury jest znany odkąd ludzie zainteresowali się nocnym niebem; pierwsza cywilizacja opuściły szlak papier jest cywilizacji sumeryjskiej ( III th tysiąclecia pne. ), który nazwał ją „ Ubu-IDIM-gud-ud ” (czyli „skoki planety”).

Pierwsze pisma zawierające szczegółowe obserwacje Merkurego pochodzą od Babilończyków wraz z tablicami Mul Apina . Babilończycy nazywają tę gwiazdę Nabû w odniesieniu do boga wiedzy w mitologii mezopotamskiej . Są również pierwszymi, którzy badają pozorny ruch Merkurego, który różni się od ruchu innych planet.

Później, w dawnych czasach , gdy Grecy , spadkobiercy wzorów indoeuropejskich (paléoastronomie) uważają IV th century BC. Pne, że Merkury widoczny przed wschodem słońca z jednej strony i Merkury widoczny po zachodzie słońca z drugiej strony spadły pod dwie oddzielne gwiazdy. Nazywa się je odpowiednio Στίλβων (Stilbōn), co oznacza „świecący” i Ἑρμῆς ( Hermes ) ze względu na jego szybki ruch. Ta ostatnia jest również nadal nazwą planety we współczesnej grece . Gwiazda poranna zostałaby również nazwana appeléeπόλλων ( Apollo ). Egipcjanie zrobili to samo, nadając imię Set gwieździe porannej, a Horus gwieździe wieczornej.

Rzymianie nazwali planetę imieniem posłańca bogów Merkury (po łacinie Mercurius ), odpowiednik Hermesa w mitologii rzymskiej , ponieważ porusza się po niebie szybciej niż wszystkie inne planety. Astronomiczny symbol Merkurego, również opiekuńczy bóg handlarzy, lekarzy i złodziei, jest stylizowaną wersją kaduceusza Hermesa. Zakłada się również, że symbol miał pochodzić od pierwszej litery jego starożytnej greckiej nazwy Στίλβων (Stilbōn).

Ferry, współpracownikiem do wählen w Słowniku , pisze na ten temat:

— Dlaczego więc planeta tak nieistotna w układzie, którego jest częścią, nosi imię posłańca bogów w mitologicznym Olimpu? Dzieje się tak dlatego, że występuje dość często w połączeniu z innymi planetami, między którymi te połączenia są znacznie rzadsze. Ponieważ czas trwania jego obrotu wokół Słońca lub jego roku to tylko jedna czwarta ziemskiego roku, w tym krótkim czasie widzimy, jak porusza się w kierunku planety, a po zbliżeniu się do niej oddala się, aby kolejna wizyta tak szybko się skończyła. Częste powtarzanie tego rodzaju podróży mogło zrodzić pomysł kolejnego posłańca. "

Grecko-egipski astronom Ptolemeusz przywołuje możliwość tranzytów planetarnych przed słońcem w swojej pracy Planetary hipotez . Sugeruje, że jeśli nigdy nie zaobserwowano żadnego przejścia, to dlatego, że planety takie jak Merkury były zbyt małe, aby można je było zobaczyć, albo dlatego, że przejścia były zbyt rzadkie.

W starożytnych Chinach Merkury znany jest jako „prasowana gwiazda” (Chen-xing 辰星). Jest to związane z kierunku północnym i faza wody w układzie kosmologii z faz pięciu (wuxing). Współczesne kultury chińskie , koreańskie , japońskie i wietnamskie nazywają planetę dosłownie „wodną gwiazdą” (水星), opartą na pięciu elementach. Mitologii hinduskiej używa nazwy Buddy dla Merkurego, i uważa się, że ten bóg przewodniczył w środę. Bóg Odyn z mitologii nordyckiej jest również związany z planetą Merkury i Środa. Ten związek z trzecim dniem tygodnia znajdujemy również wśród Rzymian, którzy następnie nazwali ją po francusku Środa (od „ Mercurii dies ”, dzień Merkurego).

Mayan cywilizacja byłaby reprezentowana Merkury jako sowa (lub potencjalnie cztery, dwa reprezentujący swój wygląd rano i dwie wieczorem, że o) służący jako posłańca do podziemi.

W arabskiej astronomii , astronom Al-Zarqali opisane w XI th century geocentrycznego orbitę Merkurego jako elipsy , choć intuicja nie wpłynął na jego teorię astronomiczną lub obliczeń astronomicznych. W XII -tego wieku Ibn Bajja obserwowane „dwie planety jako czarne plamy na twarzy Sun” , który został później sugerowanej jako Tranzyt Merkurego i / lub Wenus przez astronoma Maraghą Qutb al-Din al-Shirazi XIII th stulecie. Jednak nowsi astronomowie podnoszą wątpliwości co do obserwacji tranzytów przez średniowiecznych astronomów arabskich, które potencjalnie zostały pomylone z plamami słonecznymi . Zatem każda obserwacja tranzytu Merkurego przed teleskopami pozostaje spekulacją.

W Indiach , astronom Nilakantha Somayaji szkoła w Kerali opracowany w XV th modelu wieku częściowo heliocentryczną , w którym Merkury okrąża Słońce, które z kolei orbicie wokół Ziemi, podobne do tychonique systemu z Tycho Brahe następnie zaproponował XVI th century.

Wyszukiwanie teleskopu z Ziemi

Pierwsze obserwacje teleskopowe Merkurego zostały wykonane przez Galileusza w początkach XVI -tego wieku. Chociaż obserwował fazy, gdy patrzył na Wenus , jego teleskop nie jest wystarczająco silny, aby zobaczyć fazy Merkurego. W 1631 Pierre Gassendi dokonał pierwszych obserwacji teleskopowych tranzytu planety przez Słońce, kiedy zobaczył tranzyt Merkurego przepowiedziany przez Johannesa Keplera . W 1639 Giovanni Zupi użył teleskopu, aby odkryć, że planeta ma fazy podobne do faz Wenus i Księżyca. Obserwacja jednoznacznie pokazuje, że Merkury krąży wokół Słońca.

Rzadkim wydarzeniem w astronomii jest przejście jednej planety przed drugą widzianą z Ziemi ( zaciemnienie ). Merkury i Wenus zaciemniają się nawzajem co kilka stuleci, a wydarzenie z 28 maja 1737 roku jest jedynym, które zostało zaobserwowane w historii, a widział je John Bevis w Królewskim Obserwatorium w Greenwich . Następna zakrycie Merkurego przez Wenus odbędzie się 3 grudnia 2133 roku.

Trudności związane z obserwacją Merkurego oznaczają, że został on znacznie mniej zbadany niż inne planety. W 1800 roku Johann Schröter dokonał obserwacji jego powierzchni, twierdząc, że zaobserwował góry o wysokości 20 kilometrów. Friedrich Bessel wykorzystuje rysunki Schrötera, aby błędnie oszacować okres obrotu na 24 godziny i nachylenie osiowe o 70°. W latach 80. XIX wieku Giovanni Schiaparelli dokładniej mapuje planetę i sugeruje, że okres rotacji Merkurego wynosi 88 dni , czyli tyle samo, co jego okres orbitalny z powodu rotacji synchronicznej . Próbę zmapowania powierzchni Merkurego kontynuował Eugène Antoniadi , który w 1934 roku wydał książkę zawierającą zarówno mapy, jak i własne obserwacje. Wiele elementów powierzchni planety, zwłaszcza formacje albedo , zawdzięcza swoją nazwę mapie Antoniadi.

w Czerwiec 1962Radzieccy naukowcy z Instytutu Inżynierii Radiowej-i Elektroniki na Akademii Nauk ZSRR , kierowanej przez Władimira Kotelnikov , są pierwszymi odbić sygnału radarowego od Merkurego i otrzymywać je, co pozwoliło na rozpoczęcie obserwacji radarowych planety. Trzy lata później obserwacje radarowe Amerykanów Gordona H. Pettengilla i Rolfa B. Dyce'a za pomocą 300-metrowego radioteleskopu w Obserwatorium Arecibo w Puerto Rico jednoznacznie pokazują, że okres rotacji planety ma około 59 dni . Teoria, że rotacja Merkurego jest synchroniczna, była w tym czasie powszechna, więc ogłoszono te obserwacje radiowe, co było zaskoczeniem dla astronomów. Gdyby Merkury był rzeczywiście zablokowany, jak wcześniej sądzono, jego ciemna strona byłaby wyjątkowo zimna, ale pomiary emisji radiowej ujawniają, że jest znacznie gorętszy niż oczekiwano. Astronomowie wahają się przez chwilę, czy porzucić teorię rotacji synchronicznej i zaproponować alternatywne mechanizmy, takie jak silne wiatry rozprowadzające ciepło, aby wyjaśnić obserwacje.

Włoski astronom Giuseppe Colombo zauważa, że okres rotacji wynosi około dwóch trzecich okresu orbitalnego Merkurego i jako pierwszy proponuje, aby okresy orbitalne i rotacyjne planety były zamknięte w rezonansie 3:2 zamiast 1: 1, jak ma to miejsce na przykład między Ziemią a Księżycem. Dane z Mariner 10 potwierdziły to później.

Optyczne obserwacje naziemne nie ujawniły wiele więcej na temat Merkurego, ale radioastronomowie wykorzystujący interferometrię mikrofalową , technikę eliminującą promieniowanie słoneczne , byli w stanie dostrzec fizyczne i chemiczne właściwości podziemnych warstw na głębokości kilku metrów. W 2000 roku obserwacje w wysokiej rozdzielczości, znane jako Lucky Imaging, zostały przeprowadzone przez teleskop w obserwatorium Mont Wilson . Dostarczają one pierwszych widoków pozwalających poznać charakterystykę powierzchni części Merkurego, które nie zostały sfotografowane podczas misji Mariner 10. Większość planety jest zmapowana przez teleskop radarowy Arecibo, w tym złoża tego, co może być lodem wodnym w zacienionych kraterach polarnych.

Mapowanie

Z obserwacji naziemnych

Pierwszy astronom się dostrzec geologicznym właściwościom rtęci Johann Hieronymus Schröter , który w kierunku końca XVIII -tego wieku, rysuje się w szczegółach, co on zauważył, w tym bardzo wysokich górach. Jego obserwacje zostały jednak unieważnione przez Williama Herschela, który nie mógł dostrzec żadnej z tych cech.

Następnie inni astronomowie wykonali mapy Merkurego, w tym Włoch Giovanni Schiaparelli i Amerykanin Percival Lowell (w 1896 r .). Widzą ciemne obszary w kształcie linii, podobne do kanałów na Marsie, które również narysowali i które uważali za sztuczne.

Mapa autorstwa Giovanniego Schiaparelli .
Mapa autorstwa Percivala Lowella (1896).
Mapa Eugène'a Antoniadiego (1934).

Najlepsza karta przed Mariner 10 pochodzi od francusko-greckiego Eugène'a Antoniadiego na początku lat 30. XX wieku . Był używany przez prawie 50 lat, dopóki Mariner 10 nie zwrócił pierwszych zdjęć planety. Antoniadi pokazuje, że kanały były tylko złudzeniem optycznym. Zdaje sobie sprawę, że narysowanie dokładnej mapy Merkurego na podstawie obserwacji wykonanych o świcie lub o zmierzchu jest niemożliwe z powodu zaburzeń atmosferycznych (grubość ziemskiej atmosfery, przez którą musi przejść światło, gdy Merkury znajduje się na horyzoncie, jest ważna i powoduje zniekształcenia obrazu). Następnie podejmuje się prowadzenia obserwacji - niebezpiecznych - w biały dzień, kiedy słońce jest wysoko nad horyzontem. W ten sposób zyskuje na ostrości, ale traci kontrast z powodu światła słonecznego. Antoniadi wciąż udaje się ukończyć swoją mapę w 1934 roku , składającą się z równin i gór.

Współrzędne użyte na tych mapach nie mają większego znaczenia, ponieważ zostały ustalone, gdy uważano, jak twierdził Schiaparelli, że okres obrotu Merkurego względem samego siebie był taki sam, jak okres obrotu wokół Słońca. Zmapowano więc twarz, która z założenia jest zawsze oświetlona. Tylko Lowell i Antoniadi opatrzyli swoje mapy adnotacjami.

Od Marynarza 10

W 1974 - 75 , Mariner 10 doniesienia o wysokiej rozdzielczości zdjęć do mapowania około 45% jego powierzchni, które ujawniają szczegółów topograficznych nigdy dotąd: powierzchnię pokrytą kraterami z góry i równiny, bardzo podobnej do tej z księżyca. Dosyć trudno jest dokonać korelacji między charakterystykami sfotografowanymi przez sondę a mapami założonymi przez teleskop. Niektóre z geologicznych manifestacji na mapie Antoniadi okazały się nieistnieć. Również te zdjęcia pozwalają na publikację w 1976 roku przez NASA pierwszego atlasu planety ( Atlas Merkurego ), ujawniającego po raz pierwszy formacje geologiczne planety, w tym m.in. jedyne jej pasmo górskie: Caloris Montes .

Do definiuje Międzynarodowej Unii Astronomicznej w 1970 roku południk 0 °, jak południka słonecznego pierwszy peryhelium po 1 st stycznia 1950 roku , to znaczy, jedną z dwóch gorących punktów. Jednak układ współrzędnych używany przez Mariner 10 opiera się na południku 20°, który przecina krater Hun Kal (co oznacza „20” w języku Majów ) - co skutkuje niewielkim błędem mniejszym niż 0,5° od południka 0.° określonego przez UAI - ponieważ południk 0 był w ciemności podczas swoich przelotów. Krater Hun Kal jest czymś w rodzaju Greenwich na Merkurym. Równik leży w płaszczyźnie orbity Merkurego, a długość geograficzna mierzona jest od 0° do 360° w kierunku zachodnim . Zatem dwa najgorętsze punkty równika znajdują się na długościach 0°W i 180°W, a najzimniejsze punkty równika znajdują się na długościach 90°W i 270°W. I odwrotnie, projekt MESSENGER wykorzystuje pozytywną konwencję dotyczącą kierunku wschodniego.

Merkury jest pocięty na 15 czworokątów. Do mapowania powierzchni Merkurego stosuje się kilka metod rzutowania , w zależności od położenia czworokąta na kuli ziemskiej. Pięć projekcji Mercatora ( rzut cylindryczny styczny do równika) otacza planetę na poziomie równika, między 25° szerokości geograficznej północnej i 25° południowej; cztery rzuty Lamberta ( rzut stożkowy) między 20 ° a 70 ° szerokości geograficznej dla każdej półkuli; oraz dwie projekcje stereograficzne do mapowania biegunów (do 65° szerokości geograficznej).

Każdy czworokąt zaczyna się od litery H (od „Hermes”), po której następuje jego numer (od 1, biegun północny do 15, biegun południowy). Ich nazwa pochodzi od ważnej cechy występującej w ich regionie (dorzecze, krater itp. ) i jest im przypisana nazwa albedo (w nawiasach). Nazwy albedo nadane tej nowej mapie pochodzą od Antoniadiego, ponieważ była ona używana do tej pory przez wszystkich obserwatorów przez kilkadziesiąt lat. Służą do lokalizowania czworokątów podczas obserwacji teleskopowych z Ziemi, gdzie można wyróżnić jedynie zmiany natężenia światła.

Czworoboki Merkurego

Czworobok	Nazwisko	Szerokość	Długość geograficzna	Występ
H-1	Borealis (Borea)	65º - 90 ° N	0º - 360 ° O	Stereograficzny
H-2	Wiktoria (Zorza polarna)	21º - 66 ° N	0° - 90° O	Lambert
H-3	Szekspir (Caduceata)	21º - 66 ° N	90° - 180° O	Lambert
H-4	Raditladi (Liguria)	21º - 66 ° N	180 ° - 270 ° O	Lambert
H-5	Hokusai (Apollonia)	21º - 66 ° N	270 ° - 360 ° O	Lambert
H-6	Kuipera (Tricrena)	22º N - 22º S	0° - 72° 0°	Mercator
H-7	Beethoven (Solitudo Lycaonis)	22º N - 22º S	72º - 144 ° W	Mercator
H-8	Tołstoj (Phaethontias)	22º N - 22º S	144º - 216 ° W	Mercator
H-9	Eminescu (Solitudo Criophori)	22º N - 22º S	216º - 288 ° W	Mercator
H-10	Derain (Piera)	22º N - 22º S	288º - 360 ° W	Mercator
H-11	Odkrycie (Solitudo Hermae Trismegisti)	21º - 66 ° S	0º - 90 ° O	Lambert
H-12	Michał Anioł (Solitudo Promethei)	21º - 66 ° S	90° - 180° O	Lambert
H-13	Neruda (Persefony samotne)	21º - 66 ° S	180 ° - 270 ° O	Lambert
H-14	Debussy'ego (Cyllena)	21º - 66 ° S	270 ° - 360 ° O	Lambert
H-15	Bacha (Australia)	65º - 90 ° S	0° - 360° O	Stereograficzny

W 2016 roku, dzięki ponad 100 000 zdjęciom wykonanym przez sondę MESSENGER, NASA dostarczyła pierwszy model topograficzny Merkurego. Daje to maksymalne i minimalne punkty elewacji planety, odpowiednio na 4,48 km powyżej średniej wysokości znajdującej się na jednym z najstarszych terenów na planecie w pobliżu równika i na 5,38 km poniżej średniej wysokości planety, na dole z basenu Rachmaninowa .

Eksploracja przez roboty

Dotarcie do Merkurego z Ziemi stanowi poważne wyzwanie techniczne, ponieważ orbituje znacznie bliżej Słońca niż Ziemia. Oznacza to, że sonda lecąca do Merkurego musi wydać więcej energii niż lecąca do Plutona .

Prędkość orbitalna Merkurego wynosi 48 km/s , podczas gdy prędkość orbitalna Ziemi wynosi 30 km/s . Dlatego statek kosmiczny musi wykonać duże przesunięcie Delta-v, aby wejść na orbitę transferową Hohmanna, która przechodzi w pobliżu Merkurego, w porównaniu do Delta-v wymaganej w innych misjach planetarnych. Ponadto konieczne jest ustawienie się w płaszczyźnie orbity Merkurego, która jest nachylona o 7° w stosunku do ekliptyki , co również wymaga energii.

Energia potencjalna uwolniona podczas schodzenia ze studni potencjalnej Słońca staje się energią kinetyczną : duża ujemna zmiana prędkości staje się wówczas konieczna, aby zwolnić i ustawić się na stabilnej orbicie. Ze względu na znaczną atmosferę Merkurego, statek kosmiczny jest całkowicie uzależniony od swoich silników odrzutowych , wykluczając hamowanie w powietrzu . Z tych powodów misja lądowania na Merkurym jest bardzo trudna, dlatego nigdy wcześniej nie była wykonywana.

Jednak postęp w dziedzinie mechaniki kosmicznej sprawia, że tego typu misje są osiągalne przy rozsądnych kosztach dzięki serii manewrów pomocy grawitacyjnej .

Ponadto bliskość Merkurego do Słońca oznacza, że sonda krążąca wokół planety otrzymuje około dziesięciu razy więcej energii od Słońca niż wtedy, gdy znajduje się na orbicie okołoziemskiej, a ziemia Merkurego na jego oświetlonej powierzchni odbija znaczną część ciepła, które otrzymuje od Słońca, zwiększając naprężenia termiczne, którym podlega maszyna na małej wysokości (temperatury na powierzchni sondy mogą przekraczać 400 °C ).

Trudności te oznaczają, że podróż na Merkurego wymaga więcej paliwa, niż jest to konieczne, aby całkowicie uciec z Układu Słonecznego. Dlatego jego eksploracja nastąpiła później niż planety takie jak Wenus czy Mars i tylko dwie sondy kosmiczne odwiedziły go przed przybyciem BepiColombo zaplanowanym na 2025 rok.

Tabela podsumowująca misje na Merkurego

Sonda	Status	Wydarzenie	Przestarzały	Agencja kosmiczna	Kluczowe osiągnięcia
Marynować 10	Misja wykonana	Uruchomić	Listopad 1973	NASA	Pierwszy udany przelot Merkurego. Pierwsze użycie asysty grawitacyjnej planety do modyfikacji prędkości i trajektorii sondy kosmicznej.
		Pierwszy przegląd	Marzec 1974
		Drugi przelot	wrzesień 1974
		Trzeci przelot	Marzec 1975
POSŁANIEC	Misja wykonana	Uruchomić	Sierpień 2004	NASA	Najpierw umieścić na orbicie wokół Merkurego.
		Pierwszy przegląd	14 stycznia 2008
		Drugi przelot	6 października 2008
		Trzeci przelot	30 września 2009
		Orbitowanie	18 marca 2011 o 1 w nocy UTC
BepiColombo	Misja w toku	Uruchomić	19 października 2018	ESA / JAXA
BepiColombo	Misja w toku	Orbitowanie	planowane na 2025	ESA / JAXA

Marynować 10

Mariner 10 to pierwsza sonda badająca Merkurego z bliska. Opracowany przez amerykańską agencję kosmiczną NASA i uruchomiony w dniu3 listopada 1973, przelatuje nad planetą trzy razy, w marcu i wrześniu 1974 oraz w marcu 1975 . Pierwotnie miał on przelatywać i badać Wenus , ale astronomowie uważają, że mogliby go wykorzystać również do badania Merkurego, o czym niewiele wiadomo. Mariner 10 jest zatem pierwszą sondą, która wykorzystała asystę grawitacyjną jednej planety - Wenus - do dotarcia do innej.

Wyposażone w aparat , w magnetometr i kilka spektrometry , Mariner 10 szczególności umożliwia odkrycie znacznego pola magnetycznego oraz dużą gęstość na naszej planecie, odsłaniając duże żelaznego rdzenia . Do najpotężniejszych naziemnych teleskopów nie udało się uzyskać jakość obrazu na powierzchni, ze względu na bliskość linii z Sun. Podczas tych trzech przejść sonda wykonuje ponad 2000 zdjęć Merkurego. Jednak zdjęcia zrobione przez Marinera 10 pozwalają nam jedynie zmapować prawie 45% powierzchni planety, ponieważ podczas trzech przelotów Merkury prezentował Słońcu tę samą twarz; obszary w cieniu były zatem niemożliwe do zmapowania. Obrazy te ukazują powierzchnię pokrytą kraterami, bardzo podobną do powierzchni Księżyca.

Mariner 10 umożliwia odkrycie obecności bardzo cienkiej atmosfery, a także magnetosfery. To ostatnie było zaskoczeniem dla astronomów. Zawiera również szczegółowe informacje na temat jego prędkości obrotowej. Misja kończy się w dniu24 marca 1975 r., gdy w sondzie skończyło się paliwo. Ponieważ jego orbita nie może być już precyzyjnie kontrolowana, kontrolerzy misji nakazują wyłączenie sondy. Mariner 10 nadal znajdowałby się zatem na orbicie wokół Słońca, przelatując blisko Merkurego co kilka miesięcy.

POSŁANIEC

MESSENGER (od Mercury Surface, Space Environment, GEochemistry, and Ranging ) to siódma misja programu Discovery , który łączy projekty eksploracji Układu Słonecznego przy umiarkowanych kosztach i krótkim czasie opracowywania. Sonda, której masa łącznie z propelentami wynosi 1,1 tony, zawiera siedem przyrządów naukowych, w tym kilka spektrometrów , wysokościomierz laserowy , magnetometr i kamery. Jest uruchamiany w dniu3 sierpnia 2004 r.z Przylądka Canaveral na pokładzie wyrzutni Delta II , start został przełożony o jeden dzień z powodu złej pogody.

Wejście sondy na orbitę wokół Merkurego zajmuje około sześć i pół roku. Aby to osiągnąć, podczas swojego tranzytu wykonuje sześć bliskich wiaduktów nad planetami wewnętrznymi (Ziemia wluty 2005, Wenus dwa razy w Październik 2006 i 2007 i Merkury trzy razy, w styczeń oraz Październik 2008 i w wrzesień 2009), z pewnymi korektami kursu pośredniego. Podczas tych przelotów nad Merkurym zbiera się wystarczającą ilość danych, aby stworzyć obrazy ponad 95% jego powierzchni. MESSENGER obserwuje również maksimum słoneczne w 2012 roku.

Celem misji jest wykonanie pełnego mapowania planety, zbadanie składu chemicznego jej powierzchni i egzosfery , jej historii geologicznej, jej magnetosfery , wielkości i właściwości jej jądra oraz pochodzenia magnetycznego. pole .

Zakończenie misji, początkowo ustawione na marzec 2011, jest cofany dwukrotnie do kwiecień 2015, aw końcowej fazie sonda kosmiczna jest umieszczana na bliższej orbicie, co pozwala wydłużyć czas obserwacji jej instrumentów i zwiększyć rozdzielczość danych. Posłaniec, po wyczerpaniu materiałów pędnych używanych do utrzymania swojej orbity, rozbija się na ziemi Merkurego na30 kwietnia 2015.

Podczas swojej misji MESSENGER wykonuje ponad 277 000 zdjęć, z których niektóre mają rozdzielczość 250 metrów na piksel, i umożliwia tworzenie map całego składu, trójwymiarowego modelu magnetosfery, topografii półkuli północnej i scharakteryzować lotne pierwiastki obecne w stale zacienionych kraterach biegunów.

BepiColombo

Od 2000 roku Europejska Agencja Kosmiczna planuje we współpracy z Japońską Agencją Kosmiczną misję o nazwie BepiColombo. Planuje to umieszczenie dwóch sond na orbicie wokół Merkurego: jednej do badania wnętrza i powierzchni planety ( Mercury Planetary Orbiter ), opracowanej przez ESA, a drugiej do badania jej magnetosfery ( Mercury Magnetospheric Orbiter ), opracowanej przez JAXA . Planowany jest projekt wysłania lądownika pokładowego z misją, a następnie porzucany ze względów budżetowych. Te dwie sondy są wysyłane przez wyrzutnię Ariane 5 na20 października 2018. Powinny one dołączyć do Merkurego około ośmiu lat później, pod koniec 2025 roku, wykorzystując, podobnie jak poprzednie sondy, asystę grawitacyjną . Jego główna misja potrwa domaj 2027, z możliwością przedłużenia do maj 2028.

Program BepiColombo ma na celu udzielenie odpowiedzi na kilkanaście pytań zadawanych sobie przez astronomów, w szczególności o magnetosferę i naturę jądra Merkurego (ciekły lub stały), możliwą obecność lodu na dnie kraterów stale w cieniu, powstanie Układu Słonecznego i ogólnie ewolucja planety w pobliżu swojej gwiazdy . Przeprowadzone zostaną również bardzo precyzyjne pomiary ruchu Merkurego, w celu weryfikacji ogólnej teorii względności , aktualnego wyjaśnienia precesji peryhelium obserwowanej na jego orbicie.

Zamieszkanie

Planeta Merkury jest powtarzające się miejsce w twórczości science fiction . Wspólne tematy związane z tą planetą to niebezpieczeństwo ekspozycji na promieniowanie słoneczne i możliwość ucieczki przed nadmiernym promieniowaniem poprzez przebywanie w powolnym terminatorze planety (granica dnia i nocy), szczególnie w przypadku prac napisanych przed 1965 , kiedy jeszcze myśleliśmy, że Merkury posiadał synchronicznej rotacji 1: 1 z tym słońcem (a zatem miał stale twarz słońce), podobnie jak w błędnym kole of Isaac Asimov , lub w wiadomościach przez Leigh Brackett . Innym tematem jest to, że zajmuje się od autokratycznych rządów lub przemocy, na przykład Spotkanie z Ramą przez Arthura C. Clarke'a . Chociaż te relacje są fikcyjne, według badań opublikowanych wmarzec 2020można uznać, że niektóre części planety mogły nadawać się do zamieszkania . Tak więc na planecie mogły istnieć prawdziwe formy życia , choć prawdopodobnie prymitywne mikroorganizmy .

Ponadto krater na biegunie północnym i południowym Merkurego może być jednym z najlepszych obcych miejsc do założenia kolonii ludzkiej, gdzie temperatura będzie utrzymywała się na stałym poziomie około -200 °C . Wynika to z prawie zerowego nachylenia osi planety i prawie idealnej próżni na jej powierzchni, uniemożliwiającej dopływ ciepła z części oświetlonych przez Słońce. Ponadto w tych kraterach znajduje się lód, który umożliwia kolonii dostęp do wody.

Baza gdziekolwiek indziej byłaby wystawiona w merkuriański dzień (przez około dwa ziemskie miesiące) na intensywne ciepło Słońca , a następnie podczas identycznej nocy pozbawiona byłaby jakiegokolwiek zewnętrznego źródła ciepła: doświadczałaby wtedy temperatur. dobowa 430 °C i nocna temperatura -180 °C . Aby jednak uniknąć tych zmian termicznych, instalacje można by zakopać pod kilkoma metrami regolitu, który w próżni służyłby zarówno jako izolacja termiczna, jak i jako osłona antyradiacyjna. Podobne podejście zostało zaproponowane do zakładania baz na Księżycu , który ma dwutygodniowe światło dzienne, a następnie dwutygodniową noc. Ogólnie rzecz biorąc, kolonizacja Merkurego ma pewne podobieństwa z kolonizacją Księżyca, ze względu na ich stosunkowo długi okres wokół Słońca, ich prawie zerowe nachylenie i brak atmosfery: kolonizacja Merkurego może odbywać się przy użyciu prawie tych samych technologii. Merkury miałby nawet przewagę nad Księżycem: grawitacja na planecie równa 38% grawitacji Ziemi, to wystarczy, aby zapobiec redukcji masy kostnej astronautów w środowisku o bardzo niskiej grawitacji.

Co więcej, ponieważ planeta znajduje się blisko Słońca, można by wychwytywać duże ilości energii w ciągu dnia, a następnie wykorzystywać ją w nocy. Z drugiej strony, ochrona robotów i pojazdów przed gorącem gwiazdy mogłaby nastręczać znacznie więcej trudności, prowadząc do ograniczenia aktywności na powierzchni w ciągu dnia lub bardzo ważnej ochrony termicznej.

Inne rozwiązanie pojawia się w powieściach i opowiadaniach Kim Stanley Robinson , zwłaszcza w Trylogii Marsa (1996) i 2312 (2012), gdzie w Merkurym znajduje się rozległe miasto zwane Terminatorem, zamieszkane przez dużą liczbę artystów i muzyków. Aby uniknąć niebezpiecznego promieniowania słonecznego , miasto okrąża równik planety po szynach z prędkością, która jest zgodna z ruchem obrotowym planety, dzięki czemu słońce nigdy nie wznosi się całkowicie ponad horyzont. Miasto położone po ciemnej stronie planety i podążające za powolnym obrotem planety na szynach poprzedzających słońce jest więc rozwiązaniem naprawdę przewidzianym.

Wreszcie kolonizacja Merkurego byłaby interesująca z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ znajdują się tam koncentracje minerałów znacznie wyższe niż na wszystkich innych planetach Układu Słonecznego.

Porównania

Uwagi i referencje

Uwagi

Pluton od dawna uważany jest za najmniejszą planetę w Układzie Słonecznym, ale został przeklasyfikowany jako planeta karłowata przez Międzynarodową Unię Astronomiczną w 2006 roku i dlatego nie jest już uważany za planetę.
Całkowite przemieszczenie kątowe Słońca podczas jego pozornego ruchu wstecznego, widziane z powierzchni Merkurego, wynosi ~ 1,23 °, podczas gdy średnica kątowa Słońca na początku i końcu pozornego ruchu wstecznego wynosi ~ 1,71 °, wzrastając do ~ 1,73 ° w peryhelium (w połowie ruchu wstecznego)
patrz #Od Marinera 10
Albo przed gigantyczną czerwoną fazą ewolucji Słońca.
Pełna demonstracja tej formuły jest przedstawiona na stronie internetowej Christiana Magnana .
42,98 sekund łukowych odpowiada 42,98 × 0,0003 = 0,012894 stopni na stulecie, a więc 360 ÷ 0,012894 = 27920 wieków dla pełnego obrotu.
Jeśli Rnucle = 0,85 * Rplanet, to Vnucle = 0,85 ^ 3 Vplanet = 0,614 Vplanet, a objętość jest proporcjonalna do sześcianu promienia.
patrz #Orbita .

Bibliografia

(w) „ Keplerowskie elementy dla przybliżonych pozycji głównych planet ” na ssd.jpl.nasa.gov/ (dostęp 2 lipca 2020 r. )
(en) dr David R. Williams, „ Mercury Fact Sheet ”, na stronie nssdc.gsfc.nasa.gov ,27 września 2018 r.(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
Bailly, Francuski Grecki Słownik , Hachette, 1950-1995, s. 1794.
Bailly, Francuski Grecki Słownik , Hachette, 1950-1995, s. 807.
Filion 1990 , s. 71.
(w) Tim Van Hoolst i Carla Jacobs , „ Pływy Merkurego i struktura wewnętrzna ” , Journal of Geophysical Research , tom. 108 n O E11,2003, s. 7 ( DOI 10.1029/2003JE002126 , kod bib 2003JGRE..108.5121V ).
(w) Matthew A. Siegler , Bruce G. Bills i DA Paige , „ Zmiana temperatury na biegunach Merkurego napędzana ekscentrycznością orbity ” , Journal of Geophysical Research: Planets , tom. 118 n O 5,2013, s. 930-937 ( ISSN 2169-9100 , DOI 10.1002 / jgre.20070 , czytanie online , dostęp 20 lipca 2020 ).
(w) Nola Taylor Redd , „ Jak gorący jest rtęć? » , na Space.com ,30 listopada 2016(dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) Alexandre CM Correia i Jacques Laskar , „ Schwytanie Merkurego do rezonansu spin-orbita 3/2, w tym efekt tarcia rdzeń-płaszcz ” , Icarus , tom. 201 n o 1,maj 2009, s. 1–11 ( DOI 10.1016 / j.icarus.2008.12.034 , czytaj online , dostęp 20 lipca 2020 ).
(in) " Stabilność układu słonecznego - Scholarpedia " na www.scholarpedia.org (dostęp 20 lipca 2020 ) .
(w) Jacques Laskar , „ Chaotyczna dyfuzja w Układzie Słonecznym ” , Ikar , tom. 196 n o 1,lipiec 2008, s. 1-15 ( DOI 10.1016 / j.icarus.2008.02.017 , czytaj online , dostęp 20 lipca 2020 ).
(w) " NASA - Catalog of Transits of Mercury " na eclipse.gsfc.nasa.gov ( dostęp 28 czerwca 2020 ) .
(en) JL Margot SJ Peale , RF Jurgens , MA Slade i IV Holin , „ Large Długość libracji Merkurego ujawnia Molten Core ” , Science , vol. 316 n O 5825,2007, s. 710-714 ( PMID 17478713 , DOI 10.1126/science.1140514 , Bibcode 2007Sci... 316..710M , czytaj online ).
(en) Robert G. Strom i Ann L. Sprague , Exploring Mercury: the Iron Planet , Springer,2003, 216 s. ( ISBN 978-1-85233-731-5 , czytaj online ).
Pan Peter Bond ( tłum. z języka angielskiego), Eksploracja układu słonecznego , Paryż / Louvain-la-Neuve, De Boeck Superieur7 października 2014, 462 s. ( ISBN 978-2-8041-8496-4 , czytaj online ).
(w) „ Dzień i noc na Merkurym ” na www.eso.org (dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) Jake Rocheleau , " Orbit i rotacji Merkurego: Merkurego za rok, dzień & Revolution - PlanetFacts.org " na planetfacts.org (dostępny 07 luty 2017 ) .
(in) " Rtęć | Astronomia ” , nacourse.lumenlearning.com (dostęp 20 lipca 2020 r. )
(w) „ The rotation of Mercury ” na stronie cseligman.com (dostęp 28 czerwca 2020 ) .
Wszyscy na orbicie! , film dokumentalny na DVD
(w) „ Rozdział 1: Przewidywalne okresowe wydarzenia – CZĘŚĆ I ” na Climate.gi.alaska.edu (dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
(en-US) „ The Synodic Period of Revolution ” , na stronie cseligman.com (dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) " Jak daleko jest Merkury od Ziemi? Dokładne dane dotyczące odległości. » , Na theskylive.com (dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
.
(w) Merkury jest planetą najbliższą wszystkim siedmiu innym planetom [wideo] (7 marca 2019) Youtube. Skonsultowano się z29 maja 2019 r....
(w) „ Merkury jest właściwie planetą najbliższą każdej innej planecie — ExtremeTech ” na www.extremetech.com (dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
(en) Giovanni Schiaparelli, " KOMUNIKAT odkrycia rotacja OKRES rtęci " , Astronomical Society of the Pacific ,1890( przeczytaj online ).
(w) „ Mercury (Planet) - Mercury's Rotation Rate ” na science.jrank.org (dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
Duncan 2007 , s. 59.
„ Merkury ” na stronie www.solarviews.com (dostęp 7 lutego 2017 r . ) .
(w) „ 3: 2 Mercury-Sun Synchronization ” na stronie large.stanford.edu (dostęp 7 lutego 2017 ) .
(w) „ Mercury's 3: 2 Spin-Orbit Resonance ” na ytliu0.github.io (dostęp 29 czerwca 2020 r . ) .
(en) Giuseppe Colombo i Irwin I. Shapiro , „ Obrót planety Merkury ” , Raport specjalny SAO nr 188R , tom. 188,Listopad 1965, s. 188 ( Kod Bib 1965SAOSR.188 ..... C ).
" Schwytanie Merkurego w rezonansie spinowo-orbitalnym 3: 2 wyjaśnia chaotyczny ruch jego orbity - Obserwatorium Paryskie - PSL Centrum Badań w Astronomii i Astrofizyce " , na www.observatoiredeparis.psl.eu (konsultacja 25 lipca) , 2020 ) .
(w) " Planety ziemskie - Poznaj kosmos | Towarzystwo Planetarne ” , na web.archive.org ,28 lipca 2011(dostęp 28 czerwca 2020 r . ) .
(en-US) „ Rezonans spinowo-orbitalny Merkurego | Astronomy Club of Asheville ” (dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) Benoit Noyelles Julien Frouard , Valeri Makarov i Michael Efroimsky , " Spin-orbit of Mercury Evolution Revisited " , Icarus , tom. 241,październik 2014, s. 26-44 ( DOI 10.1016 / j.icarus.2014.05.045 , czytaj online , dostęp 3 lipca 2020 ).
(w) Jacques Laskar , „ Chaotyczna dyfuzja w Układzie Słonecznym ” , Ikar , tom. 196 n o 1,18 marca 2008, s. 1-15 ( DOI 10.1016 / j.icarus.2008.02.017 , Bibcode 2008Icar..196 .... 1L , arXiv 0802.3371 ).
(w) Jacques Laskar i Mickael Gastineau , „ Istnienie kolizji trajektorii Merkurego, Marsa i Wenus z Ziemią ” , Nature , vol. 459 n O 7248,11 czerwca 2009, s. 817-819 ( PMID 19516336 , DOI 10.1038 / nature08096 , Bibcode 2009Natur.459..817L ).
James Lequeux , The Unveiled Universe: A History of Astronomy from 1910 to Today , Les Ulis (Essonne), EDP Sciences , coll. "Nauki i historie",2005, 304 pkt. ( ISBN 978-2-86883-792-9 , OCLC 420164857 ) , s . 157.
" Advance of the perihelion of Mercury " , na dournac.org ( dostęp 2 lipca 2020 ) .
René Taton, Współczesna nauka , Quadrige / PUF (1995), Relativity, s. 170-171 .
(w) GM Clemence , „ Ruchy planetarne w efekcie względności ” , Recenzje fizyki współczesnej , tom. 19 N O 4,Październik 1947, s. 361-364 ( DOI 10.1103 / RevModPhys.19.361 ).
James Lequeux , „ Odkrycie Neptuna przez Le Verriera (1846) ”, Bibnum. założycielskie teksty naukowe ,1 st czerwiec 2010( ISSN 2554-4470 , przeczytany online , dostęp 3 lipca 2020 r. ).
U. Le Verrier (1859), „List od M. Le Verrier do M. Faye w sprawie teorii Merkurego i ruchu peryhelium tej planety” , Sprawozdania tygodniowe z sesji Akademii Nauk (Paryż) , lot. 49 (1859), s. 379-383 .
PICTURESQUE FRANCJA , „ Polowanie na planetę Vulcan w XIX wieku. Le Verrier et astronomes ” , na temat Malowniczej Francji. Historia Francji, dziedzictwo, turystyka, gastronomia ,17 kwietnia 2015(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
„ Vulcan, planeta, która nie istniała ” , na Pôle des Étoiles de Nançay (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Calvin J. Hamilton, „ Hypothetical Planets ” na solarviews.com (dostęp 29 czerwca 2020 r . ) .
(w) Richard Baum i William Sheehan , W poszukiwaniu planety Vulcan, Duch w mechanizmie zegarka Newtona , Nowy Jork, Plenum Press,1997, 310 pkt. ( ISBN 978-0-306-45567-4 , czytaj online ).
Olivier Lascar, „ Wszystko o planecie Merkury ” , o Sciences et Avenir ,6 maja 2016(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
" Planeta Merkury " , w Narodowym Centrum Studiów Kosmicznych ,27 listopada 2015 r.(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
(w) " Merkury " [ archiwum29 września 2006] US geologiczna Survey8 maja 2003 r.(dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) Raymond A. Lyttleton , " na strukturze wewnętrznej Merkurego i Wenus " , Astrophysics and Space Science , vol. 5, n O 1,1969, s. 18-35 ( DOI 10.1007 / BF00653933 , Kod Bib 1969Ap i SS... 5... 18L ).
" Szacowanie wielkości jądra Merkurego | CNRS " na www.cnrs.fr (obejrzano 1 st lipca 2020 ) .
(en) Tricia Talbert , " MESSENGER Provides New Look at the Mercury's zaskakujący rdzeń i ciekawostki krajobrazowe " , NASA ,13 kwietnia 2015(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
Jean Etienne, „ Rtęć ma płynny rdzeń! » , O Futura-Sciences ,11 maja 2007 r.(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
(w) Lauren Gold , „ Merkury HAS stopiony rdzeń, jak pokazuje badacz Cornell ” , Cornell University,3 maja 2007 r.(dostęp 7 kwietnia 2008 ) .
(w) Dave Finley , " Mercury's Core Molten , Radar Study Shows " , National Radio Astronomy Observatory ,3 maja 2007 r.( przeczytaj online , skonsultowano 12 maja 2008 r. ).
(en-US) „ Naukowcy znajdują dowody, że Merkury ma solidny rdzeń wewnętrzny ” , z AGU Newsroom (dostęp 17 kwietnia 2019 r . ) .
(en) przez Goddard Space Flight Michelle Thaller NASA Centrum , „ Discovery Alert: Bliższe spojrzenie na spinie Merkurego i Grawitacji ujawnia planety wewnętrzny rdzeń stały ” w NASA Solar Systemu Badań (dostęp 29 czerwca 2020 ) .
(w) Tilman Spohn , Frank Sohl , Karin Wieczerkowski i Vera Conzelmann , " Wewnętrzna struktura Merkurego: co wiemy, czego oczekujemy od BepiColombo " , Planetary and Space Science , tom. 49, nr . 14-15,2001, s. 1561-1570 ( DOI 10.1016 / S0032-0633 (01) 00093-9 , Bibcode 2001P i SS... 49.1561S ).
Mark Antony Garlick i Charles Frankel ( tłum. z angielskiego) Astronomia: przewodnik wizualny Bagneux, Selection Readers Digest,2004, 303 pkt. ( ISBN 978-2-7098-1539-0 ) , s. 77.
(w) Sebastiano Padovan , Mark A. Wieczorek , Jean-Luc Margot , Nicola Tosi i Sean C. Solomon , „ Grubość skorupy Merkurego z topografii geoidy-wskaźniki ” , Geophysical Research Letters , t. 42, n o 4,2015, s. 1029 ( DOI 10.1002/2014GL062487 , Bibcode 2015GeoRL..42.1029P , czytaj online ).
.
„Merkury: Revelations on the Iron Planet” (wersja archiwum internetowego z 16 lutego 2013 r . ) .
(en) W. Benz , WL Slattery i Alastair GW Cameron , " Zderzenie z płaszcza Merkurego " , Icarus , tom. 74, n o 3,1988, s. 516-528 ( DOI 10.1016/0019-1035 (88) 90118-2 , Bibcode 1988Icar... 74..516B , czytaj online ).
(w) AGW Cameron, " The częściowe odparowanie rtęci " , Ikar , tom. 64 N O 2listopad 1985, s. 285-294 ( DOI 10.1016 / 0019-1035 (85) 90091-0 ).
(en) Mark Sappenfield , „ wiadomość Posłańca z rtęci: Czas przepisać podręczniki ” , Christian Science Monitor ,29 września 2011( przeczytaj online , konsultacja 21 sierpnia 2017 r. ).
(w) Jon Cartwright , „ Posłaniec rzuca światło na formację Merkurego ” , Chemia World ,30 września 2011( przeczytaj online , konsultacja 21 sierpnia 2017 r. ).
(w) „ BepiColombo ” , Europejska Agencja Kosmiczna (dostęp 7 kwietnia 2008 r . ) .
David Baratoux , „ Cztery miliardy lat historii ” , na Pourlascience.fr (dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
Pierre Thomas, „ Wulkanizm w Układzie Słonecznym ” , o ENS Lyon ,21 lipca 2000 r.(dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
(en) Staff, " Merkury " , US Geological Survey,5 sierpnia 2003 r.(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
(en) James W. Głowa i Sean C. Solomon , „ Ewolucja tektoniczna Terrestrial Planet ” , Science , vol. 213 n O 4503,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, s. 62-76 ( PMID 17741171 , DOI 10.1126 / science.213.4503.62 , Bibcode 1981Sci...213...62H , czytaj online ).
(w) David Shiga , „ Dziwna blizna pająka znaleziona na powierzchni Merkurego ” , serwisy informacyjne NewScientist.com ,30 stycznia 2008( przeczytaj online ).
(w) „ Naukowcy widzą Merkurego w nowym świetle ” w Science Daily ,28 lutego 2008(dostęp 7 kwietnia 2008 ) .
(w) Jennifer Blue , „ Gazetteer of Planetary Nomenclature ” , US Geological Survey,11 kwietnia 2008(dostęp 11 kwietnia 2008 ) .
(w) James A. Dunne i Eric Burgess , The Voyage of Mariner 10 - Mission to Venus and Mercury , Biuro Historyczne NASA,1978( czytaj online ) , "Rozdział siódmy".
(w) „ Kategorie nazewnictwa cech planet i satelitów ” , US Geological Survey (dostęp 20 sierpnia 2011 ) .
(w) Robert G. Strom , „ Merkury: ocena końcowa marynarza ” , Space Science Reviews , tom. 24, n o 1,1979, s. 3-70 ( DOI 10.1007 / BF00221842 , Bibcode 1979SSRv...24....3S ).
(w) A. Lyle Broadfoot , Shailendra Kumar , Michael JS Belton i Michael B. McElroy , „ Atmosfera Merkurego z Mariner 10: Wstępne wyniki ” , Science , tom. 185 n O 4146,12 lipca 1974 r, s. 166-169 ( PMID 17810510 , DOI 10.1126 / nauka.185.4146.166 , Bibcode 1974Sci ... 185..166B ).
Philippe de La cotardière , Kosmologia dla pieszych , L'Archipel,7 października 2009, 192 pkt. ( ISBN 978-2-8098-0966-4 , czytaj online ).
(w) Jefferson Morris , „ Wysokościomierz laserowy ” , Tydzień Lotnictwa i Technologia Kosmiczna , tom. 169 n O 1810 listopada 2008, s. 18 :
„ Skorka Merkurego jest bardziej podobna do marmurkowego ciasta niż do ciasta warstwowego ”
(i) Paul D. Spudis , " historii geologicznej rtęci " , Warsztaty rtęci: przestrzeni środowiska i na powierzchni wnętrza, Chicago , n O 1097,2001, s. 100 ( Bibcode 2001mses.conf..100S , przeczytaj online ).
(w) Rebecca Ritzel , „ Balet nie jest nauką o rakietach, cel te dwa nie są wzajemnie wykluczające się ” , Washington Post , Waszyngton, DC, Stany Zjednoczone,20 grudnia 2012( przeczytaj online , skonsultowano 22 grudnia 2012 r. ).
Futura , „ Caloris Basin on Mercury ” , na temat Futura (dostęp 30 czerwca 2020 r . ) .
(w) „ Mercury's Weird Terrain ” na www.planetary.org (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) „ WTP: Mercury: Hills of Mercury ” na pds.jpl.nasa.gov (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Peter H. Schultz i Donald E. Gault , „ Skutki sejsmiczne formacji Major Basin na Księżycu i Merkurym ” , Ziemia, Księżyc i Planety , tom. 12 N O 21975, s. 159-175 ( DOI 10.1007 / BF00577875 , czytać online , obejrzano 1 st lipca 2020 ).
(w) Mark A. Wieczorek i Maria T. Zuber , " Pochodzenie Serenitatis dla rowków imbryjskich i anomalii toru Biegun Południowy-Aitken " , Journal of Geophysical Research , tom. 106 n O E11,2001, s. 27853-27864 ( DOI 10.1029/2000JE001384 , Bibcode 2001JGR... 10627853W , przeczytaj online , dostęp 12 maja 2008 r. ).
(w) „ Nazwy planet: Mons, montes: Caloris Montes on Mercury ” na planetarynames.wr.usgs.gov (dostęp 8 lipca 2020 r . ) .
(in) " topograficznym i historia Area - SP-423 Atlas Merkurego " na history.nasa.gov (dostęp 08 lipca 2020 ) .
(w) RJ Wagner et al. , „ Zastosowanie zaktualizowanego modelu chronologii krateru uderzeniowego do systemu stratygrafii czasowej Merkurego ” , Warsztaty na temat Merkurego: Środowisko kosmiczne, powierzchnia i wnętrze, Chicago ,2001, s. 106 ( czytaj online ).
(w) G. Neukum , J. Oberst , H. Hoffmann i R. Wagner , " Ewolucja geologiczna i historia kraterowania Merkurego " , Planetary and Space Science , tom. 49, n os 14-15grudzień 2001, s. 1507-1521 ( ISSN 0032-0633 , DOI 10,1016 / s0032-0633 (01) 00089-7 , czytać online , obejrzano 1 st lipca 2020 ).
Patrick De Wever , Woda Życia , EDP Sciences ,19 lutego 2015, 76 pkt. ( ISBN 978-2-7598-1808-2 , czytaj online ).
(w) Andrea Thompson 03 lipca 2008 , „ Volcanoes on Mercury Solve 30-year Mystery ” na Space.com (dostęp 30 czerwca 2020 ) .
(w) Tricia Talbert , „ Enterprise Rupes ” w NASA ,1 st lutego 2017(dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
(w) Daniel Dzurisin , „ Tektoniczna i wulkaniczna historia Merkurego wywnioskowana z badań skarp, grzbietów, koryt i innych lineamentów ” , Journal of Geophysical Research , tom. 83, n o B1010 października 1978, s. 4883-4906 ( DOI 10.1029/JB083iB10p04883 , Kod Bib 1978JGR.... 83.4883D ).
(w) Thomas R. Watters , Katie Daud , Maria E. Banks , Michelle M. Selvans , Clark R. Chapman i Carolyn M. Ernst , „ Ostatnia aktywność tektoniczna na Merkurym ujawniona przez małe skarpy uskoków ciągu ” , Nature Nauka o Ziemi , tom. 9 N O 10,26 września 2016, s. 743-747 ( DOI 10.1038 / ngeo2814 , kod bib 2016NatGe... 9..743 W ).
„ Merkury, kurcząca się planeta ”, Le Temps ,17 marca 2014 r.( ISSN 1423-3967 , przeczytany online , dostęp 3 lipca 2020 ).
(w) Paul K. Byrne , Christian Klimczak , AM Celal Sengor i Sean C. Solomon , „ Globalne kurczenie się Merkurego znacznie większe niż wcześniejsze szacunki ” , Nature Geoscience , tom. 7, n O 4,kwiecień 2014, s. 301-307 ( ISSN 1752-0908 , DOI 10.1038 / ngeo2097 , czytanie online , dostęp 3 lipca 2020 ).
(w) Charles Q. Choi , „ Trzęsienia Merkurego obecnie mogą wstrząsnąć Tiny Planet ” na Space.com ,26 września 2016(dostęp 28 września 2016 ) .
" Aktywna tektonicznie planeta Merkury kurczy się!" " " Odkrycie to kwestionuje wiedzę badaczy małych planet, którzy do tej pory myśleli, że te małe planety gwałtownie dezaktywowały się geologicznie. "Na Sciencepost ,16 października 2016(dostęp 3 lipca 2020 r . ) .
(w) " NASA - NASA's LRO Reveals' Incredible Shrinking Moon ' ' na www.nasa.gov ( dostęp 3 lipca 2020 ) .
(w) G. Neukum , J. Oberst , H. Hoffmann i R. Wagner , „ Geologiczna ewolucja i historia kraterowania Merkurego ” , P & SS , tom. 49, n os 14-15grudzień 2001, s. 1507-1521 ( ISSN 0032-0633 , DOI 10,1016 / S0032-0633 (01) 00089-7 , czytać online , obejrzano 1 st lipca 2020 ).
(en) Muriel Gargaud , Ricardo Amils i Henderson James Cleaves , Encyclopedia of Astrobiology , Springer Science & Business Media,26 maja 2011, 1853 s. ( ISBN 978-3-642-11271-3 , czytaj online ).
„ Merkury ” na www.pixheaven.net (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Felix M. Gradstein , JG Ogg i Gabi Mr. Ogg , The Geologic Time Scale 2012 , Amsterdam / Boston, Elsevier ,14 sierpnia 2012 r.( ISBN 978-0-444-59425-9 , czytaj online ).
(en-US) Fraser Cain , „ Geology of Mercury ”, na temat Universe Today ,9 lipca 2009(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) TR Watters, F. Nimmo i MS Robinson, „ CHRONOLOGIA WADA NAPUSTU SKARPETU I STRUKTURA MECHANICZNA LITOSFERY MERKURY ” , XXXV Nauka o Księżycu i Planetarności ,2004( przeczytaj online ).
(w) „ PSR Discoveries: Mercury Unveiled, Calibrations ” na www.psrd.hawaii.edu (dostęp 30 czerwca 2020 r . ) .
(w) „ PSR Discoveries: Hot Idea: Mercury Unveiled ” na spaceguard.rm.iasf.cnr.it (dostęp 30 czerwca 2020 r . ) .
(w) Sean C. Solomon , Larry R. Nittler i Brian J. Anderson , Mercury: The View after-MESSENGER , Cambridge University Press ,20 grudnia 2018 r.( ISBN 978-1-108-68769-0 , czytaj online ).
(w) „ Dowody wulkanizmu na Merkurym: To doły ” na messenger.jhuapl.edu (obejrzano 1 st lipca 2020 ) .
(w) Laura Kerber , James W. Head , Sean C. Solomon , Scott L. Murchie i David T. Blewett , „ Wybuchowe erupcje wulkaniczne na Merkurym: Erupcja warunkuje lotną magmę szczęśliwą i implikacje dla wewnętrznych obfitości lotnych ” , Ziemia i Planetary Science Letters , tom. 119 n O 3,15 sierpnia 2009, s. 635-658 ( DOI 10.1016 / j.epsl.2009.04.037 , Bibcode 2009E i PSL.285..263K ).
(w) James W. Head , Clark R. Chapman , Robert G. Strom , Caleb I. Fassett i Brett W. Denevi , „ Wulkanizm powodziowy na północnych wysokich szerokościach geograficznych Merkurego ujawniony przez posłańca ” , Science , tom. 333 n O 6051,30 września 2011, s. 1853-1856 ( PMID 21960625 , DOI 10.1126 / science.1211997 , Bibcode 2011Sci... 333.1853H , czytaj online ).
(w) Rebecca J. Thomas , David A. Rothery , Susan J. Conway i Mahesh Anand , „ Długożyciowy wybuchowy wulkanizm na Merkurym ” , Geophysical Research Letters , tom. 41 N O 1716 września 2014, s. 6084-6092 ( DOI 10.1002/2014GL061224 , Bibcode 2014GeoRL..41.6084T , czytaj online ).
(en) Timothy A. Groudge i James W. Głowa , „ Globalny inwentaryzacja i charakterystyka piroklastycznych depozytów na Merkurym: nowe spojrzenie na aktywność pyroclastic z Data Messenger orbitalnej ” , Journal of Geophysical Research , vol. 119 n O 3,marzec 2014, s. 635-658 ( DOI 10.1002 / 2013JE004480 , kod bib 2014JGRE..119..635G , przeczytaj online ).
(w) David A. Rothery'ego , Rebeca J. Thomas i Laura Kerber , " Długotrwałe gwałtownego historii wulkanu na związek rtęci: wulkaniczne oraz tektoniczne implikacje " , Earth and Planetary Science Letters , vol. 385,1 st styczeń 2014, s. 59-67 ( DOI 10.1016 / j.epsl.2013.10.023 , Bibcode 2014E i PSL.385... 59R , czytaj online ).
(w) „ Background Science ” , Europejska Agencja Kosmiczna (dostęp 30 czerwca 2020 r . ) .
„ Jaka jest pogoda na Merkurym?” » , na Sciencepost ,28 lipca 2017(dostęp 3 sierpnia 2020 r. )
Olivier Planchon „ klimatologię porównawcza planety: stan wiedzy skrócie ” Klimatologia , n o objętości 1412 stycznia 2018( ISSN 2413-5380 , DOI https://doi.org/10.4267/climatologie.1255 , przeczytany online , dostęp 6 sierpnia 2020 )
(w) Ashwin R. Vasavada , David A. Paige i Stephena E. Wood , „ Temperatury przy powierzchni na Merkurym i Księżycu oraz stabilności depozytów Polar Ice ” , Ikara , vol. 141 n O 219 lutego 1999, s. 179-193 ( DOI 10.1006 / icar.1999.6175 , Bibcode 1999Icar..141..179V , czytaj online ).
(en) John S. Lewis , Fizyka i Chemia Układu Słonecznego , Amsterdam / Boston, Academic Press ,2004, 2 II wyd. , 655 s. ( ISBN 978-0-12-446744-6 , czytaj online ) , s. 463.
(w) Thomas L. Murdock i Edward P. Ney , „ Merkury: temperatura ciemnej strony ” , Science , tom. 170 n O 3957,1970, s. 535-537 ( PMID 17799708 , DOI 10.1126/ nauka.170.3957.535 , Bibcode 1970Sci...170..535M ).
(w) Andrew P. Ingersoll , Tomas Svitek i Bruce C. Murray , „ Stabilność polarnych mrozów w sferycznych kraterach w kształcie misy na Księżycu, Merkurym i Marsie ” , Icarus , tom. 100 n o 1,1992, s. 40-47 ( DOI 10.1016 / 0019-1035 (92) 90016-Z , Kod Bib 1992Icar ..100 ... 40I ).
„ 100 miliardów ton wody pod biegunami Merkurego ” , na stronie Ciel & Espace (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Martin A. Slade , Bryan J. Butler i Duane O. Muhleman , " Rtęciowe obrazowanie radarowe - dowody na polarny lód " , Science , tom. 258 n O 5082,1992, s. 635-640 ( PMID 17748898 , DOI 10.1126/ nauka.258.5082.635 , Bibcode 1992Sci...258..635S ).
(w) Katherine Rawlins , Julianne I. Moses i Kevin J. Zahnle , „ Egzogeniczne źródła wody dla polarnego lodu Merkurego ” , Biuletyn Amerykańskiego Towarzystwa Astronomicznego , tom. 27,1995, s. 1117 ( kod Bib 1995DPS.... 27.2112R ).
(w) Kenneth Chang , „ Jedna planeta najbliżej Słońca, NASA znajduje dużo lodu ” , The New York Times ,29 listopada 2012 r., A3 ( czytaj online [ archiwum z29 listopada 2012 r.] ) :
„ Sean C. Solomon, główny badacz dla Messenger, że było wystarczająco dużo lodu nie do obudowania Washington, DC, w zamarzniętego bloku dwa i pół mil głębokiego. "
(w) John K. Harmon , Phil J. Perillat i Martin A. Slade , " Radarowe obrazowanie bieguna północnego Merkurego w wysokiej rozdzielczości " , Icarus , tom. 149 n o 1,2001, s. 1-15 ( DOI 10.1006 / icar.2000.6544 , Bibcode 2001Icar..149 .... 1H ).
(w) David R. Williams , „ Lód na Merkurym ” , Goddard Space Flight Center,2 czerwca 2005(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
Rémy Decourt , „ BepiColombo ” , na temat Futury (dostęp 30 czerwca 2020 r . ) .
(w) „ Merkury – Atmosfera ” , w Encyklopedii Britannica (dostęp 30 czerwca 2020 r . ) .
Duncan 2007 , s. 55.
(w) Deborah L. Domingo , Patrick L. Koehn , Rosemary M. Killen , Ann L. Sprague , Menelaos Sarantos , Andrew F. Cheng , Eric T. Bradley i William E. McClintock , „ Atmosfera Merkurego: ograniczona powierzchnia Egzosfera ” , Recenzje Kosmiczne Science , tom. 131, n kość 1-42009, s. 161-186 ( DOI 10.1007/s11214-007-9260-9 , Kod Bib 2007SSRv..131..161D ).
Frances 2006 , s. 125.
Thérèse Encrenaz , James Lequeux i Fabienne Casoli , Planety i życie , EDP Sciences ,15 sie 2019, 202 pkt. ( ISBN 978-2-7598-2398-7 , czytaj online ).
Duncan 2007 , s. 57.
Pierre Thomas, „ Szczegóły o atmosferze Merkurego ” ,1 st wrzesień 2000(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) „ MESSENGER naukowców«Zdziwienie», aby znaleźć wodę w cienkiej atmosfery Merkurego ” na www.planetary.org (obejrzano 1 st lipca 2020 ) .
(w) Donald M. Hunten Donald Eugene Shemansky i Thomas Hunt Morgan , Mercury , University of Arizona Press,1988( ISBN 978-0-8165-1085-6 , czytaj online ) , "Atmosfera Merkurego".
(w) Thomas H. Zurbuchen , Jim M. Raines George Gloeckler , Stamatios M. Krimigis , James A. Slavin , Patrick L. Koehn , Rosemary M. Killen , Ann L. Sprague , Ralph L. McNutt Jr. i Sean C. . Salomon , „ MESSENGER Obserwacje Skład zjonizowanego egzosfery Merkurego i Środowiska Plasma ” , Science , vol. 321 n O 5885,2008, s. 90-92 ( PMID 18599777 , DOI 10.1126/ nauka.1159314 , Bibcode 2008Sci... 321... 90Z ).
(w) „ Instrument pokazuje, z czego zrobiona jest planeta Merkury ” , University of Michigan ,30 czerwca 2008 r.( przeczytane online , dostęp 18 maja 2009 ).
(w) Rosemary Killen , Gabrielle Cremonese Helmut Lammer , Stefano Orsini , Andrew E. Potter , Ann L. Sprague , Peter Wurz , Maxim L. Khodachenko i IM Herbert Lichtenegger , „ Procesy, które promują i zubożają egzosferę Merkurego ” , Kosmos Recenzje naukowe , tom. 132 n kości 2-4,2007, s. 433–509 ( DOI 10.1007/s11214-007-9232-0 , kod bib 2007SSRv..132..433K ).
(w) Rosemary M. Killen i Joseph M. Hahn , " Waporyzacja uderzeniowa jako możliwe źródło wapnia z egzosfery Merkurego " , Icarus , tom. 250,10 grudnia 2014, s. 230-237 ( DOI 10.1016 / j.icarus.2014.11.035 , Kod Bib 2015Icar..250..230K , hdl 2060/20150010116 ).
Jean Etienne Futura , " Na zdjęciach: Merkury sfotografował niemal całkowicie przez Messenger " na Futura (obejrzano 1 st lipca 2020 ) .
(en) J. Kelly Beatty , Carolyn Collins Petersen i Andrew Chaikin , The New Solar System , Cambridge University Press ,1999, 421 s. ( ISBN 978-0-521-64587-4 ).
(w) Reka pana Winslow , Brian J. Anderson , Catherine L. Johnson i James A. Slavin , " magnetopauzy i łuk prądem z obserwacji Merkurego MESSENGER magnetometr " , Journal of Geophysical Research: Kosmos Fizyki , tom. 118 n O 5,2013, s. 2213-2227 ( ISSN 2169-9402 , DOI 10,1002 / jgra.50237 , czytać online , obejrzano 1 st lipca 2020 ).
(w) CT Russell, „ Pole magnetyczne i magnetosfera rtęci ” , University of California, Los Angeles ,2001( przeczytaj online ).
(w) Michael A. Seeds , Astronomy: The Solar System and Beyond , Brooks Cole,2004, 4 th ed. ( ISBN 978-0-534-42111-3 ).
(en) " Wewnętrzne pole magnetyczne Merkurego " [ archiwum31 marca 2013 r.] , NASA30 stycznia 2008(dostęp 7 kwietnia 2008 ) .
(w) Ulrich R. Christensen , „ Głębokie dynamo generujące pole magnetyczne Merkurego ” , Nature , tom. 444 n O 71222006, s. 1056-1058 ( PMID 17183319 , DOI 10.1038 / nature05342 , Bibcode 2006Natur.444.1056C ).
(w) Norman F.Ness, „ Merkury: pole magnetyczne i wnętrze ” , Space Science Reviews , tom. 21 N O 5,23 grudnia 1977, s. 527-553 ( ISSN 0038-6308 i 1572-9672 , DOI 10.1007 / BF00240907 , czytać online , obejrzano 1 st lipca 2020 ).
Science , „ Palący rtęciowy upał w ciągu dnia może pomóc jej w stworzeniu własnego poziomu lodu ”, na stronie Citizen Side ,13 marca 2020 r.(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(en) Bill Steigerwald , " Tornada magnetyczne można uwolnić Mercury cienką atmosferę " , Goddard Space Flight Center,2 czerwca 2009(dostęp 18 lipca 2009 ) .
(w) Anthony Mallama i James L. Hilton , „ Obliczanie planetarnych wielkości pozornych dla The Astronomical Almanac ” , Astronomy and Computing , vol. 2, 25,październik 2018, s. 10-24 ( DOI 10.1016 / j.ascom.2018.08.002 , Kod Bibcode 2018A i C .... 25 ... 10M , arXiv 1808.01973 ).
(w) Donald H. Menzel , A Field Guide do gwiazd i planet , Boston, Houghton Mifflin Co. , Coll. " Peterson Field Guide Series (en) ",1964, s. 292–293.
(en) Tunç Tezel , „ Całkowite zaćmienie Słońca z 29 marca 2006 r. ” , Wydział Fizyki w Fizik Bölümü w Turcji,22 stycznia 2003 r.(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Anthony Mallama , „ Wielkości planetarne ” , Sky and Telescope , tom. 121 n o 1,2011, s. 51–56.
(w) Fred Espenak , „ NASA Reference Publication 1349”; Wenus: Dwunastoletnie efemerydy planetarne, 1995–2006 ” [ archiwum z17 sierpnia 2000] , na dwunastoletnim Planetary Ephemeris Directory , NASA,1996(dostęp 24 maja 2008 r . ) .
(en) John Walker , " Kalkulator Mercury Chaser's " , Fourmilab Szwajcaria (dostęp 29 maja 2008 ) (patrz 1964 i 2013).
(w) " Merkury i wydłużenie odległości " [ archiwum11 maja 2013 r.] (dostęp 30 maja 2008 ) - Wygenerowano przy użyciusystemu efemeryd on-line Horizons.
Guillaume Cannat , " Wspaniały pas Merkurego na wieczornym niebie " , na Autour du Ciel ,3 czerwca 2019(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(en) Observer's Handbook 2007 , Królewskie Towarzystwo Astronomiczne Kanady ,2007( ISBN 978-0-9738109-3-6 , czytaj online ).
„ PGJ- Spotting Rtęć w roku 2020 ” , na pgj.pagesperso-orange.fr (dostęp 02 lipca 2020 ) .
(w) „ Ruchy i cykle widoczności gołym okiem Planety ” na www.nakedeyeplanets.com (obejrzano 1 st lipca 2020 ) .
" Widoczność planet wewnętrznych w nocy. " Na mintaka.free.fr (obejrzano 1 st lipca 2020 ) .
Nelly Lesage , „ Dlaczego teraz tak dobrze widzimy Merkurego na niebie? » , Na Numeramie ,22 maja 2020 r.(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
Denis Bergeron, „ Obserwacja gwiazd i planet w jasnym świetle dziennym ” na www.astrosurf.com (obejrzano 1 st lipca 2020 ) .
„ Observation of the planets Mercury and Venus ” , o Splendeurs du ciel deep (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Jeffrey Baumgardner , Michael Mendillo i Jody K. Wilson , „ System cyfrowego obrazowania wysokiej rozdzielczości do badań spektralnych rozszerzonych atmosfer planetarnych”. I. Początkowe wyniki w białym świetle pokazujące cechy na półkuli Merkurego, których nie zobrazował Mariner 10 ” , The Astronomical Journal , tom. 119 n O 5,2000, s. 2458-2464 ( DOI 10.1086/301323 , kod bib 2000AJ .... 119.2458B ).
„ 10 rzeczy, których nie wiedziałeś o Hubble’u ” na temat „ Dlaczego ile ile” ,13 maja 2009(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
Science Zone- ICI.Radio-Canada.ca , „ Przejście Merkurego między Ziemią a Słońcem ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
„ The passages of Mercury (1/2): From Kepler to Gassendi, by Jean-Pierre Luminet ” , na LUMINESCIENCES: blog Jean-Pierre LUMINETA, astrofizyka ,29 kwietnia 2016(dostęp 29 czerwca 2020 r . ) .
" PGJ - Transit of Venus 2004 - The" Black Gout " , na stronie pgj.pagesperso-orange.fr (dostęp 29 czerwca 2020 r . ) .
(w) Brian Köberlein , „ A Transit Of Mercury Told Us The Scale Of The Universe ” na Forbes (dostęp 7 listopada 2019 ) .
(w) John H. Parkinson , Leslie V. Morrison i F. Richard Stephenson , „ Stałość średnicy Słońca w ciągu ostatnich 250 lat ” , Nature , tom. 288 n O 5791,grudzień 1980, s. 548-551 ( ISSN 1476-4687 , DOI 10.1038 / 288548a0 , czytaj online , dostęp 20 lipca 2020 )
(w) Costantino Sigismondi, „ Możliwość tranzytu Merkurego w 2016 r. do pomiaru średnicy Słońca i zalecenia dotyczące obserwacji ” , (ICRA / Sapienza Università di Roma i IIS F. Caffè) ,2016( przeczytaj online ).
Didier Jamet , „ Tranzyt Merkurego, niezwykłe miejsce na Słońcu ”, Ciel des Hommes ,14 listopada 2006( przeczytaj online , skonsultowano 7 lutego 2017 r. ).
(w) " NASA - Catalog of Transits of Mercury " na eclipse.gsfc.nasa.gov ( dostęp 29 czerwca 2020 ) .
Bill Arnett, „ Mercure ” , w Société d'astronomie de Montréal ,5 lutego 1997 r.(dostęp 24 sierpnia 2018 r . ) .
(en) Michael E. Bakich, The Cambridge Planetary Handbook , Cambridge University Press ,2000, s. 85.
(w) Hermann Hunger i David Pingree , „ MUL.APIN: Astronomiczne kompendium pisma klinowego ” , Archiv für Orientforschung , tom. 24,1989, s. 146.
Philippe de La Cotardière , Słownik astronomiczny , Paryż, Larousse,1987, 315 pkt. ( ISBN 978-2-03-720019-6 ) , s. 194.
Jean-Claude Guillon, „ Słowa spadły z nieba ” , na tribunes.com ,1998(dostęp 24 sierpnia 2018 r . ) .
(w) Henry George Liddell, Robert Scott, „ A Greek-English Lexicon, στίλβ-ων ” na www.perseus.tufts.edu (dostęp 27 czerwca 2020 ) .
(en-US) " Grecke nazwy planet, jak planety są nazywane po grecku " ,25 kwietnia 2010(dostęp 27 czerwca 2020 r . ) .
„ Merkury ” na www.lasam.ca (dostęp 28 czerwca 2020 r . ) .
Charles Frankel , Najnowsze wiadomości z planet , Paryż, Wyd. Progu ,2009, 295 s. ( ISBN 978-2-02-096549-1 i 2020965496 ) , s. 14.
(w) " SP-424 The Voyage Mariner 10 - Chapter 1 " na history.nasa.gov (dostęp 28 czerwca 2020 ) .
https://www.lexilogos.com/latin/gaffiot.php?q=mercur
„ Mercure ” , na www.le-systeme-solaire.net (dostęp 7 lutego 2017 ) .
(w) John Charles Duncan , Astronomy: A Textbook , Harper & Brothers ,1946, s. 125
„Symbol Merkurego przedstawia Kaduceusza, różdżkę z dwoma owiniętymi wokół niej wężami, którą niósł posłaniec bogów. "
.
(w) Reed Business Information , New Scientist , Reed Business Information,17 sierpnia 1961( przeczytaj online )
Auguste Wahlen , Nowy słownik konwersacji: czyli uniwersalny repertuar wszelkiej wiedzy potrzebnej, przydatnej lub przyjemnej w życiu społecznym, odnoszącej się do nauk ścisłych, literatury, sztuki, historii, geografii itp., z uwagami na głównych bohaterów, martwi i żywi, ze wszystkich krajów, pod względem leksykonu konwersacji , Księgarnia Historyczno-Artystyczna,1841( przeczytaj online ).
(w) Bernard R. Goldstein , „ The Pre-Treatment of the Telescopic and Phases Appparent Size of Venus ” , Journal for the History of Astronomy , tom. 27,1996, s. 1 ( DOI 10.1177/002182869602700101 , Kod Bib 1996JHA.... 27.... 1G ).
(w) Anonim , " Czy" Mercury West Long Distance " jest cudem astronomicznym? Prawda jest taka... | tellerreport.com ” , na www.tellerreport.com (dostęp 20 lipca 2020 r. )
(en-US) F. Richard Stephenson i David A. Green , Historical Supernovae and their Remnants , Oxford University Press ,2002, 252 s. ( ISBN 978-0-19-170987-6 , DOI 10.1093 / acprof: oso / 9780198507666.001.0001 / acprof-9780198507666 , czytać on-line ) , strony 218 do 222
(w) David H. Kelley , EF Milone i Anthony F. Aveni , Exploring Ancient Skies: An Encyclopedic Survey of Archaeoastronomy , Birkhauser,2004, 612 pkt. ( ISBN 978-0-387-95310-6 ).
(en-US) „ Lingwistyka planetarna | Łacina, greka, sanskryt i różne języki ” , na The Nine Planets ,25 września 2019 r.(dostęp 27 czerwca 2020 r . ) .
(w) RM Pujari , Pradeep Kolhe i NR Kumar , Duma Indii: spojrzenie na indyjskie dziedzictwo naukowe , Samskrita Bharati2006, 208 pkt. ( ISBN 978-81-87276-27-2 , czytaj online ).
Roger-Pol Droit , Kult nicości. Filozofowie i Budda , Le Seuil ,25 kwietnia 2014, 368 s. ( ISBN 978-2-02-117826-5 , czytaj online ).
Encyclopædia Universalis , „ ODIN, ÓDHINN, WOTAN or WODEN ” , na Encyclopædia Universalis (dostęp 27 czerwca 2020 r . ) .
Słownik astronomiczny , Encyclopaedia Universalis,1999, 1005 s. ( ISBN 978-2-226-10787-9 , OCLC 299636121 ) , s . 594.
Alice Develey , " Sekretna historia dni tygodnia " , na Le Figaro.fr ,1 st lutego 2017(dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) Susan Milbrath , Star Gods of the Maya: Astronomy in Art, Folklor and Calendars , University of Texas Press,1999, 348 s. ( ISBN 978-0-292-75226-9 , czytaj online ).
(w) Julio Samsó i Honorino Mielgo , „ Ibn al-Zarqallu o Merkurym ” , Journal for the History of Astronomy , Vol. 25 N O 4,1994, s. 289-96 [292] ( DOI 10.1177/002182869402500403 , Bibcode 1994JHA.... 25..289S ).
(w) Willy Hartner , „ Horoskop Merkurego Marcantonio Michiela z Wenecji ” , Vistas in Astronomy , tom. 1, N O 1,1955, s. 84-138 ( DOI 10.1016 / 0083-6656 (55) 90016-7 , Kod Bib 1955VA ...... 1 ... 84 H )na s. 118-122 .
(en) JM Vaquero i Mr. Vázquez , The Sun Recorded Through History: dane naukowe Extracted from history records , New York, NY, Springer Science & Business Media,21 kwietnia 2009( ISBN 978-0-387-92790-9 , czytaj online )
(w) SM Razaullah Ansari (2002). „Historia astronomii orientalnej: materiały ze wspólnej dyskusji-17 podczas 23. Zgromadzenia Ogólnego Międzynarodowej Unii Astronomicznej, zorganizowanego przez Komisję 41 (Historia Astronomii), która odbyła się w Kioto w dniach 25–26 sierpnia 1997 r.”, Springer Science + Media biznesowe . .
(en) JM Vaquero i M. Vázquez , The Sun Recorded Through History , Springer Science & Business Media,21 kwietnia 2009( ISBN 978-0-387-92790-9 , czytaj online ).
(w) Bernard R. Goldstein , „ Niektóre średniowieczne raporty o przejściach Wenus i Merkurego ” , Centaurus , tom. 14, n o 1,1969, s. 49-59 ( ISSN 1600-0498 , DOI 10.1111 / j.1600-0498.1969.tb00135.x , czytać online , dostępne 09 lipca 2020 ).
(w) K. Ramasubramanian , MS Srinivas i MS Sriram , „ Modyfikacja indyjskiej wcześniejszej teorii planetarnej przez astronomów z Kerali (ok. 1500 r.) i implikowany heliocentryczny obraz ruchu planetarnego ” , Current Science , tom. 66,1994, s. 784–790 ( czytaj online [ archiwum z23 grudnia 2010] , dostęp 23 kwietnia 2010 ).
(en-US) Fraser Cain , „ Kto odkrył Merkurego? » , O dzisiejszym wszechświecie ,13 marca 2012 r.(dostęp 20 lipca 2020 )
„ Pierwsze obserwacje przejścia Merkurego ” , na www.planete-mercure.fr (konsultacja 20 lipca 2020 )
prof , " Planeta Merkury - Astronomia " , o badaczach Wiosny ,4 kwietnia 2017 r.(dostęp 20 lipca 2020 )
(w) Roger W. Sinnott i Jean Meeus , „ John Bevis i rzadka okultacja ” , Sky and Telescope , tom. 72,1986, s. 220 ( kod bib 1986s i T .... 72..220 s ).
" PGJ - Mutual occultations of planet " , na stronie pgj.pagesperso-orange.fr (dostęp 20 lipca 2020 )
(en) Fred W. Price , The Planet Observer's Handbook , Cambridge University Press ,26 października 2000, 429 s. ( ISBN 978-0-521-78981-3 , czytaj online ).
(w) Ronald Greeley i Raymond Batson , The Compact NASA Atlas of the Solar System , Cambridge University Press ,29 listopada 2001, 408 s. ( ISBN 978-0-521-80633-6 , czytaj online ).
(w) John V. Evans , Richard A. Brockelman , John C. Henry , Gerald M. Hyde , Leon G. Kraft , Wyatt A. Reid i WW Smith , „ Radio Echo Obserwacje Wenus i Merkurego przy długości fali 23 cm ” , Czasopismo Astronomiczne , tom. 70,1965, s. 487-500 ( DOI 10.1086 / 109772 , Kod Bib 1965AJ ..... 70..486E ).
(w) Patrick Moore , The Data Book of Astronomy , New York, CRC Press ,2000( ISBN 978-0-7503-0620-1 , czytaj online ) , s. 483.
(w) Andrew J. Butrica , Aby zobaczyć niewidzialne: historia planetarnej astronomii radarowej , Biuro Historyczne NASA , Waszyngton DC,1996, 301 pkt. ( ISBN 978-0-16-048578-7 , czytaj online ) , "Rozdział 5".
(w) Gordon H. Pettengill i Rolf B. Dyce , „ Radarowe określenie rotacji planety Merkury ” , „ Nature” , tom. 206 n O 1.2401965, s. 451-2 ( DOI 10.1038 / 2061240a0 , Kod Bib 1965Natur.206Q1240P ).
(w) Eric W. Weisstein , „ Merkury – z Weisstein Eric's World of Astronomy ” na scienceworld.wolfram.com (dostęp 20 lipca 2020 )
(w) Bruce C. Murray i Eric Burgess , Flight to Mercury , Columbia University Press ,1977, 162 s. ( ISBN 978-0-231-03996-3 , czytaj online ).
(en) Merton E. Davies i in. , „ Misja i statek kosmiczny Mariner 10 ” , na SP-423 Atlas Merkurego , NASA JPL,1976(dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) LM Golden , " Mikrofalowe badanie interferometryczne podpowierzchni planety Merkury " , rozprawa doktorska ,1977( przeczytaj online , konsultacja 20 lipca 2020 r. )
(w) David L. Mitchell i Imke De Pater , „ Obrazowanie mikrofalowe emisji termicznej Merkurego przy długościach fal od 0,3 do 20,5 cm (1994) ” , Icarus , tom. 110 n o 1,1994, s. 2-32 ( DOI 10.1006 / icar.1994.1105 , kod bib 1994Icar..110 .... 2M ).
(w) Ronald F. Dantowitz , Scott W. Teare i J. Marek Kozubal , „ Naziemne obrazowanie rtęci w wysokiej rozdzielczości ” , Astronomical Journal , tom. 119 n O 4,2000, s. 2455-2457 ( DOI 10.1086/ 301328 , kod bib 2000AJ.... 119.2455D ).
(w) John K. Harmon , Martin A. Slade , Bryan J. Butler , James W. Head III , Melissa S. Rice i Donald B. Campbell , „ Merkury: obraz radarowy obszarów równikowych i średnich szerokości geograficznej ” , Ikar , lot. 187 n O 22007, s. 374-405 ( DOI 10.1016 / j.icarus.2006.09.026 , Kod Bib 2007Icar..187..374H ).
Stéphane Lecomte, „ Planeta Merkury: krótka historia dwóch wieków obserwacji ” , na adsabs.harvard.edu ,1991(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
Dublet, E., „ EM Antoniadi. Planeta Merkury i obrót satelitów, badania na podstawie wyników uzyskanych za pomocą dużego teleskopu Obserwatorium Meudon ” , na adsabs.harvard.edu ,1933(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
" Merkury (historia odkryć). » , na www.cosmovisions.com (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
E. Antoniadi, „ O naturze ' kanali ' Merkurego ”, na adsabs.harvard.edu ,1909(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) „ Surface Mapping – Mercury ” na stronie history.nasa.gov (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
Pierre Humbert, Od Merkurego do Plutona, planet i satelitów ,1937, s. 10-19.
(en) A. Halliday , EPSL Frontiers: Collection 2002-2003 , Elsevier ,23 lutego 2005, 318 s. ( ISBN 978-0-444-51695-4 , czytaj online ).
(w) RA De Hon, DH Scott, JR i Underwood, Jr., „ MAPA GEOLOGICZNA KUIPERA (H-6) CZTEROKĄT RTĘCI ” na citeseerx.ist.psu.edu ,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden(dostęp 20 lipca 2020 )
(w) Alexander Stark, „ RAMKI REFERENCYJNE MERKURY PO misji posłańca ” , o stowarzyszeniu Helmholtz ,2018(dostęp 20 lipca 2020 )
ME Batson Davies , „ Współrzędne powierzchni i kartografia Merkurego ”, Journal of Geophysical Research ,10 czerwca 1975 r.( przeczytaj online , konsultacja 20 lipca 2020 r. )
(w) " Astrogeologia USGS: rotacja i położenie biegunowe Słońca i planet (IAU WGCCRE) " [ archiwum24 października 2011] (dostęp 22 października 2009 ) .
(w) Brent A. Archinal , Michael F. A'Hearn , Edward L. Bowell , Albert R. Conrad , Guy J. Consolmagno , Regis Courtin , Toshio Fukushima , Daniel Hestroffer , James L. Hilton , George A. Krasinsky , Gregory A. Neumann , Jürgen Oberst , P. Kenneth Seidelmann , Philip J. Stooke , David J. Tholen , Peter C. Thomas i Iwan P. Williams , „ Sprawozdanie grupy roboczej IAU ds. współrzędnych kartograficznych i elementów rotacyjnych: 2009 ” , Mechanika Niebios i Astronomia Dynamiczna , tom. 109 n O 22010, s. 101–135 ( ISSN 0923-2958 , DOI 10.1007 / s10569-010-9320-4 , Kod Bib 2011CeMDA.109..101A ).
(w) „ SP-423 Atlas of Mercury ” na history.nasa.gov (dostęp 28 czerwca 2020 r . ) .
(en) Bill Keeter , " pierwszą globalną topograficzna Model Merkury " , na NASA ,6 maja 2016(dostęp 8 lipca 2020 r . ) .
(w) Meghan Bartels, " BepiColombo za Ścieżka: Dlaczego to trwa tak długo, aby dostać się do Merkurego? » , na Space.com ,20 października 2018(dostęp 17 lipca 2020 r. )
(w) James A. Dunne i Eric Burgess , The Voyage of Mariner 10 - Mission to Venus and Mercury , Biuro Historyczne NASA,1978( przeczytaj online ) , "Rozdział czwarty>".
(en) “ W głębi | MESSENGER ” , na temat NASA Solar System Exploration (dostęp 20 lipca 2020 r . ) .
(w) „ Earth Flyby – BepiColombo Flyby – Cosmos ” na www.cosmos.esa.int (dostęp 17 lipca 2020 r. )
(en) Mike Wall 16 marca 2011 r. , „ 10 zaskakujących faktów dotyczących sondy rtęciowej NASA ” na Space.com (dostęp 17 lipca 2020 r. )
(w) „ Krytyczne decyzje to kosmiczna wizja ” na www.esa.int (dostęp 17 lipca 2020 )
„ Pomoc grawitacyjna ” , na astronomia.fr (dostęp 6 lipca 2020 r . ) .
Laurent Sacco, „ Assistance Gravitationnelle - Definition ” , na temat Futura Sciences (dostęp 6 lipca 2020 r . ) .
Rémy Decourt , „ BepiColombo: ochrona termiczna zadziwiający sondy, która zbada Merkury ” , na Futura (dostęp 02 lipca 2020 ) .
(w) " Merkury " [ archiwum21 lipca 2011] ,Laboratorium Napędów Odrzutowych NASA ,5 maja 2008(dostęp 29 maja 2008 ) .
„ Mariner 10 ” , na le-systeme-solaire.net (dostęp 7 lutego 2017 ) .
Ed Grayzeck , „ Mariner 10 ” , w głównym katalogu NSSDC , NASA,2 kwietnia 2008(dostęp 7 kwietnia 2008 ) .
Laurent Sacco, „ Pomoc grawitacyjna, klucz do podróży międzyplanetarnych ” , o Futura Sciences ,21 luty 2014(dostęp 24 sierpnia 2018 r . ) .
Frances 2006 , s. 126.
(w) " APL's Messenger Kit press - pierwszy przelot " [PDF] , Johns Hopkins - strona MESSENGER ,2008.
James A. Dunne i Eric Burgess , The Voyage of Mariner 10 - Mission to Venus and Mercury , Biuro Historyczne NASA,1978( czytaj online ) , „Rozdział ósmy”.
„ Messenger, szturmując Merkurego ” , na stronie www.astrocosmos.net (dostęp 7 lutego 2017 r . ) .
Flashespace & Space News International , „ Messenger, sonda skierowana do Merkurego: wystrzelenie 2 sierpnia ” na Futura (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
Jean-Baptiste Feldmann Futura , „ The Messenger probe cartography Mercury ” , na temat Futury (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
„ Posłaniec odsłania Merkurego ” , na www.espace-sciences.org ,9 lipca 2011(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
Karen Northon , " NASA's MESSENGER Mission Ends with Planetary Impact " , o NASA ,30 kwietnia 2015(dostęp 25 lipca 2020 r. )
„ Dzisiaj sonda Messenger rozbija się na Merkurym ” , Sciences et Avenir (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Mike Wall 30 kwietnia 2015 , „ Żegnaj, POSŁAŃCU! Sonda NASA uderza w Merkurego ” , na Space.com (dostęp 25 lipca 2020 r. )
Science Zone- ICI.Radio-Canada.ca , „ Jądro Merkurego większe niż myśleliśmy | Mission espace ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) „ Strona poświęcona misji MESSENGER ” na messenger.jhuapl.edu (dostęp 20 lipca 2020 )
„ BepiColombo ” , na smsc.cnes.fr (dostęp 7 lutego 2017 ) .
Julien Lausson , „ BepiColombo: rozumienie misji eksploracyjnej Merkurego w 5 pytaniach ” , na Numeramie ,20 października 2018(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(in) " ESA Science & Technology - Arkusz " na sci.esa.int (dostęp 28 czerwca 2020 ) .
„ BepiColombo jest gotowe na swój długi rejs ” na stronie www.esa.int (dostęp 27 czerwca 2020 r . ) .
(w) „ Voyage to Mercury ” na www.planetary.org (dostęp 27 czerwca 2020 ) .
„ BepiColombo, najbardziej niebezpieczna misja, jaką kiedykolwiek uruchomiła ESA ” , na Sciences et Avenir (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
" Airbus: miejsce docelowe Mercure dla BepiColombo " , na Boursorama ,3 kwietnia 2020 r.(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(en-GB) RichardAbbott , " Merkury i fikcja " (dostęp 20 lipca, 2020 ).
„ Tematy: Mercury: SFE: Science Fiction Encyclopedia ” na stronie www.sf-encyclopedia.com (dostęp 20 lipca 2020 r. )
(en) „ Kolonizacja Merkurego ” , na stronie www.einstein-schrodinger.com (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(w) Shannon Hall , „ Życie na planecie Merkury? „To nie jest całkowicie szalone” – nowe wyjaśnienie pomieszanego krajobrazu skalistego świata otwiera możliwość, że mógł on zawierać składniki do zamieszkania. " , The New York Times ,24 marca 2020 r.( przeczytaj online , konsultacja 26 marca 2020 r. ).
(en) Roddriquez, Alexis J.P. et al. , „ Chaotyczne tereny Merkurego ujawniają historię planetarnej retencji i strat lotnych w najgłębszym Układzie Słonecznym ” , Raporty Naukowe , tom. 10, n o 4737,16 marca 2020 r.( PMCID 7075900 , DOI 10.1038 / s41598-020-59885-5 , przeczytaj online , dostęp 26 marca 2020 r. ).
(w) David R. Williams , „ Lód na Merkurym ” , Centrum Lotów Kosmicznych Goddarda,2 czerwca 2005(dostępny 1 st lipca 2020 ) .
(en-US) Matt Williams , „ Jak skolonizować Merkurego? » , O dzisiejszym wszechświecie ,3 sierpnia 2016(dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
Xavier Demeersman , „ Wkrótce schronienie księżycowe zbudowane za pomocą drukarki 3D?” » , Na Futurze (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .
(en-US) " Making szklarni na innej planecie: Paraterraforming w naszym Układzie Słonecznym " , na interestingengineering.com ,9 sierpnia 2019(dostęp 20 lipca 2020 )
Rémy Decourt , „ BepiColombo: zdumiewająca ochrona termiczna sondy, która będzie badać Merkurego ” , na temat Futura (dostęp 2 lipca 2020 r . ) .

Zobacz również

Bibliografia

: dokument używany jako źródło tego artykułu.

Ivar Ekeland , Le Chaos , Paryż, Éditions Le Pommier,27 kwietnia 2006, 149 pkt. ( ISBN 2-7465-0159-7 )
Ilya Prigogine ( tłumacz z włoskiego), Les lois du Chaos , Paryż, Flammarion, coll. "Pola",1997, 125 pkt. ( ISBN 978-2-08-081369-5 i 2-08-081369-2 )
Jacques Laskar , Chaos i determinizm , Paryż, Le Seuil , coll. "Punkty Naukowe",1992, 414 s. ( ISBN 2-02-015182-0 ) , "Stabilność Układu Słonecznego"
(en) Merton E. Davies , Atlas Merkurego , NASA,1976, 128 pkt. ( przeczytaj online )
P. Humbert, Od Merkurego do Plutona, planety i satelitów , Albin Michel, Sciences d'Aujourd'hui (1941)
Isaac Asimov ( przetłumaczone z języka angielskiego), Merkury, szybka planeta , Paryż, Flammarion , coll. „Biblioteka wszechświata”,1990, 26 pkt. ( ISBN 2-08-161461-8 )
Peter Frances (redaktor naczelny) , Heaven and the Universe , ERPI ,2006, 512 pkt. ( ISBN 2-7613-1966-4 , prezentacja online )
John Duncan , Astronomia , Bath (GB), Paragon,27 marca 2007 r., 256 s. ( ISBN 978-1-4054-8914-0 , prezentacja online )
Jacky Filion i in. , Wprowadzenie do astronomii: gra w gwiazdy , Montreal, Living Studies,1990, 228 s. ( ISBN 2-7607-0462-9 )
Thérèse Encrenaz, Jean-Pierre Bibring, Michel Blanc, Maria Antonietta Barucci, Françoise Roque, Philippe Zarka, Układ Słoneczny , CNRS Éditions - EDP Sciences, 2003 ( ISBN 978-2-86883-643-4 )
Charles Frankel , Najnowsze wieści z planet , Paryż, Seuil ,2009, 300 pkt. ( ISBN 978-2-02-096549-1 )
(pl) Bruce Murray i Ronald Greeley , Planety podobne do Ziemi: powierzchnie Merkurego, Wenus, Ziemi, Księżyca, Marsa , WH Freeman,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden( ISBN 0-7167-1148-6 )
Vincent R. Eke, David J. Lawrence i Luís FA Teodoro, „ Jak grube są złoża lodu polarnego na Merkurym? », Monthly Notices of the Royal Astronomical Society , w przygotowaniu (opublikowane w arxiv 16 listopada 2016 r.) ( arXiv 1611.05395 , czytaj online )
[Clement, Kaib and Chambers 2019] (en) Matthew S. Clement, Nathan A. Kaib i John E. Chambers, „ Dynamical Constraints on Mercury’s Collisional Origin ” , The Astronomical Journal ,2019( arXiv 1904.02173 )[Dong i in. 2019] (pl) Chuanfei Dong i in. , „ Nowy wielocieczowy dziesięciokrotny model Merkurego: od jądra do planetarnego przewodzącego dynamicznej magnetosfery ” [ „Nowy model wielocieczowy dziesięć razy do Merkurego: kierowanie sercem planety do dynamicznej magnetosfery”], arXiv ,2019( arXiv 1904.02695 )Współautorami artykułu są Chuanfei Dong, Liang Wang, Ammar Hakim, Amitava Bhattacharjee, James A. Slavin, Gina A. DiBraccio i Kai Germaschewski.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Ewidencja organów :
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
Zasoby związane ze zdrowiem :
- (en) Nagłówki tematów medycznych
Zasób komiksu :
- (w) Komiks Winorośli
Agence Presse - płynny rdzeń z rtęci
Charakterystyka Merkurego na stronie IMCCE
Wgląd w Układ Słoneczny
Merkury - pionier-astro
Przejażdżka Merkurego przed Słońcem
„Merkury: mała planeta, która się wspina”, The Scientific Method, France Culture, 9 października 2018
(pl) Narodowe Centrum Danych Nauk o Kosmosie
(w) Projekt obrazu MERKURY Mariner 10
(pl) Atlas Merkurego - NASA
(en) „ Merkury ” , na worldbook @ Nasa
[wideo] Hugo Lisoir, Coloniser Mercure - LDDE na YouTube