Zodiakalny obłok Układu Słonecznego | |
Światło zodiakalne widziane z obserwatorium Cerro Paranal w Chile. | |
Nazwisko | Słońce |
---|---|
Typ widmowy | G2 V |
Pozorna wielkość | -26,74 |
Dysk | |
Rodzaj | Dysk gruzu |
Charakterystyka orbity | |
Półoś wielka (a) | do ≈ 4 jednostek AU |
Charakterystyka fizyczna | |
Odkrycie | |
Dodatkowe informacje | |
Chmura zodiakalny (w języku angielskim : chmura znaki ) z układu słonecznego jest gruba tarcza circumsolar małych cząstek pyłu generowanych przez zderzenia asteroidy lub emisji pyłu z komet .
Występuje w przestrzeni międzyplanetarnej , zwykle w pobliżu płaszczyzny ekliptyki . Chmura zodiakalna ma prawie soczewkowaty kształt .
Ma również strukturę promieniową, z mniej lub bardziej zaludnionymi obszarami. Niektóre z tych obszarów nakładają się na obszary pasa asteroid i zajmują przestrzeń na orbitach, które są również związane z orbitami różnych rodzin asteroid. Występuje również koncentracja pyłu, której okres orbitalny odpowiada dwukrotności czasu orbity Ziemi , co sugeruje wpływ zaburzeń grawitacyjnych naszej planety na pył z wewnętrznych obszarów Układu Słonecznego. Wiadomo , że trzy inne strefy znajdujące się na poziomie orbity Merkurego , Wenus i Ziemi są nieco bardziej skoncentrowane w pyle niż reszta chmury. Podsumowując, gdyby pył nie był tak rozcieńczony (dzieli je średnio około 10 kilometrów), utworzyłby wokół Słońca rodzaj pierścienia, porównywalnego z otaczającymi gazowymi olbrzymami .
Ta chmura jest odpowiedzialna za światło zodiakalne . Rozciąga się do około 3 jednostek AU i ma masę około 10-9 M⊕. Zodiakalne światło jest wytwarzane przez odbicie w świetle słonecznym z tych cząstek pyłu z Międzyplanetarna obecnego w układzie słonecznym .
Żywotność pyłu w przestrzeni międzyplanetarnej jest ograniczona. Niektóre z nich uderzyły w planetę, a na Ziemi spalanie pyłu w górnych warstwach atmosfery powoduje powstanie spadającej gwiazdy .
Ale prawdziwym czynnikiem wyludniania się chmury zodiakalnej jest interakcja światła słonecznego z ziarenkami pyłu. Ostatecznie prowadzi to, w zależności od ich wielkości, do wydalenia ich z Układu Słonecznego przez ciśnienie promieniowania; lub ich upadek w kierunku Słońca po orbicie, dzięki efektowi Poyntinga-Robertsona .