Kometa

Comet (znany jako astronomicznego symbolu Astronomiczny symbol komety. ) jest w astronomii , A małe niebieskie, korpus składa się z rdzenia z lodu i orbity kurzu (z wyjątkiem zaburzeń) wokół gwiazdy. Kiedy jej orbita , która zwykle ma kształt bardzo wydłużonej elipsy , zbliża ją do tej gwiazdy (na przykład Słońca w Układzie Słonecznym ), kometa jest narażona na różne siły pochodzące z tej ostatniej: wiatr gwiazdowy , promieniowanie ciśnieniowe i grawitacja . Jądro jest następnie otoczone przez rodzaj subtelnej atmosferygenialny składający się z gazu i pyłu, zwany włosami lub śpiączką , często rozszerzony przez dwa lekkie smugi składające się również z gazu i pyłu, ogony (jeden z zjonizowanego gazu i jeden z pyłu), który może rozciągać się na kilkadziesiąt milionów kilometrów . W Minor Planet Center listy w14 stycznia 2020 r 4352 komety.

W Układzie Słonecznym, kiedy zbliżają się dostatecznie blisko Ziemi lub ich wielkość jest duża, komety stają się widoczne gołym okiem (czasami nawet w świetle dziennym) i mogą być spektakularne; są one następnie klasyfikowane jako „  duże komety  ” .

Komety różnią się od asteroid i innych małych ciał aktywnością ich jądra. Jednak ostatnie obserwacje kilku asteroid wykazujących aktywność kometarną , zwłaszcza w głównym pasie , coraz bardziej zacierają różnicę między kometą a asteroidami. Pochodzą z dwóch głównych zbiorników Układu Słonecznego: pasa Kuipera i chmury Oorta , podczas gdy komety międzygwiazdowe pochodzą spoza Układu Słonecznego.

Etymologia

Słowo „kometa” pochodzi od starożytnego greckiego κομήτης ἀστήρ , komếtês astếr , co oznacza „owłosioną gwiazdę”. Jest on stosowany w tym sensie przez Arystotelesa i Aratos de Podeszwy w swoim poemacie o astronomii , Les zjawisk .

Opis

Kometa składa się zasadniczo z trzech części: jądra , włosów i ogonów . Jądro i włosy tworzą głowę komety.

Podczas ostatniego przelotu komety Halleya w 1986 roku sześć sond kosmicznych (ICE, Vega-1, Vega-2, Sakigake, Suisei i Giotto) otarło się o kometę i zarejestrowało dane i obrazy cenne dla naszej wiedzy o kometach.

Rdzeń

Najczęściej przyjmowaną hipotezą dotyczącą budowy jądra, potwierdzoną w ostatnich eksperymentach spektroskopii przestrzennej , jest to, że byłoby to ciało stałe złożone z około połowy lodu (głównie wody, następnie tlenku węgla, dwutlenku węgla, metanu, etanu, acetylenu). ) i około połowy aglomerowanej materii meteorytowej (tak zwany model „brudnej kuli śnieżnej” zaproponowany przez Freda Whipple'a w 1950 r., „model warstwowy” zaproponowany przez Michaela J. Beltona po misji Deep Mission Impact ). Lody te ulegają sublimacji (gdy kometa znajduje się w odległości od 1 do 3 jednostek astronomicznych od Słońca) pod wpływem promieniowania słonecznego i powodują powstanie włosów, a następnie ogonów.

Średnicę rdzenia (niekulisty, niektóre części są gładkie, inne szorstkie) szacuje się na kilkaset metrów do kilkudziesięciu kilometrów. Okres rotacji wynosi od 5 do 70 godzin.

Jądro komety Halleya jest podłużne, jego największy wymiar mierzy około 15 kilometrów, przy szacunkowej objętości 500  kilometrów sześciennych i masie 10 14  kilogramów, co odpowiada średniej gęstości 200 kilogramów na metr sześcienny (jedna piąta gęstości sześcianu wody w normalnych warunkach na powierzchni Ziemi).

Obecność cząsteczek organicznych w kometach jest argumentem przemawiającym za teorią panspermii . Naukowiec NASA , Richard B. Hoover  (w) , twierdzi, że w 2011 roku znalazł pozaziemskie bakterie kopalne w kometach, ale NASA zdystansowała się od tej pracy, zarzucając im brak wzajemnej oceny . Jądra komet należą do najciemniejszych obiektów Układu Słonecznego z albedo między 2 a 7%.

Włosy

Włosy lub śpiączka (łacińskie słowo o tym samym znaczeniu) tworzą z grubsza kuliste halo otaczające jądro i złożone z neutralnych cząstek gazu i pyłu z tego jądra. Cząsteczki te są uwalniane w postaci dżetów, gdy kometa zbliża się do Słońca, powodując sublimację lodu w jądrze. Włosy te otoczone są chmurą atomowego wodoru powstałą w wyniku fotodysocjacji pewnej liczby gatunków, głównie H 2 O i OH.

Jego średnica wynosi zazwyczaj od 50 000 do 250 000 kilometrów, z ekstremalnymi ograniczeniami od 15 000 do 1 800 000 kilometrów. Włosy są często identyfikowane z głową komety, biorąc pod uwagę małą względną średnicę jądra.

Analizy gazu włosowego komety Halleya wskazują, że zawiera on 80% wody , 10% tlenku węgla , 3% dwutlenku węgla , 2% metanu , mniej niż 1,5% amoniaku d ' i 0,1% cyjanowodoru .

Jeśli kometa jest wystarczająco aktywna, śpiączka jest wydłużana przez lekkie smugi zwane ogonami.

Ogony

Duża kometa ma zwykle dwa widoczne ogony:

Ich wymiary są znaczne: stosunkowo częste są długości od 30 do 80 milionów kilometrów.

Orbity

Jak każda orbita niebieska, komety są definiowane za pomocą sześciu parametrów ( elementów orbitalnych ): okres P , argument peryhelium ω, długość węzła wstępującego Ω, nachylenie i , odległość od peryhelium q i l mimośrodowość e . Kiedy odkrywamy nową kometę, po co najmniej trzech różnych obserwacjach, modelujemy pierwszą orbitę przyjmując e = 1: domyślnie zakłada się, że orbita jest paraboliczna. Gdy można by wykonać więcej obserwacji, obliczana jest lepsza oscylująca orbita poprzez uściślenie wartości mimośrodu.

Większość wymienionych komet ma eliptyczną orbitę i okrąża Słońce: są to komety okresowe , których okres można modyfikować przez zakłócenia grawitacyjne.

Zgodnie z konwencją mówi się, że komety są krótkotrwałe, gdy ich okres półtrwania jest krótszy niż dwieście lat. Pochodziłyby z pasa Kuipera , przechodziłyby etap centaurów, zanim dotarłyby do Wewnętrznego Układu Słonecznego.

Zakłada się, że komety z okresem ponad 200 lat, zwane kometami długookresowymi, pochodzą z Zewnętrznego Układu Słonecznego ( obiekty odłączone , obiekty wyrzucone do chmury Hillsa lub chmury Oorta przez przejście gwiazd i chmur molekularnych i Układu Słonecznego przez ten sam rodzaj zaburzenia grawitacyjnego).

Komety dołączone do Układu Słonecznego mają orbitę, której ekscentryczność jest mniejsza niż 1 (orbity eliptyczne, czyli komety okresowe). Istnieje kilka rzadkich przypadków komet, których ekscentryczność jest większa niż 1 (orbity hiperboliczne, a zatem komety nieokresowe): albo są to komety pochodzące spoza Układu Słonecznego (mniej niż jedna na wiek), albo są to komety, których orbita ma uległy takim zaburzeniom grawitacyjnym, że w przypadku braku dodatkowych zakłóceń modyfikujących ich orbitę w przeciwnym kierunku opuszczą Układ Słoneczny.

The Comets szumiące dysponują peryhelium bardzo blisko Słońca, czasem kilka tysięcy kilometrów od powierzchni niego. Podczas gdy małe wypasane komety mogą całkowicie wyparować podczas takiego przejścia, te o większych rozmiarach mogą przetrwać kilka przejść w peryhelium. Jednak znaczne siły parowania i pływów często prowadzą do ich fragmentacji.

Modyfikacja elementów orbitalnych

Kiedy kometa przechodzi w pobliżu dużych planet (głównie Jowisza ), podlega zaburzeniom grawitacyjnym, które mogą modyfikować niektóre jej elementy orbitalne. W ten sposób kometa Shoemaker-Levy 9 , początkowo na orbicie wokół Słońca, została przechwycona przez Jowisza, a następnie uderzyła w nią w 1994 roku, ponieważ podczas poprzedniego przelotu kometa ta minęła wystarczająco blisko tej planety do tej samej jej orbity. jest modyfikowany, a jego jądro rozkłada się na wiele elementów rozmieszczonych na orbicie.

Elementy orbity komety mogą być również modyfikowane w nieprzewidywalny sposób przez aktywność jądra (zaburzenia niegrawitacyjne).

Z tego powodu elementy orbitalne komety nigdy nie są ostateczne i muszą być przeliczane przy każdym przejściu (w przypadku komet krótkookresowych).

Parametry niektórych komet

Oto niektóre parametry niektórych znanych komet.

Kometa Okres
(lata)
Parametry orbity
Ekscentryczność Aphelia ( UA ) Peryhelium (UA)
67P / Tchourioumov-Guérassimenko 6.55 0.640 5.68 1,243
1P / Halley 75,31 0.967 35.1 0,586
2P / Encke 3.30 0.847 4.096 0.339
C / 1995 O1 (Hale-Bopp) 2,537 0,994 371,146 0.914
108P / Ciffreo 7.23 0.542 5,774 1.713
13P / Olbers 69,51 0.930 32,635 1.178
C / 1975 V1-A (zachód) 558,306 0,999 13,560,217 0,196
109P / Swift-Tuttle 133,28 0.963 51.225 0.959
3D / Biela 6.64 0,751 6.190 0.879
C / 2004 F4 (Bradfield) 3,679 0,999 476,543 0,168
C / 1969 Y1 (Bennett) 1,678 0,996 281,892 0,537
C / 1908 R1 (Morehouse) 1,0007 0.945


Komety i spadające gwiazdy

W rojów meteorów (np Perseidy , orionidy , Geminidy ) są związane z komet. Pył utracony przez kometę podczas przelotu jest rozprowadzany po jej orbicie, tworząc rodzaj ogromnej chmury. Jeśli zdarzy się, że Ziemia w swoim rocznym ruchu orbitalnym przecina taką chmurę, wówczas jesteśmy świadkami deszczu spadających gwiazd, mniej lub bardziej gęstych, w zależności od aktywności i charakteru komety. Te „spadające gwiazdy” wydają się pochodzić z tego samego punktu na niebie, zwanego promienistym , trochę jak wtedy, gdy znajdujemy się w prostoliniowym tunelu i mamy wrażenie, że jego krawędzie zbiegają się w tym samym punkcie. Nazwa roju pochodzi od konstelacji, w której znajduje się promienista (na przykład: Perseusz dla Perseidów, Bliźnięta dla Bliźniąt ).

Pył kometarny, gdy dostaje się do górnych warstw atmosfery Ziemi, nagrzewa się i jonizuje, tworząc ślad światła, który znamy.

Intensywność roju meteorytów jest zmienna i zależy w szczególności od ponownego zasiewu pyłu podczas każdego przejścia komet.

Komety, które są źródłem wody na Ziemi

Międzynarodowy zespół był w stanie rozszyfrować, korzystając z danych z Teleskopu Kosmicznego Herschela, że ​​woda z Komety Hartley 2 pod względem chemicznym przypomina wodę z oceanów Ziemi, podczas gdy do tej pory uważano, że została ona przyniesiona przez asteroidy. Podczas jej powstawania Ziemia była bardzo gorąca, a jej niewielkie rezerwy wody wyparowałyby. Woda, którą dziś znajdujemy, byłaby obecna dzięki bombardowaniu ciał niebieskich, kilkadziesiąt milionów lat po narodzinach Ziemi. Większość komet pochodzi z chmury Oorta wokół Układu Słonecznego. Komety na tym obszarze zawierają około 50% lodu wodnego, chociaż analizy wykazały, że woda ta zawiera znacznie więcej deuteru niż woda w naszych oceanach. Najlepszymi kandydatami okazały się wówczas chondryty węglowe, asteroidy z pasa położonego między Marsem a Jowiszem, podobne do naszej wody. Od teraz konkurują z nimi komety typu Hartley 2, nie pochodzące z chmury Oorta, ale z pasa Kuipera .

Hipoteza, że ​​woda na Ziemi mogłaby pochodzić z komet, została już sformułowana przez Williama Whistona w jego Nowej Teorii Ziemi w 1696 roku.

Historia

Wcześniej komety były postrzegane jako świetliste halo, które pojawiało się na niebie epizodycznie i które było interpretowane, zgodnie z jego wyglądem i kontekstem historycznym, jako znak dobrego lub złego omen. Jeszcze w 1696 roku William Whiston w swojej New Theory of the Earth twierdzi, że kometa z 1680 roku spowodowała potop podczas przelotu tuż nad Ziemią. Utrzymuje, że komety są odpowiedzialne za katastrofy, które Ziemia znała w swojej historii, i że kierują się wolą Bożą: „Ziemia według niego istniała w chaosie przed stworzeniem, o którym mówi Mojżesz, a stworzenie to nie miało żadnego innego skutku niż nadać mu formę i konsystencję odpowiednią do tego, by służyła jako mieszkanie dla ludzkości. Ziemia, jak powiedział ten autor, stała się płodna i zaludniona w momencie stworzenia, zachowała tę formę i konsystencję aż do osiemnastego listopada 2565 roku przed okresem juliańskim, kiedy to miało nieszczęście spotkać się i przekroczyć atmosferę wielkiego kometa, której ogon zalał ją ogromną objętością wody, która wytworzyła niezapomnianą plagę powszechnej powodzi opisanej na piśmie, plaga, z której zrodziły się wszystkie spustoszenia, wszystkie zmiany, wszystkie zjawiska fizyczne, które obserwujemy na powierzchni i we wnętrzu ten świat. "

Pierwsze obserwacje

W starożytności pierwsze pisemne ślady obserwacji komet pojawiają się w chińskich kronikach (w tym czasie kroniki te to głównie scapulomancy wyryte na skorupach żółwi lub łopatek zwierząt) z dynastii Shang z 1059 roku pne. AD (najstarsze poświadczone przejście komety Halley z roku 240 pne. Jest odnotowane w tych chińskich zapisach), ale także w tym samym czasie na tabliczkach pisanych pismem klinowym chaldejskim . Najstarsze rysunki data IV -go  wieku  pne. AD  : na jedwabnej księdze odkrytej w 1974 roku w grobowcu markiza Dai w Chinach przedstawiono dwadzieścia dziewięć typów komet.

Pierwsze interpretacje natury komet pochodzą z greckiej filozofii przyrody . Arystoteles w swoim traktacie Du ciel dzieli kosmos na świat niebiański, złożony z doskonałych elementów sferycznych i świat podksiężycowy z niedoskonałymi obiektami. W swoim traktacie Meteorologia Arystoteles klasyfikuje komety w świecie podksiężycowym: według niego są one zjawiskami atmosferycznymi sfery powietrza unoszącej się w sferze ognia . Wręcz przeciwnie, Pitagorejczycy uważają, że są to rzadko obserwowalne planety . Diodor z Sycylii widzi tam płonące belki zasilające słońce. Wśród Rzymian Seneka podejmuje teorię Apoloniusza z Myndos, zgodnie z którą komety to wędrujące gwiazdy powracające do zbyt długich okresów w skali ludzkiego życia. Pomimo tych interpretacji uczonych i filozofów, powszechnemu przekonaniu w rzeczywistości w tym czasie (i aż do XX th  wieku ) znaki ostrzegawcze, często złowieszczym, rzadziej przebłagalnej  : i Chaldejczyków i Mezopotamii zaoferować im kadzidło odwrócić fatalne omen; niektóre greckie i rzymskie kobiety w żałobie rozpuszczają włosy, aby okazać smutek; niektórzy egipscy astrologowie uważają, że ofiary i modlitwy nie mogą odeprzeć ich zwiastującej mocy; astrologowie w średniowieczu kojarzyli je ze znamienitymi zgonami: kometa z 451 roku w przypadku śmierci Attyli , z 632 w przypadku Mahometa , z 1223 roku w przypadku Filipa-Augusta , kometa Halleya w przypadku Henryka IV itd. Oprócz tych złowieszczych znaków kojarzone są również z bitwami (dobry znak dla Normanów, zły dla Anglosasów podczas bitwy pod Hastings ). W 1472 roku astronom Johann Müller zaobserwował w Norymberdze kometę . Założył kometografię. Paolo Toscanelli obserwuje komety z lat 1433, 1449, 1456 i oblicza ich położenie.

Zarówno ich prawdziwy charakter, jak i cykliczność stwierdzono dopiero w okresie renesansu . W 1531 roku Peter Apianus i Girolamo Fracastoro zaobserwowano, że niezależnie warkocze komet jest skierowana od Sun (chińskich astronomów w VII th  century już zauważyłem), podkreślając w ten sposób efekt wiatrów słonecznych . Tycho Brahe (1546-1601) pokazuje w 1577 roku, dzięki zjawisku paralaksy, że komety nie są zjawiskiem podksiężycowym, jak powszechnie uważano za jego czasów. W 1609 roku Johannes Kepler przypuszcza w swojej pracy De cometis , że komety rodzą się w wyniku spontanicznego generowania i poruszają się po prostoliniowej trajektorii ze zmienną prędkością. W 1652 roku zaprzeczył temu Pierre Gassendi, który w swoim Traktacie o kometach przypisał im stałą prędkość oraz Seth Ward (1617-1689), który zrozumiał, że podążają za elipsami , stąd fakt, że nie są one widoczne tylko wtedy, gdy są są wystarczająco blisko ziemi i słońca.

Nowoczesna wiedza

Po pierwszym obaleniu tej teorii Izaak Newton (1643-1727) udowodnił, że komety podlegają tym samym prawom mechaniki niebieskiej co planety i mają masę . Korzystając z niektórych z tych obserwacji, w tym kilku dokonanych przez siebie, Izaak Newton opracował teorię ruchu komet w ramach swojego Uniwersalnego Prawa Grawitacji iw ten sposób po raz pierwszy ustalił ich przynależność do Układu Słonecznego . W pierwszym wydaniu swoich Principia Newton wahał się przypisywać orbitom komety kształt paraboli lub bardzo wydłużonych elips, bardziej związanych z trajektoriami planet.

John Flamsteed zaproponował w 1680 roku związek przyciągania-odpychania między kometami a Słońcem.

Druga z hipotez przedstawionych przez Newtona uzyskała zdecydowane poparcie, gdy w 1695 roku jeden z jego przyjaciół, astronom i matematyk Edmond Halley (1656-1742), przekonał się o prawdopodobnej tożsamości niektórych komet, do których należał. elementy trajektorii (Pojawienia się komet z lat 1531, 1607 i 1682 byłyby w rzeczywistości tylko jedną i tą samą kometą). Ogłoszony przez Halleya w 1705 r. I określony przez Alexisa Claude'a Clairauta w listopadzie 1758 r., Powrót „komety z 1682 r.” Zaobserwowanej wówczas przez samego Halleya, która wkrótce zostanie nazwana „  kometą Halleya  ”, nastąpił 13 marca 1759 r., data przejścia komety do jej peryhelium. Symboliczna wartość powrotu tej gwiazdy - która nie jest ani najbardziej niezwykła, ani najlepiej zbadana - i która zapewniła jej uprzywilejowane miejsce zarówno w obserwacjach astronomów, jak i w uwadze szerokiej publiczności, polega na tym, że jest to pierwszy spodziewany powrót komety i dla świata nauki, że jest to najbardziej uderzająca weryfikacja prawa powszechnego ciążenia, a jednocześnie zasad teorii komet. Ostatnia wersja pracy Halleya, przeprowadzona w 1717 r., Miała zostać dołączona do "Tablic astronomicznych", które właśnie wyliczył, ale całość została opublikowana dopiero po jego śmierci w wersji łacińskiej (1749), w wersji angielskiej ( 1752) i francuskim (1759). Jednak „prognoza” Halleya została podjęta w kolejnych wydaniach i tłumaczeniach Principia Newtona, a także w różnych traktatach astronomicznych.

Biorąc pod uwagę teoretyczne studia Josepha-Louisa Lagrange'a ( 1736-1813 ), Pierre-Simona de Laplace'a (1749-1827), Carla Friedricha Gaussa (1777-1855), kolejny powrót komety Halleya, ten z 1835 r. przedmiotem kilku prognoz, z których najlepsza okazała się trafna w ciągu trzech lub czterech dni. Obecna technika obliczania orbit komet wykorzystuje potężne komputery do wykorzystania metody wariacji elementów trajektorii wprowadzonej przez Philipa Herberta Cowella  (w) i Andrew Crommelina (1865–1939) w 1910 roku, ale poprzez dodanie do zestawu sił klasycznych siły grawitacyjne działające na kometę, komplementarne niegrawitacyjne siły reakcji, spowodowane wyrzutem materii komety pod działaniem promieni słonecznych. Uwzględnienie tych ostatnich sił, wprowadzanych od 1973 roku za namową Briana G. Marsdena (1937-2010), Z. Sekaniny i DK Yeomansa, pozwala dostatecznie poprawić poprzednie obliczenia i odtworzyć z dużym prawdopodobieństwem podstawowe cechy trajektorii komet odpowiadające 1109 pojawieniom komet poświadczonym od -239 do maja 1983

Pierwsze wyniki uzyskane przez misję Stardust (1999-2011) znacznie zmodyfikowały hipotezy dotyczące powstawania komet. Rzeczywiście, ziarna pobrane w śpiączce komety Wild 2 przez tę misję i sprowadzone z powrotem na Ziemię zawierają oliwin , materiał, który można syntetyzować tylko w bardzo wysokich temperaturach (1300 K). Dlatego wierzymy, że jądra komet powstały w pobliżu Słońca, a następnie zostały wyrzucone w kierunku Obłoku Oorta. Jednak do pierwszych interpretacji analizy ziaren zgłoszonych przez Stardust należy podejść z ostrożnością: można podejrzewać interakcje między zawartym w nich materiałem ( aerożelem ) a atmosferą ziemską. Oznaczałoby to, że komety byłyby zbudowane z materii starszej niż nasz Układ Słoneczny. Jądra komet powstają w wyniku akrecji: małe ziarna sklejają się, tworząc większe ziarenka, które z kolei łączą się, aż osiągną rozmiar jądra komety, znajdującego się kilka kilometrów dalej. Francuscy naukowcy, cząsteczki organiczne powodujące BID i istniejące wcześniej w prymitywnych mgławicach, prawdopodobnie nie zostały więc zniszczone, ale mogły być częścią ziaren tworzących jądra komet, w których nadal znajdują się 4,6 miliarda lat później.

Odzyskiwanie in situ nie jest jedynym sposobem na odzyskanie materiału kometarnego. Ziemia nieustannie przemierza różne chmury pyłu gwiezdnego, w tym komety materii, jak orbity zbiega się z wyniku komety. Tak więc od 1982 roku NASA używa samolotów zdolnych do latania na dużych wysokościach, aby odzyskać pył komety.

Misje kosmiczne

Badania nad kometami znacznie się rozwinęły wraz z nadejściem ery kosmicznej. Dziesięć sond przyczyniło się do lepszego zrozumienia jąder komet, z których pierwsze cztery zbliżyły się do komety Halleya w 1986 roku.

Przeznaczenie

Przed Edmonda Halleya 1705 publikacji z komety jego imienia , tych małych ciał Układu Słonecznego zostały uznane za pojedyncze, unikatowe i zjawiska nieperiodycznych, więc komety były nienazwane.

Oprócz komety Halleya lub Enckego , nazwa komety jest oficjalnie nadana przez komisję Międzynarodowej Unii Astronomicznej ( UAI , IAU w języku angielskim), której siedziba znajduje się w Waszyngtonie . Niektóre historyczne komety, spektakularne i łatwo widoczne gołym okiem, nie mają oficjalnej nazwy i są po prostu określane jako duża kometa . Na przykład wielka kometa z 1811 roku .

Tradycyjnie kometom nadaje się imię ich odkrywcy (odkrywców), maksymalnie trzy imiona. W przypadku komet Halley, Encke czy Lexell tak nazywają się ludzie, którzy określili cykliczność tych gwiazd. Nazwy niektórych komet pochodzą od miejsca ich odkrycia ( kometa Lulin ), a rosnąca liczba otrzymuje nazwę automatycznego programu badawczego, takiego jak LINEAR lub NEAT , lub sztucznego satelity, takiego jak SOHO .

Oprócz nazwy komety otrzymują oficjalne odniesienie, którego przypisanie podlega nowemu procesowi (przedrostek zgodnie z okresem, po którym następuje kolejne oznaczenie zgodnie z kolejnością odkryć: rok, a następnie duża litera określająca połowę. Miesiąca odkrycie, a następnie liczba wskazująca kolejność odkryć w tym pół miesiącu) od 1 st styczeń 1995.

Stary proces

Przed 1 st stycznia 1995 komety miały tymczasowe oznaczenie składające się z roku odkrycia następnie pismem małymi odpowiadającej kolejności odkrycia. Na przykład 1965f, szósta kometa znaleziona w roku 1965. Później nadano jej ostateczną nazwę według następujących kryteriów: rok przejścia do peryhelium , po którym następuje liczba zapisana cyframi rzymskimi wskazująca na chronologiczny porządek przejście do peryhelium (przykład: 1994 IV , czwarta kometa przeszła do peryhelium w 1994 r.).

Proces ten miał wiele wad: mnożenie się odkryć wyczerpało alfabet. Kiedy odkryliśmy 27 th  komety w roku, musieliśmy na nowo rozpocząć alfabetu, w nawiązaniu do pisma z numerem 1 (jak 1991a1). Odkrycia komet po ich przejściu przez peryhelium utrudniły spójne oficjalne oznaczenie. Krótkookresowe komety zwielokrotniły oznaczenia, a każdemu z nich przypisywano nowe.

Nowy proces

Od 1 st styczeń 1995, nową nomenklaturę, inspirowaną tym stosowanym do asteroid , przypisuje się w następujący sposób:

  1. Litera używana do określenia typu komety: C oznacza kometę z długim okresem (ponad 200 lat) lub nieokresowym. P oznacza kometę o krótkim okresie (mniej niż 200 lat ). Litera D oznacza zaginione komety . X dla komety, której orbity nie można obliczyć.
  2. Rok odkrycia.
  3. Wielka litera oznaczająca dwa tygodnie miesiąca, w którym dokonano odkrycia (patrz tabela).
  4. Liczba określająca chronologiczną kolejność odkryć w ciągu tych dwóch tygodni.
  5. Imię i nazwisko odkrywcy (-ów).

Tak więc dla C / 1995 O1 Hale-Bopp:

Kiedy kilka komet nosi imię tego samego odkrywcy, czasami dodaje się liczbę, aby je odróżnić ( na przykład kometa Hartley 2 ).

W przypadku komet okresowych, których powrót zaobserwowano co najmniej raz, oznaczenie ulega niewielkiej modyfikacji.

Na przykład kometa P / 2001 J1 (NEAT) została znaleziona w 2008 roku, zgodnie z obliczeniami jej okresu orbitalnego. Jego częstotliwość jest bez wątpienia otrzymał ostateczną nazwę 207p / neat, wskazując, że jest to 207 th  okresowa kometa potwierdzone.

Tabela korespondencyjna listów do dwutygodniowych

Uwaga: litery I i Z nie są używane.

Miesiąc Dwa tygodnie List
styczeń 1 st do 15 W
od 16 do 31 b
luty 1 st do 15 VS
od 16 do 28 lub 29 re
Marsz 1 st do 15 mi
od 16 do 31 fa
kwiecień 1 st do 15 sol
od 16 do 30 H.
Może 1 st do 15 jot
od 16 do 31 K.
czerwiec 1 st do 15 L
od 16 do 30 M
lipiec 1 st do 15 NIE
od 16 do 31 O
sierpień 1 st do 15 P.
od 16 do 31 Q
wrzesień 1 st do 15 R
od 16 do 30 S
październik 1 st do 15 T
od 16 do 31 U
listopad 1 st do 15 V
od 16 do 30 W.
grudzień 1 st do 15 X
od 16 do 31 Y

Lista komet

W Minor Planet Center listy w14 stycznia 2020 r4352 komety. Jedną z najbardziej znanych jest Kometa Halleya , która pojawia się ponownie co 75 lub 76 lat. Wśród innych najbardziej znanych komet możemy wymienić:

Uwagi i odniesienia

  1. Jean-Luc Dauvergne, „  Początek Scheila (asteroidy)  ” , Ciel et Espace,13 grudnia 2010(dostęp 27 grudnia 2010 ) .
  2. Arystoteles, Meteorologia , Księga I, 6.
  3. Zjawiska , około 1092.
  4. Olivier Groussin , Meet komet , konferencji Bureau des geograficzne, 6 kwietnia 2011 r.
  5. (w) Richard B. Hoover , „  Fossils of Cyanobacteria in Carbonaceous Meteorites CI1: Implications to Life on Comets, Europa and Enceladus  ” , Journal of Cosmology , vol.  13,2011( czytaj online ).
  6. (w) Kerry Sheridan , „  NASA strzela do obcych skamielin roszczeńEnceladus  ” , ABC News , tom.  13,7 marca 2011 r( czytaj online ).
  7. M. Festou, Philippe Véron, Jean-Claude Ribes, Komety: mity i rzeczywistości , Flammarion,1985, s.  196.
  8. Thérèse Encrenaz, Maria-Antonietta Barucci, Jean-Pierre Bibring, Układ słoneczny , EDP Sciences,2003, s.  428.
  9. (w) Nick James and Gerald North, Observing Comets , Springer Science & Business Media,2002, s.  28.
  10. Ogon komet na Astrosurf.
  11. Nicolas Biver, „Komety, zamrożone archiwa Układu Słonecznego”, radio Ciel et espace , 12 stycznia 2009.
  12. Zobacz artykuł na stronie sciencesetavenir.fr .
  13. François Para du Phanjas . Teoria czujących istot, czyli pełny kurs fizyki, spekulatywny, eksperymentalny, systematyczny i geometryczny, dostępny dla każdego. Jombert, 1772. Skonsultuj się online .
  14. Kometa Halleya .
  15. M. Festou, op. cit. , s.  34 .
  16. Komety na stronie Astrosurf .
  17. Diodorus of Sicily , Historical Library [ szczegóły wydań ] [ czytaj online ] , Book XV, 50.
  18. Seneca, Naturales quaestiones , VII, 24.
  19. (w) Historia miejsca komet w Europejskim Obserwatorium Południowym .
  20. Lęki i przesądy związane z kometami .
  21. Aimé Henri Paulian , Słownik fizyki przenośnej, tom 1 , Awinion, Girard i Seguin,1769( czytaj online ).
  22. (w) Andrew Pettegree, The Reformation World , Londyn / Nowy Jork, Routledge,2000, 600  pkt. , Książka w miękkiej okładce ( ISBN  0-415-16357-9 , czytaj online ) , s.  531.
  23. Taton René . O „Komecie Halleya” i jej „powrocie” w 1986 roku. W: Revue d'histoire des sciences, tom 39, nr 4, 1986. s. 289-300. Czytaj online
  24. Science Zone - ICI.Radio-Canada.ca , „  Komety są zrobione z materii starszej niż nasz Układ Słoneczny  ” , w Radio-Canada.ca (dostęp 10 stycznia 2018 )
  25. Jean Étienne, „  Brownleeite, nieznany minerał w pyle komety  ” , Futura-Science,16 czerwca 2008(dostęp 16 czerwca 2008 ) .
  26. Wydany21 grudnia 1984, sonda Vega 2, bliźniacza Vega 1 , pozostaje 14 milionów kilometrów od Halley.
  27. Rosetta wypuści swój lądownik 12 listopada - ESA .
  28. (w) „  Mission  ” on Comet Interceptor (dostęp: 28 czerwca 2019 )
  29. (en) System oznaczania komet .
  30. Gilbert Javaux, „  News from the sky of October 2008  ” , PGJ Astronomie,październik 2008(dostęp 8 grudnia 2010 ) .
  31. Minor Planet Center .
  32. (in) "  Spotkanie komet  " , ESA,22 października 2004(dostęp 13 maja 2010 ) .
  33. Sébastien Rouquette , Kosmiczny notatnik nr 2: Komety: dalszy sen! Od Rosetty do naszych początków , CNES,styczeń 2004, 24  s. ( czytaj online ) , s.  21.

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Niektóre słynne komety:

Sondy kosmiczne po zbadaniu komet:

Linki zewnętrzne